OI ΔΗΘΕΝ - ΚΑΙ Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

OI ΔΗΘΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ


Μέσα στη ροκ σκηνή υπάρχουν όλα τα είδη ανθρώπων, από τα καλύτερα παιδιά μέχρι τα χειρότερα.
Όταν κάποιος καλλιτέχνης βρίσκεται χωρίς την υποστήριξη κάποιας εταιρείας, τότε συνήθως κυριαρχεί η συλλογική άποψη και η συνεργασία ανάμεσα σε αυτόν που συνθέτει τραγούδια (συνθέτης) και στα υπόλοιπα μέλη-μουσικούς, που συνεργάζονται μαζί και έτσι δημιουργείται το λεγόμενο Γκρουπ.
Η συνεργασία είναι το “κλειδί” για τη ροκ μουσική και αυτή είναι η τεράστια διαφορά από τα υπόλοιπα είδη μουσικής.
Όλοι έχουν το αίσθημα της ισότητας, της φιλίας, του ενθουσιασμού και της συνεργασίας και δεν υπάρχουν ταμπού, κόμπλεξ και προκαταλήψεις.
Όλοι μαζί βάζουν λεφτά για τις πρόβες, τις μετακινήσεις και ότι άλλο χρειαστεί αυτή η συνεργασία.
Όλοι μαζί δημιουργούν την ατμόσφαιρα για τα live, με τους ήχους τους, τον τρόπο παιξίματος και την θετική τους ενέργεια, γιατί η μουσική δεν είναι μόνο νότες.
Όλοι μαζί κοιτάνε για το καλύτερο.
Όλοι μαζί με λίγα λόγια, περνούν και τα καλά και τα άσχημα από αυτή τη συνεργασία.
Κάποια στιγμή όμως έρχεται, η “πρόοδος” και έτσι η πολυπόθητη συνεργασία, με κάποια εταιρεία γίνεται πραγματικότητα.
Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή υπάρχουν 2 περιπτώσεις προς επιλογή:


1ον Το Γκρουπ συνεχίζει όπως έχει.


2ον Το Γκρουπ διαλύεται και ο καλλιτέχνης κάνει σόλο καριέρα με σχήμα που προτείνει η εταιρεία.
Στη δεύτερη περίπτωση τα πράγματα για την εταιρεία είναι εύκολα, γιατί έχει να κάνει μόνο με έναν άνθρωπο, που θα του προτείνει τα δικά της “εργαλεία μουσικούς” και έτσι είναι πιο καλά για αυτήν, ο έλεγχος και η πορεία της πολιτικής του κέρδους και του image που θα δώσουν στον καλλιτέχνη.
Στη πρώτη περίπτωση το λογικό είναι να συνεχιστεί, η καλή συνεργασία ανάμεσα στα μέλη του σχήματος και τον καλλιτέχνη που πρώτοδημιουργείτε, στο lifestyle μέσα από την εταιρεία, τις ζωντανές εμφανίσεις, τις διαφημιστικές και τα Μ.Μ.Ε.
Η πραγματικότητα είναι Άλλη και σπάνια έως καθόλου συμβαίνει αυτό.
Συνήθως η εταιρεία σε βλέπει πια ως ένα δικό της ξεχωριστό αντικείμενο-εργαλείο που θα σε κατασκευάσει σύμφωνα με το δικό της πρότυπο-σκεπτικό, που δεν είναι άλλο από το οικονομικό κέρδος.
Οι υπόλοιποι “μουσικοί” γίνονται απλά εργαλεία αντικατάστασης σε περίπτωση που η εταιρεία κρίνει την αξία τους υποτιμημένη μέσα από τα μάτια του εμπορίου-κέρδους.
Η γνώση, η προσωπικότητα, η φιλία και η ζωή των μουσικών για την εταιρεία δεν έχει καμιά αξία. Το κέρδος παίζει πια τον πρώτο ρόλο και κατόπιν έρχονται κατά σειρά η δημιουργία, συνεργασία, φιλία.
Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή υπάρχουν 3 περιπτώσεις προς επιλογή για τον καλλιτέχνη που διάλεξε η εταιρεία:
1ον Δέχεται τα νέα δεδομένα που του θέτει η εταιρεία
2ον Δεν το δέχεται και βάζει τους δικούς του όρους
3ον Διχάζεται και βρίσκεται κάπου στη μέση (Ναι μεν αλλά…Δηθεν)
Το λογικό είναι το 2ο βέβαια λόγο του “ψαγμένου” Στίχου και Μουσικής, αλλά το πιθανότερο η σχεδόν βέβαιο είναι το 1ο η το 

3οΕκεί είναι που αρχίζει και χάνεται το παιχνίδι του καλλιτέχνη και ξεκινάει το παιχνίδι της εταιρείας η της διαφημιστικής.
Οι δήθεν ψαγμένοι ροκ καλλιτέχνες μπορεί να μην είχανε την γνώση μέσα από την πείρα, όμως ξαφνικά αρχίζουν να πιστεύουν ότι δεν έγινε τυχαία η επιλογή τους και κάπως έτσι ξεκινάει η έπαρση με σημαία τον εγωισμό.
Ο καλλιτέχνης σιγά – σιγά την “ψωνίζει” και αρχίζει να στροφάρει ανάποδα μονολογώντας ότι μόνος του δημιούργησε όλο αυτό το αποτέλεσμα και του αξίζει να ανέβει στα ψηλά σκαλοπάτια της δόξας και του χρήματος.
Ξαφνικά όλο το παρελθόν ξεχνιέται και βλέπει μπροστά του να ανοίγεται ένα καινούργιο μοναδικό και θαυμάσιο μέλλον. Τι να πρώτοσκεφτεί?
Τα ποσοστά από της πωλήσεις?
Τα Ring tones?
Τις συνεντεύξεις?
Τις κάθε είδους οικονομικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται μέσα από σταθμούς, διαφημίσεις η ταινίες?
Τα λεφτά από τα Live, τα οποία σημειωτέων, δεν έχουν καμία σχέση με τους πρώην φίλους και συνεργάτες μουσικούς, που πληρώνανε μαζί τις πρόβες και ήταν πάντα δίπλα του, αλλά που τώρα και αυτός τους θεωρεί εργαλεία προς αντικατάσταση ( το γνωστό ουδείς αναντικατάστατος)?
Η ζωή του αλλάζει τόσο βίαια που αρχίζει να μιλάει με έπαρση ανωτερότητας για πολλούς γνωστούς του “συναδέλφους” τώρα πια και φέρεται στους “φίλους” μουσικούς του με τον ίδιο βίαιο τρόπο που βιώνει αυτός, με τρομοκρατία, χωρίς σεβασμό, χωρίς χαμόγελα, χωρίς αλήθειες.
Τα μεγάλα κεφάλια των εταιρειών μπορεί να είναι μουσικά αγράμματοι, να μη έχουν γνώσεις μουσικής δημιουργίας, να μην έχουν ιδέα τι σημαίνει φιλία και μουσική, συνεργασία, ενορχήστρωση, η ταλέντο.
Ξέρουν όμως πολύ καλά να σε κάνουν περισσότερο Εγωιστή, περισσότερο Αναίσθητο, περισσότερο Δήθεν.
Στο τέλος βέβαια οι περισσότεροι δήθεν καταλήγουν μόνοι, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να μιλάνε και να σε κοιτάνε στα μάτια και…με κολλημένο μυαλό ότι κάνουν πολύ καλά τη δουλεία τους, όπως τους μάθανε πολύ καλά από την εταιρεία.

ΘΕΛΕΙΣ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΗΘΕΝ?


Φιλικα
Η φωτογραφια του Παυλου ειναι απο το τελευταιο καλοκαιρι στη Ναξο.

Κείμενα Παύλου Σιδηρόπουλου



Υπάρχει στο ελληνικό ροκ και μουσική. Αυτό το ξέρεις.
Υπάρχει στο ροκ το ελληνικό και η ΚΔΟΑ, που σημαίνει Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια και που συνήθως η δύναμη με το αγνό και γνήσιο ένστικτό της, αν θελήσεις να την κοροϊδέψεις θα σου πετάξει μπουκάλι.
Στο ροκ γενικά υπάρχει αθλητισμός. Ο Bob Marley βγαίνει στα εξώφυλλα των δίσκων του με την μπάλα στο πόδι. Και μάλλον δεν θα ‘χεις δει εκτελεστή της μουσικής ροκ να κατεβαίνει από το παλκοσένικο για να δεις τι θα πει ιδρώτας και αδρεναλίνη.
Υπάρχει στο ελληνικό ροκ και η πολιτική. Για να μην αναφερθούμε παγκόσμια στα τραγούδια διαμαρτυρίας του Bob Dylan και τόσων άλλων.
Υπάρχει στο ροκ και κοινωνιολογία. Έχουν γίνει συναυλίες ροκ ενάντια στο ρατσισμό. Συναυλίες σε ποινικές φυλακές σε άσυλα, σε ψυχιατρεία.Υπάρχει στο ροκ και χρήμα. Εδώ το ελληνικό ροκ βέβαια χάνει. Αλλά στην Αγγλία κάποτε οι Beatles υπήρξαν οικονομικό κονδύλι, τους έκαναν Sir, γι’ αυτό τώρα στην Αγγλία το ροκ είναι μόνιμο οικονομικό κονδύλι, όπως επίσης στην Ολλανδία, στην Γερμανία και αν θέλουμε να μιλάμε για εκτός Ευρώπης, φυσικά στις ΗΠΑ.
Υπάρχουν διαφόρων ειδών ήρωες, άγνωστε νεαρέ. Ο Χριστός ήταν ένας απ’ αυτούς, ο Μαρξ ήταν ένας απ’ αυτούς, ο Φρόυντ ήταν ένας απ’ αυτούς, ο Καρλ Γιούνγκ ήταν ένας απ’ αυτούς, ο Ντελέζ είναι ένας απ’ αυτούς, ο Γκεταρί είναι ένας απ’ αυτούς. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βιογραφίες. Οι άνθρωποι αυτοί μεγαλώνουν γενιές. Οι άνθρωποι αυτοί είναι υπεύθυνοι για γενιές.


ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΓΡΑΨΙΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥ
Γράφω κατά καιρούς στίχους και τους αφήνω. Όταν τους περάσω μαι μουσική μετά από ένα μήνα, ένα χρόνο, φυσικό είναι ο λόγος να διαφέρει της μουσικής. Αλλά και το ανάποδο. Γράφω δέκα ακόρντα και μια μελωδία. Μετά από κάποιο διάστημα μου συμβαίνει ένα συμβάν στη ζωή μου που το μετατρέπω σε στίχους. Το τελικό πάντρεμα, η τελική φόρμα του τραγουδιού χρεώνεται στο γκρουπ, στους μουσικούς. Το ροκ δεν είναι μοναχική δουλειά. Κι όποιος υποστηρίζει το αντίθετο ψεύδεται στον ίδιο του τον εαυτό”.


ΠΕΡΙ ΑΝΑΡΧΙΑΣ
Υπάρχουν αναρχικοί, άναρχα άτομα δεν υπάρχουν. Έχω τις προσωπικές μου αρχές που άλλες συμφωνούν κι άλλες δεν συμφωνούν με αυτές της κοινωνίας. Δεν είμαι απόλυτος πάνω σ’ αυτές τις αρχές. Είμαι ρευστός και αυτό εξαρτάται από την καθημερινή μου ζωή και από τις εμπειρίες. Για να μη γίνει ρευστότητα, διάλυση, αυτοκαταστροφή, ισορροπώ αυτή τη ρευστότητα με μια συνέπεια που φαίνεται στις σχέσεις μου με τους άλλους”.


ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ
Όρεξη για ροκ εντ ρολ υπάρχει αλλά μόνο απ’ τους μουσικούς και το ακροατήριο. Δυστυχώς στις εταιρείες και στα μέσα ενημέρωσης δεν υπάρχουν άνθρωποι με μεράκι για το ροκ”. “Ποτέ η κατάσταση και να την αφήσεις, δεν θα μείνει έτσι. Πάντα θα υπάρχουνε άνθρωποι οι οποίοι θα θέλουνε να κάνουνε κάτι παραπάνω απ’ ότι κάνουνε. Αυτό και μόνο δεν αφήνει την κατάσταση έτσι. Αλλά να πω ότι πρέπει να γίνει αυτό ή το άλλο δεν το κάνω γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι σε τί αυτιά θα πέσει. Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν, ούτε στην ίδια μου τη φάτσα που τη βλέπω στον καθρέφτη. Όσοι ξένοι έχουνε έρθει εδώ και έχουνε δει τις συνθήκες και τα τεχνικά μέσα με τα οποία δουλεύουμε εμείς λένε “ρε παιδιά δεν είναι δυνατόν, εσείς είσαστε ήρωες κανονικά”.


ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Σήμερα με τις μουσικές και στιχουργικές ελευθεριότητες έχουμε καταλήξει κατά βάση λόγω του μάρκετινγκ, σε μουσικά κατασκευάσματα όπου κυριαρχούν η πλακίτσα, οι κλισαρισμένοι στίχοι, οι εντυπωσιακές ρηχές ενορχηστρώσεις, οι δήθεν μουσικές επιμιξίες και φυσικά τα άθλια ελληνικά…”.


ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ
Η μουσική είναι η μόνη γλώσσα που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει. Ο μόνος τρόπος συνεννόησης. Είναι μια αδερφοσύνη. Να το θυμάσαι, φίλε μου.

πηγη:http://makisk.wordpress.com/author/makisk/