Ήταν κάποτε μια χώρα που την έλεγαν Ελλάδα

           

                                  του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Έχοντας περάσει στη Βουλή το ασφαλιστικό, το φορολογικό, τον "κόφτη", το υπερταμείο, την παράδοση των δημοσίων εσόδων στην τρόικα και όλα τα άλλα επονείδιστα μνημονιακά μέτρα, η κυβέρνηση Τσίπρα ήθελε να πιστεύει ότι το Eurogroup της Δευτέρας θα της έδινε ένα μικρό αντίδωρο, μια ελάχιστη ανταμοιβή, μια ανάσα βρε αδελφέ, εγκρίνοντας την ποθητή δόση και κάποια, έστω οριακή, ελάφρυνση του χρέους. Για άλλη μια φορά, όμως, υποχρεώθηκε να διασπιστώσει ότι πάντα υπάρχει ένα ακόμη σκαλί παρακάτω, στου κακού τη σκάλα.

Η περίφημη ελάφρυνση του χρέους, για την οποία πολύ νωρίς- πριν ακόμη εκλεγεί πρωθυπουργός- ο Αλέξης Τσίπρας και οι φωστήρες που τον περιτριγυρίζουν είχαν επενδύσει τις ελπίδες τους στο ΔΝΤ (δηλαδή στην Ουάσιγκτον), παραπέμπεται για μετά το 2018, σαν το κόκκαλο που μετατοπίζεται ολοένα και πιο μπροστά, για να τρέχουν ξωπίσω του τα πεινασμένα σκυλιά. Το πραγματικό αφεντικό του Eurogroup, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δικαιολόγησε την παραπομπή του θέματος στις ελληνικές καλένδες, υπενθυμίζοντας ότι η Γερμανία έχει εκλογές του χρόνου και δεν μπορεί η σημερινή κυβέρνηση να δεσμεύσει την επόμενη για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Ενώ ο Τσίπρας μπορεί να δεσμεύσει όχι την επόμενη κυβέρνηση, αλλά τρεις επόμενες γενιές, τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας, μέχρι το...2025, φορτώνοντάς τους το αποικιακού τύπου υπερταμείο που είχε αξιώσει ο ίδιος ο Χερ Σόιμπλε, την αποφράδα νύκτα της 13ης προς 14η Ιουλίου του 2015!

Δεν τους έφτασε, όμως, η μεγαλύτερη υποθήκευση δημόσιου πλούτου στα μεταπολεμικά χρόνια, χειρότερη και από εκείνη των λεόντειων συμβάσεων της εποχής Πιουριφόι. Δεν τους έφτασε που παρέδωσαν εξ ολοκλήρου στην τρόικα τα δημόσια οικονομικά με άλλη μία "ανεξάρτητη (από τον ελληνικό λαό και τη Βουλή) αρχή", δηλαδή άλλον ένα μηχανισμό του ευρω- παρακράτους. Ο Σόιμπλε και οι ελάσσονες εταίροι του ήρθαν να απαιτήσουν νέα, επαχθή μέτρα προκειμένου να δώσουν, σε... υποδόσεις την υπεσχημένη δόση των 10,3 δισ (το μεγαλύτερο μέρος της οποίας πηγαίνει, ούτως ή άλλως, στα δικά τους Ταμεία, αφού προορίζεται για την αποπληρωμή του επαχθούς χρέους).

Αφού διαπίστωσαν πόσο πειθαρχημένος είναι ο λόχος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, τους άνοιξε η όρεξη και της ζητάνε να αλλάξει προς το χειρότερο τα μέτρα που μόλις χθες ψήφισε, προσθέτοντας ταπείνωση πάνω στην ταπείνωση: Ακόμη μεγαλύτερη επιδείνωση του ασφαλιστικού για αγρότες, μικροεπαγγελματίες, επιστήμονες, ακύρωση της πρωθυπουργικής δέσμευσης για μη επιστροφή των καταβεβλημένων του ΕΚΑΣ, εγγυήσεις για τον απόλυτο έλεγχο των διοικήσεων των τραπεζών, όπως και της αρχής δημοσίων εσόδων, από την τρόικα, άμεση προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων στο Ελληνικό και την Εγνατία.

Αποκορύφωμα του κυνισμού τους ήταν η αξίωση να εξασφαλιστεί το ακαταδίωκτο για τα μέλη της διοίκησης του κατοχικού υπερταμείου, εν όψει των εγκλημάτων σε βάρος του ελληνικού λαού που θα διαπράξουν στο μέλλον. Αν οι Αμερικανοί της εποχής του αθλιέστατου, μετεμφυλιακού προτεκτοράτου φρόντισαν να κατοχυρώσουν την ετεροδικία, ώστε οι άνδρες των στρατιωτικών τους βάσεων στην Ελλάδα να μην μπορούν να δικαστούν παρά μόνο στις ΗΠΑ, η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε τους ξεπερνάει κατά πολύ, αποκλείντας οποιαδήποτε δίωξη των υπαλλήλων τους, ακόμη και εκτός Ελλάδας.

Η περιφρόνηση με την οποία αντιμετωπίζουν οι ισχυροί της Ε.Ε. αυτή την απολύτως υποταγμένη κυβέρνηση φάνηκε και από την ανακοίνωση της Κομισιόν, όπου τονιζόταν ορθά- κοφτά ότι η εκταμίευση της δόσης μόνο αφού ο ESM εγκρίνει "συμπληρωματικό μνημόνιο" για την Ελλάδα. Μέχρι προ τινος και μόνο η λέξη "μνημόνιο" θα ανάγκαζε την κυβέρνηση Τσίπρα να βγει στα κάγκελα. Τώρα όμως που ο πρωθυπουργός έχει προσχωρήσει στην άποψη Δραγασάκη ότι "κακώς δαιμονοποιήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ η λέξη μνημόνιο", η κυβέρνηση κατάπιε το ουσιαστικό και πήγε κάτι να ψελλίσει μόνο για το επίθετο: Συμπληρωματικό μνημόνιο; Μόνο πάνω από το κρύο κορμί μας! Αλλά "συμπληρωμένο μνημόνιο" (όπως λέμε γιαούρτι κομπλέ); Ε, αυτό να το συζητήσουμε... Έτσι, για να γελάσουν κάθε πικραμένου ΣΥΡΙΖΑίου τα χείλη με τα χάλια τους.

Εδώ δεν χωράει πια κανένας συναισθηματισμός, καμία αναστολή, κανένα ελαφρυντικό λόγω προτέρου εντίμου βίου. Οι άνθρωποι αυτοί θα μείνουν στην ιστορία με το ανεξίτηλο στίγμα ότι ήρθαν στην εξουσία με τη σημαία της αξιοπρέπειας για να καταργήσουν την Ελλάδα σαν κυρίαρχη χώρα και να την μετατρέψουν σε απλό χώρο οικονομικής λεηλασίας, κοινωνικής εξαθλίωσης και νεοαποικιακής υποδούλωσης.

Αντί για υστερόγραφο, καταθέτουμε την άποψη του διακεκριμένου, Αμερικανού πανεπιστημιακού Μάικλ Χάντσον στο εναλλακτικό περιοδικό Counter Punch. Σε πρόσφατη συνέντυξή του, υποστήριξε ότι "το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι η σύγχρονη μορφή του πολέμου", όπως αποδεικνύει η παράδοση της δημόσιας περιουσίας από την κυβέρνηση Τσίπρα, την οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει "ξεπουλημένη". Και καταλήγει: 

"Η σημερινή Ελλάδα μοιάζει από πολλές απόψεις με την βομβαρδισμένη από τους Ναζί Ισπανία, στον περίφημο πίνακα του Πικάσο (τη Γκουέρνικα). Αυτή είναι η εκδοχή του ΔΝΤ για τον βομβαρδισμό της Ισπανίας από τους Ναζί, αυτό είναι το μήνυμα στους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης προκειμένου να υποταχθούν".

ΠΗΓΗ : http://ygeionomikoi.gr/menu-arthra/menu-arth-koin-oik/4164-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CE%AC%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1

Ένας "σκασμός " από Ζαπατίστας..

                                                  Mετάφραση, επιμέλεια : Σύλβια Βαρνάβα

Πριν από 22  χρόνια,την 1η Γενάρη του 1994, σε μια άμεση διαμαρτυρία εναντίον της τότε πρόσφατα υπογεγραμμένης Συμφωνίας του Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής, εξεγερμένοι αγρότες Μάγια, που είχαν μόνοι τους οργανωθεί,κατέλαβαν έναν αριθμό από μικρές και μεγάλες πόλεις στην Τσιάπας, στην απομακρυσμένη νοτιοανατολική γωνιά του Μεξικού. Ζητούσαν δικαιώματα για τους αυτόχθονες πληθυσμούς του Μεξικού, οι οποίοι αντιμετώπιζαν για πολύ καιρό άδικη μεταχείριση και θεωρούσαν ότι με αυτή την εμπορική, οικονομική συμφωνία θα υπέφεραν ακόμη περισσότερο.

Ονομάζοντας τον εαυτό τους Ζαπατίστας από τον Emiliano Zapata, τον κύριο ηγέτη της μεξικανικής επανάστασης του 1910, παρουσιάστηκαν ως ένα λαϊκό κίνημα, που έκανε ανοιχτά έκκληση για μια νέα επανάσταση στο Μεξικό, η οποία θα αντικαθιστούσε μια κυβέρνηση, η οποία όπως υποστήριζαν δεν είχε καμία επαφή με τις ανάγκες του λαού της.

Ο χαρισματικός ηγέτης του EZLN γνωστός ως Υποδιοικητής Μάρκος, με την πίπα και την μπαλακλάβα του, σύντομα έγινε το πρόσωπο σύμβολο για τον αγώνα των ιθαγενών. Μετά την δολοφονία του δασκάλου Ζαπατίστα Galeano από παραστρατιωτικές ομάδας το 2014, ο υποδιοικητής Μάρκος παραιτήθηκε από εκπρόσωπος των Ζαπατίστας ανακοινώνοντας τον συμβολικό θάνατο του Μάρκο,ς μετονομάζοντας τον εαυτό του σε Galeano.  

Υπάρχει μια μόνο τρύπα από σφαίρα σε ένα κάγκελο στον δεύτερο όροφο του δημοτικού μεγάρου στη νότια πόλη του Μεξικού, στη Σαν Κριστόμπαλ ντε λας Κάσας.

Είναι το μόνο που απομένει από τα γεγονότα της Πρωτοχρονιάς του 1994, όταν εισέβαλαν ένοπλοι αντάρτες στο κτίριο εκπλήσσοντας τους πάντες. 

Οι μάχες ήταν βραχύβιες, καθώς στάλθηκε αμέσως ο στρατός για να αποκαταστήσει την τάξη. Λιγότερο από δύο εβδομάδες αργότερα, η Καθολική Εκκλησία διαπραγματεύτηκε μια ασταθή κατάπαυση του πυρός.

Ο στρατός κλήθηκε άμεσα για να επαναφέρει την τάξη.

Στην εφημερίδα της Concepcion Villafuerte επέλεξαν τότε οι Ζαπατίστας να δημοσιεύσουν τα αιτήματά τους. «Τα πρώτα έξι βασικά αίτηματά τους ήταν : γη, στέγη, τροφή, υγεία, εκπαίδευση και εργασία», θυμάται η κα Villafuerte.

«Tα υπόλοιπα ήταν πιο γενικά, αφορούσαν το σύνολο του Μεξικό: δικαιοσύνη, δημοκρατία και  ελευθερία  Ήταν οι βασικές ανάγκες για όλους, για όλους τους φτωχούς ανθρώπους, όχι μόνο για τους Ιθαγενείς».

Η Concepcion Villafuerte

Την ρωτάμε πόσοι από τους στόχους αυτούς έχουν επιτευχθεί μέχρι σήμερα. 

"Κανένας από αυτούς", απαντάει βλοσυρά.  "Αλλά, ούτε έχουν επιτευχθεί και για άλλους Μεξικανούς."

"Σήμερα έχουμε μια μεγαλύτερη οικονομική κρίση από ό, τι το '94. Και δεν είναι μόνο μια οικονομική κρίση, είναι μια κρίση στην εκπαίδευση, στην υγειονομική περίθαλψη."

Απ’όταν τελείωσε η μάχη, εξηγεί η ίδια, οι Ζαπατίστας έχουν δημιουργήσει τις δικές τους αυτόνομες κοινότητες, που ονομάζονται Caracoles, οι οποίες είναι ανεξάρτητες από την τοπική αυτοδιοίκηση και βρίσκονται στη γη, που πήραν πίσω από τους μεγάλους γαιοκτήμονες τη δεκαετία του 1990.

"Νομίζω ότι οι Ζαπατίστας είναι σε καλύτερη κατάσταση από ό, τι είμαστε εμείς", προσθέτει η κα Villafuerte.

Πολλές γυναίκες έπαιξαν βασικό στο κίνημα, με πολλές από αυτές να γίνονται διοικήτριες.

Η μικρή κλινική των Ζαπατίστας στην περιοχή Oventic

 

Είκοσι δύο χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι Ζαπατίστας κήρυξαν τον πόλεμο στη μεξικανική πολιτεία, επειδή υπέγραψε τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής (NAFTA), κλείνοντας οριστικά την αγροτική μεταρρύθμιση τροποποιώντας το άρθρο 27 του Συντάγματος, καθώς και για την έλλειψη οργανώσεων που θα διασφάλιζαν τις δίκαιες εκλογές στο Μεξικό. Την πρώτη ημέρα του 1994, ο EZLN πολέμησε και κατέλαβε τους δήμους  San Cristóbal, Ocosingo, Las Margaritas, Altamirano, Chanal, Huixtán και Oxchuc στην Τσιάπας. Ο επίσημος αριθμός των νεκρών του ένοπλου αγώνα ήταν 56 θύματα, στην πλειονότητά τους νέοι αυτόχθονες αντάρτες. Ο EZLN είχε επίσης απαγάγει και τον πρώην κυβερνήτη της Τσιάπας, Absalon Castellanos Domínguez, μαζί με τη σύζυγό του και τον αδελφό του. Οι όμηροι απελευθερώθηκαν αργότερα, χωρίς να έχουν πάθει κάτι.  

Οι Ζαπατίστας ανέμεναν, πως ο ένοπλος αγώνας τους θα ξεσήκωνε και άλλους αντάρτες  «κρυφών πυρήνων» σε όλο στο Μεξικό. Νόμιζαν ότι οι οργανώσεις αγροτών και συνδικάτων, θα τους ακολουθούσαν και θα ξεσηκώνονταν, ξεκινώντας ένα επαναστατικό πόλεμο εναντίον της κυβέρνησης. Πράγματι, η έκκληση αντήχησε σε πολλά μέρη του Μεξικού και άλλες εμπόλεμες ομάδες, συνδικάτα, αγρότες και κοινωνικές οργανώσεις εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον EZLN. Αλλά γρήγορα έγινε σαφές ότι κάτι τέτοιο, δεν ήταν αρκετό για να ανατρέψει το αυταρχικό καθεστώς του PRI και ότι η νίκη με στρατιωτικά μέσα δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί. Η επανάσταση που αναμενόταν δεν συνέβη και πολλοί διέγνωσαν την πλήρη αποτυχία των Ζαπατίστας.

Αντ 'αυτού, η αρχική εξέγερση προκάλεσε μια ακανόνιστη ροή γεγονότων. Τη σύντομη περίοδο του ένοπλου αγώνα ακολούθησε μια φάση έντονων και περίπλοκων ειρηνευτικών συνομιλιών, που κατέληξαν στις συμφωνίες του Σαν Αντρές.  Αρκετές κατασταλτικές πράξεις διαπράττονταν από παραστρατιωτικές ομάδες εναντίον όσων τάσσονταν με τους Ζαπατίστας, συμπεριλαμβανομένης της επαίσχυντης δολοφονίας των 45 άοπλων αυτόχθονων γυναικών και παιδιών, που προσεύχονταν σε μια εκκλησία στο χωριό Acteal. Ακολούθησε η κοροϊδία ότι συμπεριλήφθηκαν στο Σύνταγμα του Μεξικού τα δικαιώματα των αυτόχθωνων κατοίκων. Δολοφονήθηκε η ακτιβίστρια ανθρώπινων δικαιωμάτων Digna Ochoa,  η οποία υπερασπιζόταν τους πολιτικούς κρατούμενους Ζαπατίστας  (ο ομοσπονδιακός εισαγγελέας του Μεξικού, είχε καταλήξει στην απόφαση, ότι η ακτιβίστρια πυροβόλησε τον εαυτό της με ένα πιστόλι,  ένα συμπέρασμα που κανείς δεν πιστεύει, καθώς η σφαίρα είχε εισχωρήσει  από την αριστερή πλευρά του κεφαλιού της και η Digna ήταν δεξιόχειρας ). Πραγματοποιήθηκαν πολλές κινητοποιήσεις (μερικές από αυτές σε εθνικό επίπεδο), που ακολουθούνταν από μεγάλες περιόδους σιωπής, όταν ο EZLN επέστρεφε στους λόφους (η σιωπή έγινε ένα τελετουργικό, καθώς χρησίμευσε και για να ιντριγκάρει τη μεξικανική κυβέρνηση για τις επόμενες δράσεις των Ζαπατίστας).

Φώτογραφία από την κοινότητα La Illusion, μία από τις 35 ή περισσότερες αυτόνομες κοινότητες των Ζαπατίστας ψηλά στα βουνά της Τσιάπας. Η La Illusion είναι 5 ώρες από την San Cristobal de las Casas. Οι Ζαπατίστας φορούν μάσκες και καλύπτουν τα πρόσωπά τους ως μορφή διαμαρτυρίας και αντίστασης, αυτοκαλούνται «Απρόσωποι» μετατρέποντας την ανωνυμία σε μια πηγή ενέργειας. Όταν ρωτήθηκαν για τις μάσκες, απάντησαν : "Έχουμε καλύψει τα πρόσωπά μας, για να μας δουν. Πεθαίνουμε για να ζήσουμε"

Πολλά από όσα συνέβησαν αυτά τα 22 χρόνια αποτελούν σημαντικούς σταθμούς, που οδήγησαν στην αυτοοργάνωση των Ζαπατίστας  και την δημιουργία των αυτόνομων Καλών Κυβερνήσεών τους. Αποτελεί ακόμη εκπληκτικό το γεγονός,  ότι οι αυτόχθονες πληθυσμοί από την Τσιάπας ξαφνικά ξεσηκώθηκαν μετά από αιώνες, που υπέφεραν ήσυχα τις άθλιες συνθήκες φτώχειας, καταπίεσης και εγκατάλειψης και δεν είναι πολύ σαφές ακόμη, πώς ακριβώς συνέβη κάτι τέτοιο. Δεν είναι πολύ σαφές πώς ακόμη και οι Ζαπατίστας, που πολλοί από αυτούς δεν κρατούσαν τίποτε περισσότερο από όπλα -παιχνίδια σκαλιστά από ξύλο, ξαφνικά έφτασαν στο επίκεντρο αυτού του αντικαπιταλιστικού αγώνα.

Ενώ η επανάσταση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ με τον τρόπο που ανέμεναν το 1994 οι Ζαπατίστας, η ιδεολογία τους έχει ισχυρή παρουσία στην Τσιάπας και στο Μεξικό. Συνεχίζουν να αντιτίθενται φωναχτά και ν’αντιστέκονται στην κυβέρνηση,  έχουν διευρύνει τη ρητορική τους , έχοντας συμπεριλάβει ευρύτερα ζητήματα της παγκοσμιοποίησης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σήμερα, ζουν με δόγμα τους, τον σεβασμό με κάθε κόστος και παλεύουν για "εργασία, γη, στέγη, τροφή, υγεία,  εκπαίδευση,  ανεξαρτησία,  ελευθερία,  δημοκρατία, δικαιοσύνη και ειρήνη."

Σήμερα, αν και ονομαστικά παραμένουν σε εμπόλεμη κατάσταση με τη μεξικανική πολιτεία, ο αγώνας των ανταρτών είναι περισσότερο ιδεολογικός παρά ένοπλος.  

Όσα και ό,τι κι αν είναι αυτά που κατάφεραν μέσα σε αυτά τα χρόνια από την εξέγερσή τους οι Ζαπατίστας,  λίγοι θα διαφωνούσαν με το συμπέρασμα, πως η εξέγερση μετατόπισε αμετάκλητα τη σχέση μεταξύ των αρχών και του γηγενούς πληθυσμού στην Τσιάπας.

Είναι ένα συναίσθημα που συνοψίζεται στην πινακίδα που υπάρχει στην είσοδο του Oventic: "Βρίσκεστε στο έδαφος των εξεγερμένων Ζαπατίστας . Εδώ οι άνθρωποι αποφασίζουν και η κυβέρνηση πρέπει να υπακούει".

Η κοινότητα Oventic

Οι κοινότητες των Ζαπατίστας βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στις μπανάνες, μια τέτοια φυτεία  φαίνεται στην φωτογραφία καθώς και στους κόκκους καφέ , που εμπορεύονται μέσω αυτοδιοικητικών συνεταιρισμών που επιβλέπονται από μια Καλή Κυβέρνηση (junta), που διανέμει τα κέρδη ανάμεσα σε αυτά τα φτωχά αλλά αυτοσυντηρούμενα και ανεξάρτηα χωριά.

Η εκπαίδευση είναι ένας τομέας στον οποίον εστιάζουν ιδιαίτερα οι Ζαπατίστας. Τάξεις ανάγνωσης πραγματοποιούνται  κάθε πρωί.

Κάθε κοινότητα έχει το δικό της ιατρικό κέντρο, το οποίο χρηματοδοτείται εν μέρει από τα κέρδη που προέρχονται από τον καφέ και τις μπανάνες των συνεταιρισμών.

Στη φωτογραφία φαίνεται το  «Γραφείο για τις Γυναίκες και την Αξιοπρέπεια». Οι Ζαπατίστας γυναίκες έχουν βαρύνοντα λόγο στη διαχείριση των κοινοτικών υποθέσεων, καθώς  άνδρες και γυναίκες είναι ίσοι σύμφωνα με το δόγμα των Ζαπατίστας. Οι γυναίκες κατέχουν πολλές θέσεις της ηγεσίας της οργάνωσης, μεταξύ άλλων και ως στρατιωτικοί διοικητές.

 

Ένας φίλος μοιράστηκε μαζί μας μια ερώτηση που έκανε στον οδηγό του, όταν είχε επισκεφτεί τις κοινότητες των Ζαπατίστας :

- «Πόσοι Ζαπατίστας υπάρχουν πραγματικά;»

- «Αυτή η ερώτηση μπορεί να απαντηθεί μόνο με έναν τρόπο: ¡ Un chingo! Ένας σκασμός !»

                            

ΠΗΓΗ : https://omniatv.com/blog/5794-%CE%B6%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-22-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%86%CE%B5%CF%8D%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82

All about mr David Bowie

http://www.davidbowie.com

EΔΩ/

Τα σύνορα δεν βρίσκονται στη Λέσβο, αλλά μέσα στο μυαλό και την καρδιά μας..

Στη Λέσβο βρέθηκε τις προηγούμενες ημέρες ο διεθνούς φήμης εικαστικός Άι Γουέι Γουέι, προκειμένου να γνωρίσει από πρώτο χέρι την κατάσταση των προσφύγων που φτάνουν στο νησί.  Ο διεθνούς φήμης εικαστικός Άι Γουεϊγουέι παραχώρησε συνέντευξη Τύπου, όπου μοιράστηκε την εμπειρία που αποκόμισε, αλλά και δίνοντας το μήνυμα ότι απαιτείται διεθνής συνεργασία προκειμένου να αντιμετωπιστεί η προσφυγική κρίση και να βοηθηθεί η Ελλάδα.

Συγκεκρκιμένα, ο διεθνώς αναγνωρισμένος καλλιτέχνης της Σύγχρονης Τέχνης και ανθρωπιστής χαρακτήρισε την κατάσταση στη Μυτιλήνη τραγική, μια ανθρωπιστική κρίση που ξεπερνά τις μέχρι σήμερα εμπειρίες του, που δεν είναι λίγες στο πεδίο της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δοκιμασίας του ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

 Ο ίδιος αναφέρθηκε στην Ελλάδα που "άνοιξε την αγκαλιά της για να τους (σ.σ. τους πρόσφυγες) δεχθεί. Όχι να τους αρνηθεί. Αλλά να σώσει τις ζωές τους. Αισθάνομαι πολύ υπερήφανος γι αυτό. Διότι μια χώρα υπερασπίζεται τις πανανθρώπινες αξίες".

"Η προσφυγιά δεν σταματά ποτέ" είπε ο Κινέζος καλλιτέχνης και ανθρωπιστής. "Δεν είναι κάτι καινούργιο. Αλλά αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα έχει πάρει ιστορικές διαστάσεις. Η έντασή της είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά. Όμως στον 21ο αιώνα δεν μπορούμε να επιτρέπουμε αυτές τις καταστάσεις" πρόσθεσε. "Πρέπει όλοι οι άνθρωποι να κατανοήσουν τι πραγματικά συμβαίνει, να βοηθήσουν την Ελλάδα και το πιο σημαντικό, να σώσουν την Ελλάδα". Την ίδια στιγμή "πρέπει όλοι να βοηθήσουν τους πρόσφυγες να αποκτήσουν ένα νέο μέλλον".

"Γι αυτό βρίσκομαι εδώ. Διότι είχα την εμπειρία μιας τέτοιας δραματικής κατάστασης" τόνισε ο Αϊ Γουέι Γουέι, του οποίου το ταξίδι στη Μυτιλήνη ήταν προϊόν προσεκτικής προετοιμασίας και οι εμπειρίες που αποκόμισε τον οδήγησαν στην απόφαση να δημιουργήσει μόνιμο στούντιο στο νησί, όπου φέτος αναμένεται να συναντηθούν φοιτητές του από την Κίνα και τη Γερμανία και να συμπράξουν καλλιτεχνικά.

Ο Αϊ Γουέι Γουέι επαίνεσε τη δράση των εθελοντών και των οργανώσεων που έχουν συρρεύσει στο νησί από όλον τον κόσμο. Αλλά επισήμανε την έλλειψη καλής οργάνωσης και των περιορισμένων πόρων που έχει το ελληνικό κράτος προκειμένου να διαχειρισθεί στην κατάσταση. Μίλησε, λοιπόν, για την ανάγκη να υπάρξει πολύ καλύτερη και πιο λεπτομερής οργάνωση των μέσων υποδοχής προσφύγων και διαχείρισης της ανθρωπιστικής κρίσης.

Την ίδια στιγμή, χαρακτήρισε "κοντόφθαλμη" την άποψη -που διατυπώνεται από πολλά χείλη στην Ελλάδα και την Ευρώπη- ότι θα έπρεπε να αποτραπεί η έλευση των προσφύγων. "Είναι κοντόφθαλμο να προσπαθεί κάποιος να σταματήσει τους πρόσφυγες. Αντίθετα θα πρέπει όλοι να βοηθήσουν την Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να σταματήσει τους πρόσφυγες, αλλά μόνο να τους βοηθήσει" είπε και πρόσθεσε: "Συμφωνώ με αυτό που κάνει η Ελλάδα. Αλλά χρειάζεται τη βοήθεια της Ευρώπης". Το πρόβλημα είναι καταρχήν παγκόσμιο και κατά δεύτερον ευρωπαϊκό, είπε ο Αϊ Γουέι Γουέι και επέκρινε τους πολιτικούς που, "ενώ κατανοούν το πρόβλημα, χρησιμοποιούν γλώσσα με την οποία εκφράζουν πολύ αρνητικά συναισθήματα. Κι αυτό δεν είναι δικαιολογία σε αυτή την τραγική κατάσταση. Η ανθρωπιστική κρίση πρέπει να λυθεί".

Ως καλλιτέχνης ο ίδιος έχει σκοπό να επικοινωνήσει με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για ό,τι συμβαίνει στη Μυτιλήνη, χρησιμοποιώντας όλες τις μορφές της Τέχνης, αλλά και τα κοινωνικά δίκτυα. "Η σπουδαία Τέχνη έρχεται από εκεί που δοκιμάζονται υψηλές αξίες, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια" είπε και πρόσθεσε ότι σε αυτή την ιστορική στιγμή θέλει να εμπλακεί ως καλλιτέχνης για να γίνει συνείδηση της διεθνούς κοινής γνώμης ό,τι δοκιμάζεται στη Λέσβο, δηλ. οι πανανθρώπινες αξίες. "Κάνω την προσπάθειά μου ως άτομο, ως πολίτης, ως καλλιτέχνης. Με το έργο μου υποστηρίζω τις πιο σημαντικές από τις ανθρώπινες αξίες. Αυτή είναι η καλλιτεχνική μου προσπάθεια, στην οποία κάθε φορά αφοσιώνομαι με όλες μου τις δυνάμεις".

Κι επειδή η Τέχνη είναι το Φως στο σκοτάδι, όπως είπε ο Κινέζος ανθρωπιστής και καλλιτέχνης, εξιστόρησε πως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς μοίρασε με την ομάδα του ηλιακές λάμπες στα παιδιά των προσφύγων, που έκλαιγαν και προσπαθούσαν ανήσυχα να κοιμηθούν μέσα στο σκοτάδι των σκηνών, όπου έχουν βρει καταφύγιο. "Οι σκηνές δεν είχαν φως. Αποφασίσαμε να προσφέρουμε φως στο σκοτάδι. Αρχίσαμε να μοιράζουμε φώτα στα παιδιά. Τα παιδιά τα κράταγαν αναμμένα μέσα στο σκοτάδι. Τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα" είπε ο Αι Γουέι Γουέ καταλήγοντας ότι "αυτό είναι η Τέχνη. Το φως που έρχεται στο σκοτάδι".

Τέλος, αναφερόμενος στο μνημείο που έχει αποφασίσει να δημιουργήσει και να δωρίσει στο δήμο Μυτιλήνης, σημείωσε ότι "τα μνημεία χρειάζονται για να υπενθυμίζουν στους ανθρώπους, για τη μνήμη. Αυτό δεν θα είναι μνημείο αποθανόντων, αλλά ένα μνημείο όπου θα τιμάται η ανθρώπινη προσπάθεια και δοκιμασία". Θα τιμάται η προσπάθεια των παιδιών, των γυναικών και των ανδρών, των ηλικιωμένων που "θυσιάζουν" τα πάντα για ένα αβέβαιο μέλλον. Κανένας τους δεν έρχεται για να μεταναστεύσει. Είναι άνθρωποι που φθάνουν υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για να σώσουν τις ζωές τους" κατέληξε ο Αϊ Γουέϊ Γουέϊ.

«Τα σύνορα δεν βρίσκονται στη Λέσβο, αλλά μέσα στο μυαλό και την καρδιά μας»

Στη συνέντευξη του Αϊ Γουέι Γουέι παραβρέθηκαν ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας και ο αναπληρωτής υπουργός για θέματα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Νίκος Ξυδάκης.

«Είμαι περήφανος που άνθρωποι σαν τον Άι Γουεϊγουέι αφήνουν την ακαδημαϊκή και καλλιτεχνική τους καριέρα κι έρχονται να βοηθήσουν», δήλωσε ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας, καλωσορίζοντας τον Κινέζο καλλιτέχνη. «Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους εικαστικούς της εποχής μας, αλλά και αγωνιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που βρέθηκε στη Μυτιλήνη και με τις δύο αυτές ιδιότητες και επισκέφθηκε τις αρχές και τους εθελοντές. Θεώρησα υποχρέωσή μου να τον συναντήσω και να μοιραστώ τις εμπειρίες του», κατέληξε.

«Ήταν μια εμπειρία που δεν θα μπορούσαν να την φανταστώ», δήλωσε ο Άι Γουεϊγουέι, ο οποίος, όπως είπε, επισκέφθηκε τα στρατόπεδα και τις ομάδες εθελοντών απ' όλο τον κόσμο και συναντήθηκε με τον δήμαρχο της Μυτιλήνης, από τον οποίο ενημερώθηκε και συμφώνησε τη δημιουργία στο νησί μιας βάσης για κοινά πρότζεκτ με τα στούντιο που διευθύνει στο Πεκίνο και το Βερολίνο.

Παράλληλα, χαρακτήρισε «κοντόφθαλμους» όσους, στην Ευρώπη, ζητούν την ανάσχεση των προσφυγικών ροών με κάθε μέσο, γιατί «τίποτε δεν θα σταματήσει ανθρώπους που θυσιάζουν ό,τι έχουν προκειμένου να αναζητήσουν προστασία και ρισκάρουν τη ζωή τους». Κάποιοι, συνέχισε, «δεν καταλαβαίνουν ακριβώς την κατάσταση ή παίζουν παιχνίδια. Δεν χωρούν δικαιολογίες σε αυτό το ζήτημα», τόνισε. Οι ντόπιοι «το καταλαβαίνουν αυτό και προσπαθούν, μαζί με τους εθελοντές, όμως τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους είναι περιορισμένα», παρατήρησε.

Τέλος, απαντώντας εμμέσως στις «αντιπροσφυγικές» φωνές, υπογράμμισε: «Τα σύνορα δεν βρίσκονται στη Λέσβο, αλλά μέσα στο μυαλό και την καρδιά μας»...

ΠΗΓΗ: http://www.alterthess.gr/content/ai-goyei-goyei-sti-lesvo-i-ellada-yperaspizetai-tis-axies-toy-politismenoy-kosmoy

«Άνγκελα, πάρε τα αρ@@#&! μας» - Το ντοκιμαντέρ του Paul Mason #ThisIsACoup

Πρεμιέρα στο διαδίκτυο για το πρώτο από τα τέσσερα ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου Πολ Μέισον για την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και ο τίτλος είναι «Angela, suck our balls» («Άνγκελα, πάρε τα αρ@@#&! μας»).

Πρόκειται ουσιαστικά για μια σειρά ντοκιμαντέρ με γενικό τίτλο#ThisIsACoup(εμπνευσμένο από το hashtag που έγινε δεύτερο παγκοσμίως το βράδυ της 12ης Ιουλίου) που ξεκινούν χρονικά πριν από την ανάληψη της εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα στις 25 Ιανουαρίου 2014. Στο επίκεντρο φυσικά η σκληρή διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, η δραματική συνεδρίαση της 12ης Ιουλίου και όλα όσα ακολούθησαν. Θα προβληθούν αυτή την εβδομάδα ελεύθερα στο διαδίκτυο μέσω της πλατφόρμας Field of Vision

                 Το πρώτο επεισόδιο με τίτλο: «Angela, suck our balls»

Το δεύτερο επεισόδιο 

 

Το  τρίτο επεισόδιο 

 \

                                                                 
                                                                           

πηγη:http://tvxs.gr/news/ellada/angkela-glypse-ta-ar-mas-ntokimanter-toy-paul-mason

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ 5 ΦΟΙΤΗΤΩΝ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ

       



                           

Η ιστορία, όσο πιο απλά γίνεται…

Πραγματικά περιστατικά και φρονηματικές προσαγωγές

Οι 5 έλληνες εκζητούμενοι φοιτητές, την πρωτομαγιά του 2015 βρίσκονταν στην Ιταλία. Στο πλαίσιο των εργατικών συγκεντρώσεων, συμμετείχαν στην πρωτομαγιάτικη διαδήλωση στο Μιλάνο. Την επόμενη μέρα προσήχθησαν από την ιταλική αστυνομία με κριτήριο ότι βγήκαν από ένα κατειλημμένο κοινωνικό χώρο, που λειτουργούσε ως κέντρο ενημέρωσης. Οδηγήθηκαν στο αστυνομικό μέγαρο και κρατήθηκαν επί ώρες, χωρίς την παρουσία δικηγόρου ή διερμηνέα.  Κατόπιν  αφέθηκαν  και επέστρεψαν  στην Ελλάδα χωρίς να τους έχει απαγγελθεί καμία απολύτως κατηγορία. Νομίζουμε ότι αυτό είναι το σημείο όπου αρχίζει να εξυφαίνεται η πολιτική σκευωρία.

Διακρατική διεκπεραίωση

6 μήνες μετά, την ημέρα της πανεργατικής απεργίας Πέμπτη 12/11,όχι και πάρα πολύ μακριά από τις επερχόμενες δημαρχιακές εκλογές στο Μιλάνο, γίνονται ταυτόχρονες συλλήψεις σε Μιλάνο και Aγία Παρασκευή. Στη γειτονιά μας, εγχώριες πλέον  αστυνομικές δυνάμεις εισβάλλουν νωρίς το πρωί και ταυτόχρονα σε όλα τα σπίτια μας, συλλαμβάνουν τα παιδιά μας, (για την ακρίβεια ο ένας δεν βρισκόταν εκείνη την ώρα στο σπίτι και παρουσιάστηκε το απόγευμα αυτοβούλως) και κάνουν έρευνα στο χώρο μας έχοντας ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, γιατί «θεάθηκαν να συμμετέχουν σε επεισόδια» στη διαδήλωση της no expo Τα παιδιά μας κρατήθηκαν  24 ώρες στη γαδα και κινδύνεψαν να προφυλακιστούν, έτσι, χαλαρά και αβασάνιστα αφού το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης ορίζει ότι οι Ελληνικές -εν προκειμένω- δικαστικές αρχές δεν μπαίνουν στην ουσία της υπόθεσης, αρκεί ότι οι κατηγορούμενοι διώκονται από την Ιταλία.

Ρωγμή

Η εισαγγελέας εφετών ωστόσο αποφάσισε τη μη προφυλάκιση των 5 φοιτητών, μια απόφαση που ανταποκρίνεται στο κοινό περί δικαίου αίσθημα για τα εγχώρια δεδομένα και θεωρούμε ότι συνιστά μια πρώτη ρωγμή στην ευρωπαϊκό «όραμα» για διεύρυνση της καταστολής με διακρατικές συνεργασίες

Μετάφραση των συνεπειών σε πρακτικό επίπεδο

Τώρα βρισκόμαστε εν αναμονή του Συμβουλίου Εφετών που θ’ αποφασίσει αν θα εκδοθούν στην Ιταλία. Αν θα μείνουν δηλαδή προφυλακισμένοι κανένα δωδεκάμηνο (και επιπλέον) σε μια ξένη χώρα, μακριά από τους δικούς τους, μακριά από τις σπουδές τους, με βίαιη ανατροπή των σχεδίων για το μέλλον τους, επειδή συμμετείχαν σε μια πολιτικότατη διαμαρτυρία. Και να δικαστούν κάποτε χωρίς πρόσβαση σε μέσα υπεράσπισης, πρώτον λόγω των περιορισμών που θέτει η ξένη γλώσσα (όσο καλή και να είναι η διερμηνεία) και δεύτερον λόγω του απαγορευτικού κόστους για διορισμό δικηγόρων ή πραγματογνωμόνων στο εξωτερικό. Αναφερόμαστε σε πραγματογνώμονες (ή άλλους ειδικούς και αρμοδίους) γιατί, αφού δεν υπάρχει αυτό που λέμε «αυτόφωρο», (υπενθυμίζουμε ότι προσήχθησαν την επόμενη μέρα και όχι στην περιοχή που είχε λάβει χώρα η διαδήλωση της no expo), προφανώς «τα στοιχεία» που επικαλούνται οι ιταλικές αρχές (και που μπορεί να είνα ανύπαρκτα) θα είναι κάτι που εύκολα θα μπορούσε να ελεγχθεί, να αμφισβητηθεί και να καταρριφθεί αν έδινε κάποιος αυτό τον αγώνα στη χώρα που ζει, έχοντας πρόσβαση στα προβλεπόμενα από το δίκαιο και αν διέθετε τα οικονομικά προς τούτο μέσα. Ας διευκρινίσουμε εδώ ότι οι κατηγορίες που αποδίδονται στους 5, στο ελληνικό δίκαιο είναι πλημμεληματικού χαρακτήρα, σύμφωνα όμως με τους ιταλικούς νόμους είναι κακουργήματα και επισύρουν ποινή έως 15 χρόνια.

Η δική μας ερμηνεία

Στην ουσία πρόκειται για μια στημένη σκευωρία: δικαζόμενοι στην ιταλία απλά εξοντώνονται, διότι: είτε θα καταδικαστούν σε βαρύτατες ποινές γιατί δεν θα μπορέσουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, είτε, ακόμη κι αν με κάποιον τρόπο αποδειχθεί το έωλο των κατηγοριών, οι ίδιοι θα έχουν καταρρεύσει μόνοι, δίχως συμμάχους από την μακρόχρονη προφυλάκιση και την όλη δικαστική περιπέτεια στο εξωτερικό. Και πάνω στη δική τους εξόντωση –και φυσικά και των οικογενειών τους- θα εξαχθεί η υπεραξία του πολιτικού προσωπικού της γειτονικής χώρας, που θα εμφανιστεί ως ο διασφαλιστής της ευταξίας και ο διαχειριστής ενός ψευδούς φόβου- φόβου που ο ίδιος έχει σκηνοθετήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ τα εγχώρια μέσα τηρούν σιγή κατά το δυνατόν (οι περισσότερες αναφορές έγιναν μετά τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις του αλληλέγγυου κινήματος), αντίθετα τα ιταλικά  έχουν επιδοθεί σ’ ένα οχετό λάσπης έχοντας ήδη δικάσει και καταδικάσει τα παιδιά μας. (Θα είναι περιττό ίσως να πούμε ότι καταγγέλλουμε την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων με τις φωτογραφίες και τα ονόματα στα μανταλάκια των εφημερίδων ή να υπενθυμίσουμε το ξεχασμένο τεκμήριο της αθωότητας.)

Έχουν ήδη κατασκευάσει έναν «εσωτερικό εχθρό», επεκτείνοντας τα  «εσώτερα όρια» και προετοιμάζοντας το σκηνικό που θα παρουσιάσει την υπόθεση σαν μέγιστη επιτυχία των ιταλικών διωκτικών αρχών και συνακόλουθα της κυβέρνησης, που περνάει τα μέτρα λιτότητας στη γειτονική χώρα εν μέσω της κρίσης της.

 Είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για πολιτικές διώξεις και για την ποινικοποίηση της συμμετοχής σε διαδηλώσεις σε διεθνές επίπεδο. Είναι ξεκάθαρο επίσης ότι η ευθύνη  βαραίνει την ελληνική κυβέρνηση. Η Ελλάδα έχει απόλυτο  δικαίωμα να δικάσει τους πολίτες της στη χώρα τους. Έχει δικαίωμα από τον ποινικό κώδικα να δικάσει τους  εκζητούμενους σε ελληνικό έδαφος, από ελληνικά δικαστήρια, σύμφωνα με τους ελληνικούς νόμους και τις ελληνικές δικονομικές εγγυήσεις. Απαιτείται χρόνος 10 λεπτών και η πολιτική βούληση για να γίνει αυτό. Αντ’ αυτού διαβάζουμε σε ιταλικά μεσα (CorriereDella Sera, Omnimilano) ότι ήδη επιχειρούνται συμφωνίες σε επίπεδο Υπουργείων Δικαιοσύνης Ελλάδας και Ιταλίας, να εκδοθούν οι 5 εκζητούμενοι, να δικαστούν στην Ιταλία αλλά να εκτιθεί η ποινή τους στην Ελλάδα. Αν αυτό αληθεύει, τότε μιλάμε για την αντίληψη του δοσιλογισμού που διαπερνάει το ελληνικό κράτος, χαρακτηρίζοντας διαχρονικά τις κυβερνήσεις του. Και θα είναι η σημερινή κυβέρνηση τελικά που θα αποφασίσει αν θα υποκλιθεί  στη δικονομική θωράκιση του ευρωπαϊκού εφιάλτη: αν  θα ενεργοποιήσει ένα υπερεργαλείο καταστολής, που από τη μια περιστέλλει τις αρμοδιότητες των εθνικών δικαστηρίων, αφού δεν δίνει τη δυνατότητα στον εγχώριο δικαστή να εξετάσει τη βασιμότητα της υπόθεσης, ακόμα κι αν φαίνεται ότι πρόκειται για σκευωρία. Και από την άλλη θα χρησιμοποιηθεί για πρώτη φορά  εναντίον εκείνων που επιλέγουν να είναι πολιτικά υποκείμενα, γιατί τι άλλο μπορεί να είναι μια συγκέντρωση ή μια πορεία, παρά μια κατ’ εξοχήν πολιτική μορφή δράσης; Θα είναι υπεύθυνη για την αναβίωση της παλιάς, γνωστής φράσης «σε τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί»… Και αυτή τη φορά δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι την εκβιάζουν οι δανειστές με την περίφημη διακοπή της ρευστότητας.

Εμείς, σαν γονείς και συγγενείς εκζητούμενων φοιτητών είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας , για τις φιλικές και συντροφικές τους σχέσεις , για τους αγώνες τους και τις αξίες τους και είμαστε δίπλα τους συμπράττοντας αλληλέγγυα με όλες τις δυνάμεις μας. Πρόκειται για πολιτικοποιημένα και κοινωνικά ευαισθητοποιημένα άτομα, με συμμετοχή και στο φοιτητικό κίνημα και στις συνελεύσεις της γειτονιάς τους και σε  κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και σε εργατικές διεκδικήσεις και στους τοπικούς αγώνες, συναγωνιστές με τους κατοίκους της γειτονιάς, διεκδικώντας την αξιοπρέπεια στη ζωή της πόλης.

Αλληλεγγύη

Θέλουμε να στείλουμε μια γερή και ζεστή αγκαλιά στις αλληλέγγυες και τους αλληλέγγυους στην Ελλάδα και το εξωτερικό που αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά τη δύναμη της αλληλεγγύης  Η αλληλεγγύη ενδυναμώνει και στηρίζει στα πόδια του εκείνον και εκείνη που τη δέχεται, όταν τη χρειάζεται. Και το λέμε αυτό μετά λόγου γνώσεως.

                                 

  

πηγη:γονείς και συγγενείς εκζητούμενων από τις ιταλικές αρχές ελλήνων φοιτητών

Παρουσίαση Παιδικού Παραμυθιού Cafe Ασμάρι (Παναγία - Απείρανθος)

Τι προβλήματα μπορεί να σου προκαλέσει ένα σπάνιο χάρισμα, όπως το να βγάζεις φωτιές από το στόμα;

Πώς αισθάνεσαι όταν νομίζεις ότι έχεις γίνει ρεζίλι στους καλύτερούς σου φίλους αναγκάζοντάς τους… να φάνε κάρβουνο αντί για τούρτα;

Πόσο σημαντική είναι η δύναμη της φιλίας ακόμα και ανάμεσα σε έναν δράκο, μια φώκια, έναν βάτραχο και μία αλεπού;

Πώς η αγάπη μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις λύσεις στα προβλήματά σου ακόμα κι αν πιστεύεις ότι είναι άλυτα;

Το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου στις 6 το απόγευμα σας περιμένουμε στο Cafe Ασμάρι (Παναγία - Απείρανθος) μικρούς και μεγάλους για να γιορτάσουμε τα γενέθλια του δράκου στην παρουσίαση του βιβλίου "Τα γενέθλια του δράκου Κυριάκου" της Λένας Βλασταρά (Lena Vlastara) (εικονογράφηση: Λήδα Βαρβαρούση) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις CaptainBook.gr


Σας περιμένουμε σε ένα παιδικό πάρτι όπου θα αφηγηθούμε την ιστορία του δράκου Κυριάκου με μπαλόνια, τούρτες, γλυκά και εκπλήξεις πολλές!

η Λένα

Η Λένα Βλασταρά γεννήθηκε στην Αθήνα και από τότε ψάχνει να βρει τρόπους να φύγει από αυτή την πόλη. Ένας από αυτούς είναι τα διηγήματα και τα παραμύθια. Ο πρώτος της φίλος ήταν ένα
βιβλίο. Είχε μάλιστα και ονοματεπώνυμο: Όλιβερ Τουίστ. Από τότε έκανε κι άλλους πολλούς φίλους-βιβλία µε αποτέλεσμα σήμερα να ζει και να εργάζεται ανάμεσά τους. Δεν ξέρει πώς ακριβώς ξεκίνησε να γράφει ιστορίες. Ίσως επειδή της είναι πολύ πιο εύκολο από το να μιλάει.

Από το 2001 αρθρογραφεί σε έντυπα και διαδικτυακά μέσα. Το 2009 πήρε το Α΄
Βραβείο Διηγήματος στον Β΄ Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος του
diavasame.gr και το διήγημά της «Τα εισιτήρια» δημοσιεύτηκε στη συλλογή
διηγημάτων «19 νέα βήματα».
«Τα γενέθλια του δράκου Κυριάκου» είναι το πρώτο της εικονογραφημένο παραμύθι.



η Λήδα
Η Λήδα Βαρβαρούση µε πολλή χαρά βοήθησε τον δράκο Κυριάκο να σβήσει τα κεράκια του και εκείνος
την κέρασε τούρτα!
Η Λήδα γεννήθηκε στην Αθήνα και από τότε που θυμάται τον εαυτό της ζωγραφίζει και γράφει. Τα
τελευταία χρόνια ζωγραφίζει μανιωδώς παραμύθια και ήρωες. Έτσι βρέθηκε να έχει
εικονογραφήσει 200 “ολόκληρα” παιδικά βιβλία και να έχει γράψει 15 από αυτά!
Μετά της άρεσε να ζωγραφίζει ιστορίες πάνω σε μεγάλα χαρτιά και τον τελευταίο καιρό
τις ζωγραφίζει και στους τοίχους!

Το 2006 πήρε το A΄Διεθνές Βραβείο Εικονογράφησης από το South East Europe Children Literature Center - Sofia Bulgaria, για το βιβλίο της «Ένα σκουλήκι ...µε φτερά!», επίσης εικονογράφησε το αναγνωστικό της Α΄ δημοτικού «Η γλώσσα µου» και το σχολικό λεξικό της Α΄, Β΄ και Γ΄ δημοτικού. Με την Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ελλάδα έχει κάνει 2 βιβλία. Πολλές γνωστές παιδικές σειρές και λογοτεχνικοί ήρωές της κυκλοφορούν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Είναι υποψήφια εικονογράφος για το Βραβείο Andersen IBBY 2016.
 
ΠΗΓΗ:www.lidavarvarousi.com

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΑΣΚΑΛΩΝ & ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ ΣΥΡΟΥ-ΤΗΝΟΥ-ΜΥΚΟΝΟΥ : Καταγγελία για το όργιο τρομοκρατίας και συλλήψεων απεργών – εργατών και συνδικαλιστών

To Δ.Σ. του συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Σύρου-Τήνου καταγγέλλει την εργοδοσία της επιχείρησης «Ζούρα» και την κυβέρνησή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που τη στηρίζει, για το όργιο τρομοκρατίας και συλλήψεων απεργών - εργατών και συνδικαλιστών που πραγματοποιήθηκε χθες τα ξημερώματα στο εργοστάσιο Χάρμα, στη Θεσσαλονίκη.

Με οργανωμένη και μαζική επέμβαση μονάδων καταστολής, παρουσία Πταισματοδίκη, προσήγαγαν 28 απεργούς που περιφρουρούσαν την απεργία καθώς επίσης και εργαζόμενους από το εργοστάσιο της Χαλκίδας, που βρέθηκαν στο εργοστάσιο για να ενημερώσουν τους συναδέλφους τους.

Οι εργαζόμενοι, που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, επί μήνες αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση ως εγκληματίες, βρίσκονται ως τώρα στη σήμανση για δακτυλικά αποτυπώματα, την ίδια στιγμή που η εργοδοσία που τους αφήνει απλήρωτους, τους τρομοκρατεί και τους απολύει, όχι μόνο κυκλοφορεί ελεύθερη και ανενόχλητη αλλά δίνει εντολές για συλλήψεις.

Αυτό είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης που πρέπει να γκρεμίσουμε! Μισή ζωή, απληρωσιά, ανεργία, δουλειά χωρίς δικαιώματα και όταν οι εργαζόμενοι τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι ενάντια στην αδικία, να αντιμετωπίζουν την κρατική καταστολή και την ταξική δικαιοσύνη.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους απεργούς εργάτες των πτηνοτροφικών επιχειρήσεων συμφερόντων "Ζούρα", καταδικάζουμε τη νέα προσπάθεια εκφοβισμού και καθυπόταξης των εργαζόμενων, την κρατική καταστολή, την ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας.

Καλούμε τους εργαζόμενους να οργανωθούν τώρα στα σωματεία τους. Μόνο η δική μας οργάνωση και αγώνας μπορούν να απαντήσουν στον κλιμακούμενο αυταρχισμό, στα νέα και παλιά αντεργατικά μέτρα, να γίνει πράξη το σύνθημα "χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά".

ΠΗΓΗ:http://sidonistiko.blogspot.gr/2015/11/blog-post_23.html#more

ΤΟ ΣΕΞ ΚΑΙ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ ΤΟ ΣΤΟΧΟ ΤΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ..

Αν δεν το έχεις πετύχει στο δρόμο, όλο και κάπου θα το έχει πάρει το μάτι σου να γίνεται viral στα social media. «Το σεξ και η απεργία θέλουν διάρκεια» είναι ένα από τα πιο γνωστά συνθήματα που γράφτηκαν σε τοίχους τα τελευταία χρόνια και που μαζί με το «Όχι άλλο σώσιμο» έχουν περάσει στην ιστορία σαν τα πιο χιουμοριστικά και συγχρόνως βαθιά πολιτικά stencil της μνημονιακής περιόδου.

Ο Μ., που δεν θέλει να αποκαλύψει την ταυτότητά του, είναι ένας 38άρης γκραφιτάς από τον Πειραιά, απόφοιτος της Καλών Τεχνών, καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και μάλλον ο τύπος που όλοι θα θέλαμε να είχαμε στην έδρα όταν ήμασταν μαθητές, αφού ένας graffiti artist καθηγητής εικαστικών μάλλον είναι ότι πιο cool μπορεί να σου τύχει στα 13. Φιλικά προσκείμενος στον αντιεξουσιαστικό χώρο, ανήκει στη γενιά που έχει φάει αρκετό ξύλο και δακρυγόνα στις μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις της Αθήνας. Εκεί ήταν που εμπνεύστηκε και τα συνθήματά του και τα έγραψε στον τοίχο για πρώτη φορά.

 Πότε εμπνεύστηκες και έγραψες για πρώτη φορά πως «Το σεξ και η απεργία θέλουν διάρκεια»;

Μ.: Βάφτηκε πριν περίπου 4 χρόνια, στις πρώτες διαδηλώσεις ενάντια στα μνημόνια και στα μέτρα λιτότητας. Ήταν το δεύτερο γκράφιτι που έκανα για το θέμα των μνημονίων. Το πρώτο ήταν το «Όχι άλλο σώσιμο». Το σκεπτικό ήταν ακριβώς αυτό που λέει το ίδιο το στένσιλ. Ότι και το σεξ και η απεργία θα πρέπει να έχουν διάρκεια, για να έχουν ουσία. Στην Ελλάδα λειτουργούμε σαν "πυροτεχνήματα" στο θέμα των απεργιών και των διεκδικήσεων. Μόνο μεγάλης διάρκειας διεκδικήσεις, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες θα μπορούσαν να έχουν κάποιο αποτέλεσμα.

Γιατί δηλαδή πιστεύεις ότι το σεξ και η απεργία θέλουν διάρκεια; Η απεργία μου είπες. Το σεξ;

Βασικά, είναι ένα πολιτικό σχόλιο αυτό που έκανα. Όσον αφορά στην πολιτική κατάσταση και όσον αφορά στα εγχειρήματα και στις διεκδικήσεις που δεν έχουν διάρκεια. Οι διεκδικήσεις μας κρατάνε μία μέρα. Δηλαδή, τα μεγάλα συνδικάτα προκηρύσσουν μονοήμερες και στην καλύτερη διήμερες απεργίες, κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να φέρει καμία αλλαγή. Ό,τι αλλαγή είναι να γίνει θα γίνει με το να είναι πολλές μέρες ο κόσμος στον δρόμο, να επιμένει, να είναι έτοιμος να θυσιάσει πράγματα και να φτάνει τις προσπάθειές του μέχρι το τέλος. Το ίδιο συμβαίνει, περίπου και στο σεξ. Αν δεν έχει διάρκεια, δεν υπάρχει απόλαυση κι απ' τις δύο μεριές. Οπότε καλό θα ήταν ο καθένας να στοχεύει ώστε οι προσπάθειές του να έχουν διάρκεια και αποτέλεσμα και στα δύο «φλέγοντα» ζητήματα.

Πιστεύεις ότι χάνει το πολιτικό του νόημα το να συνδέσεις την απεργία με το σεξ; Ή κάνει πιο προσιτό το πολιτικό μήνυμα σε περισσότερους ανθρώπους, επειδή π.χ. το σεξ το κάνουν περισσότεροι άνθρωποι απ' ό, τι την απεργία;

Ναι. Ίσως με έναν τρόπο να εξανθρωπίζει το αίτημα για μεγαλύτερης διάρκειας απεργίες, ας πούμε. Το «σωματικοποιεί» -στο πλαίσιο της ιδέας του κοινωνικού σώματος- εμπεριέχοντας έντονα το στοιχείο του χιούμορ. Οπότε, με έναν τρόπο οι περισσότεροι μπορούν να το καταλάβουν και να το οικειοποιηθούν με έναν τρόπο παιχνιδιάρικο περισσότερο, παρά σεξιστικό.

Το έχεις πετύχει κάπου και να μην το έχεις κάνει εσύ;

Το είδα μέσα από τα social media. Είδα μια φωτογραφία μέσα από τα social media που κάποιος είχε ξαναφτιάξει τη μήτρα, όχι ακριβώς με την ίδια γραμματοσειρά και τον ίδιο τρόπο, αλλά την είχε ξαναγράψει και την είχε ξαναπατήσει. Είναι κάτι το οποίο όχι μόνο δεν με δυσαρεστεί, με χαροποιεί κιόλας. Γιατί, το μήνυμα πάει να πει ότι ταξιδεύει. Ταξιδεύει ακόμα και πιθανόν, θα ταξιδεύει για καιρό. Κι αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί. Κάποια στιγμή πήρε το μάτι μου μία ιστοσελίδα στο fb με αυτόν τίτλο, αλλά δεν την είχα στήσει εγώ.

Το «Όχι άλλο σώσιμο» πώς το σκέφτηκες; Τι είχε γίνει τότε;

Ήταν ακριβώς το μότο της κυβέρνησης που μίλαγε για διάσωση. Η κυβέρνηση του Παπανδρέου το 2010. Το βασικό τους επιχείρημα ήταν ότι θα σώσουν τη χώρα. Δεν έσωζαν τη χώρα, έσωζαν τις τράπεζες. Ήταν μια χιουμοριστική προσέγγιση αλλά και λίγο μια προσπάθεια απελπισίας ότι «Εντάξει παιδιά. Δε θέλουμε άλλο σώσιμο. Δηλαδή έλεος. Όχι άλλο σώσιμο. Μη μας σώζετε άλλο».

Πόσο καιρό έχεις να τα γράψεις

Αρκετό.

Γιατί;

Αυτήν την στιγμή που μιλάμε γράφω κάποια καινούρια.

Τελευταία τι έγραψες;

Τα τελευταία ήταν "τώρα ή beaute" , "ελευθερία ή photoshop", σχόλιο για τους ληστές στο Βελβεντό και τις άθλιες φωτογραφικές παρεμβάσεις photoshop στα κακοποιημένα πρόσωπά τους από την αστυνομία και το «Πολλοί οι τραγικοί, μικρή η Επίδαυρος». Το τελευταίο το «έκλεψα» από έναν πολύ αγαπητό μαθητή μου.

Τι προσπαθείς να περάσεις στον κόσμο μέσα από αυτά που γράφεις;

Πέρα από το πολιτικό στίγμα και κλίμα που πρωτίστως με ενδιαφέρει να αναδείξω, το κάνω γιατί πρώτον είναι ένας τρόπος να σπάω πλάκα, γιατί χωρίς χιούμορ δεν πας πουθενά (έχω μαύρη ζώνη στο χιούμορ) και δεύτερον για να αμβλύνω ένα βαθύ αίσθημα μοναξιάς που με κατατρέχει συχνά. Αυτό το δεύτερο με ωθεί στο να στοχεύω στο κέντρο της καρδιάς του παρατηρητή. Έμμεσα και ανώνυμα λοιπόν, μοιράζομαι αυτό το συναίσθημα μαζί του και ξεχνιέμαι. Θέλω να πάρει το μήνυμα σπίτι του, να τον κινήσει εσωτερικά, να το θυμάται στα δύσκολα, όπως συνέβη και με εμένα όταν πρωτοείδα το «η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα», πριν πολλά χρόνια στα Εξάρχεια.

πηγη:http://www.trolleei.gr/index.php/diafora/761-vrikame-ton-typo-pou-egrapse-protos-pos-to-seks-kai-i-apergia-theloun-diarkeia