ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ

                 

Αύγουστος 2012

Η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση των Σαμαρά -Βενιζέλου-Κουβέλη με τις εντολές της τρόικας προχώρησε την Παρασκευή 27 Ιουλίου σε ένα νέο Ιουλιανό-οικονομικό αυτή τη φορά- έγκλημα.

Αποφάσισε να σπάσει την Αγροτική Τράπεζα σε «κακή» και σε «καλή», φορτώνοντας το «κακό» κομμάτι στο Έλληνα φορολογούμενο και χαρίζοντας το «καλό» κομμάτι που είναι περιουσία του ελληνικού λαού στην Τράπεζα Πειραιώς μία πτωχευμένη ιδιωτική τράπεζα.

Μέσα σε μια ημέρα ο Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος χαρίζει στην Τράπεζα Πειραιώς 8,5 δις τα οποία φορτώνει στις πλάτες του Έλληνα φορολογούμενου, ενώ με το μισό περίπου ποσό θα μπορούσε η Αγροτική Τράπεζα να συνεχίσει να ανήκει στον ελληνικό λαό.

Η Αγροτική Τράπεζα είναι ο βασικός δανειστής του αγροτικού πληθυσμού και έχει υποθηκευμένο μεγάλο ποσοστό της αγροτικής γης. Η εκχώρησή της στην Τράπεζα Πειραιώς ισοδυναμεί με στραγγαλισμό της χρηματοδότησης του αγροτικού τομέα, από πλευράς του Κράτους, σε μια περίοδο ύφεσης που η πρωτογενής παραγωγή θα μπορούσε να δώσει μια ανάσα, ενώ παράλληλα θέτει σε κίνδυνο τους δανειολήπτες, είτε είναι αγροτικά νοικοκυριά είτε μικροεπαγγελματίες της περιφέρειας.

Από την άλλη, η εκποίηση των θυγατρικών της Αγροτικής (Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, “Δωδώνη”, ΣΕΚΑΠ κ.λπ.), μέσω της «κακής» τράπεζας, προκαλεί πλήγμα στην ανάπτυξη συγκεκριμένων περιοχών στην περιφέρεια (Ήπειρος, Μακεδονία, Θράκη) που ήδη δοκιμάζονται από την ανεργία. Αντίστοιχα, οδυνηρές είναι οι επιπτώσεις στους εργαζόμενους της Αγροτικής, αφού οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας που έχουν υπογραφεί δεν ισχύουν πλέον και θα πρέπει να ετοιμάζονται για νέες συμβάσεις, με περικοπές μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων.

            ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ

• ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΩΤΕΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ
• ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΡΟΤΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
• ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ    

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ

Σας καλούμε να αντιγράψετε το πιο πάνω κείμενο και να το μοιράζεται ως ανακοίνωση στο κοινό, στους πολίτες)

ΕΠΕΙΓΟΝ : ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΝΑ ΔΙΑΔΩΘΕΙ

ΠΗΓΗ:http://dosepasa.wordpress.com/

«Από την κοινωνία έλαβα ένα μεγάλο δώρο, όφειλα να της το ανταποδώσω»

Από την παρουσίαση του βιβλίου στην Καλλιθέα (ο Πέτρος Κακολύρης διακρίνεται τελευταίος
δεξιά).

Ο Πέτρος Κακολύρης μιλά για το βιβλίο του «Η ιστορία της καρδιάς μου» όπου αφηγείται την περιπέτειά του, της μεταμόσχευσης καρδιάς

Η «ιστορία της καρδιάς μου: Το χρονικό μιας μεταμόσχευσης» του Πέτρου Κακολύρη δεν είναι η απλή αφήγηση μιας περιπέτειας υγείας. Είναι ένα βιβλίο, που με απλότητα και αξιοπρέπεια, χωρίς υπερβολές και χωρίς να πέφτει σε μελό παγίδες, αφηγείται την πιο συγκλονιστική υπαρξιακή εμπειρία: ένας άνθρωπος αντικρίζει το θάνατο και στην πιο δύσκολη ώρα του ένας άλλος άνθρωπος του χαρίζει ξανά τη ζωή. Δίνοντάς του ένα ζωτικό όργανο, την καρδιά του. Η επιστήμη μας έδωσε τον τρόπο, αλλά η αγάπη των ανθρώπων το κάνει πραγματικότητα. Άλλωστε αυτός ήταν ο σκοπός του Πέτρου, όταν αποφάσισε να μιλήσει για όσα έζησε: να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία σχετικά με το θέμα της δωρεάς οργάνων και να καλέσει την πολιτεία να αναλάβει τις υποχρεώσεις της. Να μιλήσει για μια προσφορά στον άνθρωπο που όμοιά της δεν υπάρχει. Μέσα στις σελίδες του εκδιπλώνονται οι αγωνίες του ιδίου, της οικογένειας και των φίλων του, αλλά και η ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο που έδωσε την καρδιά και την οικογένειά του που είχε τη γενναιότητα, μέσα στον πόνο της, να δώσει ζωή σε άλλους ανθρώπους από το κορμί του αγαπημένου της που έφευγε από τη ζωή. Σημειωτέον ότι είναι ίσως το μοναδικό βιβλίο στην παγκόσμια βιβλιογραφία που ένας επιτυχώς μεταμοσχευμένος μιλά ο ίδιος, «από μέσα», για την εμπειρία του. Ένα βιβλίο γενναίο και αισιόδοξο. Της καρδιάς, με όλες τις σημασίες της λέξης.

Μαρώ Τριανταφύλλου

Κύριε Κακολύρη, φίλε Πέτρο, τι σε έκανε να γράψεις αυτό το βιβλίο; Φαντάζομαι ότι θα ήταν αρκετά οδυνηρό να ξαναζήσεις μία-μία τις στιγμές της αγωνίας…
Είμαι παιδί στο μεταίχμιο της γενιάς του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης. Μεγάλωσα με τα συνθήματα του Πολυτεχνείου και γαλουχήθηκα με το πνεύμα της συλλογικότητας της μεταπολίτευσης. Επομένως όλη η στάση της ζωής μου καθορίζεται από τις αξίες και τα ιδανικά αυτής της εποχής. Πέρα από την πιθανότητα κάλυψης μιας εσωτερικής ανάγκης και πιθανότατα ένα ίχνος προσωπικής ματαιοδοξίας, το κίνητρο ήταν άλλο. Από την κοινωνία έλαβα ένα μεγάλο δώρο (σημειωτέον πως μόνο η μάνα μπορεί να δώσει ζωή). Όφειλα συνεπώς να βρω έναν τρόπο να της το ανταποδώσω, όσο βεβαίως αυτό είναι δυνατό. Θα ήταν πολύ εγωιστικό και έξω από τις αντιλήψεις μου, μετά τη μεταμόσχευση να κλεινόμουν στον εαυτό μου, την οικογένειά μου ή τους φίλους μου.
Δεύτερο και εξίσου σημαντικό, γνωρίζοντας -από πρώτο χέρι- την αγωνία, τον πόνο και την ελπίδα, που δεν πρέπει να ματαιωθεί, των ασθενών στη λίστα υπό μεταμόσχευση και κυρίως των ανθρώπων με μηχανική υποστήριξη, οι οποίοι ζουν με τεχνητή καρδιά, δεν θα μπορούσα να μην τους σκέφτομαι και να μην αγωνίζομαι και γι‘ αυτούς. Είναι και ο πιο βασικός λόγος που δραστηριοποιούμαι στο σύλλογο μεταμοσχευμένων καρδιάς «Συνεχίζω».

Με εντυπωσίασε η λιτότητα και η απλότητα με την οποία αφηγείσαι καταστάσεις που σε φέρνουν στο ακρότατο όριο της ύπαρξης, στις μεγαλύτερες αγωνίες του ανθρώπου…
Από την πρώτη στιγμή ξεκαθάρισα πως δεν με απασχολούσε το λογοτεχνικό μέρος αλλά η απόδοση του βιώματος. Επίσης είναι ένα βιβλίο αληθινό, με την έννοια πως περιγράφω πρόσωπα και καταστάσεις όπως ακριβώς τα έζησα και όχι με την κρίση και τις πληροφορίες τού μετά.
Το βιβλίο είναι όπως και το αντικείμενο, η μεταμόσχευση, πολύ εύκολο και συνάμα πολύ δύσκολο. Στη μεταμόσχευση τα δεδομένα είναι απλά και νομίζω η επιλογή εύκολη: από τη μια ή αποφασίζεις ο άνθρωπός σου να γίνει στην καλύτερη περίπτωση λίπασμα ή να σώσει μέχρι έντεκα ανθρώπους. Κι όμως, συνήθως η επιλογή είναι αρνητική στο να δωριστούν τα όργανα. Έτσι και το βιβλίο, ήταν εύκολο διότι γνώριζα το θέμα, την αρχή τη μέση και το τέλος -το δράμα ως γνωστόν του συγγραφέα είναι το λευκό χαρτί και η σύλληψη της ιδέας, εγώ το είχα. Όμως υπεισέρχονται τόσοι παράγοντες, αν όχι ανασταλτικοί σίγουρα που δυσκολεύουν αφάνταστα τη συγγραφή του. Θα σας πως δύο παραδείγματα: όταν έφτασα να περιγράψω τη στιγμή που οδηγούμε για τη χειρουργική επέμβαση, το τραπέζι που έγραφα νόμιζα πως ταρακουνήθηκε. Ήταν προφανώς η μνήμη του σώματος όπως επίσης και η μνήμη των αισθήσεων διότι στην ίδια περιγραφή είχα την αίσθηση πως το δωμάτιο μύριζε ιώδιο, διότι πλενόμαστε σε όλο μας το σώμα πριν τη διαδικασία της μεταμόσχευσης.
Είμαι ικανοποιημένος διότι κατόρθωσα όπως -μου λένε- να μην είναι μελό και να μην φορτώνει με τα ιατρικά τον αναγνώστη. Έχω κάνει πολύ κόσμο να κλάψει αλλά νομίζω πως είναι δάκρυα χαράς και αισιοδοξίας, παρά λύπης. Το καλύτερο σχόλιο το έκανε μια φίλη της αδερφής μου η οποία της είπε: «Ο αδερφός σου είναι ψεύτης. Αποκλείεται να έχει ζήσει όλα αυτά αλλά είναι πειστικός». Μακάρι να ήμουν ένας ευφυής παραμυθάς.

Αν ήθελες να κλείσεις την εμπειρία της μεταμόσχευσης μέσα σε λίγες λέξεις, τι θα έλεγες; Τι αλλαγές έφερε στη ζωή σου, εκτός από τις προφανείς;
Η μεταμόσχευση για μένα ήταν ένα δύσκολο αλλά υπέροχο ταξίδι. Εγώ και οι άνθρωποί μου βιώσαμε μεγάλο πόνο και αγωνία. Όμως και πολλή αγάπη, χαρά και ικανοποίηση. Οι σχέσεις μου και οι δεσμοί μου έγιναν δυνατότεροι, ουσιαστικότεροι και απέκτησαν βαθύτερο νόημα.

Η ενασχόλησή σου με την πολιτική, η μέριμνα για την κοινωνία είναι καταφανής σε όλο το βιβλίο. Πρέπει να σου πω ότι με συγκίνησε πολύ που αναφέρθηκες, και μάλιστα θερμά, στην «Εποχή». Η έγνοια σου για τις εξελίξεις στην Αριστερά και μάλιστα στον δικό μας πολιτικό χώρο, τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν σε άφηναν ούτε και τις δύσκολες μέρες της μεταμόσχευσης. Άλλωστε η μεταμόσχευση παίρνει στο κείμενό σου μια πολιτική χροιά.
Με την «Εποχή», εκτός του ότι με συνδέει μια παλαιότερη συνεργασία, που αραιά και που συνεχίζεται και σήμερα, έχω μια υπέροχη ανάμνηση στην εντατική αμέσως μετά τη μεταμόσχευση. Ένα απόκομμα που μου έφεραν οι συγγενείς μου στο οποίο υπήρχε ένα μικρό ευχητήριο της εφημερίδας, διότι οι συντάκτες είχαν μάθει για την περιπέτεια της υγείας μου και μου αφιέρωσαν ένα σύντομο αλλά πολύτιμο δημοσίευμα.
Όπως και με τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι στην πρώτη φάση της δημιουργίας του, παρά την ένταξή μου στη λίστα για μεταμόσχευση, πήρα ενεργά μέρος και ήμουν συντονιστής του «ΣΥΡΙΖΑ Ιταλίας». Μάλιστα στις ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2009, μόλις λίγες μέρες μετά τη μεταμόσχευσή μου, πήγα και τον στήριξα εκλογικά. Νομίζω πως η περιγραφή αυτού του γεγονότος είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες του βιβλίου.
Αυτή η δράση μου αλλά και οι ιδέες της αριστεράς που είχα ενστερνιστεί όλα αυτά τα χρόνια, το να αγωνίζεσαι δηλαδή για τις ιδέες σου, να ελπίζεις στη νίκη ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες με κράτησαν όρθιο και ήταν ένα πολύ μεγάλο στήριγμα στο εν τέλει νικηφόρο αγώνα που έδωσα.
Αυτό ήθελα να είναι και ένα μήνυμα προς την κοινωνία με το βιβλίο.

Το μνημόνιο επηρεάζει καταλυτικά τον τομέα της υγείας. Ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι μεταμοσχευμένοι, ποιες υποχρεώσεις της δεν καλύπτει η πολιτεία απέναντί σας;
Δυστυχώς με την πολιτική του μνημονίου και της εφαρμογής της στο χώρο της υγείας οι μεταμοσχευμένοι αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, όσον αφορά στην ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη αλλά και στον οικονομικό τομέα. Προσωπικά με μια σύνταξη μικρότερη των 500 ευρώ, μου κόπηκε το ΕΚΑΣ, ενώ στο στόχαστρο έχει μπει και το διατροφικό επίδομα που είναι μεγάλη βοήθεια για τους χαμηλοσυνταξιούχους. Μεγάλα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι ασθενείς με τεχνητή καρδιά (μηχανική υποστήριξη), οι οποίοι κινδυνεύουν από την έλλειψη ανταλλακτικών και γενικότερα τεχνικής υποστήριξης, ενώ είναι εξουθενωμένοι και οικονομικά αφού πληρώνουν από την τσέπη τους τα αναλώσιμα και κάποιες εξετάσεις.

Το βιβλίο αφήνει στο τέλος ένα συναίσθημα αισιοδοξίας και αγωνιστικότητας. Μπορούμε να το θεωρήσουμε ως μια έκκληση προς την ελληνική κοινωνία να σκεφτεί και να δράσει πάνω στο ζήτημα της δωρεάς των οργάνων, στην οποία, όπως λες και εσύ, είμαστε ακόμα πολύ πίσω;
Στόχος μου ήταν να στείλω ένα γενικότερο μήνυμα προς την κοινωνία για την αξία των μεταμοσχεύσεων αλλά και προς όλους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις πως πρέπει να παλέψουν και θα νικήσουν, εφόσον το θελήσουν και το πιστέψουν πολύ.
Δεν μπορεί στην Ελλάδα να είμαστε πρώτοι στα δυστυχήματα και τελευταίοι στη δωρεά οργάνων στην Ευρώπη. Και τα δυο είναι απαράδεκτα.
Ελπίζω το μήνυμα του βιβλίου για τη δωρεά οργάνων να λειτουργήσει σαν το μικρό βοτσαλάκι που πετάμε στη λίμνη με τον μικρό κυματισμό στην αρχή που συνεχώς εξαπλώνεται.

πηγη:http://www.epohi.gr/portal/politismos/12407

 

Ο Πέτρος Κακολύρης γεννήθηκε το Μάρτιο του 1957 στα Κάτω Πετράλωνα και μεγάλωσε στον Ταύρο. Σπούδασε Κοινωνιολογία στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Μπολόνιας (Ιταλία) και έκανε μεταπτυχιακό σεμινάριο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με θέμα "Κοινωνία και Πολιτισμός". Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με τις εφημερίδες "Ελευθεροτυπία", "Αυγή" και "Εποχή" και το περιοδικό "Ταχυδρόμος". Επί σειρά ετών ήταν υπεύθυνος Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων της "Μονρόε αμορτισέρ". Το 1995 ίδρυσε την εφημερίδα "Εν Ταύροις". Αργότερα ασχολήθηκε με τις εκδόσεις, ιδρύοντας τις εκδόσεις "Αντίκτυπος" (1999). Ιδρυτικό μέλος τη Λέσχης των Ελλήνων που έζησαν και σπούδασαν στην Ιταλία και υπεύθυνος του περιοδικού "Λιμπρέτο". Συμμετείχε στη ραδιοφωνική ομάδα της Λέσχης αυτής, με εκπομπές στους ραδιοφωνικούς σταθμούς "Δίαυλος 10" και "Τικ-Τακ" 99,3 στα Fm. Από το Μάιο του 2010 είναι πρόεδρος του ομίλου πολιτισμού Εύμαρος και υπεύθυνος των εκδόσεων Εύμαρος. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα και διηγήματα σε διάφορα περιοδικά ενώ συμμετείχε και στο συλλογικό έργο "Vivere pericolosamente: 26 ιστορίες από την Ιταλία με το διήγημα Una storia obscura. Από το Φεβρουάριο του 2011 είναι αντιπρόεδρος του συλλόγου μεταμοσχευμένων καρδιάς "Συνεχίζω".

πηγη:http://www.biblionet.gr/

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΘΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ 05-08-2012 ΝΑΞΟΣ

Θα προσπαθήσω να μεταφέρω τις εντυπώσεις και τα συναισθήματα που εισέπραξα από την χθεσινοβραδινή θεατρική παράσταση που είδα στο "Ιάκωβος Καμπανέλλης"με τίτλο ¨"εθισμένη πολιτεία".


 H πρώτη εντύπωση ήταν πολύ θετική  για τον απλό λόγο ότι δεν  πληρώσαμε εισιτήριο , αλλά αντιθέτως υπήρχε ελεύθερη  είσοδος  και σε περίοδο οικονομικής κρίσης κάτι τέτοιο είναι ευπρόσδεκτο, σκεπτόμενος βέβαια ότι κάποιοι άλλοι έχουν αναλάβει τα έξοδα της παράστασης (σπόνσορες ,δήμος κλπ ). Αν και ο.... εκπρόσωπος αυτών που προλόγισε την παράσταση με έκανε να "ανησυχήσω" για λίγο ,λέγοντας ότι θα πληρώσουμε στην έξοδο......θυμίζοντας μου μια παλιά ελληνική  ταινία με τον Χατζηχρήστο που είπε την ίδια ατάκα .....τι πρωτότυπο χιούμορ...!
Τελειώνοντας ευτυχώς γρήγορα ο... εκπρόσωπος τις καθιερωμένες μπούρδες, άρχισε η παράσταση με τον σκηνοθέτη και ηθοποιό αυτής να προσφωνεί με ύφος και στιλ  τους ηθοποιούς .
Αυτό μου έκανε αρνητική εντύπωση, δεδομένου ότι είμαστε στο 2012 πλέον και κάτι τέτοιου είδους παλιομοδίτικες τσαχπινιές νομίζω ανήκουν σε άλλες δεκαετίες....Εν πάσι περιπτώσει το προσπέρασα γρήγορα και αφοσιώθηκα στo έργο  αν και τα διαρκή χειροκροτήματα σε κάθε πετυχημένη ατάκα 
(τι κακή συνήθεια...), μου αποσπούσαν την προσοχή .
Το φως λοιπόν χαμήλωσε και άρχισε ένα παιχνίδι λόγου και εικόνας  με φως από φακούς που πράγματι είχε αρκετό ενδιαφέρον από μόνο του, άσχετα το κείμενο, που κατά την δική μου άποψη  κάτι πήγαινε να πει  για την όλη κατάσταση που βιώνουμε αλλά σε αρκετά σημεία είχε αστοχίες και βάδιζε πάνω σε ευαίσθητα κομμάτια της κοινωνίας που εύκολα μπορούν να παρεξηγηθούν.
Δεν θα σταθώ όμως σε αυτό αλλά στους ηθοποιούς .
Ο Γιάννης Φραγκίσκος που ξεκίνησε πρώτος  με τον μονόλογο του δεν με  έπεισε γιατί το κείμενό του ήταν μέτριο, το παιχνίδι όμως με το φως και το σκοτάδι  του έδωσε κάτι που σου κινούσε το ενδιαφέρον άσχετα με τα λεγόμενα .Στον ρόλο του απειραθίτη νομίζω ότι τα κατάφερε πολύ καλύτερα και έβγαλε αυθορμητισμό και ταλέντο μαζί γιατί τα έχει.
Ο Γιώργος Νανούρης που σκηνοθέτησε την παράσταση και έπαιξε το διπλό ρόλο του σκηνοθέτη και ηθοποιού μου άρεσε περισσότερο στο ρόλο του σκηνοθέτη.Ο φωτισμός  η λιτή σκηνοθετική άποψη, αλλά και η μουσική προσέγγιση  άρεσαν αρκετά και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη .
Η Νίτσα Μαμουζέλου  στο ρόλο της πόρνης μου έβγαλε ναι μεν το συναίσθημα, αλλά από την άλλη μου έδινε την εντύπωση ότι βλέπει το ρόλο "από ψηλά" με την έννοια, του ότι τα βιώματα της δεν έχουν καμία σχέση με το ρόλο.Είμαι σίγουρος ότι έχει μεγαλώσει σε πολύ πιο "ιδανικές συνθήκες " και αυτό φαίνεται με μια πιο προσεκτική ματιά.Στο δεύτερο ρόλο της  ήταν πολύ καλύτερη , δείχνοντάς μας τον συνδυασμό ταλέντου και σπουδών στο θέατρο.
Τέλος θέλω να αναφερθώ στον Λευτέρη  Ελευθερίου που νομίζω ότι έχει πάρα πολλά να δώσει , αρκεί να προσέξει να κάνει τις σωστές επιλογές.Αν και τα κείμενα δεν ήταν και τα καλύτερα ο Ελευθερίου τα υποστήριξε και έβγαλε στο κοινό  συναισθήματα , έχοντας πάρει  και το μεγαλύτερο μέρος  της παράστασης πάνω του.
Συγχαρητήρια στα παιδιά για την όλη προσπάθεια και τους εύχομαι καλή τύχη σε ότι κάνουν από εδώ και πέρα.
 H  παράσταση "εθισμένη πολιτεία"  είναι μια αξιόλογη δουλειά. . Tο χάρηκα γιατί  στη Νάξο δεν έχουμε την τύχη να βλέπουμε συχνά  παραστάσεις αλλά ούτε έχουμε τη δυνατότητα να πηγαίνουμε στην Αθήνα γιαυτό το σκοπό λόγω των γνωστών προβλημάτων....
Ελπίζω να συνεχίσουν την προσπάθεια για καλό θέατρο αυτά τα παιδιά είτε είναι μαζί στο μέλλον ,είτε χώρια.

Υ/Σ: Δεν είμαι κριτικός θεάτρου και η όλη πρόθεση που είχα να μεταφέρω την δική μου εμπειρία από την   παράσταση θέλω να διαβεβαιώσω ότι είναι   ειλικρινή  και καλοπροαίρετη  σαν απλός θεατρόφιλος .

Aπό το Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα έως τη Φουκοσίμα

                                                  

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που με τον τρόμο που προκάλεσε αναδείχτηκε σύμβολο υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης και του πυρηνικού αφοπλισμού. Οδήγησε στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με την παράδοση της Ιαπωνίας λίγες μέρες αργότερα.
Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ έλαβε χώρα λίγο πριν τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου, στις 6 Αυγούστου 1945 και ήταν η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας. Η βόμβα ήταν τύπου ουρανίου 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών Αλαμογκόρντο. Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, μια και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί, όπως η βόμβα πλουτωνίου, που ακολούθησε. Τη ρίψη της έκανε ο συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκαίυ". Το Β29 υπέστη ισχυρή ανατάραξη με την έκρηξη της βόμβας, παρά το γεγονός ότι απείχε ήδη 18 περίπου χιλιόμετρα από το σημείο της έκρηξης. Υπολογίζεται ότι επιτόπου φονεύθηκαν περίπου 70.000 άτομα, οι περισσότεροι άμαχοι. Πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους λόγω της ραδιενέργειας. Από την πόλη διασώθηκε μόνον ο θόλος (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και είναι από τα διατηρητέα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.
Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις έριξαν τη δεύτερη (και τελευταία μέχρι σήμερα πυρηνική βόμβα εναντίον ανθρώπων) στο Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως γόμωση το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (χοντρός) στο εργαστήριο κατασκευής της. Αρχικός στόχος ήταν η ιαπωνική πόλη Κοκούρα (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο επικεφαλής της αποστολής ταγματάρχης Σουέινι, ακολουθώντας το σχέδιο, υποχρεώθηκε να στραφεί στον "αναπληρωματικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη και σχεδόν διέλυσε το Β29 του Σουέινι, το οποίο μόλις που πρόλαβε να προσγειωθεί στην Οκινάβα. Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσεως του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη Χιροσίμα. Ωστόσο, οι συνέπειες της ραδιενέργειας δεν ήταν λιγότερο βαρείες από αυτές της προηγούμενης βόμβας.
Οι δύο αυτές ρίψεις έγιναν με προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Για να πραγματοποιηθούν, ο διοικητής της μοίρας της Αεροπορίας Στρατού Σπατζ, στην οποία ανήκαν τα αεροσκάφη, ζήτησε έγγραφη τη διαταγή από την πολιτική ηγεσία "αρνούμενος να σκοτώσει ίσως 100.000 άτομα με προφορικές μόνον εντολές". Η διαταγή πράγματι του στάλθηκε εγγράφως με τις υπογραφές του Υπουργού Εσωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ και του Υπουργού Στρατιωτικών Χένρι Στίμσον. Η τελική, ωστόσο, απόφαση, σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ, έπρεπε να ληφθεί μόνον από τον Πρόεδρο, ο οποίος και την έλαβε, με την αιτιολογία ότι οι ρίψεις αυτές θα έφερναν γρήγορο τέλος στον πόλεμο στο θέατρο του Ειρηνικού και ότι τα θύματα από τις βόμβες θα ήταν λιγότερα από τις απώλειες σε μια ενδεχόμενη απόβαση στην Ιαπωνία ή από τη συνέχιση του πολέμου. Η εκτίμηση αυτή, όμως, έχει ισχυρά αμφισβητηθεί και υποστηρίζεται η άποψη ότι η ρίψη των ατομικών βομβών ήταν μια επίδειξη δύναμης από τις ΗΠΑ προς τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως προς τη Σοβιετική Ένωση. Ως τέτοια, προλείανε το έδαφος για την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου.
Ο αρχικός αριθμός των θυμάτων που πέθαναν ακαριαία από τη ρίψη των βομβών υπολογίζεται σε περίπου 70.000 στη Χιροσίμα και 40.000 στο Ναγκασάκι. Όμως οι ολέθριες συνέπειες της πυρηνικής ακτινοβολίας τους επόμενους τέσσερις μήνες αύξησαν τον αριθμό των νεκρών σε 90,000－166,000 στη Χιροσίμα και 80.000 στο Ναγκασάκι. Μέχρι το 1950 ο απολογισμός των θυμάτων είχε φτάσει τα 200.000 θύματα.
Οι δυο βόμβες είχαν κατασκευαστεί στα πλαίσια του Σχεδίου Μανχάταν, του αμερικανικού προγράμματος για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Το πρόγραμμα ήταν σε λειτουργία όταν έπεσαν οι βόμβες και είχε και άλλες σχεδόν έτοιμες, στα τελευταία στάδια συναρμολόγησης. Υπήρξε η πρόταση από αμερικανούς επιτελείς να εκτελεστούν κι άλλοι ατομικοί βομβαρδισμοί της Ιαπωνίας· είναι άγνωστο όμως αν κάτι τέτοιο τελικά θα συνέβαινε, καθώς η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις 15 Αυγούστου 1945, δυο μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης βόμβας.

Μέσα σε 32 χρόνια είχαμε τρεις μεγάλες πυρηνικές καταστροφές Θρι Μάϊλ Αϊλαντ (1979), Τσερνομπίλ (1986) και Φουκουσίμα (2011) που απέδειξαν ότι καμία τεχνολογία και καμία τέλεια οργάνωση δεν μπορούν να ελέγξουν τις συγκυρίες. 
Το Αντιπυρηνικό Παρατηρητήριο Μεσογείου διαπιστώνει ότι παρά τις παραπάνω διαπιστώσεις το πυρηνικό λόμπι δεν παραιτείται. Εκμεταλλεύεται την οικονομική κρίση και την κλιματική αλλαγή και θρασύτατα προωθεί πάλι την πυρηνική ενέργεια ως … φθηνή, ασφαλή και περιβαλλοντικά αποδεκτή λύση. 
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να πραγματοποιήσει δοκιμές αντοχής των ευρωπαϊκών πυρηνικών σταθμών. Όπως όμως καταγγέλλουν η Greenpeace και άλλες οργανώσεις χρησιμοποιεί ασαφή κριτήρια και οι δοκιμές παρουσιάζουν κενά στα θέματα προδιαγραφών ασφαλείας. Φαίνεται ότι οι πιέσεις του πυρηνικού λόμπυ προς την Ευρωπαϊκή επιτροπή και τις κυβερνήσεις είναι ισχυρότατες.
Η Τουρκία επιμένει στην κατασκευή τριών πυρηνικών ενεργειακών σταθμών με πρώτο αυτό στο Άκουγιου. Πρόσφατα μάλιστα ο Τούρκος πρωθυπουργός συμφώνησε με την Κινεζική κυβέρνηση για πυρηνική συνεργασία. Η Βουλγαρία δεν έχει παραιτηθεί από την ανέγερση πυρηνικού σταθμού στο Μπέλενε.
Το ΑΠΜ ( Αντιπυρηνικό Παρατηρητήριο Μεσογείου ) προειδοποιεί ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση για να σταματήσει οποιαδήποτε σχέδια εγκατάστασης πυρηνικών αντιδραστήρων στη χώρα. Παρά την οικονομική κρίση δεν πρέπει να ξεγελαστεί και να δεχθεί με καμία δικαιολογία ή όρο την πυρηνική ενέργεια.

                                     

ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ ΣΤΟΝ ΚΑΛΟΞΥΛΟ ΝΑΞΟΥ 04/08/2012

Οι Ιταλοί κέρδισαν τη μάχη της ιδιωτικοποίησης του νερού

Οι Ιταλοί κέρδισαν τη μάχη της ιδιωτικοποίησης του νερού

Το νερό και οι δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να παραμείνουν Δημόσια.

Στις 20 Ιουλίου το Συνταγματικό Δικαστήριο έδωσε πίσω τη φωνή των Ιταλών πολιτών και της Δημοκρατίας της Ιταλίας. Αυτό επιτεύχθηκε με την ανακήρυξη του άρθρου 4 του νομοθετικού διατάγματος 138 της 13ης Αυγούστου 2011 (με το  οποίο η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι καταπάτησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και επανεισήγαγε την ιδιωτικοποίηση των τοπικών δημόσιων υπηρεσιών) ως αντισυνταγματικού και επομένως απαράδεκτου. Η απόφαση αυτή αποκλείει επίσης όλες τις μεταγενέστερες τροποποιήσεις, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων  της κυβέρνησης Μόντι. Η απόφαση εξηγεί  σαφώς ότι το δημοψήφισμα  θίγεται  από το άρθρο 4, και δηλώνει ότι ο νόμος που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι παραβίασε το άρθρο 75 του Συντάγματος. Αυτό επιβεβαιώνει ό, τι είχαμε πει ένα  έτος πριν, ότι το μέτρο θα επαναφέρει την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και θα καταπατηθεί η βούληση των πολιτών. Η απόφαση επιβεβαιώνει εντόνως τη βούληση των πολιτών όπως διατυπώθηκε στις 12 και 13 Ιουνίου 2011 και είναι μια προειδοποίηση προς την κυβέρνηση Μόντι και όλες τις μελλοντικές δυνάμεις που κερδοσκοπούν με τα κοινά αγαθά. Μετά την εξαιρετική νίκη του δημοψηφίσματος που χτίστηκε από κάτω προς τα πάνω, σήμερα κατέστη σαφές προς όλους, ότι αυτό που 27 εκατομμύρια Ιταλοί επέλεξαν, πρέπει να τηρείται: Το  νερό και οι δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να παραμείνουν Δημόσια.                             Πηγή: Babylonmedia πηγη:http://www.rednotebook.gr/details.php?id=6503

Ρωσία: Ξεκίνησε σήμερα η δίκη των μελών του συγκροτήματος Pussy Riot

Ρωσία: Ξεκίνησε σήμερα η δίκη των μελών του συγκροτήματος Pussy Riot Γύρω από το δικαστήριο ήταν έντονη η παρουσία της αστυνομίας καθώς είχαν συγκεντρωθεί εκατοντάδες οπαδοί του συγκροτήματος. Ξεκίνησε σήμερα στη Μόσχα η δίκη των τριών μελών του συγκροτήματος Pussy Riot, που τον Φεβρουάριο εισέβαλαν σε εκκλησία της Μόσχας και τραγούδησαν μια «πανκ προσευχή» κατά του ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, με τις τρεις γυναίκες να απορρίπτουν τις κατηγορίες περί υποκίνησης θρησκευτικού μίσους. Τα μέλη του συγκροτήματος δήλωσαν στο δικαστήριο ότι ήθελαν απλώς να επικρίνουν τη στενή σχέση μεταξύ του ρωσικού κράτους και της εκκλησίας, καθώς και τις αυταρχικές και αντιφεμινιστικές πολιτικές του Πούτιν. Η Ναντιέζντα Τολοκονίκοβα, 22 ετών, Μαρίας Αλεξίνα, 24 ετών, και της Γεκατερίνα Σαμούτσεβιτς, 29 ετών, που κατηγορούνται για «χουλιγκανισμό» και αν κριθούν ένοχες κινδυνεύουν να καταδικαστούν σε επτά χρόνια κάθειρξη, κρατούνται από τον Μάρτιο. Το γεγονός ότι οι γυναίκες φορούσαν μάσκες όταν εισέβαλαν στην εκκλησία αποδεικνύει ότι είναι επικίνδυνες, ισχυρίστηκε από την πλευρά της η κατηγορούσα αρχή, ενώ οι κατηγορούμενες παραδέχθηκαν ότι η πράξη τους ήταν «ένα ηθικό λάθος». Η δικαστής Μαρίνα Σίροβα απέρριψε το αίτημα των μελών των Pussy Riot να παρουσιαστεί ως μάρτυρας στη δίκη ο πατριάρχης Κύριλλος. Γύρω από το δικαστήριο ήταν έντονη η παρουσία της αστυνομίας καθώς είχαν συγκεντρωθεί εκατοντάδες οπαδοί του συγκροτήματος. Από την πλευρά τους, υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επισημαίνουν ότι στόχος της δίκης είναι να φιμώσει τις οργανώσεις της αντιπολίτευσης. «Πρόκειται για πολιτική εκδίκηση και αντίποινα», δήλωσε ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Ρωσίας Μπόρις Νεμτσόφ. Σε μια ανακοίνωσή της που εκδόθηκε από το Λονδίνο, η Διεθνής Αμνηστία ζήτησε την άμεση απελευθέρωση των μελών των Pussy Riot. «Οι τρεις τραγουδίστριες δικάζονται επειδή πήραν μέρος σε μια ειρηνική διαμαρτυρία, δεν πρόκειται για ποινικό αδίκημα», αναφέρει η Αμνηστία. Η μη κυβερνητική οργάνωση εξέφρασε επίσης την ανησυχία της ότι η δίκη είναι «πολιτικά υποκινούμενη». Ο ρώσος πρωθυπουργός Ντμίτρι Μεντβέντεφ υπερασπίστηκε τη δίκη σε συνέντευξή του στην εφημερίδα The Times (Λονδίνο), επισημαίνοντας ότι οι τρεις γυναίκες θα κινδύνευαν να καταδικαστούν σε μεγαλύτερες ποινές κάθειρξης, αν δικάζονταν σε άλλη χώρα                                       Free Pussy Riot - Pussy Riot were interviewed The Guardian

Πηγή: inews.gr

πηγη:http://www.rednotebook.gr/details.php?id=6502

                      

ΠΗΓΗ:http://www.youtube.com/watch?v=2WAZ5gO6e18

ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ -- NEO MHNYMA

NEO MHNYMA ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑΣ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ ΤΟΥ SAN MARCOS AVILÉS

Παρακαλούμε να διαδοθεί και να κυκλοφορήσει

Συντρόφισσες και σύντροφοι στον κόσμο.

Έχετε μια δυνατή αγκαλιά εκ μέρους του Κινήματος για Δικαιοσύνη στο El Barrio, από την Άλλη Καμπάνια της Νέας Υόρκης.

Από αυτό το μέσο σας κάνουμε γνωστό ένα νέο και εξαιρετικά επείγον βιντεοσκοπημένο μήνυμα εκ μέρους των Ζαπατίστας της αντιστεκόμενης κοινότητας San Marcos Avilés.

Σ’ αυτό το μήνυμα οι αδερφοί και οι αδερφές μας της συγκεκριμένης κοινότητας της Τσιάπας μας διηγούνται με λέξεις και πρόσωπα γεμάτα συγκίνηση και οργή την ιστορία του εφιάλτη που ζουν αυτή τη στιγμή. Αυτός ο εφιάλτης ξεκίνησε αφού άνοιξε το αυτόνομο σχολείο τους το 2010. Κυρίως καταγγέλουν τις συνεχείς επιθέσεις και τον τρόμο που διαιωνίζουν οι ομάδες κρούσης που είναι τμήμα και το χέρι των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων στην περιοχή. Αυτοί προσπαθούν να συντρίψουν το Ζαπατίστικο κίνημα και τον αγώνα του για δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και αυτονομία.

Επιπλέον, σ’ αυτό το βιντεοσκοπημένο μήνυμα, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες Ζαπατίστας του San Marcos Avilés, στέλνουν σ’ όλο τον κόσμο μηνύματα που απευθύνονται ιδιαίτερα, στις γυναίκες, στους πολιτικούς κρατούμενους, και στους αξιοπρεπείς λαούς σε όλες τις χώρες. Οι αδερφοί και οι αδερφές μας κάνουν ένα κάλεσμα να κινητοποιηθεί η εγχώρια και διεθνής αλληλεγγύη και η στήριξη προς αυτούς, μιας και συνεχίζουν να αυξάνονται οι απειλές και οι επιθέσεις με ανησυχητικό τρόπο.

Μετά από την παραγωγή αυτού του βιντεοσκοπημένου μηνύματος, ειδικά τις τελευταίες ημέρες, έχουν υπάρξει περισσότερες απειλές προς τις βάσεις στήριξης των ζαπατίστας στοSanMarcosAvilésεκ μέρους μιας ομάδας κρούσης των ντόπιων κομματικών. Αυτή η ομάδα είπε ότι θα απαγάγει τις κοινοτικές αρχές των ζαπατίστας, και έτσι θα διώξει με τη βία τις βάσεις στήριξης από το εχίδο. Σ’ αυτούς και αυτές που καταγγέλουν αυτές τις ενέργειες επίθεσης και παρενόχλησης, αυτή η ομάδα είπε, επιπλέον ότι θα τους βάλει φυλακή αν συνεχίσουν να καταγγέλουν. Εξαιτίας όλων αυτών φοβούνται μία πλήρη αναγκαστική εκδίωξη από την κοινότητα, στα επίπεδα του 2010.

                             

Εδώ είναι ο σύνδεσμος για το βιντεοσκοπημένο μήνυμα, το οποίο είναι φυσικά για ευρεία διάδοση:

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ ΤΟΥ SAN MARCOS AVILES!

Ζήτω ο EZLN!

Με αγάπη και αλληλεγγύη.

Κίνημα για Δικαιοσύνη στο Εl Barrio
H Άλλη Καμπάνια Νέα Υόρκη

πηγη: http://plateiamolaon.wordpress.com/

Ιστορικός Όμιλος Νάξου ΑΡΣόΣ & Περιοδικό Φλέα

 

Υπάρχει οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ στη Νάξο;

Ο Ιστορικός Όμιλος Νάξου ΑΡΣόΣ ρωτά αν ο κύκλος των ανθρώπων που οικειοποιούνται το λογότυπο του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν την τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ;

Ο κύκλος αυτός θεωρεί ότι αποτελεί την οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ;
Ο συγκεκριμένος κύκλος εκπροσωπεί το 27% των Ναξιωτών που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ;
Επειδή τα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά προβλήματα και ζητήματα του τόπου μας περισσεύουν και η λύση τους έχει γίνει επιτακτική κοινωνική ανάγκη ρωτάμε αν ο συγκεκριμένος κύκλος θα εξακολουθεί να απουσιάζει από τα προβλήματα της κοινωνίας. 



Το ΔΣ του ΝΟΠΠΑΠΠΠΑ με ποιό σκεφτικό αποφάσισε τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις του Ιουλίου 2012;
Οι αριστεροί του ΝΟΠΠΑΠΠΠΑ έχουν την ίδια άποψη με το ΔΣ και αν διαφώνησαν γιατί διαφώνησαν και τί προτείνουν;

«ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΝΑΞΟ»

Ο Ιστορικός Όμιλος Νάξου ΑΡΣόΣ οργανώνει «ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΝΑΞΟ» από 31 Αυγούστου μέχρι 15 Σεπτεμβρίου. Συνάντηση, επικοινωνία ερευνητών, μελετητών και αναγνωστών του π.Φλέα.

Ο τόπος και η ώρα των εκδηλώσεων θα ανακοινωθούν μέσα στον Αύγουστο του 2012

πηγη: http://arsosnaxos.blogspot.gr/

Ένα πανέμορφο (και λίγο διδακτικό) ταξίδι ενδοσκόπησης του Gotye…

Gotye είναι το ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί ο Wouter De Becker, ένας μουσικός που γεννήθηκε μεν στο Βέλγιο, αλλά, όταν ο ίδιος ήταν μόλις δύο ετών, η οικογένειά του μετοίκησε στην Αυστραλία, όπου μεγάλωσε και ζει έκτοτε και της οποίας είναι προφανώς πολίτης (αν και κατέχει και, εκτός φυσικά της αγγλικής, τη βελγική γλώσσα). Κάτοικος Μελβούρνης λοιπόν ο De Becker, ασχολήθηκε από πολύ μικρός με τη μουσική, ξεκινώντας από το να μάθει να παίζει αρκετά όργανα (με κυριότερα το πιάνο και τα ντραμς) πριν αρχίσει να γράφει τραγούδια. Έχει διατελέσει μέλος λίγων τοπικών συγκροτημάτων με πλέον πρόσφατο το indie pop τρίο Basics που όχι μόνον υπάρχουν ακόμα αλλά είναι και ιδιαίτερα δημοφιλείς στην Αυστραλία, έχοντας μέχρι στιγμής κυκλοφορήσει τρεις δίσκους.

Παράλληλα όμως με τους Basics ξεκίνησε και συνεχίζει μια -αρκετά ως και πολύ διαφορετική- προσωπική πορεία με το όνομα Gotye, η οποία ήδη φαίνεται πως θα είναι πιο λαμπρή μα και επιτυχημένη από αυτή του γκρουπ του. Αν το πρώτο του album το ʼ03 πέρασε σχετικά απαρατήρητο, δεν συνέβη καθόλου το ίδιο και με το δεύτερο, το «Like Drawing Blood» του ʼ06, που έτυχε των πλέον εγκωμιαστικών σχολίων αλλά και μιας πολύ μεγάλης αποδοχής από το κοινό της Αυστραλίας. Ηταν όμως η τρίτη κατά σειρά δισκογραφική δουλειά του, το περυσινό «Making Mirrors», αυτή που τον έκανε να κατακτήσει οριστικά και περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά τους ομοεθνείς του μουσικόφιλους. Και κάτι περισσότερο και από δίκαια όπως αποδεικνύεται τώρα που, όπως όλα δείχνουν, ήρθε η στιγμή να συμβεί το ίδιο και με εκείνους σε αρκετές άλλες χώρες του κόσμου...
Ο De Becker/Gotye είναι αυτό που λέμε maverick. Όχι μόνο γράφει τη μουσική και τους στίχους όλων των τραγουδιών του και τα ερμηνεύει και παίζει πολλά όργανα στις ηχογραφήσεις του, αλλά οι τελευταίες γίνονται επίσης από τον ίδιο στο προσωπικό του στούντιο. Η διαδικασία της ηχογράφησης και συνολικά της παραγωγής είναι επίσης κάτι που ξεκίνησε να μαθαίνει σε πολύ νεαρή ηλικία, αρχίζοντας με ένα μικρό στούντιο που είχε φτιάξει στον... αχυρώνα (!) του αγροκτήματος των γονέων του. Σήμερα βέβαια την κατέχει απόλυτα και δεν την εξασκεί πλέον στο μικρό «οικιακό» στούντιο αλλά στο ιδιόκτητο και εξ ολοκλήρου επαγγελματικό του.
Ο τόσο ολοκληρωμένος λοιπόν (παρ' ότι μόλις τριάντα δύο ετών) αυτός μουσικός έχει απόλυτο έλεγχο επάνω σε όλα τη δημιουργική διαδικασία της μουσικής του, από την πρωτογενή σύλληψή της μέχρι και το τελικό αποτέλεσμά της. Αυτό είναι μεν ένας αξιοσημείωτος και σημαντικός παράγοντας αλλά μόνος του δεν θα αρκούσε ποτέ για έναν τόσο καλό δίσκο όσο το «Making Mirrors». Ποιο είναι λοιπόν το «μυστικό» του Gotye;

                                               

Στα σκαλοπάτια του χρόνου...

Το μυστικό του δεν έχει παρά το όνομα ταλέντο, γνήσιο, πληθωρικό και πολύ μεγάλο ταλέντο. Η ιδέα και σε ένα βαθμό η ίδια η αφορμή του «Making Mirrors» βρίσκονται στο εξώφυλλό του, έναν πίνακα που είχε ζωγραφίσει ο ίδιος ο Gotye όταν ήταν μικρός (η ζωγραφική είναι επίσης ένας δημιουργικός τομέας στον οποίο επιδίδεται αν και περισσότερο ως χόμπι) και τον οποίο στη συνέχεια επεξεργάστηκε ηλεκτρονικά για να καταλήξει να αποτελέσει το εξώφυλλο. Όπως λέει ο ίδιος, ένας καθρέφτης λειτουργεί με δύο τρόπους και έτσι έχει και ισάριθμους συμβολισμούς. «Σου δίνει μιαν εικόνα του εαυτού σου αλλά ταυτόχρονα και του τι υπάρχει γύρω σου. Αυτό συνέβη και σε εμένα καθώς έγραφα αυτά τα τραγούδια, παρατηρούσα πώς δρούσε ο εαυτός μου, τόσο ως μουσικός όσο και ως άνθρωπος, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, όμως κυρίως αναφορικά με το παρελθόν. Ανέλυα δηλαδή, υποσυνείδητα μάλλον κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, τις επιρροές, τις επιδράσεις και την ως τώρα μουσική μου διαδρομή αλλά την ίδια στιγμή και παλαιότερες σκέψεις και συναισθήματά μου, αν έχουν γίνει πλέον μόνον αναμνήσεις, αν έχουν διαφοροποιηθεί ή αν έχουν παραμείνει ίδιες όπως ήταν».
                                       
Το ύφος των τραγουδιών, οι ενορχηστρώσεις και γενικότερα το μουσικό ύφος του «Making Mirrors» δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο πολυσυλλεκτικό, χωρίς όμως ποτέ να χάνει το πολύ ισχυρό κέντρο βάρους του. Θα μπορούσαμε και να πούμε ότι είναι και ένα ταξίδι εμπρός - πίσω στον χρόνο, σε διαφορετικές μουσικές εποχές... Η πραγματική δύναμη όμως του album αυτού και εκείνο που του προσδίδει την αξία του είναι άλλη. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που ανέκαθεν, διαχρονικά αποτελούσε και αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε είδους λαϊκής μουσικής... τα τραγούδια.
Για να το θέσουμε πολύ απλά, ο Gotye είναι ένας πολύ σπουδαίος τραγουδοποιός. Λιτός παρά τις περίτεχνες ενορχηστρώσεις του και εξομολογητικός, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά και με τη φωνή του να ταιριάζει απόλυτα με το περιεχόμενο τους -η χροιά της βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε αυτή του Sting και εκείνη του Peter Gabriel, για να σας δώσουμε μιαν ιδέα- εκθέτει με ειλικρίνεια και κυρίως με απλότητα την αλήθεια όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος, αυτά που σκέφτεται και νιώθει. Μόνον οι αληθινά προικισμένοι, πηγαίοι και μεγάλοι μελωδοί μπορούν να βασίζονται τόσο πολύ στην απλότητα, να είναι δηλαδή τόσο απλοί και συνάμα τόσο πειστικοί. Με το «Making Mirrors» ο Gotye απέδειξε ήδη, οριστικά και αδιάψευστα, ότι είναι ένας από αυτούς...

                                               

πηγη:http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=704613

CASUS BELLI-Η πολυβραβευμένη Ελληνική ταινία μικρού μήκους

Σενάριο / Σκηνοθεσία
Γιώργος Ζώης

Άνθρωποι διαφορετικών φύλων, ηλικιών, τάξεων και εθνικοτήτων περιμένουν σε εφτά διαφορετικές ουρές δημιουργώντας μια τεράστια ανθρώπινη σειρά.
Όμως στο τέλος της ανθρώπινης αλυσίδας, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά.
Στο Casus Belli παίζουν 146 ηθοποιοί.

All kinds of people are waiting in seven different queues. The first person of each queue becomes the last of the next one, thus creating an enormous human line. But at the end of the line, it all begins backwards again.

