Στη «Biernale» (Φεστιβάλ κινηματογράφου Βερολίνου) που διεξάγεται αυτές τις μέρες μεταξύ άλλων προβλήθηκε και η κωμωδία του Φιλανδού σκηνοθέτη, Timo Vuorensola, με τίτλο “Iron Sky” και με θέμα μια ομάδα ναζιστών που «δραπέτευσαν» με το τέλος του 2ου Παγκοσμίου πολέμου στο φεγγάρι, και από εκεί προετοιμάζουν και οργανώνουν τη νέα τους επίθεση στη γη… Στην ταινία ο Φιλανδός σκηνοθέτης θέτει το 2.018 σαν έτος εφόρμησης των “διαστημικών” ναζιστών κατά της γης…
Αναρωτιέμαι όμως… Λέω μήπως… τούτοι οι «διαστημικοί» ναζιστές δεν βρίσκονται ακόμα στο στάδιο της προετοιμασίας τους, εκεί πάνω στο φεγγάρι, όπου, σύμφωνα με τη φαντασία του Φιλανδού σκηνοθέτη, είχαν και συνάντηση με τη Σάρα Πέηλιν και τον Μπους το νεότερο, αλλά υποψιάζομαι στ’ αλήθεια ότι δεν περίμεναν το 2.018 και ότι έχουν έχουν από καιρό επιστρέψει στη γη ενσαρκωμένοι σε Μέρκελ και Σόιμπλε, και σε μια σειρά άλλων Γερμανών πολιτικών γερακιών του νεοφιλελευθερισμού που βάλθηκαν, όχι βέβαια, να ξαναφτιάξουν στις μέρες μας νέα κρεματόρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, Άουσβιτς και Νταχάου, αλλά σίγουρα πάντως απέραντα «στρατόπεδα» ανέργων, φτώχιας και εξαθλίωσης.
(Σκίτσο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην αγγλική Independent)
Τέτοιους τύπους, σαν τη Μέρκελ και το Σόιμπλε και τους ομοίους τους, που εκβιάζουν ασυστόλως ένα ολόκληρο λαό, που τον στραγγαλίζουν οικονομικά, που παρεμβαίνουν απροσχημάτιστα στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της χώρας ζητώντας τώρα ενυπόγραφες δεσμεύσεις κι από τους αρχηγούς των υπόλοιπων ελληνικών κομμάτων, που θέλουν να ακυρώσουν το βασικό θεσμό της δημοκρατίας, τις εκλογές, απαιτώντας να μη διεξαχθούν τώρα,… πώς, λοιπόν, να τους αποκαλέσεις, πώς να τους χαρακτηρίσεις!
Μέχρι και ο Φρανσουά Ολάντ, ο υποψήφιος για την προεδρία της γαλλικής Δημοκρατίας, δήλωσε μόλις προχθές ότι στην Ελλάδα επιβάλλεται μια «εκκαθάριση σταλινικού τύπου», ο δε συμπατριώτης τους σοσιαλιστής Όσκαρ Λαφοντέν δηλώνει ότι Μέρκελ, Σόιμπλε και Σαρκοζί «στραγγαλίζουν την ελληνική οικονομία», το δε ΒΗΜΑ σε χθεσινό κεντρικό του άρθρο αποκαλεί τους Μέρκελ και Σόιμπλε «Ταλιμπάν», και ο Παπούλιας, ξυπνώντας από τη διετή «χειμερία νάρκη» του δηλώνει «ποιος είναι ο Σόιμπλε που λοιδορεί την πατρίδα μου»!
Ποιοι, λοιπόν, είναι οι χαρακτηρισμοί που απορρέουν από τα παραπάνω; «Νεοσταλινικοί», «Στραγγαλιστές», «Ταλιμπάν»! Κι ύστερα είναι βαρύς ο χαρακτηρισμός να τους αποκαλέσω εγώ «Ναζί νέας κοπής»!
Και για να μη θυμώνει και η κ. Ξένια Κουναλάκη, που στο άρθρο της στη χθεσινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, εγκαλεί όλους εμάς τους Έλληνες πως χρησιμοποιούμε βαρείς χαρακτηρισμούς για τους Γερμανούς και ότι τους βρίζουμε συλλήβδην, διευκρινίζω ότι αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν έχουν να κάνουν μ’ όλο το γερμανικό λαό. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι στην πλειοψηφία του σέβεται κι αγαπά την Ελλάδα, κι ότι μεγάλοι Γερμανοί άνδρες, όπως για παράδειγμα ο Χέλντερνιν, από τους μέγιστους Γερμανούς ποιητές, ύμνησε με την ποίησή του την Ελλάδα, και ο «μέγας» Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο κυνηγημένος από τους συμπατριώτες του ναζιστές και εξόριστος εξαιτίας τους, αισθάνθηκε την ανάγκη να γράψει δυο ποιήματα για τα «Δεκεμβριανά του ‘44» για να καταγγείλει το αιματοκύλισμα της Αθήνας από τον Τσώρτσιλ.
Όταν πολιτικοί όπως η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, όταν μεγάλα γερμανικά ΜΜΕ, λοιδορούν και βρίζουν τη χώρα σου, ε, τότε φτάνεις στο «αμήν» και τους εκστομίζεις κατάμουτρα ότι είναι «ναζιστές νέου τύπου» και ότι όταν ο δικός μας λαός έχυνε το αίμα του για την ελευθερία του και την ελευθερία της Ευρώπης, αυτοί αιματοκυλούσαν τον κόσμο και προκαλούσαν εκατομμύρια νεκρούς!
«Καημένε, φτωχούλη» Μπέρτολτ Μπρεχτ, πόσο επίκαιρος και σήμερα για την πατρίδα σου, τη «Γερμανία, χλωμή μητέρα»… Αν ζούσες σήμερα και πάλι θα μιλούσες για τη «δικιά σου ντροπή»…
Μπερτολτ Μπρεχτ, «Γερμανία, χλωμή μητέρα»
“Ας μιλήσουν άλλοι αν το επιθυμούν για τη ντροπή τους, εγώ μιλώ για τη δικιά μου.”
Ω Γερμανία, χλωμή μητέρα!Πώς μολυσμένη κάθεσαι/ στους λαούς αναμεσό.
Ανάμεσα στους λεκιασμένους/ ξεχωρίζεις.
Ο πιο φτωχός από τους γιους σου/ κείτεται χτυπημένος.
Όταν η πείνα του ήταν μεγάλη/ οι άλλοι οι γιοι σου
σηκώσανε το χέρι ενάντιά του./ Αυτό διαδόθηκε.
Με τα χέρια τους έτσι σηκωμένα
σηκωμένα ενάντια στον αδερφό τους
σε περιτριγυρίζουνε όλο αναίδεια τώρα
και μες στα μούτρα σου γελάνε./ Αυτό το ξέρουμε.
Μέσα στο σπίτι σου, αυτό που ψέμα είναι
δυνατά το ουρλιάζουν
μα η αλήθεια πρέπει να σιωπήσει.
Είναι έτσι;
Γιατί σ’ εγκωμιάζουνε από ολόγυρα οι καταπιεστές, ενώ
οι καταπιεσμένοι ένοχη σε κηρύσσουν;
Ο ι εκμεταλλευόμενοι/ σε δείχνουν με το δάχτυλο, μα
οι εκμεταλλευτές παινεύουνε το σύστημα
που εφευρέθηκε στο σπίτι σου!
Και την ίδια ώρα όλοι σε βλέπουν
να κρύβεις τον ποδόγυρο της φούστας σου
που ματωμένος είναι/ απ’ το αίμα του καλύτερου γιου σου.
Όποιος ακούει τους λόγους που αντηχούν στο σπίτι σου,
βάζει τα γέλια./ Μα όποιος σε δει, αρπάζει το μαχαίρι
όπως θα ‘κανε στην εμφάνιση μιας λησταρχίνας.
Ω Γερμανία, χλωμή μητέρα!
Πώς καταφέρανε οι γιοι σου να σε κάνουνε έτσι
που στους λαούς αναμεσό να κάθεσαι
σαν κοροϊδία ή τρόμος!
(Μπ. Μπρεχτ, Ποιήματα, εκδ. Σ. Ε.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου