Tο νούμερο 8067...
Ο δαινομοποιημένος ΟΚΑΝΑ των Εξαρχείων έκλεισε ένα μήνα περίπου μετά το πρώτο πανηγυρικό λουκέτο στον ΟΚΑΝΑ του Πειραιά. Ηρέμησαν οι περίοικοι που οδύρονταν για τις εικόνες παρακμής και για την εγκληματικότητα της «διεσταλμένης κόρης»… Στελέχη του ΛΑΟΣ πρωτοστατούσαν στις διαμαρτυρίες. Να φύγουν τα κάτωχρα φαντάσματα, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της τραγικής κατάστασης της «πλας ντε λα Κονκόρντ». Κι έτσι επετεύχθη αποσπασματικά το ζητούμενο της επιφανειακής καθαρότητας. Αλλά ο λευκός θάνατος διατηρεί την πρωτοκαθεδρία του στα γκρίζα στενά της Αθήνας και του επινείου… Μίας και μισής, δύο ή τριών δεκαετιών «υπερήλικες» με τρυπημένα χέρια παλαντζάρουν στα γόνατά τους και ζητιανεύουν. Πεινάνε, διψάνε, έχουν ανάγκη από κάτι γλυκό και γενικώς στερούνται.
«Θα εξαλείψουμε τη λίστα της ντροπής», «Συνεχίζουμε το έργο μας και ευελπιστούμε ότι μέχρι το τέλος του χρόνου θα επιτευχθεί και στην Αττική αυτό που ήδη έχει γίνει στη Θεσσαλονίκη, δηλαδή ο μέσος χρόνος αναμονής να μην ξεπερνά τον ένα μήνα, όσο είναι και ο επίσημος ευρωπαϊκός χρόνος αναμονής», δήλωνε από καιρό ο Υπουργός Υγείας που μέσα του ανέκαθεν γνώριζε ότι ο δρόμος της εξαρτητικής κόλασης είναι στρωμένος παραδοσιακά με καλές προθέσεις. Τα πάλαι ποτέ ολοκληρωμένα προγράμματα του ΟΚΑΝΑ (που δεν άγγιξαν ποτέ την τελειότητα, αλλά σίγουρα κινούνταν πάντα σ’ ένα ευρύτερο υποστηρικτικό πλαίσιο) δεν αναπληρώνονται με τίποτα από τους σταθμούς της ξερής, αδιέξοδης υποκατάστασης που προχείρως στήθηκαν στα ταλαίπωρα νοσοκομεία. Τα σε -ίνη απλώς υποκαθίστανται από τα σε -όνη. Κατά τα λοιπά, ουδέν. Τα παιδιά περνούν και παίρνουν το φαρμακευτικό συσσίτιό τους. Και η τρόικα αγάλλεται.
Την ίδια ώρα όλη η χώρα περιμένει μία ακόμα δόση…
Την ίδια ώρα ο ΟΚΑΝΑ και οι εργαζόμενοί του παίρνουν την πικρή και ισχυρή δόση της λιτότητας.
Την ίδια ώρα η μάστιγα εξαπλώνεται στις παρυφές της κοινωνίας ως κλασικό σύμπτωμα οικονομικής και κοινωνικής ύφεσης.
Την ίδια ώρα, στα σπίτια που πλήττονται από το «πρόβλημα» τα κάτωχρα φαντάσματα που ευτύχησαν να έχουν ακόμα στέγη πάνω από το κεφάλι τους, ρωτούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας:… «Πότε θα πάω για το φάρμακό μου, μαμά; Πότε έρχεται η σειρά μου;». Αλλά η ψυχρή αρίθμηση απέχει ακόμα περί τα χίλια νούμερα από το σημείο μηδέν και το μηδέν, άλλοτε σημαίνει αρχή κι άλλοτε σημαίνει τέλος…
Με το «Π» επικοινώνησε μία μητέρα που η κόρη της αργοπεθαίνει στην αγκαλιά της. Έχει απευθυνθεί παντού. Τους έχει ενοχλήσει όλους. Αλλά η εποχή είναι δύσκολη και όλες οι καρέκλες, όλες οι θέσεις, όλα τα ονόματα την καλούν να περιμένει. Μας έδωσε και τα χειρόγραφα που έστειλε στον πρωθυπουργό και στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Παραθέτουμε λίγες γραμμές: «… Η κόρη μου είναι από δεκαπενταετίας τοξικομανής. Δυστυχώς τώρα πια το παιδί δεν αντέχει άλλο και δεν είναι καθόλου καλά. Έχει τεράστια προβλήματα υγείας. Είναι γραμμένη στον ΟΚΑΝΑ από το 2006 και ακόμα περιμένει το φάρμακο που θα τη σώσει και μαζί με το παιδί θα σώσει και μένα… και την αδελφή της από τη δυστυχία, την απελπισία, την απόγνωση. Έκανε αίτηση «κατ’ εξαίρεση» και δύο φορές την απέρριψαν, διότι -λέει- δεν έχει ηπατίτιδα. Είναι ένα κορίτσι που έμεινε 40 κιλά και ζητά βοήθεια να ζήσει. Ήρθα σε επαφή με το Μαξίμου, έστειλα επιστολή στον κύριο Παπανδρέου, αλλά δυστυχώς με πρόλαβαν τα γεγονότα της πατρίδας. Με παρέπεμψαν στον υφυπουργό Υγείας τον κύριο Τιμοσίδη, τον κύριο Μπόλαρη, έστειλα και το παιδί στο Υπουργείο Υγείας. Πήγε, μίλησε, παρακάλεσε, έκλαψε, όμως δεν έγινε τίποτα. (…) Άνοιξαν τα νοσοκομεία στις 16 Σεπτέμβρη στην Αθήνα κι εμείς πάλι βρισκόμαστε στην αιώνια λίστα και κάθε μέρα που περνά χάνω το παιδί μου. Δε ζητώ τίποτα. Ούτε ρουσφέτια, ούτε θέσεις. Ζητώ μόνο γρήγορα το φάρμακο του παιδιού μου να προλάβω να το σώσω. Ένα ελληνόπουλο άρρωστο και δυστυχισμένο, με όνειρο όμως. (…) Έχει νούμερο 8067 στη λίστα. Πρέπει αύριο, αν είναι δυνατόν, να μπει στη χορήγηση…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου