Αν δεν το έχεις πετύχει στο δρόμο, όλο και κάπου θα το έχει πάρει το μάτι σου να γίνεται viral στα social media. «Το σεξ και η απεργία θέλουν διάρκεια» είναι ένα από τα πιο γνωστά συνθήματα που γράφτηκαν σε τοίχους τα τελευταία χρόνια και που μαζί με το «Όχι άλλο σώσιμο» έχουν περάσει στην ιστορία σαν τα πιο χιουμοριστικά και συγχρόνως βαθιά πολιτικά stencil της μνημονιακής περιόδου.
Ο Μ., που δεν θέλει να αποκαλύψει την ταυτότητά του, είναι ένας 38άρης γκραφιτάς από τον Πειραιά, απόφοιτος της Καλών Τεχνών, καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και μάλλον ο τύπος που όλοι θα θέλαμε να είχαμε στην έδρα όταν ήμασταν μαθητές, αφού ένας graffiti artist καθηγητής εικαστικών μάλλον είναι ότι πιο cool μπορεί να σου τύχει στα 13. Φιλικά προσκείμενος στον αντιεξουσιαστικό χώρο, ανήκει στη γενιά που έχει φάει αρκετό ξύλο και δακρυγόνα στις μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις της Αθήνας. Εκεί ήταν που εμπνεύστηκε και τα συνθήματά του και τα έγραψε στον τοίχο για πρώτη φορά.
Πότε εμπνεύστηκες και έγραψες για πρώτη φορά πως «Το σεξ και η απεργία θέλουν διάρκεια»;
Μ.: Βάφτηκε πριν περίπου 4 χρόνια, στις πρώτες διαδηλώσεις ενάντια στα μνημόνια και στα μέτρα λιτότητας. Ήταν το δεύτερο γκράφιτι που έκανα για το θέμα των μνημονίων. Το πρώτο ήταν το «Όχι άλλο σώσιμο». Το σκεπτικό ήταν ακριβώς αυτό που λέει το ίδιο το στένσιλ. Ότι και το σεξ και η απεργία θα πρέπει να έχουν διάρκεια, για να έχουν ουσία. Στην Ελλάδα λειτουργούμε σαν "πυροτεχνήματα" στο θέμα των απεργιών και των διεκδικήσεων. Μόνο μεγάλης διάρκειας διεκδικήσεις, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες θα μπορούσαν να έχουν κάποιο αποτέλεσμα.
Γιατί δηλαδή πιστεύεις ότι το σεξ και η απεργία θέλουν διάρκεια; Η απεργία μου είπες. Το σεξ;
Βασικά, είναι ένα πολιτικό σχόλιο αυτό που έκανα. Όσον αφορά στην πολιτική κατάσταση και όσον αφορά στα εγχειρήματα και στις διεκδικήσεις που δεν έχουν διάρκεια. Οι διεκδικήσεις μας κρατάνε μία μέρα. Δηλαδή, τα μεγάλα συνδικάτα προκηρύσσουν μονοήμερες και στην καλύτερη διήμερες απεργίες, κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να φέρει καμία αλλαγή. Ό,τι αλλαγή είναι να γίνει θα γίνει με το να είναι πολλές μέρες ο κόσμος στον δρόμο, να επιμένει, να είναι έτοιμος να θυσιάσει πράγματα και να φτάνει τις προσπάθειές του μέχρι το τέλος. Το ίδιο συμβαίνει, περίπου και στο σεξ. Αν δεν έχει διάρκεια, δεν υπάρχει απόλαυση κι απ' τις δύο μεριές. Οπότε καλό θα ήταν ο καθένας να στοχεύει ώστε οι προσπάθειές του να έχουν διάρκεια και αποτέλεσμα και στα δύο «φλέγοντα» ζητήματα.
Πιστεύεις ότι χάνει το πολιτικό του νόημα το να συνδέσεις την απεργία με το σεξ; Ή κάνει πιο προσιτό το πολιτικό μήνυμα σε περισσότερους ανθρώπους, επειδή π.χ. το σεξ το κάνουν περισσότεροι άνθρωποι απ' ό, τι την απεργία;
Ναι. Ίσως με έναν τρόπο να εξανθρωπίζει το αίτημα για μεγαλύτερης διάρκειας απεργίες, ας πούμε. Το «σωματικοποιεί» -στο πλαίσιο της ιδέας του κοινωνικού σώματος- εμπεριέχοντας έντονα το στοιχείο του χιούμορ. Οπότε, με έναν τρόπο οι περισσότεροι μπορούν να το καταλάβουν και να το οικειοποιηθούν με έναν τρόπο παιχνιδιάρικο περισσότερο, παρά σεξιστικό.
Το έχεις πετύχει κάπου και να μην το έχεις κάνει εσύ;
Το είδα μέσα από τα social media. Είδα μια φωτογραφία μέσα από τα social media που κάποιος είχε ξαναφτιάξει τη μήτρα, όχι ακριβώς με την ίδια γραμματοσειρά και τον ίδιο τρόπο, αλλά την είχε ξαναγράψει και την είχε ξαναπατήσει. Είναι κάτι το οποίο όχι μόνο δεν με δυσαρεστεί, με χαροποιεί κιόλας. Γιατί, το μήνυμα πάει να πει ότι ταξιδεύει. Ταξιδεύει ακόμα και πιθανόν, θα ταξιδεύει για καιρό. Κι αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί. Κάποια στιγμή πήρε το μάτι μου μία ιστοσελίδα στο fb με αυτόν τίτλο, αλλά δεν την είχα στήσει εγώ.
Το «Όχι άλλο σώσιμο» πώς το σκέφτηκες; Τι είχε γίνει τότε;
Ήταν ακριβώς το μότο της κυβέρνησης που μίλαγε για διάσωση. Η κυβέρνηση του Παπανδρέου το 2010. Το βασικό τους επιχείρημα ήταν ότι θα σώσουν τη χώρα. Δεν έσωζαν τη χώρα, έσωζαν τις τράπεζες. Ήταν μια χιουμοριστική προσέγγιση αλλά και λίγο μια προσπάθεια απελπισίας ότι «Εντάξει παιδιά. Δε θέλουμε άλλο σώσιμο. Δηλαδή έλεος. Όχι άλλο σώσιμο. Μη μας σώζετε άλλο».
Πόσο καιρό έχεις να τα γράψεις
Αρκετό.
Γιατί;
Αυτήν την στιγμή που μιλάμε γράφω κάποια καινούρια.
Τελευταία τι έγραψες;
Τα τελευταία ήταν "τώρα ή beaute" , "ελευθερία ή photoshop", σχόλιο για τους ληστές στο Βελβεντό και τις άθλιες φωτογραφικές παρεμβάσεις photoshop στα κακοποιημένα πρόσωπά τους από την αστυνομία και το «Πολλοί οι τραγικοί, μικρή η Επίδαυρος». Το τελευταίο το «έκλεψα» από έναν πολύ αγαπητό μαθητή μου.
Τι προσπαθείς να περάσεις στον κόσμο μέσα από αυτά που γράφεις;
Πέρα από το πολιτικό στίγμα και κλίμα που πρωτίστως με ενδιαφέρει να αναδείξω, το κάνω γιατί πρώτον είναι ένας τρόπος να σπάω πλάκα, γιατί χωρίς χιούμορ δεν πας πουθενά (έχω μαύρη ζώνη στο χιούμορ) και δεύτερον για να αμβλύνω ένα βαθύ αίσθημα μοναξιάς που με κατατρέχει συχνά. Αυτό το δεύτερο με ωθεί στο να στοχεύω στο κέντρο της καρδιάς του παρατηρητή. Έμμεσα και ανώνυμα λοιπόν, μοιράζομαι αυτό το συναίσθημα μαζί του και ξεχνιέμαι. Θέλω να πάρει το μήνυμα σπίτι του, να τον κινήσει εσωτερικά, να το θυμάται στα δύσκολα, όπως συνέβη και με εμένα όταν πρωτοείδα το «η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα», πριν πολλά χρόνια στα Εξάρχεια.
