Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΤΣΙΚΑΛΑΡΙΟΥ

                    

Η επικείμενη κατασκευή του φράγματος στο Τσικαλαριό αποτελεί, ίσως, μια από τις πιο ολέθριες επιλογές που έγιναν ποτέ για το φυσικό περιβάλλον της Νάξου. Πρόκειται για ένα έργο φαραωνικό για την κλίμακα του νησιού: 46 μέτρα ύψος, 230 μήκος στέψης, με χωρητικότητα γύρω στα 3 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερό, θα κατακλύσει περίπου 250 στρέμματα γη. Για την κατασκευή του έργου δεν υπήρξε ποτέ κάποιο λαϊκό αίτημα, ήταν προϊόν στρατηγικών σχεδιασμών του υπουργείου γεωργίας που κάποια στιγμή συναντήθηκε με μικροπολιτικές φιλοδοξίες και συμφέροντα διάφορων τοπικών κομματαρχών και πολιτικών παραγόντων για λόγους απόκτησης εκλογικής πελατείας. Αυτή ήταν εν πολλοίς η ωφελιμότητα των εξαγγελιών για το φράγμα.
Σαν έργο καθαυτό στερείται ορθολογισμού, αφού χρήματα υπάρχουν μόνο για τον ταμιευτήρα. Για τα αρδευτικά δίκτυα ούτε πρόβλεψη, ούτε σχεδιασμός, ούτε χρήματα αλλά ούτε και κάποια χρονική δέσμευση για την υλοποίησή τους δεν υπάρχει. Επιπλέον, ο φραγμός των χειμάρρων στο κέντρο του νησιού θα προκαλέσει τεράστια προβλήματα στο κατάντη του φράγματος: στα πηγάδια, στον υδροφόρο ορίζοντα του Λιβαδιού, ακόμη και στον υγρότοπο της Αλυκής.
Εκτός όμως από τα προβλήματα που θα προκαλέσει το φράγμα στο μέλλον, σήμερα, σύμφωνα με την απόφαση του Δασονομείου Νάξου, ΘΑ ΚΟΠΟΥΝ ΠΕΡΙΠΟΥ ΧΙΛΙΑ ΔΕΝΤΡΑ (πλατάνια, ιτιές, πρινιές και ελιές) στην περιοχή που θα καταλάβει η λεκάνη. Είναι η ίδια περιοχή που η Περιβαλλοντική Μελέτη περιγράφει σαν ασήμαντη φρυγανώδη βλάστηση. Δηλαδή, 1000 δέντρα είναι ασήμαντα, και ειδικά για ένα κυκλαδονήσι;
Αυτές τις μέρες στη νότια Γαλλία, στο δάσος Σιβάν διεξάγεται ένας σκληρός αγώνας όπου χιλιάδες διαδηλωτές υπερασπίζονται το δάσος και τον σημαντικό υγρότοπο Τεστέτ από ένα φράγμα που είναι το μισό (1.500 κ.μ.) από αυτό που θα κατασκευαστεί σε ένα μικρό νησί όπως είναι η Νάξος. Οι διαδηλωτές έχουν έρθει αντιμέτωποι με την άγρια καταστολή και τη βαρβαρότητα της αστυνομίας, και ο 21χρονος φοιτητής Ρεμί Φραιζ έπεσε νεκρός από χειροβομβίδα κρότου λάμψης που έριξαν οι αστυνομικοί.
Ο αγώνας στη Γαλλία ή ακόμα πιο κοντά μας, στις Σκουριές της Χαλκιδικής δείχνει ότι ευτυχώς υπάρχουν ακόμα κοινότητες οι οποίες αγαπούν και υπερασπίζονται τον τόπο τους και τη φύση, αγωνιστές που δεν προσκυνούν τα ιερά και όσια της ανάπτυξης και του οικονομικού μεγαλοϊδεατισμού, που αγωνίζονται δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους ενάντια στα αρπακτικά κράτους και κεφαλαίου.
Η Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου, συνεπής στην θέση της ότι το φράγμα του Τσικαλαριού θα προκαλέσει μόνο καταστροφή και παρά την προπαγάνδα περί δήθεν χρησιμότητας που αναπτύσσουν τοπικοί πολιτικοί παράγοντες και εργολάβοι για να καρπωθούν πολιτικά και οικονομικά οφέλη, καλεί σε πεζοπορία γνωριμίας με την περιοχή που θα καταστραφεί από την κατασκευή του φράγματος πριν ακόμα κατακρεουργηθεί, τηνΚυριακή 2 Νοεμβρίου στις 9.30 το πρωί. Σημείο συνάντησης είναι η Κάτω Ποταμιά, στον κεντρικό δρόμο.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Πρόσφυγες κινηματογραφούν το επικίνδυνο ταξίδι προς την Ευρώπη





Είναι η ιστορία πέντε Σύρων φίλων, του Moaaz, του Majd, της Rasha, του Kinan και του Khalid που εγκαταλείπουν στις 16 Αυγούστου την εμπόλεμη Συρία και ξεκινούν ένα επικίνδυνο ταξίδι για να φτάσουν στην Ευρώπη. Το ίδιο ταξίδι μέχρι στιγμής έχει στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 3.000 μετανάστες.
 Επιμέλεια: Τόνια Γκόρου

Με κίνδυνο της ζωής του ο Majd κατέγραψε με το κινητό του τηλέφωνο όλη τη διαδρομή, από την Συρία προς το Λίβανο, από το Λίβανο προς την Αλγερία και από την Αλγερία στην έρημο, κοντά στα σύνορα με τη Λιβύη.Εκεί τους παρέλαβαν νέοι διακινητές και αφού πήραν από τον καθέναν τους 400  δολάρια, τους μετέφεραν στοιβαγμένους σε φορτηγά στα παράλια της Λιβύης. «Οι άντρες βρίσκονταν χωριστά από τις γυναίκες. Υποφέραμε από τη ζέστη. Υπήρχαν πολλές οικογένειες και ήταν πολύ βρόμικα. Μετά από πέντε μέρες που μείναμε στην έρημο μας βάλανε σε μεγάλα φορτηγά. Σε κάθε φορτηγό στοιβάζονταν περίπου πενήντα άνθρωποι. Το ταξίδι προς τα παράλια της Λιβύης διήρκεσε δεκαπέντε ώρες, κάτω από τον καυτό ήλιο» περιγράφει στον Guardian η Rasha.

 
Εκεί, μαζί με δεκάδες άλλους μετανάστες, επιβιβάστηκαν σε πλοία  για να ξεκινήσουν το ταξίδι τους προς την ευρωπαϊκή ήπειρο, με προορισμό κυρίως την Λαμπεντούζα ή τις ακτές τις Σικελίας. «Συνέχιζαν να γεμίζουν την βάρκα με όλο και περισσότερο κόσμο μέχρι που οι λαθρέμποροι κατάφεραν να στριμώξουν 540 ανθρώπους. Μας είχανε πει ότι θα υπήρχαν, το πολύ, 250 επιβάτες και μας υποσχέθηκαν σωσίβια αλλά όλα όσα μας είπαν ήταν ψέματα» λέει η Rasha. Και συμπληρώνει «για 16 ώρες η βάρκα πάλευε με τα κύματα μέχρι που άρχισε να γεμίζει νερά. ΄Ενα μεγαλύτερο πλοίο είδε την βάρκα μας και ενημέρωσε τις ιταλικές αρχές».
 
Ο αδερφός της Rasha, Kinan, έριξε την Rasha στην θάλασσα και μετά εγκατέλειψε με την σειρά του την βάρκα που είχε αρχίσει να βυθίζεται «βρισκόμασταν στην θάλασσα για τέσσερις ώρες μέχρι να 'ρθει η βοήθεια». Από τους 540 επιβάτες έχασαν την ζωή τους οι 200, ανάμεσα τους και οι δύο φίλοι τους, ο Kinan και ο Khalid.
 
Η Rasha, ο Moaaz και ο Majd σήμερα ζούνε στην Σουηδία εν αναμoνή της έκβασης των αιτήσεων για άσυλο. «Δεν θέλουμε να καθόμαστε και να μην κάνουμε τίποτα. Θέλουμε να εργαστούμε και να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τις ευκαιρίες» λέει ο Kinan.












πηγη:http://tvxs.gr/webtv/video/prosfyges-kinimatografoyn-epikindyno-taksidi-pros-tin-eyropi

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

David Bowie - Sue (Or In A Season Of Crime)





Ο Bowie πειραματίζεται για πρώτη φορά με την jazz και μας παρουσιάζει ένα νέο κομμάτι του, συνοδεία ορχήστρας.

Το 'Nothing Has Changed' κυκλοφορεί στις 18 Νοεμβρίου και θα περιλαμβάνει υλικό από ολόκλκηρη την καριέρα του Bowie, αλλά και ακυκλοφόρητα κομμάτια.  Το "Sue" και το B-side του, το επίσης καινούργιο "Tis A Pity She’s A Whore" θα κυκλοφορήσουν την ίδια μέρα και σε limited edition 10ιντσο (αλλά και ψηφιακά) στο πλαίσιο της Record Store Day (28 Νοεμβρίου).
Για πρώτη φορά μετά το 'The Next Day' -το μεγάλο δισκογραφικό comeback του David Bowie, που σημάδεψε τον Μάρτιο του 2013- ο 67χρονος θρύλος παρουσιάζει νέο υλικό, με τίτλο "Sue (Or In A Season Of Crime)".
Το (7λεπτο!) τραγούδι, το οποίο ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι στην Νέα Υόρκη, με τη βοήθεια της Maria Schneider Orchestra και του παραγωγού Tony Visconti, θα συμπεριλαμβάνεται στο επερχόμενο compilation box set του Bowie με τίτλο "Nothing Has Changed".

Το "Sue" έκανε πρεμιέρα την Κυριακή στο BBC Radio 6. 




ΠΗΓΗ:http://enlefko.fm/david-bowie-sue-or-season-crime

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Υδριάδα - too good to be true....




 Η πρότυπη πλωτή μονάδα αφαλάτωσης με Α.Π.Ε. στην Ηρακλειά η ονομαζόμενη Υδριάδα εγκαταλείφθηκε και τώρα σαπίζει μέσα στο νερό ,γιατί άραγε ?

Τα οικονομικά συμφέροντα και όχι μόνο που εκ των πραγμάτων το εν λόγο  εγχείρημα έβαζε απέναντί του ήταν πολλά και διάφορα. 
Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε από τα λεγόμενα αυτών που κατασκεύασαν την Υδρίαδα,  γιατί δεν προχώρησε αυτή η ιστορία .

Το βίντεο είναι πριν μερικά χρόνια γυρισμένο τότε που λειτουργούσε η μονάδα. 


        

Ανταπόκριση: Koυρδιστάν, γη της ζωντανής ελευθερίας



Μετά από ενάμιση χρόνο επιθέσεων στην κουρδική περιοχή -ιδιαίτερα συντονισμένων και σφοδρών τους τελευταίους δύο μήνες-, το Κομπάνι, η πόλη ορόσημο, δείχνει να αντέχει ακόμα.

img_5601_fotor_copy.jpg

Ίσως γιατί σε τούτο το σημείο της γης, ο θάνατος είναι ένα στοιχείο που ασκεί “έντονη επίδραση στη ζωή”.
Πίσω όμως από τα πυρά, στα μετόπισθεν των φωτογραφιών με τις αρματωμένες γυναίκες και τους αντάρτες πολεμιστές, λαμβάνει χώρα μία εξ ίσου γενναία μάχη, χωρίς την υπόσχεση της τελικής νίκης. Μάχη επιβίωσης των διαφυγόντων, των τραυματισμένων, μάχη ψυχικής αντοχής όσων βρίσκονται σε ομηρία στα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Κουρδιστάν, μάχη αλληλεγγύηςΌταν ξέσπασαν οι επιθέσεις στην ευρύτερη περιοχή, μας κατέκλυσαν συγκλονιστικά στιγμιότυπα με μαχόμενες αντάρτισσες, με κυνηγημένους πρόσφυγες, με βίαιες πράξεις τζιχαντιστών.Όμως συναίσθηση και αντίληψη της αφανούς πραγματικότητας δεν είχαμε. Προσωπικά, αυτή η ανάγκη με έβγαλε ως εκεί. Να συναντηθώ με την καθημερινότητα της περιοχής και να μάθω, στο μέτρο του δυνατού, πώς διαχειρίζονται οι άνθρωποι όλα όσα τους συμβαίνουν.Έδρα όλων των εξορμήσεων ήταν το Σουρούτς, η τελευταία συνοριακή πόλη, όπου υπάρχουν οι προσφυγικοί καταυλισμοί, το μικρό νοσοκομείο, το νεκροταφείο και κυρίως η κουρδική δημοτική αρχή που συμπαραστέκεται με απαράμιλλη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες.
Χάρη στην πολύτιμη τριμελή παρουσία του ελληνικού τμήματος των Γιατρών του Κόσμου εδώ, που έκανε ουσιαστικές ασφαλείς περιηγήσεις και αξιόλογες συναντήσεις με στόχο να διερευνήσουν δυνατότητες παροχής βοήθειας, υπήρξε η δυνατότητα να συλλέξω παράλληλα πληροφορίες και εικόνες.

Τη μαρτυρία της «εμπόλεμης καθημερινότητας” τη χωρίζω σε τρεις δράσεις:
τι συμβαίνει μέσα στο Κομπάνι -βάσει των πληροφοριών που δίνουν οι Κούρδοι πρώην κάτοικοί του και άλλοι-, τι επικρατεί δίπλα στο Κομπάνι -βάσει των όσων είδα στους γειτονικούς λόφους, στους διάσπαρτους πλινθόκτιστους μικρούς οικισμούς- , και τι λαμβάνει χώρα στο Σουρούτς, όπου υπάρχουν οι προσφυγικοί καταυλισμοί, το μικρό νοσοκομείο, οι αποθήκες εξοπλισμών με είδη πρώτης ανάγκης και οι δομές τροφοδοσίας, οι τοπικές αρχές, το νεκροταφείο...
Μέσα στο Κομπάνι
Το Κομπάνι ήταν μία πόλη 75.000 κατοίκων. Αυτή τη στιγμή στην κατεστραμμένη πόλη έχουν εναπομείνει περίπου 6.000 κάτοικοι.
Αυτό που συμβαίνει εδώ ας γίνει από την αρχή καθαρό. Πρόκειται για ένα μικρό Στάλινγκραντ, έτσι όπως γίνονται οι μάχες. Και κανείς επισκέπτης, έστω και με επίσημη ιδιότητα, δεν μπορεί να μπει. Τα μυστικά περάσματα δεν είναι για “περιηγήσεις”. Το κοντινότερο σημείο που βρέθηκα ήταν στην ουδέτερη ζώνη, 150 μέτρα απόστασης περίπου, από το μαχόμενο Κομπάνι, περνώντας οδικώς. Ο τουρκικός στρατός δεν αφήνει κανέναν να σταθεί, ούτε διευκολύνει την κυκλοφορία περαστικών οχημάτων
 
Η κίτρινη γραμμή στην φωτογραφία, αντιστοιχεί στην ουδέτερη ζώνη που χωρίζει «νοερά» την εμπόλεμη περιοχή. Στην πραγματικότητα είναι εντός εμβέλειας των οπλοπολυβόλων.
Τα σύνορα της πόλης και της ευρύτερης περιοχής, από τη μεριά της Τουρκίας είναι κλεισμένα με ποικίλους τρόπους.
Σε διάφορα σημεία υπάρχουν τουρκικά τανκς, επιμελώς τοποθετημένα ώστε να αντιμετωπίσουν εξελίξεις.
Σε άλλο σημείο, την αποκαλούμενη «ελεύθερη ζώνη», βρίσκονται διατεταγμένα φορτηγά πίσω από μία σκαμμένη τάφρο ώστε να μην μπορέσουν επιβατικά οχήματα να εξέλθουν.
 
Οι φωτογραφίες εδώ απαγορεύονται. Πίσω από τα φορτηγά βρίσκονται τα επιβατικά οχήματα που εγκατέλειψαν οι πρόσφυγες. Τους επιτράπηκε να περάσουν τα σύνορα μόνο πεζοί, κουβαλώντας στις πλάτες όσο από το βιός τους μπορούσαν να σηκώσουν.
 
Στα υπόλοιπα σύνορα, βρίσκονται διάσπαρτοι, υπό την επίβλεψη στρατιωτικών, πρόσφυγες με τα αυτοκίνητά τους. Εγκλωβισμένοι στην ελπίδα τους, αρνούνται να εγκαταλείψουν τα οχήματά τους επειδή με αυτά κουβαλούν όλο τους το βιός. Οι νομαρχιακές αρχές του Σουρούτς μιλούν για 500 περίπου άτομα, οι οργανώσεις των Κούρδων μιλούν για περίπου 5.000 χιλιάδες και η αλήθεια τείνει να γείρει προς τη μεριά των Κούρδων. Ένας άντρας που μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο Suruç και επέστρεψε με τα φάρμακά του, επί ματαίω προσπαθούσε να περάσει πίσω, εκεί όπου τον περίμεναν γυναίκα και παιδιά.
Εν ολίγοις τα σούρτα φέρτα στα σύνορα απαγορεύονται. Μόνο να βγεις μπορείς, πεζός και τέλος.
Αυτές τις μέρες οι αντάρτες μαχητές στην πόλη είναι περίπου 500 άτομα. Και τελούν εν αναμονή ενισχύσεων 200 Πεσμεργκά. Οι ενισχύσεις επιτρέπονται με το σταγονόμετρο. Η κυβέρνηση Ερντογάν επιλέγει να αντιμετωπίσει την κατάσταση με καθυστέρηση. Ενώ από Γαλλία, Αγγλία, Αυστραλία διάφοροι πάνε να πολεμήσουν στο πλευρό των τζιχαντιστών (με αμοιβή αλλά και ασπαζόμενοι την παράνοια του φονταμενταλισμού).
Οι μάχες λαμβάνουν χώρα όλο το 24ωρο, όχι με ένταση πλέον. Αλλά κυρίως οι επιθέσεις γίνονται τη νύχτα. Το διά ταύτα είναι ότι οι κουρδικές δυνάμεις με ελλιπή στρατιωτικό εξοπλισμό αντιπαλεύουν μια καλά εξοπλισμένη με βαρέα όπλα, εναντίον τους διεθνή επιχείρηση.
 
Έξω και γύρω από το Κομπάνι
Γύρω από το Κομπάνι, στο τουρκικό έδαφος, απλώνεται μια μεγάλη πεδιάδα με ελάχιστα μικρά υψώματα. Δεν υπάρχουν δέντρα, άρα έχουμε ορίζοντα. Στον μοναδικό αξιοπρεπή λόφο, σχετικά κοντά στο Κομπάνι, έχουν εγκατασταθεί οι δημοσιογράφοι με τις κάμερες και τους τηλεφακούς. Τις περισσότερες εικόνες της βομβαρδιζόμενη πόλης που βλέπουμε τις τραβούν από αυτό το ύψωμα.
Σε αυτό το σημείο, το διάσπαρτο πλέον από άδεια πλαστικά μπουκάλια νερού, έρχονται και οι Κούρδοι προσπαθώντας με αγωνία και στωικότητα να διακρίνουν τις επιθέσεις. Έχουν κιάλια αλλά πάντα ζητούν να δουν καλύτερα μέσα από τον τηλεφακό ενός ρεπόρτερ. Και μένουν εκεί μέχρι να πέσει το φως της μέρας.

Όταν βραδιάσει το σκηνικό αλλάζει. Διάφορα αυτοκίνητα ή μηχανάκια κινούνται στην σκοτεινή πεδιάδα, προσπαθώντας να προσεγγίσουν κάποιο άλλο μικρό ύψωμα, αποφεύγοντας να πέσουν πάνω σε «ασκέρι» (στρατιώτες). Από εκεί, στο σκοτάδι θα ακούν και θα βλέπουν τα κόκκινα τροχιοδεικτικά βλήματα να διαγράφονται στο σκοτάδι.
Στην πεδιάδα αυτή, που εκτείνεται γύρω από το Κομπάνι, υπάρχουν και αραιοί κουρδικοί οικισμοί. Σε κάποιους από αυτούς, κάθε γειτονιά έχει την αυτοδιαχείρισή της. Δηλαδή θα βρει τρόπο να μαζέψει τρόφιμα για όλους, θα μαγειρέψει για όλους, θα στεγάσει όποιον έχει ανάγκη. Και η νύχτα τους θα περάσει προσπαθώντας να ακούσουν τα πυρά ή κάνοντας κάποια σχέδια που δεν αφορούν τους... ξένους.
Όλη αυτή η συνεχής διαδικασία, να επιτηρούν με τα ίδια τους τα μάτια το Κομπάνι, να βλέπουν να αντέχει ή να πέφτει, μοιάζει σαν χορός τραγωδίας, αδιάκοπα παρών και ικανός να κρίνει όσα συμβαίνουν.
Στην πόλη Σουρούτς
Η πόλη Σουρούτς είναι επαρχία της Şanlıurfa, κοντά στα σύνορα της Συρίας. Το 90% των κατοίκων είναι Κούρδοι. Ο πληθυσμός της πόλης ανέρχεται περίπου στις 70.000 και η πόλη εξαπλώνεται σε μια ευθεία. Δεν πρόκειται για μία ιδιαίτερα εκσυγχρονισμένη πόλη εξ ου και η κυκλοφορία κάρων με άλογα γίνεται παράλληλα με την κυκλοφορία αυτοκινήτων. Η πόλη αυτή παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην υποδοχή και περίθαλψη των προσφύγων. Η δημοτική αρχή είναι κουρδική. Υπάρχει άντρας και γυναίκα δήμαρχος ταυτοχρόνως, σύμφωνα με την παράδοση να εκπροσωπούνται και τα δύο φύλα.
Η γυναίκα Δήμαρχος είναι μια εξαιρετικά ευθύβολη στα λόγια και τα έργα της προσωπικότητα.

Στους ώμους του Δήμου (και της Νομαρχίας βεβαίως που εκπροσωπεί τις τουρκικές αρχές) έχει πέσει όλη η ευθύνη. Το βέβαιο είναι ότι χωρίς το αξιοθαύμαστο έργο των κουρδικών οργανώσεων, ελάχιστα θα γινόντουσαν.
Τα πιο νευραλγικά αλλά και τα πιο δραματικά σημεία της πόλης είναι οι καταυλισμοί των προσφύγων, οι αποθήκες και χώροι τροφοδοσίας, το νοσοκομείο και το νεκροταφείο.

Οι πρόσφυγες και οι καταυλισμοί τους
Μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα δύο εβδομάδων πέρασε από τα σύνορα, ο εντυπωσιακός, και καθόλου εύκολος στην διαχείρισή του, αριθμός των 160.000 προσφύγων. Όλοι προερχόμενοι από διάφορα σημεία του Κουρδιστάν που δέχτηκαν την επίθεση. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνει ο Δήμος ο αριθμός άγγιξε τις 190.000 χιλιάδες, οι οποίοι σκορπίστηκαν σε διάφορες μεριές. Διότι μόνο 22 ώς 25 χιλιάδες μένουν στους καταυλισμούς. Οι καταυλισμοί είναι 6 στο σύνολό τους, 4 υπό την εποπτεία του Δήμου και 2 υπό την εποπτεία των Νομαρχιακών αρχών.
Τόσο οι ντόπιοι όσο και οι πρόσφυγες αρνούνται να τα αποκαλούν στρατόπεδα προσφύγων και τα αποκαλούν “Χωριά με σκηνές”. Δίνουν μία πιο ελπιδοφόρα ονομασία.
Άλλο καθεστώς διέπει τα «Χωριά με σκηνές» που είναι υπό την εποπτεία του Δήμου και άλλο αυτών που εποπτεύει η Νομαρχία. Στα της Νομαρχίας δεν υπήρξε δυνατότητα επίσκεψης... Από αυτά του Δήμου, ένα είναι εξ ολοκλήρου πρόσφυγες από τη Ροζάβα και ένα στεγάζεται στον προαύλιο χώρο και στο εσωτερικό ενός εργοστασίου. Ο αριθμός των παιδιών είναι εξαιρετικά μεγάλος. Μόνο στον καταυλισμό της Ροζάβα υπάρχουν 500 περίπου παιδιά κάτω των 12 ετών. Σε κάθε ένα Χωριό με σκηνές υπάρχει επιτροπή καθαρισμού, επιτροπή φαγητού, και επιτροπή διανομής. Και δεν υπάρχει γιατρός, ντουζιέρες, ρούχα παιδικά για τον χειμώνα που έρχεται, χρήματα για να μπορέσουν να καλύψουν κάποια στοιχειώδη επείγουσα ανάγκη τους ή να κινηθούν.
Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι η μη εξοικείωση –κυρίως των παιδιών- με τους ξένους τα διατηρεί σε μία ξεχασμένη για εμάς συναισθηματική αγνότητα. Δεν υπήρξε ούτε ένα παιδί που άπλωσε το χέρι του να ζητήσει κάτι. Αντιθέτως αυτά πρόσφεραν από τα χαλίκια που έπαιζαν... Το μόνο που τους άρεσε και ήθελαν πάρα πολύ, ήταν να φωτογραφίζονται. Όλοι οι άνθρωποι, πρόσφυγες και μη, χωρίς καμία διάβρωση από το χρήμα και τον τουρισμό, χαρακτηρίζονται από την άμεση συναισθηματική προσέγγιση. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε καμία κοινή γλώσσα συνεννόησης.
Το νοσοκομείο και η περίθαλψη τραυματιών και ασθενών
Υπάρχει ένα νοσοκομείο στην πόλη. Στο χώρο αυτό έγινε μία σημαντική συνάντηση του ελληνικής αντιπροσωπείας των Γιατρών του Κόσμου με δύο γιατρούς από το Κομπάνι αλλά και με τον δήμαρχο γιατρό της πόλης.
Τους βαριά τραυματισμένους μαχητές τους παραλαμβάνει ασθενοφόρο και τους φέρνει στο νοσοκομείο. Τους άλλους τραυματισμένους τους περιθάλπει μια 7μελής ομάδα εθελοντών γιατρών που αλλάζει. Τα μέσα της περίθαλψης δεν επαρκούν. Οι ανάγκες για φάρμακα είναι μεγάλες και έχουν στραμμένες τις προσδοκίες τους προς τη Δύση ευελπιστώντας σε κινήσεις συμπαράστασης τέτοιου περιεχομένου.
Ο αριθμός των νεκρών και των τραυματισμένων δεν είναι γνωστός. Για λόγους στρατηγικής οι πληροφορίες αυτές δεν δίνονται. Εν τούτοις έκαναν λόγο για 850 περίπου τραυματίες πολέμου, αριθμός που είναι αδύνατον να μπορέσει μία μικρή ομάδα γιατρών να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους. Αν μάλιστα αθροιστούν οι ανάγκες των χιλιάδων προσφύγων τότε μιλάμε για αδιέξοδο και για επείγουσα ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας.
Γιατρός από το Κομπάνι. Από όλους τους ανθρώπους με τους οποίους έτυχε να συναντηθώ εκεί, η ματιά αυτού του ανθρώπου ήταν ασήκωτη από το συναισθηματικό βάρος των καταστάσεων.
Το νεκροταφείο
Εκ των πραγμάτων είναι ένα ιδιαίτερα συγκινησιακό σημείο της πόλης. Εδώ το απόγευμα, στις κηδείες που γίνονται σχεδόν μέρα παρά μέρα, θα συναντήσεις όσους αντάμωσες το πρωί σε δομές, υπηρεσίες και δράσεις υπέρ των προσφύγων. Εδώ δεκάδες πολιτών συρρέουν για να αποχαιρετίσουν τους νεκρούς τους αντάρτες και άλλοι τόσοι έρχονται να επισκεφτούν αυτούς που ήδη έχουν κηδέψει. Οι κηδείες αυτές τείνουν να αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητας της πόλης, που κάθε φορά γίνεται με την ίδια φόρτιση. Εδώ, έτσι όπως φτυαρίζουν στο τέλος της τελετής όλοι μαζί για να κλείσει ο τάφος, νομίζεις ότι το ομαδικό φτυάρισμα έχει να κάνει με γεωργική εργασία. Τι να πω, όποιους σπόρους κλείνουν μέσα τους αυτά τα νεκρά σώματα, είθε να βλαστήσουν και η ανθρώπινη ιστορία κάποτε να τους θερίσει.


Το δια ταύτα
Εδώ, στα μετόπισθεν, η καθημερινότητα εξελίσσεται με πολύ σκληρούς όρους.
Μακριά από την ασφάλεια του ειρηνικού περιβάλλοντος, όπου συχνά μπερδεύουμε τη σκιά μας με το μπόι μας, συνειδητοποιούμε ότι η ιστορία δεν γράφεται με μικροδυσκολίες αλλά με ανυπόφορο κόστος. Είτε αφορά ατομικές επιλογές, είτε συλλογικές, είτε τις επιλογές ενός ολόκληρου λαού όπως του κουρδικού.
Όλα τα άλλα είναι, να 'χαμε να λέγαμε…
Επίλογος:
1. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Su την μεταφράστρια, μια εξαιρετική νεαρή γυναίκα από την Κωνσταντινούπολη που ήρθε στο Σουρούτς μαζί με άλλους να στηρίξουν έμπρακτα τις κουρδικές οργανώσεις στο δύσκολο ανθρωπιστικό του έργο.
2. Τρία πράγματα άκουσα να λένε για την Ελλάδα εκεί κάτω. Από τη δήμαρχο ότι οι ελληνικές αρχές έδωσαν τον Οτσαλάν και ότι ο ελληνικός λαός στηρίζει τον αγώνα των Κούρδων και από έναν νεαρό Κούρδο δημοσιογράφο ότι ο Λουκάνικος πέθανε.

 

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ - LA DANZA DE LA REALIDAD (greek subs)






Ενα αγόρι γεννιέται το 1929 στην Τοπκαπίλα, μια μικρή παραλιακή πόλη στην άκρη της Χιλιανής ερήμου. Μεγαλώνοντας μέσα σε μια ξεριζωμένη οικογένεια, το αγόρι θα γνωρίσει από νωρίς τη γοητευτική γραμμή ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα και θα επιλέξει να ζήσει ακριβώς εκεί. Το αγόρι το λένε Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι και, προχωρώντας, θα γίνει σπουδαίος σκηνοθέτης. O θρυλικός δημιουργός cult αριστουργημάτων όπως το «Santa Sangre» ή το «El Topo» κάνει την πρώτη του ταινία μετά το «Rainbow Thief» του 1990, τη λανσάρει στο Φεστιβάλ Καννών και τη βαφτίζει αυτοβιογραφική – παρότι είναι γεννημένη μέσα από την πιο δημιουργική, φελινική φαντασία του. Οποιος έχει, έστω μια φορά, βυθιστεί στο μαγικό, ονειρικό σύμπαν του σπουδαίου Χιλιανού μαέστρου, θα ενθουσιαστεί μ’ αυτήν την ευκαιρία να ξανακάνει το παραμυθένιο ταξίδι. Οι υπόλοιποι, απλώς θα γνωρίσουν μια ιδιοφυία. 



Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Pink Floyd - "Great Gig in the Sky"



              


"And I am not frightened of dying any time will do
I don't mind. Why should I be frightened of dying? 
There's no reason for it you've gotta go sometime." 
"If you can hear this whispering you are dying." 
"I never said I was frightened of dying." 



Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ ΓΕΝ.ΝΟΣ.- Κ.Υ. ΝΑΞΟΥ " Η ΥΓΕΙΑ"

  



Διήμερο Δράσεων 18 Άνω




  • Περιοχή : Λαμπηδόνα, Άλσος Αγίας Τριάδας - Βύρωνας
  • Δράση :Διήμερο δράσεων 18 Άνω
  • Ώρα:05:00 pm – 10:00 pm

Οι Συλλογικές Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης της Μονάδας Απεξάρτησης 18ΑΝΩ  σας προσκαλούν με ιδιαίτερη χαρά στο 1ο φεστιβάλ που διοργανώνουν στις 25 & 26/10/2014.
Για δύο ημέρες συναντιόμαστε, γνωριζόμαστε και επικοινωνούμε στον πανέμορφο χώρο της Λαμπηδόνας, Άλσος Αγίας Τριάδας – Βύρωνας, με τη στήριξη του Κοινωνικού Πολιτιστικού Κέντρου Βύρωνα «Λαμπηδόνα».
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:
Σάββατο 25/10/2014

Από τις 17:00μμ: ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΗΛΟΥ, ΚΟΣΜΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ 18ΑΝΩ.

18:30-19:30μμ: ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΚΟΥΚΛΑΣ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑΣ
ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 18ΑΝΩ.

19:30-21:00μμ: ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ: "Κρίση - Εξαρτήσεις και Συλλογικές Αντιστάσεις"με μέλη των Συλλογικών Δράσεων Κοινωνικής Αλληλεγγύης 18ΑΝΩ & εισηγήτρια την Κατερίνα Μάτσα.

21:00-22:00μμ: ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗΣ 18ΑΝΩ.

Κυριακή 25/10/2014

11:00-14:00: ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ - ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ ΡΟΥΧΩΝ.
(Όσοι θέλουμε φέρνουμε καθαρά ρούχα σε άριστη κατάσταση και αντικείμενα και
παίρνουμε ό,τι μας αρέσει. Υπάρχει ανάγκη κυρίως σε αντρικά νεανικά ρούχα)


Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Ο κόσμος αγνοεί το μεγάλο δημοκρατικό και κοινωνικό πείραμα των Κούρδων




10698552_1511124005792768_7360390305351632475_n

….


Γράφει ο David Graeber*
Μετάφραση Μ.Θεοδοσιάδης
Μέσω Guardian

Το 1937, ο πατέρας μου προσφέρθηκε εθελοντικά να πολεμήσει στις Διεθνείς Ταξιαρχίες για την υπεράσπιση τηςΙσπανικής Δημοκρατίας.
Ένα επίδοξο φασιστικό πραξικόπημα είχε διακοπεί προσωρινά από μια εξέγερση εργατών, καθοδηγούμενη από αναρχικούς και σοσιαλιστές, και σε μεγάλο τμήμα της Ισπανίας μια πραγματική κοινωνική επανάσταση ακολούθησε, έχοντας ως αποτέλεσμα ολόκληρες πόλεις να περάσουν κάτω από αμεσοδημοκρατική διαχείριση, βιομηχανίες υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, και τη ριζοσπαστική ενδυνάμωση των γυναικών.
Οι Ισπανοί επαναστάτες ήλπιζαν να δημιουργήσουν ένα όραμα για μια ελεύθερη κοινωνία, που όλος ο κόσμος θα μπορούσε να ακολουθήσει. Αντ ‘αυτού, παγκόσμιες δυνάμεις προτίμησαν μια πολιτική «μη παρέμβασης» και διατήρησαν έναν αυστηρό αποκλεισμό στη δημοκρατία, ακόμα αφότου ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι (που δήθεν είχαν υπογράψει συμφωνία)άρχισαν να στέλνουν στρατεύματα με στόχο να ενισχύσουν τη φασιστική πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν ένας χρόνιος εμφύλιος πόλεμος, που έληξε με την καταστολή της επανάστασης και μερικές από τις πιο αιματηρές σφαγές ενός αιματηρού αιώνα.
Ποτέ στη ζωή μου δεν σκέφτηκα ότι το ίδιο πράγμα θα μπορούσε ξανά να συμβεί. Προφανώς, δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός που συμβαίνει ποτέ πραγματικά δύο φορές. Υπάρχουν χιλιάδες διαφορές μεταξύ του τι συνέβη στην Ισπανία το 1936 και του τι συμβαίνει στη Ροζάβα, τις τρεις ευρέως Κουρδικές επαρχίες της βόρειας Συρίας, σήμερα. Αλλά μερικές από τις ομοιότητες είναι τόσο εντυπωσιακές και τόσο θλιβερές, που θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μου – όντας κάποιος που μεγάλωσε σε μια οικογένεια της οποίας οι πολιτικές πεποιθήσεις ποικιλοτρόπως καθορίστηκαν από την ισπανική επανάσταση – να πω ότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε το ίδιο τέλος και πάλι.
Η αυτόνομη περιοχή της Ροζάβαόπως υπάρχει σήμεραείναι ένα από τα λίγα φωτεινά σημεία - εν τούτοις ένα πολύ φωτεινό - που αναδύεται από την τραγωδία της συριακής επανάστασης. Έχοντας εκδιώξει πράκτορες του καθεστώτος Άσαντ το 2011και παρά την εχθρότητα από σχεδόν όλους τους γείτονές της, η Ροζάβα έχει όχι μόνο διατηρήσειτην ανεξαρτησία τηςαλλά αποτελεί ένα αξιόλογο δημοκρατικό πείραμα.
Λαϊκές συνελεύσεις έχουν δημιουργηθεί, ως το απόλυτο όργανο λήψης αποφάσεωνσυμβούλια έχουν επιλεγεί μεπροσεκτική εθνοτική ισορροπία (σε κάθε δήμογια παράδειγματα τρία κορυφαία στελέχη πρέπει να περιλαμβάνουν ένανΚούρδοέναν Άραβα και έναν Ασσύριο ή Αρμένιο Χριστιανόκαι τουλάχιστον το ένα από τα τρία άτομα πρέπει να είναιμια γυναίκα), υπάρχουν συμβούλια γυναικών και νεολαίαςκαισε μια αξιοσημείωτη αντήχηση της ένοπλης MujeresLibres (Ελεύθερες Γυναίκες) της Ισπανίαςένας φεμινιστικός στρατόςη πολιτοφυλακή του YJA Star” Ένωση τωνΕλεύθερων Γυναικών (το αστέρι εδώ αναφέρεται στην αρχαία θεά της Μεσοποταμίας, την Ιστάρ)έχει αναλάβει ένα μεγάλο ποσοστό πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον των δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους.

Πώς μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει και να εξακολουθεί να αγνοείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τη διεθνήκοινότηταακόμη, και σε μεγάλο βαθμόαπό τη Διεθνή Αριστερά;


Η νέα στρατηγική του PKK

Κυρίωςφαίνεται ότιεπειδή το επαναστατικό κόμμα της Ροζάβατο PYDεργάζεται συμμαχικά με το Τουρκικό Κόμμα των Κούρδων Εργατών (PKK)ένα μαρξιστικό αντάρτικο κίνημα που έχει από τη δεκαετία του 1970 εμπλακεί σεμακροχρόνιο πόλεμο εναντίον του τουρκικού κράτους. Το ΝΑΤΟοι ΗΠΑ και η ΕΕ επισήμως το κατέταξαν στις«τρομοκρατικές» οργανώσεις. Εν τω μεταξύοι αριστεροί σε μεγάλο βαθμό το διαγράφουν θεωρώντας το σταλινικό.
Αλλάστην πραγματικότητατο ίδιο το PKK δεν έχει πλέον καμία σχέση με το παλιόπάνω-κάτω λενινιστικό κόμμα, που ήταν κάποτεΗ δική του εσωτερική εξέλιξη καθώς και η θεωρητική μεταστροφή του δικού τουιδρυτήAμπουλάχ Οτσαλάνπου έλαβε χώρα ενώ ο ίδιος βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα τουρκικό νησί από το 1999είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει εντελώς τους στόχους και την τακτική του.
Το PKK έχει δηλώσει ότι δεν επιδιώκει πια να δημιουργήσει ένα κουρδικό κράτοςΑντ’ αυτούεμπνευσμένο εν μέρειαπό το όραμα της κοινωνικής οικολογίας του αναρχικού Μάρεϊ Μπούκτσιν, έχει υιοθετήσει το όραμα του «ελευθεριακού κοινοτισμού»καλώντας τους Κούρδους να δημιουργήσουν ελεύθερες αυτοδιοικούμενες κοινότητες με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίαςοι οποίες [κοινότητες] θα έρθουν κοντά η μία με την άλλη ξεπερνώντας τα εθνικά σύνορα, για τα οποία υπάρχει η πίστη ότι με την πάροδο του χρόνου θα χάσουν όλο και περισσότερο το νόημά τουςΈτσι λοιπόν, πρότεινε τον κουρδικό αγώνα ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για ένα παγκόσμιο κίνημα προς την πραγματική δημοκρατία, τη συνεργατική οικονομίακαι τη σταδιακή διάλυση τουγραφειοκρατικού κράτους-έθνους.
Από το 2005 το ΡΚΚεμπνευσμένο από τη στρατηγική των ανταρτών Ζαπατίστας στην Τσιάπαςκήρυξε μονομερή κατάπαυση του πυρός με το τουρκικό κράτος και άρχισε να επικεντρώνει τις προσπάθειές του στηνανάπτυξη δημοκρατικών δομών στις περιοχές που ήδη ελέγχει.
Ορισμένοι αμφισβητούν πόσο σοβαρά όλα αυτά είναι πραγματικάΣαφώςαυταρχικά στοιχεία παραμένουνΑλλά το τισυνέβη στη Ροζάβαόπου η Συριακή επανάσταση έδωσε στους Κούρδους ριζοσπάστες την ευκαιρία για διεξαγωγή τέτοιωνπειραμάτων σε ένα μεγάλο και συναφή έδαφοςαποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από προσπάθεια επίδειξης. Συμβούλια,συνελεύσεις και λαϊκές πολιτοφυλακές έχουν σχηματιστείτο καθεστώς ιδιοκτησίας έχει μετατραπεί σε εργατική διαχείριση συνεταιρισμών - και όλα αυτά παρά τις συνεχείς επιθέσεις των ακροδεξιών δυνάμεων της ISISΤααποτελέσματα ανταποκρίνονται στον ορισμό μιας κοινωνικής επανάστασης.
Στη Μέση Ανατολήτουλάχιστοναυτές οι προσπάθειες έχουν παρατηρηθείιδιαίτερα αφότου οι δυνάμεις του PKK καιτης Ροζάβα παρενέβησαν πολεμώντας νικηφόρα στο δρόμο τους μέσω του εδάφους της ISIS στο Ιράκ για να σώσουνχιλιάδες Γεζίντι πρόσφυγες που είχαν εγκλωβιστεί στο όρος Σινχάρ αφότου οι τοπικοί πεσμεργκά εγκατέλειψαν το πεδίο.Αυτές οι ενέργειες ευρέως γιορτάζονταν στην περιοχή, αλλά και αξιοσημείωτα έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητες από τονΕυρωπαϊκό ή το Βορειο-αμερικανικό Τύπο.
Τώρα η ISIS έχει επιστρέψειμε σειρές από Αμερικανικής κατασκευής άρματα μάχης και βαρύ πυροβολικό που λαμβάνειαπό τις ιρακινές δυνάμειςγια να πάρει εκδίκηση ενάντια σε πολλές από αυτές τις ίδιες επαναστατικές πολιτοφυλακές στοΚομπάνιδηλώνοντας την πρόθεσή της να σφαγιάσει και να υποδουλώσει - ναικυριολεκτικά να υποδουλώσει - το σύνολο του άμαχου πληθυσμού. Εν τω μεταξύο τουρκικός στρατός βρίσκεται στα σύνορα εμποδίζοντας ενισχύσεις ή πυρομαχικά να φτάσουν στους υπερασπιστέςκαι τα αεροπλάνα των ΗΠΑ βουίζουν από ψηλά, πραγματοποιώντας περιστασιακά, συμβολικάπολύ μικρά χτυπήματα - προφανώςμόνο και μόνο για να είναι σε θέση να πουν ότι σαν μια ομάδα που ισχυρίζεται πως είναι σε πόλεμο με αυτούς που προσπαθούν να συντρίψουν τους υπερασπιστές ενός μεγάλου δημοκρατικού πειράματος στον κόσμου, δεν έμειναν απολύτως απαθείς.
Αν σήμερα υφίσταται κάτι παράλληλο με τους επιφανειακά κατανυκτικούς δολοφονικούς Φαλαγγίτες του Φράνκοτί άλλο θα μπορούσε να είναι εκτός από την ISISΑν υπάρχει ένας παραλληλισμός με την Mujeres Libres της Ισπανίαςποιός άλλοςθα μπορούσε να είναι, πέρα από τις θαρραλέες γυναίκες που υπερασπίζονται τα οδοφράγματα στο ΚομπάνιΠρόκειται ο κόσμος - και αυτή τη φορά πιο σκανδαλωδώς από όλαη διεθνής αριστερά - πραγματικά να καταστεί συνένοχος αφήνοντας την ιστορία επαναληφθεί;

* Ο David Graeber είναι επιφανής ανθρωπολόγος με αναρχικές πεποιθήσεις