Noam Chomsky: "Οι ΗΠΑ είναι το μεγαλύτερο τρομοκρατικό κράτος του κόσμου"

Ο Noam Chomsky, γλωσσολόγος και διαπρεπής Αμερικανός ακτιβιστής υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων, σε πρόσφατη συνέντευξη του δήλωσε ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα από τα κορυφαία τρομοκρατικά κράτη στον κόσμο, αν εφαρμοζόταν το διεθνές δίκαιο.

"Έχω γράψει για την τρομοκρατία πολλές φορές από το 1981, δεδομένου ότι τότε, ο Ronald Reagan αφού ανέλαβε τα καθήκοντά του, είχε ανακοινώσει ότι η βάση της πολιτικής των ΗΠΑ θα βασίζεται σε πόλεμο και τρόμο", είπε ο Chomsky.

Στη συνέχεια της συνέντευξης, κάλεσε σε αμφισβήτηση της νομιμότητας της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 επί καθεστώς Σαντάμ Χουσεΐν, καθώς οι ΗΠΑ εισέβαλαν με το πρόσχημα της εύρεσης όπλων μαζικής καταστροφής, και τα οποία βέβαια ποτέ δεν βρέθηκαν.

Ως εκ τούτου, σύμφωνα με τον Chomsky, "τότε οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο ζήτησαν να παρέχουν νομική κάλυψη για τον πόλεμο κατά του Ιράκ με την αιτιολογία ότι ο Σαντάμ δεν είχε προλάβει και καλά να ολοκληρώσει το πρόγραμμά του για την παραγωγή όπλων μαζικής καταστροφής".

Πάνω από 1 εκατομμύριο Ιρακινοί έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο που η Ουάσιγκτον ξεκίνησε στο Ιράκ, και οι Ηνωμένες Πολιτείες δαπάνησαν περισσότερα από 800 δισεκατομμύρια δολάρια στην επίθεση.

                                            

πηγη: http://barbudosdesierramaestra.blogspot.gr/#!/2013/05/noam-chomsky-esp.html

Pedro Juan Gutiérrez, ο συγγραφέας που παρουσιάζει την “άλλη” Havana.

           
                                              Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες .

 Ένας κουβανός συγγραφέας, ίσως από τις πιο καλτ μορφές της γενιάς του . Μια προσωπικότητα αμφιλεγόμενη αλλά σίγουρα ενδιαφέρουσα.Για κάποιους πορνογράφος για άλλους ανθρωπολόγος ή απλός κατακριτής του καστρικού καθεστώτος της Κούβας. Γεννημένος το 1950 στην επαρχία Matanzas ,στην Κούβα έχει αποκτήσει δικαίως τον τίτλο του αρχηγού του βρώμικου ρεαλισμού έχοντας εκδόσει δεκάδες βιβλία με γνωστότερα στην Ελλάδα τα “η βρώμικη τριλογία της Αβάνας” , “ο βασιλιάς της Αβάνας” , ” η μελαγχολία των λιονταριών” και “ο έρωτας νοστάλγησε την Κούβα” τα οποία ωστόσο ποτέ δεν έφτασαν επίσημα στα χέρια των κουβανών με την λογοκρισία στην κουμουνιστική Κούβα να αποτρέπει την κυκλοφορία τους .

Και αυτό ίσως γιατί διαβάζοντας κανείς τα βιβλία του βλέπει μέσα από τα μάτια του την άγνωστη πλευρά της Κούβας του Φιντέλ Κάστρο . Αυτή της φτώχιας , της εξαθλίωσης , του παθιασμένου έρωτα , του σεξ σε συνδυασμό πάντοτε με το ρούμι που ρέει άφθονο .

Ο ίδιος μόνιμος κάτοικος του κέντρου της Αβάνας λατρεύει την σκοτεινή της πλευρά που αν και επικίνδυνη πάντα αποτελεί σημείο αναφοράς για τα έργα του . Άλλωστε όπως ο ίδιος πάντα υποστηρίζει σ’ αυτή την άλλη  πλευρά κρύβεται ο αληθινός χαρακτήρας του ανθρώπου , οι αληθινές επιθυμίες του , το πρόσωπο του και αυτός σαν περιπλανόμενος γάτος στα σοκάκια της πρωτέυουσας δεν χάνει ευκαιρία να την παρατηρεί και να την καταγράφει. Δεν θα μπορούσε και αλλιώς να είναι τόσο αυτοβιογραφικός και παραστατικός αν δεν ζούσε στις γειτονίες τις οποίες και αφηγείται . 

Η λατρεία του για την Κούβα είναι εμφανής . Έχοντας ζήσει και κάποια χρόνια εκτός αυτής η αγάπη του για την πατρίδα του μεγάλωσε ακόμη ταχύτερα . Οι κουβανοί όπως λέει είναι ένα απίστευτο μίγμα αφρικανών με ισπανούς κάτι που τους δίνει αυτή την ιδιαίτερη ομορφιά που διαθέτουν . Αυτή είναι άλλωστε και μια από τις αιτίες που το σεξ αποτελεί ανάσα για τους κουβανούς . Σε μια χώρα όπου τις περισσότερες μέρες του χρόνου κάνει υπερβολική ζέστη , όπου όλοι φορούν ελάχιστα ρούχα , όπου όλες οι γυναίκες έχουν απίστευτο σώμα τι άλλο μένει για να ανέβει η λίμπιτος ?

Αυτή η παράμετρος είναι φυσικά που κάνει την γραφή του τόσο ιδιαίτερη . Αφηγούμενος στην “βρώμικη τριλογία της Αβάνας” σε πρώτο πρόσωπο και δίνοντας στον πρωταγωνιστή το όνομα του μαγνητίζει τον αναγνώστη με τον σκληρό ρεαλισμό κατά τον οποίο η αφήγηση είναι τόσο λεπτομερής και ωμή που ίσως με την πρώτη ματιά ξενίζει . Βέβαια όπως ο ίδιος λέει η χρήση πρώτο προσώπου δεν είναι τυχαία καθώς κατά ένα μεγάλο ποσοστό γύρω στο 80% τα γεγονότα που αφηγείται είναι αληθινά .

Παρακάτω ακολουθεί μια συνέντευξη για λογαριασμό της εφημερίδας “Το Βήμα” , που έδωσε στον δημοσιογράφο Λυκουρόπουλο Γεώργιο , στην Αβάνα.

Ρούμι, Φιντέλ και Πέδρο Γκουτιέρες

                                                                                                              Η Αβάνα μέσα από τα μάτια του διάσημου κουβανού συγγραφέα.

Καθώς περιμένω τον συγγραφέα Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες στην κεντρική πλατεία της Αβάνας, οι εικόνες γύρω μου είναι εικόνες από τα βιβλία του. Το ξενοδοχείο «Ινγκλατέρα» με την αισθητική των 70s, οι μπάντες που παίζουν Buena Vista και το Καπιτώλιο, λίγα μέτρα πιο πέρα, που τραβάει τα φλας των χιλιάδων τουριστών, οι πλανόδιοι που θέλουν να σου πουλήσουν πούρα στη «ζούλα» και οι μουλάτες που παραγγέλνουν ρούμι. Ο Γκουτιέρες φτάνει με ένα μπουφάν και ένα τζιν παντελόνι, ένας άνθρωπος πράος με βαθύ βλέμμα, αποπνέοντας μια εικόνα διαφορετική από την τραχύτητα των αφηγήσεών του. Μόλις κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο «Η μελαγχολία των λιονταριών» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, το έκτο βιβλίο του που κυκλοφορεί στην Ελλάδα – με σημείο αναφοράς για τους θαυμαστές του το θρυλικό «Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας». Οπως λέει και στο καινούργιο του βιβλίο, ο ίδιος ο συγγραφέας κουβαλάει μέσα του χιλιάδες εαυτούς, που πολλαπλασιάζονται: πρώην δημοσιογράφος, μεγαλωμένος και ανδρωμένος κοντά στην αγαπημένη του Μαλεκόν – η παραλία της Αβάνας που διασχίζει την πόλη με θέα στον κόλπο του Μεξικού –, πατέρας πέντε παιδιών από τρεις διαφορετικούς γάμους, ζυμωμένος μέσα στη φτώχεια και στη διανόηση της Κούβας, ένας κάτοικος Αβάνας που μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο γράψιμο, στο ρούμι στα πιο underground στέκια της πόλης και σε σποραδικά ταξίδια στην Ισπανία για να συναντά την τρίτη γυναίκα του. Μετά την αναγνωριστική συνάντηση ακολουθεί μια δεύτερη στο διαμέρισμά του με θέα πάνω στη Μαλεκόν. Περπατώντας από εκεί μπορείς να δεις με τα μάτια σου τα εξαθλιωμένα σπίτια των Αφροκουβανών που δημιουργούν ένα εκπληκτικό μωσαϊκό από εικόνες σε ένα ταξίδι σε άλλη εποχή. Πλησιάζοντας προς το θρυλικό ξενοδοχείο «Νασιονάλ», κάποτε, προ Κάστρο, «άντρο» της αμερικανικής μαφίας, είναι σαν να ταξιδεύεις δεκαετίες. Μπερδεύονται μπροστά σου οι αμερικανοί τουρίστες και οι κουβανές χινετέρας, που τόσο τις μνημονεύει ο Γκουτιέρες στα βιβλία του – τα «κορίτσια» της Αβάνας. Havana libre, Havana triste. Κοιτάζοντας αυτόν τον ευαίσθητο και «μπαρουτοκαπνισμένο» 60άρη που έχω απέναντί μου, αφήνοντας πίσω μου το ασανσέρ μιας πολυκατοικίας όπου παραμονεύει η ποίηση σε κάθε γωνιά του κτιρίου, μνημονεύω τη φράση από το βιβλίο του «Ο δικός μας Γκράχαμ Γκριν», εκεί που ο πρωταγωνιστής λέει στον φιλοξενούμενό του αμερικανό επισκέπτη: «Στην Κούβα τίποτα δεν είναι “ακριβώς”. Εδώ βασιλεύει η γοητεία».
Ενας έλληνας τραγουδοποιός, ο Διονύσης Σαββόπουλος, έχει πει παλαιότερα ότι «τέχνη μπορείς να κάνεις κι απ’ τα σκουπίδια». Είναι προϋπόθεση ο πόνος για να προκύψει η γραφή για τον καλλιτέχνη, όπως έχουμε δει στα έργα σας; Ή και ζώντας με όλες σας τις ανέσεις θα γράφατε το ίδιο;«Για μένα είναι πολύ ξεκάθαρο. Κάποιος που ζει μια ζωή άνετη, βαρετή, εύκολη, δεν έχει τίποτε να πει. Αν είσαι ταμίας σε μια τράπεζα ή γραφιάς σε ένα οποιοδήποτε γραφείο, είναι πολύ δύσκολο να γράψεις μυθιστόρημα. Εκτός αν είσαι ο Κάφκα! Το βιβλίο που κυκλοφορεί τώρα, “Η μελαγχολία των λιονταριών”, γεννήθηκε σε μία από τις πιο βαρετές περιόδους της ζωής μου. Για να ξεπεράσω την ανία εκείνης της περιόδου, έγραψα αυτά τα διηγήματα. Ημουν στο Πινάλ ντε Ρίο, πολύ μακριά από την Αβάνα, και εκείνη την περίοδο ήμουν δημοσιογράφος. Μετακόμισα εδώ που μένω τώρα, το 1988. Αυτή η γειτονιά είναι γεμάτη βία, επιθετικότητα, ένταση. Την τρίτη ημέρα που ήμουν εδώ ήρθε ένας γείτονας από τον τρίτο όροφο και μου είπε: “Να προσέχεις τον γιο σου, γιατί εδώ πουλάνε μαριχουάνα και κοκαΐνη και μπορεί να τον χρησιμοποιήσουν για βαποράκι!”. Ο γιος μου ήταν τότε 10-11 χρόνων. Τρελάθηκα και είπα μέσα μου: “Πού ήρθα να μείνω;”. Εξι χρόνια αργότερα, το 1994, περνούσα μια φάση μεγάλης προσωπικής κρίσης σε όλους τους τομείς. Συναισθηματικά, οικονομικά, οικογενειακά. Είχε επίσης διαλυθεί το σύμπαν, η ιδεολογία, και είχαν γιγαντωθεί τα οικονομικά προβλήματα. Ημουν απελπισμένος, είχα αυτοκτονικές τάσεις, έφτασα στα όρια του αλκοολισμού. Και τότε άρχισα να γράφω τη “Βρόμικη τριλογία της Αβάνας”. Αυτό είναι η απάντηση στην ερώτησή σας. Η λογοτεχνία είναι πάνω απ’ όλα μια άσκηση σκέψης. Γιατί αυτό που κάνεις γράφοντας, ασυναίσθητα σχεδόν, είναι να αναλύεις συνέχεια τι γίνεται μέσα σου και γύρω σου».

«Ο Κάστρο είναι μια πολύ γοητευτική προσωπικότητα. Επιβλητικός, με μαγνητισμό και υψηλή ευφυΐα. Μια αληθινή ηγετική φιγούρα. Να σας πληροφορήσω ότι το πρότυπό του είναι ο Μέγας Αλέξανδρος!»

Χρησιμοποιείτε μια γλώσσα που μπορεί να χαρακτηριστεί «ωμή». Η γλώσσα της γραφής σας έχει αντίστοιχα αλλάξει ανάλογα με την περίοδο κατά την οποία εμπνέεστε και γράφετε; Είναι σκληρή η γλώσσα, αν και η αφετηρία γραφής είναι σκληρή; Αν αυτά που διηγείστε είναι αντίστοιχα;«Ναι, έτσι είναι. Εχει άμεση σχέση. Δεν “διαλέγεις” τη γλώσσα σου. Είναι όπως οι χειρονομίες που κάνεις όταν μιλάς. Οταν μιλάς εκνευρισμένος και αναστατωμένος, κάνεις πολλές χειρονομίες. Οταν είσαι ήρεμος, μιλάς αλλιώς. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και η γλώσσα. Παρακολουθούσα πρόσφατα μια συνέντευξη που είχα δώσει πριν από 25 χρόνια, σε περίοδο μεγάλης προσωπικής έντασης, και έβλεπα στο βίντεο πόσο πολύ χειρονομούσα, σε σημείο να αναρωτιέμαι: “Εγώ είμαι αυτός;”. Τώρα είμαι πολύ πιο ήρεμος και κατασταλαγμένος».
Υπό αυτήν την έννοια, γνωρίζοντας κάποιος το έργο ενός συγγραφέα, γνωρίζει και τον ίδιο τον συγγραφέα. Ή ξεχωρίζετε το έργο από την προσωπικότητα; Μπορεί να δημιουργείται ένας διχασμός στον αναγνώστη ανάμεσα στο βιβλίο και στη «συνέντευξη» για το βιβλίο;«Προσπαθώ να σέβομαι το μυαλό του αναγνώστη. Δεν θέλω να του τα εξηγώ όλα. Γράφω, νομίζω, με έναν κινηματογραφικό τρόπο. Και όπως σε μια ταινία δεν υπάρχει αφηγητής που περιγράφει την ταινία, αφήνοντας τον θεατή από την εικόνα και τους διαλόγους να δημιουργεί έναν ολόκληρο κόσμο, με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και τα βιβλία. Υπάρχουν, νομίζω, δύο τρόποι να γράφει κανείς. Ο ένας είναι να “χτίζεις” γράφοντας και ο άλλος είναι ο τρόπος της περιγραφής. Προσπαθώ να εφαρμόζω τον πρώτο. Πολλοί συγγραφείς γράφουν στο τρίτο πρόσωπο, περιγραφικά. Αυτό το βρίσκω εύκολο, αλλά όχι πειστικό. Προτιμώ να γράφω στο πρώτο πρόσωπο, χτίζοντας μια ιστορία, πράγμα που μου κοστίζει σε χρόνο και επεξεργασία. Μπορεί να περάσουν και δέκα χρόνια για να επεξεργαστώ ένα βιβλίο. Αλλά νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι πιο πειστικό για τον αναγνώστη».
Οπότε η ερώτηση είναι εύλογη. Τι ποσοστό από τα φοβερά και τρομερά που γράφετε για την Αβάνα είναι αληθινά και τι fiction; «Ενα 80% είναι πραγματικότητα». Ακούγεται εντυπωσιακό, γιατί πολλοί αναγνώστες σας στην Ελλάδα, από αυτούς που γνωρίζω τουλάχιστον, αναρωτήθηκαν αν τόση βιαιότητα που περιγράφεται στα βιβλία σας είναι αληθινή. Εχετε δει μπροστά στα μάτια σας τόση βιαιότητα σε ανθρώπινες σχέσεις και ιστορίες;«Και ακόμη περισσότερο! Η λογοτεχνία πρέπει να είναι πειστική. Και αυτό που πρέπει να κάνω εγώ πολλές φορές είναι να μειώνω την ένταση της πραγματικότητας για να την κάνω πειστική. Πρέπει να λάβετε υπόψη σας ότι όταν άρχισα να γράφω από τη δεκαετία του ’90, την οικονομικοπολιτική κρίση που περνούσε η Κούβα – και κυρίως η επαρχία της Κούβας, έξω από την Αβάνα – δεν μπορεί να τη διανοηθεί κανείς. Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς τι έζησε τότε η χώρα. Στη δεκαετία του ’80 οι οικονομικοί δείκτες της Κούβας ήταν καλύτεροι από κάθε άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής, σε βαθμό που οι οικονομικοί αναλυτές έλεγαν για τη Λατινική Αμερική ότι εκείνη η δεκαετία ήταν μια “χαμένη δεκαετία”. Για την Κούβα ήταν μια “κερδισμένη δεκαετία”. Επειτα όμως από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και γύρω στο 1990-1991 η πτώση ήταν κατακόρυφη και βίαιη».
Εχει ενδιαφέρον να ακούσουμε από τα δικά σας χείλη την εξήγηση.«Η εξάρτηση της Κούβας από τη Σοβιετική Ενωση και όλο το ανατολικό μπλοκ ήταν απόλυτη. Οπότε, με το που έπεσε το καθεστώς αυτό, η πτώση ήταν και για μας πολύ βίαιη».
Με αυτήν την καθαρή ματιά που έχετε για τα πράγματα, έχετε άποψη για το «τι έρχεται» για την Κούβα;«Δεν έχω να πω κάτι πολύ προσωπικό για το μέλλον. Οι Κινέζοι λένε ότι πάντα η Ιστορία κάνει κύκλους».
Ο Τσε Γκεβάρα στα «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας» γράφει κάποια στιγμή, διασχίζοντας όλες τις λατινικές χώρες, ότι «όλοι οι Νοτιοαμερικανοί είμαστε το ίδιο». Το ασπάζεστε αυτό και για την Κούβα;«Πιστεύω ότι υπάρχουν δύο “παρακλάδια” της Νότιας Αμερικής. Το ένα είναι το μείγμα των Αφρικανών με τους Ισπανούς, όπως εδώ στην Κούβα, που δίνει ένα αποτέλεσμα πολύ δυνατό, πολύ έντονο, πολύ ερωτικό. Το άλλο είναι η μείξη των ισπανών ή των πορτογάλων κατακτητών με τους ιθαγενείς, όπως είναι στη Βολιβία, στο Περού ή στο Μεξικό. Ανθρωπολογικά παρατηρώντας το, είναι δύο διαφορετικές ιστορίες. Πάντως, ειδικά για την Κούβα, αν θέλετε να σας πω, νομίζω ότι είναι και μια χώρα πολύ ευέλικτη επίσης. Γιατί μπορεί να υπάρχει η οικονομική πίεση, αλλά την ξεπερνάμε τραγουδώντας, χορεύοντας, κάνοντας έρωτα και πίνοντας ρούμι. Αν δεν υπάρχει φαγητό, δεν τρώμε, αλλά τουλάχιστον χορεύουμε και τραγουδάμε!».
Διαβάζετε ευρωπαϊκή λογοτεχνία;«Πιστεύω ότι η ευρωπαϊκή λογοτεχνία περνάει την πιο βαρετή περίοδο της ιστορίας της. Παρ’ όλο που πέρασε από δύο πολέμους και τη μεταπολεμική περίοδο, που ήταν πολύ δύσκολη για πολλές χώρες, και για την Ελλάδα, οι συγγραφείς είναι πολύ “σφιγμένοι” και συντηρητικοί. Αλλά είναι αυτό που λέγαμε. Οταν τόσα χρόνια είχαν λύσει τα οικονομικά προβλήματά τους οι χώρες της Ευρώπης και ζούσαν μια ρουτίνα, τότε και τα έργα των ανθρώπων τους γίνονταν πιο βαρετά. Επίσης υπάρχει και το καινούργιο φρούτο που έρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το “πολιτικώς ορθό”, που δεν μπορείς να το παρακολουθήσεις. Εχω κατηγορηθεί πολλές φορές για τη γραφή μου ως “φαλλοκράτης” ή “ρατσιστής”. Και, πράγματι, πολλοί ήρωες στα έργα μου είναι και φαλλοκράτες και ρατσιστές. Αλλά όσο και αν δεν θέλουν τέτοιες απόψεις, ας το υιοθετήσουν, έτσι είναι η κοινωνία, φαλλοκρατική και συχνά ρατσιστική. Δεν φοβάμαι να γράψω έτσι. Αν σταματήσω να γράφω όπως νιώθω και φοβάμαι μήπως δυσαρεστήσω ή ενοχλήσω ή προσβάλλω, αυτομάτως θα είμαι ένας βαρετός γραφιάς».
Μια και αναφέρετε τις ΗΠΑ, η μόνιμη συζήτηση στη Δύση από τη στιγμή που ασθένησε ο Φιντέλ Κάστρο είναι ότι, αν κάποια στιγμή φύγει από τη ζωή, την επόμενη μέρα θα αμερικανοποιηθεί η Κούβα, ευάλωτη πλέον σε άλωσή της. Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο τέλος του κύκλου έπειτα από 52 χρόνια;«Θα υπάρξει μια διαδικασία εκδημοκρατισμού και μια πιο φιλελεύθερη περίοδος, αλλά θα είναι μια διαδικασία σταδιακή και κανείς δεν ξέρει πώς θα κυλήσει. Οι Κουβανοί, ως έθνος, είμαστε πολύ σταθεροί. Και λόγω γεωγραφικής θέσης είμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Αρα είμαστε μαθημένοι να δεχόμαστε τις ξένες επιρροές και να τις απορροφούμε. Να τις ενσωματώνουμε σε αυτό που είμαστε και να τις κάνουμε κάτι άλλο».
Εννοείτε ότι αυτή η σταδιακή πολιτική αλλαγή θα γίνει μόνο από τους ίδιους τους Κουβανούς; Ή θα είναι πλέον η Κούβα ευάλωτη ακόμη και σε μια επέμβαση της αμερικανικής πολιτικής και κουλτούρας;«Η αλλαγή γίνεται ήδη ενώ μιλάμε. Υπάρχει μια γενιά μεγαλύτερη, που σιγά σιγά φεύγει και αναγκαστικά αλλάζουν τα πράγματα μέσω της νέας γενιάς. Ολοι συμφωνούμε στο να γίνει η όποια αλλαγή, ήρεμα και χωρίς να χυθεί αίμα. Χωρίς να χρειάζεται να βγει ο κόσμος στους δρόμους».
Αρα, δεν αποδέχεστε τη συζήτηση ότι η Κούβα θα αλλάξει το επόμενο πρωί που θα έχει φύγει από τη ζωή ο Κάστρο.«Οχι, όχι, σε καμία περίπτωση. Είναι ήδη μια διαδικασία που εξελίσσεται. Ηδη σήμερα ζούμε πολύ καλύτερα απ’ ό,τι πριν από δέκα χρόνια. Αν όχι πολύ καλύτερα, πάντως καλύτερα».
Αισθάνεστε μια ψυχολογική καταπίεση από τον οικονομικό αποκλεισμό που έχει η χώρα από το εμπάργκο της Δύσης;«Φυσικά και αισθάνομαι καταπίεση! Για παράδειγμα, στη δική μου περίπτωση, μέσα σε δύο-τρία χρόνια κλήθηκα από αμερικανικά πανεπιστήμια, στο Κολούμπια, στην Καλιφόρνια, στο Μπέρκλεϊ, να μιλήσω για τα βιβλία μου και ποτέ δεν πήρα βίζα για να πάω. Τα βιβλία μου προσπάθησα πρώτα να τα εκδώσω στην Κούβα, αλλά δεν τα έκαναν δεκτά εδώ. Iσως τα βιβλία μου να προκαλούν ενόχληση εδώ, γιατί κάποιοι μπορεί να κάνουν “πολιτική” ανάγνωση όσων γράφω. Τώρα με τον Ομπάμα δίνονται βίζες για πολιτιστικές ανταλλαγές και υπάρχουν εκατοντάδες μουσικοί, για παράδειγμα, που πηγαίνουν και έρχονται, και έτσι θα έπρεπε να είναι. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί τόσο εδώ όσο και στην Ουάσιγκτον είναι να χαλαρώσουν λίγο και να αφήσουν τον κόσμο να ζει ήρεμα και ωραία. Και να μπορούμε να ανταλλάσσουμε απόψεις, ιδέες, οτιδήποτε».
Ασπάζεστε, δηλαδή, ως εύλογες τις διαμαρτυρίες ανθρώπων που θεωρούν ότι καταπιέζονται και εκφράζονται μέσω των blogs, όπως έχει συμβεί παλαιότερα στη χώρα; Ασπάζεστε ότι υπάρχει ένα θέμα φίμωσης;«Πρακτικά, ως τώρα, δεν έχουμε πρόσβαση στο Internet και η αιτιολόγηση για αυτό είναι ότι το πρόβλημα είναι τεχνικής φύσεως. Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε πρόσβαση στο Internet και είναι παράλογο. Θα σας πω και κάτι προσωπικό. Oταν εκδόθηκε η “Βρόμικη τριλογία της Αβάνας” τον Οκτώβριο του 1998 στη Βαρκελώνη, ήμουν στην Ισπανία και γύρισα στην Κούβα αμέσως μετά. Εργαζόμουν ως δημοσιογράφος σε ένα περιοδικό για 26 χρόνια – από το 1972. Οταν επέστρεψα στη δουλειά μου, μόλις είχε εκδοθεί το βιβλίο μου, απολύθηκα χωρίς καμία εξήγηση και με διέγραψαν επίσης από την Ενωση Συντακτών Τύπου χωρίς καμία δικαιολογία. Ευτυχώς είχα προνοήσει να είμαι παράλληλα μέλος της Ενωσης Συγγραφέων της Κούβας και οι άνθρωποι εκεί, προς τιμήν τους, με στήριξαν. Από τότε άρχισα να γράφω περίπου ένα βιβλίο τον χρόνο. Κάποιος μου έδωσε και μια καλή συμβουλή: “Θα έπρεπε να χαίρεσαι πλέον που δεν θα έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου ως δημοσιογράφος”».
Εχει τύχει να γνωρίσετε τον Φιντέλ Κάστρο; Εχετε μια προσωπική εντύπωση από αυτόν;«Ναι. Είναι μια πολύ γοητευτική προσωπικότητα. Επιβλητικός, με μαγνητισμό και υψηλή ευφυΐα. Μια αληθινή ηγετική φιγούρα. Να σας πληροφορήσω ότι το πρότυπό του είναι ο Μέγας Αλέξανδρος! Και όπως όλοι οι άνθρωποι, έχει τη λαμπερή και τη σκοτεινή πλευρά του».
Εχετε υπόψη σας αν έχει διαβάσει τα βιβλία σας;«Δεν το γνωρίζω. Μου έχουν πει όμως ότι σε μια συνάντησή του με τον Αθνάρ, όταν εκείνος ήταν πρωθυπουργός της Ισπανίας, ανάμεσα στα βιβλία που χάρισε ο Αθνάρ στον Κάστρο ήταν και η “Βρόμικη τριλογία της Αβάνας”. Με δεδομένο ότι ο Αθνάρ είναι συντηρητικός, προσπάθησε να το χρησιμοποιήσει για να μιλήσει υποτιμητικά για τη χώρα μας. Αμφιβάλλω όμως πάρα πολύ αν έχει διαβάσει κάποιο βιβλίο μου ο… Φιντέλ».
Αποδέχεστε τον χαρακτηρισμό «Μπουκόφσκι της Νότιας Αμερικής» που σας έχει δοθεί;«Αυτό είναι δημιουργία του εκδοτικού οίκου στη Βαρκελώνη που εξέδωσε τα βιβλία μου. Κατά… τερατώδη σύμπτωση, ο ίδιος εκδοτικός οίκος εκδίδει και τα βιβλία του Μπουκόφσκι! Οπότε, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Ετσι είναι οι Καταλανοί: απίθανοι έμποροι».
Στα βιβλία σας «ρέει» πολύ αλκοόλ και πρωταγωνιστούν πολλές γυναίκες. Τι από τα δύο «ταξιδεύει» πιο πολύ έναν άνδρα;«Δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι ότι από πιτσιρικάς ήμουν πολύ ερωτικός, λάτρευα να ζω με τις γυναίκες. Ερωτεύτηκα στα 13 μου μια γειτόνισσα με την οποία μοιραζόμασταν τη βεραντούλα του σπιτιού μου τότε, μια εντυπωσιακή γυναίκα που τότε θήλαζε δύο μωρά με το μεγάλο της στήθος και εγώ καθόμουν στο μπαλκόνι και τη θαύμαζα και φαντασιωνόμουν μαζί της ολόκληρη την ημέρα. Στα 19-20 άρχισα να πίνω και όσο μεγάλωνα το απολάμβανα ακόμη περισσότερο. Κάπου αυτά τα δύο συναντήθηκαν πολλές φορές αργότερα και είναι για μένα οι μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής. Ποτέ δεν έμπλεξα με ναρκωτικά, το φαγητό δεν μου έλεγε κάτι, αλλά το σεξ και το ποτό ήταν το οξυγόνο μου».
Το ότι πολλές γυναίκες διάβασαν τα «σκληρά και ασεβή», από σεξουαλικής άποψης, βιβλία σας δηλώνει, πιστεύετε, ότι οι γυναίκες εκτιμούν την ειλικρίνεια της γραφής απλώς ή και το περιεχόμενό της; Γιατί το γνωρίζω από φίλες μου ότι στην αρχή σοκαρίστηκαν, αλλά τελικά εκτίμησαν το ύφος σας.«Αυτό το πράγμα πάντα με ανησυχεί και με φοβίζει, γιατί φοβάμαι ότι αρκετός κόσμος διάβασε τα βιβλία μου σαν να επρόκειτο για πορνογραφήματα. Ενώ το σεξ στα βιβλία μου είναι μια σάλτσα. Οπως η Αγκαθα Κρίστι βάζει τα πρόσωπα στα βιβλία της να δολοφονούν το ένα το άλλο για να συνεχιστεί η πλοκή, εγώ βάζω τους πρωταγωνιστές να κάνουν σεξ. Αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι πάντα η φτώχεια. Και οι συνέπειες της φτώχειας και της μιζέριας και της υπανάπτυξης. Για το πώς η φτώχεια βάζει όρια και περιορίζει τη ζωή σου στο ότι δεν μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου, δεν μπορείς να ταξιδέψεις, να σπουδάσεις. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε».

                                                                                               


πηγη:vima.gr

David Graeber: Χρέος/κρίση/παγκόσμια επανάσταση

     

O David Graeber

είναι σήμερα ο πιο πολυδιαβασμένος αναρχικός ακτιβιστής και επιστήμονας στον κόσμο. Ανθρωπολόγος καθηγητής με συμμετοχή στην διαμόρφωση των πολιτικών θέσεων και την εξέλιξη των αντικαθεστωτικών κινημάτων από την εποχή του κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης έως το Occupy Wall Street μοιράζετε μαζί μας τις ελπίδες και τον αγώνα για την παγκόσμια κοινωνική απελευθέρωση. Με αφορμή τις ομιλίες του στο φεστιβάλ Occupy Planet Earth που διοργανώθηκε στο Πολυτεχνείο από το Κενό Δίκτυο, το περιοδικό Βαβυλωνία και την συνέλευση του BFest ο Τάσος Σαγρής συναντήθηκε και συζήτησε με τον David Graeber 

1. Το χρέος είναι υποδούλωση

Τάσος Σαγρής: Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού το 2011 όλες οι κύριες πόλεις αυτού του πλανήτη αντιμετώπισαν μαζικές ταραχές και διαδηλώσεις. Σε όλη αυτή την διάρκεια το Κενό Δίκτυο διέδιδε παντού το γκράφιτι «Να μην Ζήσουμε σαν Δούλοι». Στο βιβλίο σας «Χρέος, τα πρώτα 5000 χρόνια» προσπαθήσατε να γράψετε Ιστορία για ανθρώπους χωρίς ιστορία και να παρατηρήσετε συνηθισμένα θέματα με ασυνήθιστους τρόπους. Μπορείτε να μας εξηγήσετε εν συντομία πως η Εργασία, το Χρήμα και το Χρέος είναι ιστορικοί τρόποι υποδούλωσης, εκμετάλλευσης και βίαιης κυριαρχίας όπως ήταν για χιλιάδες χρόνια τώρα;

David Graeber: Μία διαπίστωση πραγματικά με τρόμαξε, όταν έκανα έρευνα για το βιβλίο. Η διαπίστωση αυτή είναι, ότι καθ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία, οι περισσότεροι άνθρωποι ζήσαν χρεωμένοι. Σκεφτείτε το αυτό για λίγο. Μπορεί η πλειοψηφία της ανθρώπινης φυλής να είναι σπάταλα αποτυχημένη και ανίκανη να διαχεριστεί τις υποθέσεις τις και για αυτό απλά να εξαρτάται από τους πλούσιους; Φυσικά όχι. Μάλλον, τα κράτη και οι ελίτ πάντα συνωμοτούσαν ώστε να εξασφαλίσουν ότι οι υποτελείς τους θα είναι πάντα χρεωμένοι. Το κυριότερο, επειδή το χρέος είναι ο εύκολος τρόπος να μετατρέψεις μια σχέση βίαιης ανισότητας, βίαιης απόσπασης και κλοπής, να φαίνεται όχι μόνο ηθική, αλλά και εμφανίζοντας αυτόν ο οποίος είναι ο θύτης ως το θύμα της υπόθεσης. Για αυτό το λόγο οι Μαφιόζοι πάντα παραποιούν την γλώσσα του εκβιασμού σε γλώσσα του χρέους. Αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους κατακτητικούς στρατούς και σταδιακά φαίνεται ότι όλες οι κυρίαρχες τάξεις αρχίζουν να καταλαβαίνουν αυτό το κόλπο. Έτσι το χρέος παράγει μια μορφή δουλείας που φαίνεται εθελούσια, μιας και άλλωστε «δεν ήταν απαραίτητο να πάρεις αυτό το δάνειο για να ξεκινήσεις την δουλειά σου, έτσι δεν είναι ;» Όμως στην πραγματικότητα, η τεράστια πλειοψηφία των δανείων στην ιστορία, δεν ήταν εμπορικά δάνεια που πάρθηκαν εθελούσια, αλλά δάνεια που πάρθηκαν για επιβίωση από μικρούς αγρότες ή τεχνίτες που είχαν χάσει τα δίκτυα αμοιβαίας αλληλοβοήθειας που μπορούσαν να τους επιτρέπουν να επιβιώνουν στους δύσκολους καιρούς ή δάνεια που πάρθηκαν από ανθρώπους για να πληρώσουν φόρους ή κάποια άλλη παρόμοια κυβερνητική κλοπή. Στον αποικιακό κόσμο μπορούμε να δούμε αυτό να συμβαίνει αρκετά ξεκάθαρα, επειδή οι αποικιακές κυβερνήσεις ήταν πολύ σαφείς στο να χρησιμοποιούν την πολιτική φόρων για να χρεώνουν τους πάντες, έτσι ώστε να τους αναγκάζουν να δουλέψουν όλο και περισσότερο.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα ημερομίσθια κατά κάποιο τρόπο. Τεχνικά, τα δάνεια και τα ημερομίσθια είναι παρόμοιοι μηχανισμοί. Και οι δύο μηχανισμοί βασίζονται στην αυταπάτη της ισότητας, μιας και θα πρέπει να υποκριθούμε ότι δύο ανεξάρτητα και ισότιμα σύμφωνα με τον νόμο άτομα, υπογράφουν ένα συμβόλαιο έτσι ώστε να μην είναι πλέον ισότιμα. Στην μία περίπτωση, μπαίνεις σε αυτή την κατάσταση όντας χρεωμένος μέχρι το δάνειο να αποπληρωθεί και στην άλλη ζώντας σαν εργάτης. Προφανώς, σε κάθε περίπτωση, το χρήμα ρέει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αλλά, όταν αρχίζεις να εξερευνείς εις βάθος τις ιστορικές προελεύσεις του καθενός από αυτούς τους μηχανισμούς καταλήγεις και στις δύο περιπτώσεις πάλι στη δουλεία. Το χρέος χρησιμοποιήθηκε σαν ο κύριος τρόπος για να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε δούλους, ή να τους αναγκάσουν να ξεπουλήσουν μέλη των οικογενειών τους σαν δούλους. Αλλά, κυρίως οι πρώτοι ημερομίσθιοι εργάτες ήταν στην πραγματικότητα δούλοι. Αυτό πράγματι συνέβαινε από τις πόλεις στην Αρχαία Ελλάδα έως τις Μεσαιωνικές πόλεις και τα λιμάνια του Ινδικού Ωκεανού. Οι ελεύθεροι άνθρωποι σχεδόν πάντα αρνούνταν να δουλέψουν για ημερομίσθια (εκτός ίσως από την δημοκρατική Αθήνα όπου οι άνθρωποι δούλευαν για το κράτος, δηλαδή για τους δήμους που εμπεριείχαν και τους εαυτούς τους). Οι πρώτοι ημερομίσθιοι εργάτες ήταν πάντα δούλοι που ενοικιάζονταν από τα αφεντικά τους, ο ιδιοκτήτης έπαιρνε το μισό του ημερομισθίου και ο δούλος το υπόλοιπο για την συντήρηση του. Με μια μαγευτική ιδεολογική στροφή, οι καπιταλιστές κατάφεραν να μας παρουσιάσουν αυτό που πάντα θεωρούνταν δουλεία σαν την ίδια την ουσία της ανθρώπινης ελευθερίας.

2. Παγκόσμιο Κίνημα και Άμεση Δημοκρατία

Τάσος Σαγρής: Οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές πρόσφεραν πολλά μέχρι σήμερα στα κινήματα των καιρών μας. Ανάμεσα σε άλλα, τα πιο δημοφιλή είναι η ποικιλομορφία των Αμεσο- Δημοκρατικών τρόπων οργάνωσης, η μη-ιεραρχική διαδικασία λήψης αποφάσεων, η αυτοοργάνωση, η ομοφωνία, η μη-αντιπροσώπευση και η ασυμβίβαστη μη-διαπραγμάτευση με την εξουσία. Αν και φαίνετε ότι οι αναρχικοί πραγματικά αυτή την στιγμή στερούνται σαφών πολιτικών προτάσεων για την λύση των καθημερινών προβλημάτων της ζωής του αιώνα μας ή μια σαφή στρατηγική για την καταστροφή του καπιταλισμού του 21ου αιώνα… ποιος μπορεί να είναι ο τρόπος να φέρουμε το κίνημα των κινημάτων στο επόμενο στάδιο, προς την κατεύθυνση της πραγματικής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής απελευθέρωσης;

David Graeber: Στις ΗΠΑ τουλάχιστον, προσπαθούμε να χτίσουμε μια γνήσια δημοκρατική κουλτούρα – δημιουργώντας συνήθειες και θέτοντας ζητήματα αντιεραρχικής, οριζόντιας λήψης αποφάσεων, δημιουργώντας κοινωνικές δεξιότητες και ικανότητες που πράγματι δεν υπήρξαν ποτέ πριν παρά μόνο ανάμεσα σε κάποιους πολύ απομονωμένους πληθυσμούς όπως οι Κουακέροι και οι Ιθαγενικοί λαοί της Αμερικανικής ηπείρου. Το σημαντικό δεν είναι κυρίως οι θεσμοί (μιας και αυτοί μπορούν πάντα να αλλάξουν όποτε το χρειαζόμαστε) αλλά οι κοινωνικές συνήθειες. Οι περισσότεροι από τους αμερικανούς πολίτες δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ώστε να διαχειρίζονται τους εαυτούς τους δημοκρατικά. Ακόμη περισσότερο δεν ξέρουν πώς να σκέφτονται δημοκρατικά – όπως για παράδειγμα, δεν έχουν την αίσθηση της «δημόσιας γνώμης». «Γνώμη» είναι αυτό που έχεις όταν δεν έχεις εξουσία. Οι κυβερνώντες δεν έχουν γνώμες. Έχουν πολιτικές αποφάσεις.

Πολιτικές αποφάσεις είναι αυτό που έχεις όταν επιβάλλεσαι πάνω σε ανθρώπους που δεν έχουν λόγο για αυτές τις αποφάσεις αλλά μόνο γνώμες σχετικά με αυτές. Χρειάζεται να απαλλαγούμε και από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις και από τις αποφάσεις τους. Όταν τα πράγματα αρχίζουν να γκρεμίζονται και μπούμε στην τελικό στάδιο της κρίσης, οι άνθρωποι θα πρέπει να αποφασίσουν προς τα πού να στραφούν: προς τη δεξιά, που θα προσφέρει κάποια νέα μορφή βίαιου μετά-αποκαλυπτικού αυταρχισμού ή προς κάποιο είδος μαφίας ή προς μια οριζόντια λύση ισότητας.

Όσοι συνεχίσουν να πιστεύουν στην ανισότητα θα μπορούν να προσφέρουν κάποια μορφή έντονης αποδοτικότητας, όμως τέτοια συστήματα τελικά αποδεικνύονται τελείως ηλίθια και άκαμπτα επειδή δεν έχουν καμία φαντασία. Τα δικά μας προτεινόμενα συστήματα θα είναι σίγουρα πολύ πιο ευφυή, αλλά δεν θα είμαστε ποτέ τόσο ικανοί όσο αυτοί που πιστεύουν στην ανισότητα στο να τα επιβάλλουμε με την βία, μιας και κάτι τέτοιο είναι έξω από τις προθέσεις μας. Θα πρέπει να αναπτύξουμε κάποιες πραγματικά πολύ ιδιαίτερες ικανότητες για να επιτύχουμε την αποτελεσματική δημοκρατική οργάνωση, και πρέπει να μπορούμε να το κάνουμε όλο αυτό ευχάριστο, διασκεδαστικό και ικανοποιητικό καθώς επίσης και αποτελεσματικό για να μπορέσουμε να κερδίσουμε παρόλη την βία που θα συνεχίζουν να εξασκούν οι θιασώτες της ανισότητας.

3. Πολιτική Βία και Τακτικές Αγώνα

Tάσος Σαγρής: Οι Αναρχικοί κατηγορούν σε όλο τον κόσμο τους ειρηνιστές ότι προκαλούν θυματοποίηση και ηττοπάθεια στα κινήματα. Οι Φιλελεύθεροι στην Αμερική κατηγορούν τους Αναρχικούς ότι απομονώνουν κοινωνικά τα κινήματα με τις βίαιες πρακτικές τους και την άμεση δράση τους. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παντού στον πλανήτη απλώνουν μαζική αποβλάκωση. Στην βόρεια Αφρική η «Αραβική Άνοιξη» περιπλανιέται χαμένη μέσα στους καπνούς των ένοπλων συγκρούσεων στους δρόμους, τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και τις παρεμβάσεις συμμοριών και κομμάτων πλούσιων ισλαμιστών φανατικών. Στις Δυτικές μητροπόλεις η κρίση γίνεται η καλύτερη δικαιολογία για να εκφραστούν τα χειρότερα ρατσιστικά και δολοφονικά ένστικτα, επανεμφανίζεται ο νεοναζισμός και η αγελαία νεανική βία στους δρόμους γίνεται ανεξέλεγκτη. Το μίσος και η οργή βασιλεύουν παντού, μπορείς να το νιώσεις. Μπορούμε να προσφέρουμε πολιτική κατεύθυνση σε αυτή την οργή; Τι είναι αυτό που ιστορικά εκφράζει την διαφοροποίηση ανάμεσα στην πολιτική βία και τον μητροπολιτικό χουλιγκανισμό;

David Graeber: Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές σχετικά με τον ρόλο της Βίας. Η Βία είναι το πιο δυνατό χαρτί που έχει στα χέρια του για να παίξει ο αντίπαλος και επίσης η Βία –ειδικά η οργανωμένη Βία –είναι μια μορφή ηλιθιότητας που όταν επικρατεί κάνει αδύνατη κάθε πιθανότητα να απαντήσεις σε αυτήν με κάποια μορφή ευφυΐας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κατά βάθος η Βία είναι μια μορφή ηλιθιότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να την χρησιμοποιούμε. Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις που αυτή είναι η μοναδική πιθανή μας επιλογή απέναντι στην μαζική βία της ηλιθιότητας του παρόντος κυρίαρχου συστήματος. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν πρόκειται ποτέ να νικήσουμε με αυτό τον τρόπο. Γιατί επίσης η Βία τείνει να είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που είναι πιο αποτελεσματική όταν εφαρμόζεται σε ιεραρχική δομή εντολών «από πάνω – προς τα κάτω». Δεν πρόκειται ποτέ να νικήσουμε την Αμερικάνική Αεροπορία με μια οδομαχία. Και ούτως ή άλλως οι αντίπαλοι μας έχουν πυρηνικά όπλα! Έτσι, το τέλος του παιχνιδιού πρέπει με κάποιο τρόπο να έρθει από μια δικιά μας κίνηση στην οποία με κάποιο τρόπο ο εχθρός δεν θα μπορεί να απαντήσει στέλνοντας τους στρατιώτες μας να μας σκοτώσουν όλους γιατί μάλλον οι στρατιώτες του θα αρνηθούν να κάνουν κάτι τέτοιο ή απλά θα πάνε σπίτια τους ή θα περάσουν στην δικιά μας πλευρά. Φυσικά, δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρουμε να κάνουμε ποτέ αυτή την κίνηση απέναντι στον εχθρό ούτε αν ακολουθούμε κατά γράμμα την «μη-βία» του Γκάντι. Προσωπικά συμφωνώ απόλυτα με την απάντηση που έδωσε σε αυτό το θέμα η εξέγερση της Οαχάκα και το κίνημα των δασκάλων εκεί: και οι δύο πλευρές, και η τύπου Γκάντι «μη-βία» και η νικηφόρα ένοπλη εξέγερση (τουλάχιστον αν διαιωνιστεί), είναι σίγουρο ότι καταλήγουν σε κάθετες ιεραρχικές δομές και καταστρέφουν τελικά την δημοκρατία. Όμως, υπάρχει μια απέραντη περιοχή ανάμεσα σε αυτές τις δύο θέσεις που πρέπει να εξερευνηθεί.

Τώρα, σχετικά με τον χουλιγκανισμό, δυστυχώς το άλλο μεγάλο πρόβλημα με την Βία είναι πως είναι φρικτά σαγηνευτική. Αφού ξεπεράσεις κάποιες αρχικές αναστολές έχει σχεδόν τις ίδιες εθιστικές ποιότητες με κάποια είδη ναρκωτικών. Πιστεύω πως η ανθρωπολογία μπορεί να μας βοηθήσει να εμβαθύνουμε σε αυτό το θέμα αποδεικνύοντας ότι ομάδες που αποτελούνται αποκλειστικά από νεαρούς άντρες ηλικίας 15 έως 25 χρονών πολύ συχνά οδηγούν σε πολύ προβληματικές συμπεριφορές (χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό είναι η φρικτή δράση των κρατικών στρατών). Το σημαντικότερο πράγμα λοιπόν που πρέπει κάποιος να παίρνει υπόψη του πριν αποφασίσει να συμμετάσχει σε συγκρουσιακές τακτικές είναι να βεβαιώνεται ότι η συγκεκριμένη ομάδα με την οποία συμπράττει περιλαμβάνει ανθρώπους από διαφορετικές ηλικιακές ομάδες και διαφορετικά φύλλα όπως επίσης ότι σίγουρα τα μέλη πρέπει να συνεργάζονται και για έναν ευρύ αριθμό από πολλές άλλες πρακτικές εκτός από την επιτέλεση βίαιων δράσεων.

4. Η Παγκόσμια Επανάσταση

Τάσος Σαγρής: Αν «το μέλλον είναι αβέβαιο και το τέλος είναι πάντα κοντά» (ειδικά αν αναλογιστούμε τις επιπτώσεις της Κλιματικής Αλλαγής στο πιθανό μέλλον της Γης), μπορούμε να θεωρήσουμε τα κινήματα του 2011-2012 σαν τις απαρχές μιας νέας παγκόσμιας επαναστατικής εποχής ή σαν τις τελευταίες εκλάμψεις ενός «ένδοξου» επαναστατικού παρελθόντος λίγο πριν την εγκαθίδρυση μιας μακράς περιόδου απόλυτης παγκόσμιας κυριαρχίας του Καπιταλισμού;

David Graeber: Διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο τα επερχόμενα χρόνια θα μοιάζουν με αυτό ακριβώς που πιστεύουμε ότι πρέπει να μοιάζει μια επανάσταση. Άλλωστε, σχεδόν σίγουρα και οι επαναστάσεις του παρελθόντος για αυτούς που τις έζησαν δεν μοιάζανε και πολύ με αυτό που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να μοιάζουν. Συμφωνώ με την θέση του Immanuel Wallersteinότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα μιλούν για την «παγκόσμια επανάσταση του 2011» σχεδόν με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο αναφέρονται στο 1848 ή το 1968, επαναστάσεις οι οποίες επίσης δεν επέτυχαν την άμεση κατάληψη της εξουσίας και την εγκατάσταση επαναστατικών καθεστώτων. Και άλλωστε ποια μπορούν να είναι τα κριτήρια ενός αναρχικού πάνω σε αυτό το θέμα; Επαναστάσεις σαν αυτές που αναφέραμε μεταμορφώνουν την πολιτική κοινή λογική, επεκτείνουν τους ορίζοντες των δυνατοτήτων και των πιθανοτήτων μας και προσωπικά πιστεύω ότι αυτό ήταν που συνέβη το 2011. Όμως και ακόμα περισσότερο, πιστεύω ότι οι ιστορικοί θα θυμούνται αυτές τις στιγμές ως τις απαρχές της διάλυσης της στρατικο-οικονομικής αυτοκρατορίας των Η.Π.Α. Γιατί σίγουρα θα διαλυθεί. Οι αγώνες της εποχής μας είναι για το ποια μορφή θα πάρει η επόμενη κατάσταση.

Ο David Graeber είναι ανθρωπολόγος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Goldsmiths του Λονδίνου. Σημαντικότερα έργα του: Debt: the first 5,000 years, Possibilities: essays on hierarchy, rebellion, and desire, Direct action: an ethnography. Στην Ελλάδα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΣΤΑΣΕΙ ΕΚΠΙΠΤΟΝΤΕΣ

O Tάσος Σαγρής είναι ποιητής, σκηνοθέτης και πολιτισμικός ακτιβιστής από το Κενό Δίκτυο [http://voidnetwork.blogspot.com] Πιο πρόσφατο θεατρικό έργο του το "Πεθαίνω Σαν Χώρα" του Δ.Δημητριάδη με το +Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών / Βιβλία του: «Για την Ανθρώπινη Αγάπη στις Δυτικές Μητροπόλεις» εκδ. Κενότητα, 2008, «We Are an Image from the Future / The Greek Revolt of Dec. 2008» AK Press Η.Π.Α. 2010

H συνέντευξη κυκλοφόρησε στο περιοδικό Unfollow #7 Ιούλιος 2012

Πηγή: Void Network

πηγη:http://efimeridadrasi.blogspot.gr/

Γιώργος Μιχαλακόπουλος: Αντισταθείτε!

Αντισταθείτε!

Δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο. Αντισταθείτε, ο καθένας με το προσωπικό του «οπλισμό». Πρέπει να αντισταθούμε σε όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Πρέπει να ψάξουμε οξυγόνο να ανασάνουμε… Πού θα ‘ναι αυτό το οξυγόνο; Σε... χαραμάδα; Σε... παράθυρο; Πρέπει να το ψάχνουμε…" o σκηνοθέτης και ηθοποιός Γιώργος Μιχαλακόπουλος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, με βάση το ερώτημα "Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;" συμμετέχοντας στο δημόσιο διάλογο του tvxs.

Γ.Μ.: Έχω την εντύπωση, ότι οι ευθύνες που υπάρχουν, βαραίνουν στην πλάστιγγα τους πολιτικούς.
Χωρίς, βέβαια, να είναι άμοιροι ευθυνών όλοι οι υπόλοιποι.
Αλλά, οι πολιτικοί σχεδιάζουν, οι πολιτικοί δημιουργούν προϋποθέσεις, και οι πολιτικοί και τα κόμματα δημιουργούν τις κομματικές πελατείες, και οι πολιτικοί και η πολιτική δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να χτιστεί ένα άναρχο κράτος, το οποίο μέχρι σήμερα αυτοσχεδίαζε...
Κατά συνέπεια, οι τωρινές συνθήκες, τα αποτελέσματα όλων αυτών, δηλαδή, φυσιολογικά ήταν, και θα ερχόντουσαν κάποια στιγμή.
Από εκεί και πέρα δεν βλέπω τις τωρινές ηγεσίες, που βρίσκονται στην κυβέρνηση να έχουν βάλει μυαλό. Συνεχίζεται η ίδια λογική, με κάποιες δήθεν κινήσεις, αλλά στη βάση εξυπηρετούν απολύτως τα κομματικά τους συμφέροντα.

Κρ.Π.: Οπότε, πιστεύετε ότι πρέπει να αλλάξει, κυρίως, το… κεφάλι του ψαριού, όπως λέγεται;
 
Γ.Μ: Μα… σίγουρα! Χωρίς να είμαστε άμοιροι και εμείς. Αλλά, το μεγάλο βάρος της ευθύνης το έχει σίγουρα η πολιτική.
Γιατί, η πολιτική διαπαιδαγωγεί - υποτίθεται - τους πολίτες, ενώ θα έπρεπε, αντιθέτως, οι πολίτες να διαπαιδαγωγούν την πολιτική. Και έχουμε φτάσει σε αυτά τα αδιέξοδα συμπεριφορών, που μας έχουν οδηγήσει στην χρεοκοπία.
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και οι παρενέργειες. Υπάρχουν παρενέργειες στην προσωπική μας ζωή, υπάρχουν παρενέργειες στις σχέσεις μας, υπάρχουν παρενέργειες σε ότι σπουδαιότερο έχουμε, δηλαδή, στην οικογένειά μας. Υπάρχουν παρενέργειες ακόμα και στις ερωτικές μας σχέσεις.
Σε αποκεντρώνουν, σε αποδυναμώνουν, σε κάνουν να απουσιάζεις από τη ζωή, το εικοσιτετράωρο… Να παρίστασαι μεν, αλλά ταυτόχρονα να απουσιάζεις… με ένα συνεχές άγχος.
Οι τωρινές διαφορές από τις παλιές καταστάσεις -γιατί ανάλογες έχουμε περάσει εμείς οι παλαιότεροι- είναι ότι τότε, τον εχθρό τον είχαμε απέναντι και υπήρχε μία ελπίδα.
Αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζεις πού είναι ο εχθρός, έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε μια κινούμενη άμμο, οι εχθροί είναι πολλοί, πολύμορφοι, πολυποίκιλοι. Δεν ξέρεις αν ο εχθρός είναι οι τραπεζίτες, ή τα κέντρα εξουσίας, ή τα χρηματιστήρια. Δεν ξέρεις ποιός είναι.
Και σου μένει η απόλυτη μοναξιά σου. Ακόμα και οι κοινωνικές σχέσεις έχουν διαχυθεί. Δηλαδή, δεν μπορείς να ακουμπήσεις τον άλλον, γιατί ο άλλος είναι ένα πελώριο πρόβλημα, όπως είσαι και εσύ ένα πελώριο πρόβλημα. Και υπάρχουν δυσκολίες στις σχέσεις των ανθρώπων.

Κρ.Π.: Όταν αναφέρεστε σε ευθύνες κομμάτων, σε ποια αναφέρεστε;

Γ.Μ.: Σε αυτά που κυβέρνησαν και σχεδίασαν τις πολιτικές. Υπάρχουν συγκεκριμένα κόμματα που ήταν στην εξουσία για χρόνια. Χτίσαν ένα κράτος. Δεν μπορείς να το αγνοήσεις αυτό.

Κρ.Π.: Προβληματίζονται πολλοί, για το ότι βάλαμε στη ζωή μας, ως κεντρικό άξονα το χρήμα…  

Γ.Μ.: Μα, τι είναι το χρήμα; Το χρήμα, θέλεις δεν θέλεις έχει παρενέργειες. Εάν δεν υπήρχε το χρήμα και βολευόμαστε, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα.
Αλλά όταν έρχεται η 25η του μηνός και ψάχνεσαι να βρεις πώς θα ταχτοποιήσεις τις υποχρεώσεις σου, οι οποίες πέφτουν σαν… καταρρακτώδης βροχή πάνω στην οικογενειακή σου ομπρέλα; Φυσικό δεν είναι;
Δεν είναι θέμα, αν αυτό το χρήμα είναι χάρτινο, ή μεταλλικό, ή χρυσό, ή οτιδήποτε. Αυτό από εκεί και πέρα αφορά άλλους. Αφορά αυτούς που μαζεύουν χρήμα, αυτούς που έχουν στην πάντα χρήμα.
Το υπάρχον… λίπος, τελείωσε, ή τελειώνει, στην Ελλάδα.

Κρ.Π.: Και τί θα είχατε να προτείνετε; Πώς θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε, όλα αυτά, σαν κοινωνία;

Γ.Μ.: Εγώ, εγρήγορση, προτείνω, το ταμπούρι της οικογένειάς σου, όσο μπορείς να κρατάς, να κοιτάς να είσαι στους στόχους σου, σε αυτό που κάνεις, σε αυτό που παράγεις, όπως το παράγεις, αλλά να μη χάνεις το στόχο σου, δηλαδή, να μην ρίξεις την όποια ποιότητα στην παραγωγή, είτε έμπορος είσαι, είτε ηθοποιός είσαι, να μην εκποιήσεις τον προσωπικό, εσωτερικό σου πλούτο.
Είναι μια δύσκολη εποχή. Τώρα, κουβέντες λέμε και εμείς, αλλά τα πράγματα είναι έτσι. Δεν είναι, καν, αλλιώς.

Κρ.Π.: Κουβέντες λέμε, αλλά επειδή και η επικοινωνία σήμερα, λέγεται ότι έχει χαθεί, ενώ ο καθένας προσπαθεί μέσω της δουλειάς του και μάλλον συμβολικά να επικοινωνήσει…  

Γ.Μ.: … έχουν πέσει και αυτά τα ηλεκτρονικά στη μέση και χάθηκε η ανθρώπινη σχέση, χάθηκε η ανθρώπινη επαφή.
Όσο και να είναι ευκολία το ηλεκτρονικό μέσον, άλλο είναι ένα άγγιγμα, άλλο ένα τραγούδι που ακούς. Η μάνα μου, έπλενε στη σκάφη και τραγούδαγε. Τώρα, βλέπεις καμιά νοικοκυρά να τραγουδάει στο σπίτι της;
Θέλω να πω, πέρναγε π.χ. κάποιος στο δρόμο και τραγούδαγε. Έχουν χαθεί τα… σύμπαντα, δεν υπάρχει τίποτα. Τίποτα.
Εμείς οι παλιότεροι, θυμόμαστε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Θυμάμαι, την ταράτσα του σπιτιού μου, εγώ, με ένα φεγγάρι και αστέρια από πάνω… που κοιμόμασταν το καλοκαίρι, γιατί βέβαια, δεν μπορούσες να μείνεις μέσα να κοιμηθείς από τη ζέστη.
Αυτά έχουν χαθεί. Πώς να κοιμηθείς σε μια ταράτσα; Που φοβάσαι ότι θα μπουν μέσα και θα σε σφάξουνε; Το ένα έχει φέρει το άλλο. Βάλαμε στα σπίτια μας, συναγερμούς, βάλαμε σεκιουριτάδες, βάλαμε ότι θέλεις!
Ε, αυτό, δεν σε κλείνει σε ένα περίεργο καβούκι;

Κρ.Π.: Για όλους τους ανθρώπους που εξαιτίας όλων αυτών, έχουν χάσει την επαφή τους με την φύση, με τους ανθρώπους, ή και με τον εαυτό τους, τι θα λέγατε;

Γ.Μ.: Τί να πω; Αντισταθείτε! Δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο. Αντισταθείτε, ο καθένας με το προσωπικό του «οπλισμό». Πρέπει να αντισταθούμε σε όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Πρέπει να ψάξουμε οξυγόνο να ανασάνουμε… Πού θα ‘ναι αυτό το οξυγόνο; Σε χαραμάδα; Σε παράθυρο; Πρέπει να το ψάχνουμε…

Κρ.Π.: Πώς εννοείτε το «αντισταθείτε»;

Γ.Μ.: Να μη μας πάρει από κάτω η κατάσταση. Για τη γενικότερη έννοια της αντίστασης μιλάω.
 
Κρ.Π.: Τί ετοιμάζετε για φέτος;

Γ.Μ.: Ένα σπουδαίο έργο του Τζεφ Μπάρον, το «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν». Είναι η σχέση ενός νεαρού και ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, μοναχικού, και με προσωπικά προβλήματα. Ο νεαρός, τυχαία τον χτυπάει στο δρόμο με το αυτοκίνητο, και ο δικαστής του δίνει την ποινή να πηγαίνει να βλέπει... κάθε Πέμπτη τον κύριο Γκριν.
Ξεκινώντας, κάθε φορά που τον επισκέπτεται, αναπτύσσονται οι σχέσεις του ηλικιωμένου με του νέου, οι οποίες, κρύβουν μέσα τους προσωπικές καταστάσεις, προσωπικά βιώματα, συγκρούσεις…
Και βγαίνει ένα άρωμα ζωής που έχει τα πάντα. Συγκίνηση, πάρα πολύ γέλιο, δείχνει μια ένταση σε δύο διαφορετικές αντιλήψεις, που υπάρχει σε μια ειδική κατηγορία ανθρώπων –δεν λέω ποια είναι- και αυτό, είναι ένα γοητευτικό παιχνίδι, θα 'λεγα, με ένα αριστουργηματικά έξυπνο τρόπο που έχει χτίσει ο Μπάρον σε αυτό το έργο.
Το συγκεκριμένο έργο, το είχα παίξει πριν δεκατρία χρόνια, θα ‘λεγα με τεράστια επιτυχία, γιατί πήγε για τρία χρόνια συνέχεια φουλ, και είχε σαρώσει όλα τα βραβεία Αθηνοράματος.
Ο… έτερος Καππαδόκης, είναι ο Τάσος Ιορδανίδης, ένας νέος που έχει πολύ ενδιαφέρον και ταλέντο, η μετάφραση είναι του Ερρίκου Μπελιέ, τα κοστούμια και τα σκηνικά του Απόστολου Βέττα, οι φωτισμοί του Νίκου Καβουκίδη, ενώ η σκηνοθεσία και η μουσική επιμέλεια είναι δική μου.

Κρ.Π.: Και πώς το επιλέξατε, πάλι;

Γ.Μ.: Νομίζω ότι είναι μια εποχή που θέλει αυτό το άρωμα ζωής για τους ανθρώπους, και επιπλέον, γιατί ένιωσα την ανάγκη μετά από τόσα χρόνια να το ξαναπαίξω.

Κρ.Π.: Όταν λέτε «άρωμα» ζωής; Τι εννοείτε;

Γ.Μ.: Η καθημερινή μας στάση είναι το άρωμα της ζωής. Το πώς συμπεριφερόμαστε στους δικούς μας, στον εαυτό μας, στους απέναντι… Αυτό είναι το άρωμα ζωής. Πώς βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας… αν μάς περνάνε αδιάφορα.
Το κάθε τι πρέπει να γράφει μέσα σου. Αν δεν γράφει, είσαι ένα λευκό πανί, που δεν λέει τίποτα.
Δυστυχώς, πρέπει να γράφει… Όσο δυσάρεστο και αν είναι, πρέπει να γράφει. Και αυτό μας κάνει και καλύτερους…-

                                      

πηγη:http://tvxs.gr/news/ti-na-kanoyme/antistatheite-toy-giorgoy-mixalakopoyloy

O Morrissey μιλα για Ολυμπιακούς, Βρετανία & Ελλάδα!

O Morrissey γράφει στην ιστοσελίδα του, στις 3 Αυγουστου, ότι δεν μπορει να δει τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο, λόγω των σωβινιστικων στοιχείων. 

''And, yet! I am unable to watch the Olympics due to the blustering jingoism that drenches the event. Has England ever been quite so foul with patriotism? The "dazzling royals" have, quite naturally, hi-jacked the Olympics for their own empirical needs, and no oppositional voice is allowed in the free press. It is lethal to witness. As London is suddenly promoted as a super-wealth brand, the England outside London shivers beneath cutbacks, tight circumstances and economic disasters. 
Meanwhile the British media present 24-hour coverage of the "dazzling royals", laughing as they lavishly spend, as if such coverage is certain to make British society feel fully whole. In 2012, the British public is evidently assumed to be undersized pigmies, scarcely able to formulate thought. 
As I recently drove through Greece I noticed repeated graffiti seemingly everywhere on every available wall. In large blue letters it said WAKE UP WAKE UP. It could almost have been written with the British public in mind, because although the spirit of 1939 Germany now pervades throughout media-brand Britain, the 2013 grotesque inevitability of Lord and Lady Beckham (with Sir Jamie Horrible close at heel) is, believe me, a fate worse than life. WAKE UP WAKE UP''.

Απορει με την εκρηξη πατριωτισμου στη χωρα. Μιλα για..

«εκθαμβωτικους γαλαζοαιματους» που έχουν απολυτως "κλεψει" τους Ολυμπιακους για τις δικές τους ανάγκες και λεει οτι  καμμια αντιπολιτευτικη γραμμη δεν επιτρεπεται στον Τύπο. Είναι θανατoς, λεει, να τα βλεπεις ολα αυτα. Το οτι ξαφνικά το Λονδίνο προωθείται σαν υπερεμπορικό σημα πλούτου, ενω η Αγγλία έξω από το Λονδίνο υποφερει κάτω από τις περικοπές, δυσκολες συνθήκες και οικονομικές καταστροφές. Εν τω μεταξύ, τα βρετανικά ΜΜΕ εχουν 24-ωρη κάλυψη των «εκθαμβωτικων βασιλιαδων", γελωντας καθώς αυτοι ξοδεύουν πλουσιοπαροχα, λες κι  αυτή η κάλυψη θα κάνει τη βρετανική κοινωνία να αισθάνεται πλήρης. Στα 2012, το βρετανικό κοινό είναι προφανές ότι υποτιθεται οτι ειναι πυγμαιοι και μόλις μετά βίας σε θέση να διατυπώσουν τις σκέψεις τους.

Όπως πρόσφατα οδήγησα, (λεει), σε δρομους στην Ελλάδα παρατήρησα πολλα γκράφιτι παντού σε κάθε τοίχο. Με μεγάλα μπλε γράμματα εγραφε ΞΥΠΝΗΣΤΕ  ΞΥΠΝΗΣΤΕ. Θα μπορούσε σχεδόν να ειχαν γραφτεί, εχοντας το βρετανικό κοινό στο νου, γιατί αν και το πνεύμα του 1939 στη Γερμανία κυριαρχεί σήμερα στην κατακλεισμενη απο μαρκες μηντια, Βρετανία, η  αναπόφευκτη για το 2013 γκροτέσκ εικονα του Λόρδου και της Λαίδης Μπέκαμ (με τον Sir Jamie Απαισιο κοντά τους) είναι, πιστέψτε με , μια μοίρα χειρότερη από την ιδια τη ζωή. ΞΥΠΝΗΣΤΕ  ΞΥΠΝΗΣΤΕ''

Ο Morrissey οπως γραφει και η DN έχει πολλές φορες κανει  αμφιλεγόμενες δηλώσεις και στο παρελθον. Μεταξύ άλλων, ειχε πει σε κοινό της Αργεντινης ότι τα Φώκλαντς κλάπηκαν από αυτούς και αλλες φορες με το συγκρότημά του φορουσαν Τ-shirts που εγραφαν "We hate William and Kate"  ("Μισούμε τον William και την Kate").

Ο τραγουδιστής ανακοίνωσε πρόσφατα ότι θα σταματησει τη καρριερα του σε δύο χρόνια. Το φθινοπωρο ξεκιναει περιοδεια στη Βόρεια Αμερική που αρχίζει στις 5 Οκτωβρίου, στη Βοστώνη.

Irish blood, English heart, this I'm made of 

There is no-one on earth I'm afraid of 

And no regime can buy or sell me 

I've been dreaming of a time when

 To be English is not to be baneful

 To be standing by the flag not feeling 

Shameful, racist or partial 

Irish blood, English heart, this I'm made of 

There is no-one on earth I'm afraid of 

And I will die with both my hands untied

 I've been dreaming of a time when 

The English are sick to death of Labour And Tories,

 and spit upon the name of Oliver Cromwell 

And denounce this royal line that still salute him 

And will salute him forever 

πηγη:http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.gr/

«Από την κοινωνία έλαβα ένα μεγάλο δώρο, όφειλα να της το ανταποδώσω»

Από την παρουσίαση του βιβλίου στην Καλλιθέα (ο Πέτρος Κακολύρης διακρίνεται τελευταίος
δεξιά).

Ο Πέτρος Κακολύρης μιλά για το βιβλίο του «Η ιστορία της καρδιάς μου» όπου αφηγείται την περιπέτειά του, της μεταμόσχευσης καρδιάς

Η «ιστορία της καρδιάς μου: Το χρονικό μιας μεταμόσχευσης» του Πέτρου Κακολύρη δεν είναι η απλή αφήγηση μιας περιπέτειας υγείας. Είναι ένα βιβλίο, που με απλότητα και αξιοπρέπεια, χωρίς υπερβολές και χωρίς να πέφτει σε μελό παγίδες, αφηγείται την πιο συγκλονιστική υπαρξιακή εμπειρία: ένας άνθρωπος αντικρίζει το θάνατο και στην πιο δύσκολη ώρα του ένας άλλος άνθρωπος του χαρίζει ξανά τη ζωή. Δίνοντάς του ένα ζωτικό όργανο, την καρδιά του. Η επιστήμη μας έδωσε τον τρόπο, αλλά η αγάπη των ανθρώπων το κάνει πραγματικότητα. Άλλωστε αυτός ήταν ο σκοπός του Πέτρου, όταν αποφάσισε να μιλήσει για όσα έζησε: να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία σχετικά με το θέμα της δωρεάς οργάνων και να καλέσει την πολιτεία να αναλάβει τις υποχρεώσεις της. Να μιλήσει για μια προσφορά στον άνθρωπο που όμοιά της δεν υπάρχει. Μέσα στις σελίδες του εκδιπλώνονται οι αγωνίες του ιδίου, της οικογένειας και των φίλων του, αλλά και η ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο που έδωσε την καρδιά και την οικογένειά του που είχε τη γενναιότητα, μέσα στον πόνο της, να δώσει ζωή σε άλλους ανθρώπους από το κορμί του αγαπημένου της που έφευγε από τη ζωή. Σημειωτέον ότι είναι ίσως το μοναδικό βιβλίο στην παγκόσμια βιβλιογραφία που ένας επιτυχώς μεταμοσχευμένος μιλά ο ίδιος, «από μέσα», για την εμπειρία του. Ένα βιβλίο γενναίο και αισιόδοξο. Της καρδιάς, με όλες τις σημασίες της λέξης.

Μαρώ Τριανταφύλλου

Κύριε Κακολύρη, φίλε Πέτρο, τι σε έκανε να γράψεις αυτό το βιβλίο; Φαντάζομαι ότι θα ήταν αρκετά οδυνηρό να ξαναζήσεις μία-μία τις στιγμές της αγωνίας…
Είμαι παιδί στο μεταίχμιο της γενιάς του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης. Μεγάλωσα με τα συνθήματα του Πολυτεχνείου και γαλουχήθηκα με το πνεύμα της συλλογικότητας της μεταπολίτευσης. Επομένως όλη η στάση της ζωής μου καθορίζεται από τις αξίες και τα ιδανικά αυτής της εποχής. Πέρα από την πιθανότητα κάλυψης μιας εσωτερικής ανάγκης και πιθανότατα ένα ίχνος προσωπικής ματαιοδοξίας, το κίνητρο ήταν άλλο. Από την κοινωνία έλαβα ένα μεγάλο δώρο (σημειωτέον πως μόνο η μάνα μπορεί να δώσει ζωή). Όφειλα συνεπώς να βρω έναν τρόπο να της το ανταποδώσω, όσο βεβαίως αυτό είναι δυνατό. Θα ήταν πολύ εγωιστικό και έξω από τις αντιλήψεις μου, μετά τη μεταμόσχευση να κλεινόμουν στον εαυτό μου, την οικογένειά μου ή τους φίλους μου.
Δεύτερο και εξίσου σημαντικό, γνωρίζοντας -από πρώτο χέρι- την αγωνία, τον πόνο και την ελπίδα, που δεν πρέπει να ματαιωθεί, των ασθενών στη λίστα υπό μεταμόσχευση και κυρίως των ανθρώπων με μηχανική υποστήριξη, οι οποίοι ζουν με τεχνητή καρδιά, δεν θα μπορούσα να μην τους σκέφτομαι και να μην αγωνίζομαι και γι‘ αυτούς. Είναι και ο πιο βασικός λόγος που δραστηριοποιούμαι στο σύλλογο μεταμοσχευμένων καρδιάς «Συνεχίζω».

Με εντυπωσίασε η λιτότητα και η απλότητα με την οποία αφηγείσαι καταστάσεις που σε φέρνουν στο ακρότατο όριο της ύπαρξης, στις μεγαλύτερες αγωνίες του ανθρώπου…
Από την πρώτη στιγμή ξεκαθάρισα πως δεν με απασχολούσε το λογοτεχνικό μέρος αλλά η απόδοση του βιώματος. Επίσης είναι ένα βιβλίο αληθινό, με την έννοια πως περιγράφω πρόσωπα και καταστάσεις όπως ακριβώς τα έζησα και όχι με την κρίση και τις πληροφορίες τού μετά.
Το βιβλίο είναι όπως και το αντικείμενο, η μεταμόσχευση, πολύ εύκολο και συνάμα πολύ δύσκολο. Στη μεταμόσχευση τα δεδομένα είναι απλά και νομίζω η επιλογή εύκολη: από τη μια ή αποφασίζεις ο άνθρωπός σου να γίνει στην καλύτερη περίπτωση λίπασμα ή να σώσει μέχρι έντεκα ανθρώπους. Κι όμως, συνήθως η επιλογή είναι αρνητική στο να δωριστούν τα όργανα. Έτσι και το βιβλίο, ήταν εύκολο διότι γνώριζα το θέμα, την αρχή τη μέση και το τέλος -το δράμα ως γνωστόν του συγγραφέα είναι το λευκό χαρτί και η σύλληψη της ιδέας, εγώ το είχα. Όμως υπεισέρχονται τόσοι παράγοντες, αν όχι ανασταλτικοί σίγουρα που δυσκολεύουν αφάνταστα τη συγγραφή του. Θα σας πως δύο παραδείγματα: όταν έφτασα να περιγράψω τη στιγμή που οδηγούμε για τη χειρουργική επέμβαση, το τραπέζι που έγραφα νόμιζα πως ταρακουνήθηκε. Ήταν προφανώς η μνήμη του σώματος όπως επίσης και η μνήμη των αισθήσεων διότι στην ίδια περιγραφή είχα την αίσθηση πως το δωμάτιο μύριζε ιώδιο, διότι πλενόμαστε σε όλο μας το σώμα πριν τη διαδικασία της μεταμόσχευσης.
Είμαι ικανοποιημένος διότι κατόρθωσα όπως -μου λένε- να μην είναι μελό και να μην φορτώνει με τα ιατρικά τον αναγνώστη. Έχω κάνει πολύ κόσμο να κλάψει αλλά νομίζω πως είναι δάκρυα χαράς και αισιοδοξίας, παρά λύπης. Το καλύτερο σχόλιο το έκανε μια φίλη της αδερφής μου η οποία της είπε: «Ο αδερφός σου είναι ψεύτης. Αποκλείεται να έχει ζήσει όλα αυτά αλλά είναι πειστικός». Μακάρι να ήμουν ένας ευφυής παραμυθάς.

Αν ήθελες να κλείσεις την εμπειρία της μεταμόσχευσης μέσα σε λίγες λέξεις, τι θα έλεγες; Τι αλλαγές έφερε στη ζωή σου, εκτός από τις προφανείς;
Η μεταμόσχευση για μένα ήταν ένα δύσκολο αλλά υπέροχο ταξίδι. Εγώ και οι άνθρωποί μου βιώσαμε μεγάλο πόνο και αγωνία. Όμως και πολλή αγάπη, χαρά και ικανοποίηση. Οι σχέσεις μου και οι δεσμοί μου έγιναν δυνατότεροι, ουσιαστικότεροι και απέκτησαν βαθύτερο νόημα.

Η ενασχόλησή σου με την πολιτική, η μέριμνα για την κοινωνία είναι καταφανής σε όλο το βιβλίο. Πρέπει να σου πω ότι με συγκίνησε πολύ που αναφέρθηκες, και μάλιστα θερμά, στην «Εποχή». Η έγνοια σου για τις εξελίξεις στην Αριστερά και μάλιστα στον δικό μας πολιτικό χώρο, τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν σε άφηναν ούτε και τις δύσκολες μέρες της μεταμόσχευσης. Άλλωστε η μεταμόσχευση παίρνει στο κείμενό σου μια πολιτική χροιά.
Με την «Εποχή», εκτός του ότι με συνδέει μια παλαιότερη συνεργασία, που αραιά και που συνεχίζεται και σήμερα, έχω μια υπέροχη ανάμνηση στην εντατική αμέσως μετά τη μεταμόσχευση. Ένα απόκομμα που μου έφεραν οι συγγενείς μου στο οποίο υπήρχε ένα μικρό ευχητήριο της εφημερίδας, διότι οι συντάκτες είχαν μάθει για την περιπέτεια της υγείας μου και μου αφιέρωσαν ένα σύντομο αλλά πολύτιμο δημοσίευμα.
Όπως και με τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι στην πρώτη φάση της δημιουργίας του, παρά την ένταξή μου στη λίστα για μεταμόσχευση, πήρα ενεργά μέρος και ήμουν συντονιστής του «ΣΥΡΙΖΑ Ιταλίας». Μάλιστα στις ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2009, μόλις λίγες μέρες μετά τη μεταμόσχευσή μου, πήγα και τον στήριξα εκλογικά. Νομίζω πως η περιγραφή αυτού του γεγονότος είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες του βιβλίου.
Αυτή η δράση μου αλλά και οι ιδέες της αριστεράς που είχα ενστερνιστεί όλα αυτά τα χρόνια, το να αγωνίζεσαι δηλαδή για τις ιδέες σου, να ελπίζεις στη νίκη ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες με κράτησαν όρθιο και ήταν ένα πολύ μεγάλο στήριγμα στο εν τέλει νικηφόρο αγώνα που έδωσα.
Αυτό ήθελα να είναι και ένα μήνυμα προς την κοινωνία με το βιβλίο.

Το μνημόνιο επηρεάζει καταλυτικά τον τομέα της υγείας. Ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι μεταμοσχευμένοι, ποιες υποχρεώσεις της δεν καλύπτει η πολιτεία απέναντί σας;
Δυστυχώς με την πολιτική του μνημονίου και της εφαρμογής της στο χώρο της υγείας οι μεταμοσχευμένοι αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, όσον αφορά στην ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη αλλά και στον οικονομικό τομέα. Προσωπικά με μια σύνταξη μικρότερη των 500 ευρώ, μου κόπηκε το ΕΚΑΣ, ενώ στο στόχαστρο έχει μπει και το διατροφικό επίδομα που είναι μεγάλη βοήθεια για τους χαμηλοσυνταξιούχους. Μεγάλα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι ασθενείς με τεχνητή καρδιά (μηχανική υποστήριξη), οι οποίοι κινδυνεύουν από την έλλειψη ανταλλακτικών και γενικότερα τεχνικής υποστήριξης, ενώ είναι εξουθενωμένοι και οικονομικά αφού πληρώνουν από την τσέπη τους τα αναλώσιμα και κάποιες εξετάσεις.

Το βιβλίο αφήνει στο τέλος ένα συναίσθημα αισιοδοξίας και αγωνιστικότητας. Μπορούμε να το θεωρήσουμε ως μια έκκληση προς την ελληνική κοινωνία να σκεφτεί και να δράσει πάνω στο ζήτημα της δωρεάς των οργάνων, στην οποία, όπως λες και εσύ, είμαστε ακόμα πολύ πίσω;
Στόχος μου ήταν να στείλω ένα γενικότερο μήνυμα προς την κοινωνία για την αξία των μεταμοσχεύσεων αλλά και προς όλους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις πως πρέπει να παλέψουν και θα νικήσουν, εφόσον το θελήσουν και το πιστέψουν πολύ.
Δεν μπορεί στην Ελλάδα να είμαστε πρώτοι στα δυστυχήματα και τελευταίοι στη δωρεά οργάνων στην Ευρώπη. Και τα δυο είναι απαράδεκτα.
Ελπίζω το μήνυμα του βιβλίου για τη δωρεά οργάνων να λειτουργήσει σαν το μικρό βοτσαλάκι που πετάμε στη λίμνη με τον μικρό κυματισμό στην αρχή που συνεχώς εξαπλώνεται.

πηγη:http://www.epohi.gr/portal/politismos/12407

 

Ο Πέτρος Κακολύρης γεννήθηκε το Μάρτιο του 1957 στα Κάτω Πετράλωνα και μεγάλωσε στον Ταύρο. Σπούδασε Κοινωνιολογία στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Μπολόνιας (Ιταλία) και έκανε μεταπτυχιακό σεμινάριο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με θέμα "Κοινωνία και Πολιτισμός". Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με τις εφημερίδες "Ελευθεροτυπία", "Αυγή" και "Εποχή" και το περιοδικό "Ταχυδρόμος". Επί σειρά ετών ήταν υπεύθυνος Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων της "Μονρόε αμορτισέρ". Το 1995 ίδρυσε την εφημερίδα "Εν Ταύροις". Αργότερα ασχολήθηκε με τις εκδόσεις, ιδρύοντας τις εκδόσεις "Αντίκτυπος" (1999). Ιδρυτικό μέλος τη Λέσχης των Ελλήνων που έζησαν και σπούδασαν στην Ιταλία και υπεύθυνος του περιοδικού "Λιμπρέτο". Συμμετείχε στη ραδιοφωνική ομάδα της Λέσχης αυτής, με εκπομπές στους ραδιοφωνικούς σταθμούς "Δίαυλος 10" και "Τικ-Τακ" 99,3 στα Fm. Από το Μάιο του 2010 είναι πρόεδρος του ομίλου πολιτισμού Εύμαρος και υπεύθυνος των εκδόσεων Εύμαρος. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα και διηγήματα σε διάφορα περιοδικά ενώ συμμετείχε και στο συλλογικό έργο "Vivere pericolosamente: 26 ιστορίες από την Ιταλία με το διήγημα Una storia obscura. Από το Φεβρουάριο του 2011 είναι αντιπρόεδρος του συλλόγου μεταμοσχευμένων καρδιάς "Συνεχίζω".

πηγη:http://www.biblionet.gr/

Ανταίος Χρυσοστομίδης: Η συναναστροφή με τόσο μεγάλα πνεύματα σε κάνει σοφότερο

Το να ζεις κάποιες ώρες ή κάποιες μέρες παρέα με αυτά τα μεγάλα πνεύματα, σε κάνει σοφότερο" λέει ο Ανταίος Χρυσοστομίδης. Βέβαια από τη ζωή του γνωστού  δημοσιογράφου, μεταφραστή, τώρα και συγγραφέα δεν έχει λείψει η συναστροφή με συγγραφείς. Όμως η τηλεοπτική εκπομπή "Οι Κεραίες της εποχής μας" του έδωσε την ευκαιρία να συναντήσει την αφρόκρεμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας των ημερών μας. Μεταγράφοντας τις συζητήσεις που έκανε είτε μόνος του είτε με το έτερο ήμισυ της εκπομπής, τη Μικέλα Χαρτουλάρη, προέκυψε το βιβλίο "Οι Κεραίες της εποχής μου" (εκδ. Καστανιώτη), το οποίο φωτίζει πτυχές της γραφής και της προσωπικότητας των 33 από τους συγγραφείς που συνάντησε αποκρυπτογραφώντας έτσι το έργο που τους έκανε γνωστούς σε όλο τον πλανήτη. Σαραμάγκου, Φουέντες, Λιόσα, Οζ, Ταμπούκι, Μπάνβιλ, Μούλις, Παμούκ, Πελεγκάνος, Ντάριο Φο, Τζον Λε Καρέ, Γκόρντιμερ... Κάθε συγγραφέας και μια ιστορία... Τριάντα τρεις ιστορίες σαν μυθιστόρημα. Αυτή ακριβώς είναι και η διαφορά του συγκεκριμένου βιβλίου από παρόμοια του είδους που αναλώνονται απλώς σε μια... απομαγνητοφώνηση. Ο Ανταίος Χρυσοστομίδης αποτυπώνει όσα η κάμερα δεν κατέγραψε, αποκρυπτογραφεί κάθε συγγραφέα μέσα από ιδιαίτερες πτυχές του έργου, της σκέψης, της δραστηριότητας, της καθημερινότητάς του και παραδίδει σελίδες όπου τα πρόσωπα γίνονται η αφετηρία για μια περιδιάβαση σε μεγάλα ζητήματα της εποχής μας. Ένας έμπειρος δημοσιογράφος, εξάλλου, όπως κατορθώνει να αλιεύει ειδήσεις από τον συνομιλητή του άλλο τόσο κατορθώνει να "δραπετεύσει" από τα στενά όρια μιας συζήτησης. Ο Ανταίος βρίσκει την ευκαιρία να αναγνώσει ο ίδιος τους συγγραφείς και το έργο τους και με ιδιαίτερη γλαφυρότητα να απλώσει τον κόσμο τους στο τραπέζι των αναγνωστών του. Δεν είναι τυχαίο που, λίγες εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του, τυπώνεται ήδη η δεύτερη έκδοση του βιβλίου. Και ο συγγραφέας του ετοιμάζει τον δεύτερο τόμο με τις "Κεραίες της εποχής μου". Προσεχώς  Χέρτα Μίλερ, Ουμπέρτο Έκο, Μααλούφ, Βίλα Μάτας, Ίρβιν Γιάλομ, Λεονάρδο Παδούρα...

* Γιατί έγραψες αυτό το βιβλίο;
Θεωρώ ότι αυτή η τύχη που είχα να γνωρίσω όλους αυτούς τους συγγραφείς δεν έπρεπε να πάει χαμένη. Διότι, όπως και να το κάνουμε, μια εκπομπή στην τηλεόραση μπορεί να αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις αλλά εξακολουθεί να ισχύει και το γνωστό scripta manent. Επίσης ήθελα να καταγράψω τη δική μου ματιά πάνω σ' αυτούς τους συγγραφείς και να αφηγηθώ κάποιες ιστορίες που δεν εμφανίστηκαν στις ταινίες και που κατά τη γνώμη μου προσθέτουν στο πορτραίτο ενός συγγραφέα. Απ' αυτή την άποψη το βιβλίο ξεπερνά κατά πολύ τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις, δεν είναι μια απλή καταγραφή τους αλλά είναι μια αρκετά προσωπική επιλογή από τα θέματα που συζήτησα μαζί τους. Έτσι κάθε συγγραφέα τον “κοιτάζω” μέσα από ένα θέμα που επιλέγω εγώ και που βεβαίως έχει σχέση με το έργο και την προσωπικότητά του. Έτσι στο βιβλίο περνάνε μια σειρά από θέματα που δεν έχουν άμεση σχέση με τη λογοτεχνία. Όπως, για παράδειγμα, η κρίση της διεθνούς Αριστεράς ή τα αδιέξοδα της σημερινής γραφειοκρατικής Ευρώπης, ή η μάστιγα του ρατσισμού, ή το όραμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης.


* Πώς βγαίνεις εσύ πλέον μετά απ' αυτές τις γνωριμίες;
Ορισμένους απ' αυτούς όπως τον Λιόσα, τον Φουέντες, τον Όζ, τον Ταμπούκι, τους γνώριζα από πριν. Άλλους τους γνώρισα μέσω της εκπομπής. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις το να ζεις κάποιες ώρες ή κάποιες μέρες παρέα με αυτά τα μεγάλα πνεύματα, σε κάνει σοφότερο. Πρέπει να πω ότι, με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις, οι περισσότεροι στάθηκαν αντάξιοι του έργου τους. Επιβεβαίωσαν μάλιστα μια άποψη που είχα από παλιά, ότι όσο πιο επιτυχημένος είσαι στον χώρο σου τοσο πιο απλός φαίνεσαι στα μάτια των άλλων. Μερικοί απ' αυτούς υπήρξαν ιδιαίτερα συγκινητικοί. Ο Λιόσα που δέχεται να δώσει συνέντευξη ενώ είχε καρκίνο του δέρματος. Ο Φουέντε ο οποίος μας έκανε τον Τσιτσερόνε στα “Μουράλες” του Ριβέρα. Η Γκόρντιμερ που δακρύζει ακούγοντας τραγούδια της φυλακής του απαρτχάιντ. Ο Οζ ο οποίος κουτσαίνοντας ανεβαίνει στα κατσάβραχα για να μας κάνει τη χάρη. Αυτοί είναι άνθρωποι επιτυχημένοι, χορτασμένοι, που σίγουρα δεν είχαν καμιά ανάγκη να διαφημιστούν μέσα απ' αυτές τις εκπομπές. Υπήρξαν όμως και οι εξαιρέσεις. Όπως ο Παμούκ για παράδειγμα του οποίου το Νόμπελ δεν κατάφερε να ακυρώσει τις ανασφάλειές του.


* Έχοντας συνομιλήσει με όλους αυτούς τους κολοσσούς, τι εντύπωση αποκόμισες για την παγκόσμια λογοτεχνία όπως δημιουργείται σήμερα;
Πολλοί λένε ότι σήμερα δεν έχουμε τα αριστουργήματα που έδωσε ο 19ος και το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, κι ίσως είναι αλήθεια. Η λογοτεχνία όμως συμβαδίζει πάντα με την εποχή της. Κι αυτό που έχει σημασία είναι ότι η λογοτεχνία είναι ζωντανή, ότι εξακολουθεί να είναι ένας μοναδικός καθρέφτης της καθημερινότητας κι εξακολουθεί να μας κάνει να ονειρευόμαστε, να προβληματιζόμαστε, να μαθαίνουμε από τις ζωές των άλλων. Και είναι πολύ ευχάριστο ότι όλοι αυτοί οι συγγραφείς αποδεικνύονται πραγματικές κεραίες της εποχής μας, αφού δείχνουν μια μοναδική ευαισθησία για τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα του καιρού μας.


* Μιλώντας μαζί τους, έχεις την εντύπωση ότι ο κόσμος μας που περιδινίζεται σε μια πολύπλευρη κρίση έχει τα πνευματικά εφόδια για να ξαναβγεί σε έναν καλύτερο κόσμο;
Η ζωή κάνει κύκλους και η ιστορία των ανθρώπων επίσης. Άρα υπάρχουν περίοδοι που βρισκόμαστε στο κάτω μέρος του κύματος, όπως τώρα, και περίοδοι που όλα φαίνονται πιο ρόδινα. Συζητώντας μ' αυτούς τους συγγραφείς, κυρίως, εκτός κάμερας είχα πάντα την αίσθηση ότι τους διακατέχει μια συγκρατημένη αισιοδοξία. Μερικές φορές υπερβολικά συγκρατημένη ίσως, αλλά αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι οι συγγραφείς είναι οι πιο οξυδερκείς παρατηρητές της καθημερινότητας. Γι' αυτούς ακόμα και το κακό εμπεριέχει μέσα του κάτι το θετικό, είναι κι αυτό τμήμα μιας ωραίας ιστορίας που αξίζει τον κόπο κάποιος να περιγράψει. Γράφω στον πρόλογό μου ότι πολλές φορές γράφοντας αυτό το βιβλίο είχα την αίσθηση ότι έγραφα εγώ ο ίδιος ένα μυθιστόρημα, με κεντρικούς χαρακτήρες τους συγγραφείς και με κεντρική ιδέα αυτή την αισιοδοξία τους για το αύριο.


* Ποιο είναι το μυστικό για μια καλή συνέντευξη;
Είναι πολύ απλό. Να κάνεις τον συνομιλητή σου να νιώσει άνετα. Δεύτερο είναι να έχεις μελετήσει τον συνομιλητή σου, τη ζωή του και το έργο του. Τρίτο, να μην πηγαίνεις επιθετικά για να βγάλεις κουνέλια από το καπέλο αλλά να του δώσεις την αίσθηση ότι εσύ είσαι με το μέρος του. Τότε ο συνομιλητής σου, όσο δύσκολος κι αν είναι -σκέφτομαι για παράδειγμα τη Νομπελίστα Χέρτα Μίλερ που με βασάνισε τρία χρόνια για να μου δώσει συνέντευξη- θα γίνει δικός σου. Όταν πηγαίνεις να αντιμετωπίσεις τον άλλο με σεβασμό, θα σε αντιμετωπίσει κι αυτός με σεβασμό κι ας είναι ο διασημότερος άνθρωπος του κόσμου.

* Πότε θεωρείται επιτυχημένη μια συνέντευξη;
Είναι η συνέντευξη που δεν διαφημίζει τον δημοσιογράφο αλλά τον συνεντευξιαζόμενο. Μοιάζει κοινότοπο αυτό που λέω, αλλά ειδικά στην Ελλάδα πολύ συχνά βλέπουμε το αντίθετο. Πετυχημένη είναι μια συνέντευξη που κατορθώνει να σου δώσει τα αρώματα της προσωπικότητας αυτού που δίνει τη συνέντευξη. Και βεβαίως, αν ο άνθρωπος αυτός πει πράγματα που δεν έχει ξαναπεί ή τα πει με έναν καλύτερο τρόπο, αυτή σίγουρα είναι μια επιτυχία.

* Αυτό το βιβλίο τελειώνει εδώ;
Όχι, άρχισα ήδη να ετοιμάζω τον δεύτερο τόμο, με εξίσου τρανταχτά ονόματα όπως τη Χέρτα Μίλερ, τον Ουμπέρτο Έκο, τον Μααλούφ, τον Βίλα Μάτας, τον Ίρβιν Γιάλομ, τον Λεονάρδο Παδούρα. Να σκεφτείς ότι θα ήθελα να παρατήσω οποιαδήποτε άλλη δουλειά κάνω αυτή την εποχή και να αφοσιωθώ απερίσκεπτος στις ιστορίες του δεύτερου τόμου. Έλα όμως που η ζωή, και η λογοτεχνία, με τραβάει από το μανίκι.

                                         


πηγη:http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=702939