Το ζηλευτό δουκάτο του κ. Γιούνγκερ
Της Αλίκης Βεγίρη. Ο κ. Jean-Claude και εσχάτως, λόγω Βενιζέλου, «Byron» Juncker είναι ένας από τους ανθρώπους που μαζί με τους Τρισέ, Σόιμπλε, Μέρκελ, Fitch, Moody’s, S&P και λοιπούς έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, την οποία και προσπαθεί να ρυθμίσει προς τη γνωστή κατεύθυνση.
Εν περιλήψει, είναι πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου από το 1995, και ταυτοχρόνως υπουργός των Οικονομικών και Εργασίας, όπως επίσης και μόνιμος πρόεδρος του EuroGroup από το 2005. Επιπλέον, διετέλεσε δύο φορές πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (το 1997 και 2005), άπαξ κυβερνήτης της Παγκόσμιας Τράπεζας από το 1989 ώς το 1995, στο κατόπι κυβερνήτης του ΔΝΤ και ακόμα-ακόμα κυβερνήτης της Ευρωπαϊκής Τράπεζας για την ανασυγκρότηση και ανάπτυξη. Δηλαδή, ο τέλειος συνδυασμός πολιτικού σε υψηλές θέσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και ανθρώπου από τα ενδότερα των διεθνών τραπεζών και χρηματαγορών. Αυτό το δεύτερο ειδικά, θα πρέπει να απετέλεσε και το πιο κατάλληλο διαβατήριο ώστε ο κ. Γιούνγκερ, από πολιτικός ενός ασήμαντου κρατιδίου, το οποίο μετά βίας μετράει 500.000 ψυχές, να βρεθεί στα καλύτερα σαλόνια της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας.
Πόσο ασήμαντο, όμως, είναι το λουξεμβουργιανό δουκάτο; Κατέχοντας την πρώτη θέση στην Ευρώπη στον τομέα του private banking και τη δεύτερη, μετά το Ηνωμένο Βασίλειο, στον τραπεζικό τομέα, και όντας ένας από τους μεγαλύτερους διακινητές ομολόγων, ίσως θα έπρεπε να του ρίξουμε και μια δεύτερη ματιά. Δεν είναι κοινό μυστικό ότι το Λουξεμβούργο αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους off-shore τραπεζικούς παραδείσους του κόσμου, στην ίδια παρέα με άλλους εκλεκτούς τόπους όπως για παράδειγμα το Λιχτενστάιν, και τα νησιά Κάιμαν, το ΑΕΠ του οποίου προέρχεται κατά ένα περίπου 30% από την καλή εξυπηρέτηση που παρέχει στους απανταχού φοροφυγάδες και διακινητές βρόμικου χρήματος. Είναι ακόμα νωπό το σκάνδαλο το οποίο ξέσπασε το 2001 σχετικά με την τράπεζα των τραπεζών Clearstream του Λουξεμβούργου, ως προς το ρόλο της στη διακίνηση μαύρου χρήματος και μιζών. Στο κύκλωμα εμπλέκονταν και εξέχοντα μέλη του γαλλικού πολιτικού συστήματος, τα οποία διατηρούσαν μυστικούς λογαριασμούς, ανάμεσα στους οποίους και ο Νικολά Σαρκοζί, ο Στρος Καν και ο αντιπρόεδρος της Airbus.
Ποια είναι, εν συντομία, τα καλά που προσφέρει μια εξωχώρια τράπεζα; Μα, άψογη μυστικότητα, χαμηλό έως μηδενικό φόρο, εύκολη και ταχύτατη πρόσβαση στους λογαριασμούς καταθέσεων, χωρίς πολλές-πολλές ερωτήσεις μάλιστα, καθώς και προστασία από τοπικές πολιτικές και χρηματιστηριακές διαταραχές.
Το Λουξεμβούργο, λοιπόν, έχει φροντίσει να προσφέρει άψογες υπηρεσίες –προφανώς εν γνώσει και του κ. Γιούνγκερ- κι αυτός είναι ο λόγος που στα δρομάκια του αυτή τη στιγμή συνωστίζονται από 150 έως 200 διεθνείς τράπεζες. Αριθμός ο οποίος συνεχίζει να παραμένει σταθερός παρά το χέρι που του έβαλε, προ ετών με ντιρεκτίβα της η Ευρωπαϊκή Ένωση για τη «σκανδαλώδη» τροχιά που είχε πάρει η λουξεμβουργιανή οικονομία, ώστε να ρουφάει αφειδώς κεφάλαια και να αποκομίζει κέρδη. Εν προκειμένω, η διαφορά λύθηκε με το μεν Λουξεμβούργο να συμφωνεί στο να επιβληθεί επί των καταθέσεων κάποιος συμβολικός φόρος και τη δε Ε.Ε να κάνει τα στραβά μάτια ως προς τη διατήρηση του απορρήτου. Έτσι, για μόνο το 2007 τα τραπεζικά διαθέσιμα του κρατιδίου ανέρχονταν κοντά στο 1 τρισ. ευρώ, δηλαδή όσο το μισό ΑΕΠ της Ιταλίας, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης.
Αντί, λοιπόν, ο κ. Γιούνγκερ να τρέχει τόσο μακριά για ν’ αποσπάσει από την Ελλάδα τους εναπομείναντες πόρους της, ίσως θα έπρεπε να κάνει μια πιο κοντινή βόλτα, ας πούμε ώς την κεντρική πλατεία της πόλης του, όπου είναι σίγουρο ότι θα βρει και τους περισσότερους από αυτούς που ψάχνει.
Πόσο ασήμαντο, όμως, είναι το λουξεμβουργιανό δουκάτο; Κατέχοντας την πρώτη θέση στην Ευρώπη στον τομέα του private banking και τη δεύτερη, μετά το Ηνωμένο Βασίλειο, στον τραπεζικό τομέα, και όντας ένας από τους μεγαλύτερους διακινητές ομολόγων, ίσως θα έπρεπε να του ρίξουμε και μια δεύτερη ματιά. Δεν είναι κοινό μυστικό ότι το Λουξεμβούργο αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους off-shore τραπεζικούς παραδείσους του κόσμου, στην ίδια παρέα με άλλους εκλεκτούς τόπους όπως για παράδειγμα το Λιχτενστάιν, και τα νησιά Κάιμαν, το ΑΕΠ του οποίου προέρχεται κατά ένα περίπου 30% από την καλή εξυπηρέτηση που παρέχει στους απανταχού φοροφυγάδες και διακινητές βρόμικου χρήματος. Είναι ακόμα νωπό το σκάνδαλο το οποίο ξέσπασε το 2001 σχετικά με την τράπεζα των τραπεζών Clearstream του Λουξεμβούργου, ως προς το ρόλο της στη διακίνηση μαύρου χρήματος και μιζών. Στο κύκλωμα εμπλέκονταν και εξέχοντα μέλη του γαλλικού πολιτικού συστήματος, τα οποία διατηρούσαν μυστικούς λογαριασμούς, ανάμεσα στους οποίους και ο Νικολά Σαρκοζί, ο Στρος Καν και ο αντιπρόεδρος της Airbus.
Ποια είναι, εν συντομία, τα καλά που προσφέρει μια εξωχώρια τράπεζα; Μα, άψογη μυστικότητα, χαμηλό έως μηδενικό φόρο, εύκολη και ταχύτατη πρόσβαση στους λογαριασμούς καταθέσεων, χωρίς πολλές-πολλές ερωτήσεις μάλιστα, καθώς και προστασία από τοπικές πολιτικές και χρηματιστηριακές διαταραχές.
Το Λουξεμβούργο, λοιπόν, έχει φροντίσει να προσφέρει άψογες υπηρεσίες –προφανώς εν γνώσει και του κ. Γιούνγκερ- κι αυτός είναι ο λόγος που στα δρομάκια του αυτή τη στιγμή συνωστίζονται από 150 έως 200 διεθνείς τράπεζες. Αριθμός ο οποίος συνεχίζει να παραμένει σταθερός παρά το χέρι που του έβαλε, προ ετών με ντιρεκτίβα της η Ευρωπαϊκή Ένωση για τη «σκανδαλώδη» τροχιά που είχε πάρει η λουξεμβουργιανή οικονομία, ώστε να ρουφάει αφειδώς κεφάλαια και να αποκομίζει κέρδη. Εν προκειμένω, η διαφορά λύθηκε με το μεν Λουξεμβούργο να συμφωνεί στο να επιβληθεί επί των καταθέσεων κάποιος συμβολικός φόρος και τη δε Ε.Ε να κάνει τα στραβά μάτια ως προς τη διατήρηση του απορρήτου. Έτσι, για μόνο το 2007 τα τραπεζικά διαθέσιμα του κρατιδίου ανέρχονταν κοντά στο 1 τρισ. ευρώ, δηλαδή όσο το μισό ΑΕΠ της Ιταλίας, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης.
Αντί, λοιπόν, ο κ. Γιούνγκερ να τρέχει τόσο μακριά για ν’ αποσπάσει από την Ελλάδα τους εναπομείναντες πόρους της, ίσως θα έπρεπε να κάνει μια πιο κοντινή βόλτα, ας πούμε ώς την κεντρική πλατεία της πόλης του, όπου είναι σίγουρο ότι θα βρει και τους περισσότερους από αυτούς που ψάχνει.
πηγη:edromos.gr
«Χρεοκοπούμε», αλλά δεν είναι και τόσο...κακό.
Του Δημήτρη Μυ
Να λοιπόν που αρχίζουν να ακούγονται και από επίσημα χείλη λέξεις, που μέχρι πριν λίγο ήταν απαγορευμένες: Χρεοκοπία (ελεγχόμενη ή επιλεκτική), αναδιάρθρωση... Και δεν είναι μόνο ότι αυτές οι λέξεις ακούγονται. Είναι ότι αυτές οι λέξεις συνοδεύονται από μια συντονισμένη επικοινωνιακή προσπάθεια που στόχο έχει να τις εξωραΐσει. Ακούγοντας, τους υπουργούς της κυβέρνησης και κάποιους συναδέλφους δημοσιογράφους, νομίζει κανείς ότι η επιλεκτική χρεοκοπία-- η οποία ετοιμάζεται προς σερβίρισμα -- είναι «θείο δώρο» για τη χώρα.
Οι εγχώριοι προπαγανδιστές των ωφελειών της «επιλεκτικής χρεοκοπίας» έχουν πάρει τη σκυτάλη των οδηγιών από τους πραγματικούς κυβερνήτες της χώρας και απλώς εκλαικεύουν τη γραμμή: Ας ακούσουμε, όμως, τις αυθεντικές οδηγίες.
Κατ αρχήν το ΔΝΤ: Στην ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους οδηγούν τα συμπεράσματα της έκθεσης του (αμερικανικού) Ταμείου που ανακοινώθηκε στην Ουάσιγκτον εν αναμονή των κρίσιμων αποφάσεων που αναμένεται να ληφθούν στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.
Σύμφωνα με την έκθεση του Ταμείου αναφορικά με την Ελλάδα, «η ψυχολογία της αγοράς έχει επιδεινωθεί σημαντικά καθώς φουντώνουν οι εκτιμήσεις για πιθανή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους». Σύμφωνα με το ΔΝΤ, το ΑΕΠ θα συρρικνωθεί φέτος κατά 3,8% έναντι προηγούμενης πρόβλεψής του για ύφεση 3% με την οικονομία να επιστρέφει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης στο πρώτο εξάμηνο του 2012. Όσο για το το δημόσιο χρέος της χώρας, σύμφωνα με την εκτίμηση του ΔΝΤ, θα κορυφωθεί το 2012, φθάνοντας στο 172% του ΑΕΠ.
Τι προτείνει/ ζητάτο ΔΝΤ; «Οι ελληνικές αρχές συμφώνησαν στην εφαρμογή ενός μεσοπρόθεσμου προγράμματος προσαρμογής για τη μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3% μέχρι το 2014 ενώ ενέκριναν και ένα λεπτομερές σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων προκειμένου να μεταφερθούν πόροι σε πιο παραγωγικές χρήσεις και να μειωθεί δραστικά το χρέος». Ο επικεφαλής της αποστολής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στην Ελλάδα, Πόουλ Τόμσεν, μάλιστα, υπογράμμισε την απαίτηση να προχωρήσει το πρόγραμμα και το χρονοδιάγραμμα των μέτρων που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση με το Μεσοπρόθεσμο.
Τι προτείνει/ ζητάτο ΔΝΤ; «Οι ελληνικές αρχές συμφώνησαν στην εφαρμογή ενός μεσοπρόθεσμου προγράμματος προσαρμογής για τη μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3% μέχρι το 2014 ενώ ενέκριναν και ένα λεπτομερές σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων προκειμένου να μεταφερθούν πόροι σε πιο παραγωγικές χρήσεις και να μειωθεί δραστικά το χρέος». Ο επικεφαλής της αποστολής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στην Ελλάδα, Πόουλ Τόμσεν, μάλιστα, υπογράμμισε την απαίτηση να προχωρήσει το πρόγραμμα και το χρονοδιάγραμμα των μέτρων που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση με το Μεσοπρόθεσμο.
Οι ίδιες οδηγίες απαιτήσεις και από την Ευρωπαική Επιτροπή: Στην τριμηνιαία έκθεσή της για την κατάσταση της οικονομίας στην Ευρωζώνη, η Επιτροπή σημειώνει ότι παρά την αξιοσημείωτη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει επιτευχθεί έως σήμερα στην Ελλάδα, η συνολική πρόοδος είναι πιο «περίπλοκη», λαμβάνοντας υπόψη το επίπεδο του δημοσίου χρέους και το πολιτικό σκηνικό.
Η Επιτροπή υπογραμμίζει ότι θα πρέπει να συνεχιστούν οι δημοσιονομικές και άλλες μεταρρυθμίσεις και στις τρεις χώρες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία), που βρίσκονται σε προγράμματα οικονομικής στήριξης.
Η Επιτροπή υπογραμμίζει ότι θα πρέπει να συνεχιστούν οι δημοσιονομικές και άλλες μεταρρυθμίσεις και στις τρεις χώρες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία), που βρίσκονται σε προγράμματα οικονομικής στήριξης.
Μηχανισμός ξεπουλήματος
Δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι τόσο το ΔΝΤ όσο και η Ευρωπαική Επιτροπή εξακολουθούν να ζητούν: περικοπές, απολύσεις, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας. Το ενδιαφέρον στη δεδομένη συγκυρία είναι ότι η τρόικα (ΔΝΤ, Ευρωπαική Επιτροπή και Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα) που στην ουσία κυβερνά τη χώρα μαζί με τη συμπίεση των εισοδημάτων, τις απολύσεις και το ξεπούλημα, συ(ζητά) ταυτόχρονα και την (επιλεκτική) χρεοκοπία.
Με άλλα (απλά) λόγια, η τρόικα λειτουργώντας ως μεσάζων των τοκογλύφων, αφού φρόντισε κατευθύνει τους δημόσιους πόρους της χώρας στα σεντούκια των πιστωτών, τώρα μεριμνούν και για την οργάνωση της διανομής της Δημόσιας Περιουσίας. Ήδη η κυβέρνηση φρόντισε στο άψε σβήσε για την σύσταση και στελέχωση του οργανισμού (Ταμείο Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας) ξεπουλήματος, που πιάνει δουλειά άμεσα.
Συμπέρασμα;
Η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης έχει οδηγήσει στην διάλυση της κοινωνίας (ανεργία, συμπίεση εισοδημάτων κλπ). Ταυτόχρονα, η οικονομία βυθίζεται στην ύφεση και το χρέος εκτοξεύεται στο 170% του ΑΕΠ. Η τελική φάση της καταστροφής ξεκινά με το ξεπούλημα Δημοσίων Επιχειρήσεων και πλουτοπαραγωγικών πόρων. Κάτι που θα διαιωνίσει την εξάρτηση της χώρας και την μόνιμη υπαγωγή της σε προτεκτοράτο.
πηγη:topontiki.gr
πηγη:topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου