Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΑ




ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΑ
1992, ΜΒΙ 10529
Η ΑΣΠΡΗ ΠΛΕΥΡΑ [Πλευρά Α']
Η ΜΑΥΡΗ ΠΛΕΥΡΑ [Πλευρά Β']
Μουσική – Στίχοι – Ερμηνεία: Παύλος Σιδηρόπουλος

Παίζει κιθάρα ο Παύλος Σιδηρόπουλος
Παραγωγή: Πάνος Ηλιόπουλος («ΠΟΡΤΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ»)
Επιμέλεια παραγωγής: Μελίνα Σιδηροπούλου, Πάνος Ηλιόπουλος
Πίνακας εξωφύλλου: Μίλτος Παπαστεργίου
Σκίτσο οπισθοφύλλου: Μαρία Προγουλάκη
Φωτογραφίες έκδοσης: αρχείο Μελίνας Σιδηροπούλου

 

Η ενασχόληση του Παύλου με το αμιγώς ρεμπέτικο τραγούδι, με το ελληνικό blues, όπως το ονόμαζε ο ίδιος, πηγαίνει αρκετά χρόνια πίσω για να διαπεράσει μέχρι το τέλος το σύνολο σχεδόν της καλλιτεχνικής δημιουργίας του.
Τον Φεβρουάριο του 1979 ο Παύλος συμμετέχει φωνητικά στη μεγάλη συναυλία του Δημήτρη Πουλικάκου στο Σπόρτινγκ με το 13μελές συγκρότημα-θίασο κανονικό, Παραμύθι χωρίς όνομα. Ένα σχήμα, όπου συμμετείχαν πολλοί ετερόκλητοι μεταξύ τους καλλιτέχνες, σαν τον Μηνά Αλεξιάδη (πιάνο), τον Πάνο Κατσιμίχα (φυσαρμόνικα), τον Σταύρο Λογαρίδη (κιθάρα, φωνητικά), αλλά και την Ελευθερία Αρβανιτάκη (φωνητικά). Σημειωτέον ότι την Αρβανιτάκη την είχε γνωρίσει ο Πουλικάκος κατά τη συμμετοχή του στις παραστάσεις του Διονύση Σαββόπουλου στον Σκορπιό με τον τίτλο Γιγαντεώρημα.  Λογικό, λοιπόν, να περίμενε κανείς ότι μέσω της Ελευθερίας Αρβανιτάκη θα ερχόταν ο Παύλος σε επαφή με την Οπισθοδρομική Κομπανία. Σύμφωνα, πάντως, με τη μαρτυρία του Άγγελου Σφακιανάκη, ιδρυτικού μέλους των Οπισθοδρομικών και σημερινού μουσικού παραγωγού, η πρώτη φορά που μοιράστηκαν το stage με τον Παύλο Σιδηρόπουλο ήταν στην περίφημη συναυλία συμπαράστασης στον Γ. Σερίφη , πάλι στο Σπόρτινγκ, στις 9 Ιανουαρίου του 1978! Λίγα χρόνια μετά και συγκεκριμένα το 1982, όταν ο Παύλος είχε ήδη γράψει Τα μπλουζ του πρίγκηπα, και οι Οπισθοδρομικοί είχαν εκδώσει τον πρώτο, πολύ επιτυχημένο από καλλιτεχνικής και εμπορικής άποψης, δίσκο τους, εκείνος πήγε και βρήκε τον Γιάννη Εμμανουηλίδη και τον Άγγελο Σφακιανάκη, δίνοντας τους μία κασέτα με τα ρεμπετοειδή τραγούδια του. Η συνεργασία όμως του Παύλου Σιδηρόπουλου με την Οπισθοδρομική Κομπανία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, κυρίως λόγω αντιρρήσεων και ενστάσεων που είχε το τότε διευθυντικό καθεστώς της εταιρείας Lyra για το ενδεχόμενο αποτέλεσμα. Τα τραγούδια εκείνης της κασέτας (ηχογραφήσεις της διετίας 1980-81, με εξαίρεση Το μπλουζ του Ρουμπόλα και Το μπλουζ του Άι-Ονούφρη, που ήταν του ΄79) είχαν γραφτεί από τον Παύλο στα Νέα Στύρα Ευβοίας, τη Σαντορίνη και την Αθήνα και όπως ήδη αναφέρθηκε, αποτέλεσαν τη μεταθανάτια έκδοση-ντοκουμέντο Τα μπλουζ του Πρίγκηπα, εν έτει 1992 από το label Η Πόρτα Που Ανοίγει του Πάνου Ηλιόπουλου. Το κομμάτι Κρίμα το παιδί, ως Ας την καρδιά σου, βέβαια, είχε πρωτοκυκλοφορήσει ηλεκτρικά διασκευασμένο στο Άντε και καλή τύχη μάγκες, το πρώτο μεταθανάτιο άλμπουμ του Παύλου Σιδηρόπουλου το 1991 με τους Απροσάρμοστους.
Ακόμη ένα έξοχο δείγμα της τριβής του Παύλου Σιδηρόπουλου με το αντικείμενο του ρεμπέτικου υπάρχει στο άλμπουμ Χωρίς μακιγιάζ του 1989. Από ζωντανή ηχογράφηση στη μουσική σκηνή Μετρό, ακούμε τη σύνθεση του, Τα σιγανά ποτάμια, κομμάτι σαφώς επηρεασμένο από τη μυθολογία του περιθωριακού ρεμπέτικου της δεκαετίας του 1930 κυρίως.

 
ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΣΚΟ
«Τα Μπλουζ του Πρίγκιπα είναι ένας ιδιαίτερα φορτισμένος συναισθηματικά δίσκος, ένας δίσκος παρεϊστικος και βαθιά ελληνικός».
Κώστας Ζαχόπουλος, περιοδικό ΟΖ, 13 Μαρτίου 1992
«Δεν είναι απλώς ένα δισκογραφικό ντοκουμέντο. Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο: για μια φωνή που ακούγεται υπόγεια, έναν ήχο που πασχίζει απεγνωσμένα να κρατήσει το μυστικό του –να μη φτάσει ποτέ σε βέβηλα αφτιά-, μια αλληγορία εικόνων που αποκωδικοποιείται μόνο με μαύρα γυαλιά πολαρόιντ. Χρειάζεται η κατάλληλη γωνία. Και μόνο τότε το μπλουζ ξεχύνεται πλημμυρίζοντας τα κύτταρα του εγκεφάλου. Μόνο τότε τα τραγούδια αυτά είναι μια πόρτα που ανοίγει. Για να μην κλείσει ποτέ πια...[...] Λαϊκά μπλουζ που κρατούν στο ακέραιο το ήθος, το ύφος και τις γραμμές του παλιού ρεμπέτικου [...] Εμείς γινόμαστε μάρτυρες ενός καλά κρυμμένου όλα αυτά τα χρόνια μυστικού. Οφείλουμε να το σεβαστούμε στο ακέραιο».
Γιώργος Χαρωνίτης, περιοδικό Αθηνόραμα, 20 Μαρτίου 1992
«Ένα μπλουζ, ένα ροκ, ένα τραγούδι, μια μουσική τέλος πάντων –πείτε την όπως σας βολεύει- που να διασπά τα εθνικά και χρονικά στεγανά και να μην υπακούει σε ιδιομορφίες άλλες από αυτές που προτείνει το βλέμμα του καλλιτέχνη την τυχαία στιγμή που ατενίζει την εποχή, απ’ό,τι μαρτυρούν οι ελληνικοί δρόμοι των «πρόχειρων» δεκάχρονων και δωδεκάχρονων αυτών ηχογραφήσεων, δεν κατάφερε να καρποφορήσει τελικά στα χέρια του Παύλου Σιδηρόπουλου. Κάτι που δε μας αφορά καθόλου. Γιατί τι είναι επιτέλους σημαντικότερο για τον άνθρωπο των ήχων: να επικοινωνήσει με τη γενικότητα ενός ρεύματος ή με τη θέρμη μιας ανήσυχης και γεμάτης αγάπη ψυχής;»
Αργύρης Ζήλος, περιοδικό Αθηνόραμα, 20 Μαρτίου 1992
«Ο Παύλος έζησε όλα τα γεγονότα της εποχής μας. Τη δύναμη των ονείρων αλλά και τη λαχανιασμένη ανάσα της. Και αυτή την εποχή την τραγούδησε όμορφα. Γιατί «είμαστε ωραία κι αλανιάρικα παιδιά, άμα γουστάρεις είμαστε και από τ’άλλα, κι αν εσύ τώρα πλατσουρίζεις στα ρηχά, εμείς γνωρίσαμε και κύματα μεγάλα». [...] Και όσο κι αν ο Παύλος δεν πρόλαβε να τα ολοκληρώσει μουσικά, έχουν ωστόσο όλη τη ζεστή ατμόσφαιρα μιας αυθεντικής δημιουργίας. Έτσι που νιώθεις, ακούγοντας τον Παύλο και την κιθάρα του, ότι παίζει έτσι, απλά, για τα φιλαράκια του. Αυτή η μουσική κατάθεση του Παύλου άνοιξε μια νέα γέφυρα επικοινωνίας με το έργο του. [...] Γιατί ο Παύλος ένιωθε την αγωνία της εποχής μας. Όσο κι αν έλεγε «νομίζω άδικα τις ώρες μου πως χάνω», είχε πολλά ακόμα να πει στους δικούς του μουσικούς κώδικες».
Γιάννης Πανουτσόπουλος, εφημερίδα Πριν, 22 Μαρτίου 1992
«Τα πιο όμορφα λόγια και οι πιο όμορφες χειρονομίες προς τον «πρίγκιπα» της ελληνικής μουσικής, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, έγιναν τους τελευταίους μήνες που το εγγόνι του θρυλικού Ζορμπά δε βρίσκεται ανάμεσά μας. Άλλο ένα τέτοιο δείγμα: Τα Μπλουζ του Πρίγκιπα».
Δημήτρης Βάρος, εφημερίδα Έθνος, 29 Μαρτίου 1992
«(...) ένα σπάνιο ντοκουμέντο μιας πραγματικής ψυχής που απογυμνώνεται μόνη της μαζί με έξι χορδές μπροστά σ’ένα μικρόφωνο. Μια –τύποις- ηχογράφηση του 1981, μια κραυγή αγωνίας, ένα ζεϊμπέκικο ή αν θέλετε ένα πραγματικό μπλουζ. Ανεκτίμητο».
Νίκος Χασσίδ, περιοδικό Εικόνες, 31 Μαρτίου 1992

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου