Η σημασία του LuxLeaks μέσα από ένα video 3 λεπτών

                  


         


Περισσότερα εδώ:http://www.thepressproject.gr/luxleaks/

ΓEPMANIA: Amazon: Η συνδικαλιστική πάλη ενάντια στην εταιρεία

Ο γίγαντας του ηλεκτρονικού εμπορίου των ΗΠΑ, η εταιρεια Amazon εξακολουθεί να αρνείται να υπογράψει συλλογικες συμβασεις, αλλά το σωματειο δεν θα τα παρατήσει. Αυτή την εβδομάδα, το σωματειο Verdi ειπαν στα μέλη τους να ξεκινησουν  την απεργία σ ενα αλλο τμημα της εταιρειας.

Ο αγώνας για τη γερμανική συλλογική σύμβαση στην αμερικανική εταιρεία ηλεκτρονικού εμπορίου, Amazon, συνεχίζεται. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, οι Γερμανοι συνδικαλιστες της Verdi ξεκινησαν απεργία σε δύο από τα κέντρα διανομής τους στη Λειψία και το Bad Hersfeld. Και τη Δευτέρα μέλη της Verdi ξεκινησαν απεργία σ ενα άλλο τόπο, στο Graben.

-Χρειάζεται μια συλλογική συμφωνία με την Amazon που να είναι «στάνταρτ» στη Γερμανία, αλλά η Amazon έχει επανειλημμένα απορρίψει κάθε προσπάθεια για να συνομιλιες, λέει ο Christoph Schmitz, εκπρόσωπος του σωματειου Verdi.

Από τις αρχές του περασμένου έτους, το σωματειο προσπάθησε να προκαλέσει τον γίγαντα του ηλεκτρονικου εμποριου να συμμετάσχει σε μια συλλογική σύμβαση του εμπορίου και της βιομηχανίας για περισσότερους από 10.000 μόνιμους υπαλλήλους και περισσότερους από 14.000 εποχικούς εργαζόμενους. 

Όμως, η εταιρεία, η οποία έχει εμπλακεί σε αρκετά σκάνδαλα που αφορούν τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας, συμφωνα με το σωματειο, αρνειται σταθερά να συνομιλησει.

«Το συνδικάτο Verdi ζητά συλλογική σύμβαση σύμφωνα με τους όρους του εμπορίου και της βιομηχανίας. Η δουλειά μας από την άλλη πλευρά, είναι οι εταιρείες logistics για την εφαρμογή των παραγγελιών των πελατών.

«Εκτελούν κλασικη υλικοτεχνική εργασία», γράφει ο Stefan Rupp, διευθυντής δημ.σχεσεων της γερμανικής εταιρείας της Amazon, σε γραπτή απάντηση για τα προβλήματα των εργαζομένων.

Όμως, σύμφωνα με το σωματειο, η απάντηση είναι μόνο ένας τρόπος για να αποφύγουν να κρύψουν την απροθυμία τους να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις για όλα. Η Amazon έχει επίσης απορρίψει την συλλογική σύμβαση του κλάδου για εφοδιασμο.

-Έχουν μια χαρακτηριστική Αμερικανική προσέγγιση για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Θέλουν να δηλώνουν τις συνθήκες εργασίας μονομερώς και να διατηρουν το δικαίωμα να αλλάξουν οποιαδήποτε στιγμή, τις συνθηκες εργασίας και απασχόλησης, λέει ο Christoph Schmitz.

Οι συνθήκες εργασίας που επικρατούν για τους εργαζόμενους σήμερα, ειναι συμφωνα με το σωματειο Verdi υποβαθμισμένες. Η Amazon στηρίζεται σε ένα υψηλό ποσοστό προσωρινά απασχολουμένων με συμβάσεις που διαρκεί απο έξι εβδομάδες έως τρεις μήνες.  

Στη συνέχεια ανανεωνονται, ή όχι, ανάλογα με τη διακριτική ευχέρεια της εταιρείας.  

Ο αρχικός μισθός πέρυσι ήταν μόλις πάνω από  90 SEK/ώρα. Σύμφωνα με τον Christoph Schmitz το μοντέλο της εταιρείας αντιπροσωπεύει απειλή για τους όρους του συνολικου γερμανικού βιομηχανικου εμπορίου.

-Η Amazon ανταγωνιζεται αποτελεσματικά άλλες εταιρείες του κλάδου. Αν καταφέρουν να ξεφύγουν με το να υπαγορεύσουν μονομερώς τους όρους και τη μείωση των μισθών, αυτο θα επηρεάσει τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας και σε άλλες βιομηχανίες. Είναι κάτι που δεν μπορούμε να αποδεχθούμε.

Το σωματειο πέρυσι επεκτεινε απο δύο χώρους εργασίας την απεργία σε περισσοτερες περιπτώσεις, αλλά χαρις στη δυσαρέσκεια και το σωματειο Verdi των εργαζομένων έχει πλέον εξαπλωθεί σε τέσσερα από τα οκτώ κέντρα logistics που εχουν.

-Γνωρίζουμε ότι θα πάρει κάποιο χρόνο και το βλεπουμε αυτό ως μια μακροπρόθεσμη εκστρατεία. Αλλά γνωρίζουμε ότι οι απεργίες μας έχουν ήδη αρχίσει να έχουν μικρές επιπτώσεις. Για παράδειγμα, η εταιρεία έχει πλέον αρχίσει να μοιράζει δώρο Χριστουγέννων, αλλά μόνο σε επιλεγμένους υπαλλήλους, λέει ο Christoph Schmitz.

Σύμφωνα με τους υπευθυνους δημοσ. σχεσεων της Amazon, οι απεργίες δεν είχαν σημαντικό αντίκτυπο στην παραγωγή.

πηγη:http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.gr/2014/06/epmania-amazon.html

"ΣΤαγώνες" της Νέλλης Ψαρρού / "WAteRdrops" by Nelly Psarrou

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ, ΣΗΜΕΡΑ θα μπορούσε να είναι ο τίτλος αυτού του ντοκιμαντέρ.
Ταξιδεύοντας σε πέντε περιοχές της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Αποπηγάδι Χανίων, ανατολική Χαλκιδική, Ασωπό και Βόλο) θα δούμε ότι ο πόλεμος του νερού δεν είναι ένα πιθανό σενάριο από το μακρινό μέλλον, αλλά μια πραγματικότητα που βιώνουν συμπολίτες μας εδώ και χρόνια και σήμερα χτυπά τις πόρτες όλων μας. Ο ίδιος ο τίτλος του ντοκιμαντέρ αναφέρεται ακριβώς στους αγώνες που γίνονται για τις σταγόνες της ζωής.
Το νερό είναι το πιο πολύτιμο αγαθό, το ίδιο το συστατικό της ζωής, εμείς οι ίδιοι και ό,τι μας περιβάλει. Είναι, επίσης, μια πηγή ζωής που δεν είναι ανεξάντλητη και γι’ αυτό απαιτείται οικονομία στη χρήση του και ισότητα στο μοίρασμά του. Το γεγονός ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ζωής το καθιστά μια “εξαιρετική” ευκαιρία ευκαιριακού πλουτισμού για τους λίγους που θα καταφέρουν να το ελέγξουν. Η αστικοποίηση και η εκβιομηχάνιση έχουν θέσει πρόσθετους κινδύνους για το νερό: δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις οριστικής καταστροφής των υδάτινων πόρων και επισφάλειας της δημόσιας υγείας γι’ αυτό το λόγο.
Οι κοινωνίες των ανθρώπων ήταν ανέκαθεν αντίθετες στη διαχείρισή του από ιδιώτες επειδή θεωρούσαν ότι αποτελεί δικαίωμα και όχι προϊόν. Όμως, σε καιρούς “κρίσης”, τόσο η επιβαλλόμενη κατάσταση “έκτακτης ανάγκης” όσο και η αυξανόμενη καταστολή ανθρώπων και κοινωνικών δικαιωμάτων παραμερίζουν τις αντιστάσεις προς όφελος των λίγων. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα έντονα στην Ελλάδα των Μνημονίων: σχέδια που έμεναν στα συρτάρια για χρόνια και έβρισκαν εμπόδιο την ίδια την κοινωνία, ξεπηδούν τώρα ως αναγκαιότητα “για να βγούμε από την κρίση”! Στην πραγματικότητα, η κρίση δεν είναι παρά το άλλοθι για μια σειρά σφετερισμών και αντισυνταγματικών πρακτικών που σε άλλη περίπτωση δεν θα τολμούσε κανείς να προτείνει δημόσια. Όπως θα δείξουμε μέσα από την έρευνά μας, αυτές οι πρακτικές έχουν εφαρμοστεί σε μικρή κλίμακα και στη χώρα μας, οδηγώντας σε ακραίες συγκρούσεις κατά τόπους εδώ και δεκαετίες. Σήμερα, με επίσημο τρόπο και την αναγκαία γι’ αυτό καταστολή, οι ελληνικές κυβερνήσεις ετοιμάζονται να παραδώσουν και το νερό της Ελλάδας στον έλεγχο των εταιρειών, ντόπιων και πολυεθνικών, παρόλο που η διεθνής εμπειρία υπαγορεύει το αντίθετο. Αναμενόμενο: σε όλο τον κόσμο, όπου το ΔΝΤ “έσωσε” μια χώρα , απαίτησε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις σε αντάλλαγμα.





πηγη:
http://parallhlografos.wordpress.com/2014/05/13/%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%b3%cf%8e%ce%bd%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bd%ce%ad%ce%bb%ce%bb%ce%b7%cf%82-%cf%88%ce%b1%cf%81%cf%81%ce%bf%cf%8d/

Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία: καμία σχέση με "ελεύθερο εμπόριο"

του Dean Baker Πηγή: Atlantic-Community.org Τα φαινόμενα απατούν όσον αφορά την Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (Transatlantic Trade and Investment Partnership-TTIP). Οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ θέλουν να κάνουν τους πολίτες τους να πιστέψουν ότι πίσω από τη σπουδή για τις διαπραγματεύσεις περί ελεύθερου εμπορίου κρύβεται η προώθηση των εμπορικών ανταλλαγών. Αλλά η μείωση των ήδη χαμηλών δασμών δεν αξίζει καν  τόση προσπάθεια. Αντίθετα, ο πραγματικός σκοπός είναι η δημιουργία μιας νέας ρυθμιστικής δομής. Το αποτέλεσμα: ένας διεθνής μηχανισμός αστυνόμευσης που δεν είναι πιθανόν να εγκριθεί μέσα από τις συνήθεις πολιτικές διαδικασίες σε κάθε χώρα. Αυτές είναι κακές ειδήσεις για την Ευρώπη. Το πιο σημαντικό στοιχείο που πρέπει να γνωρίζουμε για την TTIP είναι  πως ο πραγματικός σκοπός της συμφωνίας δεν αφορά την προώθηση του εμπορίου. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι παραδοσιακοί εμπορικοί φραγμοί , με τη μορφή των δασμών ή ποσοστώσεων, ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ είναι ήδη πολύ χαμηλοί. Κανείς δεν θα αφιέρωνε μια τόσο μεγάλη προσπάθεια να να τους μειώσει περισσότερο, όταν δεν πρόκειται να κερδίσει πολλά. Η επιδίωξη του ελεύθερου εμπορίου είναι το προκάλυμμα της πραγματικής ατζέντας της  TTIP. Η συμφωνία αφορά την επιβολή μιας ρυθμιστικής δομής που θα επιβληθεί μέσω ενός μηχανισμού αστυνόμευσης που δεν είναι πιθανόν να εγκριθεί μέσα από τις συνήθεις πολιτικές διαδικασίες σε κάθε χώρα. Οι κανόνες που θα λειτουργήσουν ως αποτέλεσμα της συμφωνίας είναι πολύ πιο φιλικοί στις μεγάλες εταιρείες και πολύ λιγότερο φιλικοί στο περιβάλλον και στους καταναλωτές από όσο οι τρέχοντες. Και θα εμποδίσουν  την οικονομική μεγέθυνση. Σε πολλούς και ποικίλους τομείς, η ΕΕ διατηρεί πολύ πιο ισχυρή προστασία για τους καταναλωτές και το περιβάλλον από ό,τι οι ΗΠΑ. Π.χ., οι ΗΠΑ έχουν έναν άκρως συγκεντροποιημένο τομέα κινητής τηλεφωνίας που εχει τη δυνατότητα να χρεώνει όσο θέλει τους καταναλωτές. Το ίδιο ισχύει και για την πρόσβαση στο διαδίκτυο. Το αποτέλεσμα είναι ο κόσμος στις ΗΠΑ να πληρώνει πολύ περισσότερα χρήματα γι΄ αυτές τις υπηρεσίες. Η υδραυλική ρηγμάτωση για εξαγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο στις ΗΠΑ από ό,τι στην Ευρώπη. Αποτελεί μέρος της  TTIΡ, επειδή ακριβώς είναι σε μεγάλο βαθμό αρρύθμιστη. Στην πραγματικότητα, αυτός ο κλάδος χαίρει ειδικών εξαιρέσεων από τους νόμους για το καθαρό πόσιμο νερό,  που δεν υποχρεούται να αποκαλύπτει τα χημικά που χρησιμοποιεί κατά τη διαδικασία της ρηγμάτωσης. Και αν τελικά μολύνει τους υδροφόρους ορίζοντες ή το πόσιμο νερό σε περιοχές κοντά στις τοποθεσίες ρηγμάτωσης, είναι αδύνατον  τα θύματα να αποδείξουν ότι έχουν δίκιο. Αυτού του είδους τις μεταβολές στους ρυθμιστικούς κανόνες θα επιδιώξει η  TTIP. Είναι μάλλον απίθανο οι κυβερνήσεις των μεμονωμένων ευρωπαϊκών χωρών ή η ΕΕ ως σώμα να υποστηρίξουν το κουτσούρεμα των κανόνων για τους καταναλωτές και το περιβάλλον. Συνεπώς οι όμιλοι που δραστηριοποιούνται σ΄ αυτόν τον κλάδο θέλουν να χρησιμοποιήσουν μια συμφωνία "ελεύθερου εμπορίου" για να παρακάμψουν τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Ωστόσο, το χειρότερο μέρος της  TTIP θα είναι οι κανόνες της για τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας (πατέντες) και το κόπιραϊτ. Οι ΗΠΑ έχουν ένα διαβόητα διεφθαρμένο σύστημα πατεντών. Κάποτε ένας μεγάλος βιομήχανος τροφίμων πατεντάρισε ένα σάντουιτς με φυστικοβούτυρο, και φυσικά η  Amazon είχε τη δυνατότητα να πατεντάρει τα "ψώνια με 1 κλικ".  Αυτές οι ανάξιες λόγου πατέντες, που είναι κάτι το σύνηθες στις ΗΠΑ,  αυξάνουν τις τιμές και δημιουργούν εμπόδια στον ανταγωνισμό. Ως αποτέλεσμα της ΤΤΙΡ, οι Ευρωπαίοι θα δουν πολύ περισσότερες τέτοιου είδους πατέντες. Η συμφωνία θα έχει ακόμη μεγαλύτερες συνέπειες στο κόστος και τη διαθεσιμότητα των συνταγογραφούμενων φαρμάκων. Οι Αμερικανοί πληρώνουν τα διπλάσια χρήματα για φάρκακα από τους Ευρωπαίους. Αυτό οφείλεται στα ανεξέλεγκτα μονοπώλια πατεντών που εκχωρούνται στις φαρμακοβιομηχανίες. Μέγας στόχος του κλάδου της φαρμακοβιομηχανίας είναι να επιβληθούν παρόμοιοι κανονισμοί στην ΕΕ, ώστε να αυξήσει τις τιμές των φαρμάκων. Για να είμαστε καθαροί, αυτό το μέρος της  TTIP είναι πλήρως αντίθετο με το ελεύθερο εμπόριο. Οι φαρμακοβιομηχανίες θα επιδιώξουν να ισχυροποιήσουν τις πατέντες τους, να τις κάνουν πιο μακροχρόνιες και με μεγαλύτερη εμβέλεια, για παράδειγμα με την προστασία των δεδομένων που χρησιμοποιούνται στην καταχώριση των φαρμάκων, έτσι ώστε οι ανταγωνιστές που δεν έχουν πατέντες να μην μπορούν να μπουν στην αγορά. Σ΄ αυτή τη μάχη διακυβεύονται τεράστια ποσά χρημάτων. Οι ΗΠΑ δαπανούν περίπου 350 δισ. δολάρια ετησίως για φάρμακα, και θα κέρδιζαν περίπου το 1 /10 αυτού του ποσού εάν πουλούσαν σε μια ελεύθερη αγορά. Η διαφορά αυτή αντιπροσωπεύει ένα 2% του ΑΕΠ ή το 25% των εταιρικών κερδών μετά τους φόρους. Αυτό ισοδυναμεί με μια τεράστια μεταβίβαση από την κοινωνία γενικά προς τις φαρμακοβιομηχανίες. Το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στις τιμές που προστατεύονται από πατέντες  και στο κόστος παραγωγής δημιουργεί κίνητρο στις φαρμακοβιομηχανίες να παραπλανούν το κοινό σχετικά με την ασφάλεια των φαρμάκων τους, πράγμα που κάνουν πολύ συχνά. Εν ολίγοις, ένα αποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας μπορεί να είναι υψηλότερες τιμές φαρμάκων και χαμηλότερο επίπεδο στην ποιότητα της περίθαλψης. Κανένα από τα μοντέλα που χρησιμοποιούνται για προβολές των κερδών από την  TTIP δεν έχει επιχειρήσει, μέχρι στιγμής,  να εκτιμήσει τις οικονομικές ζημίες που θα προκαλούνταν από τις υψηλότερες τιμές των φαρμάκων ή από άλλες αρνητικές συνέπειες της ισχυρότερης προστασίας των πατεντών. Γι΄ αυτό το λόγο, τα μοντέλα δεν αποτελούν χρήσιμο οδηγό για τις οικονομικές επιπτώσεις της  TTIP. Η ιδέα ότι η  TTIP θα εξασφαλίσει κάποια γρήγορη ανάκαμψη στις οικονομίες της ΕΕ και των ΗΠΑ είναι ανόητη. Το κοινό θα πρέπει να εξετάζει πολύ προσεκτικά και λεπτομερώς  όλα όσα έρχονται στο φως  για τις διαπραγματεύσεις. Και όταν  οι πολιτικοί ζητούν ένα γρήγορο "ναι" ή "όχι", η προφανής απάντηση είναι το "όχι". Μετάφραση: Α. Αλαβάνου ΠΗΓΗ:http://aristerovima.gr/details.php?id=4588

ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΚΥΡΙΟΙ…

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Μετά τη «λίστα Λαγκάρντ» (η υπόθεσις… ερευνάται), μετά τα εμβάσματα ύψους 54 δισ. ευρώ που το διάστημα 2008 – 2011 «έφυγαν» από την Ελλάδα (και από αυτά  τα 22 δισ. ευρώ θεωρούνται «αδικαιολόγητα» - η υπόθεσις… ερευνάται), έχουμε και τις καταθέσεις στην Ελβετία.
Ατυχώς, όμως, για την καλή μας κυβέρνηση και το καλό μας οικονομικό της επιτελείο, η υπόθεση αυτή έπαψε να… ερευνάται. Το ξεκαθάρισε η υπουργός Οικονομικών της Ελβετίας.  Όπως έγινε σαφές από  την κυρία Έβελιν Βίντμερ-Σλουμπφ στην προχτεσινή συνάντησή της με τον κ.Στουρνάρα, η  Ελβετία δεν δέχεται να φορολογηθούν αναδρομικά οι καταθέσεις των Ελλήνων στην συγκεκριμένη χώρα. Οι Ελβετοί, σε αντίθεση με τα φληναφήματα της ελληνικής κυβέρνησης περί «πάταξης της φοροδιαφυγής», έχουν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν. Μεταξύ άλλων, όπως εξήγησε η ελβετική αντιπροσωπία, εκείνο που έχουν να κάνουν είναι προφυλάξουν την «καλή φήμη» των τραπεζών της χώρας τους…
Φυσικά οι εγχώριοι «παπαγάλοι» δεν πρόκειται να πτοηθούν. Θα συνεχίσουν τις μπαρούφες τους. Θα συνεχίσουν να μιλούν για «φορολογική δικαιοσύνη». Και φυσικά θα επιμείνουν να εμφανίζουν την σαπίλα που μας περιβάλει σαν «ελληνική ιδιαιτερότητα». Μόνο που δεν πρόκειται για καμία «ελληνική ιδιαιτερότητα». Πρόκειται για συστημική «ιδιαιτερότητα» που τυγχάνει εφαρμογής και στα 4 σημεία του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού ορίζοντα. Είναι δε, τόσο εδραιωμένη, ώστε ο μεγιστάνας και μεγαλοτοκογλύφος Γουόρεν Μπάφετ να μπορεί να δηλώνει όπως έκανε πρόσφατα από τις ΗΠΑ – και το δήλωσε με την άνεση μιας τάξης που τον κυνισμό της τον βαφτίζει «φιλαλήθεια» - ότι πληρώνει λιγότερους φόρους απ' ό,τι πληρώνει η γραμματέας του….
Αυτή είναι η αλήθεια που κάνουν ότι δεν τη γνωρίζουν οι εγχώριοι χαχόλοι που καμώνονται ότι τρέμουν από οργή για την απόδειξη που (πολύ κακώς) δεν έκοψε ο… υδραυλικός. Είναι οι ίδιοι, όμως, που όταν τους μιλάς για το καθεστώς της φορολογικής ασυλίας των προυχόντων, τότε με ύφος χιλίων πιθήκων (που γνωρίζουν από λογιστικά) αποφαίνονται: «Οι τράπεζες, τα μονοπώλια, οι εταιρείες δεν φοροδιαφεύγουν γιατί  είναι εισηγμένες στα χρηματιστήρια»!
Προφανώς δεν έχουν ακούσει ότι:
1) Σύμφωνα με έρευνα του «Γκάρντιαν», το 1/3 των επιχειρήσεων που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, μόνο το διάστημα 2005 - 2006, εφαρμόζοντας το δόγμα της «δημιουργικής λογιστικής» και εν γνώσει των κυβερνώντων, δεν πλήρωσαν ούτε μια στερλίνα φόρο.
2) Στο πλαίσιο των «φορολογικών παραδείσων» και μόνο στα νησιά Καϊμάν υπολογίζεται ότι οι καταθέσεις ξεπερνούν το 1,4 τρισ. δολάρια. Σύμφωνα με το περιοδικό «Forbs», περίπου 20 τρισ. δολάρια είναι κατατεθειμένα σε τράπεζες που έχουν την έδρα τους στους «φορο-παραδείσους».
3) Όπως και πάλι ο «Γκάρντιαν» αποκάλυψε, «σύμφωνα με μια συντηρητική εκτίμηση, το ένα τρίτο του παγκόσμιου πλούτου διατηρείται σε φορολογικούς παραδείσους, όπου πραγματοποιείται το 80% των διεθνών τραπεζικών συναλλαγών. Περισσότερα από τα μισά κεφάλαια των διεθνών χρηματιστηρίων "σταθμεύουν" εκεί σε κάποιο σημείο της διαδρομής τους».
4) Στην όμορφη πατρίδα μας το 2002 αποκαλύφθηκε ότι οι τράπεζες έβρισκαν σε μεγαλοκαταθέτες τους «παράθυρα» και τους προέτρεπαν σε εκτεταμένη φοροδιαφυγή μέσω «οφ σορ» εταιρειών. «Σέρβις σε "οφ σορ" από τράπεζες. Διευκολύνουν μεγαλοκαταθέτες να γλιτώνουν φόρο καταθέσεων και ακινήτων» σημείωναν τότε τα ρεπορτάζ στον Τύπο («Ελευθεροτυπία», 3/5/2002). Υποτίθεται ότι από το υπουργείο Οικονομικών για την εξιχνίαση αυτού του τεραστίων διαστάσεων οικονομικού σκανδάλου διεξήχθη έρευνα. Εκτοτε ουδείς έχει πληροφορηθεί κάτι για τα αποτελέσματά της...
5) Σύμφωνα με τη μελέτη του οργανισμού «Tax Justice Network» που χρησιμοποίησε στοιχεία από το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) και αποκάλυψε η βρετανική εφημερίδα «Ομπζέρβερ», ποσά συνολικού ύψους 13 τρισ. στερλινών (21 τρισ. δολάρια), όσο δηλαδή το ΑΕΠ των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας μαζί, έχουν καταφέρει να κρύψουν σε «μυστικούς», τάχα, «φορολογικούς παραδείσους», όπως η Ελβετία και τα νησιά Καϊμάν, οι μεγιστάνες του πλανήτη. Η μελέτη τονίζει ότι τα χρήματα αυτά δεν τοποθετήθηκαν στους λεγόμενους «φορολογικούς παραδείσους» ούτε μυστικά ούτε παράνομα. Αντίθετα όλα έχουν γίνει καθόλα νόμιμα και μάλιστα από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα…
6) Στα τέλη του 2010, οι 50 μεγαλύτερες ιδιωτικές τράπεζες του κόσμου διαχειρίζονταν για λογαριασμό ιδιωτών πελατών τουλάχιστον 12,1 τρισ. δολάρια σε «φορολογικούς παραδείσους» έναντι  5,4 τρισ. δολαρίων το 2005. Οι τρεις τράπεζες που διαχειρίζονταν το μεγαλύτερο μέρος αυτών των «εξωχώριων» περιουσιακών στοιχείων για λογαριασμό των κροίσων του πλανήτη είναι οι καθόλα νόμιμες και ευυπόληπτες «Credit Suisse», «UBS» και «Goldman Sachs».
7) Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το 2013 η «Oxfam», η διεθνής οργάνωση για την καταπολέμηση της φτώχειας, τουλάχιστον 14,3 τρισ. ευρώ έχουν φυγαδευτεί στους δεκάδες «φορολογικούς παραδείσους». Μάλιστα περισσότερα από τα δύο τρίτα αυτού του ποσού, δηλαδή 9,2 τρισ. ευρώ, όσο και το ΑΕΠ της Ευρωζώνης το 2008, βρίσκονται σε «παραδείσους» που σχετίζονται με την Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως το Λουξεμβούργο, η Ανδόρα και η Μάλτα.
Αξίζει να σημειωθεί το εξής: Η φοροασυλία αυτών των κεφαλαίων απαλλάσσει τους ιδιοκτήτες τους από φόρους άνω των 120,5 δισ. ευρώ το χρόνο. Η «Oxfam» υπολογίζει ότι αυτό το ποσό είναι υπερδιπλάσιο από εκείνο που απαιτείται προκειμένου να ξεπεραστεί το φαινόμενο της ακραίας φτώχειας που πλήττει 1,2 δισεκατομμύρια ανθρώπους σ' όλο τον κόσμο, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να «ζουν» με λιγότερα από 1,25 δολάρια τη μέρα.
Το λιγότερο που αποκαλύπτουν όλα τα προηγούμενα είναι η άφατη υποκρισία του πολιτικού προσωπικού και των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας (σσ: γνωρίζουμε ότι ο όρος «πλουτοκρατία» σε κάποιους δεν αρέσει – η στήλη, αντιθέτως, ενστερνίζεται την αισθητική του Πλάτωνα και του Παπαδιαμάντη που τον χρησιμοποιούσαν). Μιλάμε για τους κάθε λογής «σταυροφόρους» κατά της φοροδιαφυγής που αποτελούν ταυτόχρονα και τους θιασώτες ενός συστήματος – λέγεται: Καπιταλισμός – του οποίου οι «offshore» εταιρείες, οι «φορολογικοί παράδεισοι», οι «λίστες Λαγκάρντ» και οι ελβετικές τράπεζες είναι συστατικά του στοιχεία.
Όποιος, λοιπόν, «σωτήρας» ή επίδοξος «σωτήρας» μας ισχυρίζεται για το κεφάλαιο, που αποτελεί τον αφέντη του συστήματος, ότι «ελέγχεται» και ότι «χαλιναγωγείται», όποιος ισχυρίζεται γι’ αυτό το σύστημα – λέγεται: Καπιταλισμός – ότι «καθαρίζεται», ότι γίνεται «δικαιότερο» και ότι «εξανθρωπίζεται», δυο τινά συμβαίνουν: Είτε είναι πολιτικός ψεύτης που πουλάει πολιτικές μαϊμουδιές τάζοντας στο πόπολο μαϊμού (και ουχί ελβετικόν) ωρολόγιον, είτε είναι πολιτικά αφελής που μοιάζει με τον σκύλο που προσπαθεί να κυνηγήσει την ουρά του.

ΠΗΓΗ:
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15176:mpogio-kapital&catid=81:kivernisi&Itemid=198

ΣΥΝΘΗΚΗ – ΛΑΙΜΗΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΚΟΜMΕΝΗ ΚΑΙ ΡΑΜMΕΝΗ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ Η ΕΠΩΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΑ ΚΟΙΝΗ ΑΓΟΡΑ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ

«Ο πανικός εξαπλώνεται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, λες και κάποιο κουνάβι εισέβαλε στο κλουβί με τα κουνέλια. Το σχέδιο για τη δημιουργία μιας μεγάλης κοινής αγοράς, που θα ενσωματώνει τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα σχέδιο που εξελισσόταν θαυμάσια, χωρίς κανείς να πάρει είδηση, ήρθε ξαφνικά στο φως της ημέρας. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι λαοί διερωτώνται γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γιατί κανείς δεν ζητάει τη γνώμη τους; Ποιους να εξυπηρετεί, άραγε, αυτή η ιστορία»;

Με αυτά τα λόγια ξεκινούσε πρόσφατη ανάλυση του Τορτζ Μονμπάιοτ στη βρετανική εφημερίδα Guardian. Πέτρα του σκανδάλου, η Διατλαντική Εμπορική Επενδυτική Σχέση (TTIP), την οποία διαπραγματεύονται, υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας, από τον περασμένο Ιούλιο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η κυβέρνηση Ομπάμα. Η μυστικότητα αφορά, ωστόσο, μόνο τους λαούς και τα κοινοβούλια των ενδιαφερομένων χωρών και όχι τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, στα μέτρα των οποίων είναι κομμένη και ραμμένη η «ιστορική» συμφωνία. Όπως έγινε γνωστό από ρεπορτάζ έγκυρων εφημερίδων ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, στις διαπραγματευτικές ομάδες της Αμερικής συμμετέχουν κάπου 600 εκπρόσωποι εταιρειών. Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο Εταιρειών, η Κομισιόν διοργάνωσε για την επωαζόμενη συμφωνία οκτώ συσκέψεις με οργανώσεις πολιτών και… 119 συσκέψεις με στελέχη και «λομπίστες» μεγάλων επιχειρήσεων- στη δεύτερη περίπτωση, πίσω από κλειστές πόρτες.

Δεν είναι δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς τη μυστικοπάθεια των αμερικανικών και ευρωπαϊκών ελίτ. Όποιος έχει καεί με το χυλό, φυσάει και το γιαούρτι. Μεταξύ 1995 και 1997, οι μεγάλες δυνάμεις εργάζονταν πυρετωδώς, και πάλι σε πλήρη μυστικότητα, για τη διαμόρφωση μιας παρόμοιας συμφωνίας, εκείνη τη φορά υπό την αιγίδα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Ωστόσο, η λεγόμενη «Πολυμερής Συμφωνία Επενδύσεων» (ΜΙΑ) απεβίωσε προτού δει το φως της ημέρας. «Η ΜΙΑ είναι σαν τον Δράκουλα: πεθαίνει όταν εκτίθεται στον ήλιο», είχε δηλώσει σαρκαστικά η προοδευτική κοινωνιολόγος Σούζαν Τζορτζ.

Ευτυχώς για όλους μας- ή έστω για σχεδόν όλους. Το σχέδιο της εν λόγω συνθήκης- ένα «Μανιφέστο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού», όπως το είχε χαρακτηρίσει η γαλλική επιθεώρηση Le Monde Diplomatique- προέβλεπε μια τόσο ισοπεδωτική επιβολή του ελεύθερου εμπορίου, που έθετε κυριολεκτικά στην παρανομία κάθε κοινωνικό, περιβαλλοντικό και πολιτιστικό φραγμό, μαζί με κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας. Αν περνούσε η ΜΙΑ, οποιαδήποτε πολυεθνική θα μπορούσε να σύρει σε διεθνή δικαστήρια οποιαδήποτε εθνική κυβέρνηση, αξιώνοντας γενναίες αποζημιώσεις για κάθε είδους μέτρα προτίμησης εθνικών (ή ευρωπαϊκών) προϊόντων και επιχειρήσεων, ενίσχυσης της εργατικής νομοθεσίας υπέρ των μισθωτών, προστασίας της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος.

Με άλλα λόγια, η ΜΙΑ θα έβγαζε εκτός νόμου όχι μόνο τον Μαρξ, αλλά και αυτόν τον… Κέινς! Το πιο εξοργιστικό σημείο του σχεδίου συνθήκης ήταν εκείνο που προέβλεπε την αποζημίωση ξένων εταιρειών από κυβερνήσεις χωρών στις οποίες σημειώνονται «κοινωνικές αναταραχές» και «συγκρούσεις»- δηλαδή, οι κυβερνήσεις θα έπρεπε να αποζημιώνουν τις πολυεθνικές ακόμη και για τις απώλειες κερδών λόγω απεργιών! Τελικά, οι οξύτατες αντιδράσεις της ευρωπαϊκής κοινωνίας των πολιτών- σε συνδυασμό, είναι αλήθεια, με τις ανησυχίες της Γαλλίας για την επαπειλούμενη ισοπέδωση της πολιτιστικής και της αμυντικής της βιομηχανίας, αλλά και του ισχυρού αγροτικού της τομέα- οδήγησαν τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Λιονέλ Ζοσπέν να εγκαταλείψει τη συμφωνία, δίνοντάς της την χαριστική βολή, τον Οκτώβριο του 1998.

Πέντε χρόνια αργότερα, η εκκολαπτόμενη συμφωνία μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί, ουσιαστικά, νεκρανάσταση της διαβόητης ΜΙΑ. Το μόνο ουσιαστικό στοιχείο που έχει αλλάξει είναι η πολύ περισσότερο συστηματική, προπαγανδιστική εκστρατεία των εμπνευστών της ώστε να πεισθεί η κοινή γνώμη για τα υποτιθέμενα ωφέλη και να αποτραπούν απρόοπτα τύπου 1998. Στα τέλη Νοεμβρίου, το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο Εταιρειών αποκάλυψε εσωτερικό έγγραφο της Κομισιόν, το οποίο έθετε τις βάσεις για μια «αποφασιστική, επικοινωνιακή επιχείρηση» με στόχο «τον χειρισμό των επενδυτών, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της κοινής γνώμης» αναφορικά με την αντιμετώπιση της νέας συμφωνίας, ΤΤΙΡ.

Το κεντρικό μήνυμα των ελίτ είναι ότι, με την κατάργηση ή συρρίκνωση των προστατευτικών φραγμών, η διατλαντική ζώνη ελευθέρου εμπορίου θα δημιουργήσει 400.000 νέες θέσεις εργασίας μέχρι το 2015, θα ελαφρύνει, λόγω μειωμένων τιμών, κάθε νοικοκυριό κατά 545 ευρώ το χρόνο κατά μέσον όρο και θα αποφέρει ετήσια ωφέλη της τάξης των 160 δισ δολαρίων για την Ευρωπαϊκή Ένωση και των 128 δισεκατομμυρίων για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ισχυρισμοί αυτοι αμφισβητούνται ζωηρά, καθώς οι προστατευτικοί δασμοί μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης είναι έτσι κι αλλοιώς πολύ χαμηλοί, με εξαίρεση συγκεκριμένους τομείς οικονομικής δραστηριότητας και επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας. Άλλωστε και ο Μπιλ Κλίντον είχε υποσχεθεί στους Αμερικανούς ότι η συμφωνία ελευθέρου εμπορίου με το Μεξικό και τον Καναδά, η γνωστή NAFTA, θα δημιουργούσε 200.000 θέσεις εργασίας, ενώ στην πράξη κατέστρεψε 680.000.

Σε αντίθεση με τα φανταστικά οφέλη, το τίμημα από την επικύρωση και την εφαρμογή της συμφωνίας θα είναι πολύ χειροπιαστό για τους λαούς τόσο της Ευρώπης, όσο και της Αμερικής. Επιχειρήσεις και κλάδοι στρατηγικής σημασίας θα εκτεθούν στον ανελέητο ανταγωνισμό. Η ελευθερία στη χρήση του Ίντερνετ θα υπονομευθεί από την εφαρμογή Δρακόντειων ρυθμίσεων στο όνομα της «καταπολέμησης της πειρατείας», ενώ για τον ίδιο λόγο θα γίνει πιο δύσκολη η προμήθεια φτηνών γενώσιμων για την αντιμετώπιση του AIDS και άλλων ασθενειών. Οι Αμερικανοί θα κατακλύσουν τις ευρωπαϊκές αγορές με «τροφές Φρανκενστάιν», καθώς θα αρθούν οι περιορισμοί για την εισαγωγή γενετικά τροποποιημένων τροφίμων, ενώ οι Ευρωπαίοι θα παρασύρουν τους Αμερικανούς στον δικό τους, κατώτερο παρονομαστή, αναφορικά με τη ρύθμιση του τραπεζικού συστήματος,δίνοντας νέα ώθηση στην κερδοσκοπία, που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην κρίση του 2008.

Το κυριότερο, η TTIP διατηρεί τη βασική φιλοσοφία της ΜΙΑ, δίνοντας τη δυνατότητα στις πολυεθνικές να σύρουν σε διεθνή δικαστήρια εθνικές κυβερνήσεις για οτιδήποτε τους κατέβει- νόμους που αυξάνουν τα ημερομίσθια, περιορίζουν το χρόνο εργασίας και ενισχύουν τις συλλογικές συμβάσεις, ρήτρες προστασίας του περιβάλλοντος, υψηλά στάνταρντ υγειονομικών ελέγχων, αποζημιώσεις για απεργίες και πάει λέγοντας. Μια εταιρεία χρυσού η οποία- λέμε τώρα- επενδύει στη Χαλκιδική θα μπορεί να προσαγάγει σε διεθνές δικαστήριο την αυριανή κυβέρνηση της Ελλάδας, αν αυτή της απαγορεύσει να επεκτείνει τις δραστηριότητές της, ώστε προστατεύσει το περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων.

Η κυβέρνηση Σαμαρά επωμίζεται τεράστιες ευθύνες καθώς η τελική διαπραγμάτευση και επικύρωση της επίμαχης συνθήκης προβλέπεται να πραγματοποιηθεί στη διάρκεια της ελληνικής προεδρίας. Το ελάχιστο που απαιτείται είναι η πλήρης ενημέρωση της κοινής γνώμης και η εξονυχιστική συζήτηση του προβλήματος στο ελληνικό κοινοβούλιο, που θα κληθεί να επικυρώσει τη συνθήκη. Θεωρούμε αυτονόητο ότι η αντιπολίτευση θα κάνει το παν για να αναπτυχθεί ένα πραγματικό κίνημα εναντίον της ολέθριας αυτής συνθήκης, η οποία απειλεί να δέσει τα χέρια της οποιασδήποτε αυριανής κυβέρνησης για προοδευτικές μεταρρυθμίσεις,καταδικάζοντάς την να ακολουθεί παθητικά τον αυτόματο πιλότο των πολυεθνικών συμφερόντων.

ΠΗΓΗ:http://seisaxthia.wordpress.com/2014/01/04/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B7-%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%BA%CF%85%CF%81/

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΟΥΣ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Τον ακούμε συχνά αυτό τον ισχυρισμό : «Σήμερα οι Τράπεζες έχουν γίνει σημαντικότερες από τα κράτη .» Συνήθως τον εκλαμβάνουμε ως σχήμα λόγου, μια μεταφορική έκφραση για να τονιστεί η επιρροή που ασκούν οι τράπεζες στην πολιτική των κυβερνήσεων. Ελάχιστοι ίσως υποψιάζονται ότι το ενεργητικό των τραπεζών μιας χώρας (οι συμμετοχές της σε άλλες επιχειρήσεις, η αξία των ακινήτων που κατέχει, τα χρήματα που έχει στα θησαυροφυλάκια της, τα κρατικά χρεόγραφα, τα δάνεια που έχει χορηγήσει κ.λ.π) μπορεί όντως να είναι μεγαλύτερο (!) από το ΑΕΠ της αντίστοιχης χώρας.

Αν το ενεργητικό του τραπεζικού συστήματος ενός κράτους είναι μεγαλύτερο από το ΑΕΠ του κράτους αυτού, τότε το πολιτικό συμπέρασμα είναι προφανές : Στη συγκεκριμένη χώρα αντικειμενικά οι τράπεζες είναι σημαντικότερες οικονομικά από το ίδιο το κράτος ! Υπό το πρίσμα αυτό, αν κάποιος αναζητήσει έναν αξιόπιστο πίνακα που να συγκρίνει το ενεργητικό των τραπεζών κάθε χώρας της ευρωζώνης και της Ε.Ε. με το ΑΕΠ της αντίστοιχης χώρας, θα αισθανθεί τρόμο! Από τα 17 κράτη που συναπαρτίζουν την ευρωζώνη, μόνο σε …ένα 1(!) το ενεργητικό των τραπεζών είναι μικρότερο από το 100% του ΑΕΠ- στη Σλοβακία.

Και στα 16 υπόλοιπα κράτη που χρησιμοποιούν ως νόμισμα το ευρώ, το ενεργητικό των τραπεζών είναι μεγαλύτερο από το ΑΕΠ τους : 300% στη Γερμανία, 423% στη Γαλλία, 269% στην Ιταλία, 326% στην Ισπανία, για να αναφερθούμε στις τέσσερις μεγαλύτερες οικονομίες της ευρωζώνης !

Συγκριτικά, για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα, στις ΗΠΑ το ενεργητικό των αμερικανικών τραπεζικών κολοσσών ανέρχεται στο πολύ χαμηλότερο ύψος του 117% του ΑΕΠ.

Αλλά και στην Ιαπωνία με το τεράστιο δημόσιο χρέος, το ενεργητικό τ ων τραπεζών της περιορίζεται στο 180% του ΑΕΠ της βάση πίνακα με προέλευση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα( Ε.Κ.Τ) που δημοσίευσε η γαλλική εφημερίδα « Λε μόντ».

Ας μη νομίσει δε κάποιος ότι η Δυτικοευρωπαϊκές χώρες που ανήκουν στην Ε.Ε., αλλά δεν θέλησαν να ενταχθούν στο ευρώ βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση. Κάθε άλλο, τα ίδια και χειρότερα είναι και αυτές. Για του λόγου το αληθές, οι αντίστοιχοι αριθμοί : 495% στη Βρετανία , 312 % του ΑΕΠ στη Σουηδία, 424% στη Δανία.

Στο θέμα που συζητούμε, το 217% της Ελλάδας είναι πολύ πιο λογικό από το 397% της Ολλανδίας, το 278% της Φινλανδίας, το 309% της Αυστρίας ή το 285% του Βελγίου, που συνήθως πρωτοστατούν σε επιθέσεις εναντίον της χώρας μας σε διάφορα όργανα της Ε.Ε.

Δε γίνεται λόγος βέβαια για τις χώρες … «τούρμπο» της ευρωζώνης στο τομέα αυτό, που αυτοκαταστράφηκαν οικονομικά και επέβαλλαν μνημονιακά δεινά στους λαούς τους που θα συνεχιστούν τα επόμενα χρόνια.

Ακόμα και σήμερα λοιπόν το ενεργητικό των τραπεζών της Ιρλανδίας ανέρχεται στο … 674% του ΑΕΠ της και το ίδιο συμβαίνει ουσιαστικά και στη Κύπρο, με αντίστοιχο δείκτη 624% !

Ομολογούμε όμως ότι έκπληξη για μας είναι η ασύμμετρη Μάλτα : το ενεργητικό των τραπεζών της έχει εκτοξευτεί στο… 804% του ΑΕΠ της. Οκτώ φορές μεγαλύτερο το ενεργητικό των Μαλτέζικων τραπεζών από το ΑΕΠ της Μάλτας !

Είναι προφανές αφενός ότι οι Άγγλοι παίζουν παιχνίδια με την πρώην αποικία τους και αφετέρου ότι σίγουρα στη Μάλτα θα επιβληθεί κάποια στιγμή μνημονιακό καθεστώς, καθώς όλα δείχνουν πως η κατάσταση εκεί έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Μόνο στις χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού» που δεν έχουν ακόμα κλείσει δέκα χρόνια από το Μάη του 2004 που εντάχθηκαν στη Ε.Ε. και επομένως τα τραπεζικά τους συστήματα είναι καθυστερημένα σε σύγκριση με τα δυτικοευρωπαϊκά, συναντάμε λογικότερα ποσοστά στη σύγκριση του ενεργητικού των τραπεζών προς το ΑΕΠ :

82% στη Σλοβακία, 142% στηΣλοβανία, 113% στην Εσθονία, που είναι μέχρι στιγμής οι χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, κομμάτια που αποσπάστηκαν από μεγαλύτερα κράτη και για αυτό τα ενέταξαν στο ευρώ κατά προτεραιότητα οι Γερμανοί για να τα « σιγουρέψουν», καθώς οι πληθυσμοί τους ήταν ανοιχτά φιλοναζιστικοί στο Β΄Παγκόσμιο πόλεμο.

Ακόμα καλύτερα ποσοστά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες που ανήκουν στην Ε.Ε., αλλά όχι ακόμη στην ευρωζώνη: 94% στην Πολωνία, 127% στην Τσεχία, 114% στην Ουγγαρία, 65% στην Ρουμανία, 119% στην Βουλγαρία, 66% στην Λετονία και 109% στην Λιθουανία.

Δεν θα πέσουμε έξω , αν προβλέψουμε ότι και σε αυτές τις χώρες τα νούμερα σίγουρα θα κινηθούν ανοδικά, αν δεν αλλάξει συνολικά η πολιτική της Ε.Ε. Μιας Ε.Ε. όπου το ενεργητικό των τραπεζών της αντιστοιχεί στο 349% του ΑΕΠ της- 3 φορές μεγαλύτερο δηλαδή το ποσοστό από το αντίστοιχο αμερικάνικο του 117%.

πηγη:http://www.iskra.gr/index.php

Τι είναι το ESM...?

Λέγεται από πολλούς, και όχι άδικα, ότι όσο πιο ουσιαστικές είναι οι αλλαγές που μεθοδεύονται από τις εξουσίες, τόσο πιο αθόρυβα επιχειρείται η εφαρμογή τους. Οι λόγοι είναι αυτονόητοι και δεν κρίνουμε σκόπιμο να επεκταθούμε.
Χωρίς τυμπανοκρουσίες, λοιπόν, ο Ευρωπαϊκός Μόνιμος Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) με έδρα το Λουξεμβούργο εξέδωσε την 1η Ιουλίου μια λακωνική ανακοίνωση μόλις 139 λέξεων:

«Από την 1η Ιουλίου 2013, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ) είναι ο μοναδικός και μόνιμος μηχανισμός για την αντιμετώπιση των νέων αιτήσεων για οικονομική ενίσχυση από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης. Από αυτή την ημέρα το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) δεν μπορεί πλέον να συμμετάσχει σε νέα προγράμματα χρηματοδότησης, ή να συνάψει νέες συμφωνίες δανείου. Ο Klaus Regling, Διευθύνων Σύμβουλος του ΕΜΣ και διευθύνων σύμβουλος του EFSF, δήλωσε: «Σήμερα ένα σημαντικό κεφάλαιο του EFSF τελειώνει και όλα τα πιθανά νέα καθήκοντα θα αναληφθούν από το ΕΜΣ, το μόνο ταμείο διάσωσης της νομισματικής ένωσης». Αυτό συμβαίνει σύμφωνα με την Συμφωνία Πλαίσιο για το ΕΤΧΣ που υπογράφηκε από τα 17 κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ και το Καταστατικό του EFSF. Το EFSF θα παραμείνει ενεργό στη χρηματοδότηση των εν εξελίξει προγραμμάτων για την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ελλάδα.»
Και τί έγινε, θα αναρωτηθεί κάποιος, τί μας ενδιαφέρουν κάτι τέτοια;
Η ανακοίνωση αλλά και το περιεχόμενό της δεν σχολιάστηκαν από κανένα κόμμα της πολύχρωμης βεντάλιας που ξεκινά από τον αριστερισμό και τον σταλινισμό και φτάνει ως τον χρυσαυγιτισμό, του Κοινοβουλίου ή του εξωκοινοβουλίου, ούτε από την κυβέρνηση ούτε από την αντιπολίτευση. Γιατί θα έπρεπε να σχολιάσουν ότι, τυπικά έστω, ανεξάρτητα κράτη μπαίνουν οριστικά υπό την μόνιμη κηδεμονία ενός οργανισμού που δεν είναι απλώς άλλη μία off-shore, όπως ο EFSF (προσωρινός μηχανισμός στήριξης), αλλά οργανισμός με νομική προσωπικότητα και δικαιοπρακτικές ικανότητες κράτους και μάλιστα απολαμβάνει πολύ περισσότερα προνόμια και ασυλίες από ένα κοινό κράτος.
Επί της ουσίας έχουμε, και τυπικά, το πρώτο πρόπλασμα του Ευρωπαϊκού Υπερκράτους το οποίο συνέστησαν, σύμφωνα με την ιδρυτική του συνθήκη, τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που, αμετάκλητα και άνευ όρων, οφείλουν να συμμορφώνονται με τις αποφάσεις του Διοικητή και του ΔΣ του ESM. Η συμμετοχή των κρατών-μελών της ΕΕ που χρησιμοποιούν το κοινό νόμισμα είναι υποχρεωτική. Άρρητη αλλά σαφής στόχευση των εμπνευστών του ESM είναι η απορρόφηση, κατ’ αρχάς των υπερχρεωμένων κρατών και σταδιακά όλων των κρατών της Ευρωζώνης προς ένα νέο ενιαίο κράτος.
Στο άρθρο 32 της ιδρυτικής συνθήκης διαβάζουμε:
«Ο ΕΜΣ διαθέτει πλήρη νομική προσωπικότητα· έχει πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα:
α) να αποκτά και να διαθέτει κινητή και ακίνητη περιουσία,
β) να συμβάλλεται,
γ) να είναι διάδικος και
δ) να συνάπτει συμφωνία και/ή πρωτόκολλα για την έδρα, όποτε είναι αναγκαίο, για την εξασφάλιση της αναγνώρισης και της επιβολής του νομικού καθεστώτος και των προνομίων και ασυλιών του.
Ο ΕΜΣ, η ακίνητη περιουσία, οι πόροι του και τα περιουσιακά του στοιχεία, ανεξαρτήτως τοποθεσίας και κατόχου, χαίρουν ασυλίας από οιασδήποτε μορφής δικαστική διαδικασία, εκτός εάν ο ΕΜΣ παραιτηθεί ρητώς από την ασυλία του για τους σκοπούς οιασδήποτε διαδικασίας ή βάσει των όρων οιασδήποτε συμβάσεως, συμπεριλαμβανομένης της τεκμηρίωσης των χρηματοδοτικών του μέσων.
Η περιουσία, οι χρηματοδοτικοί πόροι και τα στοιχεία του ενεργητικού του ΕΜΣ, ανεξαρτήτως τοποθεσίας και κατόχου, χαίρουν ασυλίας έναντι έρευνας, επίταξης, δήμευσης, απαλλοτρίωσης ή οποιασδήποτε άλλης μορφής κατάσχεσης, αφαίρεσης ή δέσμευσης βάσει εκτελεστικών, δικαστικών, διοικητικών ή νομοθετικών μέτρων.
Τα αρχεία του ΕΜΣ και όλα τα έγγραφα που ανήκουν στον ΕΜΣ ή βρίσκονται στην κατοχή του είναι απαραβίαστα. Οι χώροι των εγκαταστάσεων του ΕΜΣ είναι απαραβίαστοι.
[...]
Στον βαθμό που είναι αναγκαίο για την άσκηση των δραστηριοτήτων που προβλέπονται στην παρούσα συνθήκη, όλη η περιουσία, οι χρηματοδοτικοί πόροι και τα στοιχεία του ενεργητικού του ΕΜΣ δεν υπόκεινται σε κανέναν περιορισμό, ρύθμιση, έλεγχο και μορατόρια οποιασδήποτε φύσεως. Ο ΕΜΣ απαλλάσσεται από οιαδήποτε υποχρέωση έγκρισης ή αδειοδότησης ως πιστωτικό ίδρυμα, πάροχος επενδυτικών υπηρεσιών ή άλλου είδους επίσημη αδειοδοτημένη, ή ρυθμιζόμενη οντότητα δυνάμει των νομοθεσιών εκάστου μέλους του ΕΜΣ.»
Από πού θα προέρχεται η κινητή και ακίνητη περιουσία που «μπορεί να αποκτά» ο ESM; Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη, θα είναι η περιουσία των κρατών-μελών της ΕΕ που έχουν πια την υποχρέωση να συνάψουν δανειακή συμφωνία μόνο με τον ESM σύμφωνα με την συνθήκη («τα δάνεια ΕΜΣ θα απολαύουν καθεστώτος προτιμησιακού πιστωτή»). Ο ESM, όπως προβλέπεται στην ιδρυτική του πράξη, μπορεί να την διαχειριστεί όπως θέλει χωρίς κανέναν περιορισμό και υπό καθεστώς πλήρους ασυλίας. Επί της ουσίας, ο ESM θα αναλάβει να «εκκαθαρίσει εν λειτουργία» τα κράτη της ΕΕ, όπως μια τράπεζα-δανειστής εκκαθαρίζει μία χρεωκοπημένη εταιρία.
Δεν θα προέρχεται, όμως, μόνο από την υφιστάμενη κρατική περιουσία. O ESM έχει την δυνατότητα να προχωρήσει και σε κατασχέσεις των καταθέσεων μέσα από μια περίπλοκη διαδικασία που περιλαμβάνει την αξιολόγηση από μηχανισμό της ΕΚΤ, των τραπεζών σε «συστημικές» και «προβληματικές» και την συμμετοχή του λεγόμενου «ιδιωτικού τομέα» (bail in) στην διάσωση όσων κριθούν ότι πρέπει να σωθούν. Η διαδικασία του «bail in» θα είναι σε κάθε περίπτωση υποχρεωτική ώστε ο ESM να δανείσει χρήμα στις τράπεζες.
Είναι αυτό ακριβώς που έγινε στην Κύπρο και είναι ο οδηγός για τις επόμενες «διασώσεις» των οικονομιών.
Λαμβάνει, όμως, ειδική πρόνοια o ESM για την προστασία «ειδικών ομάδων καταθετών». Πρόκειται εδώ τόσο για τους μετόχους των τραπεζών που πίσω τους κρύβονται και τραπεζικοί κολοσσοί, όπως τα funds του Σόρος, της Morgan Stanley κ.τ.λ., αλλά και ειδικοί κάτοχοι επενδυτικών λογαριασμών ή τραπεζικών επενδυτικών προϊόντων.
Οι δύο ανωτέρω κατηγορίες διατήρησαν τα κεφάλαια τους από τις χρεωκοπημένες κυπριακές τράπεζες, ενώ αντίθετα έχασαν τις καταθέσεις τους όλοι οι μικροκαταθέτες, τα ασφαλιστικά ταμεία και τα ιδρύματα.
Επίσης, μπορούμε να καταλάβουμε λίγο καλύτερα γιατί βιάζονται οι εγχώριοι υπάλληλοι να προβούν στην (κατά στάδια) κατάσχεση της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας μέσω της φορολόγησης και των τραπεζών, αφού μέσω του κράτους θα προικοδοτήσουν τον ESM, όπως ορίζει με ακρίβεια η ιδρυτική του πράξη.
Υπερβολές, θα πουν κάποιοι, «μα, γίνονται τέτοια πράγματα»; Όπως φαίνεται, η συζήτηση έχει ήδη ξεκινήσει με το γνωστό πινγκ-πονγκ για το «νέο χρηματοδοτικό κενό» της Ελλάδας που, μαντέψτε, θα καλύψει ο ESM με τα ανάλογα ανταλλάγματα φυσικά. Σύμφωνα, λοιπόν με δημοσιεύματα, ο διοικητής του ESM Klaus Regling απαιτεί την παράδοση του ΤΑΙΠΕΔ στο ESM και την μεταφορά της έδρας του στο Λουξεμβούργο. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο πρόεδρος των γερμανών βιομηχάνων απαιτεί την άμεση εκποίηση των κρατικών περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας. Μολονότι πίσω από τέτοιες δηλώσεις κρύβονται και επιχειρηματικά συμφέροντα, όπως ότι ο πρόεδρος των γερμανών βιομηχάνων και ιδιοκτήτης βιομηχανιών μετάλλου ίσως να ήθελε τη ΛΑΡΚΟ για παράδειγμα, η ουσία του ζητήματος παραμένει.
Για να μην αδικήσουμε κανέναν, η Χρυσή Αυγή εξέδωσε βαρυσήμαντη ανακοίνωση επί του θέματος:
Κάθε καλός τοκογλύφος πρώτα σε καταστρέφει οικονομικά και έπειτα σου αρπάζει την περιουσία. Η τρόικα ολοκληρώνει το σχέδιό της για την Ελλάδα με την υφαρπαγή του εθνικού μας πλούτου και των ακινήτων του Δημοσίου, μέσω κερδοσκοπικής εταιρίας του Λουξεμβούργου. Η Χρυσή Αυγή απαιτεί άμεση καταγγελία του μνημονίου και άρνηση πληρωμής του παράνομου, τοκογλυφικού χρέους. Η κρατική μας περιουσία ανήκει στον ελληνικό λαό.
Όπως βλέπουμε, το πρόβλημα για τη Χρυσή Αυγή είναι ότι η υφαρπαγή θα γίνεται στο Λουξεμβούργο και όχι στην Αθήνα. Υπενθυμίζουμε, ότι η χιλιοτραγουδισμένη ΧΑ ψήφισε την τροπολογία για πώληση νησιών με τον εθνικιστικό φερετζέ, να μην έχει αντίρρηση ο υπουργός άμυνας.
Εδώ καταντάει απαραίτητη μια επισήμανση. Η ίδρυση του ΤΑΙΠΕΔ, στην οποία δεν είχε αντίρρηση, επί της ουσίας, κανένα κόμμα, εκτός από ορισμένες φωνασκίες για «ξεπουλήματα» προς οπαδική κατανάλωση, εξυπηρετούσε μια απαίτηση των Δανειστών με τρόπο ιδιαίτερα επωφελή για τα κόμματα (κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά), αλλά και τις συνδικαλιστικές νομενκλατούρες των υπό ξεπούλημα κρατικών εταιριών. Τα κόμματα και οι μηχανισμοί τους, που είχαν επίσημα ή άτυπα λόγο για τον διοικητή και το ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ, λειτουργούσαν ως ο ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στα διάφορα παζάρια μεταξύ εγχώριων συμφερόντων και «φίλιων επιχειρηματιών» και εξωχώριων ανταγωνιστών, με το αζημίωτο φυσικά. Η εμπειρία από τις πρώην ανατολικές και αφρικάνικες χώρες (με βάση τα μετέπειτα «σκάνδαλα»…), δείχνει ότι μέρισμα από την λεηλασία είθισται να απολαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως οι φύλαρχοι και τα κομματικά ταμεία, μεγάλων και μικρών κομμάτων, παλαιών ή νεόκοπων.
Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η συνολική αδράνεια για αποκρατικοποιήσεις «μπιρ παρά», κατά το δή λεγόμενον μεγάλων οργανισμών, όπως ο ΟΛΠ, η ΔΕΗ, η Λάρκο, ο ΟΠΑΠ κτλ.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τα κομματικά ταμεία στο παρελθόν γέμιζαν από τις διάφορες αναθέσεις έργων στο δημόσιο για εξοπλισμούς, τηλεπικοινωνίες, που με τη σειρά τους γέμιζαν με αποδεικτικό υλικό τα γερμανικά ανακριτικά γραφεία. Υλικό πολύτιμο για τους Ισχυρούς, που όποια ώρα ήθελαν μπορούσαν να αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό με «σκάνδαλα χρηματισμού» και πολυποίκιλους εκβιασμούς.
Οι Μεγάλοι Παίκτες, δεν ενδιαφέρονται να βάλουν τάξη στα «κακώς κείμενα» του ελληνικού κράτους, να σώσουν την ελληνική οικονομία, να διορθώσουν τα «ελαττώματα» των Ελλήνων και άλλα τόσα ωραία που απαριθμεί η καθιερωμένη μυθοπλασία και οι επαγγελματίες προπαγανδιστές της.
Έχουν διακηρύξει δεκάδες φορές, ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το οικόπεδο που λέγεται Ελλάδα, λόγω των γεωστρατηγικών και οικονομικών πλεονεκτημάτων και τίποτα περισσότερο.
Ούτε τα κτίσματα των ντόπιων έχουν κάποια σπουδαία αξία γι’ αυτούς (παρά τα θρυλούμενα για εξωπραγματικά real estate προγράμματα), ούτε οι υπάρχουσες υποδομές, κρατικές και ιδιωτικές, ούτε η ελληνική οικονομία στο σύνολό της και τα «συγκριτικά» της πλεονεκτήματα, που την προορίζουν για «σκραπ». Δεν ενδιαφέρονται ούτε για το «πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό» που εγκαταλείπει την χώρα μαζικά, αφού μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους με άλλους ρημαγμένους μετακινούμενους πληθυσμούς. Γνωρίζουν αυτό που γνωρίζει κάθε καλός τεχνοκράτης του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού, ότι αυτό που έχει αξία είναι η γη.
Ίσως μπορεί να απαντηθεί με μια κάποια αξιοπιστία το ερώτημα: «Ως που θα πάει αυτή η κατάσταση;» Ώσπου να κατοχυρώσουν οι σύγχρονοι δικαιούχοι τα δικαιώματά τους σ’ αυτή τη γη, στη νέα περίοδο κυριαρχίας που οικοδομούν.
Πάλι θα βρεθούν κάποιοι που θα θεωρήσουν ως υπερβολικά και αβάσιμα τα παραπάνω και πως οι Ισχυροί θα επιλέξουν πιο μεσοβέζικους τρόπους για να κινηθούν προκειμένου να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα.
Δυστυχώς, τα ίδια τα γεγονότα τούς διαψεύδουν οικτρά. Η ιστορία του ελλαδικού χώρου (και όχι μόνο) είναι μια ατέρμονη σειρά αιματηρών αγώνων ενάντια σε κατακτητές και στις συμμορίες τους, που δεν επεδίωκαν μόνο την συνολική υλική καταστροφή, αλλά το ολοκληρωτικό ξερίζωμα των ανθρώπων από τις εστίες τους. Η υπεράσπιση της γης και της πατρίδας υπήρξε η πρώτη και η ύστατη επαναστατική ιαχή στο δρόμο για την ελευθερία, μόνο που αυτή η ιαχή διακόπηκε· δεν ξεπεράστηκε, δεν ξεκαθαρίστηκε στις συνειδήσεις των εξεγερμένων ανθρώπων, δεν συνήψε ουσιαστικούς δεσμούς με το ολικά απελευθερωμένο μέλλον, την αναρχία. Πάντως, ποτέ δεν είναι αργά…

Απόγονοι του Κατιλίνα

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 130, Σεπτέμβριος 

                                                                                                 

πηγη:http://anarchypress.wordpress.com/

Νόαμ Τσόμσκι: "Με δέκα τεχνικές ελέγχουν το μυαλό"

1.Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών.

Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής, «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία.

«Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, ασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται• να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το "Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους". .

2.Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων

Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του.Ή, ακόμη δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

3 Η τεχνική της υποβάθμισης
Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ' αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινονικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, ευελιξία, μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα• τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

4. Η στρατηγική της αναβολής (Σαλαμοποιήση)

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική.

Πρώτα απ' όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα. Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεση της.

5 . Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα. πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικά ανάπηρος.Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή.

Γιατί; «Αν (ο διαφημιστής) απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

6 . Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές...

7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία

Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωση του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα

Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό.τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.

9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή

Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειας του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτοενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!

10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσεις του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας. Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ' όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ' όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.

πηγη:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_4952.html

ΕΚΤ - ο χειρότερος... ευρωτοκογλύφος!

                                                                                   

Μέσα στο κλίμα της μαζικής δραπέτευσης των Αθηναίων από την πρωτεύουσα κατά το δεύτερο δεκαήμερο του Αυγούστου για μια ανάσα «διακοπών», που φέτος ήταν εξαιρετικά σύντομες και οικονομικά λιτές, βοηθούσης και της σιωπής των περισσότερων μέσων ενημέρωσης, ελάχιστοι αντιλήφθηκαν και συνειδητοποίησαν σε βάθος πόσο κοντά έφερε την Ελλάδα στη χρεοκοπία η συνδυασμένη δράση των δύο υποτιθέμενων σωτήρων μας: των... κρατών της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας! Αυτών δηλαδή που θεωρητικά και πρακτικά κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μας γλιτώσουν από τη χρεοκοπία!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Ελάχιστοι κατάλαβαν επίσης πόσο μας στοίχισε η στάση τους αυτή, ενώ οι 99 στους 100 Ελληνες αγνοούν πόσο άγρια... κερδοσκοπεί (ναι, κερδοσκοπεί με την πλήρη σημασία της λέξης) σε βάρος της Ελλάδας η ΕΚΤ, η οποία έχει αποδειχθεί ότι είναι ο χειρότερος ευρω-τοκογλύφος για τη χώρα μας!
Είναι γνωστό ότι τη Δευτέρα, 20 Αυγούστου, η ελληνική κυβέρνηση πλήρωσε στην ΕΚΤ ομόλογο αξίας 3,2 δισεκατομμυρίων ευρώ που είχε αυτή στην κατοχή της.
Πρώτη αποκάλυψη που κάνει τον κάθε Ελληνα να αισθάνεται ανατριχίλα: το ομόλογο αυτό η ΕΚΤ το είχε αγοράσει το καλοκαίρι του 2010 στη δευτερογενή αγορά μόλις στο 70% της ονομαστικής του αξίας. Σε απλά ελληνικά, η ΕΚΤ αγόρασε το ομόλογο 2,3 δισεκατομμύρια ευρώ και μέσα σε δύο χρόνια έβγαλε... 900 εκατομμύρια κέρδος!!! Μιλάμε για σούπερ - τοκογλυφικό ουσιαστικό επιτόκιο που πλησιάζει το 40%! Είναι να τρελαίνεται κανείς.
Το κακό δεν σταματάει εδώ. Το ομόλογο αυτό θα πληρωνόταν με λεφτά που θα δίνονταν στην περιβόητη δόση ύψους 31,3 δισ. ευρώ των δανείων που συμφωνήθηκαν με τις χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ τον Μάρτιο.
Μια δόση η οποία έπρεπε βάσει της σύμβασης να δοθεί στην Ελλάδα στις 28 Ιουνίου.
Τα κράτη της Ευρωζώνης όμως παρέβησαν τις υποχρεώσεις τους. Δεν έδωσαν τα λεφτά της δόσης τον Ιούνιο. Δεν τα έδωσαν ούτε τον Ιούλιο. Ούτε τον Αύγουστο. Φαίνεται ότι προτίθενται να μην τα δώσουν ούτε τον Σεπτέμβρη. Από Οκτώβρη και βλέπουμε...
Πώς θα πληρωνόταν το ομόλογο αφού η Ευρωζώνη δεν είχε δώσει τα λεφτά; Η λογική απάντηση είναι πως, αφού η ΕΚΤ είχε πλήρη γνώση ότι η Ευρωζώνη δεν χορήγησε τη δόση του δανείου, τμήμα της οποίας προοριζόταν και για την πληρωμή του ομολόγου, θα ανέβαλλε για δύο-τρεις μήνες την απαίτηση πληρωμής του ομολόγου, μέχρι να δοθούν στην Αθήνα τα χρήματα για να εξοφλήσει το χρέος της. Δεν επρόκειτο για κάποια πρωτοφανή ή παράλογη λύση. Μόλις προ μηνών, η ΕΚΤ είχε αναβάλει επί... χρόνια (!) την εξόφληση ομολόγων της Ιρλανδίας, όπως είχαμε γράψει σε αυτή τη σελίδα.
Με εμάς όμως η ΕΚΤ ήταν ανυποχώρητη. Ηθελε τα λεφτά της οπωσδήποτε στις 20 Αυγούστου! Ή της δίναμε τα λεφτά ή μας χρεοκοπούσε! Πώς να εισπράξει όμως εκ του μη έχοντος ελληνικού κράτους; Απλούστατα, βάζοντας την Ελλάδα να... ξαναδανειστεί! Αύξησε το επιτρεπτό όριο έκδοσης ελληνικών εντόκων γραμματίων από τα 3 στα 7 δισ. ευρώ κι έτσι η κυβέρνηση Σαμαρά εξέδωσε έντοκα γραμμάτια 4 δισ. ευρώ, τρίμηνης διάρκειας. Η ΕΚΤ εισέπραξε αμέσως τα 3,2 δισεκατομμύρια από αυτά.
Οι Ευρωπαίοι δηλαδή με το να μη δίνουν έγκαιρα τη δόση του δανείου που έχει συμφωνηθεί και η ΕΚΤ απαιτώντας να πληρωθεί ένα ομόλογο από το οποίο έβγαζε κέρδος σχεδόν 40%, φόρτωσαν τον ελληνικό λαό με ένα νέο χρέος 4 δισ. ευρώ και σίγουρη «χασούρα» για την Ελλάδα τουλάχιστον τους τόκους των εντόκων γραμματίων!
Ας μην αναφερθούμε στην απίστευτη ιλαροτραγωδία του πώς οι ελληνικές τράπεζες (οι οποίες είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένες κατά την ΕΕ όσο δεν έχει δοθεί η δόση του δανείου, αφού 23,8 δισ. ευρώ από τα 31,3 προορίζονται για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών) δάνεισαν 4 δισ. ευρώ στο χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος και αμέσως μετά κατέθεσαν τα έντοκα γραμμάτια στην Τράπεζα της Ελλάδος και πήραν πίσω τα λεφτά τους μέσω του προγράμματος έκτακτης παροχής ρευστότητας (ELA), κερδίζοντας σχεδόν 4% από τη διαφορά επιτοκίου με την οποία παρέχει ρευστότητα η ΕΚΤ (0,75%) και εκείνου με το οποίο δάνεισαν το κράτος μέσω των εντόκων γραμματίων (4,43%).

ΓΕΡΜΑΝΟΙ

Τώρα ομολογούν ότι μας «γδέρνουν»
Δεν κρύβουν πλέον ούτε οι Γερμανοί ότι όλοι οι Ευρωπαίοι και πρωτίστως οι ίδιοι και η ΕΚΤ, μαζί με τους κερδοσκόπους, εκμεταλλεύονται ασύστολα την οικονομική κρίση της Ελλάδας και θησαυρίζουν κυριολεκτικά εις βάρος των Ελλήνων που υποτίθεται ότι βοηθούν. «Ελληνικά ομόλογα αξίας 10 δισ. ευρώ αγοράστηκαν για 7 δισεκατομμύρια, όμως η Αθήνα πληρώνει για 10 δισ. συν τους τόκους - δηλαδή μια πολύ καλή απόδοση για όσους αγόρασαν» έγραφε προχτές η γερμανική εφημερίδα «Ζίντοϊτσε Τσάιτουνγκ» αναφερόμενη στα κέρδη που θα μοιράσει η ΕΚΤ στις χώρες-μέλη της, με πρώτη κερδισμένη τη Γερμανία.

ΠΗΓΗ: ethnos.gr

πηγη:http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ekt-o-xeiroteros-eyrotokoglyfos-toy-giorgoy-delastik

Γιατί φεύγω από την Goldman Sachs

Η μετάφραση έγινε από το google γι'αυτό ειναι κάπως.... αλλά το γενικό συμπέρασμα βγαίνει


                                                                  
           Η <<εξομολόγηση>> ενός καπιταλιστή

Σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στην Goldman Sachs. Μετά από σχεδόν 12 χρόνια στην εταιρία - πρώτα ως βοηθός του καλοκαιριού, ενώ στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, στη συνέχεια, στη Νέα Υόρκη για 10 χρόνια, και τώρα στο Λονδίνο - Πιστεύω ότι έχω εργαστεί εδώ αρκετό καιρό για να καταλάβει την τροχιά του πολιτισμού της, τους ανθρώπους της και της ταυτότητα. Και μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι το περιβάλλον είναι τώρα ως τοξικά και καταστροφικές, όπως έχω δει ποτέ.

Με Greg Smith

Για να θέσει το πρόβλημα στην πιο απλή της μορφή, τα συμφέροντα του πελάτη να συνεχίσει να παραγκωνίζεται με τον τρόπο που λειτουργεί η εταιρία και σκέφτεται να κερδίσετε χρήματα. Η Goldman Sachs είναι μία από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες επενδυτικές τράπεζες στον κόσμο και είναι πολύ αναπόσπαστο παγκόσμια οικονομία να συνεχίσει να ενεργεί με αυτόν τον τρόπο. Η εταιρεία έχει στράφηκε τόσο μακριά από τον τόπο μπήκα δικαίωμα από το κολλέγιο ότι δεν μπορώ πια να σε καλή συνείδηση ​​πω ότι ταυτίζονται με αυτό που αντιπροσωπεύει.

Μπορεί να ακούγεται περίεργο σε ένα σκεπτικιστικό κοινό, αλλά ο πολιτισμός ήταν πάντα ένα σημαντικό μέρος της επιτυχίας της η Goldman Sachs. Είναι περιστράφηκε γύρω από την ομαδική εργασία, την ακεραιότητα, το πνεύμα της ταπείνωσης, και πάντα κάνει το σωστό από τους πελάτες μας. Ο πολιτισμός ήταν η μυστική συνταγή που έκανε αυτός ο τόπος μεγάλη και μας επέτρεψε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των πελατών μας για 143 χρόνια. Δεν ήταν μόνο για να κερδίσετε χρήματα? Αυτό από μόνο του δεν θα στηρίξει μια σταθερή για τόσο πολύ καιρό. Είχε να κάνει με την υπερηφάνεια και την πίστη στην οργάνωση. Είμαι λυπημένος να πω ότι σήμερα κοιτάξουμε γύρω μας και να δούμε σχεδόν κανένα ίχνος της κουλτούρας που με έκανε να αρέσει να δουλεύω για αυτή την επιχείρηση για πολλά χρόνια. Δεν έχω πια την υπερηφάνεια, ή την πίστη.

Αλλά αυτό δεν ήταν πάντα η περίπτωση. Για περισσότερο από μια δεκαετία θα προσληφθεί και μέντορας των υποψηφίων μέσα από εξαντλητική διαδικασία της συνέντευξης μας. Είχα επιλεγεί ως ένα από τα 10 άτομα (από μια επιχείρηση άνω των 30.000) για να εμφανιστεί σε βίντεο μας πρόσληψη, το οποίο παίζεται σε κάθε κολέγιο θα επισκεφθούμε όλο τον κόσμο. Το 2006 κατάφερα το καλοκαιρινό πρόγραμμα πρακτικής σε πωλήσεις και τη διαπραγμάτευση στη Νέα Υόρκη για τους 80 φοιτητές πανεπιστημίου που έκανε την περικοπή, από τις χιλιάδες που εφαρμόζονται.

Ήξερα ότι ήταν καιρός να φύγει, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσε πλέον να εξετάσει τους μαθητές στα μάτια και να τους πει τι ένα μεγάλο μέρος αυτό ήταν για να λειτουργήσει.

Όταν τα βιβλία ιστορίας γραμμένο για την Goldman Sachs, που μπορεί να αντανακλά το γεγονός ότι η τρέχουσα διευθύνων σύμβουλος, Lloyd Blankfein Γ., και ο πρόεδρος, Gary D. Cohn, έχασε αναμονή της κουλτούρας της επιχείρησης στο ρολόι τους. Πραγματικά πιστεύω ότι αυτή η μείωση ηθικό ανάστημα της επιχείρησης αντιπροσωπεύει την πιο σοβαρή απειλή για τη μακροπρόθεσμη επιβίωση του.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου είχα το προνόμιο να συμβουλεύουν δύο από τα μεγαλύτερα hedge funds σε θέματα του πλανήτη, πέντε από τους μεγαλύτερους διαχειριστές κεφαλαίων στις Ηνωμένες Πολιτείες, και τρία από τα πιο γνωστά κρατικά επενδυτικά ταμεία στη Μέση Ανατολή και την Ασία. Οι πελάτες μου έχουν συνολικά περιουσιακά στοιχεία της περισσότερο από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Έχω λάβει πάντα πολύ υπερήφανοι για την παροχή συμβουλών στους πελάτες μου να κάνω αυτό που πιστεύω ότι είναι σωστό για αυτούς, ακόμη και αν αυτό σημαίνει λιγότερα χρήματα για την επιχείρηση. Η άποψη αυτή γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής στην Goldman Sachs. Ένα άλλο σημάδι ότι ήρθε η ώρα να φύγει.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Η εταιρεία άλλαξε τον τρόπο σκέψης για την ηγεσία. Ηγεσία που χρησιμοποιούνται να είναι περίπου ιδεών, δίνοντας το παράδειγμα και να κάνουν το σωστό. Σήμερα, αν κάνετε αρκετά χρήματα για την επιχείρηση (και σήμερα δεν είναι ένα τσεκούρι δολοφόνος) θα προωθηθεί σε μια θέση επιρροής.

Ποιες είναι οι τρεις γρήγορους τρόπους για να γίνει ηγέτης; α) για την Εκτέλεση της επιχείρησης "άξονες", η οποία είναι η Goldman-μιλούν για να πείσει τους πελάτες σας να επενδύσουν σε μετοχές ή άλλα προϊόντα που προσπαθούμε να ξεφορτωθούμε επειδή δεν θεωρείται ότι έχει πολλές δυνατότητες κέρδους. β) ". Ελέφαντες Hunt" Στα αγγλικά: να πάρει τους πελάτες σας - μερικοί από τους οποίους είναι σοφιστικέ, και μερικοί από τους οποίους δεν είναι - ό, τι στο εμπόριο θα αποφέρει το μεγαλύτερο κέρδος για την Goldman. Τηλεφώνησέ μου ντεμοντέ, αλλά δεν μου αρέσει οι πελάτες μου που πωλούν ένα προϊόν που είναι λάθος για αυτούς. γ) Βρείτε τον εαυτό σας κάθεται σε ένα κάθισμα, όπου η δουλειά σου είναι στο εμπόριο κάποια ρευστότητα, αδιαφανές προϊόν με ένα ακρωνύμιο με τρία γράμματα.

Σήμερα, πολλοί από αυτούς τους ηγέτες εμφανίσει ένα Goldman Sachs πολιτισμό πηλίκο της ακριβώς μηδέν τοις εκατό. Παρακολουθώ τα παράγωγα συναντήσεις πώλησης όπου ούτε ένα λεπτό που δαπανώνται ερωτήσεις σχετικά με το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τους πελάτες. Είναι καθαρά για το πώς μπορούμε να κάνουμε την πιο δυνατή χρήματα από αυτά. Αν ήταν ένας ξένος από τον Άρη και κάθισε στη μία από αυτές τις συναντήσεις, θα πιστεύετε ότι η επιτυχία ή η πρόοδος ενός πελάτη που δεν ήταν μέρος της διαδικασίας της σκέψης σε όλα.

Με κάνει να άρρωστος ασυγκίνητα πώς οι άνθρωποι μιλούν για την αντιγραφή από τους πελάτες τους. Κατά τους τελευταίους 12 μήνες έχω δει πέντε διαφορετικά διευθυντές αναφέρονται στους πελάτες τους ως "Muppets," μερικές φορές πάνω από εσωτερικό μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Ακόμη και μετά η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς,  Fabulous Fab , Abacus, το έργο του Θεού , Καρλ Λέβιν,  Καλαμάρια βαμπίρ ; Δεν ταπεινότητα; Θέλω να πω, έλα. Ακεραιότητα; Είναι διαβρώνει. Δεν ξέρω κάθε παράνομη συμπεριφορά, αλλά οι άνθρωποι θα ωθήσει το φάκελο και πίσσα προσοδοφόρα και πολύπλοκα προϊόντα στους πελάτες, ακόμη και αν δεν είναι οι πιο απλές επενδύσεις ή οι αυτοί που είναι άμεσα ευθυγραμμισμένη με τους στόχους του πελάτη; Απολύτως. Κάθε μέρα, στην πραγματικότητα.

Μου εκπλήσσει το πόσο λίγο ανώτερα διοικητικά στελέχη παίρνει μια βασική αλήθεια: Εάν οι πελάτες δεν σας έχω εμπιστοσύνη ότι θα σταματήσει τελικά να κάνει επιχειρήσεις με σας. Δεν έχει σημασία πόσο έξυπνοι είστε.

Αυτές τις μέρες, η πιο συνηθισμένη ερώτηση που παίρνω από το δημοτικό αναλυτών σχετικά με τα παράγωγα είναι, "Πόσα χρήματα δεν κάνουμε από τον πελάτη;" Δεν με ενοχλεί κάθε φορά που το ακούω, γιατί αποτελεί σαφή αντανάκλαση του τι παρατηρούμε από τους ηγέτες σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να συμπεριφέρονται. Τώρα, έργο 10 χρόνια στο μέλλον: Δεν χρειάζεται να είναι ένα επιστήμονα πυραύλων για να καταλάβω ότι ο κατώτερος αναλυτής κάθονται ήσυχα στην γωνιά του δωματίου για ακρόαση "Muppets", "αντιγραφή μάτια έξω» και «πληρώνομαι» doesn «Τ ακριβώς να μετατραπεί σε ένα πρότυπο πολίτη.

Όταν ήμουν πρωτοετής αναλυτής δεν ήξερα που ήταν το μπάνιο, ή πώς να δέσει τα κορδόνια μου. Διδάχτηκα να ασχολούνται με την εκμάθηση των σχοινιών, να μάθουμε τι ήταν ένα παράγωγο, η κατανόηση της χρηματοδότησης, να γνωρίσουν τους πελάτες μας και ποια ήταν τα κίνητρα τους, μαθαίνοντας πώς ορίζεται η επιτυχία και τι μπορούμε να κάνουμε για να τους βοηθήσουν να φτάσουμε εκεί.

Proudest στιγμές στη ζωή μου - να πάρει μια πλήρη υποτροφία για να πάει από τη Νότια Αφρική στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, που επιλέγονται ως μελετητής της Ρόδου εθνικό φιναλίστ, κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο για την επιτραπέζια αντισφαίριση στο Maccabiah Αγώνες στο Ισραήλ, γνωστή ως το εβραϊκό Ολυμπιακοί Αγώνες - έχουν όλα έρχονται με σκληρή δουλειά, χωρίς συντομεύσεις. Η Goldman Sachs σήμερα έχει γίνει πάρα πολύ σχετικά με τις συντομεύσεις και δεν αρκεί για την επίτευξη. Απλώς δεν αισθάνεται δεξιά σε μένα πια.

Ελπίζω ότι αυτό μπορεί να είναι μια κλήση αφύπνισης για το διοικητικό συμβούλιο. Κάντε τον πελάτη το σημείο εστίασης της επιχείρησής σας και πάλι. Χωρίς πελάτες δεν θα κάνετε τα χρήματα. Στην πραγματικότητα, δεν θα υπάρχουν. Ζιζανίων από τα ηθικά τους ανθρώπους σε πτώχευση, δεν έχει σημασία πόσα χρήματα κάνουν για την επιχείρηση. Και να πάρετε τον πολιτισμό και πάλι δεξιά, έτσι ώστε οι άνθρωποι θέλουν να εργαστούν εδώ για τους σωστούς λόγους. Οι άνθρωποι που νοιάζονται μόνο για την παραγωγή των χρημάτων δεν θα συμβάλει σε αυτήν την εταιρεία - ή την εμπιστοσύνη των πελατών της - για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Greg Smith, ο οποίος παραιτήθηκε σήμερα ως διευθυντής της Goldman Sachs και εκτελεστικός επικεφαλής των Ηνωμένων ιδίων κεφαλαίων των επιχειρήσεων μελών των παραγώγων της εταιρείας στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.