Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ μας δείχνουν τον δρόμο της εργατικής αυτοδιαχείρισης

Καταπληκτικό το ρεπορτάζ που έκαναν –και προβλήθηκε από την τηλεόραση Ε.Τ.3- ο Αντώνης Γαλανόπουλος και ο Χρήστος Αβραμίδης. (Κάτι ανάλογο δεν θα προβληθεί ποτέ από τα ιδιωτικά κανάλια)

Αναφέρετε στην προσπάθεια που κάνουν οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ οι οποίοι χωρίς κεφάλαιο, πήραν το εργοστάσιο στα χέρια τους, συνέχισαν να παράγουν και κάνουν μια πρωτοποριακή προσπάθεια στην Ελλάδα που μας δείχνει το δρόμο της αυτοδιαχείρισης, αφού 13 μήνες τώρα, χωρίς αφεντικά, το εργοστάσιο εξακολουθεί να παράγει κάτω από εργατικό έλεγχο με υποδειγματική παραγωγική διαδικασία.

Με την ευκαιρία να θυμηθούμε παλαιότερη ανακοίνωση αυτών των εργατών:

Εμείς οι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ. εγκαταλειμμένοι από την εργοδοσία που μας χρωστάει τεράστια ποσά – δεδουλευμένα και υπερήμερα- αποφασίσαμε να κρατήσουμε το εργοστάσιο και να επιβιώσουμε, κόντρα σε αυτό που επιβάλουν οι καιροί της καπιταλιστικής κρίσης και των αντεργατικών μέτρων.

Μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας και πλήρους οριζοντιότητας , προσπαθούμε δυο-μισή χρόνια τώρα (και ενώ όλη η κοινωνία υποφέρει ) να κρατηθούμε ζωντανοί, δυνατοί , με πλήρη ενέργεια και μακριά από τον φόβο της κατάθλιψης. Αποφασίσαμε μέσα σε αυτό το εργοστάσιο που έχουμε κατειλημμένο να κάνουμε αυτό που κυβερνώντες, καθεστωτικά ΜΜΕ και τα τσιράκια τους, θέλουν να πείσουν την εργατική τάξη πως είναι αδύνατο. Καταφέρνουμε να επιβιώσουμε και παράλληλα να επιβάλουμε μια λύση, για την επαναλειτουργία του εργοστασίου κάτω από: «εργατικό έλεγχο της παραγωγής και αυτό-διεύθυνση μέσα από την συνέλευση των εργαζομένων».


             


πηγη:
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2014/03/blog-post_8946.html

Η Πρωτοβουλία Αγώνα Νάξου Ενάντια στα Αιολικά την Κυριακή 30 Μαρτίου, 7.00μμ στην αίθουσα του πολιτιστικού Φιλωτίου.

Η Πρωτοβουλία Αγώνα Νάξου Ενάντια στα Αιολικά ανακοινώνει ότι, λόγω ανηλειμμένων υποχρεώσεων του Πολιτιστικού στο Φιλώτι για το Σάββατο 29 Μαρτίου, θα πραγματοποιήσει την εκδήλωση την ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ, 7.00μμ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΦΙΛΩΤΙΟΥ.

Θα προβληθεί σχετικό βίντεο και θα γίνει συζήτηση γύρω από την εγκατάσταση 2 αιολικών ζωνών με 30 ανεμογεννήτριες ύψους 100 μέτρων στη Νάξο από την εταιρεία DAMCO (Κοπελούζος,Σαμαράς κ.α).

35 χώρες στις οποίες οι ΗΠΑ υποστήριξαν φασίστες, εμπόρους ναρκωτικών & τρομοκράτες

Η υποστήριξη των ΗΠΑ σε ακροδεξιούς και το πρόσφατο πραξικόπημα στην Ουκρανία είναι απλώς άλλο ένα παράδειγμα της στήριξης από τις ΗΠΑ του φασισμού, της τρομοκρατίας και της διακίνησης ναρκωτικών κατά τη διάρκεια όλης της σύγχρονης ιστορίας.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα AlterNet, o δημοσιογράφος Nicolas J.S. Davies ρίχνει μια ματιά στην ιστορία του 20ου και 21ου αιώνα και δείχνει πως φασίστες δικτάτορες, έμποροι ναρκωτικών και πολέμαρχοι σε όλο τον κόσμο έχουν απολαύσει την υποστήριξη και την χορηγία των ΗΠΑ, στα πλαίσια του αδυσώπητου αγώνα της για άσκηση παγκοσμίου ελέγχου και κυριαρχίας.

Παρακάτω, σύμφωνα με τον Nicolas J.S. Davies, είναι οι 35 σημαντικότερες χώρες που η πρόσφατη ιστορία απέδειξε ότι η Αμερική έβαλε το 'χεράκι' της. Ένα 'χεράκι' που αρκετές φορές δεν ήταν και τόσο αόρατο.

                                                

1. Αφγανιστάν

Στη δεκαετία του 1980, οι ΗΠΑ συνεργάστηκαν με το Πακιστάν και τη Σαουδική Αραβία για να ανατρέψουν τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Αφγανιστάν. Η εισβολή των ΗΠΑ το 2001 αποκατέστησε τους πολέμαρχους και εμπόρους ναρκωτικών στην εξουσία. Το Αφγανιστάν είναι σήμερα η 175η πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου και από το 2004 κατέχει το ρεκόρ παραγωγής οπίου (5.300 τόνοι ετησίως).

2. Αλβανία

Μεταξύ 1949 και 1953, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο κάνανε ενεργές προσπάθειες για να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Αλβανίας, της μικρότερης και πιο ευάλωτης κομμουνιστικής χώρας της Ανατολικής Ευρώπης. Πολλοί Αλβανοί εξόριστοι είχαν προσληφθεί και εκπαιδευτεί για να επιστρέψουν στην Αλβανία, προκειμένου να ενθαρρυνθεί η διαφωνία και ο σχεδιασμός μιας ένοπλης εξέγερσης. Πολλοί που συμμετείχαν στο πρόγραμμα ήταν πρώην συνεργάτες της ιταλικής και γερμανικής κατοχής κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσά τους ήταν ο πρώην Υπουργός Εσωτερικών, Xhafer Deva, ο οποίος επέβλεψε την απέλαση των «Εβραίων, κομμουνιστών, και συναφή υπόπτων» (όπως περιγράφεται σε έγγραφο των Ναζί) στο Άουσβιτς. Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα των ΗΠΑ έχουν αποκαλύψει ότι ο Deva ήταν ένας από τους 743 φασίστες εγκληματίες πολέμου που έχουν προσληφθεί από τις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο.

3. Αργεντινή

Έγγραφα των ΗΠΑ που διέρρευσαν το 2003 αποκάλυψαν συνομιλίες μεταξύ του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Henry Kissinger, και του Υπουργού Εξωτερικών της Αργεντινής, Admiral Guzzetti, τον Οκτώβριο του 1976, λίγο μετά την στρατιωτική χούντα που κατέλαβε την εξουσία στην Αργεντινή. Ο 'βρώμικος πόλεμος' που ακολούθησε είχε σαν αποτέλεσμα να σκοτωθούν συνολικά 30.000 άτομα, οι περισσότεροι από αυτούς νέοι, και εκλάπησαν 400 μωρά που προέρχονταν από οικογένειες των οποίων οι γονείς δολοφονήθηκαν.

4. Βραζιλία

Το 1964, ο στρατηγός Castelo Branco ηγήθηκε ενός πραξικοπήματος που καθιέρωσε μια βίαιη στρατιωτική δικτατορία επί δύο δεκαετίες. Ο Vernon Walters, στρατιωτικός ακόλουθος των ΗΠΑ και αργότερα διευθυντής της CIA και αναπληρωτής πρεσβευτής στον ΟΗΕ, είχε μια καλή σχέση με τον Castelo Branco μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η CIA παρείχε την αναγκαία υποστήριξη για να εξασφαλιστεί η επιτυχία του πραξικοπήματος , συμπεριλαμβανομένης της χρηματοδότησης της εργατικής αντιπολίτευσης και σε ομάδες φοιτητών στις διαδηλώσεις στους δρόμους, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία και τη Βενεζουέλα.

5. Καμπότζη

Όταν ο Πρόεδρος Νίξον διέταξε τον μυστικό και παράνομο βομβαρδισμό της Καμπότζης το 1969, οι πιλότοι των ΗΠΑ διατάχθηκαν να παραποιήσουν και να αλλοιώσουν τις καταγραφές για να αποκρυφτεί το γεγονός ότι σκοτώθηκαν τουλάχιστον μισό εκατομμύριο Καμποτζιανοί, από τη ρίψη βομβών στη χώρα τους. Δεδομένου ότι οι Ερυθροί Χμερ ενισχύθηκαν το 1973, η CIA ανέφερε ότι "η προπαγάνδα ήταν η πιο αποτελεσματική μεταξύ των προσφύγων θύματα του βομβαρδισμού B - 52". Μετά αφού οι Ερυθροί Χμερ σκότωσαν τουλάχιστον 2 εκατομμύρια από τους συμπατριώτες τους και είχαν εκδιωχθεί από το Βιετναμέζικο στρατό το 1979, η ομάδα των ΗΠΑ στην Καμπότζη, η οποία είχε βάση στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Μπανγκόκ, έθεσε ως στόχο να τους κρατήσει για τουλάχιστον άλλη μια δεκαετία ως «αντίσταση» στη νέα επίσημη κυβέρνηση της Καμπότζης, η οποία είχε την υποστήριξη του Βιετνάμ.

6. Χιλή

Όταν ο Salvador Allende έγινε πρόεδρος το 1970, ο Πρόεδρος Nixon είχε υποσχεθεί "θα κάνω την οικονομία της Χιλής να κελαηδάει". Οι ΗΠΑ, ο κυριότερος εμπορικός εταίρος της Χιλής, μείωσε τότε σε μεγάλο βαθμό το εμπόριο με τη χώρα των Άνδεων για να προκαλέσει ελλείψεις και οικονομικό χάος. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η CIA είχαν κάνει εξελιγμένες επιχειρήσεις προπαγάνδας και δυσφήμισης στη Χιλή για μια δεκαετία, χρηματοδοτούσαν συντηρητικούς πολιτικούς, συνδικάτα, ομάδες φοιτητών και όλα τα μέσα ενημέρωσης, ενισχύοντας παράλληλα τους δεσμούς τους με το στρατό. Μετά αφού ο στρατηγός Pinochet κατέλαβε την εξουσία, η CIA διατήρησε στο μισθολόγιο της τους υπαλλήλους της στη Χιλή και συνεργάστηκε στενά με τη Χιλιανή μυστική υπηρεσία πληροφοριών, ενώ η στρατιωτική κυβέρνηση σκότωνε χιλιάδες ανθρώπους και φυλάκιζε και βασάνιζε δεκάδες χιλιάδες.

7. Κίνα

Στα τέλη του 1945, 100.000 Αμερικανοί στρατιώτες πολέμησαν στο πλευρό των δυνάμεων του Kuomintang της Κίνας σε περιοχές του βορρά που είχαν καταληφθεί από τους κομμουνιστές. Ο Chiang Kai-shek ήταν ίσως ο πιο διεφθαρμένος όλων των συμμάχων των ΗΠΑ. Μια σταθερή ροή των συμβούλων των ΗΠΑ στην Κίνα είχε προειδοποιήσει ότι η βοήθεια των ΗΠΑ είχε κλαπεί από τον Chiang και τους φίλους του, ορισμένες μάλιστα είχαν πωληθεί ακόμη και στους Ιάπωνες, αλλά η δέσμευση των ΗΠΑ με τον Chiang συνεχίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα.

8. Κολομβία

Όταν οι ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ και η Υπηρεσία Καταπολέμησης Ναρκωτικών βοήθησαν τις Κολομβιανές δυνάμεις να κυνηγήσουν και να εξολοθρεύσουν των άρχοντα των ναρκωτικών Pablo Escobar, συνεργάστηκαν με μια ομάδα εθελοντών φρουρών εν ονόματι «Los Pepes». Το 1997, ο Diego Murillo Bejarano και άλλοι ηγέτες συμμοριών ίδρυσαν την AUC ( Ηνωμένες Δυνάμεις Αυτοάμυνας της Κολομβίας), που ήταν υπεύθυνες για το 75 % των βίαιων θανάτων πολιτών στην Κολομβία κατά τη διάρκεια των επόμενων 10 ετών.

9. Κούβα

Οι ΗΠΑ υποστήριξαν τη δικτατορία του Batista στη δημιουργία συνθηκών καταπίεσης που σκότωσαν 20.000 ανθρώπους. Ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ, Earl Smith, κατέθεσε ενώπιον του Κογκρέσου ότι "η επιρροή των ΗΠΑ ήταν τόσο συντριπτική στην Κούβα αφού ο πρέσβης της Αμερικής ήταν ο δεύτερος πιο σημαντικός άνθρωπος, μερικές φορές πιο σημαντικός και από τον Κουβανό Πρόεδρο". Μετά την επανάσταση, η CIA ξεκίνησε μια μεγάλη εκστρατεία τρομοκρατίας ενάντια στην Κούβα, τη διαμόρφωση των εξόριστων Κουβανών στη Φλόριντα, την Κεντρική Αμερική και τη Δομινικανή Δημοκρατία για διάπραξη φόνων και σαμποτάζ στο νησί. Οι πράξεις που χρηματοδοτήθηκαν από τη CIA ενάντια στην Κούβα περιλαμβάνουν την απόπειρα εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων, δεκάδες απόπειρες δολοφονίας κατά του Fidel Castro, δολοφονίες αρκετών υπαλλήλων της Κυβέρνησης, πολλές βομβιστικές επιθέσεις το 1960 και τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον τουριστών, τον βομβαρδισμό ενός γαλλικού πλοίου στο λιμάνι της Αβάνας, την επίθεση τρομοκρατίας του Κουβανικού αεροσκάφος η οποία είχε σχεδιαστεί από τον  Luis Posada Carriles και τον Orlando Bosch, οι οποίοι παραμένουν μέχρι και σήμερα ελεύθεροι στις ΗΠΑ.

10. Ελ Σαλβαδόρ

Ο εμφύλιος πόλεμος στο Ελ Σαλβαδόρ στη δεκαετία του 1980 ήταν μια λαϊκή εξέγερση εναντίον ενός καθεστώτος που κυβερνούσε με πρωτοφανή αγριότητα. Τουλάχιστον 70.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι εξαφανίστηκαν. Η Επιτροπή Αλήθειας που καθορίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη μετά τον πόλεμο, διαπίστωσε ότι το 95 % των νεκρών σκοτώθηκαν από κυβερνητικές δυνάμεις και τάγματα θανάτου, και μόνο το 5 % από αντάρτες του FMLN. Οι κυβερνητικές δυνάμεις δημιουργήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν, εξοπλίστηκαν και εποπτευόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από τη CIA, της Ειδικές Δυνάμεις και από τη Σχολή της Αμερικής.

11. Γαλλία

Στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Ινδοκίνα, την Ινδονησία, την Κορέα και τις Φιλιππίνες στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η προώθηση των συμμαχικών δυνάμεων διαπίστωσε ότι οι κομμουνιστικές αντιστασιακές δυνάμεις είχαν πάρει τον έλεγχο μεγάλων περιοχών ή ακόμα και ολόκληρων χωρών, όταν οι Γερμανικές και Ιαπωνικές δυνάμεις είχαν αποσυρθεί ή παραδοθεί. Στη Μασσαλία, η κομμουνιστική ένωση CGT έλεγχε τις αποβάθρες που ήταν το κλειδί για το εμπόριο με τις ΗΠΑ και της διενέργειας του σχεδίου Μάρσαλ. Το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ (OSS), είχε συνεργαστεί με την Αμερικανο-Σικελική μαφία και τους γκάνγκστερ της Κορσικής κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μετά αφού το OSS έγινε η νέα CIA μετά τον πόλεμο, χρησιμοποίησε τις επαφές του για να αποκαταστήσει τους γκάνγκστερ της Κορσικής στην εξουσία στη Μασσαλία, προκειμένου να σπάσουν τις απεργίες στις αποβάθρες και να πάρουν τον έλεγχο από την CGT. Η CIA προστάτευσε τους Κορσικανούς, κι αυτοί δημιούργησαν εργαστήρια ηρωίνης . Η αποστολή του εν λόγω ναρκωτικού στη Νέα Υόρκη εκτινάχθηκε στα ύψη, ενώ η Αμερικανο-Σικελική μαφία άκμασε υπό την προστασία της CIA.

12. Γκάνα

Δεν φαίνεται να υπάρχει παρότρυνση εθνικών ηγετών στην Αφρική αυτές τις μέρες. Και αυτό μπορεί να είναι σφάλμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1950 και το 1960, υπήρχε ένα ανερχόμενο αστέρι στην Γκάνα: ο Kwame Nkrumah, ο οποίος διετέλεσε Πρωθυπουργός υπό βρετανική κυριαρχία το 1952-1960. Όταν η Γκάνα έγινε ανεξάρτητο κράτος, έγινε πρόεδρος. Ήταν σοσιαλιστής, παν- Αφρικανός και αντι-ιμπεριαλιστής, και το 1965 έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Νεοαποικιοκρατία: Το τελευταίο στάδιο του ιμπεριαλισμού». Ο Nkrumah ανατράπηκε με πραξικόπημα της CIA το 1966. Η CIA αρνήθηκε τη συμμετοχή της σε αυτό, αλλά ο Βρετανικός Τύπος αργότερα ανέφερε ότι 40 πράκτορες της CIA λειτουργούσαν έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ στη χώρα. Ο πρώην πράκτορας της CIA, John Stockwell, έχει αποκαλύψει πολλά σχετικά με τον καθοριστικό ρόλο της CIA στο πραξικόπημα αυτό στο βιβλίο του «Στην αναζήτηση των εχθρών».

13 . Ελλάδα

Όταν οι Βρετανικές δυνάμεις προσγειώθηκαν στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1944, βρήκαν ότι η χώρα βρισκόταν υπό τον αποτελεσματικό έλεγχο του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, την αντάρτικη ομάδα αριστερών που σχηματίστηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας το 1941 μετά την Ιταλική και Γερμανική εισβολή. Ο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ χαιρέτισε τις βρετανικές δυνάμεις αλλά οι Βρετανοί αρνήθηκαν οποιαδήποτε συμφωνία μαζί τους και εγκατέστησαν μια κυβέρνηση που περιλάμβανε μονάρχες και συνεργάτες των Ναζί. Όταν ο αντάρτικος στρατός πραγματοποίησε μια μεγάλη διαδήλωση στην Αθήνα, η αστυνομία άνοιξε πυρ και σκότωσε 28 άτομα. Οι Βρετανοί προσέλαβαν μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας εκπαιδευμένα από τους Ναζί για να κυνηγήσουν και να συλλάβουν τα μέλη του ΕΛΑΣ, τα οποία επανεξοπλίστηκαν ως κίνημα αντίστασης. Το 1947, βυθισμένοι σε ένα βίαιο εμφύλιο πόλεμο, οι Βρετανοί, οι οποίοι ήταν σε πτώχευση, ζήτησαν βοήθεια από τις ΗΠΑ να αναλάβουν την κατεχόμενη Ελλάδα. Η υποστήριξη των ΗΠΑ στη φασιστική κυβέρνηση που ήταν εγκατεστημένη στην Ελλάδα, στη συνέχεια κατοχυρώθηκε στο Δόγμα Τρούμαν, γεγονός που θεωρείται από πολλούς ιστορικούς ως η αρχή του Ψυχρού Πολέμου. Ο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ παρέδωσε τα όπλα του το 1949, μετά αφού η Γιουγκοσλαβία απέσυρε την υποστήριξή της, και 100.000 από τα μέλη του εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν.

14. Γουατεμάλα

Μετά την πρώτη προσπάθεια της να ανατρέψει μια ξένη κυβέρνηση στο Ιράν το 1953, η CIA ξεκίνησε μια επιχείρηση για να εξαλείψει την εκλεγμένη φιλελεύθερη κυβέρνηση του Jacobo Arbenz στη Γουατεμάλα το 1954. Η CIA προσέλαβε και εκπαίδευσε ένα μικρό στρατό μισθοφόρων κάτω από την αρχηγία του εξόριστου Γουατεμαλού Castillo Armas για να εισβάλουν στη Γουατεμάλα με 30 αεροπλάνα, δίχως αμερικανικά σύμβολα, με αεροπορική υποστήριξη. Ο πρέσβης Peurifoy, απεσταλμένος των ΗΠΑ στη Γουατεμάλα, ετοίμασε μια λίστα των κατοίκων της Γουατεμάλας που έπρεπε να εκτελεστούν, και ο Armas εγκαταστάθηκε ως πρόεδρος . Η κυριαρχία του τρόμου που ακολούθησε κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, οδήγησε σε 40 χρόνια εμφυλίου πολέμου, στον οποίο τουλάχιστον 200.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, οι περισσότεροι από αυτούς αυτόχθονες. Έγγραφα της CIA λεπτομερώς περιγράφουν τη σφαγή και την καταστροφή ολόκληρων χωριών.

15. Αϊτή

Περίπου 200 χρόνια μετά την εξέγερση των σκλάβων που δημιούργησε το έθνος της Αϊτής και νίκησε τα στρατεύματα του Ναπολέοντα, ο λαός της Αϊτής, που είχε υποφέρει τόσο πολύ, ήταν τελικά σε θέση να επιλέξει μια πραγματικά δημοκρατική κυβέρνηση με επικεφαλής τον πάτερ Jean - Bertrand Aristide το 1991. Ωστόσο, ο Πρόεδρος Aristide ανατράπηκε από στρατιωτικό πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά από οκτώ μήνες στο γραφείο και ο Οργανισμός Πληροφοριών Άμυνας των ΗΠΑ(DIA), προσέλαβε μια παραστρατιωτική δύναμη που ονομαζόταν FRAPH για να επιτεθεί και να καταστρέψει το κίνημα Lavalas, το οποίο είχε δημιουργηθεί από τον Aristide στην Αϊτή. Η CIA προσέλαβε τον ηγέτη της FRAPH, Emmanuel ‘Toto’ Constant, δίνοντας του όπλα από τη Φλόριντα. Όταν ο Πρόεδρος Clinton έστειλε μια δύναμη κατοχής των ΗΠΑ να αποκαταστήσει τον Aristide στην εξουσία το 1994, τα μέλη της FRAPH που κρατούνταν από τις δυνάμεις των ΗΠΑ αφέθηκαν ελεύθερα με εντολή της Ουάσιγκτον , και η CIA διατήρησε την FRAPH για να υπονομεύσει τον Aristide και το κίνημά του. Αφού ο Aristide εξελέγη Πρόεδρος για δεύτερη φορά το 2000, μια ειδική ομάδα δράσης των ΗΠΑ με 200 στρατιώτες εκπαίδευσαν 600 πρώην μέλη της FRAPH στη Δομινικανή Δημοκρατία για να προετοιμάσουν ένα δεύτερο πραξικόπημα. Το 2004, ξεκίνησε μια εκστρατεία βίας με σκοπό την αποσταθεροποίηση της Αϊτής, η οποία αποτελούσε εσκεμμένα στην ουσία, την αφορμή για τις αμερικανικές δυνάμεις να εισέλθουν στη χώρα της Καραϊβικής και να απομακρύνουν από το αξίωμά του τον Aristide.

16. Ονδούρα

Το πραξικόπημα στην Ονδούρα το 2009 προκάλεσε καταστολή και μαζικές δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων, συνδικαλιστών και δημοσιογράφων. Παρά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί αξιωματούχοι αρνήθηκαν την οποιαδήποτε ανάμειξη σε αυτό, απέρριψαν ωστόσο να διακόψουν τη στρατιωτική βοήθεια. Ωστόσο, το Wikileaks αποκάλυψε ότι η πρεσβεία των ΗΠΑ διαδραμάτισε βασικό ρόλο στη διαχείριση του πραξικοπήματος κατά του Manuel Zelaya και στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης που, σύμφωνα με αναφορές από οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταπιέζει και δολοφονεί τους κατοίκους της.

17. Ινδονησία

Το 1965, ο Στρατηγός Suharto ανέλαβε την εξουσία μετά την ανατροπή του Προέδρου Sukarno, και η θητεία του πυροδότησε ένα κύμα μαζικών δολοφονιών που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από μισό εκατομμύριο τουλάχιστον ανθρώπους. Διπλωμάτες των ΗΠΑ αργότερα παραδέχθηκαν ότι είχαν ετοιμάσει και παραδώσει λίστες με τα ονόματα 5.000 μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος που έπρεπε να δολοφονηθούν.

18 . Ιράν

Το Ιράν μπορεί να αποτελεί την πιο ενδεικτική περίπτωση πραξικοπήματος της CIA και των μακροπρόθεσμων συνεπειών του. Το 1953, η CIA και η MI6 του Ηνωμένου Βασιλείου ανέτρεψαν την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Mohamed Mosadegh. Το Ιράν είχε εθνικοποιήσει τη βιομηχανία πετρελαίου με ομόφωνη ψήφο του κοινοβουλίου του, που έληγε το μονοπώλιο της Ιρανικής Εταιρίας ΠετρελαίουAnglo (σημερινή ΒΡ), που στο Ιράν κατέβαλλε μόνο το 16% της αξίας του πετρελαίου. Για δύο χρόνια, το Ιράν αντιστάθηκε στον Βρετανικό ναυτικό αποκλεισμό και τις διεθνείς οικονομικές κυρώσεις. Μετά αφού ο πρόεδρος Eisenhower ανέλαβε τα καθήκοντά του το 1953, η CIA ενέκρινε το αίτημα της Βρετανίας για επέμβαση. Μετά την αρχική αποτυχία του πραξικοπήματος και αφού ο Σεΐχης της Περσίας και η οικογένειά του είχαν καταφύγει στην Ιταλία, η CIA κατέβαλε εκατομμύρια δολάρια στη δωροδοκία στρατιωτικών και στην ενοικίαση γκάνγκστερ να εξαπολύσουν τη βία στους δρόμους της Τεχεράνης. Ο Mosadegh αφαιρέθηκε απομακρύνθηκε τελικά από το αξίωμα του και επέστρεψε ο Σεΐχης για να κυβερνήσει με μεγάλη βαρβαρότητα ως μαριονέτα της Δύσης μέχρι την Ιρανική Επανάσταση του 1979.

19. Ισραήλ

Από το 1966, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχει ασκήσει το βέτο της στο Συμβούλιο Ασφαλείας για την προστασία του Ισραήλ 83 φορές περισσότερο από ό, τι τα άλλα τέσσερα μόνιμα μέλη σε συνδυασμό, και 42 του εν λόγω βέτο ήταν στα ψηφίσματα που σχετίζονται με το Ισραήλ ή / και την Παλαιστίνη. Η Διεθνής Αμνηστία κυκλοφόρησε πρόσφατα μια έκθεση που υποστήριζε ότι "οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν δείξει μια ανάλγητη περιφρόνηση για την ανθρώπινη ζωή, σκοτώνοντας δεκάδες Παλαιστινίων αμάχων, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη κατά τα τελευταία τρία χρόνια, με σχεδόν απόλυτη ατιμωρησία". Από την πλευρά του, ο Richard Falk, Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα Κατεχόμενα Εδάφη, περιέγραψε την επίθεση στη Γάζα το 2008 ως "μαζική παραβίαση του διεθνούς δικαίου", προσθέτοντας ότι "οι ΗΠΑ έχουν παράσχει όπλα και υποστήριξαν την πολιορκία, έτσι είναι συνένοχοι στα εγκλήματα". Ο Νόμος Leahy απαιτεί από τις ΗΠΑ να κόψει την στρατιωτική βοήθεια προς τις δυνάμεις που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά κάτι τέτοιο δεν εφαρμόστηκε ποτέ εναντίον του Ισραήλ.

20. Ιράκ

Το 1958, αφού η μοναρχία που υποστηριζόταν από τους Βρετανούς ανατράπηκε από τον Στρατηγό Abdul Qasim, η CIA στρατολόγησε έναν Ιρακινό 22 ετών εν ονόματι Sadam Husein για να δολοφονήσει τον νέο Πρόεδρο. Ο Husein και οι συνεργοί του δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τη δουλειά και κατέφυγαν στο Λίβανο. Η CIA τους νοίκιασε ένα διαμέρισμα στη Βηρυτό και στη συνέχεια ο Husein μεταφέρθηκε στο Κάιρο, όπου προσελήφθη ως πράκτορας των αιγυπτιακών μυστικών υπηρεσιών και σύχναζε επιμελώς στη πρεσβεία των ΗΠΑ. Ο Qasim δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια ενός πραξικοπήματος που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ το 1963, και όπως και στην Γουατεμάλα και στην Ινδονησία, η CIA έδωσε στη νέα κυβέρνηση μια λίστα με τουλάχιστον 4.000 κομμουνιστές που έπρεπε να «εξαλειφθούν». Αλλά από τη στιγμή που βρέθηκε στην εξουσία η Επαναστατική Κυβέρνηση του Μπάαθ (το Μπάαθ είναι το μαζικότερο και μακροβιότερο εθνικιστικό σοσιαλιστικό κίνημα που έκανε την εμφάνισή του στον Αραβικό κόσμο), αρνήθηκε να είναι μια δυτική μαριονέτα και εθνικοποίησε τη βιομηχανία πετρελαίου στο Ιράκ, υιοθέτησε μια αραβική εθνική εξωτερική πολιτική και έχτισε τα καλύτερα συστήματα εκπαίδευσης και υγείας στον αραβικό κόσμο. Το 1979, ο Sadam Husein έγινε Πρόεδρος, διεξήγαγε εκκαθαρίσεις των πολιτικών αντιπάλων και ξεκίνησε έναν καταστροφικό πόλεμο κατά του Ιράν, κάτι για το οποίο ο Donald Rumsfeld (American politician and businessman) και άλλοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ εξέφρασαν την ικανοποίηση τους και τον χαιρέτησαν ως ένα αποτελεσματικό σύμμαχο κατά της Τεχεράνης. Όταν το Ιράκ εισέβαλε στο Κουβέιτ, ο Husein έγινε πιο χρήσιμος στις ΗΠΑ ως εχθρός παρά ως σύμμαχος. Στη συνέχεια, η Αμερικανική χώρα άρχισε παγκοσμίως την προπαγανδιστική εκστρατεία της για να δυσφημίσει τον Ιρακινό Πρόεδρο, τον «νέο Χίτλερ», το οποίο διευκόλυνε την εισβολή των ΗΠΑ και των διεθνών εταίρων της στο Ιράκ το 2003.

21. Κορέα

Όταν οι δυνάμεις των ΗΠΑ κατέφθασαν στην Κορέα το 1945, παρελήφθησαν από υπαλλήλους της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας (RPC), η οποία ήταν συγκροτημένη από αντιστασιακές ομάδες που είχαν αφοπλίσει και πείσει τις Ιαπωνικές δυνάμεις να παραδοθούν και άρχισαν να καθιερώνουν τον νόμο και την τάξη σε όλη την Κορέα. Η Στρατηγός Hodge τις απέλασε και τοποθετήθηκε στο νότιο μισό της Κορέας υπό τη στρατιωτική κατοχή των ΗΠΑ. Αντίθετα, οι ρωσικές δυνάμεις στη Βόρεια Κορέα αναγνώρισαν την RPC, γεγονός που οδήγησε στη διαίρεση της Κορέας μακροπρόθεσμα. Οι ΗΠΑ έφεραν πίσω από την Κίνα τον Syngman Rhee, έναν συντηρητικό Κορεάτη εξόριστο, και τον τοποθέτησαν ως πρόεδρος της Νότιας Κορέας το 1948. Ο Rhee έγινε δικτάτορας και καθοδηγούταν από την αντικομμουνιστική σταυροφορία, η οποία συνελάμβανε και βασάνιζε χιλιάδες ανθρώπους με την κατηγορία ότι είναι κομμουνιστές και κατέστειλε βίαια τις διαδηλώσεις, σκοτώνοντας 100.000 ανθρώπους. Τελικά, ο Rhee αναγκάστηκε να παραιτηθεί κατά τη διάρκεια των μαζικών διαδηλώσεων των φοιτητών το 1960.

22. Λάος

Η CIA ξεκίνησε την παροχή της εναέριας υποστήριξης στις γαλλικές δυνάμεις στο Λάος το 1950 και παρέμεινε ενεργή εκεί για 25 χρόνια. Η CIA επινόησε τουλάχιστον τρία πραξικοπήματα μεταξύ 1958 και 1960 για να κρατήσει έξω την αριστερή κυβέρνηση Pathet Lao. Η CIA συνεργάστηκε με τους δεξιούς άρχοντες των ναρκωτικών του Λάος, όπως με τον Στρατηγό Phoumi Nosavan, μετέφερε όπιο από τη Βιρμανία, το Λάος και το Βιετνάμ, και προστάτευε το μονοπώλιο από το εμπόριο οπίου στο Λάος. Το 1962, η CIA προσέλαβε έναν μυστικό μισθοφορικό στρατό από 30.000 βετεράνους πρώην αντάρτες πολέμων στη Ταϊλάνδη, την Κορέα, το Βιετνάμ και τις Φιλιππίνες, για την καταπολέμηση του Pathet Lao. Δεδομένου ότι ένας μεγάλος αριθμός Αμερικανών στρατιωτών στο Βιετνάμ ήταν εθισμένος στην ηρωίνη, η εταιρεία Air America, που ήταν στις υπηρεσίες της CIA, μετέφερε όπιο από την επικράτεια του Hmong στα εργαστήρια ηρωίνης του Στρατηγού Vang Pao στο Long Tieng και στο Vientiane για την αποστολή στο Βιετνάμ. Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες από τη CIA για την ανατροπή του Pathet Lao, οι ΗΠΑ βομβάρδισαν την ασιατική χώρα με δύο εκατομμύρια τόνους βομβών.

23. Λιβύη

Η επέμβαση του ΝΑΤΟ ήταν δικαιολογημένη με δόλο ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ως μια προσπάθεια να προστατευθούν οι άμαχοι της Λιβύης. Ωστόσο, το ΝΑΤΟ διεξήγαγε 7.700 αεροπορικές επιδρομές, κατά τις οποίες 30.000-100.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν, ολόκληρα χωριά μετατράπηκαν σε ερείπια και πραγματοποιήθηκε εθνοκάθαρση. Η χώρα παραμένει σε χάος καθώς ισλαμιστές πολιτοφύλακες εκπαιδεύονταν και εξοπλίζονταν από τη Δύση για να αναλάβουν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της χώρας και να ανταγωνιστούν για την εξουσία.

24. Μεξικό

Ο αριθμός των νεκρών σε πολέμους των ναρκωτικών στο Μεξικό, πρόσφατα, έφθασε τους 100.000. Το πιο βίαιο καρτέλ ναρκωτικών είναι οι Zetas. Αμερικανοί αξιωματούχοι το αποκαλούν ως "το πιο σοφιστικέ και επικίνδυνο καρτέλ ναρκωτικών, άρτια εξελιγμένο τεχνολογικά, που λειτουργεί στο Μεξικό". Αλλά δεν μας λένε ότι το καρτέλ Zetas σχηματίστηκε από μεξικανικές δυνάμεις ασφαλείας που εκπαιδεύτηκαν από τις Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ στη Σχολή της Αμερικής στο Fort Benning στη Georgia και στο Fort Bragg στη Βόρεια Carolina.

25. Βιρμανία

Μετά την Κινέζικη Επανάσταση, οι στρατηγοί του Kuomintang μετακόμισαν στη Βόρεια Βιρμανία και έγιναν ισχυροί άρχοντες των ναρκωτικών, με την προστασία του Ταϊλανδέζικου στρατού, τη χρηματοδότηση της Ταϊβάν και την εναέρια υποστήριξη και εφοδιασμό από τη CIA. Η παραγωγή οπίου στη Βιρμανία αυξήθηκε από 18 τόνους το 1958 σε 600 τόνους το 1970. Η CIA διατήρησε αυτές τις δυνάμεις ως προπύργιο ενάντια στους κομμουνιστές της Κίνας, αλλά έγινε το «χρυσό τρίγωνο», ο μεγαλύτερος παραγωγός οπίου στον κόσμο.

26. Νικαράγουα

Anastasio Somoza κυβέρνησε τη Νικαράγουα σαν προσωπικό του φέουδο για 43 χρόνια με την άνευ όρων υποστήριξη της Εθνικής Φρουράς των ΗΠΑ, διαπράττοντας αδιανόητα εγκλήματα, βασανιστήρια, εκβιασμούς και βιασμούς με ατιμωρησία. Μετά την επανάσταση των Sandinista, και όταν ο Somoza ανατράπηκε το 1979, η CIA προσέλαβε, εκπαίδευσε και χρηματοδότησε μισθοφόρους για να εισβάλουν στη Νικαράγουα και να διαπράξουν τρομοκρατικές ενέργειες για να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα. Το 1986, το Διεθνές Δικαστήριο καταδίκασε τις ΗΠΑ για την αποστολή αυτή και διέταξε οι ΗΠΑ να θέσουν ένα τέλος στην επιθετικότητα τους και να πληρώσουν πολεμικές αποζημιώσεις στη Νικαράγουα, κάτι το οποίο φυσικά ποτέ δεν έγινε. Η αντίδραση των ΗΠΑ ήταν να δηλώσει ότι πλέον δεν αναγνωρίζει την δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης, παρακάμπτοντας έτσι όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.

27 Πακιστάν, 28 Σαουδική Αραβία, 29 Τουρκία

Σύμφωνα με πρώην συνεργάτη και εμπειρογνώμονα τρομοκρατίας της CIA και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ, Larry Johnson: "Το κύριο πρόβλημα που αφορά την αξιολόγηση μιας τρομοκρατικής απειλής είναι στο να οριστεί επακριβώς η κατάσταση του κράτους. Οι μεγαλύτεροι ένοχοι σήμερα, σε αντίθεση με ό, τι συνέβη πριν από 20 χρόνια, είναι το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία. Το Ιράν , παρά τις ασυναρτησίες του δεξιού κλάδου / νεοσυντηρητικών, δεν είναι τόσο δραστήριο στην προώθηση ή στη διευκόλυνση της τρομοκρατίας". Κατά τα τελευταία 12 χρόνια, η αμερικανική στρατιωτική βοήθεια στο Πακιστάν ξεπερνά τα 18.600 εκατ. δολλάρια. Οι ΗΠΑ απλώς διαπραγματεύτηκε την μεγαλύτερη συμφωνία πώλησης όπλων στην ιστορία με τη Σαουδική Αραβία. Και η Τουρκία είναι ένα μακροχρόνιο μέλος του ΝΑΤΟ. Οι τρεις κύριοι χορηγοί της τρομοκρατίας στον κόσμο σήμερα είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ.

30. Παναμάς

Αξιωματούχοι της Υπηρεσίας Καταπολέμησης Ναρκωτικών των ΗΠΑ ήθελαν να συλλάβουν τον Manuel Noriega το 1971, όταν ήταν επικεφαλής της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών του Παναμά. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι είχαν άφθονα στοιχεία για να τον καταδικάσουν για διακίνηση ναρκωτικών, ο Noriega είχε πολύ καιρό για να δράσει αναλόγως ως συνεργάτης της CIA και πληροφοριοδότης, έτσι παρέμεινε άθικτος. Παρά το γεγονός ότι η CIA αγνόησε προσωρινά τις πράξεις του κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Carter, ο Noriega συνέχισε να λαμβάνει τουλάχιστον 100.000 δολάρια ανά έτος από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ. Όταν ανήλθε στην εξουσία ως de facto κυβερνήτης του Παναμά, αποτελούσε πάλι μεγάλη αξία για τη CIA, καθώς ήταν σε θέση να υποβάλει τις εκθέσεις του σχετικά με τις συναντήσεις του με τον Fidel Castro και με τον Daniel Ortega της Νικαράγουας και υποστήριζε παράλληλα τους μυστικούς πολέμους των ΗΠΑ στην Κεντρική Αμερική. Ο Noriega προφανώς παράτησε την διακίνηση ναρκωτικών το 1985, πολύ πριν αφού οι ΗΠΑ τον κατηγόρησαν για αυτό το έγκλημα το 1988. Η κατηγορία ήταν ένα πρόσχημα για την εισβολή στον Παναμά από τις ΗΠΑ το 1989, κύριος στόχος της οποίας ήταν να αποκτήσουν οι ΗΠΑ μεγαλύτερο έλεγχο της Λατινικής αυτής χώρας, αν και η παρέμβαση στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 2.000 ανθρώπους.

31. Φιλιππίνες

Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ ξεκίνησαν το λεγόμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας το 2001, μια ειδική ομάδα από 500 στρατιώτες των ΗΠΑ διεξήγαγε μυστικές επιχειρήσεις στις νότιες Φιλιππίνες. Τώρα, στο πλαίσιο της πολιτικής Obama «περιστροφή του άξονα προς την Ασία», η στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ στις Φιλιππίνες αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς, από 12 εκατομμύρια το 2011 σε 50 το τρέχον έτος. Αλλά οι ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις Φιλιππίνες έχουν αναφέρει ότι η αύξηση της βοήθειας συμπίπτει με την αύξηση των στρατιωτικών επιχειρήσεων των ταγμάτων θανάτου εναντίον αμάχων. Τα 3 τελευταία χρόνια, τουλάχιστον 158 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στα χέρια αυτών των μονάδων.

32. Συρία

Όταν ο Πρόεδρος Obama ενέκρινε την αποστολή όπλων και μαχητών από τη Λιβύη προς τη βάση του Ελεύθερου Συριακού Στρατού στην Τουρκία με αγνώστων στοιχείων αεροσκάφη του ΝΑΤΟ στα τέλη του 2011, πίστευαν ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της μπορούσαν να αναπαράγουν την «επιτυχή» ανατροπή της κυβέρνησης της Λιβύης. Λίγους μήνες αργότερα, όταν δυτικοί ηγέτες υπονόμευσαν το ειρηνευτικό σχέδιο του Kofi Annan με αυτό του «Plan B», μακριά από την επιδίωξη της ειρήνης, ήταν ένα κίνητρο για την κλιμάκωση της βίας με την παροχή όπλων και οικονομικής στήριξης στους Τζιχαντιστές στη Συρία ώστε να διασφαλιστεί ότι θα αγνοηθεί το ειρηνευτικό σχέδιο Annan και θα αγωνιστούν. Αυτή η κίνηση σφράγισε τη μοίρα εκατομμυρίων Σύριων. Οι συνομιλίες της Γενεύης ΙΙ ήταν μια προσπάθεια κατά το ήμισυ να αναβιώσει το ειρηνευτικό σχέδιο Annan το 2012, αλλά η δυτική επιμονή σε μια «πολιτική μετάβαση» σήμανε την άμεση παραίτηση του Al Assad γεγονός που δείχνει ότι οι ηγέτες της Δύσης εξακολουθούν να δίνουν μεγαλύτερη αξία σε μια αλλαγή καθεστώτος παρά στην ειρήνη.

33. Ουρουγουάη

Στην Ουρουγουάη, το 1970, όταν ο αρχηγός της αστυνομίας Alejandro Otero εναντιώθηκε στους Αμερικανούς στο να εκπαιδεύσει τους πράκτορες του στην τακτική των βασανιστηρίων, υποβιβάστηκε. Ο Αμερικανός αξιωματούχος στην οποία ο Otero εξέδωσε πολλές καταγγελίες ήταν ο Dan Mitrione, ο οποίος εργαζόταν για το Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας των ΗΠΑ, ένα τμήμα της Αμερικανικής Υπηρεσίας για τη Διεθνή Ανάπτυξη . Έχει αναφερθεί ότι οι συνεδρίες του Mitrione περιλάμβαναν βασανιστήρια σε άστεγους που κακοποιούνταν μέχρι θανάτου με ηλεκτροσόκ για να διδάξει στους μαθητές τους μέχρι που μπορούν να φτάσουν με αυτές τις τεχνικές.

34. Γιουγκοσλαβία

Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, το 1999 ήταν μια πράξη κατάφωρης επίθεσης κατά παράβαση του άρθρου 2.4 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Όταν ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών, Robin Cook, είπε στην Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Madeleine Albright, ότι "το Ηνωμένο Βασίλειο έχει δυσκολίες με τους δικηγόρους του" για τη σχεδιαζόμενη επίθεση, αυτή πρότεινε στους Βρετανούς "τότε βρείτε νέους δικηγόρους", όπως αποκάλυψε ο James Rubin, Υφυπουργός Εξωτερικών. Η συμμαχική δύναμη εδάφους του ΝΑΤΟ στην επίθεση εναντίον της Γιουγκοσλαβίας ήταν ο Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου (KLA), με επικεφαλή τον Hashim Thaci. Τόσο η έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης το 2010, καθώς και το βιβλίο «Το κυνήγι», της Carla Del Ponte, πρώην εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία, υποστήριξαν τους ισχυρισμούς ότι κατά τη διάρκεια της εισβολής του ΝΑΤΟ, ο Thaci ήταν επικεφαλής μιας εγκληματικής οργάνωσης που ονομαζόταν «Ομάδα της Drenica» που έστειλε πάνω από 400 Σέρβους στην Αλβανία για να δολοφονηθούν, να εξαχθούν και να πουληθούν τα όργανα τους στη μαύρη αγορά. Ο Hashim Thaci είναι τώρα Πρωθυπουργός του προτεκτοράτου του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο.

35. Ζαΐρ (Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό)

Ο Patrice Lumumba, Πρόεδρος του Εθνικού Παν-Αφρικανικού Κινήματος του Κονγκό, συμμετείχε ενεργά στον αγώνα της χώρας για ανεξαρτησία και εξελέγη Πρωθυπουργός για πρώτη φορά στο Κονγκό το 1960. Καθαιρέθηκε από ένα υποστηριζόμενο από τη CIA πραξικόπημα με επικεφαλής τον Joseph-Desire Mobutu, Αρχηγό του Επιτελείου του Στρατού. Ο Mobutu κατάργησε τις εκλογές και αυτοανακηρύχθηκε Πρόεδρος το 1965, μετονομάζοντας τη χώρα και διοίκησε  με την βοήθεια και υποστήριξη των ΗΠΑ ως δικτάτορας γνωστός για την βιαιότητα του για 30 χρόνια. Παρά το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Κάρτερ αποστασιοποιήθηκε δημοσίως από τον Αφρικανό ηγέτη, το Ζαΐρ συνέχισε να λαμβάνει το 50 % του συνόλου των αμερικανικών στρατιωτικών ενισχύσεων στην υποσαχάρια Αφρική. Στη δεκαετία του 1990 η υποστήριξη των ΗΠΑ στον Mobutu άρχισε να κλονίζεται και να μειώνεται έως ότου ανατράπηκε από τον Laurent Kabila το 1997. Λίγο μετά πέθανε.

Ένα τεράστιο ποσό του ανθρώπινου πόνου θα μπορούσε να μετριαστεί και πολλά παγκόσμια προβλήματα να λυθούν εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν μια πραγματική δέσμευση στα ανθρώπινα δικαιώματα και στο κράτος δικαίου.

                                                          Nicolas J.S. Davies / AlterNet 

πηγη & μετάφραση στα Ελληνικά: Sierra Maestra

Υπό κατάληψη το Γενικό Λύκειο Νάξου

Στην κατάληψη του Γενικού Λυκείου Νάξου προχώρησαν οι μαθητές λίγο πριν από τις 10:00 το πρωί της Τετάρτης (26 Μαρτίου). 

Οι μαθητές προχώρησαν σε ψηφοφορία και μετά από απόφαση της συντριπτικής πλειοψηφίας τους αποφάσισαν την κατάληψη του σχολείου.
Αναβρασμός υπήρχε στο ΓΕΛ από νωρίς το πρωί της Τετάρτης, αφού οι μαθητές είχαν καταλάβει αρχικά τον προαύλιο χώρο του σχολείου ενώ λίγο αργότερα, μετά από συζητήσεις με το διευθυντή κ. Γατσωτή, τον ανάγκασαν να παραδώσει και τα κλειδιά του κτηρίου.
Οι πρόεδροι των τμημάτων συγκέντρωσαν τους μαθητές κάθε τμήματος στον προαύλιο χώρο του σχολείου και προχώρησαν σε ψηφοφορία για την κατάληψη. Έτσι, σε σύνολο 317 μαθητών, υπέρ της κατάληψης ψήφισαν 259, κατά 33, ενώ απόντες ήταν 25 μαθητές.
Οι μαθητές του Λυκείου προχώρησαν στην παραπάνω απόφαση διεκδικώντας σειρά νέων αιτημάτων, αλλά και άλλων που δεν έχουν ικανοποιηθεί από παλαιότερες κινητοποιήσεις τους.

Αναλυτικότερα τα αιτήματα των μαθητών του Λυκείου:

Οι μαθητές του Γενικού Λυκείου Χώρας Νάξου αποφάσισαν την κατάληψη του σχολικού κτηρίου ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τα παρακάτω:

1.  Η διεύθυνση αρνείται την επικοινωνία με τους μαθητές

2. Μεροληπτική αντιμετώπιση των μαθητών από τους καθηγητές (π.χ. ως προς τις ποινές και τη βαθμολόγηση)

3. Γίνεται χρήση του νόμου κατά το δοκούν, από τη διεύθυνση του σχολείου, με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να διαπράττονται αδικίες σε βάρος των μαθητών

4. Ζητάμε ουσιαστικό έλεγχο της καταλληλότητας των εκπαιδευτικών (σε πολλές περιπτώσεις παρατηρούνται ανάρμοστες και προσβλητικές συμπεριφορές)

5. Χρήση αθέμιτων και αβάσιμων μέσων από τη διεύθυνση (εκφοβισμός), για την αποτροπή αντίδρασης των μαθητών στις αδικίες

6. Ακαταλληλότητα σχολικού χώρου (π.χ. εργαστήρια σε υπόγειο χώρο, βιβλιοθήκη κ.λπ.)

7. Επιλεκτικός έλεγχος καθηγητών και τμημάτων από τη διεύθυνση (ίση μεταχείριση μαθητών – καθηγητών)

8. Ψυχολόγοι και Κοινωνικοί λειτουργοί. Πολλοί μαθητές τους έχουν ανάγκη (Επαναλαμβανόμενο αίτημα)

9. Ειδική μέριμνα για τις άπορες οικογένειες τα παιδιά των οποίων φοιτούν στο σχολείο μας

10. Δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους. Είναι δικαίωμα των μαθητών να γίνεται το μάθημα στο σχολείο με τέτοιο τρόπο που να μην χρειάζεται να καταφεύγουν στα φροντιστήρια και να επιβαρύνουν οικονομικά τις οικογένειες τους

11. Έλλειψη ειδικευμένων εκπαιδευτικών με αποτέλεσμα καθηγητές να διδάσκουν μαθήματα εκτός ειδικότητας τους

12. Υπέρμετρος και αυταρχικός περιορισμός των μαθητών κατά τις σχολικές εκδρομές

13. Κατάργηση σχολικών εκδρομών

14. Σχολικό σύστημα για την Α΄ Λυκείου

15. Θεωρούμε αναγκαία τη θεσμοθέτηση του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού

16. Ζητάμε από τη διεύθυνση τη διάθεση για διάλογο με τους μαθητές και να λαμβάνονται συλλογικές αποφάσεις

                                            

πηγη: naxosnow.gr

Τέσσερα χρόνια μνημόνια: επιπτώσεις και αντιστάσεις από τη μεριά των γυναικών

Της Μαρίας Καραμεσίνη

Από το 2010 μέχρι σήμερα, οι πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης των μνημονίων μείωσαν ραγδαία το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού, σκόρπισαν φτώχεια και ανασφάλεια και επέφεραν δραματικές ανατροπές στην εργασία και την καθημερινή ζωή γυναικών και ανδρών. Οι παραπάνω πολιτικές συρρίκνωσαν εξίσου την ανδρική και γυναικεία απασχόληση, όμως οι γυναίκες πλήττονται περισσότερο απ’ ότι οι άνδρες από την ανεργία και την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα, τις πιέσεις που δέχεται η οικογένεια για να καλύψει με δραστικά μειωμένο εισόδημα τις ανάγκες των μελών που δεν υποστηρίζονται από το κοινωνικό κράτος και τις τριβές/συγκρούσεις μεταξύ των δύο φύλων που οξύνονται λόγω της κρίσης. Παρά τα υψηλά ποσοστά κατάθλιψης που εμφανίζουν οι γυναίκες, σύμφωνα με τις σχετικές έρευνες – υψηλότερα από αυτά των ανδρών – οι γυναίκες αντιστέκονται δυναμικά στην κρίση και τα Μνημόνια τόσο στην ιδιωτική σφαίρα όσο και στο δημόσιο χώρο. Ανατροπές στην εργασία των γυναικών Η κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές είχαν μέχρι σήμερα και συνεχίζουν να έχουν δραματικές επιπτώσεις στην απασχόληση, την ανεργία και τους όρους εργασίας ανδρών και γυναικών. Στις γυναίκες επέφεραν πλήρη αντιστροφή της τάσης των προηγούμενων δεκαετιών συνεχούς ποσοτικής και ποιοτικής βελτίωσης της θέσης τους στην αμειβομένη εργασία. Ποια θέση όμως είχαν κατακτήσει οι γυναίκες στην αμειβόμενη εργασία πριν την κρίση, την οποία ανέτρεψαν και αντέστρεψαν οι μνημονιακές πολιτικές; Από τη μία πλευρά, οι γυναίκες υπερ-αντιπροσωπεύονταν στο ευέλικτο εργατικό δυναμικό που εμπλέκονταν σε προσωρινή ή μερική απασχόληση, η εργαζόταν χωρίς αμοιβή σε οικογενειακές επιχειρήσεις, σε θέσεις εργασίας που καταλάμβαναν κυρίως νέες, μετανάστριες και γυναίκες χαμηλού και μεσαίου εκπαιδευτικού επιπέδου. Από την άλλη πλευρά, η άνοδος του εκπαιδευτικού επιπέδου των γυναικών είχε οδηγήσει τη δυναμική είσοδο ιδίως των πιο μορφωμένων σε θέσεις σταθερής απασχόλησης και σε προστατευμένους κλάδους της οικονομίας, κυρίως στο δημόσιο τομέα, και τα επαγγέλματα υψηλού κύρους. Είναι χαρακτηριστικό ότι, το 2008, 81,5% των γυναικών μισθωτών είχαν σταθερή και πλήρη απασχόληση και 33,1% είχαν μόνιμη απασχόληση στο δημόσιο τομέα, ενώ 49,2% όλων των εργαζόμενων σε επιστημονικά επαγγέλματα και 50,2% των εργαζόμενων σε τεχνολογικά επαγγέλματα ήσαν γυναίκες. Τι συνέβη κατά τη διάρκεια της κρίσης; Μεταξύ 2008 και 2013 η γυναικεία απασχόληση συρρικνώθηκε κατά 19%, ενώ το ποσοστό απασχόλησης του γυναικείου πληθυσμού ηλικίας 20-64 ετών έπεσε κατά δέκα ποσοστιαίες μονάδες, επιστρέφοντας στο επίπεδο του 1998. Η συρρίκνωση της ανδρικής απασχόληση την ίδια πενταετία ήταν ακόμα μεγαλύτερη (22,3%). Αυτό συνέβη διότι κατά η πρώτη διετία της κρίσης έπληξε κυρίως την μεταποίηση και τις κατασκευές και την ανδρική απασχόληση, εφόσον η γυναικεία απασχόληση, συγκεντρωμένη κατά 79% στις υπηρεσίες, παρέμεινε σχετικά προστατευμένη και υποχώρησε ελαφρά. Η υιοθέτηση του πρώτου μνημονίου ήταν καταλυτική, διότι γενίκευσε και εμβάθυνε την ύφεση στο σύνολο της οικονομίας. Ως αποτέλεσμα της συρρίκνωσης των εισοδημάτων και της ζήτησης, σημειώθηκαν αθρόες απολύσεις στους κλάδους του εμπορίου και των ιδιωτικών υπηρεσιών, ενώ ο δημόσιος τομέας μείωσε δραστικά τους συμβασιούχους και σταμάτησε να προσλαμβάνει, πριν περάσει στις εφεδρείες, τις διαθεσιμότητες και, τελευταία, τις απολύσεις. Την τετραετία 2010-2013 η γυναικεία απασχόληση μειώθηκε κατά 16,5% (ακριβώς το ίδιο με την ανδρική), όμως οι ανισότητες φύλου απέναντι στην ανεργία παρέμειναν τεράστιες εις βάρος των γυναικών, με την ανεργία να πλήττει σήμερα μία στις τρεις γυναίκες και έναν στους τέσσερεις άνδρες που βρίσκονται στην αγορά εργασίας (ποσοστά ανεργίας Δεκεμβρίου 2013 32% και 24.5% αντίστοιχα). Ακόμα και στα κορίτσια 15-24 και τις νέες γυναίκες 25-29 ετών, τα ποσοστά ανεργίας είναι πολύ υψηλότερα των αγοριών/νέων ανδρών. Δραστικές αλλαγές στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα Η υπονόμευση της μονιμότητας της απασχόλησης στο δημόσιο τομέα και οι προσλήψεις με το σταγονόμετρο έχουν υπονομεύσει τις επαγγελματικές προοπτικές κυρίως των μορφωμένων γυναικών και των νέων κοριτσιών που μπαίνουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε επιστημονικούς κλάδους των οποίων οι απόφοιτοι έχουν ως κύρια επαγγελματική διέξοδο τον δημόσιο τομέα. Η διαθεσιμότητα των εκπαιδευτικών επαγγελματικών λυκείων – γυναικών στην πλειονότητα – είναι ένα πρόσφατο παράδειγμα του πώς ο δημόσιος τομέας έπαψε πλέον να αποτελεί για τις γυναίκες εργοδότη όχι μόνο μη προσλαμβάνοντας αλλά και απολύοντας γυναικείο εργατικό δυναμικό. Παράλληλα, η κατάργηση κυρίως «γυναικείων» ειδικοτήτων από τα επαγγελματικά λύκεια και η μεταφορά τους στα ΙΕΚ (όπου ισχύουν δίδακτρα) στερούν από κορίτσια των λαϊκών τάξεων το δικαίωμα στην δωρεάν παιδεία, που αποτέλεσε ιστορικά την απαραίτητη προϋπόθεση για την οικονομική χειραφέτηση των γυναικών των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων μέσω της πρόσβασης στην απασχόληση. Όσον αφορά τον ιδιωτικό τομέα, στον οποίο απασχολείται το υπόλοιπο μέρος του γυναικείου πληθυσμού – το πιο ευάλωτο –, εκεί οι αμοιβές και τα εργασιακά δικαιώματα αφενός έχουν περιοριστεί με μνημονιακούς νόμους αφετέρου καταστρατηγούνται στην πράξη. Οι γυναίκες αποτελούν τα μεγαλύτερα θύματα αυτών των εξελίξεων εφόσον αφενός υπερ-αντιπροσωπεύονται στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης και στους χαμηλόμισθους εργαζόμενους και όσους αμείβονται με τις κατώτατες αποδοχές, αφετέρου είναι πιο υποχωρητικές από τους άνδρες στις ατομικές διαπραγματεύσεις μισθών και στους εκβιασμούς των εργοδοτών για επιβολή όρων και συνθηκών εργασίας που καταστρατηγούν δικαιώματα. Τέλος, η μητρότητα τις καθιστά περισσότερο ευάλωτες στις απόπειρες των εργοδοτών για περικοπές κόστους. Οι ετήσιες εκθέσεις πεπραγμένων του ΣΕΠΕ παρέχουν στοιχεία για εργατικές διαφορές που αφορούν την ίση μεταχείριση ανδρών και γυναικών στην απασχόληση και την εργασία και τη νομοθεσία για τις γονικές άδειες. Η συντριπτική πλειονότητα των παραβιάσεων αφορούν τη μητρότητα. Αφορούν τον απολύσεις εγκύων ή μητέρων κατά τη διάρκεια προστασίας της μητρότητας, τον εξαναγκασμό εγκύων σε παραίτηση, τη μη χορήγηση της ειδικής παροχής προστασίας της μητρότητας ή τη βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας σε προστατευόμενες μητέρες ή κατά την επάνοδο στην εργασία, όπως π.χ. η εφαρμογή της εκ περιτροπής απασχόλησης, που εντόπισε σε ειδική έκθεση ο Συνήγορος του Πολίτη. Δικαίωμα στη μητρότητα (και πατρότητα) Ακόμα χειρότερα από τις παραπάνω επιπτώσεις, υπονομεύεται το ίδιο το δικαίωμα των γυναικών στην μητρότητα ταυτόχρονα με το δικαίωμα των νέων στην οικονομική ανεξαρτησία και τη δημιουργία οικογένειας. Η υψηλή ανεργία, η επισφάλεια και οι πολύ χαμηλές αμοιβές στερούν από πολλά νέα ζευγάρια τη δυνατότητα να ζήσουν μαζί και από τις νέες γυναίκες και άνδρες την επιλογή να κάνουν παιδιά. Οι γάμοι μειώθηκαν κατά 12% μεταξύ 2010-2012, ενώ οι γεννήσεις κατά 12.5% την ίδια διετία. Το ποσοστό του ανασφάλιστου πληθυσμού χωρίς πρόσβαση στη δημόσια υγειονομική περίθαλψη έφθασε το 28% στα τέλη του 2013. Έτσι μία ανασφάλιστη έγκυος πρέπει να πληρώσει 650 ευρώ για τον προγεννητικό έλεγχο, άλλα 650 ευρώ για τον φυσιολογικό τοκετό ή 1200 ευρώ για καισαρική. Την ίδια στιγμή, η βρεφική θνησιμότητα, που προηγουμένως εμφάνιζε πτωτική τάση, αυξήθηκε κατά 43% μεταξύ 2008 και 2011, ενώ την ίδια περίοδο αυξήθηκαν κατά 19% οι γεννήσεις μωρών χαμηλού βάρους, κυρίως λόγω της έλλειψης πρόσβασης σε ιατρική παρακολούθηση κατά την εγκυμοσύνη. Επιπτώσεις στην οικογένεια και τις σχέσεις των δύο φύλων Άλλες επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών είναι πολύ λιγότερο ορατές, διότι εμφανίζονται στο εσωτερικό της οικογένειας. Τέτοιες είναι το διαρκές στρες των γυναικών για να τα φέρουν βόλτα με τις ανάγκες στο σπίτι με περιορισμένα οικονομικά, να στηρίξουν ψυχολογικά τα μέλη της οικογένειας που δεν έχουν δουλειά και οικονομικά την οικογένεια όταν αποτελούν το μοναδικό μέλος του νοικοκυριού που έχει δουλειά, να φροντίσουν παιδιά και ηλικιωμένους όταν οι αιτήσεις για τοποθέτηση των παιδιών τους σε παιδικούς σταθμούς απορρίπτονται, όταν το ολοήμερο σχολείο περιορίζει το ωράριο λειτουργίας, όταν το πρόγραμμα του δήμου για βοήθεια ηλικιωμένων στο σπίτι καταργείται, όταν καταρρέουν οι δομές ειδικής αγωγής παιδιών, όταν τα προγράμματα απεξάρτησης χρηστών εξαρτησιογόνων ουσιών περικόπτονται ή όταν υπολειτουργούν τα θεραπευτήρια χρόνιων παθήσεων. Αθέατες επιπτώσεις της κρίσης είναι και οι συγκρούσεις μεταξύ συζύγων-συντρόφων και η ανδρική βία κατά των γυναικών που πολλαπλασιάζονται σε συνθήκες κρίσης της ανδρικής ταυτότητας λόγω παρατεταμένης ανεργίας και οξυμένων προβλημάτων επιβίωσης της οικογένειας, είναι και ο εγκλωβισμός γυναικών με παιδιά σε ανεπιθύμητους γάμους και σχέσεις λόγω οικονομικής επισφάλειας. Τα παραπάνω  φαινόμενα υποσκάπτουν την ψυχική υγεία, την ασφάλεια, την αξιοπρέπεια και την αυτοεκτίμηση των γυναικών και δηλητηριάζουν την καθημερινότητά τους.  Η Γραμμή SOS της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ) καθώς και έρευνα της ΕΜΑΣ και του Ανδρολογικού Ινστιτούτου παρέχουν κάποιες ενδείξεις, αλλά εντέλει απουσιάζει μία εμπειρική έρευνα μεγάλης κλίμακας για το θέμα. Από άποψη πολιτικών αρωγής των θυμάτων, πρόσφατα τέθηκαν σε λειτουργία τα περισσότερα από τα 39 συμβουλευτικά κέντρα της ΓΓΙΦ και των Δήμων καθώς και περίπου 15 ξενώνες φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών. Ωστόσο απουσιάζουν εντελώς δομές που μπορούν να παρέχουν στήριξη στους άνδρες-θύτες ή σε ζευγάρια που αντιμετωπίζουν έντονες μεταξύ τους συγκρούσεις. Το στρες και οι πιέσεις που δέχονται οι γυναίκες επηρεάζουν αρνητικά την ψυχική τους υγεία. Πρόσφατη μελέτη του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ) του Πανεπιστημίου Αθηνών αποκαλύπτει την αύξηση των καταθλιπτικών επεισοδίων κατά 50% μεταξύ 2011 και 2013 καθώς και την ανησυχητική αύξηση της μείζονος κατάθλιψης στον ελληνικό πληθυσμό από 3,3% το 2008 στο 12,3% το 2013. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μείζων κατάθλιψη πλήττει περισσότερο τις γυναίκες από τους άνδρες (15,6% του γυναικείου έναντι 9% του ανδρικού πληθυσμού). Οι γυναίκες δυναμικός παράγοντας αντίστασης στην κρίση Η έμπρακτη και παραγνωρισμένη αντίσταση των γυναικών στην κρίση δεν εκφράζεται μόνο στην ιδιωτική σφαίρα, όπου αυτές καλούνται και αναλαμβάνουν περισσότερες υποχρεώσεις σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες και με τίμημα την αύξηση του στρες και της κατάθλιψης. Εκφράζεται και στη δημόσια σφαίρα με πολλαπλούς τρόπους. Πρώτον, σε πείσμα του ιλιγγιώδους ύψους της γυναικείας ανεργίας, δεν αποθαρρύνονται από τη διεκδίκηση του δικαιώματος στην αμειβόμενη εργασία. Τα στατιστικά στοιχεία μας λένε ότι, από την αρχή της κρίσης, χιλιάδες γυναίκες που πριν ήταν εκτός αγοράς εργασίας άρχισαν να αναζητούν εργασία για να αντισταθμίσουν τις συνέπειες στο οικογενειακό εισόδημα από την τεράστια υποχώρηση της ανδρικής απασχόλησης, τις πολιτικές των μνημονίων και την εκτίναξη της ανεργίας των νέων στα ύψη και την αύξηση των οικονομικών υποχρεώσεων των οικογενειών. Οι γυναίκες 30 έως 64 ετών αύξησαν σε αξιοσημείωτο βαθμό τη συμμετοχή τους στην αγορά εργασίας, παρόλο που την ίδια στιγμή οι εργαζόμενες άνω των 50 ωθούνταν μέσω των αλλαγών στο ασφαλιστικό σύστημα και κινήτρων εθελούσιας εξόδου στην πρόωρη συνταξιοδότηση και την έξοδο από την αγορά εργασίας. Αυτή η τεράστια κινητοποίηση των γυναικών προς αναζήτηση αμειβόμενης εργασίας σημειώνεται παράλληλα με την δυναμική κινητοποίηση γυναικών που έχουν εργασία για τη διατήρησή της. Οι καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών δίνουν υποδειγματικό αγώνα. Το ίδιο υποδειγματική ήταν και η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων – στην πλειονότητά τους γυναίκες – ενάντια στη διαθεσιμότητα. Οι γυναίκες δηλαδή αρνούνται να παίξουν το ρόλο εφεδρικού στρατού εργασίας για το σύστημα. Τέλος οι γυναίκες αποτελούν την ψυχή και την πλειονότητα των εθελοντών όλων των δομών κοινωνικής αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα και άλλων κινημάτων όπως αυτό των Σκουριών για τα μεταλλεία χρυσού. Δομική κρίση και αναδιαπραγμάτευση των έμφυλων ρόλων και σχέσεων Αποτελεί ειρωνεία ότι ενώ όλες οι ενδείξεις κραυγάζουν ότι οι γυναίκες αποτελούν δυναμικό παράγοντα αντίστασης στην τρέχουσα κρίση και είναι ορατές στο δημόσιο χώρο και στους κοινωνικούς αγώνες, συντελείται ταυτόχρονα μία συντηρητικοποίηση και αναδίπλωση της κοινωνίας προς πιο παραδοσιακά πρότυπα για τους ρόλους των δύο φύλων, ενώ εμφανίζεται και μια δυσανεξία απέναντι στις φεμινιστικές διεκδικήσεις για ισότητα των φύλων. Συντηρητικοποίηση που δεν περιορίζεται στον επιθετικό ανδρισμό της Χρυσής Αυγής και την  ιδεολογία συντηρητικών και πατριωτικών κομμάτων και φορέων, αλλά διαπερνά οριζόντια το κοινωνικό σώμα και παρατηρείται και στη ριζοσπαστική αριστερά. Στην καλύτερη περίπτωση, οι «δυσανεκτικοί» θεωρούν την ισότητα των φύλων σχεδόν κατακτημένη και τις εμμένουσες ανισότητες φύλου πρόβλημα «πολυτελείας» μπροστά στην καταβαράθρωση της κοινωνίας και της χώρας και την ανάγκη για αρραγές μέτωπο κοινωνικών αγώνων. Κάθε δομική κρίση του καπιταλισμού αποτελεί περίοδο έντονων ιδεολογικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων, και προπαντός αλλαγών στις κοινωνικές πρακτικές, που οδηγούν στη διαμόρφωση των νέων κυρίαρχων ιδεών, αντιλήψεων και κοινωνικών προτύπων. Στην τρέχουσα κρίση δεν δοκιμάζονται μόνο οι πρακτικές και οι αξίες της συλλογικής αντίστασης, της αλληλεγγύης, της ενεργού συμμετοχής και της κοινωνικής χειραφέτησης των πολιτών έναντι αυτών του κυνισμού, της ιδιοτέλειας, της απάθειας, της ιδιώτευσης και της μοιρολατρικής αποδοχής τετελεσμένων. Συντελείται επίσης αθόρυβα εντός της οικογένειας και στην κοινωνία η αναδιαπραγμάτευση των έμφυλων ρόλων, ταυτοτήτων και σχέσεων και του καταμερισμού εργασίας και των ευθυνών μεταξύ των δύο φύλων, προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Το που θα γείρει τελικά η πλάστιγγα δεν έχει κριθεί ακόμα. Γι’ αυτό ο αγώνας για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών θα πρέπει να γίνεται στο όνομα και να ανοίξει το δρόμο σε μία ποιο δίκαιη κοινωνία, όπου η ισότητα των φύλων και η έμπρακτη αμφισβήτηση πατριαρχικών δομών και αντιλήψεων θα είναι συστατικό της στοιχείο. * H Mαρία Καραμεσίνη είναι Καθηγήτρια Οικονομικών της Εργασίας και της Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. ΠΗΓΗ:http://www.rednotebook.gr/details.php?id=12132

“Ζητούνται ελληνοχριστιανές ορθόδοξες” για καλλιστεία “Μίς Ελληνική Ανεξαρτησία”, οι “παρελάσεις- καρναβάλια” & το κονδύλι του Υπουργείου Εξωτερικών

Πίσω ολοταχώς… «Φωτισμένοι ηγέτες» της ομογένειας στην Ν.Υόρκη ζητούν «Ελληνοχριστανή ορθόδοξη» για να πάρει μέρος σε καλλιστεία «Μις Ελληνική Ανεξαρτησία». Δεν είναι μόνο το κιτς και η βλαχογκλαμουριά. Είναι ότι κατάφεραν να πάρουν τα πιο τριτοκλασάτα χαρακτηριστικά του αμερικάνικου μικροαστισμού και να τα μεταφυτέψουν στον ελληνικό.

(Και μιλώντας για μικροαστισμό, ας ελπίσουμε για την ελληνική ομογένεια της Ν.Υόρκης, να μην πραγματοποιήσει την…απειλή του ο Άδωνις!)

  

Αλλά το μεγάλο πανηγύρι είναι οι «παρελάσεις» και ο τρόπος που επιλέγουν κάποιοι (με το αζημίωτο) να τιμήσουν μία εθνική επέτειο. Όπως θα διαβάσετε σε σχετικό άρθρο της ομογενειακής εφημερίδας η “Πρωϊνή” η νέα γενιά της ομογένειας αντιδρά σε τέτοιου είδους – πανάκριβα - πανηγύρια, και ζητούν άλλους τρόπους εορτασμού, μακρυά από την κάθε Άννα Βίσση, την Καλομοίρα, τα καλλιστεία Miss Greek Independence και τα «εορταστικά άρματα» για να κάνουν δημόσιες σχέσεις οι προύχοντες των οργανώσεων, διπλωμάτες, και πολιτευτές.

Η ανάρτηση, έχει και ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον για εμάς εδώ, στην Ελλάδα, καθώς όπως μας ενημερώνει η εφημερίδα,  ενώ ο προϋπολογισμός της διοργανώτριας Ομοσπονδίας είναι περίπου 300.000 δολ. γιά την «παρέλαση» στο Μανχάτταν, η Ελλάδα θα πληρώσει τα 17.000 δολ. γιά τα εισιτήρια 18 οπλιτών-ευζώνων και 3 αξιωματικών.

 Η Πρωϊνή δημοσιεύει την σχετική απόφαση του Υπουργείου Εξωτερικών την οποία αναρτούμε στο LEFTeria-news

H «παρέλαση» σύμφωνα με το δημοσίευμα, αφήνει κέρδος τα τελευταία χρόνια στην Ομοσπονδία, περίπου 150.000 δολ. τον χρόνο. Σημειωτέον ότι ενώ οι περισσότερες  εθνικές μειονότητες στις ΗΠΑ, φιάχνουν νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία, όπως διαβάζουμε, τα δημοτικά σχολεία της ομογένειας κλείνουν την τελευταία δεκαετία, λόγω έλλειψης πόρων προφανώς, αλλά οι «παρελάσεις» και τα «άρματα», εκεί.

Παρέλαση γιά 25η Μαρτίου στη Νέα Υόρκη

Η ''μνημονιακή'' Ελλάδα και ο λαός της πληρώνουν τα...αεροπορικά εισιτήρια ευζώνων προεδρικής φρουράς

Ο προϋπολογισμός της διοργανώτριας Ομοσπονδίας είναι περίπου 300.000 δολ. γιά την παρέλαση-''καρνάβαλο'' στο Μανχάτταν 30 Μαρτίου και καταδέχεται να πληρώσει η Ελλάδα 17.000 δολ. γιά τα εισιτήρια 18 οπλιτών-ευζώνων και 3 αξιωματικών! H παρέλαση αφήνει κέρδος -τα τελευταία χρόνια- στην Ομοσπονδία, περίπου 150.000 δολ. τον χρόνο.

Tετάρτη 12 Μαρτίου 2014

H...φτηνή Oμοσπονδία του ''γκέττο'' στην Αστόρια, που καταδέχεται να πληρώσει η Ελλάδα εισιτήρια γιά εύζωνες

Υποτίθεται είναι η μεγαλύτερη Ομοσπονδία στις ΗΠΑ (έτσι ισχυρίζονται, άσχετα αν οι μισοί σύλλογοι-μέλη της είναι...''μαϊμούδες''). Υποτίθεται ότι κάνει την μεγαλύτερη παρέλαση γιά την 25η Μαρτίου (έτσι ισχυρίζονται). 'Εχουν στόχο να συγκεντρώσουν 400.000 δολ. γιά την παρέλαση-''καρνάβαλο'' δύο ωρών στπο Μανχάτταν, που θα κοστίσει περίπου 300.000 δολ. (δηλ. χρήματα πεταμένα γιά ένα καρναβαλικό θέαμα) στην οποία συμμετέχουν και παρακολουθούν συνολικά όχι πάνω από 12.000 άτομα.

Τα περί...100.000 παρελαυνόντων και θεατών, συμβαδίζουν με τα άδεια μυαλά αφηνιασμένων ψώνιων επιπέδου ''γκέττο Αστόριας'' Νέας Υόρκης.

Κάθε χρόνο η παρέλαση έχει κέρδος από 100 μέχρι 150.000 δολάρια. Και οι φτηνοί, γιατί περί φτηνών πρόκειται, καταδέχονται να τους πληρώνει η μνημονιακή Ελλάδα και ο ταλαιπωρούμενος λαός της, 17.000 περίπου δολάρια, γιά τα αεροπορικά εισιτήρια των ευζώνων που θα παρελάσουν, γιά να συμβάλουν έτσι στο κέρδος της Ομοσπονδίας.

Κάτι τέτοιες πράξεις είναι που μας ντροπιάζουν ως Ομογένεια και μας δείχνουν πολύ φτηνούς στην Ελλάδα. Ευτυχώς που είναι στην Αστόρια το ''γκέττο'' κι έτσι...ξεχωρίζουν από τις υγιείς παροικίες που κάνουν παρελάσεις και ουδέποτε καταδέχτηκαν να τους πληρώσει η Ελλάδα παρόμοια έξοδα.

Διαβάστε και την σχετική απόφαση γιά τα αεροπορικά εισιτήρια των ευζώνων προεδρικής φρουράς:

Ομογένεια ΗΠΑ, ''παρελάσεις-καρνάβαλοι'': Είμαστε μόνο γιά τα πανηγύρια;

Αρχές της δεκαετίας '70, περίοδο δικτατορίας στην Ελλάδα, δύο κορυφαίοι της Ομογένειας στη Νέα Υόρκη, ο Μπάμπης Μαλαφούρης και ο Θεοδόσης 'Αθας, αποκαλούσαν την παρέλαση στην 5η Λεωφόρο στο Μανχάτταν, ''καρνάβαλο''. Σατιρίζοντας τον ''καρνάβαλο'' και την συμμετοχή ευζώνων από την Ελλάδα, έγραφαν στην ''Ομογένεια'': ''Μπροστά πάνε οι παπάδες και από πίσω τους τσολιάδες''.

Πέρασαν 40 χρόνια από τότε. Η ''οργανωμένη Ομογένεια'', με κέντρο το ''γκέττο'' της Αστόρια, εξακολουθεί να κάνει παρέλαση στο Μανχάτταν. Γιά να τιμήσει, υποτίθεται, την εθνική μας επέτειο της 25ης Μαρτίου.

Οι 'Ελληνες στις ΗΠΑ παραμένουμε από τις ελάχιστες εθνικές ομάδες που κάνουν παρελάσεις γιά εθνικές επετείους. Υπάρχουν και ορισμένες με ρίζες στην κεντρική Αμερική και στα νησιά της Καριβαϊκής (Τζαμαίηκα, Πόρτο Ρίκο). Φυσικά, παρελάσεις κάνουν gay-lesbians και Ιρλανδοί, αλλά γιά διαφορετικούς λόγους: Γιά να προβάλουν τα αιτήματά τους ή γιά να εορτάσουν τον 'Αγιο Πατρίκιο (Ιρλανδοί).

Oι υπέρμαχοι των παρελάσεων, ισχυρίζονται ότι με αυτές ''κρατάμε τα παιδιά μας κοντά στην Ελλάδα''. Με μία τελετή πεζοπορίας δηλαδή, μία φορά τον χρόνο, διάρκειας 2-3 ωρών, αναπτύσσεται το ''εθνικό φρόνημα'' των νέων Ελληνοαμερικανών.

Την ίδια ώρα οι άλλες εθνικές μειονότητες, φιάχνουν νηπιαγωγεία, επειδή πιστεύουν ότι τα παιδιά, ίσαμε την ηλικία των 6 χρονών, λαμβάνουν απόλυτα ότι τους δίνουν: Μόρφωση-διαπαιδαγώγηση στην γλώσσα των γονιών τους. 'Οσες εθνικές μειονότητες έχουν και δημοτικά σχολεία, ακόμα καλύτερα. Τα δικά μας δημοτικά, τα κλείνουμε την τελευταία δεκαετία. Δεν μας χρειάζονται. Προηγούνται οι καρνάβαλοι που αποκαλούμε ''παρελάσεις γιά την 25η Μαρτίου''.

Εμείς, των παρελάσεων και της ημιμάθειας, δεν δημιουργούμε νηπιαγωγεία ή δημοτικά σχολεία. Προτιμάμε να ''σέρνουμε'' τα παιδιά μας μία φορά τον χρόνο σε μιά παρέλαση 2-3 ωρών, ντύνοντάς τα ''τσολιάδες'' και ''αμαλίες''. 'Ετσι, πιστεύουμε, τους δίνουμε ''ελληνική εθνική παιδεία''. 

Ουσιαστικά όμως τα χρησιμοποιούμε γιά εμάς, γιά το θέαμά μας.

Εξυπακούεται ότι, οι παρελάσεις, δεν συνοδεύονται με ποιοτικές εκδηλώσεις, που να απευθύνονται στους Αμερικανούς συμπολίτες μας, γιά να τονίσουμε το νόημα-μήνυμα του αγώνα της επανάστασης του '21, που στήριξαν και με την φυσική τους παρουσία αγωνιστές, Αμερικανοί φιλέλληνες. Οι ''ικανότητές'' μας και η ημιμάθειά μας, αρχίζουν και τελειώνουν σε έναν πολυέξοδο καρνάβαλο.

Ενώ οι ''τιμημένοι'' διπλωμάτες μας αδυνατούν και δεν καταδέχονται, να πάνε στα βόρεια της Πολιτείας Νέας Υόρκης να πουν ένα ευχαριστώ στην πόλη ''Ελλάδα'' (Greece), που πήρε το όνομά της 1822, γιά να τιμήσει τον αγώνα των Ελλήνων.

Φυσικά, οι 7 παρελάσεις των Οργανώσεών μας ανά τις ΗΠΑ, στοιχίζουν 500-600.000 δολάρια, γιά 2-3 ώρες, μία φορά τον χρόνο. Και μετά τις παρελάσεις, κάνουμε επιδρομή σε ''φεστιβάλ'' ή εστιατόρια, να ενισχύσουμε το εθνικό μας φρόνημα με σουβλάκι, μουσακά, ιμάμ μπαϊλντί, μπακλαβά και λοιπά ''ατόφια ελληνικά'' εδέσματα.

Μπορεί, χρόνο με τον χρόνο, οι παρελάσεις να έχουν αισθητά μικρότερη συμμετοχή παρελαυνόντων και θεατών, αλλά εμείς επιμένουμε: Παρελαύνουμε, μας χειροκροτούν οι συγγενείς και φίλοι ή χειροκροτούμε τα παιδιά μας.

Στις παρελάσεις-πεζοπορίες μας, συμμετέχουν και...άρματα. Με μιά μικρή διαφορά: Αλλάζουν λίγο τα θέματα των στολισμένων αρμάτων, σε σχέση με αυτά σε καρνάβαλους.

 Στη Νέα Υόρκη υπάρχει και πρωτοτυπία: Κοντά στην ''εξέδρα των επισήμων'', όπου συνωστίζονται οι επίσημοι, διπλωμάτες, βουλευταράδες από Ελλάδα, προεδροπαράγοντες-ψώνια, με προεξάρχοντα τον Αρχιεπίσκοπο, στήνεται άλλη μία εξέδρα όπου -ταυτόχρονα με την παρέλαση- τραγουδά η κάθε 'Αννα Βίσσυ ή άλλοι αστέρες και χορεύουν, μαζί και τα σχετικά ''ώπα'', γιά τις ανάγκες τηλεοπτικού τοπικού σταθμού, που τον πληρώνουμε γιά να προβάλουμε την παρέλασή μας, νομίζοντας ότι οι Αμερικανοί κυριακάτικα, μεσημεριάτικα, δεν έχουν άλλη δουλειά παρά να βλέπουν στην τηλεόρασή τους (με επιλογή εκατοντάδων ''καναλιών'') την...παρέλαση-πεζοπορία των...γκρηκς.

Κι εμείς στον ''κόσμο'' μας. Ο ''ομφαλός της γής''... Αγνοώντας το αυτονόητο: Νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία ΕΛΛΗΝΙΚΑ χρειαζόμαστε γιά να κρατήσουμε παιδιά και εγγόνια κοντά στην Ελλάδα. 

'Οχι καρναβάλους, που αποκαλούμε ''παρελάσεις γιά την εθνική μας επέτειο''. Ακόμα και σήμερα, οι ''απόγονοι'' σοφών και ηρώων, παραμένουμε κομπλεξικοί ''φιγουρατζήδες'' και ημιμαθείς στα ''γκέττο'' μας, με αποτέλεσμα, οι Αμερικανοί, να μας έχουν ταυτίσει με...φαγητά και πανηγύρια.  

πηγη:  http://lefteria-news.blogspot.gr/2014/03/blog-post_24.html    

Η Τέχνη απέναντι στο Τέρας...

Στις 13 Μαρτίου ξεκίνησε το δεκαήμερο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο «Εμπρός». Δέκα μέρες γεμάτες  θεατρικές παραστάσεις και εργαστήρια για παιδιά κι ενήλικες, χορό, συναυλίες, performances, προβολές, δρώμενα και οργανωμένες συζητήσεις.
Την εβδομάδα που πέρασα στο «Εμπρός», έναν άνθρωπο έβλεπα συνέχεια μπροστά μου, μέρα- νύχτα: τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Βασίλη Κουκαλάνι, δραστήριο, αεικίνητο, να τρέχει πάνω κάτω συνέχεια, είτε μιλώντας στον κόσμο είτε κανονίζοντας κάτι στο τηλέφωνο είτε τραβώντας βίντεο και φωτογραφίες, πάνω στη σκηνή, πίσω απ’ τη σκηνή, στο δρόμο, παντού. Γεννήθηκε στη Γερμανία από πατέρα Ιρανό και μητέρα Ελληνίδα και έχει ζήσει στη Γερμανία, στο Ιράν, στις Ηνωμένες Πολιτείες και, εδώ και περίπου τριάντα χρόνια, στην Ελλάδα.



Από κοντά στον Βασίλη Κουκαλάνι και η Ντίνα Σταματοπούλου, μέλος τους σκληρού πυρήνα των διοργανωτών. Την έβρισκες τη μία στιγμή να σερβίρει μπύρες στο μπαρ και την άλλη να στήνει το σκηνικό για την παράστασή της, δίνοντας συμβουλές στους ηθοποιούς της. Συνέχεια έψαχνε κάποιον ή κάτι, προσπαθώντας να τελειοποιήσει και την τελευταία λεπτομέρεια.
Πραγματικά πιστεύω ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι (όπως και όλοι όσοι ανήκουν στους εμπνευστές- διοργανωτές) ζουν εδώ και μέρες, κοιμούνται, ξυπνάνε και αναπνέουν για το φεστιβάλ.
Στην πρώτη μου ερώτηση, αφού είχα διαβάσει το «μανιφέστο» του φεστιβάλ, ρώτησα απλά
VICE: Γιατί εσείς, γιατί εδώ, γιατί τώρα;
Βασίλης Κουκαλάνι: Με την έκρηξη της αντίστασης κατά του φασισμού μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα αλλά και του Σαχζάντ Λουκμάν είμαστε σχεδόν οι τελευταίοι που παίρνουν θέση και αναλαμβάνουν δράση κατά του εκφασισμού της κοινωνίας και των φασιστών. Πριν από εμάς, υπήρξαν πρωτοβουλίες σε γειτονιές, σχολεία και σχολές, φοιτητικούς συλλόγους, εργατικούς χώρους, πολιτικές οργανώσεις, πολιτιστικούς, ακόμα και αθλητικούς, συλλόγους. Οι παραστατικές τέχνες πρέπει να εκμεταλλευτούν το βήμα που τους δίνεται μέσα από τη δουλειά τους και να προσπαθήσουν να είναι κοινωνικά πιο αντιληπτές, με μεγαλύτερη παρεμβατικότητα. Το Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο «Εμπρός» είναι ένας χώρος δημιουργικής αντίστασης και συνάντησης των τεχνών με τον κοινωνικό ακτιβισμό, έχει ανοιχτή συνέλευση και δίνει χώρο και προοπτική σε ανεξάρτητη και συλλογική δημιουργία. Νομίζω πως η συμμετοχή και συνδιοργάνωση του Εμπρός με το Αντιφασιστικό Φεστιβάλ είναι, και για τις δυο πλευρές, η πιο συνεπής και μεστή συνεργασία. Το κάλεσμά μας ήταν ανοιχτό για όποιον θέλει να συμμετέχει και βασίστηκε στην έλξη και όχι στην προώθηση και την στρατολόγηση. Γι' αυτό όλοι εμείς.
Ντίνα Σταματοπούλου: Γιατί υπάρχει μια πραγματικότητα που για πολλούς είναι ασφυκτική και δημιούργησε τη ζωτική ανάγκη για μια συντονισμένη κίνηση, πέρα από μεμονωμένες φωνές, αλληλεπιδρασης γύρω από τα θέματα που αφορούν στην τέχνη στην Ελλάδα του σήμερα. Η Αθήνα τα τελευταία χρόνια είναι ένα πεδίο πολτικών αντιπαραθέσεων και προβληματισμού. Υπάρχει τόσο η επιθυμία όσο και η «μαγιά» για να μετατραπεί σε έναν χώρο δημιουργικού διαλόγου. Το καλλιτεχνικό πρόσημο του φεστιβάλ εντάσσεται σε ένα ευρύτερο δίκτυο αυτοοργάνωσης που παρατηρείται ήδη σε πολλές εκφάνσεις της ζωής στην Αθήνα και δείχνει την ανάγκη που υπάρχει στους ανθρώπους για δημιουργία συλλογικοτήτων μέσα από τις οποίες θα αλληλοϋποστηριχτούν και θα δώσουν νέες λύσεις σε παλιά και νέα προβλήματα. Η τέχνη είναι από μόνη της μια απάντηση, όχι βέβαια υπό την έννοια ότι δίνει απαντήσεις αλλά επειδή αποτελεί έναν χώρο αναπνοής, ζύμωσης και προβληματισμού γύρω από την ανθρώπινη κατάσταση. Συνευρεθήκαμε λοιπόν άνθρωποι που επιθυμούμε βαθειά τη συνδιαλλαγή γύρω από τα θέματα αυτά (Μέλη της Κίνησης Καλλιτεχνών με Αναπηρία, Θέατρο Κωφών Ελλάδος, καλλιτέχνες από διάφορες χώρες που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα). Διαλέξαμε το Εμπρός που είναι ένας υποδειγματικός χώρος αυτοδιαχείρισης με τεράστια ιστορία στο κέντρο της Αθήνας που υποστηρίζεται από καλλιτέχνες από όλα τα πεδία της σύγχρονης δημιουργικής δραστηριότητας. 



Προφανώς δεν κάνετε ένα φεστιβάλ κατά ξυρισμένων κεφαλιών και τατουάζ με σβάστικες, πόσο βαθύς είναι ο εκφασισμός της κοινωνίας που πολεμάτε;
Βασίλης Κουκαλάνι: Σίγουρα οι συζητήσεις μας και ο προβληματισμός του φεστιβάλ περιέχουν αρκετές εκφάνσεις του φασισμού και του ρατσισμού, από τον θεσμικό ρατσισμό που πνίγει ανθρώπους στη θάλασσα, απελαύνει και επαναπροωθεί ανθρώπους σε χώρες όπου είτε διώκονται πολιτικά οι ίδιοι είτε βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, μέχρι την συμμετοχή των κυρίαρχων μίντια που δίνουν βήμα στους φασίστες και δημιουργούν τα στερεότυπα που κάνουν την κοινωνία να είναι προκατειλημμένη, ρατσιστική και φοβική απέναντι σε οποιονδήποτε είναι διαφορετικός.
Διηγούμαι στη Ντίνα ένα μικρό περιστατικό από το μεσημέρι του Σαββάτου, όταν παρακολούθησα την παιδική παράσταση που σκηνοθέτησε, το Μαγικό ταξίδι της Ευγενίας. Δίπλα μου κάθεται μια μητέρα και με ρωτάει, δυο λεπτά πριν θηλάσει την κόρη της, αν θα αναρτήσω κάπου στο Ίντερνετ τις φωτογραφίες που με βλέπει να τραβάω ασταμάτητα. «Ο φίλος μου είναι να σκάσει», μου λέει, «ξέχασε τη φωτογραφική στο σπίτι». Μου ζητάει ειδικά φωτογραφίες από τα μπαλόνια και τα παιδιά που έχουν σχεδόν γεμίσει το θέατρο. Ελπίζω να δει κάποια και να της αρέσει. Ο χώρος είναι γεμάτος κίτρινα μπαλόνια που ζητούν ιθαγένεια για όλα τα παιδιά, μερικά έχουν ξεφύγει από τα λεπτά παιδικά χέρια κι έχουν πετάξει μέχρι την οροφή του θεάτρου. Μαμάδες και μπαμπάδες γελούν και χορεύουν με τις μικρές τους κόρες (πολύ λίγα συγκριτικά τ’ αγοράκια!). Ελληνάκια και μεταναστάκια τρέχουν και παίζουν παρέα πριν και μετά την παράσταση. Η Ντίνα μου λέει ότι είναι χαρούμενη που μπορεί μέσα απ’ την τέχνη της (είναι η συγγραφέας και σκηνοθέτις) να προκαλεί αυτά τα συναισθήματα. Κατά τη διάρκεια της παράστασης βλέπουμε επί σκηνής τον Δον Κιχώτη, τον Πίτερ Παν, τον Ηρακλή, τον Άτλαντα, έναν δράκο και δεν θυμάμαι κι εγώ τι άλλο. Στην σκηνή που στο θέατρο αντήχησαν πιο δυνατά τα γέλια μικρών και μεγάλων, ένας βασιλιάς, ένας λύκος και μια μάγισσα  ραπάρουν.



Σε κάποια άλλα σημεία της πόλης, μπορεί την ίδια ώρα κάποιοι γονείς να πήγαιναν τα δικά τους παιδιά σε καθαρά ελληνικά sunday schools, κηρύττοντας μίσος και φανατισμό.
VICE: Λοιπόν, τι δουλειά έχει η Ευγενία στο αντιφασιστικό;
Ντίνα Σταματοπούλου:  Ό,τι δουλειά έχει σε ένα Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών μια παράσταση που καταδεικνύει τη σημασία της σχέσης των παιδιών με τα βιβλία και την ανάγνωση για τη δημιουργία μιας πιο ευρείας αντίληψης για τη ζωή και την πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
Επειδή ξέρω ότι ο χρόνος τους είναι πολύτιμος (είπαμε, τους παρακολουθώ μια εβδομάδα να τρέχουν πέρα- δώθε συνέχεια) ζητάω να μου πουν εν συντομία για τις μελλοντικές τους δράσεις, αν υπάρχει ήδη κάποιος προγραμματισμός δεδομένης της εξαιρετικά μεγάλης προσέλευσης κόσμου. «Θέλουμε να φέρουμε τις δράσεις και παραστάσεις μας στις γειτονιές της Αθήνας από το Κερατσίνι στον Άγιο Παντελεήμονα κι από το Μαρούσι μέχρι τον Νέο Κόσμο» μου λέει ο Βασίλης Κουκαλάνι. 
Φεύγοντας, μία κυρία με πιάνει απ’ το μπράτσο και μου λέει: «Γιατί δεν το κρατάνε για πάντα το φεστιβάλ; δεν βλέπουν την απήχηση που έχει στον κόσμο;»



Η Ντίνα επιμένει ν’ αναφέρω όλους τους διοργανωτές: Το Αντιφασιστικό Φεστιβάλ, είναι μια συνδιοργάνωση του «Εμπρός» και πρωτοβουλίας ανθρώπων και ομάδων. Η Συντονιστική Ομάδα του Φεστιβάλ αποτελείται από τους: Βασίλης Κουκαλάνι, Ντίνα Σταματοπούλου, Ιουλία Πύρρου, Λαρίσσα Βέργου, Στέλλα Χριστιδουλοπούλου, Τατιάνα Σκανάτοβιτς.
Το βράδυ της Κυριακής 16 Μαρτίου το πρόγραμμα περιλάμβανε την παράσταση «Η χαμένη τιμή της Katharina Blum» από τα κορίτσια της ομάδας Ubuntu. Προσωπικά, είχα τη χαρά να την παρακολουθήσω και νωρίτερα τον χειμώνα, μια από τις καλύτερες παραστάσεις που παρακολούθησα φέτος. Ζωντανή και γεμάτη φρεσκάδα, τόσο στη διασκευή και σκηνοθεσία από την Ελεάνα Τσιχλή όσο και επί σκηνής, από τέσσερις ιδιαίτερα ταλαντούχες ηθοποιούς, τις τέσσερις «Καταρίνες»: Κλεοπάτρα Μάρκου, Κατερινα Λάττα,Ελεάνα Στραβοδήμου, Μαριάνθη Παντελοπούλου». Η σκηνοθέτις μου λέει ότι αν και αρχικά αμφιταλαντεύτηκαν σχετικά με τη συμμετοχή τους στο φεστιβάλ, λόγω φόρτου εργασίας απ’ όλες τους, η ανάγκη ν’ ακουστεί κι η δική τους φωνή, υπερσκέλισε όλα τα εμπόδια.
VICE: Πόσο ταιριαστό είναι ένα έργο σαν αυτό για ένα αντιφασιστικό φεστιβάλ; 
Ελεάνα Τσιχλή:Το ενδιαφέρον συνολικά με το Φεστιβάλ είναι πως όσα πρόσωπα μπορεί να έχει ο φασισμός στις μέρες μας, τόσοι διαφορετικοί τρόποι βρίσκονται να μιλήσεις για αυτό, πράγμα το οποίο επαληθεύεται καθημερινά στο «Εμπρός». Η παράσταση μας διαπραγματεύεται το φασισμό κυρίως των ΜΜΕ και γενικότερα όλη την ανθρωποφαγία που βλέπουμε και στις μέρες μας να συμβαίνει απέναντι σε αδύναμους ανθρώπους, όταν μάλιστα δεν υπάρχει κανένας κρατικός μηχανισμός που να μπορεί να τους προστατεύσει.
Τελικά, πόσες «Καταρίνες» υπάρχουν εκεί έξω;
Ο Μπελ στην «χαμένη τιμή» επιλέγει για να μας συστήσει στην ιστορία του μια συγκεκριμένη Καταρίνα. Δυστυχώς, όμως, χωρίς κάποια δύσκολή αναγωγή θα μπορούσαμε να βάλουμε στη θέση της Καταρίνα πολλούς άλλους ανθρώπους. Και οι οροθετικές που συνελήφθησαν Καταρίνες είναι, και τα θύματα της αδηφάγου showbiz Καταρίνες είναι, όσοι συλλαμβάνονται για μικροχρέη στο δημόσιο Καταρίνες είναι, οι άνεργοι που τους κόβουν πρόστιμο στα ΜΜΜ ενώ δεν έχουν να το πληρώσουν, Καταρίνες είναι οι αδικαιολογήτως προσαχθέντες στη ΓΑΔΑ στις πορείες, Καταρίνες είναι.... και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.. μακάρι να τελείωνε αυτή η λίστα.
Φαντάζομαι ότι δεν είχατε ξαναπαίξει στην σκηνή του «Εμπρός». Τι σημαίνει αυτό για εσάς- μια παράσταση σ’ ένα αντιφασιστικό φεστιβάλ που γίνεται σ’ ένα αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο;
Είμαστε υπέρ όλης αυτής της πρωτοβουλίας και - προσωπική εκτίμηση- μετά από αρκετό καιρό και αρκετό κόπο, το «Εμπρός» περνά τώρα την πιο ώριμη και υγιή φάση του σε σχέση με το στόχο του. Δυστυχώς, στην εποχή που η Τέχνη υποβαθμίζεται τόσο, που οι άλλοτε επιχορηγήσεις για τις ομάδες φαντάζουν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, που το θέατρο πια μοιάζει με ακριβό σπορ για λίγους, η πρωτοβουλία του «Εμπρός» και του Αντιφασιστικού να δώσει σε ομάδες με πολιτικές ανησυχίες ως βήμα την ιστορική σκηνή του θεάτρου αυτού, αν το δούμε συμβολικά είναι αρκετά συγκινητικό. Όταν βλέπεις δε τη μεγάλη συμμετοχή και την θετικότατη αποδοχή του κόσμου και το απίστευτα ενωτικό κλίμα αυτοοργάνωσης σε αυτό το εγχείρημα, δεν έχεις παρά να βρίσκεσαι εκεί καθημερινά και να νιώθεις πως κάτι καινούργιο γεννιέται εδώ... Στο «Εμπρός» πήραμε τη δύναμη να συνεχίσουμε, σε πείσμα των καιρών.



Στη συνέχεια μιλάμε λίγο για την παράσταση και την επιθυμία τους να ξαναπαιχτεί, ειδικά εκτός Αθήνας, εφόσον υπάρξει κάποιο κάλεσμα καθώς και για τη νέα παράσταση της ομάδας Ubuntu(την τρίτη τους), τη Διαβολιάδα του Μιχαήλ Μπουλγκάγκοφ, η οποία παίζεται ήδη στο Bios, και συνεχίζει την ενασχόλησή τους με το αφηγηματικό και πολιτικό θέατρο.
Στην τελευταία  μου ερώτηση για το όνομα της ομάδας και αν προτείνουν να βάλω Ubuntu στον ταπεινό μου υπολογιστή, μου απαντούν όλες ότι: «Η έμπνευση για το όνομα της ομάδας προήλθε από την Αφρική, και μάλλον η αντίστοιχη επιρροή υπήρξε και για το συνόνόματο λειτουργικό σύστημα. Όλα ξεκινούν από το αφρικάνικο ρητό “Υπάρχουμε, άρα υπάρχω”. Κατά τα άλλα η κατάρτιση μας πάνω στους υπολογιστές είναι από το 1 ως το 6 στην κλίμακα του 10 και καμιά δεν έχει Ubuntu.»



Πέμπτη βράδυ, 20 του μήνα, στη σκηνή του «Εμπρός» ανεβαίνει ο Μανώλης Αφολιάνο, γνωστός ως McYinka. Το όνομα που, όπως λέει με περηφάνια, του δόθηκε χάρη στην αφρικανική καταγωγή του (olayinka= όλα γύρω μου είναι ευλογημένα). Ο Μανώλης που είναι γνωστός και ως Μυστήριο (όπως λέει ο ίδιος, πιο hip hop, underground φάση) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Η μουσική του είναι hip hop δημιουργικά μπερδεμένη με άλλα είδη όπως reggae, soul, funk. Στους στίχους του καταπιάνεται κυρίως με κοινωνικά και προσωπικά θέματα, που αντλεί από την καθημερινότητα.
Μόλις ξεκινάει να μιλάει, απαντώντας στην πρώτη μου ερώτηση, για τις σκέψεις του σχετικά με τον νέο νόμο για την ιθαγένεια, καταλαβαίνω αμέσως με τι άνθρωπο έχω να κάνω. «Κοίταξε, έχω σκληραγωγηθεί πολύ με τα χρόνια και πιστεύω ότι ήταν κάπως αναμενόμενο αυτό το πισωγύρισμα. Το καθεστώς έχει δείξει τα δόντια του και τη γραμμή που ακολουθεί στο μεταναστευτικό. Γυρνάμε πάλι πίσω στην αρχή κι έχουμε να παλέψουμε με τις καταστάσεις εναντίον μας. Διεκδικούμε καθημερινά τη ζωή μας ως ισότιμοι πολίτες. Εγώ, σκέψου, έχω φτάσει στα 30 και είμαι ακόμη με άδεια παραμονής. Έκανα πρόσφατα αίτηση για πολιτογράφηση και το παράβολο μου κόστισε 700€, ενώ μέχρι πρόσφατα στοίχιζε περίπου 100€».



Για το φαινόμενο της ανόδου των ακροδεξιών και ξενοφοβικών μορφωμάτων- κομμάτων σε όλη την Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα, η ανάλυσή του δείχνει έναν άνθρωπο που βιώνει το αποτέλεσμα και προσπαθεί να εξηγήσει τα αίτια: «Αρχικά, η μισαλλοδοξία, η «ρατσιστική μάστιγα» μπορεί να πολεμηθεί με την παιδεία και την τέχνη, τόσο θεωρητικά όσο και έμπρακτα, κατεβαίνοντας και στο δρόμο όποτε χρειαστεί. Από την άλλη, πρέπει να κατανοήσουμε ότι φασίστες πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα είναι να βρεθούμε κοντά στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που τον παίρνει η μπάλα μέσα στην ανέχειά του και ρίχνει όλες τις ευθύνες- λόγω άγνοιας κυρίως- στους ξένους. Αυτή η αρρώστια εξαπλώνεται χωρίς να το καταλάβεις», μου λέει, πριν ολοκληρώσει λέγοντας ότι «ο αντιφασισμός ποτέ δεν πρέπει να σταματάει».
Αυτό που τον εξοργίζει, επειδή το δέρμα του τυχαίνει να είναι πιο σκούρο απ’ το δικό μου, είναι όταν τον «τσουβαλιάζουν» έστω και για πλάκα ή με καλές προθέσεις: «όταν έπαιζε εκείνη η διαφήμιση με τον ποδοσφαιριστή, ήμουν για όλους ο Πίου. Πίου και Πίου όλη την ώρα. Παλιότερα ο Καρεμπέ. Στο μέλλον κάποιος άλλος. Με εκνευρίζει και όταν με προσεγγίζει κάποιος και μου αρχίζει τα “yo” και τα “man” επειδή λόγω χρώματος, μουσικής ή οτιδήποτε άλλο μ’ έχει ήδη κατατάξει κάπου».
Πιστεύει ότι ακόμη και σήμερα, υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν εξοικειωθεί με το διαφορετικό. «Υπάρχει έλλειψη κοινωνικής συνείδησης. Με βλέπουν μαύρο και αυτό ξενίζει πολλούς, δεν έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ζούμε μαζί, ότι εδώ γεννήθηκα. Τους έχουν μάθει ότι τα πράγματα πρέπει να είναι κάπως, ότι τα πράγματα ήταν καλά παλιά και κάπως έτσι τα θέλουν “όπως παλιά” αλλά πώς είναι δυνατό να προχωράμε πάνω στην ευθεία γραμμή της ζωής, της εξέλιξης, και να μένουν όλα ίδια; Δεν γίνεται».



Για κλείσιμο, μου λέει, σχετικά με το μέλλον: «Υπάρχουν καλές μέρες και πολύ άσχημες μέρες. Το θέμα είναι από ποια οπτική βλέπεις τα πράγματα. Θα παλέψουμε και θα τα φτιάξουμε καλύτερα, με περισσότερες δράσεις, με περισσότερες συλλογικότητες. Εμείς τα φτιάχνουμε τα πράγματα». Κάπως έτσι, κέρδισε για πάντα τον σεβασμό μου.
Οφείλω να πω ότι αυτό που έζησα δεν είναι από εκείνα τα φεστιβάλ όπου μετράνε οι προθέσεις... στο «Εμπρός» κανείς δεν σκέφτηκε «είναι για καλό σκοπό, δεν μας πειράζει αν η ποιότητα είναι μέτρια, είναι δωρεάν» κτλ. Όλα τα θεάματα που παρακολούθησα στο φεστιβάλ ήταν άρτια, με τη δική τους ταυτότητα και αισθητική. Πιο σημαντικό όμως είναι ότι για δέκα μέρες βρίσκονται μαζεμένοι τόσοι πολλοί προοδευτικοί άνθρωποι σ’ έναν χώρο πανέμορφο, ένα ιστορικό θέατρο όπως το «Εμπρός» και τα πάντα κυλάνε με βασικούς άξονες την ελευθερία, τη χαρά της συμμετοχής, την ισότητα, μα πάνω απ’ όλα την αλληλεγγύη. Η Τέχνη απέναντι στο Τέρας.

πηγη:http://www.vice.com/gr/read/parakolouthisame-to-antifasistiko-festival