τού Βασίλη Κ. Καλαμαρά
Το επίγειο ορυχείο χρυσού τής ρουμανικής κοιλάδας Ρόσια Μοντάνα θυμίζει το αρχαίο θέατρο τής Επιδαύρου ή οποιαδήποτε αρχαιοελληνικό θέατρο χωρίς κερκίδες...
Αυτές οι κερκίδες, είναι φέτες από ένα σκαμμένο τοπίο που εφιαλτικά συγκρούεται με την αρμονία τής φύσης. Αυτές οι κερκίδες που δεν είναι κερκίδες, δεν έχουν καν θαφτεί κάτω από τα άναρχα αγριόχορτα, που δίνουν ακόμα και σε ανενεργές βιομηχανικές περιοχές την ανειλημμένη υποχρέωση ενός θεού ειρήνης να ευλογήσει τα ερείπια και να τα μεταμορφώσει σε ωραίους ερειπιώνες.
Οχι αυτές οι κερκίδες έχουν χαρακτεί από εκσκαφικά μηχανήματα που δίνουν στο τοπίο την όψη σεληνιακού τοπίου, προτού πατηθεί από ανθρώπινο πόδι. Φυσάει ένας άνεμος προϊστορικός, σηκώνει το χώμα και το αναδεύει σε στρόβιλο επερχόμενου κακού.
Μάλλον το κακό έχει σφραγιστεί με την μουσική υπόκρουση, το συμφωνικό ποίημα «Μία Νύχτα στο Φαλακρό Βουνό» τού Ρώσου συνθέτη Μόδεστου Μουσόργκσκι. Αυτές οι μουσικές εικόνες, οι οποίες χωρούν όλα τα τοπία μετά την καταστροφή τους, όταν το πνεύμα τής άρνησης και τής αποστροφής χειρουργεί ανθρώπινες ψυχές με το νυστέρι τής απώλειας.
Ακούμε τα μέρη αυτού του προγραμματικού συμφωνικού ποιήματος: Θορυβώδεις υπερφυσικές φωνές. Εμφάνιση των Πνευμάτων του Σκότους και του Θεού Τσέρνομπογκ. Δοξαστικό του Μαύρου Θεού. Μαύρη Λειτουργία. Γιορτή των Μαγισσών, που διακόπτεται από τους ήχους μιας μακρινής καμπάνας της εκκλησίας του χωριού. Τα Πνεύματα εξαφανίζονται. Αυγή.
Τα πνεύματα τού Κακού δεν θα εξαφανιστούν από τη Ρόσια Μοντάνα με το πρώτο φως τής αυγής. Δεν θα έχει ούτε την γοητεία τού εγκαταλελειμμένου, την γοητεία των χιλιάδων ετών που κρατούν εντός τους τα κτίσματα άλλων εποχών, απομεινάρια τής ανθρώπινης παρουσίας.
Η ανάμνηση των Ρωμαίων κατακτητών, όταν άνοιγαν «φρικτά» λαγούμια για να εξορύξουν χρυσό, έχουν απομείνει γιά να θυμίζουν ότι ο 'Αδης όταν γελάει, σχηματίζει στο πρόσωπό του ένα φιδίσιο χρυσό γέλιο εκκωφαντικό.
Στο κέντρο τής ορχήστρας η εβραϊκής καταγωγής Ρουμάνα ηθοποιός Μάγια Μόργκενστερν. Μπροστά της ένα ξύλινο τραπέζι αδειανό, που περιμένει να αδειάσουν από τοκογλυφικά πουγγιά κέρματα τού κέρδους, καθώς το ένα δέντρο μετά το άλλο πέφτουν νεκρά, με τις ρίζες τους να κοιτάνε προς τον ουρανό σαν ικέτες αρχαίου δράματος.
Μάλλον, έχουν ήδη πέσει και η αύρα τους επιβιώνει ως ένας καπνός καθισμένος σ' έναν αόρατο θρόνο που αποκαπνίζει την συμφορά και την μεταφέρει σ' ένα μέλλον που βαδίζει σε νέα φυτέματα κινούμενης και κινητικής χαράς.
Το γερμανογενές επώνυμο της Μόργκενστερν σημαίνει «Το άστρο τού πρωινού», αυτή όμως είναι η τραγωδός τής καταγγελίας, πετάει το βραχιόλι, αποχωρίζεται το κολιέ με το μενταγιόν και τραβάει με δύναμη τα σκουλαρίκια από τα τρυπημένα αυτιά.
Σε λίγα δευτερόλεπτα την παίρνουν τα αίματα. Κατρακυλάνε στον λαιμό της. Δεν είναι Μήδεια. Δεν σκοτώνει τα παιδιά της. Βάφεται στο αίμα, «αυτοκτονεί», γιατί μία εταιρεία εξόρυξης χρυσού πληγώνει την πατρίδα της, την Ρουμανία.
Μπροστά στον κινηματογραφικό φακό απαγγέλλει:
«Ορίστε, κύριοι. Ολος ο χρυσός μου. Μόνον αφήστε μας στην ησυχία μας».
Το φιλμάκι γυρισμένο σε ασπρόμαυρη κόπια έχει τον αγγλικό τίτλο «Save Rosia Montana» («Σώστε τη Ρόσια Μοντάνα»).
Τα χωριά τής περιοχής Ρόσια Μοντάνα κλαίνε, γιατί το περιβάλλον τής κοιλάδας όπου κείτονται έχει ενταχθεί στον κατάλογο τών απειλούμενων πολιτιστικών και ιστορικών χώρων.
Η βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν» αναδεικνύει το θέμα, αλλά η κερδοφορία σφυράει αδιάφορα... Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι το μεταλλείο θέλει εκ νέου να το θέσει σε λειτουργία η ρουμανική εταιρεία Gabriel Resources, η οποία δεν είναι...ρουμανική, καθώς ανήκει στην αμερικανική Lioumont.
Ιδιοκτήτης είναι ο Ρουμάνος Φρανκ Τίμις, ο οποίος, αφού αγόρασε το 95% τής εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», το πούλησε στην καναδική EldoradoGold. Δηλαδή είχε εμπλακεί και στις δικές μας Σκουριές Χαλκιδικής. Γιαυτό οι κάτοικοι τής περιοχής αισθάνονται αλληλέγγυοι με τους Ρουμάνους τής Ρόσια Μοντάνα. Γιατί τους ενώνει ο κοινός αγώνας εναντίον τής εξόρυξης χρυσού.
Τα παράθυρα στην νομοθεσία είναι η κεντρική πύλη τής νομότυπης παρανομίας. Σ' αυτά επενδύουν οι επιχειρηματικοί εγκέφαλοι, οι οποίοι έχουν προγραμματίσει τη δημιουργία τεσσάρων ορυχείων ανοιχτής εξόρυξης και μίας μεγάλης δεξαμενής.
Υπάρχουν εποχές που ό,τι πιάνεις γίνεται χρυσός. Και σήμερα ζούμε στην εποχή τού χρυσού Τέλους ...Ελπίζουμε η αυγή που θα μάς ξημερώσει να μην είναι χρυσή...
πηγη:http://epikaira.gr/epikairo.php?id=58547&category_id=634
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου