Athens 2012, new year’s eve… and I don’t care
Τέλος χρόνου, μάζεψα λοιπόν κάποιες από τις φωτογραφίες που τράβηξα στη διάρκειά του και σας τις παρουσιάζω. Γιατί ο τίτλος στα Αγγλικά; Τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά, την προηγούμενη χρονιά η Ελλάδα ήταν στο επίκεντρο της διεθνούς ειδησιογραφίας.
Για τους περισσότερους από εμάς, το 2011 δεν ήταν και ο καλύτερος μας χρόνος (κάθε άλλο…). Για το 2012 οι προβλέψεις κάνουν λόγο για ακόμα χειρότερα (όσον αφορά την οικονομία -τουλάχιστον). Σίγουρα δεν μπορούμε να παραπονεθούμε ότι ζούμε σε ανιαρές εποχές…
Μόλις πριν από δυο χρόνια μας φαινόταν αδιανόητο ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε καταστάσεις όπως αυτές των γονιών μας (για όσους έχουν μια ηλικία γύρω στα πενήντα) ή των παππούδων μας (για τους νεότερους). Είχαμε συνηθίσει να θεωρούμε ως δεδομένο ότι, χρόνο με το χρόνο, το βιοτικό μας επίπεδο θα βελτιωνόταν (έστω και με δάνεια από τις τράπεζες). Φυσικά, πάντοτε υπήρχαν οι «άτυχοι», όσοι ζούσαν κάτω από τα επίσημα «όρια φτώχιας», αλλά… αυτοί ήσαν η «μειοψηφία» (λέξη αποστειρωμένη, που σε κρατά σε απόσταση) ή, έστω, έτσι θέλαμε να τους ονομάζουμε.
Και ξαφνικά… άξαφνα…
…η κρίση του 2008-2009 μας υπενθύμισε, με σκληρό τρόπο, ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που δημιουργεί δομικές κρίσεις για το ίδιο το σύστημα, κρίσεις υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης που καθιστούν δύσκολη την απόσπαση υπεραξίας για τους καπιταλιστές. Κρίσεις που προκαλούν οικονομικές καταρρεύσεις, συνθλίβοντας τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων ξαφνικά και απότομα.
Οι περισσότεροι αριστεροί (ακόμα και αυτοί…) είχαν πιστέψει στο ιδεολόγημα ότι ο «σύγχρονος καπιταλισμός» ήταν «αλλιώς». Η παρέμβαση των κρατικών μηχανισμών (οι κεντρικές τράπεζες των αναπτυγμένων κρατών) οι οικονομικοί τεχνοκράτες των διεθνών οργανισμών (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ) δεν θα επέτρεπαν ποτέ στο σύστημα να βυθιστεί σε κρίση ανάλογη του 1930. Είχαν, υποτίθεται, βρει το μαγικό ραβδί που απέτρεπε στις κρίσεις να πάρουν ανεξέλεγκτη τροπή: το μόνο που χρειαζόταν ήταν να χαλαρώνουν τη νομισματική πολιτική σε περιόδους υφέσεων.
Και, ωστόσο, να που βρεθήκαμε ακριβώς εκεί, στη δεκαετία του 1930! Με ανεργία στο 25%, με εργαζόμενους που παλεύουν για τον επιούσιο, το ψωμί τους........
Άγγελος Καλοδούκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου