Από την παρουσίαση του βιβλίου στην Καλλιθέα (ο Πέτρος Κακολύρης διακρίνεται τελευταίος
δεξιά).
Ο Πέτρος Κακολύρης μιλά για το βιβλίο του «Η ιστορία της καρδιάς μου» όπου
αφηγείται την περιπέτειά του, της μεταμόσχευσης καρδιάς
Η «ιστορία της καρδιάς μου: Το χρονικό μιας μεταμόσχευσης» του Πέτρου Κακολύρη δεν είναι η απλή αφήγηση μιας περιπέτειας υγείας. Είναι ένα βιβλίο, που με απλότητα και αξιοπρέπεια, χωρίς υπερβολές και χωρίς να πέφτει σε μελό παγίδες, αφηγείται την πιο συγκλονιστική υπαρξιακή εμπειρία: ένας άνθρωπος αντικρίζει το θάνατο και στην πιο δύσκολη ώρα του ένας άλλος άνθρωπος του χαρίζει ξανά τη ζωή. Δίνοντάς του ένα ζωτικό όργανο, την καρδιά του. Η επιστήμη μας έδωσε τον τρόπο, αλλά η αγάπη των ανθρώπων το κάνει πραγματικότητα. Άλλωστε αυτός ήταν ο σκοπός του Πέτρου, όταν αποφάσισε να μιλήσει για όσα έζησε: να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία σχετικά με το θέμα της δωρεάς οργάνων και να καλέσει την πολιτεία να αναλάβει τις υποχρεώσεις της. Να μιλήσει για μια προσφορά στον άνθρωπο που όμοιά της δεν υπάρχει. Μέσα στις σελίδες του εκδιπλώνονται οι αγωνίες του ιδίου, της οικογένειας και των φίλων του, αλλά και η ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο που έδωσε την καρδιά και την οικογένειά του που είχε τη γενναιότητα, μέσα στον πόνο της, να δώσει ζωή σε άλλους ανθρώπους από το κορμί του αγαπημένου της που έφευγε από τη ζωή. Σημειωτέον ότι είναι ίσως το μοναδικό βιβλίο στην παγκόσμια βιβλιογραφία που ένας επιτυχώς μεταμοσχευμένος μιλά ο ίδιος, «από μέσα», για την εμπειρία του. Ένα βιβλίο γενναίο και αισιόδοξο. Της καρδιάς, με όλες τις σημασίες της λέξης.
Μαρώ Τριανταφύλλου
Κύριε Κακολύρη, φίλε Πέτρο, τι σε έκανε να γράψεις αυτό το βιβλίο; Φαντάζομαι ότι θα ήταν αρκετά οδυνηρό να ξαναζήσεις μία-μία τις στιγμές της αγωνίας…
Είμαι παιδί στο μεταίχμιο της γενιάς του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης. Μεγάλωσα με τα συνθήματα του Πολυτεχνείου και γαλουχήθηκα με το πνεύμα της συλλογικότητας της μεταπολίτευσης. Επομένως όλη η στάση της ζωής μου καθορίζεται από τις αξίες και τα ιδανικά αυτής της εποχής. Πέρα από την πιθανότητα κάλυψης μιας εσωτερικής ανάγκης και πιθανότατα ένα ίχνος προσωπικής ματαιοδοξίας, το κίνητρο ήταν άλλο. Από την κοινωνία έλαβα ένα μεγάλο δώρο (σημειωτέον πως μόνο η μάνα μπορεί να δώσει ζωή). Όφειλα συνεπώς να βρω έναν τρόπο να της το ανταποδώσω, όσο βεβαίως αυτό είναι δυνατό. Θα ήταν πολύ εγωιστικό και έξω από τις αντιλήψεις μου, μετά τη μεταμόσχευση να κλεινόμουν στον εαυτό μου, την οικογένειά μου ή τους φίλους μου.
Δεύτερο και εξίσου σημαντικό, γνωρίζοντας -από πρώτο χέρι- την αγωνία, τον πόνο και την ελπίδα, που δεν πρέπει να ματαιωθεί, των ασθενών στη λίστα υπό μεταμόσχευση και κυρίως των ανθρώπων με μηχανική υποστήριξη, οι οποίοι ζουν με τεχνητή καρδιά, δεν θα μπορούσα να μην τους σκέφτομαι και να μην αγωνίζομαι και γι‘ αυτούς. Είναι και ο πιο βασικός λόγος που δραστηριοποιούμαι στο σύλλογο μεταμοσχευμένων καρδιάς «Συνεχίζω».
Με εντυπωσίασε η λιτότητα και η απλότητα με την οποία αφηγείσαι καταστάσεις που σε φέρνουν στο ακρότατο όριο της ύπαρξης, στις μεγαλύτερες αγωνίες του ανθρώπου…
Από την πρώτη στιγμή ξεκαθάρισα πως δεν με απασχολούσε το λογοτεχνικό μέρος αλλά η απόδοση του βιώματος. Επίσης είναι ένα βιβλίο αληθινό, με την έννοια πως περιγράφω πρόσωπα και καταστάσεις όπως ακριβώς τα έζησα και όχι με την κρίση και τις πληροφορίες τού μετά.
Το βιβλίο είναι όπως και το αντικείμενο, η μεταμόσχευση, πολύ εύκολο και συνάμα πολύ δύσκολο. Στη μεταμόσχευση τα δεδομένα είναι απλά και νομίζω η επιλογή εύκολη: από τη μια ή αποφασίζεις ο άνθρωπός σου να γίνει στην καλύτερη περίπτωση λίπασμα ή να σώσει μέχρι έντεκα ανθρώπους. Κι όμως, συνήθως η επιλογή είναι αρνητική στο να δωριστούν τα όργανα. Έτσι και το βιβλίο, ήταν εύκολο διότι γνώριζα το θέμα, την αρχή τη μέση και το τέλος -το δράμα ως γνωστόν του συγγραφέα είναι το λευκό χαρτί και η σύλληψη της ιδέας, εγώ το είχα. Όμως υπεισέρχονται τόσοι παράγοντες, αν όχι ανασταλτικοί σίγουρα που δυσκολεύουν αφάνταστα τη συγγραφή του. Θα σας πως δύο παραδείγματα: όταν έφτασα να περιγράψω τη στιγμή που οδηγούμε για τη χειρουργική επέμβαση, το τραπέζι που έγραφα νόμιζα πως ταρακουνήθηκε. Ήταν προφανώς η μνήμη του σώματος όπως επίσης και η μνήμη των αισθήσεων διότι στην ίδια περιγραφή είχα την αίσθηση πως το δωμάτιο μύριζε ιώδιο, διότι πλενόμαστε σε όλο μας το σώμα πριν τη διαδικασία της μεταμόσχευσης.
Είμαι ικανοποιημένος διότι κατόρθωσα όπως -μου λένε- να μην είναι μελό και να μην φορτώνει με τα ιατρικά τον αναγνώστη. Έχω κάνει πολύ κόσμο να κλάψει αλλά νομίζω πως είναι δάκρυα χαράς και αισιοδοξίας, παρά λύπης. Το καλύτερο σχόλιο το έκανε μια φίλη της αδερφής μου η οποία της είπε: «Ο αδερφός σου είναι ψεύτης. Αποκλείεται να έχει ζήσει όλα αυτά αλλά είναι πειστικός». Μακάρι να ήμουν ένας ευφυής παραμυθάς.
Αν ήθελες να κλείσεις την εμπειρία της μεταμόσχευσης μέσα σε λίγες λέξεις, τι θα έλεγες; Τι αλλαγές έφερε στη ζωή σου, εκτός από τις προφανείς;
Η μεταμόσχευση για μένα ήταν ένα δύσκολο αλλά υπέροχο ταξίδι. Εγώ και οι άνθρωποί μου βιώσαμε μεγάλο πόνο και αγωνία. Όμως και πολλή αγάπη, χαρά και ικανοποίηση. Οι σχέσεις μου και οι δεσμοί μου έγιναν δυνατότεροι, ουσιαστικότεροι και απέκτησαν βαθύτερο νόημα.
Η ενασχόλησή σου με την πολιτική, η μέριμνα για την κοινωνία είναι καταφανής σε όλο το βιβλίο. Πρέπει να σου πω ότι με συγκίνησε πολύ που αναφέρθηκες, και μάλιστα θερμά, στην «Εποχή». Η έγνοια σου για τις εξελίξεις στην Αριστερά και μάλιστα στον δικό μας πολιτικό χώρο, τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν σε άφηναν ούτε και τις δύσκολες μέρες της μεταμόσχευσης. Άλλωστε η μεταμόσχευση παίρνει στο κείμενό σου μια πολιτική χροιά.
Με την «Εποχή», εκτός του ότι με συνδέει μια παλαιότερη συνεργασία, που αραιά και που συνεχίζεται και σήμερα, έχω μια υπέροχη ανάμνηση στην εντατική αμέσως μετά τη μεταμόσχευση. Ένα απόκομμα που μου έφεραν οι συγγενείς μου στο οποίο υπήρχε ένα μικρό ευχητήριο της εφημερίδας, διότι οι συντάκτες είχαν μάθει για την περιπέτεια της υγείας μου και μου αφιέρωσαν ένα σύντομο αλλά πολύτιμο δημοσίευμα.
Όπως και με τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι στην πρώτη φάση της δημιουργίας του, παρά την ένταξή μου στη λίστα για μεταμόσχευση, πήρα ενεργά μέρος και ήμουν συντονιστής του «ΣΥΡΙΖΑ Ιταλίας». Μάλιστα στις ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2009, μόλις λίγες μέρες μετά τη μεταμόσχευσή μου, πήγα και τον στήριξα εκλογικά. Νομίζω πως η περιγραφή αυτού του γεγονότος είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες του βιβλίου.
Αυτή η δράση μου αλλά και οι ιδέες της αριστεράς που είχα ενστερνιστεί όλα αυτά τα χρόνια, το να αγωνίζεσαι δηλαδή για τις ιδέες σου, να ελπίζεις στη νίκη ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες με κράτησαν όρθιο και ήταν ένα πολύ μεγάλο στήριγμα στο εν τέλει νικηφόρο αγώνα που έδωσα.
Αυτό ήθελα να είναι και ένα μήνυμα προς την κοινωνία με το βιβλίο.
Το μνημόνιο επηρεάζει καταλυτικά τον τομέα της υγείας. Ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι μεταμοσχευμένοι, ποιες υποχρεώσεις της δεν καλύπτει η πολιτεία απέναντί σας;
Δυστυχώς με την πολιτική του μνημονίου και της εφαρμογής της στο χώρο της υγείας οι μεταμοσχευμένοι αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, όσον αφορά στην ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη αλλά και στον οικονομικό τομέα. Προσωπικά με μια σύνταξη μικρότερη των 500 ευρώ, μου κόπηκε το ΕΚΑΣ, ενώ στο στόχαστρο έχει μπει και το διατροφικό επίδομα που είναι μεγάλη βοήθεια για τους χαμηλοσυνταξιούχους. Μεγάλα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι ασθενείς με τεχνητή καρδιά (μηχανική υποστήριξη), οι οποίοι κινδυνεύουν από την έλλειψη ανταλλακτικών και γενικότερα τεχνικής υποστήριξης, ενώ είναι εξουθενωμένοι και οικονομικά αφού πληρώνουν από την τσέπη τους τα αναλώσιμα και κάποιες εξετάσεις.
Το βιβλίο αφήνει στο τέλος ένα συναίσθημα αισιοδοξίας και αγωνιστικότητας. Μπορούμε να το θεωρήσουμε ως μια έκκληση προς την ελληνική κοινωνία να σκεφτεί και να δράσει πάνω στο ζήτημα της δωρεάς των οργάνων, στην οποία, όπως λες και εσύ, είμαστε ακόμα πολύ πίσω;
Στόχος μου ήταν να στείλω ένα γενικότερο μήνυμα προς την κοινωνία για την αξία των μεταμοσχεύσεων αλλά και προς όλους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις πως πρέπει να παλέψουν και θα νικήσουν, εφόσον το θελήσουν και το πιστέψουν πολύ.
Δεν μπορεί στην Ελλάδα να είμαστε πρώτοι στα δυστυχήματα και τελευταίοι στη δωρεά οργάνων στην Ευρώπη. Και τα δυο είναι απαράδεκτα.
Ελπίζω το μήνυμα του βιβλίου για τη δωρεά οργάνων να λειτουργήσει σαν το μικρό βοτσαλάκι που πετάμε στη λίμνη με τον μικρό κυματισμό στην αρχή που συνεχώς εξαπλώνεται.
Η «ιστορία της καρδιάς μου: Το χρονικό μιας μεταμόσχευσης» του Πέτρου Κακολύρη δεν είναι η απλή αφήγηση μιας περιπέτειας υγείας. Είναι ένα βιβλίο, που με απλότητα και αξιοπρέπεια, χωρίς υπερβολές και χωρίς να πέφτει σε μελό παγίδες, αφηγείται την πιο συγκλονιστική υπαρξιακή εμπειρία: ένας άνθρωπος αντικρίζει το θάνατο και στην πιο δύσκολη ώρα του ένας άλλος άνθρωπος του χαρίζει ξανά τη ζωή. Δίνοντάς του ένα ζωτικό όργανο, την καρδιά του. Η επιστήμη μας έδωσε τον τρόπο, αλλά η αγάπη των ανθρώπων το κάνει πραγματικότητα. Άλλωστε αυτός ήταν ο σκοπός του Πέτρου, όταν αποφάσισε να μιλήσει για όσα έζησε: να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία σχετικά με το θέμα της δωρεάς οργάνων και να καλέσει την πολιτεία να αναλάβει τις υποχρεώσεις της. Να μιλήσει για μια προσφορά στον άνθρωπο που όμοιά της δεν υπάρχει. Μέσα στις σελίδες του εκδιπλώνονται οι αγωνίες του ιδίου, της οικογένειας και των φίλων του, αλλά και η ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο που έδωσε την καρδιά και την οικογένειά του που είχε τη γενναιότητα, μέσα στον πόνο της, να δώσει ζωή σε άλλους ανθρώπους από το κορμί του αγαπημένου της που έφευγε από τη ζωή. Σημειωτέον ότι είναι ίσως το μοναδικό βιβλίο στην παγκόσμια βιβλιογραφία που ένας επιτυχώς μεταμοσχευμένος μιλά ο ίδιος, «από μέσα», για την εμπειρία του. Ένα βιβλίο γενναίο και αισιόδοξο. Της καρδιάς, με όλες τις σημασίες της λέξης.
Μαρώ Τριανταφύλλου
Κύριε Κακολύρη, φίλε Πέτρο, τι σε έκανε να γράψεις αυτό το βιβλίο; Φαντάζομαι ότι θα ήταν αρκετά οδυνηρό να ξαναζήσεις μία-μία τις στιγμές της αγωνίας…
Είμαι παιδί στο μεταίχμιο της γενιάς του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης. Μεγάλωσα με τα συνθήματα του Πολυτεχνείου και γαλουχήθηκα με το πνεύμα της συλλογικότητας της μεταπολίτευσης. Επομένως όλη η στάση της ζωής μου καθορίζεται από τις αξίες και τα ιδανικά αυτής της εποχής. Πέρα από την πιθανότητα κάλυψης μιας εσωτερικής ανάγκης και πιθανότατα ένα ίχνος προσωπικής ματαιοδοξίας, το κίνητρο ήταν άλλο. Από την κοινωνία έλαβα ένα μεγάλο δώρο (σημειωτέον πως μόνο η μάνα μπορεί να δώσει ζωή). Όφειλα συνεπώς να βρω έναν τρόπο να της το ανταποδώσω, όσο βεβαίως αυτό είναι δυνατό. Θα ήταν πολύ εγωιστικό και έξω από τις αντιλήψεις μου, μετά τη μεταμόσχευση να κλεινόμουν στον εαυτό μου, την οικογένειά μου ή τους φίλους μου.
Δεύτερο και εξίσου σημαντικό, γνωρίζοντας -από πρώτο χέρι- την αγωνία, τον πόνο και την ελπίδα, που δεν πρέπει να ματαιωθεί, των ασθενών στη λίστα υπό μεταμόσχευση και κυρίως των ανθρώπων με μηχανική υποστήριξη, οι οποίοι ζουν με τεχνητή καρδιά, δεν θα μπορούσα να μην τους σκέφτομαι και να μην αγωνίζομαι και γι‘ αυτούς. Είναι και ο πιο βασικός λόγος που δραστηριοποιούμαι στο σύλλογο μεταμοσχευμένων καρδιάς «Συνεχίζω».
Με εντυπωσίασε η λιτότητα και η απλότητα με την οποία αφηγείσαι καταστάσεις που σε φέρνουν στο ακρότατο όριο της ύπαρξης, στις μεγαλύτερες αγωνίες του ανθρώπου…
Από την πρώτη στιγμή ξεκαθάρισα πως δεν με απασχολούσε το λογοτεχνικό μέρος αλλά η απόδοση του βιώματος. Επίσης είναι ένα βιβλίο αληθινό, με την έννοια πως περιγράφω πρόσωπα και καταστάσεις όπως ακριβώς τα έζησα και όχι με την κρίση και τις πληροφορίες τού μετά.
Το βιβλίο είναι όπως και το αντικείμενο, η μεταμόσχευση, πολύ εύκολο και συνάμα πολύ δύσκολο. Στη μεταμόσχευση τα δεδομένα είναι απλά και νομίζω η επιλογή εύκολη: από τη μια ή αποφασίζεις ο άνθρωπός σου να γίνει στην καλύτερη περίπτωση λίπασμα ή να σώσει μέχρι έντεκα ανθρώπους. Κι όμως, συνήθως η επιλογή είναι αρνητική στο να δωριστούν τα όργανα. Έτσι και το βιβλίο, ήταν εύκολο διότι γνώριζα το θέμα, την αρχή τη μέση και το τέλος -το δράμα ως γνωστόν του συγγραφέα είναι το λευκό χαρτί και η σύλληψη της ιδέας, εγώ το είχα. Όμως υπεισέρχονται τόσοι παράγοντες, αν όχι ανασταλτικοί σίγουρα που δυσκολεύουν αφάνταστα τη συγγραφή του. Θα σας πως δύο παραδείγματα: όταν έφτασα να περιγράψω τη στιγμή που οδηγούμε για τη χειρουργική επέμβαση, το τραπέζι που έγραφα νόμιζα πως ταρακουνήθηκε. Ήταν προφανώς η μνήμη του σώματος όπως επίσης και η μνήμη των αισθήσεων διότι στην ίδια περιγραφή είχα την αίσθηση πως το δωμάτιο μύριζε ιώδιο, διότι πλενόμαστε σε όλο μας το σώμα πριν τη διαδικασία της μεταμόσχευσης.
Είμαι ικανοποιημένος διότι κατόρθωσα όπως -μου λένε- να μην είναι μελό και να μην φορτώνει με τα ιατρικά τον αναγνώστη. Έχω κάνει πολύ κόσμο να κλάψει αλλά νομίζω πως είναι δάκρυα χαράς και αισιοδοξίας, παρά λύπης. Το καλύτερο σχόλιο το έκανε μια φίλη της αδερφής μου η οποία της είπε: «Ο αδερφός σου είναι ψεύτης. Αποκλείεται να έχει ζήσει όλα αυτά αλλά είναι πειστικός». Μακάρι να ήμουν ένας ευφυής παραμυθάς.
Αν ήθελες να κλείσεις την εμπειρία της μεταμόσχευσης μέσα σε λίγες λέξεις, τι θα έλεγες; Τι αλλαγές έφερε στη ζωή σου, εκτός από τις προφανείς;
Η μεταμόσχευση για μένα ήταν ένα δύσκολο αλλά υπέροχο ταξίδι. Εγώ και οι άνθρωποί μου βιώσαμε μεγάλο πόνο και αγωνία. Όμως και πολλή αγάπη, χαρά και ικανοποίηση. Οι σχέσεις μου και οι δεσμοί μου έγιναν δυνατότεροι, ουσιαστικότεροι και απέκτησαν βαθύτερο νόημα.
Η ενασχόλησή σου με την πολιτική, η μέριμνα για την κοινωνία είναι καταφανής σε όλο το βιβλίο. Πρέπει να σου πω ότι με συγκίνησε πολύ που αναφέρθηκες, και μάλιστα θερμά, στην «Εποχή». Η έγνοια σου για τις εξελίξεις στην Αριστερά και μάλιστα στον δικό μας πολιτικό χώρο, τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν σε άφηναν ούτε και τις δύσκολες μέρες της μεταμόσχευσης. Άλλωστε η μεταμόσχευση παίρνει στο κείμενό σου μια πολιτική χροιά.
Με την «Εποχή», εκτός του ότι με συνδέει μια παλαιότερη συνεργασία, που αραιά και που συνεχίζεται και σήμερα, έχω μια υπέροχη ανάμνηση στην εντατική αμέσως μετά τη μεταμόσχευση. Ένα απόκομμα που μου έφεραν οι συγγενείς μου στο οποίο υπήρχε ένα μικρό ευχητήριο της εφημερίδας, διότι οι συντάκτες είχαν μάθει για την περιπέτεια της υγείας μου και μου αφιέρωσαν ένα σύντομο αλλά πολύτιμο δημοσίευμα.
Όπως και με τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι στην πρώτη φάση της δημιουργίας του, παρά την ένταξή μου στη λίστα για μεταμόσχευση, πήρα ενεργά μέρος και ήμουν συντονιστής του «ΣΥΡΙΖΑ Ιταλίας». Μάλιστα στις ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2009, μόλις λίγες μέρες μετά τη μεταμόσχευσή μου, πήγα και τον στήριξα εκλογικά. Νομίζω πως η περιγραφή αυτού του γεγονότος είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες του βιβλίου.
Αυτή η δράση μου αλλά και οι ιδέες της αριστεράς που είχα ενστερνιστεί όλα αυτά τα χρόνια, το να αγωνίζεσαι δηλαδή για τις ιδέες σου, να ελπίζεις στη νίκη ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες με κράτησαν όρθιο και ήταν ένα πολύ μεγάλο στήριγμα στο εν τέλει νικηφόρο αγώνα που έδωσα.
Αυτό ήθελα να είναι και ένα μήνυμα προς την κοινωνία με το βιβλίο.
Το μνημόνιο επηρεάζει καταλυτικά τον τομέα της υγείας. Ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι μεταμοσχευμένοι, ποιες υποχρεώσεις της δεν καλύπτει η πολιτεία απέναντί σας;
Δυστυχώς με την πολιτική του μνημονίου και της εφαρμογής της στο χώρο της υγείας οι μεταμοσχευμένοι αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, όσον αφορά στην ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη αλλά και στον οικονομικό τομέα. Προσωπικά με μια σύνταξη μικρότερη των 500 ευρώ, μου κόπηκε το ΕΚΑΣ, ενώ στο στόχαστρο έχει μπει και το διατροφικό επίδομα που είναι μεγάλη βοήθεια για τους χαμηλοσυνταξιούχους. Μεγάλα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι ασθενείς με τεχνητή καρδιά (μηχανική υποστήριξη), οι οποίοι κινδυνεύουν από την έλλειψη ανταλλακτικών και γενικότερα τεχνικής υποστήριξης, ενώ είναι εξουθενωμένοι και οικονομικά αφού πληρώνουν από την τσέπη τους τα αναλώσιμα και κάποιες εξετάσεις.
Το βιβλίο αφήνει στο τέλος ένα συναίσθημα αισιοδοξίας και αγωνιστικότητας. Μπορούμε να το θεωρήσουμε ως μια έκκληση προς την ελληνική κοινωνία να σκεφτεί και να δράσει πάνω στο ζήτημα της δωρεάς των οργάνων, στην οποία, όπως λες και εσύ, είμαστε ακόμα πολύ πίσω;
Στόχος μου ήταν να στείλω ένα γενικότερο μήνυμα προς την κοινωνία για την αξία των μεταμοσχεύσεων αλλά και προς όλους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις πως πρέπει να παλέψουν και θα νικήσουν, εφόσον το θελήσουν και το πιστέψουν πολύ.
Δεν μπορεί στην Ελλάδα να είμαστε πρώτοι στα δυστυχήματα και τελευταίοι στη δωρεά οργάνων στην Ευρώπη. Και τα δυο είναι απαράδεκτα.
Ελπίζω το μήνυμα του βιβλίου για τη δωρεά οργάνων να λειτουργήσει σαν το μικρό βοτσαλάκι που πετάμε στη λίμνη με τον μικρό κυματισμό στην αρχή που συνεχώς εξαπλώνεται.
πηγη:http://www.epohi.gr/portal/politismos/12407
Ο Πέτρος Κακολύρης γεννήθηκε το Μάρτιο του 1957 στα Κάτω
Πετράλωνα και μεγάλωσε στον Ταύρο. Σπούδασε Κοινωνιολογία στη Σχολή Πολιτικών
Επιστημών του Πανεπιστημίου της Μπολόνιας (Ιταλία) και έκανε μεταπτυχιακό
σεμινάριο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με θέμα "Κοινωνία και Πολιτισμός". Ασχολήθηκε
με τη δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με τις εφημερίδες "Ελευθεροτυπία", "Αυγή"
και "Εποχή" και το περιοδικό "Ταχυδρόμος". Επί σειρά ετών ήταν υπεύθυνος Τύπου
και Δημοσίων Σχέσεων της "Μονρόε αμορτισέρ". Το 1995 ίδρυσε την εφημερίδα "Εν
Ταύροις". Αργότερα ασχολήθηκε με τις εκδόσεις, ιδρύοντας τις εκδόσεις
"Αντίκτυπος" (1999). Ιδρυτικό μέλος τη Λέσχης των Ελλήνων που έζησαν και
σπούδασαν στην Ιταλία και υπεύθυνος του περιοδικού "Λιμπρέτο". Συμμετείχε στη
ραδιοφωνική ομάδα της Λέσχης αυτής, με εκπομπές στους ραδιοφωνικούς σταθμούς
"Δίαυλος 10" και "Τικ-Τακ" 99,3 στα Fm. Από το Μάιο του 2010 είναι πρόεδρος του
ομίλου πολιτισμού Εύμαρος και υπεύθυνος των εκδόσεων Εύμαρος. Έχει δημοσιεύσει
ποιήματα και διηγήματα σε διάφορα περιοδικά ενώ συμμετείχε και στο συλλογικό
έργο "Vivere pericolosamente: 26 ιστορίες από την Ιταλία με το διήγημα Una
storia obscura. Από το Φεβρουάριο του 2011 είναι αντιπρόεδρος του συλλόγου
μεταμοσχευμένων καρδιάς "Συνεχίζω".
πηγη:http://www.biblionet.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου