ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΒΙΛΑ ΑΜΑΛΙΑ ΑΠΟ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΝΑΞΟΥ 12-01-2013

 

«Οσοι με ρωτούν για Ελλάδα, τους λέω να πάνε καλύτερα στην Τουρκία!»

Hyun Young Jung (Φωτο απο ΒΒC)

(Kατα τ αλλα θελουν και ..Τουρισμο! Διαβαστε το πολυ ενδιαφερον αυτο αρθρο, απο το ΒΒC, που περιγραφει τις περιπετειες τουριστων στα χερια της..φιλοξενης ΕΛ.ΑΣ και τις...υπεροχες εντυπωσεις που αποκομισαν απο την κρατηση τους και τη...καλομεταχειριση τους σε διαφορα αστυνομικα τμηματα! Μετα προσπαθειστε να φανταστειτε τη θεση των μεταναστων οταν φερονται ετσι σε...τουριστες!) Ας μποϋκοταρουμε τον τουρισμο στη χωρα μας, ισως μονο ετσι γινει κατι!

 

«Έχω ταξιδέψει μέσα από το Αζερμπαϊτζάν, τη Μογγολία, το Καζακστάν και την Αρμενία, αλλά δεν αισθάνθηκα ποτέ να βρισκομαι σε τόσο κίνδυνο, όπως στην Αθήνα!», λεει ο Hyun Young Jung, Κορεατης τουριστας, που ενω περπατουσε στο δρόμο, στο κέντρο της Αθήνας με το σακιδιο του στη πλατη, τον σταμάτησε ενας ψηλός, ατημελητος άνθρωπος, που μιλουσε Ελληνικά και τοτε επειδη σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να είναι κάποιος απατεωνας, απέφυγε τον άνθρωπο ευγενικά και συνέχισε το δρόμο του.

Σε λιγο τον σταμάτησαν και πάλι. Αυτή τη φορά, ηταν καποιος με στολή που ζήτησε τα έγγραφά του. Αλλά οντας εμπειρος ταξιδιώτης ήταν επιφυλακτικός. Η Ελλάδα ήταν η 16η του στάση, σε ενα μακρινο ταξιδι δυο χρονων σ όλο το κόσμο και είχε συχνά προειδοποιηθει για ανθρώπους με ψεύτικες αστυνομικες στολές που κοιτουν να εξαπατησουν backpackers, (τουριστες με σακιδιο) έτσι ενώ έδειξε το διαβατήριό του, ζήτησε επίσης απο τον άνθρωπο να του δείξει την αστυνομικη του ταυτοτητα. Αντι γι αυτο, λέει ο Jung, δεχθηκε μια γροθιά στο πρόσωπο!

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο ένστολος και ο κακοντυμενος συνεργατης του που τον ειχε σταματησει πρωτυτερα, τον εριξαν κατω και αρχισαν να τον κλωτσουν, τοτε λεει ο Jung, πειστηκε ότι είχε πεσει θύμα ληστείας από εγκληματίες και άρχισε να φωνάζει για βοήθεια στους περαστικούς. «Φοβηθηκα πολυ», λέει.

Οταν του πέρασαν χειροπέδες και τον έσυραν 500 μέτρα πάνω στο δρόμο στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα κατάλαβε ότι πραγματικα τον ειχαν συλλαβει.

Ο Jung λέει ότι έξω από το αστυνομικο τμημα ο ένστολος, χωρίς καμμια προειδοποίηση, αρχισε να τον χτυπα στο πρόσωπο.

«Υπήρξε κοσμος που είδε τι συνέβη, όπως και ο άνθρωπος που εργάζεται στο κατάστημα απέναντι από το αστυνομικό τμήμα, αλλά ήταν πολύ φοβισμένοι για να με βοηθήσουν», λέει.

Μέσα στο αστυνομικό τμήμα, ο Jung λέει ότι δέχθηκε επίθεση για τρίτη φορά στο κλιμακοστάσιο, όπου δεν υπήρχαν άνθρωποι, ή φωτογραφικές μηχανές.

"Καταλαβαινω το οτι ζητησαν να δουν ταυτοτητα και ακομη ισως το οτι με χτυπησαν τη πρωτη φορα! Αλλά γιατί συνεχιζαν να με χτυπουν και μετά, οταν ήμουν δεμένος με χειροπέδες;" ρωτάει.

Ο Jung κρατηθηκε μαζι με αρκετους μεταναστες από την Αφρική και την Ασία, που είχαν επισης πιαστει, σαν μέρος της αντι-μεταναστευτικής εκστρατειας της αστυνομίας με το ονομα Ξένιος Δίας – ενα ονομα, που κατα περιεργο τροπο προερχεται, από τον Αρχαιοελληνικο θεό της φιλοξενίας. 

Η εκστρατεια Ξένιος Δίας έχει ως στόχο να αντιμετωπίσει το κύμα της παράνομης μετανάστευσης, που την τελευταία δεκαετία έχει αλλάξει το πρόσωπο του κέντρου της Αθήνας. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, οι μετανάστες θα μπορούσαν τώρα να αποτελούν το 10% του πληθυσμού. 

Αυτό ήταν ένα τεράστιο σοκ για τη χώρα η οποία, μέχρι πρόσφατα, ήταν περισσότερο εξοικειωμένη με την προς τα έξω μεταναστευση και όχι προς τα μέσα. Τώρα, στο έλεος μιας έντονης οικονομικής κρίσης και με ένα σύστημα πρόνοιας σε κατάρρευση, η κυβέρνηση δεν διαθέτει τους πόρους για να στηρίξει τη νέα αυτή αύξηση του πληθυσμού. Λίγοι άνθρωποι αμφιβαλλουν ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα αποτελεσματικό πρόγραμμα για τη διαχείριση των μεταναστών χωρίς εγγραφα. 

Ο εκπρόσωπος Τύπου της ΕΛΑΣ, Χρήστος Μανούρας λέει οτι η επιχειρηση Ξένιος Ζευς, που ξεκίνησε τον περασμένο Αύγουστο, έχει επιβραδύνει τη ροή των παράνομων μεταναστών. Όποιος μοιαζει ξένος, ή έχει προκαλέσει υποψίες, μπορεί να ελεγχθει , λέει. "Αν η αστυνομία θελει να ελεγξει καποιον και αυτος δεν έχει ένα έγκυρο μέσο αναγνώρισης θα συνοδευθει μεχρι το αστυνομικο τμημα, εως οτου μπορεσει να προσδιοριστεί η εθνικότητά του" εξηγεί ο ίδιος. 

«Νομίζω ότι αυτό είναι φυσιολογικό και θα περίμενα οι Έλληνες να υποβληθουν στην ίδια μεταχειρηση στο εξωτερικο», λεει.

Όμως, ενώ περισσότεροι από 60.000 άνθρωποι εχουν πιαστει στους δρόμους της Αθήνας από τότε που ξεκίνησε η επιχειρηση τον Αύγουστο του 2012, υπήρξαν λιγότερες από 4.200 συλλήψεις. Και μερικοί επισκέπτες στην Ελλάδα εχουν συλληφθει παρά το γεγονός ότι ειχαν δειξει στην αστυνομία τα διαβατηρια τους. 

Τον περασμενο Ιούλιο, ο 38χρονος Christian Ukwuorji, ένας Αμερικανος πολίτης, γεννημενος στη Νιγηρία, επισκέφθηκε την Ελλάδα με τη σύζυγό του και τρία τους παιδιά. Επισκεφθηκαν τη Ρόδο και τη Σαντορίνη, και σταμάτησαν στην Αθήνα στο δρόμο της επιστροφής. Ενώ περπατούσε στο κέντρο της Αθήνας με ένα φίλο του ο Ukwuorji η Ελληνική αστυνομία τον σταμάτησε και του ζήτησε την ταυτότητά του. Παρά το οτι τους εδειξε το διαβατήριό του απο τις ΗΠΑ, κρατήθηκε με μια ομάδα μεταναστών και μεταφέρθηκε στο αστυνομικό τμήμα. 

Ενώ ηταν εκει, ο Ukwuorji λέει ότι προσπάθησε να τραβηξει μια φωτογραφία των χειροπέδων του με το κινητό τηλέφωνο του, αλλά όταν είδαν οι αστυνομικοι τι έκανε ορμησαν επάνω του, χτυπώντας τον μέχρι που λιποθύμησε! Ξύπνησε στο νοσοκομείο με διάσειση. Η αστυνομία επέστρεψε το διαβατήριό του και το (κατεστραμμένο) κινητό τηλέφωνο του. Δεν του ασκηθηκε ποινικη διωξη για οποιοδήποτε αδίκημα. Η πρεσβεία των ΗΠΑ ζήτησε να γινει έρευνα, αλλά έξι μήνες μετα δεν εχει ακουστει τιποτα από την αστυνομία. Ο Ukwuorji πιστεύει ότι ήταν θύμα ρατσισμού και λέει ότι πήγε εκεί με σκοπο να ξοδεψει χρήματα, αλλά τον σταμάτησαν εξ αιτιας του χρώματος του, οπως δηλωσε. 

Είναι αδύνατο να προσδιοριστεί πόσοι άνθρωποι είχαν παρόμοια εμπειρία – αλλά υπηρξαν αρκετοί Αμερικανοί ωστε το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ να εκδώσει προειδοποίηση προς τους Αμερικανους πολίτες που ταξιδεύουν στη χώρα. 

Ο ιστοτοπος του Υπ εξωτερικων των ΗΠΑ ανανεωθηκε στις 15 Νοεμβρίου για να προειδοποιήσει για "επιβεβαιωμένες αναφορές των πολιτών των ΗΠΑ Αφρο-Αμερικανων που κρατούνται από την αστυνομία η οποια κανει προσαγωγες στην εκστρατεια σαρωσης παράνομων μεταναστων στην Αθήνα», καθώς και ένα ευρύτερο πρόβλημα στις ελληνικές πόλεις απο «απρόκλητη παρενόχληση και βίαιες επιθέσεις εναντίον προσώπων που, λόγω της αποχρωσης τους, γίνονται αντιληπτοι ως ξένοι μετανάστες ". Τουρισμός είναι μια σημαντική πηγή εσόδων στην Ελλάδα, ιδιαίτερα σημαντικό σε μια εποχή που πολλές άλλες επιχειρήσεις να καεί. Οτιδήποτε που απέτρεψε τους επισκέπτες σε μεγάλους αριθμούς θα ήταν μια καταστροφή για την οικονομία. 

Ο τουρισμός είναι μια σημαντική πηγή εσόδων στην Ελλάδα, ιδιαίτερα σημαντικός σε μια εποχή που πολλές άλλες επιχειρήσεις χρεοκοπουν. Οτιδήποτε αποτρεπει τους επισκέπτες σε μεγάλους αριθμούς θα ήταν καταστροφή για την οικονομία. 

Ο εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ, Γρηγόρης Δελαβέκουρας, απάντησε στην προειδοποίηση του State Dpt με τo να εκδωσει εγγραφο-δήλωση ότι τα "μεμονωμένα περιστατικά ρατσιστικής βίας που έχουν συμβεί είναι ξένα προς τους Έλληνες, τον πολιτισμό μας και τη μακρά παράδοση της ελληνικής φιλοξενίας." 

Αλλα δεν είναι μόνο τουρίστες, αυτοι που έχουν πληγεί. Τον Μαιο, πέρυσι, ενας επισκεπτης ακαδημαϊκος από την Ινδία, ο Dr Shailendra Kumar Rai συνελήφθη έξω από την ΑΣΟΕE, όπου εργαζόταν ως επισκέπτης καθηγητής.

Είχε πεταχτει έξω για μεσημεριανό γεύμα, και ξεχασε να παρει το διαβατήριό του μαζί του.

"Η αστυνομία νόμιζε ότι ήταν Πακιστανος και επειδή δεν μιλούν Αγγλικά δεν μπορούσαν να με καταλάβουν, όταν προσπάθησα να εξηγήσω ότι είμαι από την Ινδία», λέει. Όταν φοιτητες που περνουσαν είδαν οτι ο λέκτορας τους ειχε συλληφθει από την αστυνομία και παρατάσσονταν σε έναν τοίχο με μια ομάδα μεταναστών εμειναν εκπληκτοι και έτρεξαν στο εσωτερικό του κτηριου να ειδοποιησουν τους συναδέλφους του. 

Παρά τις διαμαρτυρίες από το προσωπικό των πανεπιστημίων, που επέμενε ότι θα μπορούσε να εγγυηθεί γι 'αυτόν, η αστυνομία του πέρασε χειροπέδες και τον πηγε στο αστυνομικό τμήμα.

"Κάποιοι από τους Έλληνες συναδέλφους μου σχεδόν έκλαιγαν με αμηχανία," θυμάται ο Rai.

"Καταλαβαίνω γιατί η αστυνομία πρέπει να ζητήσει έγγραφα ταυτότητας, κάνουν απλώς τη δουλειά τους, όμως, νομίζω ότι είναι πολύ επιθετικοι -. Στη χώρα μου μόνο εγκληματίες είναι δεμένοι με χειροπέδες!"

Τελικά αφεθηκε ελευθερος, αλλά υπήρχε κατακραυγή στα ελληνικά ΜΕ, που αναρρωτιοντουσαν γιατί ένας αναγνωρισμενος ακαδημαϊκός που προσκάλεστηκε τη χώρα να μοιραστεί τις γνώσεις του πρέπει να ταπεινωθεί με τέτοιο τρόπο. 

Ο Rai λέει ότι δεν αντιμετωπιστηκε με φυλετική προκατάληψη κατά τη διάρκεια της επισκεψης του στην Ελλάδα, και δεν κατηγορει για ρατσισμο την αστυνομία που τον συνέλαβε. 

Αλλά σε μια έκθεση για το 2012, το Racist Violence Recording Network το Δίκτυο Καταγραφής ρατσιστικής βίας, μια ομάδα που αποτελείται από 23 μη κυβερνητικές οργανώσεις και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, κάλεσαν την Ελληνική κυβέρνηση να «αποτρέψει ρητά τους αστυνομικους από βίαιες πρακτικές με ρατσιστικά κίνητρα» αναφερομενοι σε 15 περιστατικά όπου οι "παράνομες πράξεις" είχαν λάβει χώρα. 

Υπήρξαν μια σειρά από καταγγελιες που υποστηριζουν ισχυρή υποστήριξη της Χρυσής Αυγής απο την αστυνομια, το ακροδεξιο κόμμα που αυξήθηκε σε δημοτικότητα πέρυσι, κερδίζοντας 18 έδρες στις κοινοβουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. 

Αλλά ο εκπρόσωπος της αστυνομίας Χρ. Μανουράς επιμένει ότι οι προτιμήσεις ψήφου είναι ένα προσωπικό ζήτημα. 

"Ό, τιδηποτε ένας αστυνομικός μπορεί να αισθάνεται στην ιδιωτική του ζωή, όταν έρχονται για να εργαστούν και φορουν τη στολη τους, παιρνουν τις αξίες του σωματος», λέει

Η Ελληνική Αστυνομία έχει απόλυτο σεβασμό στα ανθρωπινα δικαιωματα και αντιμετωπίζει τους ανθρώπους όλων των χρωμάτων και των εθνικοτητων ως συνανθρώπους, λέει.

"Φυσικά και δεν μπορώ να αποκλείσω το ενδεχόμενο ότι ένας αστυνομικός μπορεί να μην ενεργήσει σωστά," προσθέτει, "αλλά αυτό θα ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό." 
Είπε ότι δεν μπορούσε να σχολιάσει τις περιπτώσεις των Hyun Young Jung και του Christian Ukwuorji, καθώς είναι υπό διερεύνηση. 

Το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών δεν απάντησε στα αιτηματα να συζητηθουν οι περιπτώσεις.
Όταν ο Jung απελευθερώθηκε από την αστυνομία χωρίς διωξη μόλις λίγες ώρες μετά την κράτηση, ένας αξιωματικός του φώναξε "Hey Korean, go home!"

Αντι γι αυτο ο Jung πήγε κατ' ευθείαν στην κορεατική Πρεσβεία στην Αθήνα και επέστρεψε με τον πρόξενο να αντιμετωπίσει τους άνδρες που είπε οτι τον ειχαν χτύπησει.

Χρειάστηκαν πέντε επιπλέον επισκέψεις στο αστυνομικό τμήμα, μια επίσημη καταγγελία από την πρεσβεία του αρχηγού της αστυνομίας και 10 ημέρες αναμονής πριν οι αστυνομικοί που εμπλέκονται στην υπόθεση του Jung να ονομασθουν!

Εν τω μεταξύ, ο τουριστας εχει δημοσιεύσει την ιστορία του σ ενα ταξιδιωτικο blog που διαβάζεται από περισσότερους από 60.000 ανθρώπους. Η υπόθεση μετατράπηκε σε πλήρες διπλωματικό επεισόδιο με τον πρέσβη της Κορέας στην Ελλάδα ζητώντας συνάντηση με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, και τον Ελληνα Αρχηγό της Αστυνομίας, να επιμενει σε μια δίκαιη έρευνα και μια δίκαιη τιμωρία για τους εμπλεκόμενους αστυνομικους. Ο Jung, ο οποίος είναι τώρα στο τελευταίο σκέλος των ταξιδιών του στις ΗΠΑ, εξακολουθεί να περιμένει την ετυμηγορία της αστυνομίας, αλλά λέει ότι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της δεν θα επιστρέψει ποτέ στην Ελλάδα.

"Κάθε φορά που οι άνθρωποι με ρωτούν αν θα πρέπει να επισκεφθούν την Ελλάδα, τους λέω να πάνε στην Τουρκία, αντι για εκει!" 
Ο Christian Ukwuorji, ο οποίος κατέθεσε επίσης επίσημη καταγγελία κατά της αστυνομίας με τη βοήθεια της αμερικανικής Πρεσβείας, περιμένει παν από 6 μήνες για καποιο αποτέλεσμα. Θα ήθελε να δει τους ανθρώπους που τον χτύπησαν να διώκονται, αλλά λέει ότι δεν εχει πολλες ελπιδες στη δικαιοσύνη. "Η αστυνομία εκεί είναι πολύ διεφθαρμένη και τίποτα δεν γίνεται γι 'αυτό», λέει. "Έχω μάθει μαθει οτι ετσι είναι η Ελλάδα ".

Mτφ κειμενου απο ΒΒC

(Οι υπογραμμισεις δεν ανηκουν στο αρχικο κειμενο)

πηγη:http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.gr/

ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΑΒΑΝ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜ.ΑΡ ΣΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΤΕΛΑΒΑΝ ΤΗ ΒΙΛΛΑ ΑΜΑΛΙΑ.

Η καταστολή της πολύμηνης απεργίας των Χαλυβουργών, η ναζιστικής έμπνευσης επιχείρηση «Ξένιος Ζευς» σε συνδυασμό με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τα βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ των αντιφασιστών της μοτοπορείας. Το αιματοκύλισμα απεργιών στο κέντρο της Αθήνας και η διαπόμπευση νεαρών διαδηλωτών. Η εισβολή των ΕΚΑΜ στην κατάληψη Δέλτα, όπως και η εισβολή με ΜΑΤ για το σπάσιμο της απεργίας των καθαριστών στο ΑΠΘ. Το τσάκισμα των καταπιεσμένων και όσων αγωνίζονται για την κοινωνική απελευθέρωση είναι δείγμα μιας συνολικής πολίτικης γραμμής: το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης να πέσει στις πλάτες των «από κάτω». Για να διατηρηθούν αλώβητα τα πολιτικά και οικονομικά προνομία της κυρίαρχης τάξης. Το κόμμα της ΔΗΜΑΡ προσφέρει το αριστερό άλλοθι στην επίθεση αυτή. Δεν έχουμε ξεχάσει ότι ο Καμίνης ήταν η πρόταση της ΔΗΜΑΡ στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, στιγμές από το «έργο» του οποίου είναι η εκκένωση των άστεγων στο πνευματικό κέντρο Αθηνών και η εκκένωση της κατειλημμένης δημοτικής αγοράς της Κυψέλης...

Μια στιγμή αυτού του πολέμου αποτελεί και η εκκένωση της κατάληψης Villa Am alias στις 20/12/2012. Μιας κατάληψης που για 22 χρόνια προτάσσει την αυτοοργάνωση, την αντίσταση και την αλληλεγγύη, που στάθηκε ανάχωμα στους φασίστες και στις επιθέσεις τους, μέρα και νύχτα. Λίγες μέρες μετά ακολουθεί η εισβολή στα στέκια στην ΑΣΟΕΕ και στις ραδιοφωνίες ανατρεπτικής έκφρασης 98FM, συνδυασμένη με 17 συλλήψεις μεταναστών μικροπωλητών στον προαύλιο χώρο της σχολής.

Η κυβερνητική ρητορική περί κουκουλοφόρων και ανομίας, καλά ενορχηστρωμένη από τους ρουφιάνους των ΜΜΕ, στοχοποιούν χωρίς προσχήματα τον εσωτερικό εχθρό και κάθε κοινωνική και ταξική αντίσταση, οργανώνοντας την πολιτική εξόντωσης τους. Το τέλος των ψευδαισθήσεων περί κοινωνικής ευημερίας και κράτους πρόνοιας έρχεται να δώσει τη θέση του σ’ ένα σκληρό φασιστοποιημένο καθεστώς που το μόνο πράγμα που του έχει απομείνει για να επιβληθεί, είναι ο φόβος. Ο φόβος για τη φτώχεια, την ανεργία, την πεινά, ο φόβος της καταστολής, των φυλάκων, των φασιστικών συμμοριών , των μπάτσων...

Γιατί γνωρίζουν ότι η επιβολή της λεηλασίας και της εξόντωσης των ζωών μας δεν είναι αποτέλεσμα απόφασης, αλλά μάχης. Μιας μάχης που πρέπει να δώσουμε. Για την κατάργηση του καπιταλισμού . Για την κοινωνική απελευθέρωση.

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΚΑΜΠΤΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕ ΦΙΜΩΝΟΝΤΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΣΧΟΝΤΑΙ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ

ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΟΡΘΩΝΕΤΑΙ

ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗ VILLA AMALIAS

5 έως 12 Γενάρη 2013: Εβδομάδα Πανελλαδικών Δράσεων Αλληλεγγύης

Πορεία Αλληλεγγύης Σάββατο 12/1 12.00 Προπύλαια

Σύντροφοι-συντρόφισσες, Αλληλέγγυοι-Αλληλεγγύες από το κατειλημμένο κτήριο της 

ΔΗΜΑΡ

πηγη:indymedia

ΧΙΟΝΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ........

ΕΧΩ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΑΣΤΕΓΟ 


ΠΟΥ ΖΕΙ ΣΕ  ΜΕΣ ΣΕ  ΧΑΡΤΟΝΙ 


ΑΠΟ ΨΥΓΕΙΟ ΔΙΠΟΡΤΟ              "MADE IN GERMANY"


KAI  ΛΕΕΙ ΠΩΣ  ΚΡΥΩΝΕΙ....

476 ΕΥΡΩ Ο ΚΑΤΩΤΑΤΟΣ ΜΙΣΘΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ 2013 - ΝΕΟ "ΨΑΛΙΔΙ" ΣΤΑ ΕΦΑΠΑΞ!

ΠΑΡΕΛΘΟΝ Η ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Οριστικά στο παρελθόν φαίνεται πως θα ανήκει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) της οποίας η ισχύς θα εκλείψει στις 31 Μαρτίου το νέου έτους και όπως όλα δείχνουν είναι πιθανόν να μην υπογραφεί νέα σύμβαση. Σύμφωνα με την εφημερίδα REAL στην αγορά κυριαρχούν πλέον οι ατομικές συμβάσεις και ο ελάχιστος κατώτατος μισθός ορίζεται πλέον από το κράτος. Επίσης σύμφωνα με το νέο καθεστώς που τίθεται σε ισχύ από την 1η Απριλίου οι εργοδότες ακόμη και αν υπογραφεί νέα ΕΓΣΣΕ θα μπορούν να επιλέγουν αν θα αμείβουν τους εργαζόμενούς τους βάσει όσων θα προβλέπει η ΕΓΣΣΕ ή με τους μισθούς που θα προβλέπει το κράτος με την υπογραφή επιχειρησιακής ή ατομικής σύμβασης.

ΟΙ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ

- Τον τελευταίο λόγο στη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού θα έχει το κράτος από την 1η Απριλίου

- Όσοι προσλαμβάνονται για πρώτη φορά και είναι κάτω των 25 ετών θα αμείβονται με 510 ευρώ μικτά (που σημαίνει 440 ευρώ καθαρά), ενώ όσοι προσλαμβάνονται και είναι άνω των 25 ετών θα αμείβονται με 586 ευρώ μικτά, δηλαδή 476 ευρώ καθαρά.

- "Παγώνουν" οι τριετίες μέχρι η ανεργία να φτάσει το 10%

- Καταργείται το επίδομα γάμου για όσους αμείβονται με την ΕΓΣΣΕ

- Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας παύουν να είναι δεσμευτικές για τις επιχειρήσεις

ΝΕΟ "ΨΑΛΙΔΙ" ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΦΑΠΑΞ

Παρά τις περικοπές που έχουν γίνει μέχρι στιγμής στα εφάπαξ έρχεται κι άλλο νέο "ψαλίδι". Ειδικότερα όσοι συνταξιοδοτούνται από 1/1/2014 θα εισπράττουν ακόμη μικρότερα εφάπαξ αφού είναι θέμα χρόνου η έκδοση νέας υπουργικής απόφασης που θα καθορίζει "νέα τεχνική βάση" για τον υπολογισμό του εφάπαξ σε όλα τα ταμεία πρόνοιας.

ΕΦΙΑΛΤΗΣ Η ΑΝΕΡΓΙΑ - "ΣΤΡΑΒΑ ΜΑΤΙΑ" ΣΤΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΛΑΒΑΝ

Η ανεργία "καλπάζει" και χιλιάδες εργαζόμενοι αμείβονται με μεγάλες καθυστερήσεις μη μπορώντας πια να ανταπεξέλθουν στις βασικές υποχρεώσεις τους με τα λίγα έναντι που λαμβάνουν. Μέσα σε αυτή την κατάσταση χιλιάδες εργαζόμενοι δεν έλαβαν ούτε το δώρο των Χριστουγέννων ή στην καλύτερη περίπτωση το λαμβάνουν κι αυτό με έναντι. Όμως στην πλειοψηφία τους κρατάνε το στόμα τους κλειστό και δεν προχωρούν σε καταγγελία υπό το φόβο μη βρεθούν αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της ανεργίας. Σημειώνεται ότι μόνο στην Αττική οι εργαζόμενοι που είναι απλήρωτοι από ένας έως 5 μήνες ξεπερνούν τις 700.000.

ΠΗΓΗ:http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10575:efapaks-misthos-katotatos&catid=42:ergasiakes-sxeseis&Itemid=168

Έτος Καβάφη το 2013

       
                                         
«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το 'χει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τ' όχι - το σωστό - εις όλην την ζωή του».
Σημαδιακό έτος το 2013....

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές της νεοελληνικής λογοτεχνίας...

Με αφορμή την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση του κορυφαίου ποιητή το υπουργείο Πολιτισμού ανακηρύσσει το 2013 «Ετος Κ.Π. Καβάφη».  Ο Κωνσταντίνος Καβάφης (1863 - 1933) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από έντονη συμβολιστική τάση και συνδυάζεται με λιτό, αλλά διαχρονικά επίκαιρο, λόγο.  Η ειρωνική διάθεση, η γνωστή «καβαφική ειρωνεία», συνδυάζεται με την τραγικότητα της πραγματικότητας και αποτέλεσε το σημείο αναφοράς για πολλούς μεταγενέστερους ποιητές.  Το έργο του έγινε αντικείμενο μακρόχρονης μελέτης σε όλο τον κόσμο και ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, γιαπωνέζικα και σε πολλές άλλες γλώσσες.

Οι πράξεις αλληλεγγύης δεν γίνονται με όρους και προϋποθέσεις

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

Η κρίση έχει διευρύνει τις δομές αλληλεγγύης και, ίσως, μετά το πέρας της κρίσης, θα ζούμε σε μια άλλη κοινωνία, σε μια κοινωνία αλληλέγγυα και συλλογική. Αυτό είναι το πιο ελπιδοφόρο συμπέρασμα από τη συνέντευξη με τον συγγραφέα Σταύρο Ζουμπουλάκη, με τον οποίο συζητήσαμε για την Εκκλησία, τη δράση της Χρυσής Αυγής και τις δομές αλληλεγγύης. Για να καταφέρουμε, όμως, να φτιάξουμε και να ζήσουμε μια άλλη κοινωνία, πρέπει πρώτα να ανακόψουμε το φασισμό δημιουργώντας ένα ευρύ αντιφασιστικό μέτωπο με τη συμμετοχή όλων των δημοκρατικών δυνάμεων.

Τη συνέντευξη
πήρε η Ιωάννα Δρόσου

Λόγω και των Χριστουγέννων πολλά είναι τα ρεπορτάζ που δημοσιεύονται στον τύπο περιγράφοντας την οικογένεια την εποχή της κρίσης. Διατηρούνται ακόμα οι οικογενειακοί δεσμοί έχουν διαρραγεί;
Ίσως να μην υπάρχει ρήγμα αλλά το αντίθετο, να έχουν ενισχυθεί δηλαδή οι οικογενειακοί δεσμοί, λόγω ακριβώς της κρίσης. Αυτό δεν πρέπει να το εννοούμε μόνο θετικά, έχει και αρνητικές όψεις. Η ευρωπαϊκή, κυρίως, κατάκτηση να φεύγει το παιδί από το πατρικό σπίτι η μετά την ενηλικίωσή του, βλέπουμε σήμερα ότι αντιστρέφεται. Ακόμη και όσοι έχουν φύγει, προστρέχουν κι αυτοί στη βοήθεια των γονιών και των παππούδων. Σε αυτή τη βαθιά οικονομική κρίση, όπου η δυστυχία γύρω μας είναι ψηλαφητή, η οικογένεια αποτελεί ενδεχομένως και πάλι το πρώτο και έσχατο καταφύγιο αλληλεγγύης. Τι θα γίνει όμως με όλους εκείνους που δεν έχουν οικογένεια ή που η οικογένειά τους δεν μπορεί να τους βοηθήσει;

Τα τελευταία χρόνια δημιουργούνται παντού δομές αλληλεγγύης. Και η συζήτηση περιστρέφεται στο αν η αλληλεγγύη είναι φιλανθρωπία ή όχι. Ποια η γνώμη σας;
Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει διαφορά. Η αλληλεγγύη είναι εξ ορισμού φιλάνθρωπη. Αν ως φιλανθρωπία εννοούμε μόνο την ατομική ηθική πράξη βοήθειας ενός ανθρώπου προς έναν άλλον, τότε πράγματι σήμερα βλέπουμε να αναπτύσσονται θεσμικότερες μορφές φιλανθρωπικού έργου, αυτό που εσείς ονομάζετε «δομές αλληλεγγύης». Είναι πολύ σημαντικό. Μεγάλο μέρος της αλληλεγγύης το σηκώνει σήμερα η Εκκλησία. Σε κάθε ενορία υπάρχει μέριμνα για ένα πιάτο φαγητό, για φάρμακα, ρούχα κλπ. Αναλόγως με τις δυνατότητες της ενορίας, μπορεί να σιτίζονται από 50-60 μέχρι 300 και πάνω άνθρωποι. Το γεγονός αυτό είναι κατά μέγα μέρος αφανές, και ορθώς είναι αφανές, γιατί η αγάπη για τον συνάνθρωπο, όταν διαφημίζεται, αυτοακυρώνεται. Ίσως μετά το τέλος της κρίσης να περάσουμε σε πιο αλληλέγγυες κοινωνικές σχέσεις, αφήνοντας πίσω μας αυτή την εγωιστική επιδίωξη ατομικής ευμάρειας που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Και αν δεν γίνουμε πιο αλληλέγγυοι, ας αποκτήσουμε τουλάχιστον μεγαλύτερη αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος.

Δομές αλληλεγγύης φτιάχνει και η Χρυσή Αυγή, θέτοντας όμως όρους και προϋποθέσεις. Στην αλληλεγγύη μπορεί να υπάρχουν κριτήρια;
Αυτό που κάνει η Χρυσή Αυγή είναι εφιαλτικό. Η αλληλεγγύη έχει ένα γνώρισμα: είναι απροϋπόθετη. Όταν κάποιος έχει ανάγκη, έχει ανάγκη. Τελεία και παύλα. Δεν γίνεται η πράξη της αλληλεγγύης και της αγάπης να τίθεται υπό όρους και προϋποθέσεις έθνους, θρησκείας, χρώματος, κοινωνικής τάξεως, ηλικίας κ.λπ. Θεωρώ ανατριχιαστική αυτή την πρακτική της Χρυσής Αυγής και για αυτούς που την κάνουν αλλά και για αυτούς που τη δέχονται. Θα μου πείτε ότι σε κάποιον που πεινάει δεν μπορούμε να ζητάμε τέτοιου είδους ευαισθησίες. Δεν μπορώ πάντως να δεχτώ ότι λόγω αίματος και χρώματος θα φάω εγώ και για τους ίδιους ακριβώς λόγους ο άλλος θα μείνει να πεινάει. Το λέω ίσως επειδή εγώ δεν πεινάω. Δεν ξέρω, πράγματι, τι θα έκανα αν πεινούσα.

Η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί το τρίπτυχο «Θρησκεία, Πατρίδα, Οικογένεια». Πόσο, όμως, κοντά στο χριστιανισμό είναι οι πρακτικές της;
 Η Χρυσή Αυγή είναι ναζιστική οργάνωση. Είναι λοιπόν ριζικά και βαθιά αντιχριστιανική, όπως όλα τα ναζιστικά κινήματα. Τα κινήματα αυτά, όταν αντιλαμβάνονταν ότι δεν τα συνέφερε η άμεση σύγκρουση με τη θρησκεία, άλλαζαν τον δημόσιο λόγο τους, γιατί ήθελαν να προσεταιριστούν όλον αυτό τον κόσμο που το θεωρούσαν δυνάμει δικό τους. Αυτό ακριβώς κάνει και η Χρυσή Αυγή σήμερα. Ο ορθόδοξος κόσμος είναι διαπαιδαγωγημένος εθνικά. Όποιος επομένως μιλάει για πατρίδα και θρησκεία, έχει μεγάλες πιθανότητες να τον κερδίσει αυτόν τον κόσμο, ειδικά σε περίοδο κρίσης. Με αυτόν τον τρόπο έχουν προσελκυσθεί από την Χρυσή Αυγή πολλοί πιστοί, ιερείς, μοναχοί και επίσκοποι. Δεν ξεγελάστηκαν, αλλά η ίδια η διαμόρφωσή τους τούς οδήγησε προς τα εκεί.

Στους κόλπους της Χρυσής Αυγής εμφανίζονται ως υποστηρικτές εκπρόσωποι της Εκκλησίας. Πώς ερμηνεύετε αυτή τη στάση;
Έχουμε τρεις επισκόπους που είναι ρητά με το μέρος της Χρυσής Αυγής, αρκετούς ιερείς και μοναχούς και πολλούς πιστούς. Αν κρίνουμε τη στάση τους με κριτήριο την ευαγγελική διδασκαλία, τότε η στάση αυτή είναι απολύτως ακατανόητη και απαράδεκτη. Αν θέλουμε να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό, πρέπει να λάβουμε υπόψη την πρόσφατη ιστορική διαδρομή της διοικούσας Εκκλησίας, ότι δηλαδή από την περίοδο του Εμφυλίου και μετά ταυτίζεται με τη δεξιά, ουχ ήττον και με την ακροδεξιά. Μην ξεχνάτε ότι η Εκκλησία συνεργάστηκε με αγαστό τρόπο με την δικτατορία και ότι στη μεταπολίτευση είναι ο μοναδικός θεσμός όπου δεν έγινε αποχουντοποίηση. Η Εκκλησία δεν γνώρισε μεταπολίτευση. Απεναντίας, ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ εμφανίστηκε σχεδόν αντιδικτατορικός, επειδή ανέτρεψε τον εκλεκτό της Χούντας, τον Ιερώνυμο, ενώ ο ίδιος είχε οριστεί αρχιεπίσκοπος από τον Ιωαννίδη, δηλαδή από τη σκληρότερη έκφραση της χούντας. Είναι αλήθεια ότι ο Σεραφείμ, για λόγους προσωπικής πολιτικής επιβίωσής του, αποσυνέδεσε την Εκκλησία από τη δεξιά (συνεργάστηκε πολύ καλά με το ΠΑΣΟΚ), αλλά ο διάδοχός του Χριστόδουλος την επαναταύτισε. Άρα δεν είναι προς έκπληξη, αν δούμε τα πράγματα υπό το πρίσμα της πρόσφατης ιστορίας, που χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί, στρέφονται προς τη Χρυσή Αυγή.

Η Χρυσή Αυγή έχει θεωρήσει προνομιακό της πεδίο τα σχολεία και στρέφεται προς τους μαθητές…
Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο κρίσιμο σημείο και, αν δεν το προσέξουμε, τότε το παιχνίδι θα χαθεί. Η σαγήνευση των μαθητών από τη Χρυσή Αυγή περνάει από το δρόμο της σωματικής ρώμης, της λατρείας της δύναμης, των γυμναστηρίων, των αθλητικών σωματείων κλπ. Κάποια γνωρίσματα της εφηβείας που κάποτε οδηγούσαν τους μαθητές να γίνουν αριστεροί, τους οδηγούν σήμερα να γίνουν χρυσαυγίτες, θεωρώντας ότι μόνο η Χρυσή Αυγή αντιστέκεται στο σύστημα.

Πώς θα ανακοπεί η παρέμβαση της Χρυσής Αυγής στα σχολεία;
Εκείνοι που κυρίως μπορεί να την ανακόψουν είναι οι καθηγητές. Για να το κάνουν βέβαια αυτό πρέπει πρώτα να πειστούν οι ίδιοι για την κρισιμότητα του ζητήματος και επίσης να απαλλαγούν από τον φόβο. Το εργαλείο της Χρυσής Αυγής είναι ο φόβος. Αν αυτός πάψει να λειτουργεί και υπάρξει σχεδιασμός και συντονισμός των προσπαθειών στα σχολεία, τότε το μαθητικό ρεύμα προς τη Χρυσή Αυγή θα ανακοπεί.

Πιστεύετε ότι η Χρυσή Αυγή πρέπει να βγει εκτός νόμου;
Πέραν του ότι απαγορεύεται από το Σύνταγμα, δεν είναι εύκολο πολιτικά να απαγορεύσεις ένα κόμμα του 7% ή δημοσκοπικά του 12%. Απέναντι στη Χρυσή Αυγή έχουμε καταρχάς τον ποινικό κώδικα. Εκείνο όμως που κυρίως χρειάζεται για την αντιμετώπισή της είναι μια μεγάλη και ευρεία δημοκρατική συμπαράταξη. Αυτοί που μπορούν περισσότερο να απονομιμοποιήσουν τη Χρυσή Αυγή ιδεολογικά και ηθικά, είναι οι άνθρωποι και οι θεσμοί του συντηρητικού κόσμου. Αν η υπόθεση της Χρυσής Αυγής γίνει μια μονομαχία ανάμεσα σε αυτήν και τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον αντιεξουσιαστικό χώρο, νομίζω ότι τότε είναι χαμένο το παιχνίδι. Αντίθετα, αν η Εκκλησία εξέδιδε μια βαρυσήμαντη και ρητή, επίσημη ανακοίνωση καταδίκης της Χρυσής Αυγής ή αν έκανε κάτι παρόμοιο η Ακαδημία Αθηνών, πιστεύω ότι αυτό θα αποτελούσε σοβαρή απονομιμοποίησή της. Βεβαίως, αν δεν ξεπεραστεί η κρίση, δύσκολα θα τελειώσουμε με τη Χρυσή Αυγή.

Επίσης γίνεται πολύς λόγος για το αντιφασιστικό κίνημα. Αν πρέπει δηλαδή να αποτελείται από ευρύτερες δημοκρατικές δυνάμεις ή από τις αντιμνημονιακές. Ποια η άποψή σας;
Πιστεύω ασφαλώς το πρώτο: ευρεία δημοκρατική συμπαράταξη. Μακάρι η Νέα Δημοκρατία να εξέφραζε πιο έντονα την αντίθεσή της στη Χρυσή Αυγή.

Οι κυβερνητικές δυνάμεις προβάλλουν το επιχείρημα των δύο άκρων. Μήπως τελικά αυτό κάνει πιο ελκτική ακόμα τη Χρυσή Αυγή;
Η θεωρία των δύο άκρων, πολιτικά μιλώντας, ενισχύει τη Χρυσή Αυγή. Είμαι αντίθετός της. Αυτή όμως η απόρριψη της θεωρίας των δύο άκρων πρέπει να συνοδεύεται από την υπεράσπιση των δημοκρατικών κανόνων, πρέπει άρα να καταδικάζει τη βία.

Ακόμα και αν η βία είναι αμυντική;
Το θέμα της βίας είναι τεράστιο και είναι άλυτο. Τι θα πει είμαι κατά της βίας; Είμαι κατά της Γαλλικής Επανάστασης; Πάνω σε αυτή τη βία θεμελιώθηκε ο πολιτισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είμαστε κατά της βίας του 1821; Πάνω σε αυτή τη βία θεμελιώθηκε το ελληνικό κράτος. Τη βία δεν μπορεί παρά να την κρίνουμε κατά περίσταση και κάνοντας πολλές διακρίσεις. Γενικές καταδίκες της βίας είναι αφελείς και ποιητικορητορικές. Στην πολιτική αντιπαράθεση, πάντως, στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες πρέπει να τηρούμε κανόνες. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και αν κάποιος ασκήσει βία, θα πρέπει να αναλάβει και τις συνέπειες των νόμων του δημοκρατικού κράτους.

* Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης είναι συγγραφέας, πρώην διευθυντής του περιοδικού «Νέα Εστία».

πηγη:http://www.epohi.gr/portal/politiki/13290

ΔΕΝ φορολογούνται οι Έλληνες μεγιστάνες.!!!

Στο νέο τεύχος του Unfollow , μπορείτε να διαβάσετε, μεταξύ άλλων, τα εκκαθαριστικά σημειώματα των φορολογικών δηλώσεων του Σωκράτη Κόκκαλη, του Γιάννη Αλαφούζου, του Ανδρέα Βγενόπουλου και του Νικόλαου Μάνεση. Επίσης, μπορείτε να πληροφορηθείτε τον τρόπο με τον οποίο ΔΕΝ φορολογούνται οι Έλληνες μεγιστάνες. 



πηγη:http://pitsirikos.net/2013/01/unfollow-8/

Pedro Juan Gutiérrez, ο συγγραφέας που παρουσιάζει την “άλλη” Havana.

           
                                              Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες .

 Ένας κουβανός συγγραφέας, ίσως από τις πιο καλτ μορφές της γενιάς του . Μια προσωπικότητα αμφιλεγόμενη αλλά σίγουρα ενδιαφέρουσα.Για κάποιους πορνογράφος για άλλους ανθρωπολόγος ή απλός κατακριτής του καστρικού καθεστώτος της Κούβας. Γεννημένος το 1950 στην επαρχία Matanzas ,στην Κούβα έχει αποκτήσει δικαίως τον τίτλο του αρχηγού του βρώμικου ρεαλισμού έχοντας εκδόσει δεκάδες βιβλία με γνωστότερα στην Ελλάδα τα “η βρώμικη τριλογία της Αβάνας” , “ο βασιλιάς της Αβάνας” , ” η μελαγχολία των λιονταριών” και “ο έρωτας νοστάλγησε την Κούβα” τα οποία ωστόσο ποτέ δεν έφτασαν επίσημα στα χέρια των κουβανών με την λογοκρισία στην κουμουνιστική Κούβα να αποτρέπει την κυκλοφορία τους .

Και αυτό ίσως γιατί διαβάζοντας κανείς τα βιβλία του βλέπει μέσα από τα μάτια του την άγνωστη πλευρά της Κούβας του Φιντέλ Κάστρο . Αυτή της φτώχιας , της εξαθλίωσης , του παθιασμένου έρωτα , του σεξ σε συνδυασμό πάντοτε με το ρούμι που ρέει άφθονο .

Ο ίδιος μόνιμος κάτοικος του κέντρου της Αβάνας λατρεύει την σκοτεινή της πλευρά που αν και επικίνδυνη πάντα αποτελεί σημείο αναφοράς για τα έργα του . Άλλωστε όπως ο ίδιος πάντα υποστηρίζει σ’ αυτή την άλλη  πλευρά κρύβεται ο αληθινός χαρακτήρας του ανθρώπου , οι αληθινές επιθυμίες του , το πρόσωπο του και αυτός σαν περιπλανόμενος γάτος στα σοκάκια της πρωτέυουσας δεν χάνει ευκαιρία να την παρατηρεί και να την καταγράφει. Δεν θα μπορούσε και αλλιώς να είναι τόσο αυτοβιογραφικός και παραστατικός αν δεν ζούσε στις γειτονίες τις οποίες και αφηγείται . 

Η λατρεία του για την Κούβα είναι εμφανής . Έχοντας ζήσει και κάποια χρόνια εκτός αυτής η αγάπη του για την πατρίδα του μεγάλωσε ακόμη ταχύτερα . Οι κουβανοί όπως λέει είναι ένα απίστευτο μίγμα αφρικανών με ισπανούς κάτι που τους δίνει αυτή την ιδιαίτερη ομορφιά που διαθέτουν . Αυτή είναι άλλωστε και μια από τις αιτίες που το σεξ αποτελεί ανάσα για τους κουβανούς . Σε μια χώρα όπου τις περισσότερες μέρες του χρόνου κάνει υπερβολική ζέστη , όπου όλοι φορούν ελάχιστα ρούχα , όπου όλες οι γυναίκες έχουν απίστευτο σώμα τι άλλο μένει για να ανέβει η λίμπιτος ?

Αυτή η παράμετρος είναι φυσικά που κάνει την γραφή του τόσο ιδιαίτερη . Αφηγούμενος στην “βρώμικη τριλογία της Αβάνας” σε πρώτο πρόσωπο και δίνοντας στον πρωταγωνιστή το όνομα του μαγνητίζει τον αναγνώστη με τον σκληρό ρεαλισμό κατά τον οποίο η αφήγηση είναι τόσο λεπτομερής και ωμή που ίσως με την πρώτη ματιά ξενίζει . Βέβαια όπως ο ίδιος λέει η χρήση πρώτο προσώπου δεν είναι τυχαία καθώς κατά ένα μεγάλο ποσοστό γύρω στο 80% τα γεγονότα που αφηγείται είναι αληθινά .

Παρακάτω ακολουθεί μια συνέντευξη για λογαριασμό της εφημερίδας “Το Βήμα” , που έδωσε στον δημοσιογράφο Λυκουρόπουλο Γεώργιο , στην Αβάνα.

Ρούμι, Φιντέλ και Πέδρο Γκουτιέρες

                                                                                                              Η Αβάνα μέσα από τα μάτια του διάσημου κουβανού συγγραφέα.

Καθώς περιμένω τον συγγραφέα Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες στην κεντρική πλατεία της Αβάνας, οι εικόνες γύρω μου είναι εικόνες από τα βιβλία του. Το ξενοδοχείο «Ινγκλατέρα» με την αισθητική των 70s, οι μπάντες που παίζουν Buena Vista και το Καπιτώλιο, λίγα μέτρα πιο πέρα, που τραβάει τα φλας των χιλιάδων τουριστών, οι πλανόδιοι που θέλουν να σου πουλήσουν πούρα στη «ζούλα» και οι μουλάτες που παραγγέλνουν ρούμι. Ο Γκουτιέρες φτάνει με ένα μπουφάν και ένα τζιν παντελόνι, ένας άνθρωπος πράος με βαθύ βλέμμα, αποπνέοντας μια εικόνα διαφορετική από την τραχύτητα των αφηγήσεών του. Μόλις κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο «Η μελαγχολία των λιονταριών» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, το έκτο βιβλίο του που κυκλοφορεί στην Ελλάδα – με σημείο αναφοράς για τους θαυμαστές του το θρυλικό «Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας». Οπως λέει και στο καινούργιο του βιβλίο, ο ίδιος ο συγγραφέας κουβαλάει μέσα του χιλιάδες εαυτούς, που πολλαπλασιάζονται: πρώην δημοσιογράφος, μεγαλωμένος και ανδρωμένος κοντά στην αγαπημένη του Μαλεκόν – η παραλία της Αβάνας που διασχίζει την πόλη με θέα στον κόλπο του Μεξικού –, πατέρας πέντε παιδιών από τρεις διαφορετικούς γάμους, ζυμωμένος μέσα στη φτώχεια και στη διανόηση της Κούβας, ένας κάτοικος Αβάνας που μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο γράψιμο, στο ρούμι στα πιο underground στέκια της πόλης και σε σποραδικά ταξίδια στην Ισπανία για να συναντά την τρίτη γυναίκα του. Μετά την αναγνωριστική συνάντηση ακολουθεί μια δεύτερη στο διαμέρισμά του με θέα πάνω στη Μαλεκόν. Περπατώντας από εκεί μπορείς να δεις με τα μάτια σου τα εξαθλιωμένα σπίτια των Αφροκουβανών που δημιουργούν ένα εκπληκτικό μωσαϊκό από εικόνες σε ένα ταξίδι σε άλλη εποχή. Πλησιάζοντας προς το θρυλικό ξενοδοχείο «Νασιονάλ», κάποτε, προ Κάστρο, «άντρο» της αμερικανικής μαφίας, είναι σαν να ταξιδεύεις δεκαετίες. Μπερδεύονται μπροστά σου οι αμερικανοί τουρίστες και οι κουβανές χινετέρας, που τόσο τις μνημονεύει ο Γκουτιέρες στα βιβλία του – τα «κορίτσια» της Αβάνας. Havana libre, Havana triste. Κοιτάζοντας αυτόν τον ευαίσθητο και «μπαρουτοκαπνισμένο» 60άρη που έχω απέναντί μου, αφήνοντας πίσω μου το ασανσέρ μιας πολυκατοικίας όπου παραμονεύει η ποίηση σε κάθε γωνιά του κτιρίου, μνημονεύω τη φράση από το βιβλίο του «Ο δικός μας Γκράχαμ Γκριν», εκεί που ο πρωταγωνιστής λέει στον φιλοξενούμενό του αμερικανό επισκέπτη: «Στην Κούβα τίποτα δεν είναι “ακριβώς”. Εδώ βασιλεύει η γοητεία».
Ενας έλληνας τραγουδοποιός, ο Διονύσης Σαββόπουλος, έχει πει παλαιότερα ότι «τέχνη μπορείς να κάνεις κι απ’ τα σκουπίδια». Είναι προϋπόθεση ο πόνος για να προκύψει η γραφή για τον καλλιτέχνη, όπως έχουμε δει στα έργα σας; Ή και ζώντας με όλες σας τις ανέσεις θα γράφατε το ίδιο;«Για μένα είναι πολύ ξεκάθαρο. Κάποιος που ζει μια ζωή άνετη, βαρετή, εύκολη, δεν έχει τίποτε να πει. Αν είσαι ταμίας σε μια τράπεζα ή γραφιάς σε ένα οποιοδήποτε γραφείο, είναι πολύ δύσκολο να γράψεις μυθιστόρημα. Εκτός αν είσαι ο Κάφκα! Το βιβλίο που κυκλοφορεί τώρα, “Η μελαγχολία των λιονταριών”, γεννήθηκε σε μία από τις πιο βαρετές περιόδους της ζωής μου. Για να ξεπεράσω την ανία εκείνης της περιόδου, έγραψα αυτά τα διηγήματα. Ημουν στο Πινάλ ντε Ρίο, πολύ μακριά από την Αβάνα, και εκείνη την περίοδο ήμουν δημοσιογράφος. Μετακόμισα εδώ που μένω τώρα, το 1988. Αυτή η γειτονιά είναι γεμάτη βία, επιθετικότητα, ένταση. Την τρίτη ημέρα που ήμουν εδώ ήρθε ένας γείτονας από τον τρίτο όροφο και μου είπε: “Να προσέχεις τον γιο σου, γιατί εδώ πουλάνε μαριχουάνα και κοκαΐνη και μπορεί να τον χρησιμοποιήσουν για βαποράκι!”. Ο γιος μου ήταν τότε 10-11 χρόνων. Τρελάθηκα και είπα μέσα μου: “Πού ήρθα να μείνω;”. Εξι χρόνια αργότερα, το 1994, περνούσα μια φάση μεγάλης προσωπικής κρίσης σε όλους τους τομείς. Συναισθηματικά, οικονομικά, οικογενειακά. Είχε επίσης διαλυθεί το σύμπαν, η ιδεολογία, και είχαν γιγαντωθεί τα οικονομικά προβλήματα. Ημουν απελπισμένος, είχα αυτοκτονικές τάσεις, έφτασα στα όρια του αλκοολισμού. Και τότε άρχισα να γράφω τη “Βρόμικη τριλογία της Αβάνας”. Αυτό είναι η απάντηση στην ερώτησή σας. Η λογοτεχνία είναι πάνω απ’ όλα μια άσκηση σκέψης. Γιατί αυτό που κάνεις γράφοντας, ασυναίσθητα σχεδόν, είναι να αναλύεις συνέχεια τι γίνεται μέσα σου και γύρω σου».

«Ο Κάστρο είναι μια πολύ γοητευτική προσωπικότητα. Επιβλητικός, με μαγνητισμό και υψηλή ευφυΐα. Μια αληθινή ηγετική φιγούρα. Να σας πληροφορήσω ότι το πρότυπό του είναι ο Μέγας Αλέξανδρος!»

Χρησιμοποιείτε μια γλώσσα που μπορεί να χαρακτηριστεί «ωμή». Η γλώσσα της γραφής σας έχει αντίστοιχα αλλάξει ανάλογα με την περίοδο κατά την οποία εμπνέεστε και γράφετε; Είναι σκληρή η γλώσσα, αν και η αφετηρία γραφής είναι σκληρή; Αν αυτά που διηγείστε είναι αντίστοιχα;«Ναι, έτσι είναι. Εχει άμεση σχέση. Δεν “διαλέγεις” τη γλώσσα σου. Είναι όπως οι χειρονομίες που κάνεις όταν μιλάς. Οταν μιλάς εκνευρισμένος και αναστατωμένος, κάνεις πολλές χειρονομίες. Οταν είσαι ήρεμος, μιλάς αλλιώς. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και η γλώσσα. Παρακολουθούσα πρόσφατα μια συνέντευξη που είχα δώσει πριν από 25 χρόνια, σε περίοδο μεγάλης προσωπικής έντασης, και έβλεπα στο βίντεο πόσο πολύ χειρονομούσα, σε σημείο να αναρωτιέμαι: “Εγώ είμαι αυτός;”. Τώρα είμαι πολύ πιο ήρεμος και κατασταλαγμένος».
Υπό αυτήν την έννοια, γνωρίζοντας κάποιος το έργο ενός συγγραφέα, γνωρίζει και τον ίδιο τον συγγραφέα. Ή ξεχωρίζετε το έργο από την προσωπικότητα; Μπορεί να δημιουργείται ένας διχασμός στον αναγνώστη ανάμεσα στο βιβλίο και στη «συνέντευξη» για το βιβλίο;«Προσπαθώ να σέβομαι το μυαλό του αναγνώστη. Δεν θέλω να του τα εξηγώ όλα. Γράφω, νομίζω, με έναν κινηματογραφικό τρόπο. Και όπως σε μια ταινία δεν υπάρχει αφηγητής που περιγράφει την ταινία, αφήνοντας τον θεατή από την εικόνα και τους διαλόγους να δημιουργεί έναν ολόκληρο κόσμο, με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και τα βιβλία. Υπάρχουν, νομίζω, δύο τρόποι να γράφει κανείς. Ο ένας είναι να “χτίζεις” γράφοντας και ο άλλος είναι ο τρόπος της περιγραφής. Προσπαθώ να εφαρμόζω τον πρώτο. Πολλοί συγγραφείς γράφουν στο τρίτο πρόσωπο, περιγραφικά. Αυτό το βρίσκω εύκολο, αλλά όχι πειστικό. Προτιμώ να γράφω στο πρώτο πρόσωπο, χτίζοντας μια ιστορία, πράγμα που μου κοστίζει σε χρόνο και επεξεργασία. Μπορεί να περάσουν και δέκα χρόνια για να επεξεργαστώ ένα βιβλίο. Αλλά νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι πιο πειστικό για τον αναγνώστη».
Οπότε η ερώτηση είναι εύλογη. Τι ποσοστό από τα φοβερά και τρομερά που γράφετε για την Αβάνα είναι αληθινά και τι fiction; «Ενα 80% είναι πραγματικότητα». Ακούγεται εντυπωσιακό, γιατί πολλοί αναγνώστες σας στην Ελλάδα, από αυτούς που γνωρίζω τουλάχιστον, αναρωτήθηκαν αν τόση βιαιότητα που περιγράφεται στα βιβλία σας είναι αληθινή. Εχετε δει μπροστά στα μάτια σας τόση βιαιότητα σε ανθρώπινες σχέσεις και ιστορίες;«Και ακόμη περισσότερο! Η λογοτεχνία πρέπει να είναι πειστική. Και αυτό που πρέπει να κάνω εγώ πολλές φορές είναι να μειώνω την ένταση της πραγματικότητας για να την κάνω πειστική. Πρέπει να λάβετε υπόψη σας ότι όταν άρχισα να γράφω από τη δεκαετία του ’90, την οικονομικοπολιτική κρίση που περνούσε η Κούβα – και κυρίως η επαρχία της Κούβας, έξω από την Αβάνα – δεν μπορεί να τη διανοηθεί κανείς. Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς τι έζησε τότε η χώρα. Στη δεκαετία του ’80 οι οικονομικοί δείκτες της Κούβας ήταν καλύτεροι από κάθε άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής, σε βαθμό που οι οικονομικοί αναλυτές έλεγαν για τη Λατινική Αμερική ότι εκείνη η δεκαετία ήταν μια “χαμένη δεκαετία”. Για την Κούβα ήταν μια “κερδισμένη δεκαετία”. Επειτα όμως από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και γύρω στο 1990-1991 η πτώση ήταν κατακόρυφη και βίαιη».
Εχει ενδιαφέρον να ακούσουμε από τα δικά σας χείλη την εξήγηση.«Η εξάρτηση της Κούβας από τη Σοβιετική Ενωση και όλο το ανατολικό μπλοκ ήταν απόλυτη. Οπότε, με το που έπεσε το καθεστώς αυτό, η πτώση ήταν και για μας πολύ βίαιη».
Με αυτήν την καθαρή ματιά που έχετε για τα πράγματα, έχετε άποψη για το «τι έρχεται» για την Κούβα;«Δεν έχω να πω κάτι πολύ προσωπικό για το μέλλον. Οι Κινέζοι λένε ότι πάντα η Ιστορία κάνει κύκλους».
Ο Τσε Γκεβάρα στα «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας» γράφει κάποια στιγμή, διασχίζοντας όλες τις λατινικές χώρες, ότι «όλοι οι Νοτιοαμερικανοί είμαστε το ίδιο». Το ασπάζεστε αυτό και για την Κούβα;«Πιστεύω ότι υπάρχουν δύο “παρακλάδια” της Νότιας Αμερικής. Το ένα είναι το μείγμα των Αφρικανών με τους Ισπανούς, όπως εδώ στην Κούβα, που δίνει ένα αποτέλεσμα πολύ δυνατό, πολύ έντονο, πολύ ερωτικό. Το άλλο είναι η μείξη των ισπανών ή των πορτογάλων κατακτητών με τους ιθαγενείς, όπως είναι στη Βολιβία, στο Περού ή στο Μεξικό. Ανθρωπολογικά παρατηρώντας το, είναι δύο διαφορετικές ιστορίες. Πάντως, ειδικά για την Κούβα, αν θέλετε να σας πω, νομίζω ότι είναι και μια χώρα πολύ ευέλικτη επίσης. Γιατί μπορεί να υπάρχει η οικονομική πίεση, αλλά την ξεπερνάμε τραγουδώντας, χορεύοντας, κάνοντας έρωτα και πίνοντας ρούμι. Αν δεν υπάρχει φαγητό, δεν τρώμε, αλλά τουλάχιστον χορεύουμε και τραγουδάμε!».
Διαβάζετε ευρωπαϊκή λογοτεχνία;«Πιστεύω ότι η ευρωπαϊκή λογοτεχνία περνάει την πιο βαρετή περίοδο της ιστορίας της. Παρ’ όλο που πέρασε από δύο πολέμους και τη μεταπολεμική περίοδο, που ήταν πολύ δύσκολη για πολλές χώρες, και για την Ελλάδα, οι συγγραφείς είναι πολύ “σφιγμένοι” και συντηρητικοί. Αλλά είναι αυτό που λέγαμε. Οταν τόσα χρόνια είχαν λύσει τα οικονομικά προβλήματά τους οι χώρες της Ευρώπης και ζούσαν μια ρουτίνα, τότε και τα έργα των ανθρώπων τους γίνονταν πιο βαρετά. Επίσης υπάρχει και το καινούργιο φρούτο που έρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το “πολιτικώς ορθό”, που δεν μπορείς να το παρακολουθήσεις. Εχω κατηγορηθεί πολλές φορές για τη γραφή μου ως “φαλλοκράτης” ή “ρατσιστής”. Και, πράγματι, πολλοί ήρωες στα έργα μου είναι και φαλλοκράτες και ρατσιστές. Αλλά όσο και αν δεν θέλουν τέτοιες απόψεις, ας το υιοθετήσουν, έτσι είναι η κοινωνία, φαλλοκρατική και συχνά ρατσιστική. Δεν φοβάμαι να γράψω έτσι. Αν σταματήσω να γράφω όπως νιώθω και φοβάμαι μήπως δυσαρεστήσω ή ενοχλήσω ή προσβάλλω, αυτομάτως θα είμαι ένας βαρετός γραφιάς».
Μια και αναφέρετε τις ΗΠΑ, η μόνιμη συζήτηση στη Δύση από τη στιγμή που ασθένησε ο Φιντέλ Κάστρο είναι ότι, αν κάποια στιγμή φύγει από τη ζωή, την επόμενη μέρα θα αμερικανοποιηθεί η Κούβα, ευάλωτη πλέον σε άλωσή της. Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο τέλος του κύκλου έπειτα από 52 χρόνια;«Θα υπάρξει μια διαδικασία εκδημοκρατισμού και μια πιο φιλελεύθερη περίοδος, αλλά θα είναι μια διαδικασία σταδιακή και κανείς δεν ξέρει πώς θα κυλήσει. Οι Κουβανοί, ως έθνος, είμαστε πολύ σταθεροί. Και λόγω γεωγραφικής θέσης είμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Αρα είμαστε μαθημένοι να δεχόμαστε τις ξένες επιρροές και να τις απορροφούμε. Να τις ενσωματώνουμε σε αυτό που είμαστε και να τις κάνουμε κάτι άλλο».
Εννοείτε ότι αυτή η σταδιακή πολιτική αλλαγή θα γίνει μόνο από τους ίδιους τους Κουβανούς; Ή θα είναι πλέον η Κούβα ευάλωτη ακόμη και σε μια επέμβαση της αμερικανικής πολιτικής και κουλτούρας;«Η αλλαγή γίνεται ήδη ενώ μιλάμε. Υπάρχει μια γενιά μεγαλύτερη, που σιγά σιγά φεύγει και αναγκαστικά αλλάζουν τα πράγματα μέσω της νέας γενιάς. Ολοι συμφωνούμε στο να γίνει η όποια αλλαγή, ήρεμα και χωρίς να χυθεί αίμα. Χωρίς να χρειάζεται να βγει ο κόσμος στους δρόμους».
Αρα, δεν αποδέχεστε τη συζήτηση ότι η Κούβα θα αλλάξει το επόμενο πρωί που θα έχει φύγει από τη ζωή ο Κάστρο.«Οχι, όχι, σε καμία περίπτωση. Είναι ήδη μια διαδικασία που εξελίσσεται. Ηδη σήμερα ζούμε πολύ καλύτερα απ’ ό,τι πριν από δέκα χρόνια. Αν όχι πολύ καλύτερα, πάντως καλύτερα».
Αισθάνεστε μια ψυχολογική καταπίεση από τον οικονομικό αποκλεισμό που έχει η χώρα από το εμπάργκο της Δύσης;«Φυσικά και αισθάνομαι καταπίεση! Για παράδειγμα, στη δική μου περίπτωση, μέσα σε δύο-τρία χρόνια κλήθηκα από αμερικανικά πανεπιστήμια, στο Κολούμπια, στην Καλιφόρνια, στο Μπέρκλεϊ, να μιλήσω για τα βιβλία μου και ποτέ δεν πήρα βίζα για να πάω. Τα βιβλία μου προσπάθησα πρώτα να τα εκδώσω στην Κούβα, αλλά δεν τα έκαναν δεκτά εδώ. Iσως τα βιβλία μου να προκαλούν ενόχληση εδώ, γιατί κάποιοι μπορεί να κάνουν “πολιτική” ανάγνωση όσων γράφω. Τώρα με τον Ομπάμα δίνονται βίζες για πολιτιστικές ανταλλαγές και υπάρχουν εκατοντάδες μουσικοί, για παράδειγμα, που πηγαίνουν και έρχονται, και έτσι θα έπρεπε να είναι. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί τόσο εδώ όσο και στην Ουάσιγκτον είναι να χαλαρώσουν λίγο και να αφήσουν τον κόσμο να ζει ήρεμα και ωραία. Και να μπορούμε να ανταλλάσσουμε απόψεις, ιδέες, οτιδήποτε».
Ασπάζεστε, δηλαδή, ως εύλογες τις διαμαρτυρίες ανθρώπων που θεωρούν ότι καταπιέζονται και εκφράζονται μέσω των blogs, όπως έχει συμβεί παλαιότερα στη χώρα; Ασπάζεστε ότι υπάρχει ένα θέμα φίμωσης;«Πρακτικά, ως τώρα, δεν έχουμε πρόσβαση στο Internet και η αιτιολόγηση για αυτό είναι ότι το πρόβλημα είναι τεχνικής φύσεως. Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε πρόσβαση στο Internet και είναι παράλογο. Θα σας πω και κάτι προσωπικό. Oταν εκδόθηκε η “Βρόμικη τριλογία της Αβάνας” τον Οκτώβριο του 1998 στη Βαρκελώνη, ήμουν στην Ισπανία και γύρισα στην Κούβα αμέσως μετά. Εργαζόμουν ως δημοσιογράφος σε ένα περιοδικό για 26 χρόνια – από το 1972. Οταν επέστρεψα στη δουλειά μου, μόλις είχε εκδοθεί το βιβλίο μου, απολύθηκα χωρίς καμία εξήγηση και με διέγραψαν επίσης από την Ενωση Συντακτών Τύπου χωρίς καμία δικαιολογία. Ευτυχώς είχα προνοήσει να είμαι παράλληλα μέλος της Ενωσης Συγγραφέων της Κούβας και οι άνθρωποι εκεί, προς τιμήν τους, με στήριξαν. Από τότε άρχισα να γράφω περίπου ένα βιβλίο τον χρόνο. Κάποιος μου έδωσε και μια καλή συμβουλή: “Θα έπρεπε να χαίρεσαι πλέον που δεν θα έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου ως δημοσιογράφος”».
Εχει τύχει να γνωρίσετε τον Φιντέλ Κάστρο; Εχετε μια προσωπική εντύπωση από αυτόν;«Ναι. Είναι μια πολύ γοητευτική προσωπικότητα. Επιβλητικός, με μαγνητισμό και υψηλή ευφυΐα. Μια αληθινή ηγετική φιγούρα. Να σας πληροφορήσω ότι το πρότυπό του είναι ο Μέγας Αλέξανδρος! Και όπως όλοι οι άνθρωποι, έχει τη λαμπερή και τη σκοτεινή πλευρά του».
Εχετε υπόψη σας αν έχει διαβάσει τα βιβλία σας;«Δεν το γνωρίζω. Μου έχουν πει όμως ότι σε μια συνάντησή του με τον Αθνάρ, όταν εκείνος ήταν πρωθυπουργός της Ισπανίας, ανάμεσα στα βιβλία που χάρισε ο Αθνάρ στον Κάστρο ήταν και η “Βρόμικη τριλογία της Αβάνας”. Με δεδομένο ότι ο Αθνάρ είναι συντηρητικός, προσπάθησε να το χρησιμοποιήσει για να μιλήσει υποτιμητικά για τη χώρα μας. Αμφιβάλλω όμως πάρα πολύ αν έχει διαβάσει κάποιο βιβλίο μου ο… Φιντέλ».
Αποδέχεστε τον χαρακτηρισμό «Μπουκόφσκι της Νότιας Αμερικής» που σας έχει δοθεί;«Αυτό είναι δημιουργία του εκδοτικού οίκου στη Βαρκελώνη που εξέδωσε τα βιβλία μου. Κατά… τερατώδη σύμπτωση, ο ίδιος εκδοτικός οίκος εκδίδει και τα βιβλία του Μπουκόφσκι! Οπότε, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Ετσι είναι οι Καταλανοί: απίθανοι έμποροι».
Στα βιβλία σας «ρέει» πολύ αλκοόλ και πρωταγωνιστούν πολλές γυναίκες. Τι από τα δύο «ταξιδεύει» πιο πολύ έναν άνδρα;«Δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι ότι από πιτσιρικάς ήμουν πολύ ερωτικός, λάτρευα να ζω με τις γυναίκες. Ερωτεύτηκα στα 13 μου μια γειτόνισσα με την οποία μοιραζόμασταν τη βεραντούλα του σπιτιού μου τότε, μια εντυπωσιακή γυναίκα που τότε θήλαζε δύο μωρά με το μεγάλο της στήθος και εγώ καθόμουν στο μπαλκόνι και τη θαύμαζα και φαντασιωνόμουν μαζί της ολόκληρη την ημέρα. Στα 19-20 άρχισα να πίνω και όσο μεγάλωνα το απολάμβανα ακόμη περισσότερο. Κάπου αυτά τα δύο συναντήθηκαν πολλές φορές αργότερα και είναι για μένα οι μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής. Ποτέ δεν έμπλεξα με ναρκωτικά, το φαγητό δεν μου έλεγε κάτι, αλλά το σεξ και το ποτό ήταν το οξυγόνο μου».
Το ότι πολλές γυναίκες διάβασαν τα «σκληρά και ασεβή», από σεξουαλικής άποψης, βιβλία σας δηλώνει, πιστεύετε, ότι οι γυναίκες εκτιμούν την ειλικρίνεια της γραφής απλώς ή και το περιεχόμενό της; Γιατί το γνωρίζω από φίλες μου ότι στην αρχή σοκαρίστηκαν, αλλά τελικά εκτίμησαν το ύφος σας.«Αυτό το πράγμα πάντα με ανησυχεί και με φοβίζει, γιατί φοβάμαι ότι αρκετός κόσμος διάβασε τα βιβλία μου σαν να επρόκειτο για πορνογραφήματα. Ενώ το σεξ στα βιβλία μου είναι μια σάλτσα. Οπως η Αγκαθα Κρίστι βάζει τα πρόσωπα στα βιβλία της να δολοφονούν το ένα το άλλο για να συνεχιστεί η πλοκή, εγώ βάζω τους πρωταγωνιστές να κάνουν σεξ. Αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι πάντα η φτώχεια. Και οι συνέπειες της φτώχειας και της μιζέριας και της υπανάπτυξης. Για το πώς η φτώχεια βάζει όρια και περιορίζει τη ζωή σου στο ότι δεν μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου, δεν μπορείς να ταξιδέψεις, να σπουδάσεις. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε».

                                                                                               


πηγη:vima.gr