Ο Marcos στέλνει μήνυμα στην Ελλάδα.
"Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε χαιρετάμε.
Δέξου το σεβασμό μας και το θαυμασμό μας γι' αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Ευχαριστούμε".
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΠΟΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ;
O Μάρκος είναι γκέι στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότια Αμερική, ασιάτης στην Ευρώπη, μεξικανός των ΗΠΑ στο Σαν Ισίδρο, αναρχικός στην Ισπανία, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, ιθαγενής στους δρόμους του Σαν Κριστομπάλ, αλητοπαρέα στη Νέζα, ροκάς στην πανεπιστημιούπολη, εβραίος στη Γερμανία, συνήγορος του πολίτη στο Υπουργείο Άμυνας, φεμινιστής σε πολιτικά κόμματα, κομμουνιστής στη μεταψυχροπολεμική εποχή, κρατούμενος στη Σινταλάπα, ειρηνιστής στη Βοσνία, ιθαγενής Μαπούτσε στις Άνδεις, δάσκαλος του συνδικάτου CNTE, καλλιτέχνης χωρίς γκαλερί ούτε πορτοφόλι, νοικοκυρά ένα Σάββατο βράδυ σε οποιαδήποτε γειτονιά οποιασδήποτε πόλης οποιουδήποτε Μεξικού, αντάρτης στο Μεξικό του τέλους του 20ου αιώνα, απεργός στη Συνομοσπονδία Εργατών Μεξικού, ρεπόρτερ που κλείνει ‘τρύπες’ στις μεσαίες σελίδες, φαλλοκράτης στο φεμινιστικό κίνημα, γυναίκα μόνη στο μετρό μετά τις 10 το βράδυ, συνταξιούχος που διαμαρτύρεται στην κεντρική πλατεία, αγρότης χωρίς γη, περιθωριακός εκδότης, φοιτητής, διαφωνών με το νεοφιλελευθερισμό, συγγραφέας χωρίς βιβλία ούτε αναγνώστες, και βέβαια Ζαπατίστα του Νοτιοανατολικού Μεξικού. Τελικά ο Μάρκος είναι ένα οποιοδήποτε ανθρώπινο ον, σε αυτό τον κόσμο. Ο Μάρκος είναι όλες οι καταπιεσμένες μειονότητες που αντιστέκονται, εκρήγνυνται και λένε ‘Φτάνει πιά!’. Όλες οι μειονότητες την ώρα που πρέπει να μιλήσουν, και όλες οι πλειονότητες την ώρα που πρέπει να σωπάσουν και να υπομείνουν. Όλοι οι αποκλεισμένοι που αναζητούν ένα λόγο, το λόγο τους, αυτό που ξαναδίνει την πλειοψηφία στους αιώνια διασπασμένους –εμάς. Ότι ενοχλεί την εξουσία και τις καθησυχασμένες συνειδήσεις –αυτό είναι ο Μάρκος».
Για πρώτη φορά, η ανθρωπότητα πληροφορήθηκε την ύπαρξή του την Πρωτοχρονιά του 1994. Η ειδησεογραφική ρουτίνα των γιορτών μόλις είχε διαταραχθεί από την πληροφορία ότι τέσσερις πόλεις στο νότο του Μεξικού είχαν καταληφθεί από τους αντάρτες ενός, άγνωστου μέχρι τότε, "Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού των Ζαπατίστας" (EZLN).Στην κεντρική πλατεία του Σαν Κριστόμπαλ ντε λας Κάσας, ένας άνθρωπος με κουκούλα ανέλαβε να εξηγήσει στους δημοσιογράφους τους στόχους του εγχειρήματος και την ταυτότητα των εξεγερμένων. "Subcomandante (Υποδιοικητής) Μάρκος", συστήθηκε, σπεύδοντας ταυτόχρονα να διευκρινίσει ότι είναι απλώς ο εκπρόσωπος κι όχι ο ηγέτης του κινήματος: "Δεν έχουμε αρχηγό αλλά μια συλλογική Παράνομη Επαναστατική Επιτροπή Ιθαγενών". Οταν τέλειωσε η συνέντευξη, ένας τουριστικός πράκτορας πλησίασε τον subcomandante ζητώντας την άδεια να εγκαταλείψει, μαζί με το γκρουπ του, την πόλη: "Εχουμε κλείσει δωμάτια για απόψε στο Παλένκε!" Η απάντηση ήταν ψύχραιμη, πλην αρνητική: "Αδύνατο. Οι σύντροφοί μας έχουν καταλάβει το Οκοσίνγκο κι ο δρόμος έχει κλείσει. Συγνώμη για την ενόχληση, αλλά πρόκειται για επανάσταση...
’Όσα ακολούθησαν έκτοτε είναι λίγο - πολύ γνωστά.Ο στρατός επιτέθηκε μαζικά, για να σταματήσει στη συνέχεια κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων της "Κοινωνίας των Πολιτών" στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ενας πρώτος γύρος διαπραγματεύσεων ανάμεσα στον EZLN και την κυβέρνηση κατέληξε στην άρνηση των εξεγερμένων να καταθέσουν τα όπλα σε αντίτιμο κάποιων υποσχέσεων, και μόνο, για κρατικά έργα στην περιοχή · την άνοιξη του 1995, ο νέος πρόεδρος του Μεξικού, Ερνέστο Ζεντίγιο, δίνει διαταγή στο στρατό να καταλάβει την "Απελευθερωμένη Ζώνη" του ΕΖLN, που αναδιπλώνεται μέσα στη ζούγκλα χωρίς μάχη · νέες μαζικές κινητοποιήσεις στην πρωτεύουσα υποχρεώνουν την κυβέρνηση να ξαναρχίσει διαπραγματεύσεις, που τραινάρουν μέχρι σήμερα χωρίς αποτέλεσμα - ενώ ταυτόχρονα στρατός και παρακράτος ασκούν μιά σταθερή πίεση πάνω στις ιθαγενείς κοινότητες που αποτελούν τη μαζική βάση της εξέγερσης, με προφανή σκοπό να κουράσουν τον αντίπαλο. Στο μεταξύ, η απήχηση των Ζαπατίστας ξεπερνά τα σύνορα του Μεξικού - και ο "Sub" μετατρέπεται σε διεθνές σύμβολο της εξέγερσης. Τα κείμενά του, γραμμένα σ' ένα ύφος πρωτόγνωρο στην ώς τα τώρα επαναστατική φιλολογία, μεταφράζονται σε διάφορες γλώσσες, διοχετεύονται στο Internet από φοιτητές και διανοούμενους των ΗΠΑ, γίνονται διεθνές μπεστ-σέλερ. "Η Λατινική Αμερική έχει να γνωρίσει κάτι τέτοιο από τότε που ο Τσε Γκεβάρα σκοτώθηκε πολεμώντας στα βουνά της Βολιβίας, τη δεκαετία του '60" γράφει έκπληκτο το Time ήδη από το Μάρτιο του 1994. Το Τσιάπας γίνεται η νέα Μέκκα της παγκόσμιας αριστεράς και των εναλλακτικών κινημάτων: εθελοντές απ'όλο τον κόσμο εγκαθίστανται στα "στρατόπεδα πολιτών" που λειτουργούν σαν προστατευτική ασπίδα γύρω από τις ζαπατιστικές κοινότητες, διασημότητες όπως η Ντανιέλ Μιτεράν, ο Ολιβερ Στόουν ή ο Ρεζί Ντεμπρέ ταξιδεύουν ώρες μέσα στη ζούγκλα για μιά συνάντηση με το Μάρκος, απλοί οπαδοί του "επαναστατικού τουρισμού" παίρνουν κι αυτοί το δρόμο για τα βουνά του μεξικάνικου νότου...
πηγη:http://ec2-75-101-140-184.compute-1.amazonaws.com/el/blog/sofia/2307/subcomandante-marcos
"Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε χαιρετάμε.
Δέξου το σεβασμό μας και το θαυμασμό μας γι' αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Ευχαριστούμε".
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΠΟΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ;
O Μάρκος είναι γκέι στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότια Αμερική, ασιάτης στην Ευρώπη, μεξικανός των ΗΠΑ στο Σαν Ισίδρο, αναρχικός στην Ισπανία, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, ιθαγενής στους δρόμους του Σαν Κριστομπάλ, αλητοπαρέα στη Νέζα, ροκάς στην πανεπιστημιούπολη, εβραίος στη Γερμανία, συνήγορος του πολίτη στο Υπουργείο Άμυνας, φεμινιστής σε πολιτικά κόμματα, κομμουνιστής στη μεταψυχροπολεμική εποχή, κρατούμενος στη Σινταλάπα, ειρηνιστής στη Βοσνία, ιθαγενής Μαπούτσε στις Άνδεις, δάσκαλος του συνδικάτου CNTE, καλλιτέχνης χωρίς γκαλερί ούτε πορτοφόλι, νοικοκυρά ένα Σάββατο βράδυ σε οποιαδήποτε γειτονιά οποιασδήποτε πόλης οποιουδήποτε Μεξικού, αντάρτης στο Μεξικό του τέλους του 20ου αιώνα, απεργός στη Συνομοσπονδία Εργατών Μεξικού, ρεπόρτερ που κλείνει ‘τρύπες’ στις μεσαίες σελίδες, φαλλοκράτης στο φεμινιστικό κίνημα, γυναίκα μόνη στο μετρό μετά τις 10 το βράδυ, συνταξιούχος που διαμαρτύρεται στην κεντρική πλατεία, αγρότης χωρίς γη, περιθωριακός εκδότης, φοιτητής, διαφωνών με το νεοφιλελευθερισμό, συγγραφέας χωρίς βιβλία ούτε αναγνώστες, και βέβαια Ζαπατίστα του Νοτιοανατολικού Μεξικού. Τελικά ο Μάρκος είναι ένα οποιοδήποτε ανθρώπινο ον, σε αυτό τον κόσμο. Ο Μάρκος είναι όλες οι καταπιεσμένες μειονότητες που αντιστέκονται, εκρήγνυνται και λένε ‘Φτάνει πιά!’. Όλες οι μειονότητες την ώρα που πρέπει να μιλήσουν, και όλες οι πλειονότητες την ώρα που πρέπει να σωπάσουν και να υπομείνουν. Όλοι οι αποκλεισμένοι που αναζητούν ένα λόγο, το λόγο τους, αυτό που ξαναδίνει την πλειοψηφία στους αιώνια διασπασμένους –εμάς. Ότι ενοχλεί την εξουσία και τις καθησυχασμένες συνειδήσεις –αυτό είναι ο Μάρκος».
Για πρώτη φορά, η ανθρωπότητα πληροφορήθηκε την ύπαρξή του την Πρωτοχρονιά του 1994. Η ειδησεογραφική ρουτίνα των γιορτών μόλις είχε διαταραχθεί από την πληροφορία ότι τέσσερις πόλεις στο νότο του Μεξικού είχαν καταληφθεί από τους αντάρτες ενός, άγνωστου μέχρι τότε, "Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού των Ζαπατίστας" (EZLN).Στην κεντρική πλατεία του Σαν Κριστόμπαλ ντε λας Κάσας, ένας άνθρωπος με κουκούλα ανέλαβε να εξηγήσει στους δημοσιογράφους τους στόχους του εγχειρήματος και την ταυτότητα των εξεγερμένων. "Subcomandante (Υποδιοικητής) Μάρκος", συστήθηκε, σπεύδοντας ταυτόχρονα να διευκρινίσει ότι είναι απλώς ο εκπρόσωπος κι όχι ο ηγέτης του κινήματος: "Δεν έχουμε αρχηγό αλλά μια συλλογική Παράνομη Επαναστατική Επιτροπή Ιθαγενών". Οταν τέλειωσε η συνέντευξη, ένας τουριστικός πράκτορας πλησίασε τον subcomandante ζητώντας την άδεια να εγκαταλείψει, μαζί με το γκρουπ του, την πόλη: "Εχουμε κλείσει δωμάτια για απόψε στο Παλένκε!" Η απάντηση ήταν ψύχραιμη, πλην αρνητική: "Αδύνατο. Οι σύντροφοί μας έχουν καταλάβει το Οκοσίνγκο κι ο δρόμος έχει κλείσει. Συγνώμη για την ενόχληση, αλλά πρόκειται για επανάσταση...
’Όσα ακολούθησαν έκτοτε είναι λίγο - πολύ γνωστά.Ο στρατός επιτέθηκε μαζικά, για να σταματήσει στη συνέχεια κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων της "Κοινωνίας των Πολιτών" στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ενας πρώτος γύρος διαπραγματεύσεων ανάμεσα στον EZLN και την κυβέρνηση κατέληξε στην άρνηση των εξεγερμένων να καταθέσουν τα όπλα σε αντίτιμο κάποιων υποσχέσεων, και μόνο, για κρατικά έργα στην περιοχή · την άνοιξη του 1995, ο νέος πρόεδρος του Μεξικού, Ερνέστο Ζεντίγιο, δίνει διαταγή στο στρατό να καταλάβει την "Απελευθερωμένη Ζώνη" του ΕΖLN, που αναδιπλώνεται μέσα στη ζούγκλα χωρίς μάχη · νέες μαζικές κινητοποιήσεις στην πρωτεύουσα υποχρεώνουν την κυβέρνηση να ξαναρχίσει διαπραγματεύσεις, που τραινάρουν μέχρι σήμερα χωρίς αποτέλεσμα - ενώ ταυτόχρονα στρατός και παρακράτος ασκούν μιά σταθερή πίεση πάνω στις ιθαγενείς κοινότητες που αποτελούν τη μαζική βάση της εξέγερσης, με προφανή σκοπό να κουράσουν τον αντίπαλο. Στο μεταξύ, η απήχηση των Ζαπατίστας ξεπερνά τα σύνορα του Μεξικού - και ο "Sub" μετατρέπεται σε διεθνές σύμβολο της εξέγερσης. Τα κείμενά του, γραμμένα σ' ένα ύφος πρωτόγνωρο στην ώς τα τώρα επαναστατική φιλολογία, μεταφράζονται σε διάφορες γλώσσες, διοχετεύονται στο Internet από φοιτητές και διανοούμενους των ΗΠΑ, γίνονται διεθνές μπεστ-σέλερ. "Η Λατινική Αμερική έχει να γνωρίσει κάτι τέτοιο από τότε που ο Τσε Γκεβάρα σκοτώθηκε πολεμώντας στα βουνά της Βολιβίας, τη δεκαετία του '60" γράφει έκπληκτο το Time ήδη από το Μάρτιο του 1994. Το Τσιάπας γίνεται η νέα Μέκκα της παγκόσμιας αριστεράς και των εναλλακτικών κινημάτων: εθελοντές απ'όλο τον κόσμο εγκαθίστανται στα "στρατόπεδα πολιτών" που λειτουργούν σαν προστατευτική ασπίδα γύρω από τις ζαπατιστικές κοινότητες, διασημότητες όπως η Ντανιέλ Μιτεράν, ο Ολιβερ Στόουν ή ο Ρεζί Ντεμπρέ ταξιδεύουν ώρες μέσα στη ζούγκλα για μιά συνάντηση με το Μάρκος, απλοί οπαδοί του "επαναστατικού τουρισμού" παίρνουν κι αυτοί το δρόμο για τα βουνά του μεξικάνικου νότου...
πηγη:http://ec2-75-101-140-184.compute-1.amazonaws.com/el/blog/sofia/2307/subcomandante-marcos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου