ΝΑ ΟΙ ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ - ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ!

 

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Κάθε φορά που επίκειται κατακλυσμός αντιλαϊκών μέτρων γινόμαστε μάρτυρες των «ιερεμιάδων» κατά της «φορολογικής ασυνειδησίας» και πλείστων τόσων αναθεμάτων ενάντια στους φοροφυγάδες.
*
Αλλά ποιοι είναι οι φοροφυγάδες;
Προφανώς δεν είναι οι εφοπλιστές που με τις περίπου εξήντα φοροαπαλλαγές δεν πληρώνουν ούτε ένα φράγκο για φόρο.
Δεν είναι οι πλουτοκράτες, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες. Δεν είναι, φυσικά, τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές, που έχουν εξασφαλίσει διαχρονικά τέτοιους φορολογικούς νόμους και ρυθμίσεις, με τις οποίες απαλλάσσονται οι Ανώνυμες Εταιρείες ακόμα και για τα έξοδα... κομμωτηρίου των στελεχών τους.
Φοροφυγάδες, επίσης, δεν είναι οι κεφαλαιοκράτες - «επενδυτές», οι αποδέκτες, δηλαδή, των φορολογικών προνομίων και των κάθε λογής απαλλαγών, που οι ίδιες οι αιτιολογικές εκθέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων - νομοθετών ομολογούν ότι αυτές οι φοροαπαλλαγές έχουν επιφέρει «ακαθόριστες» συνέπειες για το δημόσιο ταμείο...
*
                                                                       

Για μια ακόμα φορά, λοιπόν, ταυτόχρονα με την εξαπόλυση της νέας δέσμης των λαοκτόνων μέτρων, εντείνεται η γελοία προπαγάνδα και τα παραμύθια περί «αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής».
Ας δούμε, επομένως, όχι μόνο ποιοι φοροδιαφεύγουν (αυτό είναι γνωστό), αλλά και ποιοι πληρώνουν φόρους σε συνδυασμό με το ποιοι απαλλάσσονται («νόμιμα» και «ηθικά») από φόρους.
*
Θα σταθούμε σε ένα στοιχείο το οποίο είναι από μόνο του αποκαλυπτικό για το είδος της (ταξικής) δημοκρατίας που βασιλεύει
(και) στην ελληνική καπιταλιστική φορολογική Δανιμαρκία:
*
Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2012, που συνέταξαν, ψήφισαν και εφαρμόζουν οι «σωτήρες»,
το σύνολο των φορολογικών εσόδων,
που το συντριπτικό τους μέρος είτε με τη μορφή των άμεσων είτε με τη μορφή των έμμεσων φόρων, των χαρατσιών κ.λπ. πέφτει πάνω στις πλάτες εργαζόμενων, συνταξιούχων, ανέργων, ημιαπασχολούμενων, αυτοαπασχολούμενων βιοπαλαιστών,
ανέρχεται στα 53,301 δισ. ευρώ.
*
Προσέξτε τώρα το απίθανο, όπως αποτυπώνεται στον ίδιο τον προϋπολογισμό τους (πίνακας 3.5 του προϋπολογισμού του 2012):
Ενώ το σύνολο των φορολογικών εσόδων του κράτους (άμεσοι και έμμεσοι φόροι) ανέρχεται στα 53,301 δισ. ευρώ,
ενώ το σύνολο μόνο των άμεσων φόρων έχει υπολογιστεί στα 24,213 δισ. ευρώ,
από αυτά πόση λέτε θα είναι η επιβάρυνση των δεκάδων χιλιάδων μεγάλων επιχειρήσεων που λειτουργούν στη χώρα με τη μορφή της άμεσης φορολογίας;
Μόλις 2,157 δισ. ευρώ!
*
Δηλαδή, στη χώρα του Σαμαρά, του Βενιζελου και του Κουβέλη,
στη χώρα της τρόικας και των MEGA-κυνηγών της φοροδιαφυγής,
οι άμεσοι φόροι που έχουν προϋπολογιστεί να εισπραχτούν από τους κεφαλαιοκράτες,
δεν ξεπερνούν το 9% της συνολικής άμεσης φορολογίας και
δεν ξεπερνούν το 4% του συνόλου των άμεσων και έμμεσων φόρων!
***
                                                                                                      


Ομως, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, υπάρχει συγκλονιστικότερο στοιχείο και από το προηγούμενο.
Συγκεκριμένα:
Αν ανατρέξει κανείς στον προϋπολογισμό του 2009 (πίνακας 2.3 του προϋπολογισμού του 2009) θα διαπιστώσει ότι τότε το ποσό των άμεσων φόρων που είχε προϋπολογιστεί να εισπράξει το κράτος από τις εταιρείες των κεφαλαιοκρατών, με τη μορφή της άμεσης φορολογίας των νομικών προσώπων,
ανερχόταν, επί συνόλου άμεσων και έμμεσων φόρων 61,565 δισ. ευρώ, στο
(έτσι κι αλλιώς αστείο) ποσό των 5,520 δισ. ευρώ.
*
Ποιο είναι το συμπέρασμα;
Πολύ απλό:
Στα τρία χρόνια που έχουν περάσει από τότε, κι ενώ ο λαός έχει υποστεί τα πάνδεινα, όταν η φοροληστεία για τα λαϊκά στρώματα έχει γυρίσει σε εποχές... «τουρκοκρατίας», όταν οι αυξήσεις στους φόρους πέφτουν σαν το χαλάζι,
για τις πολυεθνικές, για τα μονοπώλια, για τις μεγάλες ανώνυμες εταιρείες κ.λπ., οι άμεσοι φόροι
μειώθηκαν (!)
από 5,520 δισ. ευρώ το 2009
στα 2,157 δισ. ευρώ το 2012!
*
Δηλαδή, κατά την περίοδο που η φορολόγηση όλων των υπολοίπων έχει μετατραπεί σε θηλιά στο ικρίωμα της λιτότητας και των μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις,
για τους πλουτοκράτες,
η άμεση φορολογία μειώθηκε κατά 61%!
*
Αλλά, προς Θεού, αυτό δε συνιστά φοροδιαφυγή.
Οχι, πρόκειται για νόμιμη και ηθική πολιτική...

*Δημοσιεύθηκε στο «Ριζοσπάστη» το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου.

πηγη:http://konserbokoyti.blogspot.gr/

Γκαλίνα Ξανθοπούλου: «Εζησα έξι μήνες με τους Ζαπατίστας»

Γράφει η Έλλη Ισμαηλίδου:

Η Γκαλίνα Ξανθοπούλου που δούλεψε ως εθελόντρια γιατρός για τις αυτόνομες (και «παράνομες» σύμφωνα με το μεξικανικό κράτος) κοινότητες στην Πολιτεία Τσιάπας αφηγείται:

Ετοίμασε έναν σάκο μόνο με τα απαραίτητα: λίγα ρούχα, κάποια φάρμακα, τη φωτογραφική της μηχανή και ένα αντίγραφο του πτυχίου Ιατρικής που μόλις είχε λάβει από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ολα τα υπόλοιπα απλώς θα προσέθεταν βάρος στο δύσβατο ταξίδι που την περίμενε μέσα στη ζούγκλα του Νοτίου Μεξικού.

Η οικογένειά της δεν είχε ιδέα για τα ριψοκίνδυνα σχέδια της, ωστόσο η Γκαλίνα Ξανθοπούλου, 26 ετών, ήταν αποφασισμένη: θα δούλευε ως γιατρός για τις αυτόνομες κοινότητες των Ζαπατίστας στην Τσιάπας, την πιο πλούσια σε φυσικούς πόρους (βλάστηση, μέταλλα, πετρέλαιο) Πολιτεία του Μεξικού, όπου ζουν... οι φτωχότεροι πολίτες όλης της χώρας!

«Για χρόνια διάβαζα για το κίνημα των Ζαπατίστας και είχα εντυπωσιαστεί από το θάρρος τους. Εξαθλιωμένοι ιθαγενείς στα μακρινά χωριά της Τσιάπας, ξεχασμένοι από το μεξικανικό κράτος, χωρίς γιατρούς καιδασκάλους, χωρίς καν να μιλούν ισπανικά οι περισσότεροι, αποφάσισαν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να διεκδικήσουν αξιοπρέπεια και ισονομία»

«Εχουμε τα πάντα και γκρινιάζουμε»

Επειτα από μήνες διαβίωσης σε καλύβες από ξύλα και λάσπη,όπου η τουαλέτα είναι μια τρύπα στο έδαφος και απαιτείται πεζοπορία ως και 40 λεπτών για να βρεις νερό, η Γκαλίνα Ξανθοπούλου επέστρεψε στον «πολιτισμό» αλλαγμένη. «Οι Ζαπατίστας δεν είχαν τίποτε και μοιράζονταν τα πάντα. “Για όλους όλα, για εμάς τίποτα” ήταν το ρητό τους. Εμείς έχουμε τα πάντα και συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε. Ισως φαίνεται αστείο αλλά ακόμη και σήμερα, κάθε φορά που ανοίγω τη βρύση και τρέχει καθαρό νερό, νιώθω ευγνωμοσύνη...» λέει η Γκαλίνα με ενθουσιασμό.

Μόλις τελείωσε την Ιατρική αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να βάλει και αυτή το «λιθαράκι» της στην προσπάθεια των ιθαγενών, ωστόσο το να φθάσει κανείς σε αυτούς δεν ήταν απλή υπόθεση. «Οι αυτόνομες κοινότητες θεωρούνται παράνομες από το κεντρικό κράτος. Υπάρχει πολλή δυσπιστία, κατασκοπεία, συχνά επεμβαίνουν στρατιωτικές ή παραστρατιωτικές οργανώσεις. Επί έξι μήνες, όταν με ρωτούσαν πώς βρέθηκα στην Τσιάπας, απαντούσα με υπεκφυγές ότι “απλώς ταξιδεύω”. Πέρασα δύο μήνες στο Μεξικό προσπαθώντας να βρω έναν σύνδεσμο με τις κοινότητες» εξηγεί. Δασκάλα Ιατρικής... στα χωράφια Οι Ζαπατίστας δεν ζητούν ελεημοσύνη και συνεπώς οι ξένοι εθελοντές δεν έρχονται ως «σωτήρες» αλλά ως εκπαιδευτές που μεταφέρουν τις γνώσεις. Στον τομέα της υγείας ειδικότερα ισχύει το ακόλουθο σύστημα: κάθε χωριό 100-200 ατόμων επιλέγει τον λεγόμενο «promotor de salud» («προωθητής υγείας») ο οποίος αφήνει... τα χωράφια και αναλαμβάνει να εκπαιδευτεί ως νοσοκόμος της κοινότητας.

«Οι “προωθητές υγείας” ήταν στην ουσία απλοί αγρότες που το πολύ να είχαν πάει ως τη δευτέρα δημοτικού. Το βασικό τους προτέρημα ήταν ότι μιλούσαν λίγα ισπανικά. Σκεφθείτε ότι σε αυτούς τους αγρότες έπρεπε να μιλήσουμε για ανάταξη εξαρθρωμάτων, πρώτες βοήθειες και στρεπτόκοκκο και να κατορθώσουμε να συνεννοηθούμε!» διηγείται η Γκαλίνα.

Επί έξι μήνες ταξίδευε από χωριό σε χωριό μέσα στη ζούγκλα μαζί με μια ομάδα δέκα γιατρών, νοσοκόμων και διαιτολόγων, με γαϊδούρι ή με τα πόδια, διδάσκοντας τα στοιχειώδη, όπως το... βράσιμο του νερού και την προσωπική υγιεινή. Για να διδάξουν ανατομία έσφαζαν ένα γουρούνι και μετά το έραβαν για να εκπαιδευθούν στα ράμματα. Στο τέλος, φυσικά, το γουρούνι κατέληγε στην κατσαρόλα, μια και ήταν σπάνια πολυτέλεια να υπάρξει χοιρινό ή έστω καμιά κότα στο τραπέζι.

«Οι άνθρωποι εκεί πεθαίνουν από απλά νοσήματαδιότι τους λείπουν βασικές γνώσεις. Αλλωστε οι τοπικές αρχές ποτέ δεν βοήθησαν. Δεκάδες ιθαγενείς πέθαναν στην πόρτα του νοσοκομείου από πνευμονία ή απλές λοιμώξεις γιατί οι γιατροί δεν τους δέχονταν.Επίσης στο παρελθόν κρατικοί γιατροί επισκέπτονταν τα χωριά και παραπλανώντας τις γυναίκες τους τοποθετούσαν σπιράλ χωρίς οι ίδιες να το γνωρίζουνώστε να περιορίσουν την τεκνοποιία ,με αποτέλεσμα αιμορραγίες ή ακόμη και θανάτους! Αυτό εξηγεί και τη μεγάλη δυσπιστία τους απέναντι στους ξένους γιατρούς» διηγείται η Γκαλίνα. Φτώχεια και περηφάνια

Ωστόσο μέσα στην απόλυτη φτώχεια (μια οικογένεια ιθαγενών ζει με περίπου 3-5 ευρώ την ημέρα και απαρτίζεται από... δέκα άτομα κατά μέσον όρο) αυτό που επικρατούσε δεν ήταν η μιζέρια αλλά η «αξιοπρέπεια, η χαρά ότι αγωνίζονται για την ελευθερία τους. Επειτα από αιώνες εκμετάλλευσης οι ιθαγενείς της Τσιάπας νιώθουν πλέον υπερήφανοι για την ταυτότητά τους. Και δείχνουν τρομερή ευγνωμοσύνη σε εμάς τους ξένους που ερχόμαστε να τους βοηθήσουμε. Αλλος μας χάριζε μια κότα, άλλος λίγα αβγά, άλλος μας έπαιρνε από πίσω στα βουνά κρατώντας μια μαχαίρα, μη τυχόν και μας συμβεί τίποτα! Ηταν συγκινητικό» θυμάται η Γκαλίνα.

Σύντομη ιστορία των Ζαπατίστας

Την 1η Ιανουαρίου 1994 περίπου 3.000 ένοπλοι Ζαπατίστας κατέλαβαν πόλεις της Πολιτείας Τσιάπας,ενώ την επόμενη ημέρα 40.000 άνδρες του μεξικανικού στρατού αντεπιτέθηκαν,με αποτέλεσμα οι Ζαπατίστας να καταφύγουν στη γύρω ζούγκλα. Στις 12 Ιανουαρίου 1994 συμφωνήθηκε ανακωχή η οποία διακόπηκε από επίθεση του μεξικανικού στρατού τον Φεβρουάριο του 1995. Ως αποτέλεσμα πολλά χωριά των ιθαγενών ερημώθηκαν και η πλειονότητα από αυτούς κατέφυγε στα βουνά και συνέχισε την αυτόνομη δράση της.

Το 2001 διοργανώθηκε μεγάλη πορεία στην Πόλη του Μεξικού για τους Ζαπατίστας με συμμετοχή εκατομμυρίων πολιτών.Το Κογκρέσο δεν εισάκουσε τα αιτήματά τους και οι Ζαπατίστας προχώρησαν στην ίδρυση 32 αυτόνομων κοινοτήτων στην Τσιάπας,οι οποίες ωστόσο δεν αναγνωρίζονται επισήμως από το μεξικανικό κράτος.

Την τελευταία δεκαετία επικρατεί «ταραγμένη ειρήνη» στην Τσιάπας καθώς ο στρατός ή παραστρατιωτικές οργανώσεις συχνά επεμβαίνουν με επιχειρήσεις εκφοβισμού,καταστροφές σοδειών,αφαίρεση χωραφιών,διακοπή νερού ή ρεύματος,συλλήψεις και κατά περιόδους δολοφονίες ιθαγενών.

Γνωρίζατε ότι...

-Οι Ζαπατίστας (Ζαπατιστικός Στρατός για την Εθνική Απελευθέρωση- ΕΖLΝ) πήραν το όνομά τους από τον Εμιλιάνο Ζαπάτα, σημαντική προσωπικότητα της Μεξικανικής Επανάστασης του 1910, ο οποίος αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των ιθαγενών και τον αναδασμό της γης.

-Διασημότερος εκπρόσωπος των Ζαπατίστας είναι ο «Υποδιοικητής Μάρκος». Η πραγματική ταυτότητά του είναι άγνωστη, ενώ έχει χαρακτηρισθεί από τα διεθνή μέσα ο «μεταμοντέρνος Τσε Γκεβάρα».

-Βασικά αιτήματα των Ζαπατίστας είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων των ιθαγενών,ο αναδασμός της γης, η άμεση δημοκρατία,η αυτοδιαχείριση και η ίση πρόσβαση στα δημόσια αγαθά.

-Αντιτίθενται στην παγκοσμιοποίηση και στον φιλελευθερισμό και δημιουργούν αυτόνομες δομές εκπαίδευσης,υγείας και αγροτικής παραγωγής, χωρίς να δέχονται ενισχύσεις από το κράτος (αυτόνομα σχολεία, κέντρα υγείας, νοσοκομεία, συνεταιρισμούς, κέντρα διανομής προϊόντων ,λαϊκά μαγειρεία, κοινοτικά ραδιόφωνα, κτλ.).

-Το κίνημα των Ζαπατίστας έχει εκατομμύρια υποστηρικτές από όλον τον κόσμο,ανάμεσά τους και διάσημοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα, όπως οι Μανού Τσάο, Rage Αgainst the Μachine, Αctive Μember, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Χαΐνηδες, Σωκράτης Μάλαμας, Γιάννης Αγγελάκας, κ.ά.

                                        

πηγη:http://anarchyarchives.blogspot.gr/2012/05/blog-post_29.html

David Graeber: Χρέος/κρίση/παγκόσμια επανάσταση

     

O David Graeber

είναι σήμερα ο πιο πολυδιαβασμένος αναρχικός ακτιβιστής και επιστήμονας στον κόσμο. Ανθρωπολόγος καθηγητής με συμμετοχή στην διαμόρφωση των πολιτικών θέσεων και την εξέλιξη των αντικαθεστωτικών κινημάτων από την εποχή του κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης έως το Occupy Wall Street μοιράζετε μαζί μας τις ελπίδες και τον αγώνα για την παγκόσμια κοινωνική απελευθέρωση. Με αφορμή τις ομιλίες του στο φεστιβάλ Occupy Planet Earth που διοργανώθηκε στο Πολυτεχνείο από το Κενό Δίκτυο, το περιοδικό Βαβυλωνία και την συνέλευση του BFest ο Τάσος Σαγρής συναντήθηκε και συζήτησε με τον David Graeber 

1. Το χρέος είναι υποδούλωση

Τάσος Σαγρής: Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού το 2011 όλες οι κύριες πόλεις αυτού του πλανήτη αντιμετώπισαν μαζικές ταραχές και διαδηλώσεις. Σε όλη αυτή την διάρκεια το Κενό Δίκτυο διέδιδε παντού το γκράφιτι «Να μην Ζήσουμε σαν Δούλοι». Στο βιβλίο σας «Χρέος, τα πρώτα 5000 χρόνια» προσπαθήσατε να γράψετε Ιστορία για ανθρώπους χωρίς ιστορία και να παρατηρήσετε συνηθισμένα θέματα με ασυνήθιστους τρόπους. Μπορείτε να μας εξηγήσετε εν συντομία πως η Εργασία, το Χρήμα και το Χρέος είναι ιστορικοί τρόποι υποδούλωσης, εκμετάλλευσης και βίαιης κυριαρχίας όπως ήταν για χιλιάδες χρόνια τώρα;

David Graeber: Μία διαπίστωση πραγματικά με τρόμαξε, όταν έκανα έρευνα για το βιβλίο. Η διαπίστωση αυτή είναι, ότι καθ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία, οι περισσότεροι άνθρωποι ζήσαν χρεωμένοι. Σκεφτείτε το αυτό για λίγο. Μπορεί η πλειοψηφία της ανθρώπινης φυλής να είναι σπάταλα αποτυχημένη και ανίκανη να διαχεριστεί τις υποθέσεις τις και για αυτό απλά να εξαρτάται από τους πλούσιους; Φυσικά όχι. Μάλλον, τα κράτη και οι ελίτ πάντα συνωμοτούσαν ώστε να εξασφαλίσουν ότι οι υποτελείς τους θα είναι πάντα χρεωμένοι. Το κυριότερο, επειδή το χρέος είναι ο εύκολος τρόπος να μετατρέψεις μια σχέση βίαιης ανισότητας, βίαιης απόσπασης και κλοπής, να φαίνεται όχι μόνο ηθική, αλλά και εμφανίζοντας αυτόν ο οποίος είναι ο θύτης ως το θύμα της υπόθεσης. Για αυτό το λόγο οι Μαφιόζοι πάντα παραποιούν την γλώσσα του εκβιασμού σε γλώσσα του χρέους. Αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους κατακτητικούς στρατούς και σταδιακά φαίνεται ότι όλες οι κυρίαρχες τάξεις αρχίζουν να καταλαβαίνουν αυτό το κόλπο. Έτσι το χρέος παράγει μια μορφή δουλείας που φαίνεται εθελούσια, μιας και άλλωστε «δεν ήταν απαραίτητο να πάρεις αυτό το δάνειο για να ξεκινήσεις την δουλειά σου, έτσι δεν είναι ;» Όμως στην πραγματικότητα, η τεράστια πλειοψηφία των δανείων στην ιστορία, δεν ήταν εμπορικά δάνεια που πάρθηκαν εθελούσια, αλλά δάνεια που πάρθηκαν για επιβίωση από μικρούς αγρότες ή τεχνίτες που είχαν χάσει τα δίκτυα αμοιβαίας αλληλοβοήθειας που μπορούσαν να τους επιτρέπουν να επιβιώνουν στους δύσκολους καιρούς ή δάνεια που πάρθηκαν από ανθρώπους για να πληρώσουν φόρους ή κάποια άλλη παρόμοια κυβερνητική κλοπή. Στον αποικιακό κόσμο μπορούμε να δούμε αυτό να συμβαίνει αρκετά ξεκάθαρα, επειδή οι αποικιακές κυβερνήσεις ήταν πολύ σαφείς στο να χρησιμοποιούν την πολιτική φόρων για να χρεώνουν τους πάντες, έτσι ώστε να τους αναγκάζουν να δουλέψουν όλο και περισσότερο.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα ημερομίσθια κατά κάποιο τρόπο. Τεχνικά, τα δάνεια και τα ημερομίσθια είναι παρόμοιοι μηχανισμοί. Και οι δύο μηχανισμοί βασίζονται στην αυταπάτη της ισότητας, μιας και θα πρέπει να υποκριθούμε ότι δύο ανεξάρτητα και ισότιμα σύμφωνα με τον νόμο άτομα, υπογράφουν ένα συμβόλαιο έτσι ώστε να μην είναι πλέον ισότιμα. Στην μία περίπτωση, μπαίνεις σε αυτή την κατάσταση όντας χρεωμένος μέχρι το δάνειο να αποπληρωθεί και στην άλλη ζώντας σαν εργάτης. Προφανώς, σε κάθε περίπτωση, το χρήμα ρέει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αλλά, όταν αρχίζεις να εξερευνείς εις βάθος τις ιστορικές προελεύσεις του καθενός από αυτούς τους μηχανισμούς καταλήγεις και στις δύο περιπτώσεις πάλι στη δουλεία. Το χρέος χρησιμοποιήθηκε σαν ο κύριος τρόπος για να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε δούλους, ή να τους αναγκάσουν να ξεπουλήσουν μέλη των οικογενειών τους σαν δούλους. Αλλά, κυρίως οι πρώτοι ημερομίσθιοι εργάτες ήταν στην πραγματικότητα δούλοι. Αυτό πράγματι συνέβαινε από τις πόλεις στην Αρχαία Ελλάδα έως τις Μεσαιωνικές πόλεις και τα λιμάνια του Ινδικού Ωκεανού. Οι ελεύθεροι άνθρωποι σχεδόν πάντα αρνούνταν να δουλέψουν για ημερομίσθια (εκτός ίσως από την δημοκρατική Αθήνα όπου οι άνθρωποι δούλευαν για το κράτος, δηλαδή για τους δήμους που εμπεριείχαν και τους εαυτούς τους). Οι πρώτοι ημερομίσθιοι εργάτες ήταν πάντα δούλοι που ενοικιάζονταν από τα αφεντικά τους, ο ιδιοκτήτης έπαιρνε το μισό του ημερομισθίου και ο δούλος το υπόλοιπο για την συντήρηση του. Με μια μαγευτική ιδεολογική στροφή, οι καπιταλιστές κατάφεραν να μας παρουσιάσουν αυτό που πάντα θεωρούνταν δουλεία σαν την ίδια την ουσία της ανθρώπινης ελευθερίας.

2. Παγκόσμιο Κίνημα και Άμεση Δημοκρατία

Τάσος Σαγρής: Οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές πρόσφεραν πολλά μέχρι σήμερα στα κινήματα των καιρών μας. Ανάμεσα σε άλλα, τα πιο δημοφιλή είναι η ποικιλομορφία των Αμεσο- Δημοκρατικών τρόπων οργάνωσης, η μη-ιεραρχική διαδικασία λήψης αποφάσεων, η αυτοοργάνωση, η ομοφωνία, η μη-αντιπροσώπευση και η ασυμβίβαστη μη-διαπραγμάτευση με την εξουσία. Αν και φαίνετε ότι οι αναρχικοί πραγματικά αυτή την στιγμή στερούνται σαφών πολιτικών προτάσεων για την λύση των καθημερινών προβλημάτων της ζωής του αιώνα μας ή μια σαφή στρατηγική για την καταστροφή του καπιταλισμού του 21ου αιώνα… ποιος μπορεί να είναι ο τρόπος να φέρουμε το κίνημα των κινημάτων στο επόμενο στάδιο, προς την κατεύθυνση της πραγματικής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής απελευθέρωσης;

David Graeber: Στις ΗΠΑ τουλάχιστον, προσπαθούμε να χτίσουμε μια γνήσια δημοκρατική κουλτούρα – δημιουργώντας συνήθειες και θέτοντας ζητήματα αντιεραρχικής, οριζόντιας λήψης αποφάσεων, δημιουργώντας κοινωνικές δεξιότητες και ικανότητες που πράγματι δεν υπήρξαν ποτέ πριν παρά μόνο ανάμεσα σε κάποιους πολύ απομονωμένους πληθυσμούς όπως οι Κουακέροι και οι Ιθαγενικοί λαοί της Αμερικανικής ηπείρου. Το σημαντικό δεν είναι κυρίως οι θεσμοί (μιας και αυτοί μπορούν πάντα να αλλάξουν όποτε το χρειαζόμαστε) αλλά οι κοινωνικές συνήθειες. Οι περισσότεροι από τους αμερικανούς πολίτες δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ώστε να διαχειρίζονται τους εαυτούς τους δημοκρατικά. Ακόμη περισσότερο δεν ξέρουν πώς να σκέφτονται δημοκρατικά – όπως για παράδειγμα, δεν έχουν την αίσθηση της «δημόσιας γνώμης». «Γνώμη» είναι αυτό που έχεις όταν δεν έχεις εξουσία. Οι κυβερνώντες δεν έχουν γνώμες. Έχουν πολιτικές αποφάσεις.

Πολιτικές αποφάσεις είναι αυτό που έχεις όταν επιβάλλεσαι πάνω σε ανθρώπους που δεν έχουν λόγο για αυτές τις αποφάσεις αλλά μόνο γνώμες σχετικά με αυτές. Χρειάζεται να απαλλαγούμε και από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις και από τις αποφάσεις τους. Όταν τα πράγματα αρχίζουν να γκρεμίζονται και μπούμε στην τελικό στάδιο της κρίσης, οι άνθρωποι θα πρέπει να αποφασίσουν προς τα πού να στραφούν: προς τη δεξιά, που θα προσφέρει κάποια νέα μορφή βίαιου μετά-αποκαλυπτικού αυταρχισμού ή προς κάποιο είδος μαφίας ή προς μια οριζόντια λύση ισότητας.

Όσοι συνεχίσουν να πιστεύουν στην ανισότητα θα μπορούν να προσφέρουν κάποια μορφή έντονης αποδοτικότητας, όμως τέτοια συστήματα τελικά αποδεικνύονται τελείως ηλίθια και άκαμπτα επειδή δεν έχουν καμία φαντασία. Τα δικά μας προτεινόμενα συστήματα θα είναι σίγουρα πολύ πιο ευφυή, αλλά δεν θα είμαστε ποτέ τόσο ικανοί όσο αυτοί που πιστεύουν στην ανισότητα στο να τα επιβάλλουμε με την βία, μιας και κάτι τέτοιο είναι έξω από τις προθέσεις μας. Θα πρέπει να αναπτύξουμε κάποιες πραγματικά πολύ ιδιαίτερες ικανότητες για να επιτύχουμε την αποτελεσματική δημοκρατική οργάνωση, και πρέπει να μπορούμε να το κάνουμε όλο αυτό ευχάριστο, διασκεδαστικό και ικανοποιητικό καθώς επίσης και αποτελεσματικό για να μπορέσουμε να κερδίσουμε παρόλη την βία που θα συνεχίζουν να εξασκούν οι θιασώτες της ανισότητας.

3. Πολιτική Βία και Τακτικές Αγώνα

Tάσος Σαγρής: Οι Αναρχικοί κατηγορούν σε όλο τον κόσμο τους ειρηνιστές ότι προκαλούν θυματοποίηση και ηττοπάθεια στα κινήματα. Οι Φιλελεύθεροι στην Αμερική κατηγορούν τους Αναρχικούς ότι απομονώνουν κοινωνικά τα κινήματα με τις βίαιες πρακτικές τους και την άμεση δράση τους. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παντού στον πλανήτη απλώνουν μαζική αποβλάκωση. Στην βόρεια Αφρική η «Αραβική Άνοιξη» περιπλανιέται χαμένη μέσα στους καπνούς των ένοπλων συγκρούσεων στους δρόμους, τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και τις παρεμβάσεις συμμοριών και κομμάτων πλούσιων ισλαμιστών φανατικών. Στις Δυτικές μητροπόλεις η κρίση γίνεται η καλύτερη δικαιολογία για να εκφραστούν τα χειρότερα ρατσιστικά και δολοφονικά ένστικτα, επανεμφανίζεται ο νεοναζισμός και η αγελαία νεανική βία στους δρόμους γίνεται ανεξέλεγκτη. Το μίσος και η οργή βασιλεύουν παντού, μπορείς να το νιώσεις. Μπορούμε να προσφέρουμε πολιτική κατεύθυνση σε αυτή την οργή; Τι είναι αυτό που ιστορικά εκφράζει την διαφοροποίηση ανάμεσα στην πολιτική βία και τον μητροπολιτικό χουλιγκανισμό;

David Graeber: Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές σχετικά με τον ρόλο της Βίας. Η Βία είναι το πιο δυνατό χαρτί που έχει στα χέρια του για να παίξει ο αντίπαλος και επίσης η Βία –ειδικά η οργανωμένη Βία –είναι μια μορφή ηλιθιότητας που όταν επικρατεί κάνει αδύνατη κάθε πιθανότητα να απαντήσεις σε αυτήν με κάποια μορφή ευφυΐας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κατά βάθος η Βία είναι μια μορφή ηλιθιότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να την χρησιμοποιούμε. Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις που αυτή είναι η μοναδική πιθανή μας επιλογή απέναντι στην μαζική βία της ηλιθιότητας του παρόντος κυρίαρχου συστήματος. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν πρόκειται ποτέ να νικήσουμε με αυτό τον τρόπο. Γιατί επίσης η Βία τείνει να είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που είναι πιο αποτελεσματική όταν εφαρμόζεται σε ιεραρχική δομή εντολών «από πάνω – προς τα κάτω». Δεν πρόκειται ποτέ να νικήσουμε την Αμερικάνική Αεροπορία με μια οδομαχία. Και ούτως ή άλλως οι αντίπαλοι μας έχουν πυρηνικά όπλα! Έτσι, το τέλος του παιχνιδιού πρέπει με κάποιο τρόπο να έρθει από μια δικιά μας κίνηση στην οποία με κάποιο τρόπο ο εχθρός δεν θα μπορεί να απαντήσει στέλνοντας τους στρατιώτες μας να μας σκοτώσουν όλους γιατί μάλλον οι στρατιώτες του θα αρνηθούν να κάνουν κάτι τέτοιο ή απλά θα πάνε σπίτια τους ή θα περάσουν στην δικιά μας πλευρά. Φυσικά, δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρουμε να κάνουμε ποτέ αυτή την κίνηση απέναντι στον εχθρό ούτε αν ακολουθούμε κατά γράμμα την «μη-βία» του Γκάντι. Προσωπικά συμφωνώ απόλυτα με την απάντηση που έδωσε σε αυτό το θέμα η εξέγερση της Οαχάκα και το κίνημα των δασκάλων εκεί: και οι δύο πλευρές, και η τύπου Γκάντι «μη-βία» και η νικηφόρα ένοπλη εξέγερση (τουλάχιστον αν διαιωνιστεί), είναι σίγουρο ότι καταλήγουν σε κάθετες ιεραρχικές δομές και καταστρέφουν τελικά την δημοκρατία. Όμως, υπάρχει μια απέραντη περιοχή ανάμεσα σε αυτές τις δύο θέσεις που πρέπει να εξερευνηθεί.

Τώρα, σχετικά με τον χουλιγκανισμό, δυστυχώς το άλλο μεγάλο πρόβλημα με την Βία είναι πως είναι φρικτά σαγηνευτική. Αφού ξεπεράσεις κάποιες αρχικές αναστολές έχει σχεδόν τις ίδιες εθιστικές ποιότητες με κάποια είδη ναρκωτικών. Πιστεύω πως η ανθρωπολογία μπορεί να μας βοηθήσει να εμβαθύνουμε σε αυτό το θέμα αποδεικνύοντας ότι ομάδες που αποτελούνται αποκλειστικά από νεαρούς άντρες ηλικίας 15 έως 25 χρονών πολύ συχνά οδηγούν σε πολύ προβληματικές συμπεριφορές (χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό είναι η φρικτή δράση των κρατικών στρατών). Το σημαντικότερο πράγμα λοιπόν που πρέπει κάποιος να παίρνει υπόψη του πριν αποφασίσει να συμμετάσχει σε συγκρουσιακές τακτικές είναι να βεβαιώνεται ότι η συγκεκριμένη ομάδα με την οποία συμπράττει περιλαμβάνει ανθρώπους από διαφορετικές ηλικιακές ομάδες και διαφορετικά φύλλα όπως επίσης ότι σίγουρα τα μέλη πρέπει να συνεργάζονται και για έναν ευρύ αριθμό από πολλές άλλες πρακτικές εκτός από την επιτέλεση βίαιων δράσεων.

4. Η Παγκόσμια Επανάσταση

Τάσος Σαγρής: Αν «το μέλλον είναι αβέβαιο και το τέλος είναι πάντα κοντά» (ειδικά αν αναλογιστούμε τις επιπτώσεις της Κλιματικής Αλλαγής στο πιθανό μέλλον της Γης), μπορούμε να θεωρήσουμε τα κινήματα του 2011-2012 σαν τις απαρχές μιας νέας παγκόσμιας επαναστατικής εποχής ή σαν τις τελευταίες εκλάμψεις ενός «ένδοξου» επαναστατικού παρελθόντος λίγο πριν την εγκαθίδρυση μιας μακράς περιόδου απόλυτης παγκόσμιας κυριαρχίας του Καπιταλισμού;

David Graeber: Διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο τα επερχόμενα χρόνια θα μοιάζουν με αυτό ακριβώς που πιστεύουμε ότι πρέπει να μοιάζει μια επανάσταση. Άλλωστε, σχεδόν σίγουρα και οι επαναστάσεις του παρελθόντος για αυτούς που τις έζησαν δεν μοιάζανε και πολύ με αυτό που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να μοιάζουν. Συμφωνώ με την θέση του Immanuel Wallersteinότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα μιλούν για την «παγκόσμια επανάσταση του 2011» σχεδόν με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο αναφέρονται στο 1848 ή το 1968, επαναστάσεις οι οποίες επίσης δεν επέτυχαν την άμεση κατάληψη της εξουσίας και την εγκατάσταση επαναστατικών καθεστώτων. Και άλλωστε ποια μπορούν να είναι τα κριτήρια ενός αναρχικού πάνω σε αυτό το θέμα; Επαναστάσεις σαν αυτές που αναφέραμε μεταμορφώνουν την πολιτική κοινή λογική, επεκτείνουν τους ορίζοντες των δυνατοτήτων και των πιθανοτήτων μας και προσωπικά πιστεύω ότι αυτό ήταν που συνέβη το 2011. Όμως και ακόμα περισσότερο, πιστεύω ότι οι ιστορικοί θα θυμούνται αυτές τις στιγμές ως τις απαρχές της διάλυσης της στρατικο-οικονομικής αυτοκρατορίας των Η.Π.Α. Γιατί σίγουρα θα διαλυθεί. Οι αγώνες της εποχής μας είναι για το ποια μορφή θα πάρει η επόμενη κατάσταση.

Ο David Graeber είναι ανθρωπολόγος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Goldsmiths του Λονδίνου. Σημαντικότερα έργα του: Debt: the first 5,000 years, Possibilities: essays on hierarchy, rebellion, and desire, Direct action: an ethnography. Στην Ελλάδα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΣΤΑΣΕΙ ΕΚΠΙΠΤΟΝΤΕΣ

O Tάσος Σαγρής είναι ποιητής, σκηνοθέτης και πολιτισμικός ακτιβιστής από το Κενό Δίκτυο [http://voidnetwork.blogspot.com] Πιο πρόσφατο θεατρικό έργο του το "Πεθαίνω Σαν Χώρα" του Δ.Δημητριάδη με το +Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών / Βιβλία του: «Για την Ανθρώπινη Αγάπη στις Δυτικές Μητροπόλεις» εκδ. Κενότητα, 2008, «We Are an Image from the Future / The Greek Revolt of Dec. 2008» AK Press Η.Π.Α. 2010

H συνέντευξη κυκλοφόρησε στο περιοδικό Unfollow #7 Ιούλιος 2012

Πηγή: Void Network

πηγη:http://efimeridadrasi.blogspot.gr/

Για την απεργιακή διαδήλωση στη Νάξο 26-09-2012

Στη Νάξο έγιναν δυο συγκεντρώσεις: Μια στην πλατεία Μανδηλαρά όπου είχε καλέσει το ΠΑΜΕ και, τελευταία στιγμή κάλεσαν 8 σύλλογοι και σωματεία καθώς και ο Σύριζα, και η δεύτερη μπροστά από την Αγροτική τράπεζα στην παραλία που είχε καλέσει η Ανοιχτή Συνέλευση.

Αν και τα περισσότερα σωματεία είχαν προσυγκεντρώσεις έξω από τους εργασιακούς χώρους τους, χτες το βράδυ ανακοίνωσαν ξαφνικά κάλεσμα για την πλατεία.

Ο εμπορικός σύλλογος είχε καλέσει τα μέλη του να κλείσουν από τις 8πμ μέχρι τις 11πμ, πράγμα κάπως φαιδρό αφού τα περισσότερα μαγαζιά ανοίγουν στις 10 το πρωί, ενώ η διαδήλωση ήταν γνωστό ότι θα γίνει μετά τις 12.00.

Ένα ακόμα ακατανόητο της κινητοποίησης είναι ότι οι σμυριδεργάτες -και οι κάτοικοι των ορεινών χωριών που κατέβηκαν για να τους στηρίξουν- πορεύτηκαν από την προσυγκέντρωσή τους στο Κέντρο Υγείας μέχρι την πλατεία Μανδηλαρά από τον Ποταμό, δηλαδή από ένα σημείο που δεν θα τους έβλεπε κανείς!

Στη συγκέντρωση της Συνέλευσης κάποια στιγμή προσέγγισε για να τραβήξει φωτογραφίες λαϊκιστής δημοσιογράφος που το τελευταίο διάστημα έχει επιδοθεί σε ρατσιστικά δημοσιεύματα διαδίδοντας το λόγο των χρυσαύγουλων. Οι σύντροφοι φρόντισαν να πάει από κει που ήρθε με την υπόκρουση «Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι».

Στην πορεία συμμετείχε αρκετά μεγάλο πλήθος για τα δεδομένα του νησιού, γύρω στα 500 άτομα και φωνάχτηκαν αρκετά συνθήματα.

Στο μπλοκ της Συνέλευσης ήταν περίπου 50 άτομα με παλμό και συνθήματα, αρκετά από τα οποία αντιφασιστικά. Η πορεία ξεκίνησε από την πλατεία και κατέληξε στο Κέντρο Υγείας αφού διέσχισε την πόλη.

πηγη:http://autonomiprotovnaxou.blogspot.gr/2012/09/normal-0-microsoftinternetexplorer4.html

ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ: ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ ΘΑ ΜΑΣ ΑΦΑΝΙΣΟΥΝ

πηγη:http://autonomiprotovnaxou.blogspot.gr/

Κράτος, τρόικα, τράπεζες και αφεντικά σαν τους μαυραγορίτες της κατοχής μοιράζονται τα λάφυρα της κρίσης. Αυτοί, είναι αλήθεια, κάνουν τη δουλειά τους, το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς που λεηλατούν τις ζωές μας.

Έχουν στρώσει το χαλί στους επίδοξους επενδυτές προσφέροντας κυριολεκτικά γη και ύδωρ. Αξιωματούχοι του καθεστώτος διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι οι αποκρατικοποιήσεις θα είναι το Ελ Ντοράντο της χώρας και η τελική λύση για την έξοδο από την κρίση. Τα βγάζουν όλα λοιπόν στο σφυρί: τη δημόσια γη, το νερό, τον άνεμο, τις παραλίες, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα μικρά νησιά.

Ο πλούτος συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο στα χέρια λίγων. Παράλληλα, το κράτος έχει διασφαλίσει φιλόξενο εργασιακό κλίμα για τους υποψήφιους εκμεταλλευτές. Το εργασιακό Νταχάου που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια με πρόσχημα την κρίση διαφημίζεται σαν έξτρα μπόνους στα ελκυστικά πακέτα που προσφέρονται στους επενδυτές.

Το τίμημα της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» -με λίγα λόγια η διάσωση των τραπεζών και λοιπών κεφαλαιοκρατών- είναι η διάλυση της κοινωνίας όπως την ξέραμε και η επιβολή χειρότερων συνθηκών ζωής για τη συντριπτική πλειοψηφία.

Πληρώνουμε την αύξηση των κερδών τους όχι μόνο με τον ιδρώτα μας αλλά πλέον και με τις ίδιες μας τις ζωές. Σήμερα, εκατομμύρια συνάνθρωποί μας δεν έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τα νοσοκομεία υπολειτουργούν ή συγχωνεύονται και καταργούνται κλίνες – τα σχολεία ξεκίνησαν με τεράστιες ελλείψεις, με καθηγητές και δασκάλους να δουλεύουν με μισθούς πείνας – στα πανεπιστήμια η κατάσταση δραματική, πολλές σχολές κλείνουν, τα συγγράμματα πληρώνονται από τους φοιτητές – οι δήμοι κινδυνεύουν να βάλουν λουκέτο – τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας έχουν σχεδόν σταματήσει. Σήμερα, όσοι δεν είναι άνεργοι πρέπει να είναι ευχαριστημένοι που δουλεύουν με μισθούς πείνας.

Αυτή είναι η κατάσταση στις αρχές της τρίτης χιλιετίας: το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας βιώνει τη φτώχεια και έχει σαν μόνη προοπτική την εξαθλίωση. Και όμως όλα αυτά τα τομάρια, οι πολιτικοί διαχειριστές της κρίσης μιλούν για νέα μέτρα, νέες θυσίες… Περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ένας νέος κεφαλικός φόρος ανεξάρτητος από τα χαράτσια και βέβαια την κατάργηση του επιδόματος ανεργίας στους εποχικούς υπαλλήλους.

Ειδικά το τελευταίο μέτρο καταδικάζει χιλιάδες εργαζόμενους στην τουριστική βιομηχανία στην πείνα. Τα τελευταία χρόνια, ούτως ή άλλως, οι εποχικοί εργάτες στο τουρισμό δεινοπαθούν περιμένοντας να ζήσουν από τα πενιχρά εισοδήματα μιας διαρκώς συρρικνούμενης σαιζόν, παλεύοντας συνεχώς με τους εκβιασμούς και την ασυδοσία των αφεντικών. Πρώτα, λοιπόν, μείωσαν το επίδομα ανεργίας, τώρα απειλούν να το κόψουν καλά καλά. Το μέτρο αυτό θα επιτείνει την άγρια εκμετάλλευση και το όργιο της ανασφάλιστης εργασίας που επικρατεί στον τουρισμό.

Όμως τα σχέδιά τους δεν θα περάσουν απαραίτητα, δεκάδες μικρές και μεγάλες αντιστάσεις και αγώνες έχουν δοθεί. Οι δυναμικές αντιδράσεις του κόσμου στους χώρους εργασίας με απεργίες διαρκείας, καταλήψεις, πορείες και συγκρούσεις δείχνουν το δρόμο για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Η οργάνωση σε σωματεία βάσης αναπτύσσεται σε όλο και περισσότερους εργαζόμενους.

Οι μεγάλες διαδηλώσεις στη διάρκεια των γενικών απεργιών, το Σύνταγμα πριν ένα χρόνο και η λαϊκή οργή που εκδηλώθηκε στις 12 Φλεβάρη διαμορφώνουν ένα κλίμα απειλητικό για τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά.

Γι’ αυτό και καλλιεργούν συστηματικά το αντίπαλο δέος, αποπροσανατολίζουν τον κόσμο, επενδύουν στο φόβο και στην ανασφάλεια για να προωθήσουν το τσούρμο των παρακρατικών νεοναζιστών της χρυσής αυγής. Αυτά τα βοθρολύματα, οι σύγχρονοι γερμανοτσολιάδες το παίζουν και αντισυστημικοί, ενώ το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι πισώπλατα ύπουλα μαχαιρώματα σε ανυποψίαστους μετανάστες. Όταν η εξουσία και το πολιτικό σύστημα έχει απονομιμοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, τα φασισταριά αποτελούν τη χρυσή εφεδρεία του συστήματος αποπροσανατολίζοντας ένα κομμάτι της κοινωνίας και στρέφοντάς την κοινή γνώμη ενάντια στους μετανάστες που δεν φταίνε για το χάλι στο οποίο έχουμε φτάσει. Σπέρνουν τη σύγχυση και το «διαίρει και βασίλευε», βγάζοντας έτσι λάδι τον πραγματικό υπαίτιο για τη φτώχεια και την εξαθλίωση, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα.  

Αυτός ο κατήφορος προς τον κοινωνικό κανιβαλισμό αντιστρέφεται μόνο μέσα από αγώνες συλλογικούς και αλληλέγγυους. Στις γειτονιές, στα χωριά, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στη δουλειά, είναι πλέον απαραίτητη η οργάνωσή μας, από τη μια για να αποκρούσουμε την επίθεση που δεχόμαστε, από την άλλη για να διαμορφώσουμε όρους αλληλεγγύης ώστε να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας. Τόσα χρόνια ήταν κυρίαρχη λογική «ο καθένας για την πάρτη του». Σήμερα αποδεικνύεται ότι «ο καθένας για την πάρτη του κι όλοι μαζί στον 18^ο αιώνα».

Οι φτωχοί μεροκαματιάρηδες δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα αναμεταξύ μας, αντίθετα έχει έρθει η ώρα να οργανώσουμε πώς θα ανατρέψουμε αυτό το σύστημα που ρημάζει τη ζωή μας για να χτίσουμε μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας όπου η αγωνία για το αύριο δεν θα έχει θέση.

Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου

Κάθε Δευτέρα στις 7.30 στο Αντιμάμαλο, στην οδό Παπαβασιλείου

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

ΣΤΙΣ 11.00πμ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΡΟΤΙΚΗ 

ΣΜΥΡΙΓΛΙ ΝΑΞΟΥ : fata morgana.....?

οι φωτο ειναι απο :http://koronosnews.blogspot.gr/#!/2012/09/26-2012.html

     

Mε αφορμή τα δημοσιεύματα που λένε ότι οι σμυριγδεργάτες της ορεινής Νάξου θα κατέβουν στην γενική απεργία της 26 Σεπτέμβρη και θα ενσωματωθούν με άλλες συλλογικότητες και σωματεία στην συγκέντρωση της χώρας Νάξου,παραθέτουμε κάποιες πληροφορίες για το σμυριδικό ζήτημα τότε και τώρα 

Το σμυριδικό ζήτημα που χρονίζει από τη δεκαετία του ’60 και συντηρείται επί 50 χρόνια με ψευτολύσεις από τις κυβερνήσεις ΝΔ- ΠΑΣΟΚ, σήμερα βρίσκεται στο κρισιμότερο σημείο της ιστορίας του. Στο ίδιο κρίσιμο σημείο βρίσκονται και οι κοινωνίες της Κορώνου, της Απειράνθου, του Σκαδού και των άλλων χωριών. Κοινωνίες που τα τελευταία 50 χρόνια συνεχώς φθίνουν, σήμερα αντιμετωπίζουν άμεσα την εξαθλίωση που τους οδηγεί η πολιτική του Μνημονίου. Από τα λίγα μεροκάματα στα σμυριδωρυχεία που τους εξασφάλιζαν την ασφάλισή τους και ένα μικρό εισόδημα, σήμερα περνάνε στη μόνιμη ανεργία, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς το επίδομα ανεργίας, χωρίς προοπτική εξεύρεσης άλλης εργασίας.

Καταγγέλλουμε το Ελληνικό Δημόσιο που ως εργοδότης των σμυριδωρυχείων, ενεργώντας ύπουλα, άφησε ανασφάλιστους τους εργαζόμενους το 2011.Καταγγέλλουμε κάθε σκέψη και ενέργεια του Δημοσίου να κλείσει τα σμυριδωρυχεία που ισοδυναμεί με απόλυση όλων των εργαζομένων, χωρίς καμία αποζημίωση.Η κυβέρνηση εφαρμόζοντας τις επιλογές του Μνημονίου οδηγεί την Ορεινή Νάξο σε κατάσταση όμοια με την κατάσταση της Ιταλογερμανικής Κατοχής. Όπως τότε οι Ιταλοί έκλεισαν τα ορυχεία, άρπαξαν τα αποθέματα στέλνοντάς τα στη Γερμανία, έτσι και σήμερα τα αποθέματα μεταφέρονται εσπευσμένα στη Γαλλία αντί 7 €/τόνο, ενώ τα ορυχεία κλείνουν. Κανένας πολιτικός  από την τρικομματική κυβέρνηση δεν γνωρίζει ότι το κλείσιμο των σμυριδωρυχείων την Κατοχή οδήγησε στο θάνατο 700 κατοίκους; Πόσο ανάλγητα πρέπει να εφαρμόσουν τις διαταγές της Τρόικας σε ένα χώρο άγονο και αποκλεισμένο, που δεν έχει άλλους πόρους ζωής; Πόσο βάναυσα ποδοπατούν μια κοινωνία οδηγώντας την στην εξαθλίωση;

Το Σμυριδικό είναι ζωτικής σημασίας για την οικονομία ολόκληρου του νησιού μας. Θα αλλάξει η παραγωγική πολυμορφία του νησιού, η ποικιλία στις εργασιακές επιλογές, που σε συνδυασμό με την πτωτική πορεία του αγροτικού τομέα θα οδηγήσει τη Νάξο στην πλήρη εξάρτησή της από το μαζικό τουρισμό, με όσα αυτό συνεπάγεται.

Επειδή σήμερα θεωρούμε το Σμυριδικό  πανναξιακό πρόβλημα καλούμε όλους τους Ναξιώτες, όλους τους φορείς του νησιού, επαγγελματικούς, επιστημονικούς, πολιτικούς, το Δήμο που πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή, να συμπαρασταθούν στον αγώνα των σμυριδεργατών, να σταθούμε όλοι αλληλέγγυοι με τη δοκιμαζόμενη κοινωνία της Ορεινής Νάξου.

το κείμενο είναι απο το:

 http://syrizanaxou.blogspot.gr/2012/09/blog-post_18.html#more

                                                                                                            

   

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ: Φλέα Νο 19

Τεύχος 19, Ιούλης-Σεπτέμβρης 2008

 

• Ben Slot, Το «γνήσιο ναξιακό σμυρίγλι» στη διεθνή οικονομία (14ο-19ο αι.), σ. 17.

ΠΗΓΗ:http://arsosnaxos.blogspot.gr/ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ: Φλέα Νο 19

                                                                                  

                                                                                       
                                                                               

Γιώργος Μιχαλακόπουλος: Αντισταθείτε!

Αντισταθείτε!

Δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο. Αντισταθείτε, ο καθένας με το προσωπικό του «οπλισμό». Πρέπει να αντισταθούμε σε όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Πρέπει να ψάξουμε οξυγόνο να ανασάνουμε… Πού θα ‘ναι αυτό το οξυγόνο; Σε... χαραμάδα; Σε... παράθυρο; Πρέπει να το ψάχνουμε…" o σκηνοθέτης και ηθοποιός Γιώργος Μιχαλακόπουλος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, με βάση το ερώτημα "Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;" συμμετέχοντας στο δημόσιο διάλογο του tvxs.

Γ.Μ.: Έχω την εντύπωση, ότι οι ευθύνες που υπάρχουν, βαραίνουν στην πλάστιγγα τους πολιτικούς.
Χωρίς, βέβαια, να είναι άμοιροι ευθυνών όλοι οι υπόλοιποι.
Αλλά, οι πολιτικοί σχεδιάζουν, οι πολιτικοί δημιουργούν προϋποθέσεις, και οι πολιτικοί και τα κόμματα δημιουργούν τις κομματικές πελατείες, και οι πολιτικοί και η πολιτική δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να χτιστεί ένα άναρχο κράτος, το οποίο μέχρι σήμερα αυτοσχεδίαζε...
Κατά συνέπεια, οι τωρινές συνθήκες, τα αποτελέσματα όλων αυτών, δηλαδή, φυσιολογικά ήταν, και θα ερχόντουσαν κάποια στιγμή.
Από εκεί και πέρα δεν βλέπω τις τωρινές ηγεσίες, που βρίσκονται στην κυβέρνηση να έχουν βάλει μυαλό. Συνεχίζεται η ίδια λογική, με κάποιες δήθεν κινήσεις, αλλά στη βάση εξυπηρετούν απολύτως τα κομματικά τους συμφέροντα.

Κρ.Π.: Οπότε, πιστεύετε ότι πρέπει να αλλάξει, κυρίως, το… κεφάλι του ψαριού, όπως λέγεται;
 
Γ.Μ: Μα… σίγουρα! Χωρίς να είμαστε άμοιροι και εμείς. Αλλά, το μεγάλο βάρος της ευθύνης το έχει σίγουρα η πολιτική.
Γιατί, η πολιτική διαπαιδαγωγεί - υποτίθεται - τους πολίτες, ενώ θα έπρεπε, αντιθέτως, οι πολίτες να διαπαιδαγωγούν την πολιτική. Και έχουμε φτάσει σε αυτά τα αδιέξοδα συμπεριφορών, που μας έχουν οδηγήσει στην χρεοκοπία.
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και οι παρενέργειες. Υπάρχουν παρενέργειες στην προσωπική μας ζωή, υπάρχουν παρενέργειες στις σχέσεις μας, υπάρχουν παρενέργειες σε ότι σπουδαιότερο έχουμε, δηλαδή, στην οικογένειά μας. Υπάρχουν παρενέργειες ακόμα και στις ερωτικές μας σχέσεις.
Σε αποκεντρώνουν, σε αποδυναμώνουν, σε κάνουν να απουσιάζεις από τη ζωή, το εικοσιτετράωρο… Να παρίστασαι μεν, αλλά ταυτόχρονα να απουσιάζεις… με ένα συνεχές άγχος.
Οι τωρινές διαφορές από τις παλιές καταστάσεις -γιατί ανάλογες έχουμε περάσει εμείς οι παλαιότεροι- είναι ότι τότε, τον εχθρό τον είχαμε απέναντι και υπήρχε μία ελπίδα.
Αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζεις πού είναι ο εχθρός, έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε μια κινούμενη άμμο, οι εχθροί είναι πολλοί, πολύμορφοι, πολυποίκιλοι. Δεν ξέρεις αν ο εχθρός είναι οι τραπεζίτες, ή τα κέντρα εξουσίας, ή τα χρηματιστήρια. Δεν ξέρεις ποιός είναι.
Και σου μένει η απόλυτη μοναξιά σου. Ακόμα και οι κοινωνικές σχέσεις έχουν διαχυθεί. Δηλαδή, δεν μπορείς να ακουμπήσεις τον άλλον, γιατί ο άλλος είναι ένα πελώριο πρόβλημα, όπως είσαι και εσύ ένα πελώριο πρόβλημα. Και υπάρχουν δυσκολίες στις σχέσεις των ανθρώπων.

Κρ.Π.: Όταν αναφέρεστε σε ευθύνες κομμάτων, σε ποια αναφέρεστε;

Γ.Μ.: Σε αυτά που κυβέρνησαν και σχεδίασαν τις πολιτικές. Υπάρχουν συγκεκριμένα κόμματα που ήταν στην εξουσία για χρόνια. Χτίσαν ένα κράτος. Δεν μπορείς να το αγνοήσεις αυτό.

Κρ.Π.: Προβληματίζονται πολλοί, για το ότι βάλαμε στη ζωή μας, ως κεντρικό άξονα το χρήμα…  

Γ.Μ.: Μα, τι είναι το χρήμα; Το χρήμα, θέλεις δεν θέλεις έχει παρενέργειες. Εάν δεν υπήρχε το χρήμα και βολευόμαστε, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα.
Αλλά όταν έρχεται η 25η του μηνός και ψάχνεσαι να βρεις πώς θα ταχτοποιήσεις τις υποχρεώσεις σου, οι οποίες πέφτουν σαν… καταρρακτώδης βροχή πάνω στην οικογενειακή σου ομπρέλα; Φυσικό δεν είναι;
Δεν είναι θέμα, αν αυτό το χρήμα είναι χάρτινο, ή μεταλλικό, ή χρυσό, ή οτιδήποτε. Αυτό από εκεί και πέρα αφορά άλλους. Αφορά αυτούς που μαζεύουν χρήμα, αυτούς που έχουν στην πάντα χρήμα.
Το υπάρχον… λίπος, τελείωσε, ή τελειώνει, στην Ελλάδα.

Κρ.Π.: Και τί θα είχατε να προτείνετε; Πώς θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε, όλα αυτά, σαν κοινωνία;

Γ.Μ.: Εγώ, εγρήγορση, προτείνω, το ταμπούρι της οικογένειάς σου, όσο μπορείς να κρατάς, να κοιτάς να είσαι στους στόχους σου, σε αυτό που κάνεις, σε αυτό που παράγεις, όπως το παράγεις, αλλά να μη χάνεις το στόχο σου, δηλαδή, να μην ρίξεις την όποια ποιότητα στην παραγωγή, είτε έμπορος είσαι, είτε ηθοποιός είσαι, να μην εκποιήσεις τον προσωπικό, εσωτερικό σου πλούτο.
Είναι μια δύσκολη εποχή. Τώρα, κουβέντες λέμε και εμείς, αλλά τα πράγματα είναι έτσι. Δεν είναι, καν, αλλιώς.

Κρ.Π.: Κουβέντες λέμε, αλλά επειδή και η επικοινωνία σήμερα, λέγεται ότι έχει χαθεί, ενώ ο καθένας προσπαθεί μέσω της δουλειάς του και μάλλον συμβολικά να επικοινωνήσει…  

Γ.Μ.: … έχουν πέσει και αυτά τα ηλεκτρονικά στη μέση και χάθηκε η ανθρώπινη σχέση, χάθηκε η ανθρώπινη επαφή.
Όσο και να είναι ευκολία το ηλεκτρονικό μέσον, άλλο είναι ένα άγγιγμα, άλλο ένα τραγούδι που ακούς. Η μάνα μου, έπλενε στη σκάφη και τραγούδαγε. Τώρα, βλέπεις καμιά νοικοκυρά να τραγουδάει στο σπίτι της;
Θέλω να πω, πέρναγε π.χ. κάποιος στο δρόμο και τραγούδαγε. Έχουν χαθεί τα… σύμπαντα, δεν υπάρχει τίποτα. Τίποτα.
Εμείς οι παλιότεροι, θυμόμαστε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Θυμάμαι, την ταράτσα του σπιτιού μου, εγώ, με ένα φεγγάρι και αστέρια από πάνω… που κοιμόμασταν το καλοκαίρι, γιατί βέβαια, δεν μπορούσες να μείνεις μέσα να κοιμηθείς από τη ζέστη.
Αυτά έχουν χαθεί. Πώς να κοιμηθείς σε μια ταράτσα; Που φοβάσαι ότι θα μπουν μέσα και θα σε σφάξουνε; Το ένα έχει φέρει το άλλο. Βάλαμε στα σπίτια μας, συναγερμούς, βάλαμε σεκιουριτάδες, βάλαμε ότι θέλεις!
Ε, αυτό, δεν σε κλείνει σε ένα περίεργο καβούκι;

Κρ.Π.: Για όλους τους ανθρώπους που εξαιτίας όλων αυτών, έχουν χάσει την επαφή τους με την φύση, με τους ανθρώπους, ή και με τον εαυτό τους, τι θα λέγατε;

Γ.Μ.: Τί να πω; Αντισταθείτε! Δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο. Αντισταθείτε, ο καθένας με το προσωπικό του «οπλισμό». Πρέπει να αντισταθούμε σε όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Πρέπει να ψάξουμε οξυγόνο να ανασάνουμε… Πού θα ‘ναι αυτό το οξυγόνο; Σε χαραμάδα; Σε παράθυρο; Πρέπει να το ψάχνουμε…

Κρ.Π.: Πώς εννοείτε το «αντισταθείτε»;

Γ.Μ.: Να μη μας πάρει από κάτω η κατάσταση. Για τη γενικότερη έννοια της αντίστασης μιλάω.
 
Κρ.Π.: Τί ετοιμάζετε για φέτος;

Γ.Μ.: Ένα σπουδαίο έργο του Τζεφ Μπάρον, το «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν». Είναι η σχέση ενός νεαρού και ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, μοναχικού, και με προσωπικά προβλήματα. Ο νεαρός, τυχαία τον χτυπάει στο δρόμο με το αυτοκίνητο, και ο δικαστής του δίνει την ποινή να πηγαίνει να βλέπει... κάθε Πέμπτη τον κύριο Γκριν.
Ξεκινώντας, κάθε φορά που τον επισκέπτεται, αναπτύσσονται οι σχέσεις του ηλικιωμένου με του νέου, οι οποίες, κρύβουν μέσα τους προσωπικές καταστάσεις, προσωπικά βιώματα, συγκρούσεις…
Και βγαίνει ένα άρωμα ζωής που έχει τα πάντα. Συγκίνηση, πάρα πολύ γέλιο, δείχνει μια ένταση σε δύο διαφορετικές αντιλήψεις, που υπάρχει σε μια ειδική κατηγορία ανθρώπων –δεν λέω ποια είναι- και αυτό, είναι ένα γοητευτικό παιχνίδι, θα 'λεγα, με ένα αριστουργηματικά έξυπνο τρόπο που έχει χτίσει ο Μπάρον σε αυτό το έργο.
Το συγκεκριμένο έργο, το είχα παίξει πριν δεκατρία χρόνια, θα ‘λεγα με τεράστια επιτυχία, γιατί πήγε για τρία χρόνια συνέχεια φουλ, και είχε σαρώσει όλα τα βραβεία Αθηνοράματος.
Ο… έτερος Καππαδόκης, είναι ο Τάσος Ιορδανίδης, ένας νέος που έχει πολύ ενδιαφέρον και ταλέντο, η μετάφραση είναι του Ερρίκου Μπελιέ, τα κοστούμια και τα σκηνικά του Απόστολου Βέττα, οι φωτισμοί του Νίκου Καβουκίδη, ενώ η σκηνοθεσία και η μουσική επιμέλεια είναι δική μου.

Κρ.Π.: Και πώς το επιλέξατε, πάλι;

Γ.Μ.: Νομίζω ότι είναι μια εποχή που θέλει αυτό το άρωμα ζωής για τους ανθρώπους, και επιπλέον, γιατί ένιωσα την ανάγκη μετά από τόσα χρόνια να το ξαναπαίξω.

Κρ.Π.: Όταν λέτε «άρωμα» ζωής; Τι εννοείτε;

Γ.Μ.: Η καθημερινή μας στάση είναι το άρωμα της ζωής. Το πώς συμπεριφερόμαστε στους δικούς μας, στον εαυτό μας, στους απέναντι… Αυτό είναι το άρωμα ζωής. Πώς βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας… αν μάς περνάνε αδιάφορα.
Το κάθε τι πρέπει να γράφει μέσα σου. Αν δεν γράφει, είσαι ένα λευκό πανί, που δεν λέει τίποτα.
Δυστυχώς, πρέπει να γράφει… Όσο δυσάρεστο και αν είναι, πρέπει να γράφει. Και αυτό μας κάνει και καλύτερους…-

                                      

πηγη:http://tvxs.gr/news/ti-na-kanoyme/antistatheite-toy-giorgoy-mixalakopoyloy

Η Ξένια Καλογεροπούλου στη Νάξο

                                                                 
              

Το Εργαστήριο Παιδικής Τέχνης Φιλίππας Φλώρακα, συνεχίζοντας τη πορεία του στη γνώση της Τέχνης, με το παιδί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία, τη δράση, τη συλλογικότητα, την εμπειρία, τη φαντασία να γίνεται η πηγή έμπνευσης και πηγή μάθησης, συνεχίζει τη δράση του για 16η χρονιά και συνεργάζεται για το 2012-2013 με το εργαστήρι θεάτρου Πόρτα-Ξένιας Καλογεροπούλου. Στις 22-23 Σεπτεμβρίου η Ξένια Καλογεροπούλου θα πει παραμύθια στα παιδιά 4-7 ετών και οι εκπαιδευτικοί του Θεάτρου, μόνιμοι συνεργάτες του εργαστηρίου θα παρουσιάσουν το πρόγραμμα εκπαιδευτικού θεάτρου ʽʼΤα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτοραʼʼ βασισμένο στο παραμύθι του Χ.Κ Άντερσεν για τις ηλικίες 8-12 ετών.

                            

                        Η Ξένια Καλογεροπούλου θα πει παραμύθια στα παιδιά

"Η εμπειρία, η γνώση, η δυναμική του εργαστηρίου Θεάτρου Πόρτα-Ξένιας Καλογεροπούλου και η παρουσία της ίδιας στο εργαστήριό μας στη Νάξο, μας δίνει δύναμη και χαρά να προχωρήσουμε στους δύσκολους καιρούς που ζούμε με τους καλύτερους ανθρώπους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην ουσιαστική ανάπτυξη της παιδικής ψυχής", επισημαίνει η Φ.Φλώρακα.

 

        ‘’Τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα’’

Πριν από πολλά χρόνια ζούσε ένας Αυτοκράτορας που είχε τέτοια αδυναμία στα καινούρια ρούχα που όλα του τα λεφτά τα ξόδευε για το ντύσιμό του…

 

Είναι  εποχή κρίσης  και το βασίλειο  δεν αντέχει άλλο  τα έξοδα του μονάρχη για  την εμφάνισή του και την εμμονή του  να είναι ντυμένος με  «την τελευταία λέξη της μόδας.» 

Αλλά ο Αυτοκράτορας δεν μπορεί να αντισταθεί σ’ αυτό το υπερβολικό πάθος του για τα καινούρια ρούχα.  Όταν δυο απατεώνες τον πείθουν  ότι μπορούν να φτιάξουν  ένα ύφασμα που θα είναι αόρατο για τους ανόητους , για  τους ανάξιους  και γιαόσους δεν είναι πιστοί στον Αυτοκράτορα , εκείνος πέφτει  στην παγίδα χωρίς δεύτερη σκέψη και ακολουθεί μια σειρά από γεγονότα  καταστροφικά για τους πάντες. 

Πρόκειται για ένα πρόγραμμα εκπαιδευτικού θεάτρου, στο οποίο συνδυάζεται το θέατρο και η συμμετοχή των παιδιών με σκοπό να τους προσφέρει  μια δυνατή εμπειρία διερευνώντας μαζί τους το θέμα της απληστίας ,τη διάκριση ανάμεσα στις ανάγκες και τις επιθυμίες, αλλά και το τι σημαίνει να αναλαμβάνεις την ευθύνη  και να μπορείς  να λες αυτό που πραγματικά βλέπεις.

 

Αυτό το κλασσικό και αγαπημένο παραμύθι είναι μια πολύ σημερινή ιστορία.

Συγγραφέας, Σκηνοθέτης: Chris Cooper

Μετάφραση: Ξένια Καλογεροπούλου

Σκηνικά-Κουστούμια: Ceri Townsend

Ερμηνεύουν οι εκπαιδευτικοί θεάτρου:

Δάφνη Δαυίδ, Αφροδίτη Σορώτου, Φλώρα Σπύρου

Παραγωγή: Εργαστήρι θεάτρου Πόρτα-Ξένια Καλογεροπούλου

Αniμasyroς: Take 5!

  

Eye- candy στο Αιγαίο! Μια γιγαντιαία αγελάδα γίνεται «πάλκο» για μια συναυλία ελβετικού φολκλόρ, ένα ψάρι άδει σπαρακτικά Ντονιτζέτι, λίγο πριν "αυτοκτονήσει" στο τηγάνι, ένα τρελλά ερωτευμένο πουλί κυνηγά τον αδιάφορο γατίσιο έρωτά του, μια δαιμονισμένη μαριονέτα - κάλτσα ξεσαλώνει και μια οδηγός τραμ φουντώνει κι ερεθίζεται με τις δονήσεις των κραδασμών του δρόμου και την επικύρωση των εισιτηρίων! H Eρμούπολη γεμίζει και φέτος χρώμα κι έμπνευση και εκατοντάδες καρτούν ξεχύνονται στα κυκλαδίτικα σοκάκια της. Στο πέμπτο ραντεβού μας με τα best of animation από όλον τον κόσμο «σκηνοθετούμε» μια μοναδική «συνομιλία» του Τεντέν και του δημιουργού του, Hergé με τις  ψιλόλιγνες εικαστικές φιγούρες του Michel Ocelot να του αφηγούνται «Τα παραμύθια της νύχτας», υπό το βλέμμα των πρωταγωνιστών της σύγχρονης αμερικανικής σκηνής, μέσα από τις ταινίες των τριών σημαντικών ανεξάρτητων δημιουργών Don Hertzfeldt, John Dilworth και Patrick Smith που φλερτάρουν με τα Οσκαρ. 156 ταινίες από 30 χώρες συνθέτουν τα δύο διαγωνιστικά προγράμματα (διεθνές και φοιτητικό) που διεκδικούν τα βραβεία του αniμasyroς 5.0, ενώ δε λείπουν και οι ταινίες νέων Ελλήνων δημιουργών, όπως η αξιόλογη δουλειά σπουδαστών του ΑΚΤΟ καθώς και του ΤΕΙ Αθήνας στην ενότητα προβολών 'Animation against trafficking'. Τα αφιερώματα φέτος φτάνουν μέχρι το Λονδίνο (London International Animation Festival) και την Πορτογαλία (Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων Cinanima) καθώς και προβολές των βραβευμένων ταινιών του πανευρωπαϊκού διαγωνισμού Cartoon D’ Or 2011. Παράλληλα, σημαντικοί δημιουργοί της διεθνούς και της ελληνικής σκηνής animation διδάσκουν στα φόρουμ και αποκαλύπτουν τα μυστικά στη σχέση του animation με τους ήχους και τη μουσική, ενώ στα εκπαιδευτικά εργαστήρια παίρνουν θέση οι μύθοι της Αρχαίας Ελλάδας μέσα από το βρετανικό studio Animate & Create (με τον Dan Richards), ενώ εμφανίζεται μέχρι και ο Μάρκος Βαμβακάρης! Τέσσερις μέρες γεμάτες προβολές, έμπνευση, χρώμα, πάρτυ και… πολύ animation! ΒΙΝΤΕΟ Ταινία Έναρξης πηγη:http://www.animasyros.gr/index.php/GR/