Το Casus Belli έκανε την πρεμιέρα στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα ταινιών μικρού μήκους στο 67ο Φεστιβάλ της Βενετίας, πήρε έξι βραβεία στο Φεστιβάλ Δράμας 2011 και το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Επιλέχτηκε στα επίσημα διαγωνιστικά των μεγαλύτερων φεστιβάλ του εξωτερικού (Rotterdam, Clermont Ferrand, Tokyo Shorts Shorts, Brussels, Krakow, Palm Springs California, Los Angeles LA SHORT FEST, Era New Horizons etc) και το ταξίδι της συνεχίζεται μέχρι στιγμής σε πάνω από σαράντα διεθνή φεστιβάλ. Ταυτόχρονα είναι η πρώτη ελληνική ταινία μικρού μήκους που εξασφάλισε διανομή στις γαλλικές αίθουσες ενώ έχει ήδη προβληθεί από τηλεοπτικούς σταθμούς στην Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Αμερική, Φιλανδία, Αυστραλία. 

Τέλος η ταινία προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες πριν από τις ταινίες "Attenberg", "Wasted Youth" και "Από τα κόκκαλα βγαλμένη".
Μάλιστα το ARTE έκανε ειδκό αφιέρωμα στην ευρωπαική κρίση με την προβολή της ταινίας και συνέντευξη του σκηνοθέτη.

Casus Belli is a Greek short film which premiered in the official competition at the 67th Venice Film Festival 2010 and won many international film awards. It has been selected in the official competition of the most important international film festivals (Rotterdam, Clermont Ferrand, Tokyo Shorts Shorts, Brussels, Krakow, Palm Springs California, Los Angeles LA SHORT FEST, Era New Horizons, Melbourne IFF etc) and the journey goes so far in over forty international film festivals. At the same time it is the first Greek short film that secured distribution in theaters in France and has already been broadcasted by many European television stations and in the US.

Το Ισραήλ διατάζει την κατεδάφιση 8 χωριών στη Δυτική Όχθη για να έχει πεδίο ασκήσεων

Το Ισραήλ σχεδιάζει να κατεδαφίσει 8 χωριά στη Δυτική Όχθη για να χρησιμοποιήσει την περιοχή ως πεδίο ασκήσεων του στρατού, μετέδωσε τη Δευτέρα η ισραηλινή εφημερίδα Χααρέτζ.
 Το Ισραηλινό Ανώτατο Δικαστήριο άκουσε τα σχέδια κατεδάφισης του Ισραηλινού Υπουργού Άμυνας Εχούντ Μπαράκ, την Κυριακή. Οι κάτοικοι των χωριών νοτίως της Χεβρώνας θα μπορούν να έχουν πρόσβαση στις εκτάσεις τους τα «σαββατοκύριακα» και στις εβραϊκές γιορτές καθώς και σε δύο περιόδους του ενός μήνα κάθε χρόνο, όταν οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής δεν θα κάνουν ασκήσεις στην περιοχή.

 Το Ισραήλ θεωρεί τους 1.500 κατοίκους των χωριών Khirbet al-Majaz, Khirbet al-Tabban, Sfai, Khirbet al-Fakheit, Halaweh, Mirkez, Jinba και Kharoubeh ως καταληψίες, παρόλο που τα χωριά προϋπήρχαν της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ για πάνω από 100 χρόνια, από τη δεκαετία του 1830.
 Προηγούμενες διαταγές εκκένωσης εναντίον των κατοίκων των χωριών είχαν παγώσει από το Ισραηλινό Ανώτατο Δικαστήριο.
 Το 1999 πάνω από 700 κάτοικοι είχαν εκδιωχθεί λόγω «παράνομης κατοικίας σε πεδίο βολής» και οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής είχαν κατάσχει περιουσίες και είχαν γκρεμίσει κτίσματα και πηγές. Το Ισραηλινό Ανώτατο Δικαστήριο είχε εκδώσει απόφαση προσωρινών ασφαλιστικών μέτρων και οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής είχαν επιτρέψει στους κατονομαζόμενους ως ενάγοντες να επιστρέψουν αλλά όχι στους συγγενείς τους. Στο μεταξύ πολλοί κάτοικοι δεν είχαν που να επιστρέψουν πια.
Το Ισραήλ ισχυρίστηκε την Κυριακή ότι μια έρευνα που διεξήχθη το 2000 βρήκε ότι δεν υπήρχαν μόνιμοι κάτοικοι στην περιοχή. Ισχυρίζεται ότι οι περισσότεροι χωριανοί έχουν μόνιμες κατοικίες στη Γιάτα, μια κοντινή κωμόπολη.
 Οι κάτοικοι των χωριών, ο Σύλλογος για τα δικαιώματα του πολίτη στο Ισραήλ (ACRI) και η οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων B’ Tselem παρουσιάζουν τα πράγματα διαφορετικά. Σύμφωνα με αυτούς τα 12 χωριά της περιοχής– 4 εκ των οποίων με 300 κατοίκους, ο Μπαράκ δέχτηκε να αφήσει –  είναι φυσικές επεκτάσεις των κοινοτήτων που ζουν σε σπηλιές, οι οποίες απαντώνται στην περιοχή. Σε κάποια από αυτά τα χωριά, σπίτια από ακατέργαστη πέτρα είχαν χτιστεί ακόμα και πριν το 1967.
Η σύνδεση με τη Γιάτα είναι φυσική – και χαρακτηριστική των πολλών κοινοτήτων-δορυφόρων που αναπτύχθηκαν ανά τους αιώνες στην ιστορική Παλαιστίνη. Για πολλές γενιές οι κάτοικοι των σπηλιών ήταν αγρότες και βοσκοί, που παρήγαγαν γάλα και τυρί και έχουν διατηρήσει τον τρόπο ζωής τους έως και σήμερα, ενώ έχουν ενσωματωθεί στη Γιάτα ως αποτέλεσμα των σύγχρονων αναγκών, όπως η ανάγκη να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο.
 Οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής είχαν ανακηρύξει κάπου 30.000 ντούναμ (7.500 εκτάρια) στην περιοχή, ως κλειστή στρατιωτική ζώνη, τη δεκαετία του ’70.  Σύμφωνα με το στρατιωτικό νόμο, μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι επιτρέπεται να παραμείνουν σε μια κλειστή στρατιωτική ζώνη.
Μέχρι το 1997, οι κάτοικοι των σπηλιών συνέχιζαν να ζουν στις κοινότητές τους ανενόχλητοι – κάτι που σύμφωνα με τους ενάγοντες είναι ξεκάθαρη απόδειξη ότι θεωρούνταν εκείνη την εποχή ως μόνιμοι κάτοικοι. Παρόλα αυτά, όπως συνέβη σε μεγάλο μέρος της Δυτικής Όχθης το οποίο υπό τις συμφωνίες του Όσλο χαρακτηρίστηκε ως Περιοχή C – υπό πλήρη ισραηλινό έλεγχο – οι ισραηλινές αρχές δεν επέτρεψαν στους κατοίκους να χτίσουν περισσότερες κατασκευές, συμπεριλαμβανομένων σχολείων και κλινικών, για να ικανοποιήσουν τη φυσική τους ανάπτυξη. Αυτές οι κοινότητες δεν συμπεριλήφθηκαν στα μεγάλα σχέδια που έγιναν για την οικοδόμηση των εποικισμών της περιοχής, και έτσι, μέχρι σήμερα, αυτά τα χωριά δεν είναι συνδεδεμένα με το οδικό δίκτυο, το δίκτυο ύδρευσης ή ηλεκτροδότησης.

Πηγές: Maan, Haarerz


πηγη:http://omniatv.com/