Πρώτη φορά αριστερά…
Παραβίαση του ασύλου – Εκκένωση της κατειλημμένης Πρυτανείας, περικύκλωση πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Πρώτη φορά αριστερά…Πολυήμερος αποκλεισμός και απομόνωση των καταληψιών (μέχρι και τα τρόφιμα που τους έδιναν αλληλέγγυοι πέταγε η αστυνομία) – απαγόρευση διαδηλώσεων, όπως της μοτοπορείας που είχε καλεστεί την Τρίτη 14 Απριλίου στα Προπύλαια. Συλλήψεις και δεκάδες προσαγωγές αλληλέγγυων.
Πρώτη φορά αριστερά…
Ο υπουργός δημόσιας τάξης ανακοινώνει στα κανάλια τη λήξη της κατάληψης, και κυρίως την πρόθεσή του να μην ξανασυμβούν τέτοια φαινόμενα.
Πρώτη φορά αριστερά…
Η εξουσία άλλαξε ύφος αλλά η ουσία της παραμένει η ίδια, εξάλλου το κράτος έχει συνέχεια. Η κυβέρνηση βρίσκει τον βηματισμό της σε όλα τα πεδία, από την οικονομία μέχρι την καταστολή του εσωτερικού εχθρού. Οι αυταπάτες, για όσους τις είχαν, διαλύονται παταγωδώς.
Το βελούδινο προσωπείο του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται πάνω στους μηχανισμούς και τις δομές εξουσίας της προηγούμενης διακυβέρνησης. Τα στελέχη της αριστεράς που απρόσκοπτα ενσωμάτωσε η πρώτη πασοκική δυναστεία της δεκαετίας του ’80 ξαναθυμούνται γρήγορα τα παλιά κόλπα. Αναρριχήθηκαν στην εξουσία αφού εξαργύρωσαν εκλογικά τη δυσαρέσκεια και την οργή του κόσμου εγκλωβίζοντάς τον στην αυταπάτη μιας εναλλακτικής διαχείρισης. Νομιμοποίησαν, έτσι, ένα ηθικά και πολιτικά καταρρακωμένο σύστημα. Η εθνική ενότητα και η κοινωνική συναίνεση που επιζητούν για τη διαχείριση της κρίσης μας θέλει συνυπεύθυνους τόσο στην οικονομία όσο και στην επιβολή του νόμου και της τάξης. Η αντιεξέγερση συνεχίζεται…
Το διάστημα που ακολούθησε την εξέγερση του ’08 ήταν μια περίοδος αντεπίθεσης και ανασύνταξης κράτους και κεφαλαίου ενάντια στις αντιστάσεις που ανέπτυσσαν ή που δυνητικά θα ανέπτυσσαν τα κοινωνικά κομμάτια τα οποία ασφυκτιούν στις σύγχρονες συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Μέσα από την κρίση, το κράτος δεν πέρασε μέτρα μόνο για τη διάλυση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων αλλά οχυρώθηκε, τόσο νομικά όσο και σε επίπεδο κατασταλτικών μηχανισμών, ενάντια στην οργή των καταπιεσμένων.
Ο κουκουλονόμος ψηφίστηκε μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08. Η χρήση του DNA σαν ενοχοποιητικό στοιχείο ενάντια σε αγωνιστές εμπεδώθηκε κατά τα χρόνια των μνημονίων, ενώ ολόκληρα χωριά στην Χαλκιδική υποβλήθηκαν σε υποχρεωτική λήψη DNA (ακόμα κι από μικρά παιδιά). Ο αντιτρομοκρατικός δεν χρησιμοποιήθηκε μόνο ενάντια στους ένοπλους αντάρτες αλλά επεκτάθηκε και για τους συγγενείς και τους φίλους τους, ενώ οι αντιστεκόμενες κοινότητες στη Χαλκιδική και πάλι υπήρξαν ένα ευρύ πεδίο εφαρμογής του.
Ο αγώνας των απεργών πείνας πολιτικών κρατούμενων που ξεκίνησε στις μέρες της νέας διακυβέρνησης, είναι ένας πολιτικός αγώνας με βαρύνουσα σημασία για το σύνολο του κινήματος και κατ’ επέκταση για την κοινωνία. Η πολυήμερη ομαδική απεργία πείνας που διήρκεσε 45 ολόκληρες μέρες επιφέροντας ανυπολόγιστες συνέπειες στην υγεία και τη ζωή των απεργών, συνέγειρε την αλληλεγγύη συντρόφων στην Αθήνα και στην επαρχία. Με μια πλειάδα πολύμορφων δράσεων –από κινήσεις αντιπληροφόρησης μέχρι διαδηλώσεις και καταλήψεις σε μμε, κομματικά γραφεία και κρατικά κτίρια- αναπτύχθηκε ένας λόγος που αποδομεί και απονομιμοποιεί το νομικό κατασταλτικό οπλοστάσιο του κράτους.
Απέναντι σε αυτούς τους αγώνες, για άλλη μια φορά εκτυλίχτηκε μια ανελέητη, όσο και αναμενόμενη συκοφαντική επίθεση από τα κανάλια των μεγαλοεργολάβων, με κέντρο την κατάληψη της πολιορκημένης Πρυτανείας στην Αθήνα. Παράλληλα, αναδύθηκε το βαθύ κράτος με αιχμή τις αντι-κινητοποιήσεις που καλούσαν οι πρυτάνεις ενάντια στην κατάληψη, σε μια μεθόδευση για την ενεργοποίηση κοινωνικών αυτοματισμών. Και τέλος, η απροκάλυπτη πολιορκία της Πρυτανείας και η αστυνομική επιχείρηση για την εκκένωσή της τα ξημερώματα της 17ης Απρίλη αποκατέστησε το κύρος του κράτους και επέβαλλε την τάξη.
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες επί 19 ημέρες κόντρα στα ψεύδη, τις απειλές και την απροκάλυπτη τρομοκρατία, μετέτρεψαν τον χώρο της πρυτανείας σε ένα ζωντανό κύτταρο αντίστασης με την διοργάνωση προβολών, συζητήσεων και διαδηλώσεων δημιουργώντας έναν πόλο αλληλεγγύης στον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων.
Από την κατειλειμμένη πρυτανεία έως την Χαλκιδική, η πολιτική της παρούσας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει το προηγούμενο καθεστώς: αστυνομικές επιθέσεις στους διαδηλωτές, συλλήψεις και δικαστικές διώξεις. Όμως οι φωνές της αλληλεγγύης δεν καταστέλλονται, δεν τρομοκρατούνται, δεν φιμώνονται από την τρομοκρατία του κράτους. Σε αντίθεση με τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, η ελπίδα έρχεται μόνο μέσα από τους αγώνες.
· ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΙΩΝ ΤΗΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ
· ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου