Πέντε κουβανοί αγωνιστές, ο Χεράρδο Ερνάντες, ο Ρενέ Γκονζάλες, ο Ραμόν Λαμπανίνο, ο Φερνάντο Γκονζάλες και ο Αντόνιο Γκερέρο είναι δεσμώτες της κυβέρνησης των ΗΠΑ από τις 12 Σεπτέμβρη 1998. Το «έγκλημά» τους είναι ότι βρήκαν στοιχεία που έφεραν στο φως τις τρομοκρατικές ενέργειες ενάντια στη Κούβα που σχεδιάζονται και οργανώνονται σε αμερικανικό έδαφος με την ανοχή και την υποστήριξη του επίσημου κράτους από τότε που συντελέστηκε η κουβανική επανάσταση τον Γενάρη του 1959. Από τότε μέχρι σήμερα, τέτοιες τρομοκρατικές επιθέσεις, δολιοφθορές και άλλες εγκληματικές πράξεις, εκτελεσμένες από αντεπαναστατικές, αντικουβανικές οργανώσεις έχουν στοιχίσει τη ζωή σε 3500 περίπου ανθρώπους, έχουν αφήσει χιλιάδες άλλους ανάπηρους και έχουν προκαλέσει σημαντικές ζημιές στην οικονομία του νησιού.
Οι 5 κουβανοί αγωνιστές καταδικάστηκαν με μία δικαστική διαδικασία παρωδία στο Μαϊάμι. Οι κατηγορίες που επιστρατεύτηκαν, κύρια η συνομωσία για διάπραξη κατασκοπείας και η συνομωσία για διάπραξη δολοφονιών κατέρρευσαν από την ανυπαρξία στοιχείων. Ωστόσο οι ποινές που επιβλήθηκαν ήταν εξοντωτικές και οι συνθήκες κράτησης απάνθρωπες, με μεγάλα χρονικά διαστήματα στην απομόνωση και ανυπέρβλητα εμπόδια στις επισκέψεις συγγενών.
Οι Πέντε αντιστέκονται και το αλύγιστο πνεύμα τους έχει κερδίσει πλατιά αλληλεγγύη, εντός και εκτός των φυλακών, εντός των ΗΠΑ και διεθνώς.
Ένας από τους Πέντε, ο Ρενέ Γκονζάλες που είχε καταδικαστεί σε 15 έτη, αποφυλακίστηκε στις 7 του περασμένου Οκτώβρη. Ωστόσο οι αρχές των υποχρεώνουν να παραμείνει εντός των ΗΠΑ, στο Μαϊάμι, για τρία ακόμα χρόνια, υπό το καθεστώς της «εποπτευόμενης απελευθέρωσης». Σήμερα ο αδελφός του στην Κούβα έχει διαγνωστεί με επιθετικό καρκίνο. ΟΙ δικηγόροι υπεράσπισης έχουν αιτηθεί 15ήμερη άδεια προκειμένου να μεταβεί ο Ρενέ στην Κούβα.
Παραθέτουμε την επιστολή που έγραψε πρόσφατα ο Ρενέ στον αδελφό του Ρομπέρτο.
24 Φλεβάρη 2012
Αδελφέ μου για μια ζωή:
Ποτέ δεν πίστευα ότι θα χρειαζόταν να γράψω αυτό το γράμμα. Μοιραζόμαστε την ίδια αποστασιοποίηση από την αλληλογραφία, κάτι που φαινόταν ξεκάθαρα κατά τις αντίστοιχες διεθνείς αποστολές μας και αποδείχθηκε τελεσίδικα κατά την μοναδική εμπειρία που ζήσαμε τα τελευταία είκοσι χρόνια. Με άλλα λόγια, μόνο έκτακτες περιστάσεις όπως οι σημερινές θα με υποχρέωναν να το γράψω.
Εάν οι συνθήκες ήταν φυσιολογικές, αυτά τα πράγματα θα σου τα έλεγα προσωπικά, και πολλά δεν θα χρειαζόταν καν να τα πω. Θα πρέπει να είναι αρκετό για σένα να παλεύεις με νύχια και με δόντια ενάντια σε μια ασθένεια που προσπαθεί να σε καταβροχθίσει, χωρίς να προστίθεται και η αντιπαράθεση με μια πάθηση πολύ πιο θανατηφόρα για τον άνθρωπο: το μίσος.
Το μίσος που δεν μου επιτρέπει να ανταμείψω όλες αυτές σου τις προσπάθειες με την αγκαλιά που αξίζεις και που θα θέλαμε να σου δώσουμε και οι Πέντε.
Το μίσος που δεν μου επιτρέπει να προσθέσω το γέλιο μου σε καθένα από τα περιστατικά που προκύπτουν από το τεράστιο θάρρος σου.
Το μίσος που με υποχρεώνει να μαντεύω τη δύναμη της αναπνοής σου μέσω του τηλεφώνου, να παρακολουθώ έτσι τις αδρές μετατοπίσεις του μετώπου στη μάχη που δίνεις.
Το μίσος που μου επιβάλλει την αγωνία του να μην μπορώ να συντροφέψω όλους εκείνους που σε αγαπούν και που με εμποδίζει από το να είμαι εκεί για να στηρίξω τη Σαρί και τα αγόρια.
Το μίσος που μου αρνείται να είμαι μάρτυρας του πώς μεγαλώνουν τα ανίψια μας, που έχουν γίνει άντρες και γυναίκες με το πέρασμα των χρόνων. Πόσο περήφανος μπορείς να αισθάνεσαι για τα παιδιά σου!
Το μίσος που δεν μου επιτρέπει απλά να αγκαλιάσω τον αδελφό μου. Που με αναγκάζει να παρακολουθώ μέσα από έναν παράλογο και μακρινό εγκλεισμό μια διαδικασία της οποίας θα έπρεπε να είμαι μέρος, όπως κάθε άλλο άτομο που έχει εκτίσει μια ποινή φυλάκισης, μια ποινή ήδη αρκούντως μεγάλη, υπαγορευμένη και αυτή από το μίσος, χωρίς να είναι ποτέ αρκετή γι αυτό.
Τι μπορεί να κάνει κανείς μπροστά σε τόσο μίσος; Υποθέτω αυτό που κάνουμε πάντα: Να αγαπάμε τη ζωή και να αγωνιζόμαστε γι αυτήν, τόσο τη δική μας όσο και των άλλων. Να αντιμετωπίζουμε όλα τα εμπόδια με ένα χαμόγελο στα χείλη, με ένα επίκαιρο αστείο, με αυτόν τον καιροσκοπισμό που έχει φωλιάσει μέσα μας από την παιδική μας ηλικία. Να τραβήξουμε μπροστά, να γινόμαστε όμορφοι, να μην παραδινόμαστε ποτέ, πάντα μαζί και πολύ κοντά, όσο και αν και επιμένουν να με χωρίσουν από όλους όσους αγαπώ, για να μας τιμωρήσουν έτσι όλους.
Σήμερα έρχονται στο νου αυτές τις όμορφες μέρες από τα χρόνια που υπήρξες αθλητής. Εσύ στην πισίνα και εμείς στις κερκίδες, φωνάζοντας το όνομά σας ενώ εσύ κολυμπούσες, και ο ήχος των φωνών μας, να φτάνει σε σένα διακεκομμένα, κάθε φορά που τιναζόταν το κεφάλι σου από το νερό για να αναπνεύσεις. Μετά μας έλεγες πως μερικές φορές μπορούσες να ακούσεις το όνομά σου ολόκληρο, και άλλες φορές την αρχή, άλλες το τέλος. Έτσι εμείς εκπαιδευόμασταν να περιμένουμε πότε θα βγάλεις το κεφάλι σου από το νερό και, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όλοι μαζί, φωνάζαμε το όνομά σου. Δεν μπορούσες να μας δεις, αλλά η φασαρία της παρουσίας μας έφτανε ως εσένα και το ήξερες, αν και δεν μπορούσαμε να παρέμβουμε άμεσα στη μάχη που διεξαγόταν στην πισίνα.
Σήμερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ενώ αντιμετωπίζεις με όλες σου τις δυνάμεις αυτή την πρόκληση εγώ συνεχίζω να σε ενθαρρύνω, παίρνοντας τώρα τη θέση μου στο πλάι της οικογένειας που εκείνη την εποχή δεν είχες ακόμη χτίσει. Αν και δεν μπορείς να με δεις ξέρεις ότι είμαι εκεί δίπλα σου, μαζί με τους δικούς σου που είναι και δικοί μου. Ξέρεις πως αυτός ο αδελφός σου, από την ασυνήθιστη εξορία του, από την αγωνία του αναγκαστικού χωρισμού, μέσα στις συνθήκες αυτής της πλέον παράλογης εποπτευόμενης απελευθέρωσης, μέσα από την αξιοπρέπεια της ιδιότητάς τους ως Κουβανού πατριώτη όπως είσαι και εσύ και μέσα από την αγάπη που φυτεύτηκε από το αίμα και τις εμπειρίες που μας ενώνουν, είναι και θα είναι πάντα μαζί σου. Κάθε φορά που βγάζεις το κεφάλι σου από το νερό να πάρεις ανάσα θα μπορείς να με νιώθεις να φωνάζω μαζί με τα ανίψια μου.
Ανάπνευσε, αδερφέ, ανάπνευσε!
Ο αδελφός σου σε αγαπάει,
