Ένα συγκλονιστικό φιλμ με αποκλειστικές σκηνές από την ημέρα της ισραηλινήςεπίθεσης στην πυκνοκατοικημένη συνοικία του Shujayea στην πόλη της Γάζας. Μια ταινία των Amjad Almalki και Ahmed Ashour.
Mε δεδομένο, ότι η τελευταία τρομακτική χυδαιότητα της επιθετικότητας του Ισραήλ εναντίον της Λωρίδας της Γάζας συνεχίζεται, οι αριθμοί των νεκρών αυξάνονται. Τα παιδιά της Παλαιστίνης πληρώνουν το υψηλότερο τίμημα, τόσο εκείνων που έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί, και ίσως ακόμη περισσότερο, εκείνων που επιβιώνουν.
Επειδή γράφω εδώ και δεκαετίες για το πώς η παρατεταμένη στρατιωτική κατοχή του Ισραήλ και οι ατελείωτες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου-πόσο μάλλον η κραυγαλέα περιφρόνηση τους για το δικό τους συμφέρον, θα μας οδηγούσαν σε αυτό ακριβώς το σημείο, νέες αναλύσεις και θέσεις είναι δύσκολο να βρεθούν . Οι μόνες λέξεις που μπορώ να συντάξω τώρα, ενώ οι εικόνες της σφαγής είναι φρέσκες χαραγμένες στο μυαλό μου, είναι οι λέξεις που μπορεί να προέρχονται από ένα από τα παιδιά θύματα , των οποίων η ζωή διακόπηκε από ένα χρηματοδοτούμενο από τις ΗΠΑ, ισραηλινό μαχητικό F-16 .
Παρακάτω είναι μια φανταστική επιστολή του θύματος:
"Αγαπητή ανθρωπότητα,
Γεια σας. Το όνομά μου είναι Eman, που σημαίνει «πίστη» στα αραβικά. Αμφιβάλλω αν θα με έχετε δει ή αν με θυμάστε, μόνο συγκεκριμένες φωτογραφίες που εμφανίζονται στην οθόνη της τηλεόρασής σας, αυτές είναι μόνο που θυμάστε. Είμαι ένα Παλαιστίνιο παιδί από τη Γάζα. Μου αρέσουν οι κούκλες μου, να παίζω με την αδελφή μου, και το κολύμπι. Μου είπαν ότι πολλοί από εσάς να κλαίτε για μένα, αλλά σας παρακαλώ μην κλαίτε για μένα. Μόλις έφτασα σε αυτό το μέρος και θέλησα να γράψω για να σας ενημερώσω ότι είμαι εντάξει. Πραγματικά, είμαι μια χαρά. Απλά μου λείπει η μαμά μου.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εδώ, όπως ακριβώς πίσω στο σπίτι στη Γάζα. Πολλά παλαιστίνια παιδιά, πάρα πολλά, κάποια είναι εδώ για πολύ καιρό. Γιατί θέλετε να κλάψετε μόνο για μένα;
Ο γείτονάς μου έφτασε πριν από λίγους μήνες από τον προσφυγικό καταυλισμό Yarmouk στη Συρία, μοιράζεται ένα δωμάτιο με κάποιον, που ήρθε από ένα διαφορετικό στρατόπεδο προσφύγων στο Νότιο Λίβανο, ονομάζεται Σάμπρα ο οποίος έφτασε τον Σεπτέμβριο του 1982. Πραγματικά δεν ξέρω τι είναι στρατόπεδο προσφύγων , έστω και αν η μαμά μου είπε, ότι είναι και κει ένα μέρος που ζούμε.
Κάτω από το δρόμο είδα ένα πολύ μεγαλύτερο κορίτσι, ίσως και 13 ετών. Το όνομά της είναι επίσης Iman, αλλά το γράφει με "I". Η Iman ήρθε εδώ τον Οκτώβριο του 2004. Μου είπε ότι πήγαινε με τα πόδια στο σπίτι της από το σχολείο, όχι μακριά από το σπίτι μου στη Γάζα, όταν ένας ισραηλινός στρατιώτης αδειάσε το όπλο του πάνω της, αφού εκείνη τραυματίστηκε και έπεσε στο έδαφος. Λέει, ότι σε ραδιοεπικοινωνίες τον άκουσε να λέει ότι «επιβεβαιώνει την δολοφονία». Εγώ πραγματικά δεν ξέρω ούτε αυτό τι σημαίνει.
Υπάρχουν πολλοί ηλικιωμένοι εδώ, πάρα πολλοί: μαμάδες και μπαμπάδες. Μερικοί έχουν τα παιδιά τους μαζί τους και μερικοί είναι μόνοι. Στην πραγματικότήτα είδα ένα σημάδι σε ένα σπίτι, που έγραφε, ότι το άτομο, έφθασε από το Kufer Kassem το 1948 (πριν πολλά χρόνια δηλαδή!). Νομίζω ότι το Kufer Kassem δεν είναι μακριά από τη Γάζα, αλλά πραγματικά δεν ξέρω, γιατί ο μπαμπάς μας ποτέ δεν μας πήγε ταξίδια μακριά.
Τέλος πάντων, έγινα φίλη με ένα άλλο κορίτσι ακριβώς στην ηλικία μου, την Αμάλ, το όνομά της σημαίνει «ελπίδα» και είναι από την Κανά του Λιβάνου. Ζει με τις αδερφές της, η μία έφτασε εδώ το 1996 και η άλλλη το 2006. Υπάρχουν πραγματικά πολλοί καλοί άνθρωποι εδώ από το Λίβανο.
Βλέπεις, έχω καλή παρέα, γι 'αυτό σε παρακαλώ, μην κλαις για μένα.
Είμαι ακριβώς 8 ετών και 23 ημερών, αρκετά μεγάλο κορίτσι, δεν θα λέγατε; Έχω μια αδερφή και δύο μεγαλύτερους αδερφούς, ή τουλάχιστον η μαμά μου λέει ότι έχω δύο αδελφούς. Έχω δει μόνο τον έναν, ο άλλος, λέει μαμά, ζει σε μια ισραηλινή φυλακή και είναι εκεί πολύ καιρό. Ακόμα κι αν δεν τον έχω δει ποτέ, τον αγαπώ.
Είναι αλήθεια ότι γεννήθηκα στη Γάζα, αλλά ο παππούς, μου είπε, όταν ήμουν πολύ μικρή, ότι το πραγματικό μας σπίτι είναι σε ένα μέρος που ονομάζεται Αl-Majdal. Έχει ακόμα το κλειδί για το σπίτι του. Είναι πολύ σκουριασμένο, αλλά νομίζω ότι μπορεί ακόμη να χρησιμοποιηθεί. Πάω στοίχημα ότι δεν ξέρετε πού βρίσκεται η Al-Majdal , αλλά μπορείτε να ξέρετε ένα μέρος που ονομάζεται Ashkelon. Καταλαβαίνω πώς μπορεί αυτό να συμβεί , αυτό συμβαίνει όλη την ώρα. Αυτοί οι άνθρωποι που έκαναν την γιαγιά και τον παππού να έρθουν στη Γάζα συνεχίζουν να αλλάζουν τα ονόματα των πάντων, ακόμη και τα δικά τους ονόματα. Δεν άλλαξαν, μόνο το όνομα της Αl-Majdal, άλλαξαν τα ονόματα και πολλών πόλεων και χωριών, πάρα πολλών. Ο μπαμπάς μου είπε, ότι μια οργάνωση που ονομάζεται Zochrot, πηγαίνει σε διάφορες περιοχές και βάζει πινακίδες με τα αρχικά ονόματα απ’ όπου παλαιστινιακές πόλεις και χωριά σβήστηκαν από το πρόσωπο του χάρτη. Με αυτό τον τρόπο κανείς δεν θα ξεχάσει. Πραγματικά δεν χρειάζεται να ανησυχείτε, γιατί εδώ πρέπει να έχουν ένα πολύ μεγάλο υπολογιστή, όπου υπάρχουν όλα τα αρχικά ονόματα, τίποτα δεν έχει ξεχαστεί. Επομένως, σας παρακαλώ, μην κλαίτε για μένα.
Επιτρέψτε μου να σας πω, τι μου συνέβη τον περασμένο μήνα. Ήταν η αρχή του Ραμαζανιού. Λατρεύω το Ραμαζάνι, γιατί στο τέλος του μήνα, υπάρχει μια μεγάλη γιορτή και ο μπαμπάς μας παίρνει όλους στην αγορά και ο καθένας μας επιτρέπεται να αγοράσει δύο παιχνίδια. Λίγες μέρες πριν από το τέλος του Ραμαζανιού, η μαμά μας πηγαίνει για να αγοράσουμε καινούργια ρούχα και παπούτσια. Αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή του έτους για μένα και τον αδελφό και την αδελφή μου. Αλλά αυτό το έτος, η μαμά ήταν λυπημένη. Kαθόταν στο δωμάτιό μου και έκλαιγε, ενώ φρόντιζε την μικρή μου αδερφή. Όταν την ρώτησα γιατί έκλαιγε, είπε ότι δεν θα μπορούσε να μας αγοράσει καινούρια , επειδή όλα τα καταστήματα ήταν κλειστά. Κατάλαβα (είμαι σχεδόν 9 ετών, ξέρετε), έτσι της έκανα έκπληξη. Πήγα στην ντουλάπα μου και έβγαλα το φόρεμά μου από το περσινό Ραμαζάνι και ξεσκόνισα τα ροζ δερμάτινα παπούτσια, που η μαμά μου αγόρασε την τελευταία ημέρα των γενεθλίων μου και της είπα ,ότι μπορεί να σταματήσει να κλαίει γιατί δεν με πειράζει να φορέσω παλιά ρούχα, ακόμη και αν δεν ταιριάζουν. Αλλά μετά έκλαιγε ακόμη περισσότερο. Νομίζω ότι ξέρω γιατί έκλαιγε. Οι γείτονες έπαιζαν με πυροτεχνήματα όλη τη νύχτα και την ημέρα, ακόμα κι αν το Ραμαζάνι ήταν μόνο στην πρώτη εβδομάδα του. Συνήθως τα πυροτεχνήματα, τα ανάβουν μόνο κατά το τέλος του Ραμαζανιού. Τη ρώτησα αν ήθελε να πάω να τους πω να σταματήσουν, αλλά είπε όχι, της άρεσε να τους ακούει. Έκανα και γω πως μου αρέσουν τα πυροτεχνήματα, αλλά δεν νομίζω ότι μου έλεγε την αλήθεια, επειδή είναι πολυ τρομακτικά, ειδικά τη νύχτα. Χαίρομαι που δεν υπάρχουν πυροτεχνήματα εδώ.
Τέλος πάντων, καθώς έβαζα πίσω στο ντουλάπι τα ρούχα μου, κάτι συνέβη. Θέλω να σας πω τι συνέβη, αλλά πραγματικά δεν ξέρω πώς. Ένιωσα σαν να κολυμπούσα, αλλά δεν κολυμπούσα. Το νερό δεν ήταν σαν εκείνο στην μπανιέρα, ήταν ζεστό και κολλώδες. Όταν κοίταξα προς τα κάτω νομίζω, ότι ήταν και κόκκινο. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να κοιτάω ψηλά και να βλέπω το φωτιστικό στο δωμάτιό μου, αυτό που μοιάζει με το κεφάλι ενός κλόουν (ο μπαμπάς μου το αγόρασε , όταν γεννήθηκε η αδελφή μου). Έπεφτε, ερχόταν καταπάνω μου. Ξέρω ότι αυτό δεν βγάζει νόημα, επειδή τα ταβάνια δεν πέφτουν, αλλά ορκίζομαι ότι έτσι ακριβώς φαινόταν.
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι, είναι ότι ήρθα σε αυτό το ωραίο μέρος. Μου αρέσει εδώ, αλλά μου λείπει πραγματικά μαμά και η μικρή μου αδελφή. Αναρωτιέμαι γιατί δεν ήρθαν εδώ μαζί μου. Στη μαμά θα άρεσε πολύ. Έχουμε ηλεκτρική ενέργεια όλη την ημέρα και τη νύχτα και τα καταστήματα δεν κλείνουν ποτέ. Πραγματικά, δεν αστειεύομαι. Στο σπίτι μου εδώ, μπορώ να πίνω κατευθείαν νερό από τη βρύση κάθε φορά που είμαι διψασμένη. Ένας από τους φίλους μου μου είπε, ότι όταν μεγαλώσω λίγο ακόμη, θα μπορούμε να πάμε μακρινά ταξίδια, ακόμη και στην Ιερουσαλήμ. Δεν είμαι σίγουρη, που ακριβώς είναι αυτό, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μπω σε αεροπλάνο για πρώτη φορά για να πάω εκεί.
Θέλω να σας πω πολύ περισσότερα, αλλά θα πρέπει να σας γράψω ξανά αργότερα, γιατί πρέπει να φύγω τώρα. Οι δύο καινουργίοι φίλοι μου, ο Hadar και η Issa, φέρνουν τα ποδήλατά τους και τα μοιραζόμαστε, μου δίνουν και μένα να κάνω βόλτα. Μπορείτε να πείτε στη μαμά μου, να μου στείλει το ποδήλατό μου; Ξέχασα, επίσης, την οδοντόβουρτσά μου, πάνω στη βιασύνη μου για να έρθω εδώ και την χρειάζομαι και αυτήν. Πείτε της να μην μου στείλει το γιορτινό μου φόρεμα και τα παπούτσια μου. Θέλω να τα φορέσει η αδερφή μου για το Ραμαζάνι το επόμενο έτος, γιατί αμφιβάλλω αν τα καταστήματα θα ανοίξουν σύντομα. Και ένα ακόμη πράγμα, παρακαλώ: πείτε στη μαμά να αδειάσει τον κουμπάρα μου, και να στείλει, όλες τις οικονομίες μου στο Ταμείο Αρωγής για τα παιδιά της Παλαιστίνης, The Palestine Children Relief Fund, διότι είμαι σίγουρη, ότι πολλοί από τους φίλους μου που δεν ήρθαν μαζί μου θα χρειαστούν πολλή βοήθεια.
Μετά την βόλτα με το ποδήλατο θα έρθω πίσω στο σπίτι να πάρω έναν υπνάκο. Ήμουν τόσο χαρούμενη που βρήκα το CD εδώ με το ίδιο ακριβώς τραγούδι που η μαμά μου τραγουδούσε πριν τον ύπνο. Είναι αυτό :
Επειδή γράφω εδώ και δεκαετίες για το πώς η παρατεταμένη στρατιωτική κατοχή του Ισραήλ και οι ατελείωτες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου-πόσο μάλλον η κραυγαλέα περιφρόνηση τους για το δικό τους συμφέρον, θα μας οδηγούσαν σε αυτό ακριβώς το σημείο, νέες αναλύσεις και θέσεις είναι δύσκολο να βρεθούν . Οι μόνες λέξεις που μπορώ να συντάξω τώρα, ενώ οι εικόνες της σφαγής είναι φρέσκες χαραγμένες στο μυαλό μου, είναι οι λέξεις που μπορεί να προέρχονται από ένα από τα παιδιά θύματα , των οποίων η ζωή διακόπηκε από ένα χρηματοδοτούμενο από τις ΗΠΑ, ισραηλινό μαχητικό F-16 .
Παρακάτω είναι μια φανταστική επιστολή του θύματος:
"Αγαπητή ανθρωπότητα,
Γεια σας. Το όνομά μου είναι Eman, που σημαίνει «πίστη» στα αραβικά. Αμφιβάλλω αν θα με έχετε δει ή αν με θυμάστε, μόνο συγκεκριμένες φωτογραφίες που εμφανίζονται στην οθόνη της τηλεόρασής σας, αυτές είναι μόνο που θυμάστε. Είμαι ένα Παλαιστίνιο παιδί από τη Γάζα. Μου αρέσουν οι κούκλες μου, να παίζω με την αδελφή μου, και το κολύμπι. Μου είπαν ότι πολλοί από εσάς να κλαίτε για μένα, αλλά σας παρακαλώ μην κλαίτε για μένα. Μόλις έφτασα σε αυτό το μέρος και θέλησα να γράψω για να σας ενημερώσω ότι είμαι εντάξει. Πραγματικά, είμαι μια χαρά. Απλά μου λείπει η μαμά μου.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εδώ, όπως ακριβώς πίσω στο σπίτι στη Γάζα. Πολλά παλαιστίνια παιδιά, πάρα πολλά, κάποια είναι εδώ για πολύ καιρό. Γιατί θέλετε να κλάψετε μόνο για μένα;
Ο γείτονάς μου έφτασε πριν από λίγους μήνες από τον προσφυγικό καταυλισμό Yarmouk στη Συρία, μοιράζεται ένα δωμάτιο με κάποιον, που ήρθε από ένα διαφορετικό στρατόπεδο προσφύγων στο Νότιο Λίβανο, ονομάζεται Σάμπρα ο οποίος έφτασε τον Σεπτέμβριο του 1982. Πραγματικά δεν ξέρω τι είναι στρατόπεδο προσφύγων , έστω και αν η μαμά μου είπε, ότι είναι και κει ένα μέρος που ζούμε.
Κάτω από το δρόμο είδα ένα πολύ μεγαλύτερο κορίτσι, ίσως και 13 ετών. Το όνομά της είναι επίσης Iman, αλλά το γράφει με "I". Η Iman ήρθε εδώ τον Οκτώβριο του 2004. Μου είπε ότι πήγαινε με τα πόδια στο σπίτι της από το σχολείο, όχι μακριά από το σπίτι μου στη Γάζα, όταν ένας ισραηλινός στρατιώτης αδειάσε το όπλο του πάνω της, αφού εκείνη τραυματίστηκε και έπεσε στο έδαφος. Λέει, ότι σε ραδιοεπικοινωνίες τον άκουσε να λέει ότι «επιβεβαιώνει την δολοφονία». Εγώ πραγματικά δεν ξέρω ούτε αυτό τι σημαίνει.
Υπάρχουν πολλοί ηλικιωμένοι εδώ, πάρα πολλοί: μαμάδες και μπαμπάδες. Μερικοί έχουν τα παιδιά τους μαζί τους και μερικοί είναι μόνοι. Στην πραγματικότήτα είδα ένα σημάδι σε ένα σπίτι, που έγραφε, ότι το άτομο, έφθασε από το Kufer Kassem το 1948 (πριν πολλά χρόνια δηλαδή!). Νομίζω ότι το Kufer Kassem δεν είναι μακριά από τη Γάζα, αλλά πραγματικά δεν ξέρω, γιατί ο μπαμπάς μας ποτέ δεν μας πήγε ταξίδια μακριά.
Τέλος πάντων, έγινα φίλη με ένα άλλο κορίτσι ακριβώς στην ηλικία μου, την Αμάλ, το όνομά της σημαίνει «ελπίδα» και είναι από την Κανά του Λιβάνου. Ζει με τις αδερφές της, η μία έφτασε εδώ το 1996 και η άλλλη το 2006. Υπάρχουν πραγματικά πολλοί καλοί άνθρωποι εδώ από το Λίβανο.
Βλέπεις, έχω καλή παρέα, γι 'αυτό σε παρακαλώ, μην κλαις για μένα.
Είμαι ακριβώς 8 ετών και 23 ημερών, αρκετά μεγάλο κορίτσι, δεν θα λέγατε; Έχω μια αδερφή και δύο μεγαλύτερους αδερφούς, ή τουλάχιστον η μαμά μου λέει ότι έχω δύο αδελφούς. Έχω δει μόνο τον έναν, ο άλλος, λέει μαμά, ζει σε μια ισραηλινή φυλακή και είναι εκεί πολύ καιρό. Ακόμα κι αν δεν τον έχω δει ποτέ, τον αγαπώ.
Είναι αλήθεια ότι γεννήθηκα στη Γάζα, αλλά ο παππούς, μου είπε, όταν ήμουν πολύ μικρή, ότι το πραγματικό μας σπίτι είναι σε ένα μέρος που ονομάζεται Αl-Majdal. Έχει ακόμα το κλειδί για το σπίτι του. Είναι πολύ σκουριασμένο, αλλά νομίζω ότι μπορεί ακόμη να χρησιμοποιηθεί. Πάω στοίχημα ότι δεν ξέρετε πού βρίσκεται η Al-Majdal , αλλά μπορείτε να ξέρετε ένα μέρος που ονομάζεται Ashkelon. Καταλαβαίνω πώς μπορεί αυτό να συμβεί , αυτό συμβαίνει όλη την ώρα. Αυτοί οι άνθρωποι που έκαναν την γιαγιά και τον παππού να έρθουν στη Γάζα συνεχίζουν να αλλάζουν τα ονόματα των πάντων, ακόμη και τα δικά τους ονόματα. Δεν άλλαξαν, μόνο το όνομα της Αl-Majdal, άλλαξαν τα ονόματα και πολλών πόλεων και χωριών, πάρα πολλών. Ο μπαμπάς μου είπε, ότι μια οργάνωση που ονομάζεται Zochrot, πηγαίνει σε διάφορες περιοχές και βάζει πινακίδες με τα αρχικά ονόματα απ’ όπου παλαιστινιακές πόλεις και χωριά σβήστηκαν από το πρόσωπο του χάρτη. Με αυτό τον τρόπο κανείς δεν θα ξεχάσει. Πραγματικά δεν χρειάζεται να ανησυχείτε, γιατί εδώ πρέπει να έχουν ένα πολύ μεγάλο υπολογιστή, όπου υπάρχουν όλα τα αρχικά ονόματα, τίποτα δεν έχει ξεχαστεί. Επομένως, σας παρακαλώ, μην κλαίτε για μένα.
Επιτρέψτε μου να σας πω, τι μου συνέβη τον περασμένο μήνα. Ήταν η αρχή του Ραμαζανιού. Λατρεύω το Ραμαζάνι, γιατί στο τέλος του μήνα, υπάρχει μια μεγάλη γιορτή και ο μπαμπάς μας παίρνει όλους στην αγορά και ο καθένας μας επιτρέπεται να αγοράσει δύο παιχνίδια. Λίγες μέρες πριν από το τέλος του Ραμαζανιού, η μαμά μας πηγαίνει για να αγοράσουμε καινούργια ρούχα και παπούτσια. Αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή του έτους για μένα και τον αδελφό και την αδελφή μου. Αλλά αυτό το έτος, η μαμά ήταν λυπημένη. Kαθόταν στο δωμάτιό μου και έκλαιγε, ενώ φρόντιζε την μικρή μου αδερφή. Όταν την ρώτησα γιατί έκλαιγε, είπε ότι δεν θα μπορούσε να μας αγοράσει καινούρια , επειδή όλα τα καταστήματα ήταν κλειστά. Κατάλαβα (είμαι σχεδόν 9 ετών, ξέρετε), έτσι της έκανα έκπληξη. Πήγα στην ντουλάπα μου και έβγαλα το φόρεμά μου από το περσινό Ραμαζάνι και ξεσκόνισα τα ροζ δερμάτινα παπούτσια, που η μαμά μου αγόρασε την τελευταία ημέρα των γενεθλίων μου και της είπα ,ότι μπορεί να σταματήσει να κλαίει γιατί δεν με πειράζει να φορέσω παλιά ρούχα, ακόμη και αν δεν ταιριάζουν. Αλλά μετά έκλαιγε ακόμη περισσότερο. Νομίζω ότι ξέρω γιατί έκλαιγε. Οι γείτονες έπαιζαν με πυροτεχνήματα όλη τη νύχτα και την ημέρα, ακόμα κι αν το Ραμαζάνι ήταν μόνο στην πρώτη εβδομάδα του. Συνήθως τα πυροτεχνήματα, τα ανάβουν μόνο κατά το τέλος του Ραμαζανιού. Τη ρώτησα αν ήθελε να πάω να τους πω να σταματήσουν, αλλά είπε όχι, της άρεσε να τους ακούει. Έκανα και γω πως μου αρέσουν τα πυροτεχνήματα, αλλά δεν νομίζω ότι μου έλεγε την αλήθεια, επειδή είναι πολυ τρομακτικά, ειδικά τη νύχτα. Χαίρομαι που δεν υπάρχουν πυροτεχνήματα εδώ.
Τέλος πάντων, καθώς έβαζα πίσω στο ντουλάπι τα ρούχα μου, κάτι συνέβη. Θέλω να σας πω τι συνέβη, αλλά πραγματικά δεν ξέρω πώς. Ένιωσα σαν να κολυμπούσα, αλλά δεν κολυμπούσα. Το νερό δεν ήταν σαν εκείνο στην μπανιέρα, ήταν ζεστό και κολλώδες. Όταν κοίταξα προς τα κάτω νομίζω, ότι ήταν και κόκκινο. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να κοιτάω ψηλά και να βλέπω το φωτιστικό στο δωμάτιό μου, αυτό που μοιάζει με το κεφάλι ενός κλόουν (ο μπαμπάς μου το αγόρασε , όταν γεννήθηκε η αδελφή μου). Έπεφτε, ερχόταν καταπάνω μου. Ξέρω ότι αυτό δεν βγάζει νόημα, επειδή τα ταβάνια δεν πέφτουν, αλλά ορκίζομαι ότι έτσι ακριβώς φαινόταν.
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι, είναι ότι ήρθα σε αυτό το ωραίο μέρος. Μου αρέσει εδώ, αλλά μου λείπει πραγματικά μαμά και η μικρή μου αδελφή. Αναρωτιέμαι γιατί δεν ήρθαν εδώ μαζί μου. Στη μαμά θα άρεσε πολύ. Έχουμε ηλεκτρική ενέργεια όλη την ημέρα και τη νύχτα και τα καταστήματα δεν κλείνουν ποτέ. Πραγματικά, δεν αστειεύομαι. Στο σπίτι μου εδώ, μπορώ να πίνω κατευθείαν νερό από τη βρύση κάθε φορά που είμαι διψασμένη. Ένας από τους φίλους μου μου είπε, ότι όταν μεγαλώσω λίγο ακόμη, θα μπορούμε να πάμε μακρινά ταξίδια, ακόμη και στην Ιερουσαλήμ. Δεν είμαι σίγουρη, που ακριβώς είναι αυτό, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μπω σε αεροπλάνο για πρώτη φορά για να πάω εκεί.
Θέλω να σας πω πολύ περισσότερα, αλλά θα πρέπει να σας γράψω ξανά αργότερα, γιατί πρέπει να φύγω τώρα. Οι δύο καινουργίοι φίλοι μου, ο Hadar και η Issa, φέρνουν τα ποδήλατά τους και τα μοιραζόμαστε, μου δίνουν και μένα να κάνω βόλτα. Μπορείτε να πείτε στη μαμά μου, να μου στείλει το ποδήλατό μου; Ξέχασα, επίσης, την οδοντόβουρτσά μου, πάνω στη βιασύνη μου για να έρθω εδώ και την χρειάζομαι και αυτήν. Πείτε της να μην μου στείλει το γιορτινό μου φόρεμα και τα παπούτσια μου. Θέλω να τα φορέσει η αδερφή μου για το Ραμαζάνι το επόμενο έτος, γιατί αμφιβάλλω αν τα καταστήματα θα ανοίξουν σύντομα. Και ένα ακόμη πράγμα, παρακαλώ: πείτε στη μαμά να αδειάσει τον κουμπάρα μου, και να στείλει, όλες τις οικονομίες μου στο Ταμείο Αρωγής για τα παιδιά της Παλαιστίνης, The Palestine Children Relief Fund, διότι είμαι σίγουρη, ότι πολλοί από τους φίλους μου που δεν ήρθαν μαζί μου θα χρειαστούν πολλή βοήθεια.
Μετά την βόλτα με το ποδήλατο θα έρθω πίσω στο σπίτι να πάρω έναν υπνάκο. Ήμουν τόσο χαρούμενη που βρήκα το CD εδώ με το ίδιο ακριβώς τραγούδι που η μαμά μου τραγουδούσε πριν τον ύπνο. Είναι αυτό :
Βλέπετε; Είμαι μια χαρά. Πραγματικά, μην κλαίτε για μένα. Κλάψτε για τον εαυτό σας.
Με αγάπη,
Eman"
