ΡΑΣΟΥΛΗΣ:«Οι ανίκανοι και άπληστοι μετέτρεψαν την Ελλάδα σε money-land»

(Aναδημοσιευση) «Το Ποντίκι»

Λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του, ο Μανώλης Ρασούλης έστειλε ίσως την τελευ­ταία επιστολή του στη φίλη και δημοσιογράφο, στη Γερμανία, Ζωή Νιομανάκη. Έναν χρόνο μετά, δημοσιεύουμε την άγνωστη επιστολή που μοιάζει λες και γράφτηκε τώρα.

Η επιστολή του Μανώλη Ρασούλη

  

Νοέμβριος 2010

«Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν: ''Άκουσον μεν, πάταξον δε''.

Ο σκοπός της επιστολής μου είναι να στείλω δύο μηνύματα:

1. Εγώ προσωπικά δεν δέχομαι τους τίτλους pigs - οκνηρός - άσωτος κ.λπ. που μας φόρτωσαν γενικεύοντας κάποιοι απ' τα βόρεια.

2. Υπάρχει μια Ελλάδα μες στην Ελλάδα, όπως υπήρχε μια Γερμανία από το 1933 έως το 1945.

Η αλήθεια είναι ότι εδώ και 25 χρόνια, ζώντας με τους συμπατριώτες μου, βιώνοντας μια διαρκώς γενικευόμενη, αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, έλεγα ότι αυτό το στυλ θα καταστρέψει την Ελλάδα, μπορεί και την ανθρωπότητα. Έκανα το οτιδήποτε να εκφράσω το αντίδοτο. Μάλλον απ' ό,τι φαίνεται ηττήθηκα.

Στην Ελλάδα σφυρηλατήθηκε και εγκαθιδρύθηκε ένας μέσος πολίτης, μικροαστός, νεόπλουτος, αρχοντοχωριάτης. Επικυριάρχησε στο κοινωνικό, πολιτικό, ιστορικό, ψυχολογικό, αισθητικό προσκήνιο, καταστρέφοντας τον ρυθμό και το στυλ της χώρας. 

Επίσης, καταστρέφοντας τη λαϊκή κουλτούρα, δηλαδή το αυθεντικό τραγούδι, που είναι το θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητάς μας, απαξιώνοντας την λόγια ποίηση, εγκαθιδρύοντας, διά πυρρός και σιδήρου, τα πολιτιστικά κέντρα της χαράς και της αισιοδοξίας, όπως τα ονόμασαν, κάτι χαζοκαμπαρέ, τα λεγόμενα σκυλάδικα. 

Διαμόρφωσαν έναν χαζοκαμπαρετζίδικο τρόπο σκέψης, καθιστώντας την Ελλάδα ένα νομιμοποιημένο πορνοστάσιο. 

Ο πολιτισμός, καθώς και ο τουρισμός, δέχτηκαν σκληρά πλήγματα. Από τους περιηγητές του '60 φτάσαμε στα ξενοδοχεία των 5.000 ανθρώπων που, με τα βραχιολάκια στο χέρι, βίωναν τις διακοπές τους και έφευγαν σχεδόν χωρίς να ξέρουν σε ποια χώρα τους φέραν. Η εποποιία του Ζορμπά, των παιδιών του Πειραιά, παρήλθε ανεπιστρεπτί. 

Πωλήθηκαν κατά κόρον και ο μύθος και η παρθενικότητα της χώρας, αλλά και το συμπαθές ναΐφ του μέσου ρωμιού αντικαταστάθηκε από την κουτοπονηριά, από το απρόσωπο, από τον μέσο όρο των super market και των τραπεζών και τώρα το σλόγκαν του Υπουργείου Τουρισμού "Έλα στην Ελλάδα να ζήσεις τον μύθο σου" ακούγεται γελοίο και κούφιο.

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα μες στην Ελλάδα, εξόριστη και καταδικασμένη από τα ποικίλα golden boys και τους εγχώριους κερδοσκόπους που δεν αναγνωρίζουν πατρίδα ή πολιτισμό, αλλά ορκίζονται στη money-land. Ανίκανοι και άπληστοι.

Δεν συμμετείχα στους ολυμπιακούς αγώνες γιατί ήμουν σίγουρος ότι μετά την φαμφάρα θα ακολουθούσε η ξεφτίλα, όπως και έγινε. Η Αθήνα είναι πρωτοφανές φαινόμενο πρωτεύουσας που έχει τον μισό πληθυσμό της χώρας στην επικράτειά της. 

Αλαζονική πόλη, αφού λανσάρεται ως μητέρα της δημοκρατίας και του μέτρου. Τώρα είναι αμετροεπής μητρόπολη, βρώμικη μητέρα απίστευτης εγκληματικότητας. Δημοκρατία δεν υπάρχει, πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει. 

Όλα ελέγχονται από το ΔΝΤ, την Ευρώπη, τους Γεωργιανούς και Ρουμανόγυφτους εγκληματίες. Παλιότερα σκεφτόμουν μήπως φέρναμε 100 Γερμανούς (βλέπε Ρεχάγκελ), να αναλάβουν για 100 χρόνια τη χώρα, μπας και ισορροπήσει. Θα με κατηγορούσαν για ανθέλληνα. Τώρα τους έφεραν ή ήρθαν λόγω ανωτέρας βίας και την πληρώνουν αυτοί που δεν έφταιξαν. Χιλιάδες χάνουν τις δουλειές τους, άλλοι αυτοκτονούν και άλλοι αγοράζουν ακριβά σπίτια στο κέντρο του Λονδίνου. Κατά τα άλλα, τα εκλεκτά στελέχη του ελληνικού status πουλούν φούμαρα ότι είναι απόγονοι του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Ηράκλειτου. 

Και αυτά χωρίς εσωτερική λογική, και έτσι ξανακαταλήξαμε σε μια νέα greek salad, σε μια δραματική φαρσοκωμωδία. Εγώ προσπάθησα να καταλάβω τι συμβαίνει και να αντιπροτείνω κάποιες λύσεις. Ως εκ τούτου υπέστην ποικίλα πογκρόμ. Ηττήθηκε η αντίληψή μας, γι' αυτό φτάσαμε στο παρόν χάλι. Αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά είναι μέρος μιας παγκόσμιας κρίσης. Το ανθρώπινο είδος βρίσκεται στο απόλυτο αδιέξοδο. 

Ο πλανήτης έχει καταστραφεί. Δεν μπορούμε πια να αναπτύξουμε τους ρυθμούς της βιομηχανίας όπως παλιά και ταυτόχρονα να σώσουμε το περιβάλλον. Τι μέλλει γενέσθαι; Κάθε κρίση γεννά πόλεμο. Το απεύχομαι και κάνω κάθε τι για να μην μας συμβεί. Γεννήθηκα σαράντα μέρες μετά τη βόμβα στη Χιροσίμα. Ως εκ τούτου προσπαθώ στη Μέση Ανατολή, εδώ και οχτώ χρόνια, να δημιουργηθεί ένας κοινός παρονομαστής για τους δυο λαούς, γιατί από αυτό το άλυτο πρόβλημα μπορεί να ξεκινήσει ένας παγκόσμιος πόλεμος.

Ονειρευόμουνα να γίνει η Ελλάδα μια πολιτισμική Ελβετία και μητέρα που θα κυοφορήσει ένα όραμα για την παγκόσμια ειρήνη. Τώρα είμαστε στο στόχαστρο όλου του δυτικού κόσμου και παράδειγμα προς αποφυγή. Να μην ξεχάσω να πω ότι πριν από χρόνια έστειλα μια επιστολή στην Süddeutsche Zeitung περί όλων αυτών, αλλά δεν ενδιαφέρθηκαν για το θέμα. Πέρυσι και φέτος ο Γερμανός ανταποκριτής της ίδιας εφημερίδας στην Κωνσταντινούπολη ήρθε στην Ελλάδα, μου πήρε δύο συνεντεύξεις και πάλι η διεύθυνση της εφημερίδας αδιαφόρησε. Πάντως εγώ προσπάθησα. 

Επίσης, ως προς το θέμα που ετέθη να πουλήσει η Ελλάδα τα νησιά της και την Ακρόπολη, έχω να πω:

(α) Η Ακρόπολη δεν είναι ιδιοκτησία μας. Ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα και 

(β) Μεγάλες εκτάσεις της Ελλάδας, και όχι μόνο, έχουν αγοραστεί από Γερμανούς. 

Πρόσφατα συμμετείχα σε ένα φεστιβάλ ποίησης στη Μαγιόρκα, όπου ο κυβερνήτης της μας έλεγε με αγωνία ότι οι Γερμανοί έχουν αγοράσει το 80% του νησιού και θέλουν να το προσαρτήσουν στη Γερμανία. Αν αυτό αποτελεί ένα σχέδιο επεκτατισμού στον νότο εκ μέρους της Γερμανίας, δεν γνωρίζω. Αν, λόγω της κρίσης, οι νεοέλληνες ξαναχαθούμε στη διασπορά, θα ήθελα να έρθουν στην Ελλάδα ποιητές, διανοούμενοι, επιστήμονες από όλο τον κόσμο, και από εδώ να ξεκινήσει μια προσπάθεια διαιώνισης της ζωής πάνω στον πλανήτη σε ένα ανώτερο επίπεδο.

Αυτά προς το παρόν. Σας χαιρετώ όλους και τον καθένα χωριστά.

Εμμανουήλ Ρασούλης, Έλλην τραγουδοποιός».

 πηγη:http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.com/2012/03/s-money-land.html#more

Ο Ιστορικός ομιλος<ΑρΣΟΣ> και το περιοδικο< Φλεα> σας καλούν στην ομιλια του δημοσιογράφου Στάυρου Λυγερού

Ο Ιστορικός Ομιλος ΑΡΣόΣ και το π.Φλέα σας καλούν την Κυριακή, 1 Απριλίου και ώρα 10.30 π.μ. στο Δημοτικό Θέατρο «Ιάκωβος Καμπανέλλης» στην ομιλία του κ.Σταύρου Λυγερού, δημοσιογράφου, «Από την κλεπτοκρατία στην χρεωκοπία». Θα ακολουθήσει συζήτηση.

     


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΣΤΑΥΡΟ ΛΥΓΕΡΟ
Τη συνέντευξη πήραν
ο Παύλος Κλαυδιανός
και η Ιωάννα ΔρόσουΣυζητάμε με το δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό για τα σενάρια συγκυβέρνησης μετά τις εκλογές και την κρίση του πολιτικού συστήματος. «Προς τα τέλη 2012 -και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία θα είναι μια μικρή μειοψηφία πολιτικά και δημοσκοπικά» υπογραμμίζει ο Στ. Λυγερός. Τονίζει ακόμα την ανάγκη συγκρότησης ενός πολιτικού προγράμματος που θα προσελκύσει τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.
Φαίνεται ότι απασχολεί πολλούς το πότε θα γίνουν εκλογές. Και όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό.
Ναι, αλλά δεν τις απασχολεί με την έννοια μια βδομάδα πριν, μια βδομάδα μετά. Ουσιαστικά ήθελαν τις εκλογές στο τέλος της τετραετίας. Ο Σαμαράς, όμως, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση. Ένα από τα στοιχεία της συμφωνίας, προκειμένου να προσχωρήσει η Νέα Δημοκρατία στο στρατόπεδο του μνημονίου, ήταν να γίνουν οι εκλογές νωρίς ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να κατακτήσει την πρωθυπουργία, καθότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΝΔ θα είναι το πρώτο κόμμα.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση του πολιτικού συστήματος. Πώς ερμηνεύεις την κατάρρευση του δικομματισμού;Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αποτελείτο ουσιαστικά από δύο πυλώνες, που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Κοινωνικό του θεμέλιο ήταν αυτό που αποκαλώ «ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο». Δηλαδή, η άρχουσα τάξη της χώρας έστελνε το εξής μήνυμα στη μικρομεσαία θάλασσα: «Μην ασχολείστε με τα χρυσοφόρα παιχνίδια διαπλοκής, που συντελούνται στην κορυφή, και εμείς, μέσω του πολιτικού συστήματος, θα κάνουμε τα στραβά μάτια για τη φοροδιαφυγή των αυτοαπασχολουμένων, τη διαφθορά στο δημόσιο, την αυθαίρετη δόμηση… θα σας διορίζουμε τα παιδιά σας». Το ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο, λοιπόν, παρήγαγε παθογένειες. Έτσι φτάσαμε να έχουμε αυτό το πελατειακό σύστημα, που δημιουργούσε συνθήκες ευστάθειας, ενώ στο οικονομικό επίπεδο είχαμε το μοντέλο πλασματικής ανάπτυξης, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον ανορθολογισμό, τον παρασιτισμό κλπ. Όσο, λοιπόν, μπορούσε αυτό το μοντέλο να αναπαράγεται ήταν ευσταθές. Όταν η κρίση του 2008 ήρθε να σαρώσει από το τραπέζι τη φαντασίωση ότι θα είμαστε σε μια κατάσταση αέναης ανάπτυξης, τότε τα προβλήματα της χώρας βγήκαν στην επιφάνεια. Στην πραγματικότητα η κρίση είναι αυτή που σαρώνει το πολιτικό σύστημα που δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε τη μεταπολιτευτική περίοδο.
Η Νέα Δημοκρατία δεν θα καταφέρει να έχει αυτοδύναμη κυβέρνηση; Είναι αναπόφευκτο να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ;Το ΠΑΣΟΚ, που στο πολιτικό επίπεδο ήταν ο κορμός του κόμματος του Μνημονίου, στις εκλογές θα φτάσει οριακά το 20%. Πρόκειται, λοιπόν, για αποδόμηση, αν αναλογιστούμε ότι στις προηγούμενες εκλογές είχε το διπλάσιο ποσοστό. Η Νέα Δημοκρατία, από την άλλη, μπήκε σχετικά πρόσφατα στο κόμμα του Μνημονίου, αλλά θεωρείται πια από την κοινωνία συνεργός. Γι’ αυτό ο Σαμαράς βιάζεται να γίνουν εκλογές. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, είναι οι μόνοι που έχουν κοινό πρόγραμμα: το μνημόνιο. Σαφώς δεν το διαμόρφωσαν οι ίδιοι, αλλά τους ήρθε delivery από την τρόικα. Είναι, λοιπόν, η αναπόφευκτη κυβερνητική λύση. Απλώς δεν θα είναι το κυρίαρχο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, αλλά η Νέα Δημοκρατία.
Πρόκειται για βιώσιμη λύση;Κοινοβουλευτικά θα είναι, εφόσον υπάρχει η πλειοψηφία των 151 εδρών. Πιστεύω, όμως, ότι προς τα τέλη του 2012 –και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- τα δύο κόμματα αθροιστικά μπορεί να έχουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πολιτικά και δημοσκοπικά, όμως, θα είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία.
Άρα, τότε θα επέλθει η κατάρρευση;Θα υπάρξουν εξελίξεις που δεν μπορώ να προβλέψω τι μορφή θα έχουν. Μπορεί να πάρουν τη μορφή κατάρρευσης, κοινωνικής έκρηξης ή να επιστρατευτούν άλλου είδους λύσεις. Μια σκέψη είναι ο Παπαδήμος να είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και τσάρος της οικονομίας. Το άλλο σενάριο είναι να αποτελέσει την εναλλακτική λύση, αν αυτή η κυβέρνηση καταρρεύσει, να αναλάβει την πρωθυπουργία με τεχνοκράτες, όπως η κυβέρνηση Μόντι. Ωστόσο, τα πάντα είναι ακόμα ρευστά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σενάριο που μπορεί να αντέξει πολύ στο χρόνο.
Θα μπορούσε τότε να επιδιωχθεί να υπάρξει ένας «πολυπολισμός», με την ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ ή των νέων κομμάτων που προκύπτουν από το δικομματισμό;Καταρχάς, πρέπει να θέσουμε κάποια βασικά ερωτήματα: Γιατί προέκυψαν νέα κόμματα; Ποιος θα το έλεγε ότι ο Καμμένος θα έφτιαχνε δικό του κόμμα, που πριν καν ανακοινωθεί θα έφτανε δημοσκοπικά στο 5%; Γιατί εγκατέλειψε το ΛΑΟΣ τον κυβερνη­τικό συνασπισμό; Στην πραγματικότητα το μνημόνιο είναι σαν τον Μολώχ. Τρώει τα παιδιά του, τους υποστηρικτές του. Αυτά τα κόμματα φτιάχτηκαν επειδή είναι δοχεία για την ψήφο διαμαρτυρίας, των ανθρώπων που βλέπουν ότι αυτή η πολιτική καταστρέφουν τις ζωές μας. Όσον αφορά τώρα τη ΔΗΜΑΡ, η απήχησή της ήταν 2%. Ξαφνικά έφτασε το 16%. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απόψεις του Φώτη Κουβέλη έγιναν αγαπητές. Η αλήθεια είναι ότι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν το  αναγνωρίζουν ως πολιτικό εκφραστή τους, αντίθετα είναι εχθρικοί. Έτσι έγιναν εκλογικοί πρόσφυγες και πήγαν στο όμορο κόμμα.
Ο Φ. Κουβέλης, όμως, δήλωσε ότι οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων είναι νόμοι του κράτους και άρα θα ισχύσουν και στην περίπτωση που έβγαινε η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Από αυτή τη δήλωση δεν χάνει επιρροή;Όσοι προσεγγίζουν τη ΔΗΜΑΡ, πάνε για τον αντιμνημονιακό της λόγο. Το κατά πόσο θα παραμείνει αντιμνημονιακή μέχρι τέλους, δεν μπορώ να το ξέρω. Επειδή εξελίσσεται σε σημαντικό παράγοντα έχει αρχίσει ήδη η πίεση από το κόμμα του Μνημονίου, έτσι ώστε να ρυμουλκυθεί και αυτή στο στρατόπεδο του μνημονίου. Ξέρουμε, άλλωστε, ότι στελέχη της ΔΗΜΑΡ ήθελαν να στηρίξουν τον Παπαδήμο και το μνημόνιο.
Τα κόμματα που προέκυψαν από τις διασπάσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας θα συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας;Η γενεσιουργός αιτία είναι η αντίθεσή τους στο μνημόνιο. Δύσκολα θα προσχωρούσαν σε μια μνημονιακή κυβέρνηση. Όπως είπαμε και προηγουμένως, η μόνη λύση που φαίνεται, είναι η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Όταν αυτή δεν θα μπορέσει να επιβιώσει, τότε θα τεθεί το ζήτημα εξουσίας στην Ελλάδα.
Η Αριστερά μπορεί να θέσει ζήτημα εξουσίας;Εκτιμώ ότι στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς δεν υπάρχει πρόγραμμα εξουσίας. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα υπάρχει μια εναλλακτική λύση. Φοβάμαι ότι θα πάμε σε καταστάσεις, όπου θα έχουμε φαινόμενα κατακερματισμού. Πιστεύω ότι θα έχουμε σπασμούς, ίσως και κοινωνική έκρηξη, η οποία δεν θα είναι με ιδεολογικό και πολιτικό όραμα αλλά βίαιη. Μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο οι ίδιοι οι εξεγερμένοι να έχουν ένα στοιχείο παλινδρόμησης και να αναζητήσουν σιδερένιο χέρι. Δεν εννοώ τανκς, αλλά κάποιον να πάρει πάνω του την υπόθεση.
Μετά τις εκλογές θα ξανατεθεί το ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς, προκειμένου να μπλοκάρει το μνημόνιο…Η Ελλάδα είναι πειραματόζωο και για την εφαρμογή της συνταγής και λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγή. Το σήμερα της Ελλάδας είναι το αύριο των κοινωνιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Δεν αρκεί, λοιπόν, να μπλοκάρεις το μνημόνιο. Σήμερα πρέπει να έχεις ένα πολύ πειστικό εναλλακτικό εθνικό σχέδιο. Στην Αριστερά υπάρχει μια αρρώστια. Λέει έχουμε θέσεις. Δεν αρκούν. Ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία πρέπει να παρουσιάσει πρόγραμμα. Δεν πιστεύω στις συγκολλήσεις. Χρειάζεται ένα πρόγραμμα που θα το ακούσει και ο δεξιός και θα το αναγνωρίσει ως δρόμο. Πρέπει να προσελκύσεις τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.
Το ΠΑΣΟΚ από την περασμένη βδομάδα έχει νέο πρόεδρο. Θεωρείς ότι θα δώσει ώθηση στο κόμμα η εκλογή του Βενιζέλου;Ήταν μια τελετουργία ενθρόνισης. Μια διαδικασία που δεν είχε κανένα στοιχείο δημοσίου και εσωκομματικού ελέγχου. Για μένα δεν έχει καμία πολιτική σημασία. Έχει μόνο προπαγανδιστική σημασία, για να δείξει ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ». Το 2007 ο Βενιζέλος στα μάτια της κοινωνίας ήταν μια εναλλακτική λύση. Τότε η παράταξη επέλεξε τον Γ. Παπανδρέου, για τους δικούς της λόγους. Σήμερα σαν αγέλη οι ίδιοι άνθρωποι επιλέγουν τον Βενιζέλο. Και δεν είναι ο Βενιζέλος του Ιουνίου του 2011, που δεν είχε εμπλακεί στο μνημόνιο. Σήμερα είναι ο άνθρωπος που έχει βάλει τα χέρια του μέσα στο «αίμα». Πρωταγωνιστεί στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολιτικά καμένο άτομο. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ τον επιλέγει, επιβεβαιώνει ότι έχει χάσει την επαφή με τον κόσμο. Έχει μετατραπεί σε ένα μικρομεσαίο κόμμα και τέτοιο μάλλον θα παραμείνει, αφού δεν δουλεύουν πια τα αντανακλαστικά του.
Υπάρχει μια μεταλλαγή της σοσιαλδημοκρατίας πανευρωπαϊκά. Δημιουργείται για την αριστερά  ιστορικό έδαφος ανάκτησης σε ιδεολογικό πεδίο.Αυτό που λες είναι σωστό. Από τη δεκαετία του ’80 και μετά έπαψαν να υπάρχουν οι όροι της σοσιαλδημοκρατίας. Το κοινωνικό κράτος διολίσθησε στη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού. Ναι μεν η Αριστερά μπαίνει σε μια πρόκληση μπροστά, αλλά πρέπει να μεταλλαχθεί σε εκείνη την πολιτική δύναμη που θα μπορέσει να εκφράσει ιδεολογικά και πολιτικά όλον αυτόν τον χώρο. Μιλάμε, λοιπόν, για μια άλλη Αριστερά που θα αντιστοιχηθεί με τα θέλω και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία είναι θέλω επιβίωσης. Το σημείο που κατά τη γνώμη μου θα χτυπηθεί η Αριστερά –και θα χτυπηθεί αλύπητα- είναι το ζήτημα της ασφάλειας των πολιτών. Η Αριστερά αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα, που πλήττουν τα λαϊκά στρώματα, που είναι το προνομιακό ακροατήριο της Αριστεράς, με δογματικές φόρμουλες ανθρωπισμού και διεθνισμού.
Η Αριστερά λέει, όμως, ότι έχουν προβλήματα και οι μετανάστες και δεν μπορώ να πω ότι πάω με τους μεν ή τους δε.Ο κόσμος που κατανοεί αυτή την άποψη, μένει πια στα βόρεια προάστια και μπορεί και ρητορεύει για ρατσισμό. Οι φτωχοί που βιώνουν το πρόβλημα, είναι αυτοί που έδωσαν 5,2% στη Χρυσή Αυγή. Δεν υπάρχει ιατρικός ιός ακροδεξιάς. Κάτι συμβαίνει εκεί. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις ιδεολογικοποιημένα και να τα αγνοήσεις, γιατί έτσι αφήνεις χώρο και αναδεικνύεις σε πολιτικό παίχτη –αν όχι πρώτης, σίγουρα δεύτερης γραμμής- τη Χρυσή Αυγή.

πηγη:http://www.epohi.gr/portal/politiki/11525

Η “απόρρητη” πυρκαγιά στο υπ. Οικονομικών και τα έγγραφα-ντοκουμέντα;

Στο υπόγειο του υπ. Οικονομικών-εκεί όπου έχει βγει η βρώμα ότι υπάρχει κλοφέν-ξεσπάει φωτιά.

Κάποιος σπεύδει να ειδοποιήσει την Πυροσβεστική Υπηρεσία η οποία καταφθάνει στο σημείο.

Οι άνδρες κατεβαίνουν στο υπόγειο του π. Οικονομικών και επιχειρούν να κατασβήσουν την μικρής έκτασης φωτιά η οποία έκαιγε σωρούς εγγράφων!

Εκείνη τη στιγμή ακούγεται η εντολή του επικεφαλής ο οποίος θα διατάξει...

-Ρίξτε νερό, πολύ νερό. Να μην μείνει τίποτε!...
Οι πυροσβέστες απόρησαν γιατί ήξεραν πως με το νερό θα καταστραφούν τα πολύτιμα έγγραφα του Αρχείου ανάμεσα στα οποία και αυτά που είχαν απομείνει και αφορούσαν τις περίφημες γερμανικές αποζημιώσεις.

Κάποιος από τους ήρωες της Πυροσβεστικής σοκάρεται και αντιδρά, ενώ ένας άλλος μαζεύει και διασώζει κάποια έγγραφα- φωτιά τα οποία αποδεικνύουν το μεγάλο εθνικό έγκλημα.

Το συμβάν θα χαρακτηριστεί «απόρρητο» από τη Πυροσβεστική!

Μόνο που-σύμφωνα με το ρεπορτάζ- τα ντοκουμέντα υπάρχουν όπως επίσης και οι μαρτυρίες- σοκ των ανδρών της Πυροσβεστικής!

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ- ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

πηγη: http://apneagr.blogspot.com/2012/03/blog-post_5309.html#ixzz1qd3fmoph

ΣΟΥΗΔΙΑ: Διαφθορά μπροστά στα μάτια μας!

                

Συχνα προσπαθουμε να καταλαβουμε γιατι ο γνωστος, ο γειτονας, ο φιλος δεν θελει να δει, ή δεν καταλαβαινει, (παρα τα οσα βλεπει γυρω του), οτι ειναι θυμα ενος αναλγητου συστηματος και οτι οσα πολιτικα τεχνασματα και να επιχειρησει το συστημα, οσα αναχωματα και να βαλει μπροστα μας, το θεμα ειναι οτι παραμενει βρωμικο, αν και τελευταια αρχιζω να πιστευω οτι ενα μεγαλο ποσοστο των πολιτων αρεσκεται και πολυ μαλιστα να θρεφει αυταπατες!

Η αληθεια ειναι οτι μεγαλωνοντας κανεις μεσα σ ενα συστημα, δεν γνωριζει τι αλλες επιλογες εχει και οταν το ενδεχομενο της καταρρευσης των παντων, ειναι κοντα, πραγμα που βλεπουμε να γινεται τωρα σε πολλες χωρες, πολλοι συνεχιζουν να ...υπερασπιζονται το ιδιο συστημα που τους ληστευει!

Διαβαζοντας, παντως, ειδησεις διαπιστωνει κανεις, οτι το προβλημα ειναι διεθνες, φυσικα με διαφοροποιησεις, κατα τοπους, ομως η αληθεια ειναι οτι ο ανθρωπινος παραγοντας συμπιεζεται ολο και περισσοτερο, προς οφελος του κερδους! 

 
                      

Σ Ο Υ Η Δ Ι Α

Mτφ απο Αrbetaren

''Υπάρχει κάτι περίεργο με την εικόνα που εχουμε για τη χωρα μας, τη Σουηδια. Τα σφάλματα που βλέπουμε σε άλλες χωρες, εμείς οι ίδιοι τα αρνιομαστε μανιωδώς για τη δικη μας.

Ετσι ειναι με τη διαφθορά. Οι Σουηδικές εφημερίδες έγραφαν πολλα τοτε οταν ο Μπερλουσκόνι ηταν στην εξουσία και ελεγαν οτι ηταν προβληματικό όταν αυτος αγοραζε τα ΜΜΕ. Αλλά όταν η πολιτική ελιτ στη Σουηδία βοηθά τους φίλους της με την αγορά περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου σε χαμηλες τιμές τοτε δινεται πολύ λιγότερη προσοχή στο θεμα.

 

Την ίδια Τρίτη, που γράφω το αρθρο, (λεει η αρθογραφος), η επιτροπή υγείας και περίθαλψης του Νομαρχιακού Συμβουλίου της Στοκχόλμης απόφασισε την αναθεση του Νοσοκομείου του Sankt Göran. Η αναθεση ενός νοσοκομείου έκτακτων περιστατικων είναι μια τεράστια συμφωνία, μοναδικη στο είδος της. 10  δισεκατομμυρια κορωνες αναμένεται να ειναι η αξια που θα πληρωσει η εταιρεία που θα το αναλαβει.

Οτι σχετίζεται με την περίπτωση, απο τη προσφορά μεχρι το θέμα των υπαλληλωνειναι απορρητο. Οι πληροφορίες ταξινομούνται και όταν οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης ενημέρωνονται σχετικά με τη σύμβαση, θα πρεπει πρώτα να υπογράψουν νομικώς δεσμευτική συμφωνία μη δημοσιοποίησης πληροφοριών. 

Είναι αυτονόητο ότι αυτοι που χάνουν εδώ είναι οι πολιτες.  Εμεις, που ειμαστε πιθανοι ασθενείς επειγοντων περιστατικων, εμεις, που θα πληρώσουμε τη ...γιορτη, με φόρους επί των κερδών μας, στερούμαστε τη διαφάνεια. Οτι οι κερδοσκοπικές εταιρείες καθολου δεν δουλευουν για τα χρήματα που πανε προς οφελος των ασθενων είναι προφανές. Τα κέρδη από την υγειονομική περίθαλψη πάντα πιέζονται εις βαρος του προσωπικου και των έξοδων των ασθενών.

 

Μια τετοια γιγάντια επιχειρήση ειναι βεβαια πιο εμφανης, αλλά το γεγονός είναι ότι ο κοσμος θα εξαπατηθει στη συνέχεια από εκείνους που με τη βοήθεια των φίλων τους, των πολιτικων, μπορουν να αγοράσουν σχολεία, εγκαταστασεις υγειονομικης περιθαλψης και άλλη δημόσια περιουσία για ένα κομμάτι ψωμί!  

Μια σειρά από τέτοια παραδείγματα είναι το κέντρο υγείας, Serafen, που έχουμε γράψει για αυτό, παλιοτερα. Οι γιατροί που αγόρασαν το κέντρο υγείας το πήραν για λιγοτερο απο 700 000 κορωνες και στη συνέχεια το πουλησαν γρήγορα για 20 εκατομμύρια κορωνες! Ένας από αυτούς τους γιατρούς ήταν φίλος με τον Συντηρητικο Lars Joakim Lundquist, συμβουλο σε θεματα υγειας στη Στοκχόλμη.

 

Λέγεται συχνά ότι δεν υπάρχουν χρήματα για την προνοια, ή για τις συντάξεις. Αλλά προφανώς νομίζουν οι πολιτικοί ότι μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά να χαριζουμε τη δημόσια περιουσία σε κερδοσκόπους που θέλουν να πλουτίζουν, γιατί οι άνθρωποι είναι άρρωστοι, ή ηλικιωμένοι.

Προφανώς οι πολιτικοί πιστεύουν ότι μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια να επιδοτούμε τη μεσαία τάξη που χρησιμοποιει ιδιωτικες υπηρεσιες και τρωει σε εστιατορια. 

Προφανώς οι πολιτικοί πιστεύουν ότι μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά να πληρώνουμε αναδοχους, προκειμένου να  παιρνουν εργατες που θα δουλευουν δωρεαν, υπο τη μορφή του λεγομενου ''Fas 3'' και με τη βοήθεια αυτών να θαψουμε τις συμφωνιες για συλλογικους μισθούς. Όλα αυτα τα κολπα και η διαφθορά μεσω φίλων συμβαινει ακριβώς μπροστά στα μάτια μας''!

(Ας τα ανοίξουμε κάποτε!)

 

πηγη:http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.com/2012/03/blog-post_29.html#more

Νίκος Μπελογιάννης -Δ. Μπάτσης-Νίκο Καλούμενος -Ηλίας Αργυριάδης

Του Τσώρτσιλ, του Τρούμαν τα σκυλιά, οι άτιμοι προδότες της Αθήνας τον σκότωσαν στη νύχτα τη βαθιά.

Στις 4.10′ ο Νίκος Μπελογιάννης μαζί με τους συντρόφους του Δ. Μπάτση, Νίκο Καλούμενο και Ηλία Αργυριάδη μεταφέρονται στο στρατόπεδο στο Γουδί όπου και εκτελούνται.

«…Εμείς πιστεύουμε στην πιο σωστή θεωρία που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας. Και η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας, είναι να γίνει αυτή η θεωρία πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό, αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι, δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα…»
(Νίκος Μπελογιάννης, από την απολογία του στο στρατοδικείο).

Ο Αλβανός ποιητής Μωϋσή Ζαλόσνια έγραψε για να τιμήσει το Μπελογιάννη το ακόλουθο ποίημα.

Μαύρο μαντάτο και πικρό την Αλβανία γέμισε και λέει: Τον Μπελογίαννη ξάπλωσαν νεκρό, κι ήτανε σαν να χάσαμε δικό μας, σαν τον Κεμάλ η καρδιά τον κλαίει.

Σύμβολο λευτεριάς, αγνό στεφάνι το αίμα σου που εχύθη Μπελογιάννη.

Του Τσώρτσιλ, του Τρούμαν τα σκυλιά, οι άτιμοι προδότες της Αθήνας τον σκότωσαν στη νύχτα τη βαθιά. Μα η Ελλάδα το παιδί της το τιμά η ματωμένη Ελλάδα η αδερφή μας.
Έχει η Ελλάδα Μπελογιάννηδες πολλούς. Το αίμα τους, ποτάμι φουσκωμένο, ποιος της ζωής θα πνίξει τους χυμούς μεσ’ στης Ελλάδας ζούνε τους βωμούς οι ήρωες – στεφάνι δοξασμένο.
[Ο Κεμάλ που αναφέρεται στον 5ο στίχο είναι ο Qemal Stafa (Κεμάλ Στάφα) αγωνιστής της αντίστασης ενάντια στον ιταλό κατακτητή. Εξέχον μέλος του Κ.Κ. Αλβανίας ο οποίος σκοτώθηκε στις 5 Μαΐου 1942 στα Τίρανα και τον καιρό εκείνο ήταν επικεφαλής της Νεολαίας του Κ.Κ. Αλβανίας.]

Η παρακάτω μελοποιημένη σπάνια εκτέλεσή του ανήκει στην ΠΠΣΠ εν έτει 1977

πηγη:http://ilesxi.wordpress.com/

Ο Νίκος Μαστοράκης συνέντευξη:"δεν μπορεί να περπατήσει ξυπόλυτος".

Ο Νίκος Μαστοράκης

δεν μπορεί να περπατήσει ξυπόλυτος.

Φωτό: Στάθης Μαμαλάκης

Με την Κρήτη δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις. Αυτό το κράμα λεβεντιάς και μαλακίας δύσκολα μπορώ να το καταλάβω.

Καπνίζει. Συνέχεια. Το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Κι εγώ καπνίζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.Κάθεται σε μια εκπληκτική αυθεντική Eams lounge chair και καπνίζει δίπλα από ένα τραπεζάκι με βιβλία (πάνω πάνω βλέπω ένα λεύκωμα του Αλεξάντερ ΜακΚουίν), σταχτοδοχεία, ένα μπουκάλι βότκα που μάλλον το έχει αγοράσει από το αεροδρόμιο γιατί είναι στη συσκευασία του ενός λίτρου, και ένα πασχαλινό αυγό από αυτά τα sixties που είχαν πλαστικό περίβλημα και πάνινη επένδυση με ζωγραφισμένα κοτοπουλάκια και που συνήθως οι γιαγιάδες μετά το Πάσχα τα χρησιμοποιούν για να βολεύουν τα ραφτικά τους. Γεννήθηκε στην Κρήτη, στον Άγιο Νικόλαο, αλλά μεγάλωσε στη Σητεία και ύστερα στο Ηράκλειο. Ο πατέρας του δούλευε στη ΔΕΗ. Αστός από μεγάλη οικογένεια γαιοκτημόνων («ο παππούς μου μετακινούσε χωριά για να παίρνουν αξία τα κτήματά του») με πολλά λεφτά, δούλευε για να λέει ότι κάνει κάτι. Μου δείχνει μια κορνίζα με μια φωτογραφία του. Σαν να βγήκε από τεύχος του «Esquire» του 1940, chic boheme, ρούχα και μαλλί την τρίχα, καμία σχέση με τον Κρητικό που έχεις στο μυαλό σου. Ο Νίκος μεγαλώνει σ’ έναν τόπο που μισεί. « Ήταν παράξενα. Γενικά, ήμουν το μαύρο πρόβατο της πόλης, γιατί δεν ήθελα να είμαι εκεί που είμαι, να είμαι αυτό που είμαι, ήθελα να είμαι κάπου αλλού. Και αυτό συνεχίστηκε σε όλη μου τη ζωή. Είναι κάτι που δεν έχω καταφέρει να ξεπεράσω ακόμη. Και νομίζω ότι δεν θα ξεπεράσω ποτέ. Αλλά, γενικά, με την Κρήτη δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις. Αυτό το κράμα λεβεντιάς και μαλακίας δύσκολα μπορώ να το καταλάβω». Οι γονείς του δεν τον αφήνουν να παίζει, οπότε μόνο διαβάζει («Είχα διαβάσει όλο τον Ντοστογιέφσκι σε ηλικία 10 ετών. Είχα καταλάβει μόνο το στόρι και αυτό στο περίπου. Όταν τον ξαναδιάβασα μεγάλος, ένιωσα μεγάλη έκπληξη γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν είχα καταλάβει τίποτα»), και αρχίζει να πίνει και να καπνίζει από πολύ μικρός. «Τι ήθελα να γίνω μικρός; Μπούρδες. Όλα αυτά τα glamorous επαγγέλματα. Από αστροναύτης μέχρι πυρηνικός φυσικός. Μετά ήθελα να γίνω γιατρός και να πάω να σώσω την Αφρική και τους ανθρώπους. Και κάποια στιγμή ήρθε και το θέατρο, χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει απόλυτα. Λόγω ενός λάθους βρέθηκα στη δραματική σχολή του Κουν. Μια φίλη μου με πήρε μαζί της για να της κάνω παρέα και τελικά είπα θα δώσω κι εγώ. Και πήρανε εμένα και όχι αυτήν. Κλασική ιστορία». Η πρώτη παράσταση που θα παίξει είναι οι Όρνιθες σε σκηνοθεσία του Κουν. Η παράσταση στήθηκε για την Επίδαυρο, αλλά η πρεμιέρα έγινε σε ένα από τα σημαντικότερα θέατρα της Βιέννης, έπειτα από πρόσκληση ενός τοπικού φεστιβάλ. Ο Μαστοράκης γοητεύεται από τη Βιέννη, κάτι του λέει μέσα του ότι θα ξαναγυρίσει σύντομα εκεί και όντως, ύστερα από μερικά χρόνια θα μετακομίσει εκεί για μια δεκαετία («ήταν σαν να είχα δέκα μαύρες τρύπες μπροστά μου και να έπεσα μέσα σε αυτήν που έγραφε “Βιέννη”, χωρίς να το ξέρω»). «Η Βιέννη είναι η πατρίδα του μοντερνισμού. Στο γύρισμα του αιώνα, από τον 19ο στον 20ό, γέννησε τα πάντα. Ζωγραφική, μουσική, αρχιτεκτονική, τα πάντα. Ήταν κυρίως η πόλη της μουσικής. Δηλαδή, ανακάλυψα τη μουσική με έναν τρόπο. Πριν φρίκαρα με την όπερα. Μετά την αγάπησα βαθιά. Ευθύνεται και η περιρρέουσα κουλτούρα της πόλης. Αγάπησα βαθιά και την ιστορία της. Μην ξεχνάμε ότι είναι η τελευταία αυτοκρατορία της Ευρώπης. Έπειτα, έχει αυτή την έννοια της παρακμής, του αιτήματος για κάτι καινούργιο, για μια καινούργια ζωή. Το τέλος του παλιού κόσμου, η αρχή ενός νέου». Όταν γυρίσει από τη Βιέννη, θα ξεκινήσει να κάνει μεταφράσεις. Από τα γερμανικά στα ελληνικά. Επαγγελματικά. Μέχρι που κατάλαβε ότι ήταν μια επίπονη και κακοπληρωμένη δουλειά. Και τότε τον φωνάζει ο Λευτέρης Βογιατζής (στα 26 του) να συμμετάσχει στην πρώτη του παράσταση, τη Σπασμένη Στάμνα του Κλάιστ. Και εκεί καταλαβαίνει ότι δεν θέλει να γίνει ηθοποιός. «Όταν έπαιξα, είδα ότι δεν μου άρεσε καθόλου. Και είπα, σταματάω. Μετά κάτι έγινε και κάποιος με ξαναφώναξε να παίξω, και επειδή ήμουν σε μία κατάσταση πολύ μαύρη εκείνη την εποχή, με οικογενειακούς θανάτους και τέτοια, αποφάσισα ότι δεν θα ήταν άσχημο ν’ απασχολούμαι τα βράδια. Τη δεύτερη χρονιά αποφάσισα ότι είναι η μόνη δουλειά που ξέρω και ότι είμαι ηθοποιός. Την τρίτη χρονιά, όμως, η Μπέττυ Αρβανίτη άνοιξε τη δεύτερη σκηνή της στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας. Ένα βράδυ που είχαμε βγει, μου λέει “θ’ ανοίξουμε και τη δεύτερη σκηνή μας, πάμε να τη δεις τι ωραία που είναι. Θα σκηνοθετήσεις κιόλας”. Της λέω, “είσαι τρελή που θα σκηνοθετήσω”.
“Όχι, θα το κάνεις”. Και, τελικά, λέω, τι έχω να χάσω; Θα το κάνω. Το έκανα και είχε επιτυχία. Ήταν ένα έργο που ονομαζόταν Τρίπτυχο, ενός Ολλανδού, του Ράιντερς. Και ύστερα τα πράγματα κύλησαν νεράκι. Οφείλω, πάντως, να ομολογήσω πως δεν είχα ποτέ επαγγελματική συνείδηση. Με έναν τρόπο έλεγα ότι “ωραία καταφέραμε να τους ξεγελάσουμε και πάλι”.
Δεν ήταν δυνατόν να με θεωρούν σκηνοθέτη - δεν πήγαινα καν στις πρόβες. Ίσως επειδή ήμουν τόσο χαλαρός υπέβαλλα στους ηθοποιούς το αίσθημα της υπευθυνότητας. Δηλαδή οι ηθοποιοί, που είναι συνήθως πιο χαλαροί, πιο διαλυμένοι, είχαν πάρει στα χέρια τους λίγο την παράσταση. Αλλά από κάποιο σημείο και μετά το αποφάσισα. Είπα “είμαι μάλλον σκηνοθέτης”». Και έτσι, με ένα κούνημα του χεριού του ή κάπως σαν να κάνει δαχτυλίδια καπνού με το στόμα, σκηνοθετεί μερικές από τις πιο εμβληματικές παραστάσεις του νέου ελληνικού θεάτρου: τον Κουρέα της Σεβίλλης στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, το Γάλα για το Εθνικό Θέατρο, τον Πλούτο με τον Λαζόπουλο,τα Πελεκάνος και Σε στενό οικογενειακό κύκλο στο Αμόρε, το Στην εθνικήμε τα μεγάλα για τη Σκηνή του Βογιατζή, τις Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης και τον Ιβάνοφ στο ΚΘΒΕ,τον Γλάρο και τη Μαρία Στιούαρτ με την Μπέττυ Αρβανίτη, τον Έβρο Απέναντι των Παπαθανασίου-Ρέππα, το Ξύπνημα της άνοιξης του Φρανκ Βέντεκιντ, τους Άγγελους στην Αμερική του Τόνι Κούσνερ στο Φεστιβάλ Αθηνών (με κοινό και κριτικούς να παραληρούν) και την Τριλογία του Παραθερισμού του Κάρλο Γκολντόνι, μεταξύ άλλων. Παράσταση αγαπημένη δεν έχει, όλες όσες έχει κάνει είναι στην ίδια συναισθηματική ευθεία, όπως οι παλιοί έρωτες. «Είμαι 58 χρόνων και αν με ρωτήσει κανείς ποιος ήταν ο πιο αγαπημένος γκόμενος που είχα ποτέ θα του πω, “χέσε με”. Και μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Το θέατρο είναι όπως η ερωτική σχέση. Την ώρα που τη ζεις είναι πάρα πολύ σημαντική. Είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο. Όταν αυτό περάσει μπαίνει στην αποθήκη μαζί με τόσα άλλα αντικείμενα και πια δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο αγαπάς περισσότερο». Μόνο αγαπημένα ταξίδια έχει. Κυρίως στη νοτιοανατολική Ασία, κάτω από τη ραστώνη μιας καλύβας, πάνω σε μια παραλία, μόνο αυτός, αντιμέτωπος με τον εαυτό του, σε μια αδυσώπητη μάχη μηνών, χρόνων ολόκληρων. «Γενικά, πάω Μαλαισία, Καμπότζη, Βιετνάμ, Ταϊλάνδη και Κίνα. Με τραβούν κυρίως οι άνθρωποι εκεί. Δεν ξέρω αν είναι η θρησκεία τους ή η κουλτούρα τους. Αλλά έχουν άλλη μενταλιτέ από τους Δυτικούς. Εκεί ακόμη τα πράγματα είναι ανθρώπινα. Οι άνθρωποι δεν αγωνίζονται ν’ αρπάξουν μια φέτα από το ζαμπόν του καταναλωτισμού.
Θα αγωνιστούν ν’ αρπάξουν μία φέτα απλά για να φάνε. Δεν τους ενδιαφέρει να διακριθούν.
Βέβαια, το πιο φρικτό που συνειδητοποίησα τα τελευταία χρόνια στην Ασία ήταν ότι μέσα σε αυτό τον παράδεισο δεν μπορούσα να περπατήσω ξυπόλυτος. Γιατί όταν ήμουν μικρός οι γονείς μου με είχαν πείσει ότι δεν μπορούσα να περπατήσω χωρίς παπούτσια. Με είχαν πείσει τόσο, που μου έβγαζαν τα παπούτσια, με άφηναν πάνω σε έναν καναπέ και μου έλεγαν “τα παπούτσια σου τα έχουμε πάει στον παπουτσή και δεν μπορείς να κατέβεις”. Και δεν κατέβαινα ο μαλάκας. Τώρα, στα εξήντα μου, συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να πατήσω με γυμνά πόδια πουθενά. Πάντα φοράω παντόφλα ή σαγιονάρα. Είναι τρομερό. Ήμουν σαν αυτά τα παιδιά από τον Κυνόδοντα». Και μετά ανάβει ένα ακόμα τσιγάρο και μου λέει για τα λεπτά προφυλακτικά που βρίσκεις στην Ταϊλάνδη, για τα τρομακτικά φίδια της Σρι Λάνκα και για το πόσο σιχαίνεται τα λουλούδια στα βάζα. «Είναι σαν να βάζεις ένα πτώμα μέσα στο σπίτι σου».

πηγη:lifo.gr

Αδαμάντιοs Πεπελάσης-Συνέντευξη στο περιοδικό "ΜΟΝΟ",

                                                                       
25-02-2012

Την ημέρα που η Αθήνα υποδεχόταν το χιόνι, συναντήσαμε τον Αδαμάντιο Πεπελάση στο καταφύγιο του στη Φιλοθέη.

Διαπρεπής οικονομολόγος, χρόνια καθηγητής σε αμερικανικά πανεπιστήμια και με μακρά θητεία στη διοίκηση τραπεζών, είχε το προνόμιο να διατελέσει συνεργάτης και φίλος όλων σχεδόν των πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης.

Τους έζησε όλους από κοντά, τους συμβούλευσε και συγκρούστηκε μαζί τους. Ο ίδιος αρνήθηκε τη θέση του βουλευτή επικρατείας που του πρότεινε τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο στενός φίλος του, Α. Παπανδρέου. Η μαρτυρία του 90χρονου σήμερα διανοούμενου οικονομολόγου έχει διπλή σημασία. Αφενός, ξεκαθαρίζει το νέο οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Αφετέρου, στο δεύτερο μέρος της κουβέντας μας, καταθέτει ενώπιον της ιστορίας, τις κρίσεις του για τις πολιτικές προσωπικότητες που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική κακοδαιμονία μας. Ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς δεν προέρχεται από έναν αριστερό διανοούμενο με την κλασική έννοια του όρου, αλλά από έναν φιλελεύθερο που βρισκόταν πολύ κοντά αλλά και τόσο μακριά από τα δώματα της εξουσίας. Η συνέντευξη ποταμός που μας παραχώρησε, σε μεγάλο βαθμό είναι απολογητική αλλά και απολογιστική. Αποδομεί εκ των έσω τον μύθο που περιέβαλλε τα πρόσωπα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, απευθύνοντας ένα δριμύ κατηγορώ με βαρύτατους χαρακτηρισμούς στους δυο μοιραίους της οικογένειας Παπανδρέου με την οποία συνδεόταν φιλικά μέχρι λίγα χρόνια πριν. Τα ερωτήματα που θέτει είναι αμείλικτα και δεν γίνεται να μείνουν αναπάντητα.
Εσείς δεν υπήρξατε ποτέ ένας τυπικός οικονομολόγος. Πάντα υπήρχε η διάσταση του πολιτισμού στη σκέψη και τη δράση σας. Οι άνθρωποι των καιρών μας βλέπουν ως ασυμβίβαστες αυτές τις δυο ενασχολήσεις, την οικονομία και τον πολιτισμό. Πώς συμβιβάζεται το προφίλ του οικονομολόγου με τις πολιτιστικές αγωνίες;
Νομίζω ότι αυτή η διάσταση της προσωπικότητάς μου αφενός με ζημίωσε προσωπικά, αλλά αφετέρου με βοήθησε στην κατανόηση και την ερμηνεία των κοινωνικών παραμέτρων στα οικονομικά. Οι οικονομολόγοι ποτέ δεν είχαν σχέση με τις τέχνες και τα γράμματα και όσοι είχαν τέτοιες ευαισθησίες ήταν πάντα εξαιρέσεις. Ο Κέινς, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχεις για την οικονομική θεωρία του, ζούσε χάριν της τέχνης. Και ο Άνταμ Σμιθ, αν τον διαβάσεις προσεκτικά, θα δεις ότι μιλάει για την αγωνία του ανθρώπου να κατανοήσει τους λόγους της ύπαρξής του. Πόσο μάλλον ο Μαρξ. Νομίζω ότι το μοντέλο του παραδοσιακού οικονομολόγου, όπως το γνωρίσαμε από τον 19ο αιώνα και που αναζητούσε τους τρόπους παραγωγής και αύξησης του πλούτου με τις λιγότερες δυνατές θυσίες, έχει τελειώσει.

Ο νέος οικονομολόγος που υπαινίσσεστε τι χαρακτηριστικά θα έχει;
 Ο νέος οικονομολόγος που τώρα αναδύεται σιγά σιγά, όχι στην Ελλάδα όμως, θα πρέπει να βρει τις απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα: Πως συμβιβάζεται η άνοδος της κοινωνικής δυσχέρειας με την αύξηση του πλούτου; Γιατί σήμερα που ο κόσμος παράγει περισσότερο υλικό πλούτο από ποτέ, τα νοσοκομεία όμως είναι γεμάτα από δυστυχισμένους ανθρώπους; Αυτό είναι το στοίχημα για τους νέους οικονομολόγους. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη δέσμιοι μιας πίστης στο ψεύτικο όραμα της Μεταπολίτευσης, να κάνουμε εύκολα και γρήγορα λεφτά.

Υφίσταται σήμερα μια τέτοια τάση σε κάποια πανεπιστήμια ή οικονομικές σχολές;
 Υφίσταται, αλλά ακόμη μόνον ως τάση. Στο Λονδίνο, το Warwick, τα πανεπιστήμια της Ανατολικής Αμερικής και πολλά άλλα στις ΗΠΑ αρχίζουν και δημιουργούν έδρες που προσελκύουν νέους καθηγητές που ειδικεύονται σ' αυτή την κατεύθυνση. Είναι μια ελπίδα αυτή η τάση, αλλά δεν ξέρω που θα καταλήξει. Σημασία έχει να ενσφηνωθεί γερά στην καρδιά της οικονομικής θεωρίας αυτή η κοινωνική διάσταση.

Βλέπετε να προδιαγράφεται συνολικότερα το τέλος μιας εποχής;
Νομίζω ότι το τέλος εποχής θεωρητικά έχει ήδη επέλθει. Διότι η εποχή αυτή που πρόσφερε τεράστιο πλούτο, υλικά αγαθά και την ωραία ιδέα της προόδου και της ανάπτυξης, πρόσφερε παράλληλα και τον ανθρώπινο πόνο.

Και κυριάρχησε το άγριο μοντέλο του Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγο.
Ο Φρίντμαν και η σχολή του ήταν μια πολύ αυστηρή και έντιμη ανάγνωση της αμερικανικής οικονομίας της εποχής. Όμως σε αυτή την ανάλυση δεν υπήρχαν τα ουμανιστικά στοιχεία που σήμερα τα θεωρούμε απαραίτητα νια μια ανθρώπινη και αποτελεσματική οικονομική δραστηριότητα. Ο Φρίντμαν ήταν μεγάλος δάσκαλος. Εμάς δεν μας έφταιξε κανένας Φρίντμαν. Στη Μεταπολίτευση δεν πήραμε τον δρόμο ούτε του φιλελευθερισμού ούτε του νεοφιλελευθερισμού. Πήραμε το δρόμο του ελευθερισμού. Για τη λεηλασία του πλούτου από φιλελεύθερους και σοσιαλιστές στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο Φρίντμαν ούτε ο Μαρξ. Δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν στοχαστή ή συγγραφέα με βάση τα αισθήματα που προκαλεί σήμερα. Εγώ λέω στους φιλελεύθερους, φανταστείτε να μην είχε γεννηθεί ο Μαρξ. Πόσο φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος. Η δαιμονοποίηση της θεωρίας είναι μεσαιωνική πρακτική, είτε προέρχεται από αριστερά είτε από δεξιά.

Ο Μαρξ βλέπουμε σήμερα να επικαιροποιείται εκατέρωθεν. Γίνεται επιλεκτική χρήση του και από τους φιλελεύθερους και από τους μαρξιστές διανοούμενους.
 Ο Μαρξ ήταν δυτικός διανοούμενος και προχώρησε την οικονομική και κοινωνική σκέψη λίγο πιο πέρα. Εάν ο Μαρξ δεν πέσει στα χέρια ανόητων ανθρώπων, εκατέρωθεν όπως σωστά το είπατε, στον νέο κόσμο έχει σοβαρό λόγο η παρουσία του. Τα τελικά συμπεράσματα και οι υποθέσεις του Μαρξ βασίζονται στην ερμηνεία και στη διάσταση της ανθρώπινης αγωνίας για ζωή. Κάτι που δεν αφορά βέβαια τους οικονομολόγους από τα MIT και τα Harvard. Κάποτε ο οικονομολόγος, έως και τον Β' Παγκόσμιο, ήταν η έκφραση της αγωνίας, ο διανοούμενος της κοινωνίας. Μετά όμως, όταν ο πλούτος επέπεσε με τεράστιους γδούπους επί της κοινωνίας, μεταλλάχθηκε.

Και τώρα έχουμε τους τραπεζίτες στην εξουσία.
 Ναι, υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους τραπεζίτες. Στην Ευρώπη και την Αμερική οι τραπεζίτες δεν έχουν γίνει θεσμοί, ενώ στην ιστορία μας, συνήθως, ο τραπεζίτης έπαιζε ρόλο θεσμικό που δεν ήταν εύκολο ή επιθυμητό για την πολιτική εξουσία να τον αφαιρέσει. Βέβαια, εγώ δεν νομίζω ότι ο τραπεζίτης Παπαδήμος θα μας βγάλει από την περιπέτεια, γιατί κυρίως βλέπει αυτά που λέγαμε πριν. Όμως στη δική μας περίπτωση δεν είναι καθόλου οικονομικό το ζήτημα. Πώς να τους εξηγήσεις ότι το υψηλότερο ΑΕΠ δεν μας ενδιαφέρει αν δεν συνεπάγεται πραγματική ανάπτυξη, αν δεν σκεφτόμαστε δηλαδή την ποιότητα και το περιεχόμενο του.

Μπορούσαμε να αποφύγουμε το Μνημόνιο;
 Ναι, ναι, ναι...Το πιστεύω αν και δεν έχω τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ όμως να καταθέσω τη διαίσθησή μου από την εξέταση του θέματος. Ό,τι λέω είναι προσωπικές εντυπώσεις. Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε χίλια δυο δείγματα της ανεπάρκειάς του να κυβερνά μια χώρα, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του, προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν μπορώ να το τεκμηριώσω πλήρως, αλλά εν μέρει το τεκμηριώνω. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται η πολιτική συμπεριφορά του; Εμένα δεν με καλύπτει η ερμηνεία ότι ήταν μόνο ανοησία και απερισκεψία. Μπορεί να ήταν και ανοησία, αλλά δεν ήταν μόνο. Υποψιάζομαι ότι έγιναν ανταλλαγές. Ο Γ. Παπανδρέου είπε πολλά ψέματα. Ο πατέρας του που ήταν μάστορας στο ψέμα αλλά ήξερε πώς να δουλέψει το μαστοριλίκι του, δεν άφησε τέτοια ίχνη να τον ακολουθούν. Και ρωτώ και απαιτώ μια πολιτική απάντηση: Γιατί τέτοιο τρέμουλο να αποκοπούμε από τη ρωσική ενεργειακή πολιτική; Ήταν ανάγκη να τορπιλίσουμε τα δυο σημεία της ρωσικής πολιτικής που ήταν γι' αυτούς σημαντικά;  Ύστερα, η πρεμούρα με το Ισραήλ. Γιατί τέτοια επιμονή; Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι η πρώτη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είχε για υπουργό εξωτερικών έναν άγνωστο και ανόητο Έλληνα της Αυστρίας που έλεγε ψέματα ότι έχει πάρει το ντοκτορά του; Την ώρα του Μνημονίου, θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την κακή πολιτική που ακολουθούσαμε δεκαετίες, χωρίς να περάσουμε στο ΔΝΤ. Δηλαδή, φέρε τώρα το δάνειο, κάλυψε τις ανάγκες σου και άσε τους άλλους να χτυπιούνται. Τα επιτόκια στην αγορά ήταν ακόμη ευνοϊκά. Προσπαθήσαμε να δανειστούμε από αλλού;  Ή μήπως με δηλώσεις περί διεφθαρμένου λαού στρώναμε τον δρόμο μας;

Είναι πολύ σοβαρό αυτό που καταθέτετε. Δηλαδή γνωρίζοντας τι σημαίνει για τον τόπο αυτή η πολιτική επιλογή ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε με τέτοια επιπολαιότητα;
Ναι, έκανε ό,τι έκανε αδιαφορώντας για τον τόπο. Τι μεσολάβησε; Το χρήμα; Δεν θέλω να το πιστέψω. Γνωρίζω τον χαρακτήρα του ανθρώπου από παιδί δυο χρόνων. Η μαμά του και η γιαγιά Σοφία Μινέικο, μια αγία γυναίκα κατά τ' άλλα, τον μεγάλωσαν με την ιδέα ότι είναι πρώτος. Παιδάκια όταν έπαιζαν με τον γιο μου και τις παρέες των φίλων τους στην Αμερική, που μέναμε στον ίδιο δρόμο, η Μαργαρίτα επέβαλλε τον Γιώργο ως αρχηγό της παρέας. Εμείς που ειρωνευόμαστε τον Γιωργάκη, δεν ξέραμε τι λέγαμε. Από αυτόν το βρήκαμε. Και όχι τυχαία. Το είχε επεξεργαστεί. Εγώ δεν μιλώ «καρατζαφέρεια» διάλεκτο, αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν Παπανδρέου ή Παπαδήμο να λέει είμαι εδώ για να σώσω την πατρίδα μου. Είναι υποκρισία αισχίστου είδους.

Η έξοδος από τo ευρώ τι σημαίνει;
Όταν άρχισε αυτή η οδυνηρή δημόσια συζήτηση για το ενδεχόμενο να βγούμε από το ευρώ, είχα πει ότι θα ισοδυναμούσε με τη μικρασιατική καταστροφή. Και πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι με ειρωνεύτηκαν. Τότε λειτούργησα σαν παραδοσιακός αναλυτής, με δεδομένα που δεν ίσχυαν στην περίπτωσή μας.
Είσαι λοιπόν ο πρώτος που το ακούς δημόσια. Ύστερα από τις γκανγκστερικές πιέσεις που ασκούνται πάνω μας και επειδή προβλέπω τι σημαίνει η «επιτυχία» των προγραμμάτων της τρόικας, εύχομαι η ελληνική κυβέρνηση να πει επιτέλους ένα όχι. Όσο περνάει ο καιρός και βλέπω πώς γίνεται η διαπραγμάτευση, πείθομαι ότι δεν θα μας πετάξουν έξω, γιατί δεν τους συμφέρει. Αν αρχίσει το ξήλωμα του ευρώ, και εμείς θα ταλαιπωρηθούμε, αλλά και οι συνέπειες για την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία θα είναι τεράστιες. Η Ε.Ε δεν είναι σε θέση τώρα να σχεδιάσει και να παρακολουθήσει μια τέτοια εξέλιξη. Άρα, ας βγει η κυβέρνηση και να πει ότι δεν δέχεται αυτά τα μέτρα, γιατί αυτά που ζητάνε είναι όσα μας βοήθησαν να έχουμε μια κοινωνία κακή μεν, αλλά λειτουργική.
Αν ήμουν Κουτρουμάνης θα έδινα ένα χαστούκι στον Τόμσεν!
Και τι θα γινόταν δηλαδή αν θύμωνε ο πρωθυπουργός και τον έδιωχνε; Δεν μπορούμε να πληρώσουμε ένα τέτοιο ανθρώπινο και ηθικό κόστος. Ακόμα και να μας έδιωχναν από το ευρώ, που το θεωρώ απίθανο, τι θα γινόταν χειρότερο από σήμερα; Καταλαβαίνουμε τι γίνεται τώρα στην ψυχή των νέων; Τι εθνική υπερηφάνεια και κολοκύθια να αισθανθούν; Πώς να μην μισήσουν την οργανωμένη κοινωνία και την οργανωμένη οικονομική δραστηριότητα;

Η χρεοκοπία τι θα σημαίνει πρακτικά για την καθημερινότητα του πολίτη;
Η χρεοκοπία ασφαλώς είναι ένας μοχλός πίεσης, αλλά πολλά πράγματα στον κοινωνικό βίο δεν είναι ανάγκη να συμβούν για να υποστείς την επίδρασή τους. Αν φοβόμαστε τη χρεοκοπία είναι περίπου σαν να έχει γίνει. Έτσι λοιπόν εγώ λέω τώρα καλύτερα να παίξουμε αυτό το σενάριο και να υποστούμε την όποια κύρωση. Είτε κάνουμε τώρα όλα όσα μας λένε είτε όχι, βλέπω ότι αρχές του καλοκαιριού ο τόπος αυτός θα παραδέρνει κοινωνικά. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλιώς, διότι μέσα σε λίγα χρόνια μια κοινωνία μικροεμπόρων μικροεπιχειρηματιών και μικροκαλλιεργητών έγινε κοινωνία καταναλωτών.

Πώς κρίνετε τη στάση του ελληνικού λαού; Αδράνεια ή ωριμότητα;
Ούτε ωριμότητα είναι ούτε αδράνεια. Πιστεύω ότι δούλεψαν πολύ καλά τα τεχνάσματα για τη συνενοχή. Πειστήκαμε από τον Τόμσεν και την τρόικα ότι δεν γίνεται αλλιώς. Σ' αυτό συνέβαλε και ο Παπανδρέου που επί ενάμιση χρόνο έλεγε αυτά. Έρχεται τώρα και ο Παπαδήμος και πιο έγκυρα και πιο πειστικά επαναλαμβάνει τα ίδια και χειρότερα.

Τα τελευταία χρόνια προσέχετε με περισσότερο ενδιαφέρον τον λόγο που επιχειρεί να αρθρώσει η Αριστερά. Ποια γνώμη έχετε γι' αυτή;
 Προσωπικά έχω ρομαντικούς δεσμούς με την Αριστερά, παρότι δεν ήμουν ποτέ αριστερός. Μόνο όταν ήθελα να ενοχλήσω τον πατέρα μου και τους προύχοντες του χωριού αγόραζα και επιδείκνυα τον Ριζοσπάστη, σαν ερχόταν το τρένο από την Αθήνα. Και ο διάολος να με πάρει αν καταλάβαινα τι λέει ο Ριζοσπάστης. Το 1940 το καλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού ήταν σ' αυτό το χώρο, του ΕΑΜ. Όποιος Έλληνας ήξερε να διαβάζει δυο γράμματα ήταν εκεί. Αργότερα όμως οι πολλαπλές ηγεσίες άφησαν μετέωρο αυτόν τον κόσμο και τον έσυραν σε πικρίες. Με τον Χαρίλαο όμως είχαμε μια ωραία σχέση. Δυστυχώς σήμερα η Αριστερά στον τόπο μας δεν προσφέρει την υπηρεσία που πρόσφερε κάποτε το ΕΑΜ. Εγώ λοιπόν φιλικά λέω στο ΚΚΕ να πάνε στη Λατινική Αμερική να ακούσουν πώς μιλάνε εκεί οι κομμουνιστές, τι λόγο αρθρώνουν. Από το ΚΚΕ δεν έχω ελπίδα να δουν τον κόσμο όπως είναι. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι ο Τσίπρας και ο Κουβέλης έχουν δημιουργήσει προσδοκίες. Μακάρι! Όμως δεν βλέπω ένα σύγχρονο και εφαρμόσιμο πρόγραμμα αριστερής κατεύθυνσης. Δεν βλέπω κάποια προσωπικότητα στην Αριστερά που να μπορεί να διατυπώσει θέσεις με την καθαρότητα ενός Ηλιού. Αν είχαμε σήμερα μια άλλη Αριστερά, σύγχρονη και κινούμενη παράλληλα με τα προβλήματα του τόπου, θα ήταν πολύ αλλιώτικα. Κι αυτό είναι μια κακή στιγμή για την ελληνική πολιτική ζωή.

Ποιες είναι οι βαθύτερες διαστάσεις της κρίσης;
 Μια κρίση του μεγέθους της σημερινής δεν μπορεί ποτέ να είναι μόνον οικονομική. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, στο βάθος των πραγμάτων δεν είναι οικονομική. Βεβαίως έχει οικονομική διάσταση. Όμως, το ζήτημα εδώ δεν ήταν ότι φτιάχτηκαν πολλά σπίτια και δεν πουλιούνται. Κάπου αλλού βρίσκεται η αιτία, αλλά εκεί δεν την αναζητάμε, γιατί δεν μας συμφέρει, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα ερωτήματα. Εγώ το λέω και ξαφνιάζονται οι φίλοι μου, ότι το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι οικονομικό, είναι πρωτίστως κοινωνικό και πολιτιστικό.

Αυτό θα πει ότι τη ρίζα της παθογένειας πρέπει να την αναζητήσουμε στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν. Εσείς που ζήσατε από κοντά σχεδόν όλους τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας από τη Μεταπολίτευση και πέρα, πώς θα κατανέματε, καταθέτοντας ενώπιον της ιστορίας, τις ευθύνες των προσώπων για το σημερινό αδιέξοδο;
Έχω πει και παλιότερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία που δεν είχε ούτε ο Καποδίστριας, ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Βενιζέλος. Όταν πήρε την εξουσία το 1981, είχε μαζί του τον λαό, είχε ικανούς ανθρώπους να τον υποστηρίζουν, είχε την ανοχή της κοινωνίας, αλλά και χρήμα από τις Βρυξέλλες. Και επιπλέον είχαμε πιστέψει ότι το σπουδαίο μυαλό του ήταν το μέλλον της σκέψης για τον τόπο. Από αυτή την άποψη είναι τεράστια η ευθύνη του για το σημερινό κατάντημα. Τώρα πια με αφορμή τον Ανδρέα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην πολιτική δεν φτάνει η πρόθεση ούτε η αντίληψη. Θέλει και προσωπικό θάρρος.

Δεν είχε ο Ανδρέας προσωπικό θάρρος;
Δεν το εφάρμοσε ποτέ. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο Ανδρέας πήγε στην Αμερική και σε όλη την διάρκεια του πολέμου και μετά, γύρω στο '60, ήταν στα πανεπιστήμια και δίδασκε, μάθαινε, έβλεπε. Δηλαδή η ανωτάτη παιδεία δεν ήταν μια κουβέντα γι αυτόν. Ήταν βίωμα. Τότε στην Αμερική η εκπαίδευση ήταν οργιές μπροστά απ' ό,τι στην Ευρώπη. Λοιπόν εγνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τι έπρεπε να κάνει στην οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Και τι έκανε; Σε τίνος χέρια τα άφησε;  Αν δεις ποιοι ήταν υπουργοί παιδείας στις πρώτες κυβερνήσεις και τι θεσμικά μορφώματα κατασκεύασαν θα καταλάβεις πολλά!

Πώς το ερμηνεύετε αυτό;
 Αυτό που θα σου πω είναι για μένα η ερμηνεία της συνολικής αποτυχίας του Παπανδρέου. Γιατί όταν μιλάμε για αποτυχία κάποιου πρωθυπουργού εννοούμε συγκριτικά των όσων μπορούσε να κάνει.
Ο Ανδρέας σε πολλές περιόδους της πρωθυπουργίας ή της πολιτικής του ζωής δεν ενδιαφερότανε. Δεν του καιγότανε καρφάκι. Ήτανε μέσα στη διαδικασία της καλοζωίας και της καλοπέρασης. Ο καλός πρωθυπουργός και ηγέτης όμως πρέπει να έχει και κάτι από τη στόφα του ορθόδοξου μοναχού. Του ανθρώπου που όλα τα βάζει στην άκρη και τον ενδιαφέρει μόνον πώς θα πάει η χώρα μπροστά. Και αυτά δεν συνέβησαν στην περίπτωση του Ανδρέα. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα κατηγορούσα κάποιον για τις ερωτικές του υπερβολές. Όμως ο Ανδρέας έκανε όσα έκανε για να καλύψει την πολιτική απραξία του. Όταν είμαστε στην Αμερική δεν ήθελε να ακούσει τη λέξη Ελλάδα, δεν του άρεσε. Ποτέ δεν δέχτηκε την πρόσκληση των Ελλήνων φοιτητών και νεαρών καθηγητών να πάμε τη Μεγάλη Παρασκευή στον επιτάφιο. Ποτέ δεν ήρθε στο προξενείο στη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα πείτε, τι επιχειρήματα είναι αυτά. Αυτά καθαυτά δεν αποδεικνύουν τίποτα. Αλλά σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για τον άνθρωπο που αργότερα θα κυβερνούσε τη χώρα.

Οι σχέσεις σας μαζί του πότε κλονίστηκαν;
 Θα σας δώσω για την ιστορία ένα παράδειγμα διάλυσης των ηθών από αυτά που ήταν συνήθη. Ένας από τους πρωιμότερους και σοβαρότερους λόγους διάρρηξης των σχέσεων αγάπης και εμπιστοσύνης με τον Ανδρέα ήταν ότι με πίεζε, αυτός και το περιβάλλον του, να υπογράψω ένα απαράδεκτο δάνειο το 1964 στην εταιρία ΒΟΚΤΑΣ, που παρήγε τότε κοτόπουλα. Βίαιοι καβγάδες με τον Ανδρέα και το δάνειο δεν δόθηκε. Ήμουν υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας με διοικητή τον Βγενόπουλο. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, χαμογελάω. Του έλεγα ότι όσο κι αν σου προκαλεί γέλωτα, προστατεύω κι εσένα. Τι μου είπε;  Εσύ δεν έχεις καταλάβει ότι είσαι εκεί για να υπηρετείς τα συμφέροντα της οικογένειας Παπανδρέου.

Του χα επισήμαιναν άνθρωποι τότε; Παρατηρήσεις δεχόταν; Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Ανδρέας, ήρθαμε μαζί από το ίδιο σχολειό και κάναμε υποτίθεται την ίδια δουλειά. Μπορώ να πω ανεπιφύλακτα ότι τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Λοιπόν όταν του έκανες κριτική, δεν ήθελε να ακούσει. Ή άκουγε εσένα που θα πήγαινες να του μιλήσεις και σου έλεγε ποιος ο τάδε;  Ξέρεις τι λέει για σένα;  Και άρχιζε μια ιστορία για να δημιουργήσει χώρο δυσπιστίας σε ό,τι προσπαθούσα να του πω. Όχι, ο Ανδρέας δεν έδειξε τη σοφία και το ήθος για έναν άνθρωπο που βρέθηκε στη θέση να διοικεί έναν λαό.

Ποια είναι η κληρονομιά που άφησε στον τόπο ο Ανδρέας; Πολλοί έλεγαν, εγώ θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ γιατί μου φέρνει ψωμί και παρατήστε με. Ο Ανδρέας τελικά είχε προσδεθεί στην ιστορία ότι δίνει λεφτά στους μη προνομιούχους και τους βάζει στην εξουσία. Και αυτή θα πουν οι υποστηρικτές του ήταν η μεγάλη του προσφορά. Αλλά έγινε τόσο άτσαλα και χυδαία που ακυρώνεται. Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα με ιστορικούς υπολογισμούς έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα.

Ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος πώς θα μείνει στην ιστορία; Πείτε ό,τι θέλετε για τον Καραμανλή και εγώ έχω πει πολλά. Και τον κατηγόρησα και όταν ήμουν διοικητής της τράπεζας ότι δημιούργησε βιομηχανίες και οικονομικές δραστηριότητες που δεν μπορούσαν να σταθούν παρά μόνο για λίγα χρόνια. Όμως, από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζω ότι κατόρθωσε τότε να δαμάσει και να ελέγξει τον βαθμό καθυστέρησης της διοίκησης και του κράτους. Με ποιους θα το έκανε; Πέντε ανθρώπους είχε άξιους και πάλι καλά που έφτιαξε κυρίως τα αγροτικά εργοστάσια και τις βιομηχανίες στο βορρά και κινήθηκε η οικονομία. Η ιστορία θα τον αποτιμήσει θετικά επιπλέον για την ένταξή μας στην ΕΟΚ, παρά του Ανδρέα τη διαφωνία. Κάποια φορά μας κάλεσε ο Έβερτ στο κτήμα του. Ο Καραμανλής με πάθος όλο το βράδυ σταύρωνε τον Έβερτ για το πως θα κλείσει ο προϋπολογισμός. Δεν θέλω ούτε μια δραχμή έλλειμμα του φώναζε.

Γιατί απέτυχε ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη;
 αλλιώτικο. Ο εκσυγχρονισμός του δεν επιδέχεται ορισμού. Δεν εκσυγχρόνισε σχεδόν κανέναν από τους μεγάλους θεσμούς. Και η οικονομία αφέθηκε ελεύθερη να συνεχίσει τον δρόμο που είχε πάρει πριν και συνέχισε μετά. Σε ποιον τομέα μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο; Σε ποιον τομέα έγινε παραγωγικότερη η οικονομία; Δεν υπήρξε σε αυτόν τον εκσυγχρονισμό ένα περιεχόμενο που να δονεί την ψυχή των πολιτών. Το να γίνονται καταγγελίες και να λέει ο Σημίτης πήγαινε στον εισαγγελέα, δεν είναι πολιτική. Τι πάει να πει αυτό; Κανένα από τα νέα οικονομικά ήθη που εισήχθησαν δεν συντονιζόταν με τις βασικές δημοκρατικές αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, του αυτόματου ελέγχου των λειτουργιών της οικονομίας κ.λπ. Τι από αυτά συνέβη; Άλλο παράδειγμα. Ξέρεις μπορεί να πληγωθεί πολύ κανείς κοιτάζοντας εκείνη την περίοδο λίγο πριν και λίγο μετά, που μιλούσαμε για ισχυρή Ελλάδα. Που ήταν αυτό το πράγμα; Μόνο στη γλώσσα όσων τα έλεγαν. Διότι όταν μιλάς για την ισχυρή οικονομία πρέπει να γνωρίζεις και ο Σημίτης δεν γνώριζε. Άλλο να γνωρίζεις ακαδημαϊκά τα οικονομικά, με στενή τεχνοκρατική αντίληψη και άλλο να αντιλαμβάνεσαι την ροή και την μεταβολή των οικονομικών ως ένα φαινόμενο που επηρεάζει και επηρεάζεται από τη ροή της κοινωνικής ζωής. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα όλων των πολιτικών μας. Ίσως γιατί αυτό το ύφος τους ταίριαζε επειδή εμπεριείχε πολλή επίδειξη και ναρκισσισμό. Αλλά η οικονομία έχει τους δικούς της κανόνες και τη δικιά της διαδρομή. Κι αυτό δεν το καταλαβαίνουν. Όταν ένα βράδυ στο σπίτι του Αντώνη Σαμαράκη είπα στον Σημίτη γιατί άφησες τον Παπαντωνίου, που εγώ με τον Γιάννο ήμουν φίλος και του κήρυξα πόλεμο, να λέει αυτές τις ανοησίες, μου λέει: Διαμαντή είναι δυνατόν να γράφεις ότι ακόμη έχουμε ξύλινα πόδια και να μη βλέπεις την ευημερία γύρω μας;  Εγώ του μιλούσα ως οικονομολόγος και εκείνος απαντούσε σαν λογιστής. Και δεν νομίζω ότι με κορόιδευε.

Για τον Βενιζέλο, σήμερα πια, τι γνώμη έχετε;
Τον Βενιζέλο τον πλήρωσα ακριβά. Και τώρα που απολογούμαι δεν έχω καλά επιχειρήματα. Ήμουν ένας από τους έξι διανοούμενους το 2007 που δεν κρατιόμασταν και τον στηρίξαμε. Σήμερα θα σου πω όμως, αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα. Πρώτα απ' όλα δεν καταλαβαίνει πολλά από τα πράγματα που γίνονται σήμερα στον διεθνή οικονομικό χώρο και είναι υπουργός οικονομικών. Στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να περνάει τις εξετάσεις. Θα μου πεις είναι καλύτερος από τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχόΐδη. Φαντάσου πού έχει φτάσει το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού.

Από πού να περιμένουμε την ελπίδα;
 Φοβάμαι. Πολλοί άνθρωποι και αγαπημένοι φίλοι μου, δεν μπορούν να αποφύγουν τον εναγκαλισμό με το ονειρώδες. Εγώ όμως δεν βλέπω πώς θα επανέλθει η κοινωνική ηρεμία σ' αυτόν τον τόπο. Με βασανίζει αυτή η απαισιόδοξη σκέψη. Κάναμε λάθη, ναι. Σε αυτό το παιχνίδι της Ευρώπης έπρεπε να τηρήσουμε τους κανόνες και εμείς εσκεμμένα και με κομπασμό και υπερηφάνεια δεν το κάναμε. Κι όλα αυτά αληθινά, ελεεινά και τρισάθλια. Αμαρτήσαμε ναι, αλλά όχι κι έτσι. Οι κύριοι στις Βρυξέλλες αφού ήξεραν ότι λειτουργούσαμε έτσι γιατί μας άφηναν τόσα χρόνια; Γιατί δεν μας νουθέτησαν, δεν μας συγκράτησαν; Οι πολιτικοί διέφθειραν περαιτέρω την κοινωνία μας και τώρα μια διεφθαρμένη κοινωνία αρνείται να κάνει αυτό που πρέπει. Αυτά έπρεπε να πει ο Πάγκαλος. Τα φάγανε, ναι, αλλά μαζί όχι. Με διέφθειρες, με έμαθες πώς να έρχομαι σε σένα όταν χρειάζομαι κάτι, να αναζητώ το βόλεμα και τώρα τι θέλεις από μένα;

Η μεγαλύτερη ανησυχία σας ποια είναι;
 Αν στο πω θα γελάσεις. Όχι εσύ. Ο αναγνώστης μας... Φοβάμαι για το έθνος! Ο Γιάννης Σακελλαράκης, ένας διαπρεπής αρχαιολόγος που, για ευνόητους λόγους, δεν έγινε ποτέ καθηγητής στην Ελλάδα, ήταν δεμένος με τούτα τα χώματα. Ο αναγνώστης σου θα αναρωτηθεί τι θα πει, στα 2012, δεμένος με τα χώματα. Δεν ξέρω. Ό, τι καταλαβαίνει ο καθένας. Μου έλεγε ο Γιάννης, ρε συ Διαμαντή τόσα χρόνια σκάβω και ανακαλύπτω όλα αυτά τα ευρήματα. Ξέρεις πού καταλήγω; Ίδιοι μασκαράδες ήταν κι αυτοί όπως κι εμείς, αλλά ήταν και κάτι άλλο. Είχανε ψυχή. Αυτό εννοώ λέγοντας ότι φοβάμαι για το έθνος. Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται. Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά.

Ο... ΑΠΟΡΟΣ N. ΜΗΤΑΡΑΚΗΣ!

               Ο... ΑΠΟΡΟΣ N. ΜΗΤΑΡΑΚΗΣ!

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

 

Ο ΝΕΟΣ "ΤΣΑΡΟΣ" (ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΔΙΑΡΡΟΕΣ ΤΟΥ ) ΔΗΛΩΣΕ ΓΙΑ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΤΟΣ 2011 ΣΤΟ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ 9.000 ΕΥΡΩ!

 Το Fimotro δημοσιεύει σήμερα το Εκκαθαριστικό σημείωμα (κλικ)  του πολιτευτή της Ν.Δ. Νότη Μηταράκη για το οικονομικό έτος 2011. Ρωτάμε λοιπόν : η παράταξη... της Νέας Δημοκρατίας που έχει πληγεί από το νόμιμο αλλά όχι ηθικό, μπορεί να ανεχθεί έναν πολιτευτή, όπως ο Ν. Μηταράκης, ο οποίος δηλώνει εισοδήματα, περίπου 9.000 ευρώ(!), εισπράττει επιστροφή φόρου 4.500 ευρώ(!), ενώ τα έξοδα που δηλώνει ο ίδιος είναι περισσότερα από τις αποδοχές του κατά το 2010; Είναι δυνατόν ο Α. Σαμαράς, ο οποίος λέει ότι δεν θα δεχθεί μύγα στο σπαθί του για θέματα διαφάνειας και μέχρι τώρα έχει αποδείξει με την στάση του ότι το τηρεί, να καταπιεί μια τόσο κραυγαλέα περίπτωση ενδεχόμενης φοροδιαφυγής; Διότι είναι προφανές ότι οποιοσδήποτε Έλληνας δεν μπορεί να ζήσει με 9.000 ευρώ τον χρόνο, πόσο μάλλον να χρηματοδοτήσει και μια προεκλογική εκστρατεία στην Αθήνα. Εάν ο Α.Σαμαράς καταπιεί και αυτό το πολιτικό ολίσθημα ας κάνει έρανο στη Ν.Δ. γιατί δεν μπορέσε να πληρώσει ούτε τον "Καραβίτη" στον οποίο τραπέζωσε χθες τους πολιτικούς συντάκτες ο πολιευτής!
FimotroΥ.Γ. H απορία μας : Είναι δυνατόν ένας Έλληνας που δηλώνει 9.000 εισόδημα τον χρόνο και 800 ευρώ από ενοίκια τον χρόνο (αλήθεια... κοτέτσι νοίκιαζε;) να έχει κατά δήλωσή του ιδιόκτητο σπίτι 180 τετραγωνικών μέτρων στην Αθήνα και πολυτελή κατοικία στο Λονδίνο;
Θα επανέλθουμε με νεότερα για τη δήλωση που έχει κάνει στην Αγγλία!...

 

πηγη:http://fimotro.blogspot.com/2012/03/n.html

η μόνη σοβαρή οφειλή

Μετράω τα δε θα ‘ρθουμε απόψε και τα ας κανονίσουμε άλλη μέρα και τα όχι για φαΐ. Ο ένας δεν βγαίνει, ο άλλος τα κρατάει για μια συναυλία, η ταβέρνα μοιάζει ακριβή. Την κοιτάζω να λέει ότι τέσσερα άτομα σκέφτονταν αν θα πάρουν δεύτερο ποτό. Γέλιο αντί για κλάμα, σαρκασμός αντί για απελπισία. Τί να κάνουν; Στο τέλος ήπιαν τα κοινόχρηστα.

Είναι άνοιξη, είμαι ωραίος, είναι επιτέλους άνοιξη, είμαι ελαφρύς. Φοράω ένα καινούριο καλοσιδερομένο πουκάμισο και το αγαπημένο μου σακάκι. Κατεβαίνω με χαλαρή φόρα τις κυλιόμενες. Κάποιο λάτιν τραγούδι στα ακουστικά. Στο βαγόνι, τα παράθυρα μετά από καιρό ανοιχτά. «Συγγνώμη, βοηθήστε με. Συγγνώμη. Είμαι μητέρα ενός ανήλικου παιδιού, ο σύζυγός μου..» ο ήχος της σήραγγας παίρνει την ιδιότητα του συζύγου μακριά. Μια βουή, ένας αναζωογονητικός αέρας μας χτυπάει στο πρόσωπο και πατάει το πολυπόθητο mute.
«σβήνω, κυλώντας στα νερά»
Είμαστε μια πράξη που την κάνουμε και την ξανακάνουμε μπας και αλλάξει το αποτέλεσμα. Ξεκινάμε να φτάσουμε σε ένα συν και καταλήγουμε πιο μείον από όσο θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε. Τί θα αφήσεις απλήρωτο αυτό το μήνα;
Είμαστε ένας πετσοκομμένος μισθός, ένα γελοίο επίδομα ανεργίας, μια διαρκής αφαίρεση. Ο γέρος στη στάση ενδίδει στην επίμονη γυναίκα που ζητιανεύει. Της δίνει είκοσι λεπτά. Τόσα είχε. Αυτή στραβομουτσουνιάζει. Ο γέρος με κοιτάζει σα χαμένος. «Κάθε δεκαπέντε μέτρα και ένας. Πού να δώσεις; Τώρα με τέτοια σύνταξη. Αλλά κι αυτοί πού νόμιζαν ότι έρχονταν; Δεν είναι παράδεισος εδώ». Ο γέρος με το σφιχτό του γκρι σακάκι – γιλεκάκι και το λευκό πουκάμισο κοιτάζει σα χαμένος. Μπαίνω στο δεύτερο κατά σειρά λεωφορείο.
Το κορίτσι βγαίνοντας απ’ το αμάξι κάνει μια αστεία γκριμάτσα. Κανονικά, αν δηλαδή υπήρχε κανονικά, θα έπρεπε κάτι αόρατα ηχεία στον ουρανό να παίζουν το «ο κόσμος πλούτη λαχταρά, μα εγώ ποθώ εσένα» και ύστερα να βρέχει για ώρες κόκκινα μαλλιά.
Ίσως αυτός, να είναι άλλος ένα λογαριασμός που πρέπει να πληρωθεί. Την άνοιξη, από δω και πέρα, όταν βλέπεις πεζοδρόμια δε θα μπορείς να σκέφτεσαι αυτόματα γυναικείες γάμπες και αέρινα βαδίσματα. Την άνοιξη φέτος, θα βλέπεις πεζοδρόμια και θα σκέφτεσαι τους σωρούς τα πτώματα. Λυπούμαστε πολύ. Το οικονομικό μας πρόγραμμα δεν περιλαμβάνει την άνοιξη που ονειρεύτηκες. Μήπως θα μπορούσες να ονειρευτείς κάτι πιο ισοσκελισμένο;
Με άλλα λόγια, το να επιμείνεις σε αυτή την πρωταρχική εμμονή, αποβαίνει οριακό. Να μπορείς ακόμη, χωρίς τύψεις, χωρίς ίχνη μιζέριας ή θλίψης, να χαζεύεις για ώρα μια γυναικεία πατούσα.

ΠΗΓΗ:http://tovytio.wordpress.com/

ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ..........

«Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΕΤΥΧΕ ΟΤΑΝ ΝΙΚΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΜΑΣ»!

Συνέντευξη του Τυνήσιου σκηνοθέτη Μουράντ Μπεν Τσέικ, για το ντοκυμαντέρ του ''no more fear'' Της Αγγελική Στελλάκη*

Στις 14 Ιανουαρίου του 2011 ο Τυνήσιος πλανόδιος πωλητής Μοχάμεντ Μπουαζίζι αυτοπυρπολήθηκε. Ήταν μια κίνηση χωρίς επιστροφή: προκάλεσε εκτεταμένες διαδηλώσεις στη χώρα του που οδήγησαν στην ανατροπή του προέδρου της Τυνησίας Ζιν Ελ Αμπιντίν Μπεν Άλι και πυροδότησε αντίστοιχες εξεγέρσεις και σε άλλες χώρες του αραβικού κόσμου. Ο σκηνοθέτης Μουράντ Μπεν Τσέικ κατέγραψε με την κινηματογραφική του κάμερα την εξέγερση και δημιούργησε το ντοκιμαντέρ «No more fear», ένα από τα πρώτα κινηματογραφικά ντοκουμέντα για την Αραβική Άνοιξη.

Ο σκηνοθέτης βρέθηκε στην Αθήνα στο πλαίσιο του 13ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου και μίλησε στη δημοσιογράφο Αγγελική Σταλλάκη (in.gr) για τις διαδηλώσεις, τις εικόνες που έχουν μείνει στη μνήμη του και την Αραβική Άνοιξη.

«Στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο είχαμε εγκλωβιστεί στην εικόνα του πατέρα και πιστεύαμε ότι ο "πατέρας" του έθνους ήταν ένα πρόσωπο που δεν μπορούσαμε να αγγίξουμε, ένα άθικτο πρόσωπο, υπεράνω νόμων. Φάνηκε ότι αυτός που φαινόταν μέχρι πρότινος άθικτος και μη προσβάσιμος, μόλις αυτός έπεσε, αυτό έγινε ξαφνικά εφικτό για όλο τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο» είπε, τονίζοντας ότι η εξέγερση στην Τυνησία πέτυχε όταν ο Τυνήσιος κατάφερε να αποτινάξει από πάνω του τον φόβο» λέει ο σκηνοθέτης.

Ο Μουράντ Μπεν Τσέικ θυμάται μια συγκλονιστική σκηνή από τις εξεγέρσεις: «Ήμουν με μια φίλη σε μια διαδήλωση και εκείνη μιλούσε στο τηλέφωνο. Στην άλλη γραμμή ήταν ένας φίλος της που μόλις τον είχανε πυροβολήσει. Μιλούσαν και η φίλη μου του λέει: "Υποσχέσου μου ότι δεν θα πεθάνεις, δεν πρέπει να πεθάνεις". Και εκείνος της είπε: "Και αν πεθάνω δεν θα πεθάνω πριν φύγει αυτός". Και αυτή η φράση με έκανε να κλάψω».

• Πώς αποφασίσατε να κινηματογραφήσετε την εξέγερση στην Τυνησία;
Υπάρχουν δύο φάσεις: Μέχρι την 14η Ιανουαρίου συμμετείχα και εγώ σε κάποιες διαδηλώσεις ως πολίτης, οπότε απλά αναμετέδιδα αυτά που συνέβαιναν. Μετά την 14η Ιανουαρίου κάτι άλλαξε μέσα μου. Αισθάνθηκα ως ενεργός πολίτης την ανάγκη και το χρέος να κινηματογραφήσω τα γεγονότα. Πριν σημειωθούν οι διαδηλώσεις δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να γυρίσω ένα τέτοιο έργο. Θυμάμαι ότι ήμουν στη μέση μιας διαδήλωσης και χτυπάει το τηλέφωνό μου και ήταν ο παραγωγός μου. Και μου ζητάει να αρχίσω να καταγράφω το τι συμβαίνει. Εγώ του απαντάω ότι δεν έχω χρόνο να γράψω, ότι θέλω ένα συνεργείο. Και εκείνος με ρωτάει: «Τι το θέλεις το συνεργείο;» Εγώ του απαντάω: «Δεν ξέρω τι θα κάνω. Αλλά αυτό που θα κάνω θα είναι σημαντικό».
• Γιατί αποφασίσατε να δείξατε στο ντοκιμαντέρ τα γεγονότα από τη ματιά τριών Τυνήσιων (μιας ακτιβίστριας δικηγόρου, μιας μπλόγκερ και ενός απλού πολίτη);
Είναι πολλές οι συνιστώσες που συνετέλεσαν στην επανάσταση. Και φυσικά σε μια ταινία, όπως και στην κοινωνία της Τυνησίας, είχαν όλοι τη συνεισφορά τους. Και ο μπλόγκερ και ο απλός πολίτης, όλοι είχαν τη συνεισφορά τους. Αυτό που προσπάθησα να κάνω εγώ μέσα από την ιστορία είναι να βρω την κοινή συνιστώσα, αυτό που ένωνε αυτά τα πρόσωπα. Και αυτό που τους ένωνε ήταν ο φόβος. Η επανάσταση πέτυχε όταν ο Τυνήσιος κατάφερε να αποτινάξει από πάνω του το αίσθημα του φόβου.
• Ποιες εικόνες σάς έχουν μείνει από την εξέγερση;
Φυσικά υπάρχουν εικόνες, οι οποίες είναι μέσα μου και μου έδωσαν το κίνητρο να κάνω την ταινία αυτή. Τις εικόνες αυτές τις έζησα ως πολίτης και μου έδωσαν το έναυσμα για το ντοκιμαντέρ. Αυτές δεν υπάρχουν σε φιλμ. Στις 14 Ιανουαρίου ξεκίνησε η πορεία από την έδρα του συνδικάτου των εργαζομένων της Τυνησίας και φτάσαμε μέχρι την λεωφόρο Μπουργκίμπα, όπου υπήρχε ένα κορδόνι της αστυνομίας που εμπόδιζε τη συνέχιση της πορείας. Εγώ ήμουν περίπου στην 20ή σειρά της πορείας και έτσι όπως προχωρούσαν οι διαδηλωτές, δεξιά και αριστερά από την αστυνομία, έφτασα ξαφνικά αντίκρυ στους αστυνομικούς. Εμείς τραγουδούσαμε τον εθνικό ύμνο της Τυνησίας. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα περήφανος για τον ύμνο, αισθάνθηκα ότι οι λέξεις αυτές έχουν ένα βάρος, ένα βάρος μεγαλύτερο από εκείνο που έχουν οι πέτρες. Εμείς δεν πετάξαμε πέτρες στους αστυνομικούς. Ήταν οι λέξεις αυτές που έκαναν τους αστυνομικούς να δακρύσουν και με αυτόν τον τρόπο άνοιξαν το κορδόνι και μας άφησαν να περάσουμε. Ήταν μία στιγμή εξαιρετικά πολύτιμη για μένα.
Το άλλο γεγονός που με σημάδεψε ήταν το εξής: ήμουν με μια φίλη σε μια διαδήλωση και εκείνη μιλούσε στο τηλέφωνο. Στην άλλη γραμμή ήταν ένας φίλος της που μόλις τον είχανε πυροβολήσει. Μιλούσαν και η φίλη μου του λέει: «Υποσχέσου μου ότι δεν θα πεθάνεις, δεν πρέπει να πεθάνεις». Και εκείνος της είπε: «Και αν πεθάνω δεν θα πεθάνω πριν φύγει αυτός». Και αυτή η φράση με έκανε να κλάψω.
• Ποια ήταν η στιγμή που καταλάβατε ότι ο Μπεν Αλί θα φύγει από την εξουσία;
Δεν το πιστεύαμε ότι θα έφευγε τόσο γρήγορα. Αλλά σιγά-σιγά μέσα μας σχηματίστηκε αυτή η βεβαιότητα, λόγω της δύναμης της κινητοποίησης. Κάθε φορά που έβγαζε κάποιο διάγγελμα ο Μπεν Αλί, ενισχυόταν αυτή η πεποίθηση μέσα μας. Αισθανόμασταν ότι εμείς είχαμε δίκιο και εκείνος άδικο. Κάθε φορά που τον βλέπαμε σε κάποιο διάγγελμα, νιώθαμε ότι εκείνος αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο.
• Περιμένατε ότι οι εξεγέρσεις θα επεκταθούν στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο;
Αυτό που ανέδειξε η τυνησιακή επανάσταση είναι ότι τελικά κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο είχαμε εγκλωβιστεί στην εικόνα του «πατέρα» και πιστεύαμε ότι ο «πατέρας» του έθνους ήταν ένα πρόσωπο που δεν μπορούσαμε να αγγίξουμε, ένα άθικτο πρόσωπο, υπεράνω νόμων. Φάνηκε ότι αυτός που φαινόταν μέχρι πρότινος άθικτος και μη προσβάσιμος, μόλις αυτός έπεσε, αυτό έγινε ξαφνικά εφικτό για όλο τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο. Και κυρίως βάλαμε τέλος στον φόβο ως όπλο τρομοκρατίας στα χέρια των κυβερνήσεων.
• Ποια η γνώμη σας για τη στρατιωτική επέμβαση ξένων δυνάμεων στη Λιβύη και το ενδεχόμενο επεμβάσεων και σε άλλες αραβικές χώρες;
Να ξεκαθαρίσω κάτι: πιστεύω ότι ποτέ τα προβλήματα δεν λύθηκαν μέσω του στρατού. Η σημερινή κατάσταση στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν το αναδεικνύουν αυτό απόλυτα. Συγκεκριμένα για την ανάμειξη των δυνάμεων των ΗΠΑ στον αραβικό και αραβομουσουλμανικό κόσμο, πιστεύω ότι τώρα συλλέγουν το αποτέλεσμα της πολιτικής τους εδώ και 30, 40 χρόνια. Αποκαλύπτεται ότι η πρώτη που υποστήριξε την Αλ Κάιντα και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν η αμερικανική κυβέρνηση. Έβαλαν με αυτόν τον τρόπο έναν ιό, προκειμένου να καταστρέψουν τον αραβικό κόσμο και αυτός ο ιός ξέφυγε και απείλησε να καταστρέψει και τον υπόλοιπο κόσμο. Και δεν μπορούν πλέον να συγκρατήσουν αυτό που οι ίδιοι ξεκίνησαν. Δεν είναι, βέβαια, οι μόνοι υπεύθυνοι για αυτήν την κατάσταση. Αλλά φέρουν ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
• Υπάρχουν οι πολιτικοί θεσμοί που θα καταφέρουν να εκπληρώσουν τις επιθυμίες του λαού, όπως αυτές εκφράστηκαν με την εξέγερση; Ή θα δημιουργηθεί ένα πολιτικό κενό;
Η περίπτωση της Τυνησίας είναι ιδιαίτερη. Είναι μια χώρα αρκετά ομοιογενής, τόσο από άποψη θρησκείας, όσο και από άποψη φυλών. Ο στρατός δεν έκανε ποτέ πραξικόπημα. Υπάρχει ένα ποσοστό μόρφωσης και αποφοίτων από πανεπιστήμια που είναι από τα μεγαλύτερα στον αραβικό κόσμο. Μια δημόσια διοίκηση που δεν σταμάτησε να δουλεύει ακόμα και στη διάρκεια της επανάστασης. Υπάρχει τουλάχιστον μια στέρεα βάση που είναι σίγουρα πολύ διαφορετική από ότι στις υπόλοιπες αραβικές χώρες. Πιστεύω ότι η ευκαιρία μας στην Τυνησία είναι να μείνουμε μια φτωχή χώρα. Μια χώρα όπου ο καθένας θα πρέπει να δουλέψει για να κερδίσει τα προς το ζην: από τον πιο φτωχό μέχρι τον πιο πλούσιο. Και αυτό δίνει έναν βαθμό ρεαλισμού, ο οποίος είναι αρκετά μοναδικός ανάμεσα στις χώρες του αραβικού κόσμου. Και μας βάζει σε μια συνεχή αναζήτηση μιας δυναμικής ισορροπίας. Δεν περιμένουμε να έρθουν κάποια λεφτά. Δεν καθόμαστε στις δάφνες μας. Παραμένουμε ενεργοί. Όσο για το εάν θα μπορούσε να υπάρχει κάποιος πολιτικός θεσμός που θα εκπλήρωνε τις προσδοκίες των Τυνήσιων: Η απάντηση είναι ναι. Εάν κάτι τέτοιο θα γίνει εύκολα; Όχι.
• Ποια θα είναι η επόμενη μέρα για την Αραβική Άνοιξη;
Πολύ δύσκολη ερώτηση. Δεν ξέρω. Πάντως σίγουρα θα είναι καλύτερη από χτες. Παλαιότερα μάς είχαν όλους σε ένα πλαίσιο, τώρα καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές και τη δράση του. Σήμερα ξέρω ότι η αξιοπρέπεια μου ως πολίτης υπάρχει και η φωνή μου έχει δύναμη στις εκλογές.
* Το ντοκιμαντέρ του Μουράντ Μπεν Τσέικ, «No more fear», το οποίο προβλήθηκε και στις περσινές Κάννες, θα αρχίσει να προβάλλεται στις αίθουσες από τις 29 Μαρτίου.

πηγη:http://www.iskra.gr