Μια μαργαρίτα για τη Φρίντα

“Why do i need feet when i have wings to fly?”

                                          Frida Kahlo

(Επαναστατική Κουζίνα)

Όταν ο Λόρκα βρέθηκε δολοφονημένος κάποιος ρώτησε τους φασίστες του Φράνκο γιατί είχαν σκοτώσει τον ποιητή, αφού εκείνος δεν πολεμούσε. Και ο στρατηγός είχε απαντήσει:

«Αυτός με τα ποιήματα του μας έκανε μεγαλύτερη ζημιά απ’ ό,τι άλλοι με τα όπλα τους».

Ο επαναστατημένος άνθρωπος δεν είναι μόνο αυτός που βγαίνει στους δρόμους –ή στα βουνά- με ένα όπλο.

Η επανάσταση είναι καταρχήν η αντίθεση στον κομφορμισμό. Είναι η άρνηση των κανόνων, του τρόπου ζωής που σου επιβάλλουν ή σε παροτρύνουν να ακολουθήσεις.

Και μπορεί να γίνει ακόμα και με ένα πινέλο.

Ας εμπνευστούμε, λοιπόν, από μια γυναίκα που δεν άφησε κανέναν κανόνα όρθιο –καθώς θα πίνουμε μια «χρυσή» μαργαρίτα.

Η Magdalena Carmen Frieda Kahlo Calderon γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1907, αλλά εκείνη πάντα έλεγε ότι γεννήθηκε το 1910. Δεν το έκανε επειδή ήθελε να κρύβει την ηλικία της.

Το 1910 ξεκίνησε η Μεξικανική επανάσταση, με αρχηγό τον Εμιλιάνο Ζαπάτα, και η Φρίντα ταυτίστηκε με την εθνεγερσία του Μεξικάνικου λαού. Ήθελε να λέει ότι γεννήθηκε όταν «γεννήθηκε» και το Μεξικό.

Το αγόρι στη μέση είναι η Φρίντα

Από μικρή ήταν αντικομφορμίστρια. Κυκλοφορούσε με αντρικά ρούχα στις κομμουνιστικές συγκεντρώσεις, σοκάροντας όχι μόνο τους γονείς της, αλλά και τους συναγωνιστές της.

Το 1922 ήταν μία από τις πρώτες τριάντα πέντε γυναίκες (σε σύνολο 2000 μαθητών) που ξεκίνησαν την προετοιμασία στην Escuela NacionalPrepatoria για να κάνουν πανεπιστημιακές σπουδές.

Μέχρι τότε οι γυναίκες δε γίνονταν δεκτές στα Μεξικάνικα πανεπιστήμια και η Φρίντα ήθελε να είναι μέρος αυτής της πρωτοπορίας.

Σκόπευε να γίνει γιατρός, η πρώτη Μεξικάνα γιατρός. Ζωγράφιζε ήδη, αλλά δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό της να γίνει ζωγράφος.

Τρία χρόνια μετά όλα της τα σχέδια ανατράπηκαν.

Γυρνώντας με το λεωφορείο από τη σχολή συνέβη ένα ατύχημα που λίγο έλειψε να της στερήσει τη ζωή –και ουσιαστικά της έδωσε τη ζωή που έζησε.

Το λεωφορείο συγκρούστηκε με τραμ και υπήρξαν αρκετοί νεκροί. Οι γιατροί είχαν ξεγράψει και τη Φρίντα, αλλά εκείνη τους διέψευσε: Βγήκε ζωντανή, αλλά με σοβαρά τραύματα στη σπονδυλική στήλη και στο δεξί πόδι.

Θα περνούσε όλη της τη ζωή με ισχυρούς πόνους και επαναλαμβανόμενα χειρουργεία.

Καθηλωμένη στο κρεβάτι για αρκετό καιρό ξεκίνησε να ζωγραφίζει με πάθος και απόγνωση. Στον «ουρανό» του κρεβατιού είχε προσαρμόσει έναν καθρέφτη για να έχει ένα ζωντανό μοντέλο –τον εαυτό της.

Ίσως γι’ αυτό έκανε τόσες πολλές αυτοπροσωπογραφίες.

Η ίδια έλεγε: «Ζωγραφίζω τον εαυτό μου γιατί είμαι πολύ συχνά μόνη και γιατί είναι το θέμα που γνωρίζω καλύτερα.»

Η Φρίντα έκανε κάτι που κανείς άλλος ζωγράφος, άντρας ή γυναίκα, δεν είχε κάνει ως τότε: Παρουσίασε το γυναικείο σώμα όχι χωρίς ρούχα, αλλά χωρίς δέρμα.

Το γυναικείο σώμα όχι ως όχημα ηδονής για τους άντρες, αλλά ένα αυθύπαρκτο σώμα με φλέβες, αίμα και πόνο.

Αποκαθήλωσε τη θηλυκότητα και παρουσίασε την σκληρή πραγματικότητα του θηλυκού γένους, του ανθρώπινου γένους.

Όπως έγραψε και ο Ντιέγκο Ριβέρα, ο μεγαλύτερος ως τότε Μεξικάνος ζωγράφος και σύζυγος-δαίμονας της Φρίντα, «ήταν η πρώτη γυναίκα στην ιστορία της τέχνης που αντιμετώπισε με απόλυτη και ασυμβίβαστη εντιμότητα, ίσως και με εμπαθή σκληρότητα, όλα αυτά που αφορούν τη γυναίκα».

      (Δεν τόλμησε να παραδεχτεί ότι «όλα αυτά» αφορούσαν τον άνθρωπο).   

 Αλλά ας κάνουμε ένα “naive” διάλειμμα για να δούμε τι υλικά θα χρειαστούμε για τη «χρυσή» μαργαρίτα.

Στο μπαρ, όπως και στη μαγειρική, οι πρώτες ύλες είναι το ήμισυ –ίσως και παραπάνω- του παντός. Αν χρησιμοποιήσεις σκουπίδια, όσο καλός και να είσαι, θα φτιάξεις σκουπίδια.

Θα χρειαστούμε:

Κίτρινη τεκίλα (η «κανονική» μαργαρίτα γίνεται με ασημένια τεκίλα –η άσπρη, αλλά η παλαιωμένη κίτρινη δίνει μια ιδιαίτερη γεύση στο κοκτέιλ).

Τριπλ-σεκ: Αυτό είναι λικέρ με άρωμα πορτοκαλιού. Τα καλύτερα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε είναι τοCointreau και το Grand Marnier. Πολύ καλά είναι και τα ελληνικά λικέρ πορτοκαλιού, όπως Eoliki και Κουράκος.

Μη χρησιμοποιήσετε τα no-nametriple-sec γιατί θα απογοητευτείτε από το αποτέλεσμα.

Εναλλακτικά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και παραδοσιακά λικέρ εσπεριδοειδών, όπως το Κίτρο Νάξου ή το Κουμ-Κουάτ (πειραματιστείτε ελεύθερα).

Λάιμ (μοσχολέμονο): Δεν είναι άγουρα-πράσινα λεμόνια. Διαφέρουν από το λεμόνι όσο το μανταρίνι από το πορτοκάλι.

Αλάτι (όσο πιο ψιλό τόσο καλύτερα).

Θρυμματισμένο πάγο (αν δεν έχετε μηχανή θρυμματισμού βάλτε τα παγάκια σε μια πετσέτα κουζίνας και κοπανήστε ‘τα στο πάτωμα).

Πριν σας δώσω την εκτέλεση ας δούμε τι έκανε η Φρίντα μόλις κατάφερε να σηκωθεί από το κρεβάτι.

Πρώτα έγινε μέλος του PCM, του Μεξικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μετά γνώρισε το Ριβέρα.

Αυτός ήταν παγκοσμίου φήμης ζωγράφος. Η σχέση του με τη Φρίντα θα είναι πιο επεισοδιακή και από ολόκληρο κύκλο αμερικάνικης σαπουνόπερας, καθότι ο Ντιέγκο (παρά την ασχήμια του) ήταν μεγάλος καρδιοκατακτητής.

Τότε η Φρίντα έκανε κάτι που ίσως να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία όσο η ζωγραφική της, αλλά δείχνει πόσο μπροστά ήταν από την εποχή της: Ανακάλυψε το έθνικ ντύσιμο.

Όταν όλες οι γυναίκες είχαν ενθουσιαστεί με τη λιτή φόρμα του μεσοπολέμου και τα ρούχα της Σανέλ, η Φρίντα φορούσε μεξικάνικες φορεσιές και κοσμήματα που έλκυαν την καταγωγή τους από τον προκολομβιανό πολιτισμό.

Θα περνούσαν εβδομήντα χρόνια μέχρι να αρχίσουν οι μόδιστροι να προωθούν αυτή την έθνικ αντίληψη της ενδυμασίας.

Ακόμα και τα φαρδιά φρύδια της (που πλέον είναι κάτι σαν σήμα κατατεθέν για τη Κάλο) ερχόντουσαν σε αντίθεση με το λεπτό ή τελείως βγαλμένο φρύδι της Μάρλεν Ντίτριχ και της εποχής της.

Ερχόντουσαν σε αντίθεση με την εικόνα της «πλαστικής» γυναίκας που τότε είχε αρχίσει να γίνεται μέρος του πολιτισμού μας.

Παντρεύτηκε το Ριβέρα και μαζί βρεθήκανε στη χώρα των γκρίνγκος, τις ΗΠΑ.

Εκεί η Φρίντα εντυπωσιάστηκε από τα τεχνολογικά επιτεύγματα των Αμερικάνων, αλλά αντιπάθησε τον πολιτισμό τους.

«Η υψηλή κοινωνία εδώ», γράφει, «με αηδιάζει και αισθάνομαι οργή με όλους αυτούς τους πλούσιους τύπους που κάνουν πάρτι μέρα και νύχτα, ενώ έξω χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα... Βρήκα μια Αμερική χωρίς καμιά ευαισθησία.»

Στην Αμερική μένει έγκυος για δεύτερη φορά. Η πρώτη εγκυμοσύνη δεν είχε ολοκληρωθεί και οι γιατροί την είχαν προειδοποιήσει ότι θέτει σε κίνδυνο τη ζωή της.

Ο ίδιος ο Ριβέρα παραδέχεται ότι δε θέλει παιδιά, αλλά η Φρίντα αγνοεί και εκείνον και τους γιατρούς και προχωράει.

Θα αποβάλλει για δεύτερη φορά και αυτό θα τη γεμίσει θλίψη. Και όμως θα προσπαθήσει (ανεπιτυχώς πάλι) μία ακόμα φορά.

Γυρνάει στο Μεξικό και λίγο καιρό μετά την ακολουθεί ο Ριβέρα. Οι εξωσυζυγικές του σχέσεις την ενοχλούν, αλλά θα ξεσπάσει μόνο όταν ο Ριβέρα θα κάνει σχέση με την αδελφή της.

Τότε το παίρνει απόφαση και τον χωρίζει. Ξεκινάει να έχει σχέσεις με διάφορους άντρες, αλλά και με γυναίκες.

Παρά το χωρισμό ο Ριβέρα είναι πάντα μέρος της ζωής της. Θα τον ξαναπαντρευτεί δέκα χρόνια μετά και θα μείνουν μαζί –σε μια σχέση που συνεχίζει να είναι σαπουνοπερική- μέχρι το θάνατο της.

Το 1934 η Φρίντα με το PCM πιέζουν τη Μεξικανική κυβέρνηση να χορηγήσουν άσυλο στο Λέων Τρότσκι, ο οποίος είχε εκδιωχτεί και από την Νορβηγία, μετά από πιέσεις των Σοβιετικών.

Η Φρίντα θα φιλοξενήσει για δύο χρόνια τον Τσότσκι στο «Μπλε Σπίτι» της και μεταξύ τους θα δημιουργηθεί ένα ειδύλλιο.

(Παρεμπιπτόντως ο Τσότσκι δολοφονήθηκε στο Μεξικό από έναν πράκτορα του πατερούλη Στάλιν.)

Το 1936 γίνεται ενεργό μέλος της υποστήριξης των Δημοκρατικών του Ισπανικού Εμφυλίου.

Το 1937 γίνεται στην Αμερική η πρώτη ατομική έκθεση της Φρίντα. Όλοι οι πίνακες της πωλούνται το πρώτο βράδυ και ξαφνικά γίνεται διάσημη ζωγράφος.

Οι κριτικοί αναγνωρίζουν το ταλέντο της και τη διαφοροποιούν αμήχανα από τους σουρεαλιστές, κατατάσσοντας ‘την στον “naive” σουρεαλισμό.

Εκείνη δίνει έναν πολύ "μαγικό" ορισμό του σουρεαλισμού:

«Surrealism is the magical surprise of finding a lion in a wardrobe where you were sure of finding shirts».

Το 1939 η Φρίντα βρίσκεται στο Παρίσι. Εκεί συγχρωτίζεται με τους σουρεαλιστές και δη τον «πάπα» του σουρεαλισμού, τον Αντρέ Μπρετόν, και... τους απομυθοποιεί.

«Είναι τόσο κουλτουριάρηδες και σάπιοι που δεν μπορώ να τους αντέξω», γράφει. «Τώρα καταλαβαίνω γιατί η Ευρώπη σαπίζει. Αυτοί οι άνθρωποι –που τίποτα καλό δεν μπορούν να κάνουν- είναι η αιτία για όλους τους Χίτλερ και τους Μουσολίνι της Γηραιάς Ηπείρου.»

Από το 1939, όπως και ο Τσάπλιν, η Φρίντα προείδε την κατάληξη της Ευρώπης. Και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο το νομίζουμε εμείς που ζούμε εβδομήντα χρόνια μετά. Πολλοί ήταν οι διανοούμενοι που εκθείαζαν το όραμα των Χίτλερ, Μουσολίνι και Στάλιν.

Αλλά ας φτιάξουμε τη μαργαρίτα μας, γιατί χρειαζόμαστε κάτι να μας ανεβάσει την πίεση.

Καταρχάς θα χρειαστούμε ένα ποτήρι μαργαρίτας. Αν δεν έχετε μας κάνει οποιοδήποτε φαρδύ ποτήρι των +50ml.

Με ένα μικρό κομμάτι λάιμ βρέχουμε το χείλος του ποτηριού. Το γυρνάμε ανάποδα σε ένα πιατάκι με αλάτι και μετά το γεμίζουμε με πάγο.

Η κατοχυρωμένη αναλογία των συστατικών είναι: 3 (τεκίλα)- 1 (τριπλ-σεκ) – 1 (χυμός λάιμ). Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε φλιτζανάκι του ελληνικού καφέ, κούπα ή κουβά –ανάλογα πόσο θέλετε να πιείτε.

Αλλά και με τις αναλογίες μπορείτε να παίξετε: Αν θέλετε να είναι πιο γλυκό διπλασιάστε το τριπλ-σεκ. Αν το θέλετε πιο ξινό, το λάιμ.

Τα χτυπάτε λίγο στο σέικερ και ρίχνετε το μίγμα στον πάγο.

Γαρνίρετε με μια φέτα λάιμ και φροντίζετε να έχετε λίγα νάτσος με ντιπ ή ξηρούς καρπούς ή λωρίδες φρέσκων λαχανικών και ελιές, γιατί είναι βαρύ ποτό και θα σας δυσκολέψει «ξεροσφύρι».

Το 1942 λόγω των πόνων η Φρίντα αναγκάζεται σε νέες εγχειρήσεις. Όταν βγαίνει ξεκινάει να διδάσκει στη σχολή Καλών Τεχνών του Μεξικού.

Η μέθοδος διδασκαλίας της ήταν τόσο ανορθόδοξη που ξάφνιασε πολλούς από τους φοιτητές.

Δεν τους πατρονάριζε, αλλά προσπαθούσε να τους μεταδώσει το όραμα της: Αυτοανάπτυξη και αυτοκριτική.

Ποτέ δεν προσπάθησε να τους υποδείξει πως θα ζωγραφίζουν ή οτιδήποτε που να έχει να κάνει με το στυλ ζωγραφικής. Τους έδινε τα ερεθίσματα, τους κέντριζε τη φαντασία και τους άφηνε ελεύθερους να δημιουργούν.

«Αυτό που μας έμαθε», είπε ένας μαθητής της, «ήταν η αγάπη για τον άνθρωπο και μια γεύση από τη λαϊκή τέχνη.»

«Μουτσάτσος», τους έλεγε η δασκάλα, «κλεισμένοι εδώ μέσα δε θα κάνετε τίποτα. Βγείτε έξω και ζωγραφίστε τη ζωή στο δρόμο.»

Το 1951 η Φρίντα κάνει ένα ακόμα χειρουργείο. Οι γιατροί ακρωτηριάζουν το δεξί της πόδι από το γόνατο. Στην αρχή καθηλώνεται σε αναπηρικό καροτσάκι, ελπίζοντας στο θάνατο και μόνο.

Σύντομα ξεπερνάει την κατάθλιψη και μαθαίνει να περπατάει με το προσθετικό της μέλος. Τότε γράφει στοart-journal τη φράση:

«“Why do i need feet when i have wings to fly?”

Στη διαδήλωση με καροτσάκι και πνευμονία

Το 1954, και ενώ έχει πνευμονία, αγνοεί τους γιατρούς της και κατεβαίνει σε μια διαδήλωση –με το αναπηρικό καροτσάκι- ενάντια στη ανατροπή του προέδρου της Γουεταμάλα από τη CIA.

Έντεκα μέρες μετά πεθαίνει.

Το τόσο πονεμένο σώμα της αποτεφρώθηκε –όπως ζήτησε η ίδια.

Οι στάχτες της φυλάσσονται στο «Μπλε Σπίτι», που πλέον έχει γίνει Μουσείο Φρίντα Κάλο.

Πριν πεθάνει έγραφε: «Women are still undervalued. It is very hard to be a woman painter.»

Και ακόμα είναι.

                                         

πηγη:http://sanejoker.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html#comment-form

OI ΔΗΘΕΝ - ΚΑΙ Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

OI ΔΗΘΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ


Μέσα στη ροκ σκηνή υπάρχουν όλα τα είδη ανθρώπων, από τα καλύτερα παιδιά μέχρι τα χειρότερα.
Όταν κάποιος καλλιτέχνης βρίσκεται χωρίς την υποστήριξη κάποιας εταιρείας, τότε συνήθως κυριαρχεί η συλλογική άποψη και η συνεργασία ανάμεσα σε αυτόν που συνθέτει τραγούδια (συνθέτης) και στα υπόλοιπα μέλη-μουσικούς, που συνεργάζονται μαζί και έτσι δημιουργείται το λεγόμενο Γκρουπ.
Η συνεργασία είναι το “κλειδί” για τη ροκ μουσική και αυτή είναι η τεράστια διαφορά από τα υπόλοιπα είδη μουσικής.
Όλοι έχουν το αίσθημα της ισότητας, της φιλίας, του ενθουσιασμού και της συνεργασίας και δεν υπάρχουν ταμπού, κόμπλεξ και προκαταλήψεις.
Όλοι μαζί βάζουν λεφτά για τις πρόβες, τις μετακινήσεις και ότι άλλο χρειαστεί αυτή η συνεργασία.
Όλοι μαζί δημιουργούν την ατμόσφαιρα για τα live, με τους ήχους τους, τον τρόπο παιξίματος και την θετική τους ενέργεια, γιατί η μουσική δεν είναι μόνο νότες.
Όλοι μαζί κοιτάνε για το καλύτερο.
Όλοι μαζί με λίγα λόγια, περνούν και τα καλά και τα άσχημα από αυτή τη συνεργασία.
Κάποια στιγμή όμως έρχεται, η “πρόοδος” και έτσι η πολυπόθητη συνεργασία, με κάποια εταιρεία γίνεται πραγματικότητα.
Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή υπάρχουν 2 περιπτώσεις προς επιλογή:


1ον Το Γκρουπ συνεχίζει όπως έχει.


2ον Το Γκρουπ διαλύεται και ο καλλιτέχνης κάνει σόλο καριέρα με σχήμα που προτείνει η εταιρεία.
Στη δεύτερη περίπτωση τα πράγματα για την εταιρεία είναι εύκολα, γιατί έχει να κάνει μόνο με έναν άνθρωπο, που θα του προτείνει τα δικά της “εργαλεία μουσικούς” και έτσι είναι πιο καλά για αυτήν, ο έλεγχος και η πορεία της πολιτικής του κέρδους και του image που θα δώσουν στον καλλιτέχνη.
Στη πρώτη περίπτωση το λογικό είναι να συνεχιστεί, η καλή συνεργασία ανάμεσα στα μέλη του σχήματος και τον καλλιτέχνη που πρώτοδημιουργείτε, στο lifestyle μέσα από την εταιρεία, τις ζωντανές εμφανίσεις, τις διαφημιστικές και τα Μ.Μ.Ε.
Η πραγματικότητα είναι Άλλη και σπάνια έως καθόλου συμβαίνει αυτό.
Συνήθως η εταιρεία σε βλέπει πια ως ένα δικό της ξεχωριστό αντικείμενο-εργαλείο που θα σε κατασκευάσει σύμφωνα με το δικό της πρότυπο-σκεπτικό, που δεν είναι άλλο από το οικονομικό κέρδος.
Οι υπόλοιποι “μουσικοί” γίνονται απλά εργαλεία αντικατάστασης σε περίπτωση που η εταιρεία κρίνει την αξία τους υποτιμημένη μέσα από τα μάτια του εμπορίου-κέρδους.
Η γνώση, η προσωπικότητα, η φιλία και η ζωή των μουσικών για την εταιρεία δεν έχει καμιά αξία. Το κέρδος παίζει πια τον πρώτο ρόλο και κατόπιν έρχονται κατά σειρά η δημιουργία, συνεργασία, φιλία.
Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή υπάρχουν 3 περιπτώσεις προς επιλογή για τον καλλιτέχνη που διάλεξε η εταιρεία:
1ον Δέχεται τα νέα δεδομένα που του θέτει η εταιρεία
2ον Δεν το δέχεται και βάζει τους δικούς του όρους
3ον Διχάζεται και βρίσκεται κάπου στη μέση (Ναι μεν αλλά…Δηθεν)
Το λογικό είναι το 2ο βέβαια λόγο του “ψαγμένου” Στίχου και Μουσικής, αλλά το πιθανότερο η σχεδόν βέβαιο είναι το 1ο η το 

3οΕκεί είναι που αρχίζει και χάνεται το παιχνίδι του καλλιτέχνη και ξεκινάει το παιχνίδι της εταιρείας η της διαφημιστικής.
Οι δήθεν ψαγμένοι ροκ καλλιτέχνες μπορεί να μην είχανε την γνώση μέσα από την πείρα, όμως ξαφνικά αρχίζουν να πιστεύουν ότι δεν έγινε τυχαία η επιλογή τους και κάπως έτσι ξεκινάει η έπαρση με σημαία τον εγωισμό.
Ο καλλιτέχνης σιγά – σιγά την “ψωνίζει” και αρχίζει να στροφάρει ανάποδα μονολογώντας ότι μόνος του δημιούργησε όλο αυτό το αποτέλεσμα και του αξίζει να ανέβει στα ψηλά σκαλοπάτια της δόξας και του χρήματος.
Ξαφνικά όλο το παρελθόν ξεχνιέται και βλέπει μπροστά του να ανοίγεται ένα καινούργιο μοναδικό και θαυμάσιο μέλλον. Τι να πρώτοσκεφτεί?
Τα ποσοστά από της πωλήσεις?
Τα Ring tones?
Τις συνεντεύξεις?
Τις κάθε είδους οικονομικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται μέσα από σταθμούς, διαφημίσεις η ταινίες?
Τα λεφτά από τα Live, τα οποία σημειωτέων, δεν έχουν καμία σχέση με τους πρώην φίλους και συνεργάτες μουσικούς, που πληρώνανε μαζί τις πρόβες και ήταν πάντα δίπλα του, αλλά που τώρα και αυτός τους θεωρεί εργαλεία προς αντικατάσταση ( το γνωστό ουδείς αναντικατάστατος)?
Η ζωή του αλλάζει τόσο βίαια που αρχίζει να μιλάει με έπαρση ανωτερότητας για πολλούς γνωστούς του “συναδέλφους” τώρα πια και φέρεται στους “φίλους” μουσικούς του με τον ίδιο βίαιο τρόπο που βιώνει αυτός, με τρομοκρατία, χωρίς σεβασμό, χωρίς χαμόγελα, χωρίς αλήθειες.
Τα μεγάλα κεφάλια των εταιρειών μπορεί να είναι μουσικά αγράμματοι, να μη έχουν γνώσεις μουσικής δημιουργίας, να μην έχουν ιδέα τι σημαίνει φιλία και μουσική, συνεργασία, ενορχήστρωση, η ταλέντο.
Ξέρουν όμως πολύ καλά να σε κάνουν περισσότερο Εγωιστή, περισσότερο Αναίσθητο, περισσότερο Δήθεν.
Στο τέλος βέβαια οι περισσότεροι δήθεν καταλήγουν μόνοι, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να μιλάνε και να σε κοιτάνε στα μάτια και…με κολλημένο μυαλό ότι κάνουν πολύ καλά τη δουλεία τους, όπως τους μάθανε πολύ καλά από την εταιρεία.

ΘΕΛΕΙΣ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΗΘΕΝ?


Φιλικα
Η φωτογραφια του Παυλου ειναι απο το τελευταιο καλοκαιρι στη Ναξο.

Κείμενα Παύλου Σιδηρόπουλου



Υπάρχει στο ελληνικό ροκ και μουσική. Αυτό το ξέρεις.
Υπάρχει στο ροκ το ελληνικό και η ΚΔΟΑ, που σημαίνει Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια και που συνήθως η δύναμη με το αγνό και γνήσιο ένστικτό της, αν θελήσεις να την κοροϊδέψεις θα σου πετάξει μπουκάλι.
Στο ροκ γενικά υπάρχει αθλητισμός. Ο Bob Marley βγαίνει στα εξώφυλλα των δίσκων του με την μπάλα στο πόδι. Και μάλλον δεν θα ‘χεις δει εκτελεστή της μουσικής ροκ να κατεβαίνει από το παλκοσένικο για να δεις τι θα πει ιδρώτας και αδρεναλίνη.
Υπάρχει στο ελληνικό ροκ και η πολιτική. Για να μην αναφερθούμε παγκόσμια στα τραγούδια διαμαρτυρίας του Bob Dylan και τόσων άλλων.
Υπάρχει στο ροκ και κοινωνιολογία. Έχουν γίνει συναυλίες ροκ ενάντια στο ρατσισμό. Συναυλίες σε ποινικές φυλακές σε άσυλα, σε ψυχιατρεία.Υπάρχει στο ροκ και χρήμα. Εδώ το ελληνικό ροκ βέβαια χάνει. Αλλά στην Αγγλία κάποτε οι Beatles υπήρξαν οικονομικό κονδύλι, τους έκαναν Sir, γι’ αυτό τώρα στην Αγγλία το ροκ είναι μόνιμο οικονομικό κονδύλι, όπως επίσης στην Ολλανδία, στην Γερμανία και αν θέλουμε να μιλάμε για εκτός Ευρώπης, φυσικά στις ΗΠΑ.
Υπάρχουν διαφόρων ειδών ήρωες, άγνωστε νεαρέ. Ο Χριστός ήταν ένας απ’ αυτούς, ο Μαρξ ήταν ένας απ’ αυτούς, ο Φρόυντ ήταν ένας απ’ αυτούς, ο Καρλ Γιούνγκ ήταν ένας απ’ αυτούς, ο Ντελέζ είναι ένας απ’ αυτούς, ο Γκεταρί είναι ένας απ’ αυτούς. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βιογραφίες. Οι άνθρωποι αυτοί μεγαλώνουν γενιές. Οι άνθρωποι αυτοί είναι υπεύθυνοι για γενιές.


ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΓΡΑΨΙΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥ
Γράφω κατά καιρούς στίχους και τους αφήνω. Όταν τους περάσω μαι μουσική μετά από ένα μήνα, ένα χρόνο, φυσικό είναι ο λόγος να διαφέρει της μουσικής. Αλλά και το ανάποδο. Γράφω δέκα ακόρντα και μια μελωδία. Μετά από κάποιο διάστημα μου συμβαίνει ένα συμβάν στη ζωή μου που το μετατρέπω σε στίχους. Το τελικό πάντρεμα, η τελική φόρμα του τραγουδιού χρεώνεται στο γκρουπ, στους μουσικούς. Το ροκ δεν είναι μοναχική δουλειά. Κι όποιος υποστηρίζει το αντίθετο ψεύδεται στον ίδιο του τον εαυτό”.


ΠΕΡΙ ΑΝΑΡΧΙΑΣ
Υπάρχουν αναρχικοί, άναρχα άτομα δεν υπάρχουν. Έχω τις προσωπικές μου αρχές που άλλες συμφωνούν κι άλλες δεν συμφωνούν με αυτές της κοινωνίας. Δεν είμαι απόλυτος πάνω σ’ αυτές τις αρχές. Είμαι ρευστός και αυτό εξαρτάται από την καθημερινή μου ζωή και από τις εμπειρίες. Για να μη γίνει ρευστότητα, διάλυση, αυτοκαταστροφή, ισορροπώ αυτή τη ρευστότητα με μια συνέπεια που φαίνεται στις σχέσεις μου με τους άλλους”.


ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ
Όρεξη για ροκ εντ ρολ υπάρχει αλλά μόνο απ’ τους μουσικούς και το ακροατήριο. Δυστυχώς στις εταιρείες και στα μέσα ενημέρωσης δεν υπάρχουν άνθρωποι με μεράκι για το ροκ”. “Ποτέ η κατάσταση και να την αφήσεις, δεν θα μείνει έτσι. Πάντα θα υπάρχουνε άνθρωποι οι οποίοι θα θέλουνε να κάνουνε κάτι παραπάνω απ’ ότι κάνουνε. Αυτό και μόνο δεν αφήνει την κατάσταση έτσι. Αλλά να πω ότι πρέπει να γίνει αυτό ή το άλλο δεν το κάνω γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι σε τί αυτιά θα πέσει. Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν, ούτε στην ίδια μου τη φάτσα που τη βλέπω στον καθρέφτη. Όσοι ξένοι έχουνε έρθει εδώ και έχουνε δει τις συνθήκες και τα τεχνικά μέσα με τα οποία δουλεύουμε εμείς λένε “ρε παιδιά δεν είναι δυνατόν, εσείς είσαστε ήρωες κανονικά”.


ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Σήμερα με τις μουσικές και στιχουργικές ελευθεριότητες έχουμε καταλήξει κατά βάση λόγω του μάρκετινγκ, σε μουσικά κατασκευάσματα όπου κυριαρχούν η πλακίτσα, οι κλισαρισμένοι στίχοι, οι εντυπωσιακές ρηχές ενορχηστρώσεις, οι δήθεν μουσικές επιμιξίες και φυσικά τα άθλια ελληνικά…”.


ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ
Η μουσική είναι η μόνη γλώσσα που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει. Ο μόνος τρόπος συνεννόησης. Είναι μια αδερφοσύνη. Να το θυμάσαι, φίλε μου.

πηγη:http://makisk.wordpress.com/author/makisk/

"Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΠΡΑΙΑΝ" H " ΕΝΑΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΑ ΤΙ ΠΡΟΦΗΤΗΣ"

                                                      

                                                                     

Αγγλική ταινία, σκηνοθεσία Τέρι Τζόουνς με τους: Τέρι Τζόουνς, Τέρι Γκίλιαμ, Γκράχαμ Τσάπμαν, Τζον Γκλιζ, Έρικ Άιντλ, Μάικλ Πάλιν

Γεννημένος Χριστούγεννα δίπλα στο θείο βρέφος, ο Μπράιαν προσπαθεί σε όλη του τη ζωή να αποδείξει σε Ρωμαίους και Ιουδαίους πως δεν είναι αυτός ο περιβόητος Μεσσίας.

                                                                                         

Παύλος Σιδηρόπουλος 6 Δεκεμβρίου 1990 -- Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος 6 Δεκεμβρίου 2008

               

                  Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος:

           «Θα το δεις, εγώ θα γίνω διάσημος μια μέρα»

                      Παύλος Σιδηρόπουλος :

                         Άντε και Καλή Τύχη Μάγκες

  

   - Αλέξανδρος

Αν έχεις μεγαλώσει στα βόρεια προάστια, η ζωή του Αλέξη Γρηγορόπουλου σού μοιάζει με στερεότυπο αναγνωρίσιμο. Μητέρα κοσμηματοπώλης, πατέρας πολιτικός μηχανικός, ένα διαμέρισμα στο Ψυχικό με πισίνα, το σχολικό να σε γυρίζει σπίτι κι ο καθηγητής για τα ιδιαίτερα μαθήματα να σε περιμένει εκεί. Είναι κάπου στα 14 που το στερεότυπο αρχίζει να σε στενεύει. «Δεν ήταν καθόλου φλωράκι Ψυχικού», είναι το πρώτο που λέει η Αννα, η συμμαθήτριά του. Που θα πει, δεν ήθελε πια να είναι. Οι κολλητοί του τον φώναζαν Gregory, φορούσε φόρμες και αθλητικά, είχε μαλλιά ανάκατα με λαστιχάκι στον καρπό για να τα πιάνει όταν έπαιζε στο γκρουπάκι του κιθάρα.

Ο φίλος του που μου μιλάει προσπαθεί να θυμηθεί. «Αν ήσουν μαζί του σε συναυλία», λέει, «θα σε ρώταγε αν εκείνος θα το έπαιζε καλύτερα το κομμάτι. Αν ήσουν σε Ιντερνετ καφέ, θα σε ρώταγε πώς να κερδίσει στο παιχνίδι». Ο μικρός κάνει παύση. «Μόνο αν ήταν τώρα εδώ, δεν ξέρω τι θα ρώταγε…». Απ’ τον τρόπο που τονίζει το «τώρα», δεν γίνεται να μην καταλάβεις τι σκέφτεται. Ρωτάω κάτι, ίσα για να τον επαναφέρω.

«Ποιο ήταν το αγαπημένο του τραγούδι;». Το παιδί κομπιάζει. Μες στο παράλογο σύμπαν που ξημέρωσε απ’ το Σάββατο το πρωί, φοβάται πως αν ονομάσει μια απ’ τις ροκ μπαλάντες που τραγουδούσε με την κιθάρα ο Αλέξης, θα είναι σαν να τον λέει «αναρχικό» ή «ταραξία» ή ποιος ξέρει τι άλλο. Ξαφνικά το να ζεις την εφηβεία έγινε ύποπτο.

«Ηταν ήσυχος»

«Αλεξάκο, γεια...» – ένα χαρτάκι στο πεζοδρόμιο της Μεσολογγίου. Το «Α» του ονόματος σε κύκλο, κι ένα κερί κρατάει το χαρτί, να μην το πάρει ο αέρας. «Κάψτε – σπάστε – διασκεδάστε», στον τοίχο από πάνω, με μαύρο σπρέι. Ο Αλέξης δεν είχε σπάσει, ούτε κάψει ποτέ τίποτα. Γιατί δεν διασκέδαζε έτσι. «Ο Αλέξης», λέει ο φίλος του, «ήταν ήσυχος. Αν τον κούραζε το μάθημα, αν βαριόταν, θα μπορούσε να τον πάρει ο ύπνος μες στην τάξη, σαν μικρό παιδί. Δεν φοβόταν τους καθηγητές, αλλά δεν τον έδιωξαν απ’ του Μωραΐτη λόγω κακής διαγωγής. Δεν του άρεσε να διαβάζει, αυτό ήταν όλο». Τον ρωτάω για το μοιραίο βράδυ. Ο μικρός μετράει μία - μία τις λέξεις του: «Ολα τα άλλα παιδιά εκείνο το βράδυ ήταν πιο υποψιασμένα», λέει. «Δεν ήταν κακά παιδιά. Απλά, ήξεραν πού βρίσκονται. Ισως αυτό να έφταιγε – πως ο Αλέξης ήταν έτσι αθώος». Σαν να ακούω τη μάνα του Μιχάλη Καλτεζά: «Ο Μιχάλης» λέει –23 χρόνια μετά– «ήταν ζωηρό παιδί αλλά ήταν ανυποψίαστο. Δεν είχε σκεφτεί ποτέ πως κάποιος μπορεί να θέλει να του κάνει κακό».

«Ελάτε αν σας βαστάει τσογλάνια». Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που είπε ο Επαμεινώνδας Κορκονέας πριν ευθυγραμμίσει την κάννη του με την καρδιά του παιδιού απέναντι. Στο «γιατί;» των συναδέλφων την επομένη, τραύλισε πως είδε σαν σε όραμα τον εαυτό του νεκρό σ’ ένα κρεβάτι, και τη γυναίκα με τα παιδιά του να κλαίνε που τον σκότωσαν στα Εξάρχεια. Και χωρίς να του επιτεθεί κανείς, πυροβόλησε. Γιατί είδε να του συμβαίνει αυτό, που ανάγκασε τη μάνα ενός παιδιού να ζήσει μία ώρα μετά.

«Δεν έχει σφυγμό!»

«Του σήκωσα την μπλούζα. Αιμορραγούσε». Μιλάει το παιδί που ήταν δίπλα στον Αλέξη. Αυτό που νομίζοντας πως ζει ακόμα, πάλευε να τον σύρει στο πεζοδρόμιο, να τον σώσει. «Βλέπω στο μυαλό μου συνέχεια την ίδια εικόνα», λέει ο Φώντας Παπαδημητρίου, που καθόταν δέκα μέτρα παραπέρα, σ’ ένα καφέ. «Μια φιγούρα ανθρώπου να κείτεται στο έδαφος, και μια άλλη φιγούρα να προσπαθεί να τον σύρει, να τον σηκώσει ξανά». Αν δεν έχεις δει άνθρωπο να πεθαίνει, είναι δύσκολο να το καταλάβεις: «Νόμιζα πως γλίστρησε το παιδί. Πως ήταν βρεγμένο το έδαφος και γλίστρησε».

«Δεν έχει σφυγμό!» – το αγόρι δίπλα στον Αλέξη ουρλιάζει. Σκυμμένο πάνω του, παίρνει τον πρώτο άνθρωπο που σκέφτεται στο τηλέφωνο. Τη μάνα μιας φίλης του, που είναι δικηγόρος. Οι αστυνομικοί στο βάθος, δύο σκιές που φεύγουν. Η δικηγόρος είναι η κυρία Χρύσα Πετσιμέρη. Τον Αλέξη τον ξέρει από παιδί. Μπαίνει στον Ευαγγελισμό σε κατάσταση αλλοφροσύνης. «Φέραν ένα παιδί σκοτωμένο εδώ. Πού είναι;». Σχεδόν αδιάφορα κάποιος της δείχνει στο βάθος. Στα κρεβάτια των ασθενών ο Αλέξης μόνος του, κάτωχρος. Ούτε γιατρός ούτε κανείς. Η μπλούζα σηκωμένη. Μια γάζα στην καρδιά. Νοσοκόμες περνούν και ούτε κοιτούν. «Είναι ζωντανό το παιδί;» – η κυρία Πετσιμέρη σταματάει μία. «Δεν ξέρω!». «Τι θα πει δεν ξέρετε;». «Οχι κυρία μου, δεν είναι ζωντανό. Νεκρό είναι». Η νοσοκόμα σχεδόν ενοχλημένη. Η κυρία Χρύσα κάνει παύση. «Του χάιδεψα τα μαλλιά. Σαν να χάιδευα του παιδιού μου τα μαλλιά».

Στον Ευαγγελισμό, τον Αλέξη τον παρέλαβαν οι νοσηλεύτριες σαν «άγνωστο». «Με το τραύμα που είχε, δεν μπορούσε να είχε σωθεί» λέει μια νοσηλεύτρια. Η κοινωνική υπηρεσία άδειασε τις τσέπες του παιδιού. Μια ταυτότητα με ημερομηνία γέννησης 25 Ιουνίου 1993, κι ένα κινητό. Η πρώτη καταχώριση έγραφε «μαμά». Η κοινωνική λειτουργός πάτησε το πλήκτρο κλήσης. Στο Ψυχικό, η μητέρα του Αλέξη άκουγε το κινητό της να χτυπά από το κινητό του γιου της, και μετά μια ξένη φωνή: «Ο γιος σας χτύπησε. Πάρτε μια φίλη σας κι ελάτε».

«Μια αξιοπρεπέστατη κυρία, δεν μπορείτε να φανταστείτε». Ετσι λέει η νοσοκόμα που οδήγησε τη μάνα στην αίθουσα των γιατρών. Ενας αστυνομικός από το Ανθρωποκτονιών με πολιτικά καθισμένος σ’ ένα τραπέζι. Δίπλα η μάνα, και μια φίλη της να την κρατάει. Η κυρία Χρύσα, η δικηγόρος, μπαίνει στην αίθουσα, πάει να της μιλήσει. Η μάνα την κοιτάει. «Πες μου. Τι έκανε το παιδί μου και το σκοτώσανε;». «Τι να της απαντήσω; Η κόρη μου ήταν κι αυτή καλεσμένη στη γιορτή στα Εξάρχεια, έτυχε και δεν πήγε. Ο Αλέξης είχε βγει να τον κεράσει ο φίλος του ο Νίκος που γιόρταζε. Τι να της απαντήσω;».

Ο φίλος του ο Νίκος

Ο Νίκος ζούσε στα Εξάρχεια κι ήταν πολύ φίλος με τον Αλέξη. Ο πιτσιρίκος που μου μιλάει γι’ αυτόν, δεν ήταν τόσο φίλος του. «Εγώ ήμουν “το παιδί του διπλανού θρανίου”», λέει. Μου εξηγεί πως εκείνο το βράδυ ο Νίκος είχε καλέσει την παρέα σ’ ένα Ιντερνετ καφέ. Ο Αλέξης δεν γινόταν να μην πάει. «Τέσσερα χρόνια πριν, ήταν ήδη μαζί με τον Νίκο απ’ την πρώτη μέρα που τους θυμάμαι στου Μωραΐτη. Την τελευταία μέρα, ήταν ακόμη με τον Νίκο». Ο Νίκος ήταν ο καλύτερος φίλος του Αλέξη. Ή μάλλον, είναι.

Ο Νίκος αγριεύει και φωνάζει στους δημοσιογράφους όταν τον παίρνουν τηλέφωνο. Δεκαπέντε χρονών, κοντούλης κι αδύνατος. Ενας απ’ τους δημοσιογράφους λέει πως τον τρομάζει αυτό το παιδί – δεν έχει ξαναδεί μάτια εφήβου έτσι θολά απ’ την οργή. Ο Νίκος δεν μιλάει σε κανέναν. Τα κανάλια τον έπιασαν μόνο στα πλάνα της κηδείας: ένα παιδί που κρατάει το φέρετρο. Που κρατιέται απ’ το φέρετρο. Κοιτάζω τη γυναίκα που οδηγεί στην πομπή. «Γιατί, αγόρι μου;». Η εικόνα είναι μακρινή, δεν έχει ήχο. Αλλά η γυναίκα το φωνάζει τόσες φορές, που διαβάζω τα χείλη της. «Γιατί, αγόρι μου;».

Ηρωας στα πανό

«Μία μέρα πριν, λέγαμε τι θα κάνουμε όταν τελειώσουμε το σχολείο». Η συμμαθήτρια του Αλέξη σε κοιτάζει σαν να μη σε βλέπει. «Ο Αλέξης μου είπε “εγώ δεν είμαι σίγουρος τι θα γίνω. Αλλά θα μάθουν όλοι το όνομά μου. Θα το δεις. Εγώ θα γίνω διάσημος μια μέρα». Μια μέρα μετά.

Το περασμένο Σάββατο, ο Αλέξης έγινε ο «ήρωας» στα πανό των αναρχικών. Την Κυριακή, έγινε ο «γνωστός - άγνωστος» στην ιστοσελίδα του CNN. Την Τρίτη, ο «δεκαπεντάχρονος Αλέξανδρος» στους μελό επικήδειους των καναλιών. Από σήμερα και μέχρι να «εξοστρακιστεί» η επόμενη σφαίρα στο στήθος κάποιου παιδιού, θα είναι ο «Ανδρέας – Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ετών 15» πάνω στη μαρμάρινη πλάκα.

                                              Της Μαριλης Μαργωμενου 

πηγη:http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_14/12/2008_296045

            

                   

Το πρωί του Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου 2008, σε ένα συμπόσιο ψυχοθεραπευτών για τα προβλήματα της νεολαίας στο κέντρο της Αθήνας το μήνυμα ήταν σαφές: Η κοινωνικοπολιτική πίεση που ασκείται στους νέους ανθρώπους ήταν αναπόφευκτο πως, κάποια στιγμή, θα ξέσπαγε με απρόβλεπτες συνέπειες. 

πηγη:tvxs.gr                   

                                  

  - Παύλος

 Πριν από 22 ακριβώς χρόνια, στις 6 Δεκεμβρίου 1990, «έφυγε» ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής ροκ μουσικής. Ο συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής Παύλος Σιδηρόπουλος, παρόλο που έζησε μόλις μέχρι την ηλικία των 42 ετών, άφησε πίσω του αξιοσημείωτη μουσική κληρονομιά με αντοχή στο χρόνο και επιρροή στους νέους καλλιτέχνες.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα. Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της ποιήτριας Έλλης Αλεξίου.
Ως παιδί, δεν σπούδασε μουσική - παρόλο που το ταλέντο του είχε φανεί από πολύ νωρίς - διότι δεν το θέλησε ο πατέρας του. Στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να ακούει κυρίως ροκ εντ ρολ.
Η μουσική του πορεία ξεκίνησε το 1970 στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδαζε μαθηματικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Εκεί, γνώρισε τον Παντελή Δεληγιαννίδη, με τον οποίο δημιούργησαν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας». Στη συνέχεια, κατέβηκαν στην Αθήνα και μέσα στη διετία 1970-71 ηχογράφησαν για τη δισκογραφική εταιρεία Lyra τον πρώτο τους μικρό δίσκο 45 στροφών, με τα τραγούδια «Ξέσπασμα» και «Ο κόσμος τους». Επιπλέον, συμμετείχαν στη ζωντανή ηχογράφηση «Ζωντανοί στο Κύτταρο» με τα κομμάτια τους «Απογοήτευση» και «Ο γέρο-Μαθιός».
 

_{Ένα από τα ομορφότερα τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου: «Στην Κ.»}

Το 1972 ενσωματώθηκαν στη ροκ μπάντα «Μπουρμπούλια». Καρπός αυτής της συνεργασίας ήταν ένας δίσκος που, μεταξύ άλλων, περιλάμβανε το γνωστό τραγούδι «Ο Ντάμης ο ληστής», το οποίο, εξαιτίας του φόβου της λογοκρισίας, μετονομάστηκε σε «Ο Ντάμης ο Σκληρός».
Εν μέσω δικτατορίας, το σχήμα διαλύθηκε και τα «Μπουρμπούλια» ακολούθησαν τον Διονύση Σαββόπουλο.
Από το 1974 έως το 1976, ο Σιδηρόπουλος συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Μετά τις πρώτες πρόβες, ο ίδιος είχε αναφέρει: «O Μαρκόπουλος σχεδόν απαγόρεψε στον οποιονδήποτε φίλο του να με πλησιάσει. Με σύστηνε πάντα με χαμόγελο ως "ο ροκ επικίνδυνος τρόπος ζωής", αλλά φαίνεται ότι ασκούσα κάποια έλξη πάνω του γι' αυτόν ακριβώς τον τρόπο ζωής». Συμμετείχε ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του Μαρκόπουλου: «Θεσσαλικός κύκλος», «Μετανάστες» και «Οροπέδιο».
Στο μεταξύ, αρνήθηκε να κάνει τη στρατιωτική του θητεία. Σχετικά με αυτό, είχε πει: «Την άνοιξη του 1976 με ενάμιση μήνα Τρίπολη, είκοσι μέρες 401 και τέσσερα ηλεκτροσόκ, πήρα τρελόχαρτο".
 

_{«Ληστέψανε τη τράπεζα και τι με νοιάζει εμένα
δεν είμαι με κανένα.
Σου λεω καλά της κάνανε γιατί μας προκαλούσε
γεμάτη εκατομμύρια ενώ κι ο θεός πεινούσε»}

Στα τέλη του 1977, δημιούργησε, μαζί με τους Βασίλη και Νίκο Σπυρόπουλο, το γκρουπ «Σπυριδούλα» και κυκλοφόρησαν έναν από τους πιο επιτυχημένους  δίσκους της ελληνικής ροκ δισκογραφίας, τον «Φλου». Ωστόσο, και αυτό το συγκρότημα διαλύθηκε, αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο ροκ ήχο και μια σειρά συναυλιών.
Το 1979, δημιούργησε το σχήμα «Εταιρία Καλλιτεχνών».Έπαιζαν ροκ εντ ρολ της δεκαετίας 1955-1965, αλλά και δικά τους κομμάτια, τα οποία, αν και σχεδίαζαν να δισκογραφήσουν, αυτό δεν έγινε ποτέ.
Την ίδια περίοδο, ο Σιδηρόπουλος έκανε και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ως πρωταγωνιστής στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου «Ο Ασυμβίβαστος», ενώ  ερμήνευσε και τα τραγούδια της ταινίας, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται τα πολύ γνωστά "Να μ' αγαπάς" και "Κάποτε θα 'ρθουν".  Σε συνέντευξή του, είχε αναφέρει σχετικά: «Μια μέρα,  με πήρε τηλέφωνο ο Αντρέας και μου είπε:  "Έχω γράψει ένα έργο για πάρτη σου, μοιάζει πολύ με τη ζωή σου." Η αλήθεια είναι ότι εγώ το βρήκα λίγο μελό. Ο Αντρέας μου επεσήμανε ότι στην πορεία θα  το άλλαζε και θα το έκανε πιο πειστικό και ανθρώπινο, αλλά τελικά δεν το έκανε. Ομολογώ ότι συμμετείχα στην ταινία με μαύρη καρδιά».
 

_{Σκηνή απο την ταινία «Ο ασυμβίβαστος»}

Στη συνέχεια, έπαιξε στην ταινία «Αλδεβαράν» με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο, η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στη μικρή καριέρα του ως ηθοποιός, περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη «Οικογένεια Ζαρντή», που προβλήθηκε από την ΕΡΤ1.
Η συνεχής αλλαγή συνεργατών στη μουσική σταμάτησε το 1980. Ο Σιδηρόπουλος κατέληξε σ' ένα σχήμα, τους «Απροσάρμοστους», και, με μικρές αλλαγές, έπαιξε μαζί τους μέχρι το τέλος.
Το 1982 κυκλοφόρησαν το δίσκο «Εν Λευκώ», ο οποίος αντιμετώπισε προβλήματα λογοκρισίας για προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Το 1985 κυκλοφόρησαν σε παραγωγή Δημήτρη Πουλικάκου το δίσκο «Zorba the freak» και το 1989 το «Χωρίς Μακιγιάζ» που ήταν ζωντανά ηχογραφημένος στο «Μετρό».
Στο μεταξύ, ο Σιδηρόπουλος όλα αυτά τα χρόνια δεν έκανε δική του οικογένεια, παρόλο που, όπως επισημαίνουν  κοντινά του πρόσωπα, ερωτευόταν με πάθος και δινόταν ολοκληρωτικά. Για τις γυναίκες και τη σχέση του μαζί τους έλεγε χαρακτηριστικά: "Η γυναίκα είναι ο καθρέφτης μας. Είναι το πλάσμα που αγαπάμε στο έπακρο και μισούμε στο έπακρο ταυτοχρόνως, όπως εμπεριέχουμε το Σατανά και το Θεό μαζί...".
Στις αρχές της δεκαετίας του '80, η υγεία του είχε ήδη αρχίσει να κλονίζεται, λόγω της χρήσης ναρκωτικών. Το φθινόπωρο του 1979, όταν ήταν 31 ετών, ξεκίνησε η σχέση του με την ηρωίνη. Στην αρχή, ο ίδιος πίστευε ότι δεν είχε τίποτα να χάσει και ότι θα μπορούσε να ξεμπλέξει εύκολα. Ωστόσο, σύντομα αντιλήφθηκε το αδιέξοδο, κάτι που φάνηκε τόσο στους στίχους των κομματιών του, όσο και σε συνεντεύξεις του. Πολλές φορές έκανε προσπάθειες να ξεφύγει και κατόρθωνε για κάποια χρονικά διαστήματα να παραμείνει "καθαρός". Δυστυχώς, όμως, παρ’ όλες αυτές τις προσπάθειες που γίνονταν κυρίως ατομικά και χωρίς ποτέ να ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα αποτοξίνωσης, τελικά δεν τα κατάφερε.
 

_{Εν κατακλείδι, 1978 (Άλμπουμ: Φλου). Στίχοι: Παύλος Σιδηρόπουλος
«Κατά τα άλλα εσείς
που 'σαστε υγιείς
και αξιοπρεπείς
βοηθήστε μας και λίγο.
Δώστε μας πνοή
στέγη και τροφή
μια ιδέα στεγανή
που να μην μπάζει κρύο».}

Την άνοιξη του 1990, έφυγε από τη ζωή η μητέρα του, στην οποία είχε μεγάλη αδυναμία, γεγονός που τον κατέβαλε ακόμα περισσότερο. Λίγους μήνες αργότερα, αντιμετώπισε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας με το χέρι του (η διάγνωση του Περιφερειακού Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών της 18ης Αυγούστου του 1990 ήταν «πάρεση βραχιόνιου αριστερού πλέγματος») και η κακή ψυχολογία του επιδεινώθηκε. Παρ’ όλο που η κατάσταση του χεριού του ήταν πολύ σοβαρή και πιθανώς μη αναστρέψιμη, ετοίμασε με το συγκρότημά του, τους "Απροσάρμοστους", τον καινούργιο του δίσκο (πρόκειται για το μεταθανάτιο άλμπουμ Άντε και Καλή Τύχη Μάγκες) και έδωσε συναυλίες.
Στις 6 Δεκεμβρίου του 1990, έπεσε σε κώμα στο σπίτι μιας γνωστής του στο Νέο Κόσμο και άφησε την τελευταία του πνοή κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο "Ευαγγελισμός", χάνοντας τη μάχη με την ηρωίνη.
Κηδεύτηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1990, στο κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου στη Νέα Φιλαδέλφεια, παρουσία ελάχιστων επωνύμων αλλά πλήθος κόσμου που είχε κατακλίσει το χώρο για να του πει το τελευταίο αντίο.

πηγη:tvxs.gr


Δείτε αυτή την ιστοσελίδα ,αξίζει...: http://pavlos-sidiropoulos.gr/

«Τα λεφτά μας πίσω από το χαράτσι της ΔΕΗ» σύμφωνα με δικαστική απόφαση

Η ΔΕΗ πλέον δε μπορεί να εισπράττει το ειδικό τέλος ακίνητης περιουσίας, το περιβόητο χαράτσι, σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση 1101/2012 που εκδόθηκε από το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών. Η απόφαση, η οποία είναι αποτέλεσμα συλλογικής αγωγής από οργανώσεις και ομοσπονδίες καταναλωτών και έχει καθαρογραφεί, είναι προσωρινά εκτελεστή και πλέον υποχρεώνει τη ΔΕΗ να μην εισπράττει το χαράτσι.
Ο δικηγόρος Γιάννης Μυταλούλης, εκπρόσωπος των ομοσπονδιών και ενώσεων καταναλωτών που κατέθεσαν τη συλλογική αγωγή, δήλωσε στο www.koutipandoras.gr ότι «η απόφαση είναι προσωρινά εκτελεστή και δεν χρειάζεται να περιμένουμε την τελεσιδικία της. Ουσιαστικά η απόφαση αυτή απαγορεύει την είσπραξη ενός αντισυνταγματικού φόρου και λειτουργεί προς όφελος όλων των πολιτών της Ελλάδας. Εφόσον συνεχίζεται η είσπραξη, ο καταναλωτής μπορεί να ζητήσει αποζημίωση αφού η ΔΕΗ πλέον δρα παράνομα. Η απόφαση του ΣτΕ μιλούσε για αντισυνταγματικότητα του τέλους ακινήτων αλλά δεν διασφάλιζε την νομική υπεράσπιση του καταναλωτή, εν αντιθέσει με την απόφαση που καθαρογράφηκε».
Σύμφωνα με τον κ. Μυταλούλη, η απόφαση αυτή είναι προάγγελος και για άλλες τέτοιες αποφάσεις που θα προκύψουν και σε φορολογικά θέματα που στηρίζονται στα νέα μέτρα που επιβάλλει η ελληνική κυβέρνηση.

πηγη:http://www.koutipandoras.gr/?p=29508

3 Δεκέμβρη Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με αναπηρία

             

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες) καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα δράσης για τα ΑΜΕΑ.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες δίνει την ευκαιρία στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς και στις κοινωνίες να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία.
7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από μια αναπηρία, γεγονός που σημαίνει ότι μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι από 500 εκατομμύρια άνθρωποι με ειδικές ανάγκες. Το 80% κατ' εκτίμηση ζει σε αναπτυσσόμενες χώρες.

                                                     

                                                    ΑΦΙΕΡΩΜΑ...

 60.000 μάρκα κοστίζει στην κοινωνία αυτός ο εκ γενετής
ανάπηρος ισοβίως. Σύντροφε αυτά είναι δικά σου λεφτά.
Περιοδικό "Νέος Λαός'',του Γραφείου Φυλετικής Πολιτικής.

Είναι γνωστό το μίσος που έτρεφαν οι ναζί για τους ανάπηρους και τους ψυχικά ασθενείς. Είναι ίσως επίσης γνωστό ότι περίπου 250.000 άτομα με αναπηρία και ψυχασθένειες εξοντώθηκαν από τους ναζί και γύρω στα 400.000 άτομα στειρώθηκαν υποχρεωτικά παρά τη θέλησή τους, επειδή έπασχαν από ψυχικές ασθένειες ή αναπηρίες που πιστεύονταν ότι ήταν κληρονομικές. Όλα αυτά στα πλαίσια της ευγονικής και στην θεωρία ότι τα άτομα αυτά αποτελούν κόστος για το κράτος. Οι ανάπηροι υπήρξαν τα πειραματόζωα στην πρακτική της μαζικής εξόντωσης καθώς σε αυτούς εφαρμόστηκε το πρόγραμμα Τ-4 που ως στόχο είχε την καθαρότητα της Αρίας φυλής. Αργότερα το Τ-4 έγινε πρότυπο για τις μελλοντικές μαζικές δολοφονίες των ναζί. Όλα αυτά σαν πρόλογο για την μαζική εξόντωση αναπήρων που έγινε τον Νοέμβριο του 1943 στην Αθήνα. Η μόνη διαφορά σε αυτό το γεγονός είναι ότι οι ανάπηροι στην Αθήνα συν τοις άλλοις είχαν αναπτύξει και έντονη αντιστασιακή δράση, γεγονός που εξόργισε διπλά τους ναζί και τους εγχώριους υποστηρικτές τους.

Το 1943 τα νοσοκομεία της Αθήνας περιέθαλπαν γύρω στους 15.000 ανάπηρους πολέμου από τον ελληνοιταλικό πόλεμο του 40'. Τα σοβαρά τραύματα τους απαιτούσαν μακροχρόνια νοσοκομειακή περίθαλψη με αποτέλεσμα τα νοσοκομεία να μετατραπούν σχεδόν σε κύρια κατοικία. Οι ανάπηροι αρχίζουν να οργανώνουν την ζωή τους μέσα στα νοσοκομεία συστήνοντας επιτροπές που διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Στην πορεία οι επιτροπές ανέλαβαν τη διαχείριση των τροφίμων και των φαρμάκων παραγκωνίζοντας τους διορισμένους μαυραγορίτες από αυτό το πόστο. Επίσης δημιουργήθηκαν αυτοσχέδια σχολεία για όσους είχαν διακόψει ή δεν είχαν καθόλου μόρφωση. Καθώς οι ανάπηροι κέρδιζαν μικρές μάχες εντός των νοσοκομείων  ήταν επόμενο να παίξουν και ρόλο στην αντίσταση που διεξάγονταν εκτός νοσοκομείων. Οι ανάπηροι συμμετέχουν σε πολλές συγκεντρώσεις και πορείες από το 41' 'έως το 43' που συχνά καταστέλλονται βίαια με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να σταλούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και άλλοι να σκοτωθούν. Με την συνθηκολόγηση της Ιταλίας οι ανάπηροι συγκεντρώνουν πολλά όπλα από τα στρατόπεδα των Ιταλών που βρίσκονται κοντά στα νοσοκομεία και τα διοχετεύουν στον ΕΛΑΣ. Το γεγονός αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την χιτλερική κυβέρνηση επιχειρώντας τη μεταφορά όλων των αναπήρων σε άλλους χώρους. Η απόπειρα αυτή θα βρει πολλές αντιδράσεις και θα εγκαταλειφθεί αντικαθιστώντας την με ποιο σίγουρα μέσα όπως αυτή του πογκρόμ που θα ακολουθήσει.

Έτσι το βράδυ της 30 Νοεμβρίου το 1943 τα τάγματα ασφαλείας με την καθοδήγηση του αρχιγκεσταπίτη Φον Στρόουπ  κάνουν έφοδο σε 18 νοσοκομεία της Αθήνας με στόχο τους ανάπηρους. Οι ταγματασφαλίτες μπαίνουν στα νοσοκομεία χτυπώντας, λογχίζοντας και πυροβολώντας όποιον βρουν μπροστά τους, συλλαμβάνουν έτσι χιλιάδες ανάπηρους ενώ σε πολλούς τους σπάζουν τα ψεύτικα μέλη και τα καροτσάκια και με αυτά τους χτυπούν. Οι ανάπηροι φορτώνονται σε καμιόνια με προορισμό τις φυλακές Χατζηκώστα και το στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Τα ξημερώματα εκτελούνται 283 άτομα προσθέτοντας άλλη μία τραγωδία στο πάνθεον της ανθρώπινης ιστορίας.

                                    πηγη:http://skourkos2012.blogspot.gr/2012/11/30-1943_29.html

Αρχαιρεσίες ΠΕΚΙΝ

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΝΑΞΟΥ

ΧΩΡΑ ΝΑΞΟΥ

Τ.Κ. 84300

pekinaxou@gmail.com

Νάξος 19.11.2012

Προς μέλη της ΠΕΚΙΝ

Προς τοπικά μμε

Θέμα: Αρχαιρεσίες ΠΕΚΙΝ

Η Περιβαλλοντική κίνηση Νάξου σας προσκαλεί σε αρχαιρεσίες για ανάδειξη νέου διοικητικού συμβουλίου στον πολιτικό–κοινωνικό χώρο «Αντιμάμαλο» στην οδό Παπαβασιλείου

 την Κυριακή 9 Δεκέμβρη 2012 από τις 5.00μ.μ. έως 9.00μ.μ.

Υποβολή υποψηφιοτήτων θα γίνεται μέχρι την Παρασκευή 7 Δεκέμβρη στα μέλη της Εφορευτικής Επιτροπής που είναι οι:

1.ΑναστασίαΠεριστεράκη (6949802948),

2. Σοφία Σπανέλη (6984623239),

3. Μαρία Βασιλάκη (6971832042).

 ΤΟ Δ.Σ. ΤΗΣ ΠΕ.ΚΙ.Ν.