"ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ" . Ενα ντοκιμαντέρ για την οικογένεια Ξυλούρη

Η μουσική παραδοση της Κρήτης μέσα από την ιστορία τριών γενεών που συνδέονται με τον τόπο καταγωγής τους.

Τρεις γενιές τώρα, από τον θρυλικό Νίκο Ξυλούρη και τον αδελφό του Ψαραντώνη, μέχρι και τα παιδιά και εγγόνια τους, η οικογένεια κρατάει ζωντανή την μουσική παράδοση του Κρήτης, την εξελίσσει και τη μεταφέρει σε χιλιάδες θαυμαστές ανά τον κόσμο. 

Στην « Οικογενειακή Υπόθεση» (A Family Affair) ξετυλίγεται η ιστορία της πολυτάλαντης οικογένειας Ξυλούρη, η οποία αναμένεται να προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 8 Ιανουαρίου. Με κεντρικούς χαρακτήρες τον Ψαρογιώργη, τα παιδιά του που σπουδάζουν στην Μελβούρνη, και τον πατέρα του, Ψαραντώνη, η ταινία ακολουθεί την οικογένεια παντού: στο στούντιο και τις πρόβες, τις συναυλίες και τα ταξίδια, στις μουσικές τους ανησυχίες και στις επαγγελματικές προκλήσεις, στην καθημερινότητα και στις προσωπικές τους στιγμές. Μέσα σε διάστημα δύο ετών, πολλά αλλάζουν και όλοι καλούνται να πάρουν δύσκολες αποφάσεις. Από τα ορεινά τοπία των Ανωγείων μέχρι τις ερήμους της Αυστραλίας, ξεδιπλώνεται το πορτρέτο μιας οικογένειας που έχει τη δύναμη να θυσιάσει -και να κερδίσει- τα πάντα μέσα από τη μουσική. 

Η πρεμιέρα της ταινίας θα πραγματοποιηθεί στις 8 Ιανουαρίου 2015 στον κινηματογράφο ΔΑΝΑΟΣ.  Την ίδια μέρα ξεκινάει η κινηματογραφική διανομή στην Αθήνα (αποκλειστικά στον ΔΑΝΑΟ). Στις 14 Ιανουαρίου, θα γίνει η Κρητική πρεμιέρα στο Ηράκλειο (κινηματογράφος ΤΕΧΝΟΠΟΛΙΣ) και στις 15 Ιανουαρίου ξεκινάει η προβολή σε κινηματογράφους στο Ηράκλειο, τα Χανιά και το Ρέθυμνο και ειδικές προβολές με τους δημιουργούς της ταινίας σε όλη την Κρήτη. Στις 29 Ιανουαρίου, ξεκινούν οι προβολές στη Θεσσαλονίκη (κινηματογράφος ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ). 

Τέλη Ιανουαρίου θα γίνει η διεθνής πρεμιέρα στη Γαλλία και αμέσως μετά στην υπόλοιπη Ευρώπη, στις ΗΠΑ και την Αυστραλία. Εντός του 2015, η ταινία θα προβληθεί στα σημαντικότερα φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού. 

Η ταινία μουσικής και περιοδείας σε Κρήτη, Ελλάδα μέχρι Αυστραλία αποτελεί μια εξαίρετη προσπάθεια αποτύπωσης, καταγραφής και ανάδειξης της κρητικής μουσικής παράδοσης, αλλά με τον μοναδικό της τρόπο προβάλλει την Ελλάδα σε όλον τον κόσμο. 

Για να ακούσετε το soundtrack της ταινίας κάντε κλικ εδώ. 

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Η «Οικογενειακή Υπόθεση» είναι ένα ντοκιμαντέρ για τη δύναμη της οικογένειας και της μουσικής, μέσα από τη ζωή μια ιστορικής οικογένειας. Είναι η ιστορία μια μοναδικής μουσικής παράδοσης και των ανθρώπων που την κουβαλούν. Η ταινία αποκαλύπτει πώς τρεις διαφορετικές γενιές της οικογένειας σχετίζονται με την παράδοση και πόσο τους επηρεάζει στις επιλογές τους. Πόση ελευθερία έχουν να αποφασίζουν -για τη ζωή τους και για τη μουσική τους- όταν μια τόσο ζωντανή, πλούσια και βαριά κληρονομιά συνοδεύει το κάθε τους βήμα; Τι σημαίνει για εμάς σήμερα αυτή η κληρονομιά; Η ιστορία επικεντρώνεται στη ζωή του Ψαρογιώργη που περιοδεύει παίζοντας μουσική στην Κρήτη και σε όλο τον κόσμο: είναι ο συνεχιστής μιας μεγάλης παράδοσης, η γέφυρα μεταξύ του πατέρα του, του θρυλικού λυράρη Ψαραντώνη, και των τριών παιδιών του που σπουδάζουν στην Μελβούρνη.

Η Αγγελική Αριστομενοπούλου είναι σκηνοθέτης με πολυετή πείρα στα μουσικά ντοκιμαντέρ. Από το 2005 έως το 2010 εργάστηκε ως σκηνοθέτης στη σειρά ντοκιμαντέρ «Μουσικές του Κόσμου» της ΕΡΤ, μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές του είδους της. Έχει ολοκληρώσει πάνω από 30 μουσικά ντοκιμαντέρ με θέματα από όλο τον κόσμο και με προβολή σε διεθνή φεστιβάλ και τηλεοπτικά κανάλια όπως το CBC/Canada, το Al-Jazeera/UK, το Czech & Slovenian TV. Η τελευταία της ταινία μεγάλου μήκους, «Ταξιδιάρα Ψυχή» απέσπασε το βραβείο διεθνών κριτικών FIPRESCI στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2010.

       


ΠΗΓΗ:http://www.kathimerini.gr/795044/gallery/politismos/kinhmatografos/oikogeneiakh-ypo8esh-ena-ntokimanter-gia-thn-oikogeneia-3yloyrh

Η Επίθεση Στο Charli Hebdo... Κάτι Τρέχει...

                                       

Την Τετάρτη 7 Γενάρη έγινε επίθεση από τζιχαντιστές στα γραφεία της σατυρικής εφημερίδας charli hebdo στο Παρίσι με αποτέλεσμα το θάνατο 

δώδεκα ανθρώπων και τον τραυματισμό δεκάδων άλλων.

Σαν αιτία από τους δράστες προβλήθηκε η δημοσίευση από την εφημερίδα

σατυρικών σκίτσων του Μωάμεθ.

Αυτή είναι μιά ηλίθια δικαιολογία γιά να σκορπίζεις το θάνατο.

Δυστυχώς στις μέρες μας ο θρησκευτικός φανατισμός βρίσκεται σε τρομερή έξαρση με αποτρόπαια αποτελέσματα.

Όμως η Αλ-Κάιντα και η ISIS δεν αντιπροσωπεύουν το ιστορικό ισλάμ,που τόσα έχει προσφέρει στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Αυτές οι ομάδες εξοπλίστηκαν και οργανώθηκαν αρχικά από τη δύση γιά να 

χρησιμοποιηθούν σε πολέμους όπως στο Αφγανιστάν η στη Συρία και κατόπιν αυτονομήθηκαν.

Στα υπαρκτά προβλήματα των λαών τους είτε από την παγκόσμια κρίση είτε από τους ιμπεριαλιστικούς πολεμους των δυτικών απαντούν με τυφλή βία.

Χωρίς κανένα σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή άνδρες και γυναικες κακοποιούνται δολοφονούνται απ αυτούς.

Στον εικοστό πρώτο αιώνα αντιπροσωπεύουν μιά σημαντική απειλή γιατί ο θρησκευτικός φανατισμός και η τυφλή βία σημαδεύουν παντού όπου αυτοί θεωρούν ότι βρίσκεται ο εχθρός.

Απέναντί τους οι ελεύθεροι άνθρωποι έχουν να αντιτάξουν την αντίστασή τους όπως ο ηρωικός αγώνας του κουρδικού λαού στη Συρία (και όχι βέβαια οι υποκριτές ηγέτες της Ευρώπης)..

Άς ελπίσουμε τελικά ότι το βαθύ ανθρώπινο πρόσωπο του αληθινού ισλάμ και η προοδευτική του προιστορία θα επικρατήσουν απέναντι στους φανατικούς που το δυσφημούν και θα δούμε και σ αυτές τις χώρες και παντού κινήματα προοδευτικά που θα θέλουν να αλλάξουν την κοινωνία και τις ζωές των ανθρώπων προς ένα κόσμο ανεκτικότητας και διαφορετικό.

ΠΗΓΗ:

http://eleytheriakifraxia.blogspot.gr/2015/01/charli-hebdo.html

http://eleytheriakifraxia.blogspot.gr/2015/01/charli-hebdo.html

Ένα κείμενο με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Βασίλη Τσιτσάνη

                      

"Μπράβο μπουζούκι μου φτωχό,
με βγάζεις παλικάρι,
μέσα στα φύλλα της καρδιάς σε έχω φτωχό καμάρι.

Με ένα ρεμπέτικο σκοπό
μου σβήνεις κάθε ντέρτι,
με βγάζεις ασπροπρόσωπο,
σπαθί, σαν τον καθρέφτη..."

Χίλια εννιακόσια τριάντα επτά. Δεκαεννέα χρονών ο Βασίλης Τσιτσάνης παίρνει την ευχή της μάνας του και λίγα ρούχα και έρχεται στην Αθήνα. Άγνωστος μέσα σε αγνώστους, όπως όλοι οι νέοι που άφηναν τους τόπους τους για να έρθουν στην πρωτεύουσα να σπουδάσουν, προσπαθεί να επιζήσει. Από τις πρώτες κιόλας μέρες θα νοσταλγήσει τη μικρή κοινωνία των Τρικάλων, μα η σκέψη πως μια μέρα θα γίνει δικηγόρος του δίνει δύναμη. Έχοντας το μπουζούκι του σαν όπλο, αρχίζει να τραγουδά σε μικρά ταβερνάκια για να μπορεί να πληρώνει τις σπουδές και το νοίκι του μικρού του δωματίου. Άλλωστε έχει μια μικρή εμπειρία, αφού τα πρώτα του βήματα σαν επαγγελματίας μουσικός τα έχει ήδη κάνει στα Τρίκαλα. Μόνο που οι συμπατριώτες του του γύρισαν την πλάτη. "Πώς αυτός ο γιος του καλύτερου τσαρουχά, που η φήμη του έφθανε ως τα ανάκτορα της Αθήνας, έπεσε τόσο χαμηλά παίζοντας μπουζούκι, που είναι μόνο για νταβατζήδες, χασισοπότες και αντεροβγάλτες"; Είναι οι ίδιοι που μερικά χρόνια μετά, τραγουδούσαν τα τραγούδια του και καμάρωναν για αυτόν. Και εκείνος σε μια συνέντευξη του είχε πει: "Αυτή είναι η εκδίκησή μου".

Το γλέντι των ανθρώπων στην πρωτεύουσα είναι διαφορετικό από εκείνων της επαρχίας που ήξερε μέχρι τώρα. Ιδιαίτερα στα ρεμπετάδικα που δουλεύει, οι θαμώνες είναι σκυθρωποί, απόμακροι, έτοιμοι συχνά για καυγά. Άνθρωποι που τους τυλίγει η πλήξη της πόλης και έρχονται εδώ για να πιουν, να βρουν κάποιον να πουν τον πόνο τους. Στα ρεμπετάδικα, το "γλέντι" είναι ατομικό. Βασιλεύει ο εγωισμός. Ο χορός είναι μόνο για εκείνον που χορεύει και αλίμονο σε όποιον τολμήσει να ανέβει στην πίστα, μπορεί και να φύγει μαχαιρωμένος. Όλα αυτά είναι πρωτόγνωρα για το νεαρό μουσικό. Αυτός θυμάται τα γλέντια τις ιδιαίτερης πατρίδας του, τα γλέντια στο σπίτι με τον πατέρα να τραγουδά. 

Οι μπουζουξήδες είναι σοβαροί, λιγομίλητοι, και δεν έχουν πάρε δώσε με τον πελάτη. Μόνο σαν τελειώνει το πρόγραμμα μπορεί κανείς να τους κεράσει ένα ποτήρι κρασί. Οι περισσότεροι πριν ανέβουν στο πάλκο έχουν ήδη πάρει τη δόση τους με χασίς. Το χασίς έχει και αυτό τη δική του θέση στο ρεμπέτικο. Το πίνουν οι ερωτευμένοι για να ξεχάσουν, οι φτωχοί για να ξεφεύγουν από τη φτώχεια τους, οι πικραμένοι για να αποφεύγουν τη ζωή. Έξαρση στο χασίς παρατηρείται σε εποχές μεγάλων συμφορών, όπως το 1897 ή στη Μικρασιατική καταστροφή το 1922. Ο τεκές, πολυτραγουδισμένος στα ρεμπέτικα και παρουσιασμένος από τον ίδιο σε ένα του τραγούδι σαν εκκλησία, είναι ένας χώρος που δεν του αρέσει να εργάζεται. Όταν τον ρώτησαν κάποτε σχετικά απάντησε: 

"Έπαιξα μόνο σε έναν τεκέ τα πρώτα χρόνια που ήρθα στην Αθήνα. Είχα πάντοτε προβλήματα με την υγεία μου και δεν μου το επέτρεπε. Έπειτα με πείραζαν πολύ οι λάμπες Λουξ που χρησιμοποιούσαν στα μπουζουξίδικα γιατί δεν είχαν ηλεκτρισμό. Υπέφερα από μία βασανιστική επιπεφυκίτιδα. Έτσι κάθισα μόνο λίγες μέρες. Είναι αλήθεια ότι άλλοι συνάδελφοι μου τελειοποίησαν το παίξιμο τους μέσα σε τέτοιους χώρους". 

Τα πρώτα του ακούσματα στον ήχο του ρεμπέτικου ήταν για τον Τσιτσάνη τα τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη. Όμως, όπως συχνά είχε ομολογήσει, εκείνος που τον εντυπωσίασε περισσότερο ήταν ο Βασίλης Παπάζογλου, Σμυρνιός στην καταγωγή, που δεν μπόρεσε ποτέ να γνωρίσει από κοντά. Κανένας δεν τον επηρέασε ιδιαίτερα. Είχε τη δική του άποψη τόσο στο στίχο όσο και στο ρυθμό του τραγουδιού. Και έτσι έκανε το έργο του να ξεχωρίζει. 

Παράλληλα με τη Νομική Σχολή, στην οποία γράφτηκε το φθινόπωρο του '37, αρχίζει να εργάζεται στο νυχτερινό κέντρο τα "Μπιζέλια". Το πρωί σχολή, το απόγευμα διάβασμα, το βράδυ μπουζούκι και ξενύχτι. Από τη μια μεριά η αγάπη για τα γράμματα, από την άλλη η ανάγκη για την επιβίωση. Όποτε έχει ρεπό, παίρνει τους συμφοιτητές του και πηγαίνουν σε κανένα ταβερνάκι. Με λίγο μεζέ και ρετσίνα τους διασκεδάζει με τις συνθέσεις του. Έτσι τους παρουσιάζει σε πρώτη εκτέλεση αυτά που αργότερα θα τραγουδιούνται από όλους. 

Το μικρό δωμάτιο που έχει νοικιάσει γίνεται για αυτόν σιγά- σιγά χώρος δημιουργίας. Χωρίς να το καταλάβει, η μουσική τον τραβά στα δικά της μαγικά μονοπάτια. Το Πανεπιστήμιο απομακρύνεται και μαζί του το όνειρο του δικηγόρου. Το ταλέντο και η προσπάθεια για φυγή από την οικονομική ανέχεια σκέκονται πάνω από την ευχή της μάνας. Οι φιλοδοξίες του νεαρού συνθέτη στρέφονται στις εταιρίες δίσκων, που όμως την εποχή εκείνη είναι δύσκολο να πλησιάσεις και ακόμη πιο δύσκολο να συνεργαστείς μαζί τους. Πολλοί εκείνοι που τον ακούν. Πολλοί που θαυμάζουν τη δουλειά του. Πολλές οι υποσχέσεις, αλλά μέχρι να φθάσει στο στούντιο για να αρχίσει να ηχογραφεί πρέπει να περιμένει...

Πηγή: Μύθος Ρεμπέτικος, Βασίλης Τσιτσάνης, Κείμενα: Νίτσα Λουλέ - Θεοδωράκη, 1997, Εκδόσεις Τεγόπουλος Μανιατέας

                                                           

πηγη:http://www.koutipandoras.gr/article/131525/ena-keimeno-me-aformi-ta-100-hronia-apo-ti-gennisi-toy-vasili-tsitsani

"Agora" το νέο ντοκιμαντέρ του Γ. Αυγερόπουλου.

Στις 15 Ιανουαρίου φτάνει στις αίθουσες η πολυαναμενόμενη ταινία-ντοκιμαντέρ του Γ.Αυγερόπουλου Agora.

Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, η κυκλοφορία του Agora αποτελεί αναμφισβήτητα το σημαντικότερο κινηματογραφικό γεγονός των τελευταίων χρόνων, που μας επιτρέπει να ανακεφαλαιώσουμε όσα συνέβησαν τα τέσσερα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Η ταινία θα αρχίσει να προβάλλεται στους ιστορικούς κινηματογράφους Αλκυονίς (Ιουλιανού 42-46, Πλατεία Βικτωρίας) και Studio (Σπάρτης & Σταυροπούλου 33, Πλατεία Αμερικής) στο κέντρο της Αθήνας, καθώς και στον κινηματογράφο Ολύμπιον (Πλατεία Αριστοτέλους 10) στην Θεσσαλονίκη, ενώ σταδιακά η διανομή της θα επεκταθεί σε όλη την Ελλάδα.

H «Αγορά» ήταν μια κεντρική τοποθεσία στις πόλεις-κράτη της αρχαίας Ελλάδας. Ένα μέρος συνάθροισης, μια συνεύρεση ενεργών πολιτών, το κέντρο της Πόλης για την πολιτική, οικονομική, αθλητική, καλλιτεχνική και πνευματική ζωή. Ήταν η καρδιά της Δημοκρατίας. Στη σύγχρονη Ελλάδα, η «Αγορά» έχει χάσει το αρχικό της νόημα και κατέληξε να σηματοδοτεί μόνο τις εμπορικές συναλλαγές. Σήμερα είναι λέξη κυρίαρχη στην πραγματικότητα που βιώνουν οι Έλληνες, καθώς η χώρα στροβιλίζεται σε μια οικονομική δίνη που παρασύρει ανθρώπινες ζωές στο πέρασμά της.

Η Ελλάδα, σύμβολο του ευρωπαϊκού πολιτισμού λόγω της αρχαίας κληρονομιάς της, βιώνει κοινωνικές συνθήκες που κανείς στη μεταπολεμική ιστορία της Ευρώπης δεν φανταζόταν ότι θα αντιμετώπιζε ξανά. Άστεγοι, συσσίτια, ανεργία, φτώχεια, μια κατάσταση κοινωνικής αστάθειας, βίαιες συγκρούσεις και ραγδαία άνοδος της Ακροδεξιάς. Το όνειρο της ευημερίας μετατρέπεται σε εφιάλτη και η πολιτική σκηνή των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών ανατρέπεται.

Ο Γιώργος Αυγερόπουλος, ένας διεθνώς καταξιωμένος ντοκιμαντερίστας, γίνεται μάρτυρας της πτώσης. Μετά από 13 χρόνια ενεργούς δημοσιογραφίας και κινηματογραφικής τεκμηρίωσης επίκαιρων θεμάτων σε όλο τον πλανήτη, τώρα στρέφει επειγόντως την κάμερά του προς την πατρίδα του. Καταγράφει την εξέλιξη της κρίσης από τα πρώτα στάδια, ενώ αφουγκράζεται τον αντίκτυπό της στις ζωές απλών ανθρώπων από όλες τις κοινωνικές τάξεις, τους οποίους παρακολουθεί σε βάθος χρόνου. Γίνεται μάρτυρας των αντιδράσεων του κόσμου στο δρόμο, της ανόδου του φασισμού αλλά και των κινημάτων αλληλεγγύης, ενώ παράλληλα αναζητά απαντήσεις από τις σημαντικότερες πολιτικές προσωπικότητες της χώρας, καθώς και από ειδικούς αναλυτές και αρμόδιους για τη λήψη αποφάσεων από τη διεθνή πολιτική σκηνή.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Τα τελευταία 13 χρόνια, ταξιδεύω στον κόσμο, κινηματογραφώντας και φέρνοντας στο κοινό εικόνες ενός κόσμου άδικου, σκοτεινού, βασανισμένου και πολύ συχνά επικίνδυνου. Έχω αντιμετωπίσει την ανθρώπινη απελπισία, την πείνα, την ανέχεια, τον πόλεμο και τον θάνατο κάθε είδους. Έχω εκθέσει την απληστία των κυβερνήσεων και των πολυεθνικών, που ενώ υπόσχονται «ανάπτυξη» φέρνουν φτώχεια και χάος. Ωστόσο, παντού έβρισκα με κάποιο τρόπο σθένος, ελπίδα και δύναμη.

GAVGEROΤώρα κινηματογραφώ την ίδια μου τη χώρα: αυτά που είδα στην Αφρική, την Ασία ή τη Λατινική Αμερική, τώρα συμβαίνουν στη γειτονιά μου. Το «Αγορά» είναι η προσωπική μου αντίδραση στην κρίση, η θέση που παίρνω απέναντι στην αδικία. Στόχος μου είναι να δώσω φωνή στους ανθρώπους που δεν μπορούν να ακουστούν.

Από τις αρχές της κρίσης το 2010, με μία ομάδα συνεργατών ξεκινήσαμε να παρακολουθούμε ζωές ανθρώπων διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων παρατηρώντας πώς οι ζωές τους αλλάζουν καθώς ο χρόνος περνά και πώς η κρίση επηρεάζει ή όχι τις ζωές τους. Παράλληλα, καταγράφουμε τη δραματική χρονική ακολουθία της ίδιας της κρίσης, αναζητώντας απαντήσεις από ανθρώπους-κλειδιά, πολιτικούς ή insiders τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Παρακολουθούμε επίσης την άνοδο του φασισμού αλλά και των κινημάτων αλληλεγγύης.

Η ταινία γίνεται τελικά μια αναζήτηση για την αρχική σημασία της Αγοράς. Στην Αρχαία Αθήνα ήταν η καρδιά και η μήτρα της Δημοκρατίας, το κέντρο της πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής ζωής. Σήμερα, στα Νέα Ελληνικά, η λέξη Αγορά υποδηλώνει απλώς ένα τόπο εμπορικών συναλλαγών.

                                     

πηγη:http://info-war.gr/2015/01/%CE%AD%CF%81%CF%87%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%81-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF/

Οι Magic de Spell μελοποιούν τον μεγάλο κομμουνιστή ποιητή Ρόκε Ντάλτον

Πιο πολιτικοί και αιχμηροί από ποτέ επιστρέφουν οι Magic de Spell στη νέα τους δισκογραφική δουλειά όπου μελοποιούν και το ποίημα “Στο όνομα εκείνων” του Ρόκε Ντάλτον.


Ο Ρόκε Ντάλτον γεννήθηκε στις 14 του Μάη 1935 στο Σαν Σαλβαδόρ, πρωτεύουσα του Ελ Σαλβαδόρ, σε συνθήκες που δεν γνώριζε ούτε ο ίδιος όπως έλεγε όταν τον ρωτούσαν. Ο πατέρας του ήταν ένας πλούσιος βορειοαμερικανός που στην πραγματικότητα δεν έζησε ποτέ μαζί τους αν και πλήρωνε για τη μόρφωσή του. Η μητέρα του ήταν μια φτωχή σαλβαδοριανή νοσοκόμα.

Σπούδασε σε ένα ισουήτικο κολέγιο της χώρας του και στη συνέχεια σε πανεπιστήμια της Χιλής και του Μεξικού. Προσχώρησε στο κομουνιστικό κόμμα το 1957 και ανέπτυξε πλούσια δράση. Το 1960 συνελήφθηκε από το δικτατορικό καθεστώς του αντισυνταγματάρχη Χοσέ Μαρία Λέμους και καταδικάστηκε σε θάνατο δια τουφεκισμού. Όμως λίγες μέρες πριν από την προγραμματισμένη εκτέλεση το καθεστώς ανατράπηκε και ο Ρόκε βγήκε από τη φυλακή.

To 1965 τον συνέλαβαν ξανά και καταδικάστηκε πάλι σε θάνατο. Την παραμονή της εκτέλεσής του ένας σεισμός έριξε τους τοίχους της φυλακής. Έτσι κατάφερε να δραπετεύσει και να γλιτώσει ακόμα μια φορά. Ταξίδεψε σε πολλές χώρες και εργάστηκε σε αρκετές από αυτές. Από τη Γουατεμάλα, την Ονδούρα, τη Χιλή, το Μεξικό και την Κούβα έως την Τσεχοσλοβακία, την Κορέα, το Βιετνάμ και άλλες.

Το 1973 μετά από εξορία δεκατριών χρόνων επέστρεψε παράνομα για τελευταία φορά στην πατρίδα του όπου ίδρυσε μαζί με άλλους τον Επαναστατικό Στρατό του Λαού –ΕRP που τη δεκαετία του 1980 έγινε το ισχυρότερο από τα πέντε ένοπλα επαναστατικά κινήματα που σχημάτισαν το «Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης Φαραμπούντο Μαρτί» γνωστό με τα αρχικά FMLN.

Είχε γράψει πολλά βιβλία κυρίως ποίηση. Τιμήθηκε με πολλά βραβεία διαφόρων χωρών ως ένας μεγάλος ποιητής, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, ιστορικός, ένας από τους μεγαλύτερους και πιο πρωτότυπους εκπροσώπους της σύγχρονης λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας.

Στις 10 του Μάη 1975 δολοφονήθηκε άνανδρα από μέλη του κινήματος που ο ίδιος ίδρυσε με την υποψία ότι ήταν πράκτορας του εχθρού. Αργότερα παραδέχτηκαν ότι εκτελέστηκε άδικα, ότι ο Ρόκε Ντάλτον ήταν αθώος και πρωτοπόρος.

Στο όνομα εκείνων

Στο όνομα εκείνων
που πλένουν τα ρούχα των άλλων
(και καθαρίζουν την ξένη βρωμιά από τα άσπρα)
Στο όνομα εκείνων
που προσέχουν τα παιδιά των άλλων
(και πουλούν την εργατική τους δύναμη υπό τη μορφή μητρικής αγάπης και ταπεινώσεων)
Στο όνομα εκείνων
που ζουν σε ξένο χώρο
(που δεν είναι σπλάχνα ευγενικά αλλά τάφος ή φυλακή)
Στο όνομα εκείνων
που τρώνε τα ψίχουλα των άλλων
(και τα μασάνε ακόμα και με ένα αίσθημα κλέφτη)
Στο όνομα εκείνων
που ζούνε στη χώρα των άλλων,
τα σπίτια και τα εργοστάσια και τα καταστήματα και οι δρόμοι
και οι πόλεις και τα χωριά και οι ποταμοί
και οι λίμνες και τα ηφαίστεια και τα βουνά
ανήκουν πάντοτε σε άλλους
(γι’ αυτό και η αστυνομία και ο στρατός είναι εκεί προστατεύοντας τους εναντίον μας)
Στο όνομα εκείνων
που δεν έχουν τίποτε άλλο από πείνα,
εκμετάλλευση, ασθένειες,
δίψα για δικαιοσύνη και για νερό,
κατατρεγμούς, καταδίκες, μοναξιά, εγκατάλειψη,
καταπίεση και θάνατο,
κατηγορώ την ατομική ιδιοκτησία
που μας στέρησε τα πάντα.

Το τραγούδι περιλαμβάνεται στο CD:Magic de Spell – Γιάννης Παλαμίδας – “Πρόγονε πίθηκε, εσύ τι λές;”

ΠΗΓΗ:http://info-war.gr/2015/01/%CE%BF%CE%B9-magic-de-spell-%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83/

Ο απίστευτος κ. Γιάννης Βρούτσης!

 "Να, τόσο δα μικρή είναι πια η ανεργία"

Αντί να τρέξει να κρυφτεί κάπου και να μην εμφανιστεί για την επόμενη 10ετία, ο υπουργός Εργασίας εξέδωσε απολογιστικό υπόμνημα για τα 2,5 χρόνια του έργου του. Σε αυτό δηλώνει ότι …αντιμετώπισε την ανεργία κι έφτιαξε και το ασφαλιστικό. Οπότε καλά θα κάνουμε να τον ξαναφηφίσουμε.

Το διανοήθηκε κι ακόμη χειρότερα το έπραξε! Αντί να τρέξει να κρυφτεί κάπου και να μην εμφανιστεί για την επόμενη 10ετία, ο υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου, κ.Γιάννης Βρούτσης, εξέδωσε απολογιστικό υπόμνημα για τα 2,5 χρόνια του έργου που επιτέλεσε. Σε αυτό μάλιστα επαίρεται ότι αντιμετώπισε την ανεργία και της έδωσε …καθοδική πορεία. 

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Επίσης περηφανεύεται και για όσα έκανε στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Αυτό που από 1/1/2015 δίνει μειωμένες συντάξεις μέχρι και 20% εξαιτίας της εφαρμογής των μνημονιακών νόμων. Το σύστημα που προβλέπει επίσης αυτόματη μείωση των επικουρικών συντάξεων σε περίπτωση που κάποιο ταμείο δεν πληροί τα κριτήρια βιωσιμότητας του μνημονίου. Την ίδια στιγμή που τα τελευταία στοιχεία δείχνουν μείωση των αποθεματικών των ταμείων κατά 741 εκατομμύρια ευρώ!

Όπως χαρακτηριστικά γράφει στο σημείωμά του ο  υπουργός Εργασίας: «Σταθεροποιήσαμε την αγορά εργασίας και «γυρίσαμε» προς τα κάτω την ανεργία!Με μεταρρυθμίσεις που δημιούργησαν ένα σύγχρονο, απλό και λειτουργικό πλαίσιο ανάπτυξης της εργασίας και της επιχειρηματικότητας, αλλά και με μεγάλες δράσεις στήριξης της απασχόλησης». Επίσης υποστηρίζει ότι «νοικοκυρέψαμε το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, το οποίο στηρίζεται πλέον σε υγιείς και στέρεες βάσεις! Ενδυναμώσαμε την εισπρακτική του βάση, κλείσαμε τρύπες και διαρροές χρόνων, εμπεδώσαμε μια πιο συνεπή και υπεύθυνη ασφαλιστική συνείδηση στους πολίτες και τις επιχειρήσεις»

Μιλάμε για τον ίδιο υπουργό που θεωρεί καταστροφικό για την οικονομία της χώρας το να αυξηθεί στα 751 ευρώ ο κατώτερος μισθός, και έγκλημα το να υπάρξουν αυξήσεις στις συντάξεις.  

Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω ο υπουργός Εργασίας, «επένδυσε» τις απόψεις του και με διάφορα …γραφήματα. Με αυτά προσπέρασε κάτι μικρολεπτομέρειες όπως την δραματική αύξηση των «ευέλικτων μορφών εργασίας», την συρρίκνωση των εισοδημάτων, την εξφαφάνιση των συλλογικών συμβάσεων, την κατάργηση στην πράξη του 8ωρου, του 5νθήμερου και της κυριακάτικης αργίας. Δημιούργησε για μάς,  έναν δικό του όμορφο κόσμο, όπου μειώνεται η ανεργία της χώρας. και όλα κινούνται σε θετικούς ρυθμούς. 

Με άλλα λόγια, μας έβγαλε όλους τρελούς!
 
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΒΡΟΥΤΣΗ

Τα δύο γραφήματα …επιστημονικής φαντασίας βρίσκονται στο απολογιστικό έγγραφο που εξέδωσε ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης, και μας δείχνουν ότι στην Ελλάδα η ανεργία μειώθηκε το 2014 και μάλιστα εντυπωσιακά!
Ο μπλε κύλινδρος των 1.531.000 εργαζομένων  το 2014 (με τους γνωστούς μισθούς πείνας των της Ελλάδας του μνημονίου) όπως παρατηρείτε είναι σχεδόν … τριπλάσιος από τον κόκκινο κυλίνδρο των 1.371.450 εργαζομένων του 2013.

Τα ερωτήματα προκύπτουν αβίαστα: 
Α) Είναι το 1.531.000 νούμερο ΤΡΙΠΛΑΣΙΟ ή έστω διπλάσιο του 1.371.450;
Β) Είναι δυνατόν να μας θεωρούν τόσο ηλίθιους;



Σε αυτό το γράφημα  του απολογιστικού υπομνήματος του υπουργού Εργασίας Γιάννη Βρούτση βλέπουμε τους δείκτες ανεργίας να καταρρέουν. Τα ποσοστά ανεργίας δημιουργούν όπως βλέπετε μία …απότομη κατηφόρα. Σε περίπτωση που δεν μπορείτε να το διακρίνετε (το γράφημα έχει φτιαχτεί για να μην μπορείτε να το διακρίνετε) η τελευταία μπάρα έχει τον αριθμό 25,7% ως ποσοστό ανεργίας.Δηλαδή μας λέει ότι πάνω ένας στους τέσσερις ανθρώπους που μπορούν να εργαστούν είναι άνεργος! (Στην πραγματικότητα οι υπόλοιποι δύο είναι υποαπασχολούμενοι και ό ένας που μένει έχει υποστεί μείωση μισθού).

Τα ερωτήματα προκύπτουν (ξανά) αβίαστα: 
Α) Μπορεί κανείς να το αποκαλέσει αυτό μείωση της ανεργίας;
Β) Είναι δυνατόν να μας θεωρούν τόσο ηλίθιους; (Αυτό το ερώτημα παραμένει σταθερό)
 

 

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Τώρα για να επανέλθουμε λίγο στον …πραγματικό κόσμο ας δούμε άλλα δύο γραφήματα. Αυτή την φορά από την έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για το 2014, που – σας βεβαιώνω- είναι απείρως πιο σοβαρή, ότι γνώμη κι αν έχει κανείς για την τριτοβάθμια οργάνωση κα την συνδικαλιστική της ηγεσία.
Σε αυτό το γράφημα φαίνεται ότι παρότι οι άνεργοι έχουν αυξηθεί τα τελευταία 4 χρόνια έχουν μειωθεί οι επιδοτούμενοι άνεργοι. Αυτό είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα του υπουργού Εργασίας Γιάννη Βρούτση.



Σε αυτό το γράφημα φαίνεται πόσο έχουν μειωθεί οι μισθοί των εργαζομένων σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην Ελλάδα. Δεν είναι αποκλειστικά επίτευγμα του Γιάννη Βρούτση αλλά έβαλε κι αυτός για τα καλά το χεράκι του.


Αξίζει να σημειωθεί ότι και τα τέσσερα γραφήματα  αναφέρονται στους καταγεγραμμένους ανέργους και όχι στους νέους που ποτέ δεν προσλήφθηκαν πουθενά γιατί ουδείς τους προσέλαβε. Ακριβώς επειδή – σύμφωνα πάντα με τον Γιάννη Βρούτση- μπαίνει τάξη στην ελληνική αγορά εργασίας…

ΠΗΓΗ:http://www.thepressproject.gr/article/71209/O-apisteutos-k-Giannis-Broutsis

Το πραγματικό κοινωνικό δίλημμα συνεχίζει ακόμα να είναι: Καπιταλισμός ή Επανάσταση

«Δεν μας τρομάζει η ιδέα να παραλάβουμε μια χώρα γεμάτη ερείπια. Πάντοτε σε

τρώγλες ζούσαμε άλλωστε, θα αντέξουμε για λίγο καιρό ακόμη. Μην ξεχνάτε όμως, ότι οι

εργάτες ξέρουμε και να χτίζουμε. Εμείς φτιάξαμε όλα τα παλάτια και τα μέγαρα, εδώ,

στην Αμερική και παντού, και θα τα ξαναφτιάξουμε ακόμα πιο όμορφα. Γιατί εμείς θα

κληρονομήσουμε τη Γη, μην έχετε καμία αμφιβολία για αυτό.

 Η αστική τάξη ας γκρεμίσει λοιπόν τον κόσμο της, πριν αποχωρήσει από το προσκήνιο της ιστορίας.

 Εμείς κουβαλάμε έναν καινούριο κόσμο, εδώ, στις καρδιές μας. Κι ο κόσμος αυτός μεγαλώνει κάθε στιγμή. Μεγαλώνει και τούτη τη στιγμή ακόμα πουσας μιλάω»

                                                Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι

 Εδώ και πέντε περίπου χρόνια, η πολιτική και οικονομική ελίτ που

διαφεντεύει τη χώρα έχει διαμορφώσει μια ολοκληρωτικά ασφυκτική συνθήκη

ζωής για εκατομμύρια ανθρώπους, οι οποίοι βιώνουν με τον πιο ωμό τρόπο τα

αποτελέσματα της συνολικής κρίσης του συστήματος. Η απρόσκοπτη λεηλασία των

κοινωνικών αγαθών και κεκτημένων εντείνεται διαρκώς. Επίσης, η εκτόξευση της

ανεργίας σε τεράστια ύψη, οι διαρκείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, η

διάλυση της υγείας και της παιδείας, οι μεθοδεύσεις για ποινικοποίηση του

συνδικαλισμού είναι μερικά από τα βασικότερα στοιχεία της ταξικής επίθεσης που

βρίσκεται σε εξέλιξη και είναι πλέον ολοφάνερο πως αν δεν αποκρουστεί άμεσα,

τότε θα συμπαρασύρει τα πάντα στο καταστροφικό πέρασμά της. Μέσα στην ίδια

συνθήκη, εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, δεν

διαθέτουν τα στοιχειώδη αγαθά για την επιβίωση (όπως στέγη, τροφή, θέρμανση

και ρεύμα), ενώ κάποιοι, βυθισμένοι στην απελπισία και την απόγνωση που γεννά

η εξαθλίωση, οδηγούνται μέχρι και στην αυτοκτονία.

 Παράλληλα, το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, έχοντας αντιληφθεί πως

πνέει τα λοίσθια, οχυρώνεται διαρκώς, δημιουργώντας καινούργιες άμυνες

απέναντι στις αναμενόμενες κοινωνικές εκρήξεις που γεννά η κυβερνητική

πολιτική σε συνεργασία με τους υπερεθνικούς μηχανισμούς που την ελέγχουν

(Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο).

Η χρεοκοπία του έγκειται στο ότι δεν ενδιαφέρεται πια για την απόσπαση με

οποιοδήποτε τρόπο της κοινωνικής συναίνεσης για την προώθηση των σχεδιασμών

του, αλλά αρκείται στην βίαιη επιβολή τους στο κοινωνικό πεδίο, ενώ δεν διστάζει

να χρησιμοποιήσει ακόμα και τις πιο βάναυσες και εγκληματικές πρακτικές

απέναντι σε όσους αντιστέκονται και επιχειρούν να ορθώσουν αναχώματα στους

σχεδιασμούς αυτούς. Η εγκαθίδρυση καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στην

κοινωνία, καθεστώτος εξαίρεσης για όσους περισσεύουν από τη σκληρή κοινωνική

πραγματικότητα που επικρατεί μέσω της δημιουργίας στρατοπέδων συγκέντρωσης 

για τους μετανάστες-εργάτες και του εξοβελισμού από την κοινωνική ζωή

πληθυσμιακών ομάδων όπως οι τοξικοεξαρτημένοι, οι οροθετικές γυναίκες και οι

άστεγοι, αλλά και το δόγμα μηδενικής ανοχής απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή και

εστία αντίστασης και αγώνα δημιουργείται, είναι είναι η κατασταλτική στρατηγική

που εφαρμόζεται εδώ και αρκετό καιρό και που συνθέτει το σκηνικό εντός του

οποίου επελαύνει ο σύγχρονος κρατικός ολοκληρωτισμός.

 Ειδικά όσον αφορά τους πολιτικούς του αντιπάλους, το κράτος, όντας σε μια

ξεκάθαρη στάση ρεβανσισμού, επιχειρεί να εντάξει σε ένα ιδιότυπο καθεστώς

ομηρίας όσους αγωνιστές πέφτουν στα χέρια του προωθώντας την κοινωνική τους

απομόνωση, την ιδεολογική τους κατασυκοφάντηση, την πολιτική τους

στοχοποίηση, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και τη φυσική τους εξόντωση. Η

δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ και η θεσμοθέτηση ειδικών

συνθηκών κράτησης για τους πολιτικούς κρατούμενους και για όσους βαφτίζονται

ως “επικίνδυνοι για το καθεστώς” και “τρομοκράτες” αποτελούν βασικό πυλώνα

της σύγχρονης κρατικής στρατηγικής για την εξουδετέρωση των έγκλειστων

πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος και για την πειθάρχηση και την υποταγή,

μέσω του εκφοβισμού, του συνολικού πληθυσμού των φυλακών. Σε συνδυασμό

δε με τη συνολικότερη αναβάθμιση του νομικού και κατασταλτικού του

οπλοστασίου που διογκώνει το μέγεθος του ελέγχου και της καταστολής όσων

αντιστέκονται, είναι ξεκάθαρο ότι στρώνεται σταδιακά το έδαφος για την

ολοκληρωτική αναμέτρηση και συντριβή της πολιτικής, κοινωνικής και ταξικής

αντίστασης των εκμεταλλευομένων και καταπιεζόμενων απέναντι στη βία του

καθεστώτος. Το χτύπημα απεργιών, διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων, η

στρατιωτική κατοχή και η δίωξη με τον τρομονόμο ολόκληρων χωριών, τα

ρατσιστικά πογκρόμ των φασιστικών ταγμάτων εφόδου είναι μερικά μόνο

παραδείγματα της κίνησης του καθεστώτος.

Ειδικότερα, η εκδικητικότητα του κράτους είναι ακόμα περισσότερο έκδηλη

απέναντι στους φορείς εκείνων των αντιλήψεων και πρακτικών αγώνα που θέτουν

κυρίαρχα στα προτάγματα τους τη ρήξη και τη σύγκρουση με το κράτος και το

κεφάλαιο. Ο πρόσφατος εκδικητικός βασανισμός της αναρχικής Στέλλας Αντωνίου

από την αντιτρομοκρατική για την απόσπαση γενετικού της υλικού, η χωρίς

στοιχεία ισόβια καταδίκη του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου, οι εισβολές

και οι έρευνες σε σπίτια αναρχικών αγωνιστών με διάφορες προφάσεις, οι εισβολές

και οι εκκενώσεις σε αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα, οι προληπτικές

προσαγωγές πριν από μεγάλες διαδηλώσεις, οι ξυλοδαρμοί και τα βασανιστήρια σε

βάρος προσαχθέντων και συλληφθέντων, οι εκδικητικές προφυλακίσεις και η

επιβολή δυσβάστακτων χρηματικών εγγυήσεων για την αποφυλάκιση αγωνιστών,

οι κατασκευασμένες διώξεις -όπως αυτή του αναρχικού Θοδωρή Σίψα για την

υπόθεση Μαρφίν- είναι ακόμα κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα της στάσης

του καθεστώτος απέναντι στους αγωνιστές. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η

εκδικητική απαγόρευση της χορήγησης εκπαιδευτικών αδειών στους πολιτικούς

κρατούμενους Η. Κωστάρη και Ν. Ρωμανό, την ώρα που ο πρώτος

πραγματοποίησε απεργία πείνας για 31 ημέρες και σταμάτησε συνεχίζοντας τον

αγώνα με άλλα μέσα, ενώ ο δεύτερος βρέθηκε ατομικά δικαιωμένος, καθώς

ύστερα από 32 μέρες απεργίας πείνας του επιτράπηκε να παρακολουθεί τα

μαθήματα της σχολής του φορώντας ηλεκτρονικό σύστημα γεωεντοπισμού

(βραχιολάκι) και αφού πρώτα έχει παρακολουθήσει το 1/3 τους μέσω

τηλεδιάσκεψης

Μερικές σκέψεις με αφορμή την απεργία πείνας του ΝίκουΡωμανού

 «Πρίν απ’ όλα το σύστημα μου διαφέρει από το δικό σας στο ότι δεν

δέχεται ούτε τη χρησιμότητα, ούτε καν τη δυνατότητα μιας επανάστασης άλλης

από την αυθόρμητη, δηλαδή τη λαϊκή και κοινωνική, επανάσταση. Έχω τη βαθιά

πεποίθηση ότι κάθε άλλη επανάσταση θα ήταν αθέμιτη, επιβλαβής και ολέθρια για

την ελευθερία και το λαό, διότι θα επεφύλασσε γι’ αυτόν μια καινούργια αθλιότητα

και μια καινούργια σκλαβιά. […] όλες οι μυστικές συνωμοσίες εν αγνοία του λαού,

όπως και όλες οι αιφνιδιαστικές επιθέσεις και τα αυτοσχεδιασμένα χτυπήματα

συντρίβονται από αυτή τη δύναμη (σ.σ. το κράτος) που δεν θα μπορέσει να

νικηθεί και να καταστραφεί παρά μόνο από τη λαϊκή και κοινωνική αυθόρμητη

επανάσταση.

Στο εξής, ο μοναδικός σκοπός της μυστικής εταιρείας πρέπει να είναι όχι να

συγκροτήσει μια τεχνητή δύναμη έξω από το λαό, αλλά να αφυπνίσει, να

συγκεντρώσει και να οργανώσει τις ξεσηκωμένες λαϊκές δυνάμεις. Υπό τις

συνθήκες αυτές, ο στρατός της επανάστασης, ο μόνος που είναι δυνατός και

πραγματικός, δεν θα βρίσκεται έξω από το λαό, θα είναι ο ίδιος ο λαός».

  Μ. Μπακούνιν, «Επιστολή στον Σεργκέι Νετσάγιεφ»

Επιλέγουμε να τοποθετηθούμε μετά το πέρας της απεργίας πείνας του Ν.

Ρωμανού γιατί σε καμιά περίπτωση δεν θέλαμε τα όσα μας προβληματίζουν να

λειτουργήσουν ανασταλτικά ως προς τον ίδιο τον αγώνα που διεξάχθηκε το

προηγούμενο διάστημα. Αντίθετα, επιθυμούμε τα όσα γράφουμε τώρα να

αποτελέσουν κομμάτι μιας εποικοδομητικής κριτικής και ενός ανοιχτού διαλόγου

στο πλαίσιο του αναρχικού και του ευρύτερου επαναστατικού κινήματος.

 Αρχικά, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως ως αναρχική ομάδα, σταθήκαμε

από την πρώτη στιγμή ιδιαίτερα σκεπτικοί απέναντι στην υπόθεση των τεσσάρων

συλληφθέντων της διπλής ληστείας στο Βελβεντό Κοζάνης. Κι αυτό, όχι γιατί

στεκόμαστε, γενικά κι αόριστα, αντίθετοι στην πρακτική της ένοπλης ληστείας ως

επιλογή κάποιων αγωνιστών στο πλαίσιο αγώνα που έχουν ορίσει, αλλά γιατί

διαβάζοντας τις απόψεις των τεσσάρων συλληφθέντων μέσα από τα κείμενά τους,

αδυνατούσαμε να βρούμε ορατά σημεία σύνδεσης με τις αντιλήψεις που εμείς από

την πλευρά μας εκφράζουμε για την αναρχία ως επαναστατικό κίνημα, αλλά και

ευρύτερα για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και το ρόλο των αναρχικών

σε αυτούς. Απόψεις που στην ουσία εκφράζουν μια σαφή αυτοαναφορικότητα,

τοποθετώντας στο επίκεντρο του κοινωνικού και ταξικού πολέμου τη σύγκρουση

των αναρχικών με το κράτος, μην επιδιώκοντας τη διασύνδεση και τη

ριζοσπαστικοποίηση των ευρύτερων αγώνων που ξεσπούν καθημερινά και

αμφισβητούν μέρος ή και το σύνολο των εκφάνσεων της κρατικής-καπιταλιστικής

επίθεσης. Ως εκ τούτου, και επειδή αντιλαμβανόμαστε την αλληλεγγύη ως

αμφίδρομη σχέση ανάμεσα σε δρώντα πολιτικά υποκείμενα, αναγνωρίσαμε σε

αυτήν την υπόθεση περιορισμούς που μας ώθησαν στην ανάδειξη της

κατασταλτικής επίθεσης του κράτους απέναντι τους (όπως ήταν τα άγρια

βασανιστήρια που υπέστησαν κατά τη σύλληψη τους), θέση που απέρρεε σαφώς 

από τη δική μας ανάγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας.

 Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με την ίδια την απεργία πείνας του Νίκου

Ρωμανού για τη διεκδίκηση εκπαιδευτικών αδειών. Από τη μία εκφραστήκαμε

δημόσια και σταθήκαμε αλληλέγγυοι στο -αν μη τί άλλο- δίκαιο αίτημα του,

αναγνωρίζοντας πως η αποστέρηση του συγκεκριμένου δικαιώματος ήταν

ξεκάθαρο κομμάτι της εκδικητικής στάσης του κράτους απέναντι στους πολιτικούς

κρατούμενους. Δίκαιο όχι μόνο για τους αναρχικούς αλλά και για το ίδιο το αστικό

καθεστώς και όλες τις εκφάνσεις του μιας και το ίδιο έχει επιτρέψει σε όσους

κρατούμενους εισάγονται σε σχολές να μπορούν να λαμβάνουν άδειες για να

σπουδάζουν. Από την άλλη, αναλύοντας τις γραπτές τοποθετήσεις του απεργού

τόσο πριν όσο και μετά την έναρξη της απεργίας πείνας, στάθηκε ανέφικτο να

εντοπίσουμε τα στοιχειώδη σημεία πολιτικής σύγκλισης των λεγομένων του με τις

δικές μας πολιτικές, ηθικές και αξιακές αντιλήψεις αναγνωρίζοντας στο

περιεχόμενο που ο ίδιος έβαζε στον αγώνα του ξεκάθαρα σημεία

αυταναφορικότητας που έθεταν στο επίκεντρο του τους αναρχικούς -και ιδιαίτερα

τους πιο “μαχητικούς εξ αυτών”- ενώ ταυτόχρονα δεν εμφανιζόταν ως προοπτική

η σύνδεση του συγκεκριμένου αγώνα με το ευρύτερο κοινωνικό και ταξικό κίνημα

και τους αγώνες που ξεσπούν σε παράλληλο πολιτικοκοινωνικό χρόνο. Μια

προοπτική που, κατά την άποψη μας, είχε εκ προοιμίου εγκλωβίσει το

συγκεκριμένο αγώνα σε στενά όρια, καθώς η στόχευση της απεργίας πείνας από

την πλευρά του ίδιου του απεργού, πέραν των όποιων εξεγερτικών ευχολογίων

και γεγονότων προέβαλλε εν όψει και της 6ης Δεκέμβρη, δεν κατάφερε να θέσει

διευρυμένο χαρακτήρα επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης των επιμέρους αγώνων

και συνάντησης τους στο δρόμο στην κατεύθυνση της νικηφόρας έκβασης και της

συνολικής ανατροπής.

 Από την άλλη, και το ίδιο το κίνημα αλληλεγγύης ακολούθησε στη

συντριπτική πλειοψηφία του την πολιτική αντίληψη που εξέφραζε ο απεργός,

χωρίς να τη δει κριτικά ή να επιχειρήσει να την εμπλουτίσει, δεν συμμετείχε σε

κανέναν ουσιαστικό διάλογο μαζί του σχετικά με τη στρατηγική, τη στοχοθεσία και

τα πιθανά διαπραγματευτικά σημεία του αγώνα, αποδεχόμενο στην ουσία έναν

δευτερεύοντα ρόλο πάνω στις εξελίξεις. Εναπόθεσε λοιπόν και αυτό με τη σειρά

του τις όποιες ελπίδες στην εξεγερσιακή μυρωδιά του Δεκέμβρη και στην “τελική”

αναμέτρηση που καλούνταν το κίνημα να δώσει με το κράτος εκείνες τις μέρες.

Δυστυχώς όμως, κι όπως όλοι κρυφά γνώριζαν αλλά αδυνατούσαν να

παραδεχτούν, η κοινωνική εξέγερση δεν ξέσπασε, ενώ οι καταλήψεις δημοσίων

κτιρίων, παρά τα ομολογουμένως άμεσα αντανακλαστικά του ριζοσπαστικού

χώρου -και ιδιαίτερα των αναρχικών/αντιεξουσιαστών- που ανέδειξαν, δεν

κατόρθωσαν να αποτελέσουν σε ικανοποιητικό βαθμό το έδαφος αγώνα μέσα από

το οποίο θα γειωνόταν στην πραγματικότητα η εξεγερσιακή συνθήκη. Ελάχιστες

εξαιρέσεις υπήρξαν και εντοπίζονται κυρίως στην προσπάθεια ορισμένων

αγωνιστών να συνδέσουν την υπόθεση του Ν. Ρωμανού με τη μέρα ψήφισης του

κρατικού προϋπολογισμού και τη συγκέντρωση διάφορων πολιτικών, κοινωνικών

και ταξικών υποκειμένων στην πλατεία Συντάγματος, αλλά και με κάποιες ακόμα

στιγμές του ευρύτερου κοινωνικού-ταξικού πολέμου (πχ. Κινήσεις αλληλεγγύης

στους Σύρους πρόσφυγες-απεργούς πείνας στο Σύνταγμα, αγώνας ενάντια στους

πλειστηριασμούς κατοικιών, κινητοποιήσεις για την κυριακάτικη αργία κ.α.).

Προσπάθεια που έμεινε στη μέση εξαιτίας κυρίως της ίδιας της προβληματικής

φύσης του αγώνα, όπως το όρισε ο ίδιος ο απεργός πείνας εν τη γενέσει της

απεργίας, αλλά και λόγω των διάφορων σημαντικών παθογενειών που ταλανίζουν 

εδώ και αρκετά χρόνια τον αναρχικό χώρο στην Ελλάδα και τον περιορίζουν στο

να εξελιχθεί σε ένα μαζικό επαναστατικό κίνημα και να βγει από τα στάσιμα ύδατα

του «χώρου».

 Έτσι λοιπόν, το συγκεκριμένο κενό που αναπόφευκτα δημιουργήθηκε, ήρθε

να καλύψει η πολιτική αντίληψη της ρεφορμιστικής αριστεράς που

εκμεταλλευόμενη αφενός το πλεονέκτημα που της έδινε ο ίδιος ο δημοκρατικός

χαρακτήρας του αιτήματος και αφετέρου τα αδιέξοδα των αναρχικών, αλλά και

ευρύτερα όλου του αυτοοργανωμένου και οριζόντιου μαχητικού κοινωνικοταξικού

κινήματος στο να επιτελέσουν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις, μέσω του

διαμεσολαβητικού της ρόλου, μετέφερε την αντιπαράθεση στο εσωτερικό του

κοινοβουλίου και στα πολιτικά γραφεία. Το αποτέλεσμα του αγώνα τη βγάζει σε

μεγάλο βαθμό κερδισμένη καθώς με τη στάση της “έδωσε λύση” σε ένα ζήτημα

στο οποίο η δεξιά κυβέρνηση έμοιαζε αταλάντευτη. Κερδισμένο φυσικά βγήκε και

το ίδιο το αστικοδημοκρατικό σύστημα που κατόρθωσε να εφαρμόσει στην πράξη

αναίμακτα ένα νέο κατασταλτικό μέτρο -που είχε ήδη κάποιους μήνες πριν

θεσμοθετήσει για τους διωκόμενους και τους φυλακισμένους-, με αφορμή τον

αγώνα ενός αναρχικού απεργού πείνας, εμφανίζοντας το μάλιστα ως υποχώρηση

της απέναντι στην αδιαπραγμάτευτη στάση του ίδιου του απεργού. Κερδισμένος

τέλος, σε ατομικό τουλάχιστον επίπεδο, βγήκε και ο ίδιος ο απεργός πείνας, καθώς

έστω και με ορισμένους περιορισμούς, θα μπορεί να λαμβάνει άδειες και να

παρακολουθεί τα μαθήματα στη σχολή του.

 Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το πώς νίκησε το

ίδιο το επαναστατικό κίνημα και οι δυνάμεις του μιας και ούτε οι ίδιοι οι αγώνες

των φυλακισμένων ενάντια στην αναδιάρθρωση του σωφρονιστικού συστήματος

στις φυλακές προωθήθηκαν, ούτε οποιαδήποτε σύνδεση των επιμέρους αγώνων

που ξεσπούν στο κοινωνικό πεδίο επετεύχθη, ούτε διαμορφώθηκαν οι όροι για το

ξέσπασμα της κοινωνικής εξέγερσης (πόσο μάλλον για τη μετεξέλιξη της σε μια

γενικευμένη επαναστατική διαδικασία ανατροπής του υπάρχοντος συστήματος και

δημιουργίας μιας νέας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας).

 Απέναντι στην προοπτική της «εναλλακτικής» διαχείρισης του

συστήματος, η υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης είναι υπαρκτή και

αναγκαία

“Καμιά καταστροφή της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων δεν είναι δυνατή αν

κατά το χρόνο της ανατροπής ή του αγώνα που οδηγεί στην ανατροπή, δεν

υπάρχει ζωντανή μέσα στο μυαλό η ιδέα του τί θα αντικαταστήσει εκείνο που

πρέπει να καταστραφεί”.

                                                                       Π. Κροπότκιν

Είναι πλέον προφανές ότι το ζήτημα της κρίσης τους συστήματος δεν

οφείλεται απλά σε κάποια διαχειριστική αδυναμία των μέχρι τώρα διαχειριστών του

και ούτε μπορεί να βρει γιατρειά σε μια άλλη εναλλακτική διαχείριση του από τη 

ρεφορμιστική Αριστερά. Το αδιέξοδο που βιώνει σήμερα το σύστημα (οικονομικό,

κοινωνικό, πολιτικό) είναι αποτέλεσμα των αθεράπευτων αντιφάσεων του και οι

κρίσεις δομικό στοιχείο της ύπαρξής του, καθώς μέσω της καταστροφής (αγαθών

και ανθρώπων), προσπαθεί διακαώς να κρατηθεί ζωντανό και να αναπαραχθεί,

βγαίνοντας με ακόμα πιο ενδυναμωμένες τις δομές του. Ούτε οι εκλογές, ούτε μια

ακόμη περίοδος χάριτος στη νέα κυβέρνηση θα διευκολύνουν τη συντριπτική

κοινωνική πλειοψηφία να επιλύσει τα οξυμένα προβλήματα της.

 Για την άγρια πληττόμενη κοινωνική βάση η μόνη ρεαλιστική προοπτική είναι

αυτή της κοινωνικής επανάστασης, της διαδικασίας ανατροπής δηλαδή των

σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης που επιβάλλει το υπάρχον καθεστώς

σκλαβιάς και εξαθλίωσης και κατάργησης των υπαρχουσών δομών οργάνωσης της

κοινωνίας, αντικαθιστώντας τες με άλλες μορφές οριζόντιας και συλλογικής

αυτοοργάνωσης όπως είναι οι ελευθεριακές κομμούνες, τα εργατικά συμβούλια, οι

λαϊκές συνελεύσεις και οι κολεκτίβες.

 Για την ανάπτυξη και την επικράτηση των δομών αυτών θα πρέπει ήδη από

σήμερα, μέσα στο ήδη υπάρχον ζοφερό κοινωνικό περιβάλλον που συνθέτει το

σάπιο και χρεοκοπημένο πολίτικο και οικονομικό σύστημα, να προετοιμαζόμαστε,

τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό-ταξικό επίπεδο. Είναι χρέος των

αγωνιζόμενων υποκειμένων και ειδικά των αναρχικών, που προωθούν την

αυτοοργανωμένη και από τα κάτω αντίσταση, να ξεπεράσουν τις αδυναμίες και τα

όρια που αντιμετωπίζουν οι υπάρχουσες δομές και διαδικασίες του αγώνα, ούτως

ώστε να αντεπεξέλθουν της πρωτοφανούς έκτασης συστημικής επίθεσης και να

θέσουν παράλληλα στο κοινωνικό επίκεντρο τα επαναστατικά προτάγματα. Για να

καταφέρουν έτσι να απαντήσουν συνολικά από μια αναρχική σκοπιά στο

διαχρονικό ζήτημα της εξουσίας, σκοπεύοντας όχι στην κατάληψη της αλλά στην

κατάργηση της και την οριζόντια οργάνωση της κοινωνίας από τα κάτω. Εκείνο

που απαιτείται σήμερα δεν είναι η επανάληψη μιας ακόμα εξέγερσης όπως αυτής

του Δεκέμβρη του 2008, αλλά η διαμόρφωση των όρων για την κοινωνική

επανάσταση και την τελική νίκη.

 Αναγκαία και ρεαλιστική προοπτική στην κατεύθυνση αυτή είναι η

συγκρότηση ενός οργανωμένου πολιτικού κινήματος που θα έρχεται σε

επικοινωνία και αλληλεπίδραση με το ευρύτερο κονωνικό-ταξικό κίνημα θέτοντας

στο εσωτερικό του το συνολικό κοινωνικό πρόβλημα που δεν είναι άλλο από την

ίδια την ύπαρξη του καπιταλισμού και του κράτους και θα αντιπαλεύει παράλληλα

άλλες θεσμικές και ρεφορμιστικές συνιστώσες που ενυπάρχουν σ' αυτό

προσπαθώντας να το οδηγήσουν σε άλλου τύπου διαχειριστικές-μη επαναστατικές

λύσεις.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να αναλάβουμε όλοι τις θέσεις μάχης

που μας αναλογούν. Να αντικρούσουμε τις δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές

αυταπάτες, οργανώνοντας ένα πλατύ, μαζικό και μαχητικό κίνημα (πολιτικό,

κοινωνικό και ταξικό) ανατροπής. Μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, δομές

αλληλεγγύης, σωματεία βάσης, αυτοοργανωμένες πολιτικές συλλογικότητες να

χτίσουμε τον κόσμο που κουβαλάμε στις καρδιές μας...

...ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ!

                                      αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”

                                             Πάτρα, Δεκέμβρης 2014