του Γαλαξιάρxη
Σε περιόδους βαθιάς κρίσης, οι εκδηλώσεις που υποδηλώνουν το χάος που χωρίζει τις λαϊκές μάζες από την άρχουσα τάξη, την αδιαφορία της τελευταίας ακόμη και για τους τύπους και το πόσο τεράστιοι μύθοι είναι η ισοπολιτεία και η ισονομία (σε κάθε αστικό κράτος), παύουν να περνούν απαρατήρητα. Παύουν να αποτελούν μέρος μίας στρεβλής καθημερινότητας. Παύουν να θεωρούνται “φυσιολογικά”. Μία κλασική “αρχοντογυφτιά” ενός τυχάρπαστου υπηρεσιακού παράγοντα μπορεί να ανάψει φωτιές.
Χρόνος: Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011, ώρα 8.00 μ.μ. Τόπος: Οδός Εθνικής Αντιστάσεως, Χαλάνδρι.
Κεντρική αρτηρία που οδηγεί από το Χαλάνδρι στη λεωφόρο Κηφισίας. Εκατέρωθεν της Εθν. Αντιστάσεως και σε όλο της το μήκος απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση. Με λίγα λόγια, ακόμη και η στάση για τσιγάρα μπορεί να γίνει αιτία αφαίρεσης πινακίδων αν πέσει στην αντίληψη της τροχαίας, μία οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου. Χθες όμως ήταν από εκείνες τις ημέρες που δεν είναι “μία οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου”, τουλάχιστον όχι για κάποιους από εμάς.
Χθες το βράδυ, αν είχες την ατυχία να ανήκεις στην τάξη των πληβείων αυτής της χώρας και την γκαντεμιά να θες να περάσεις την Εθνικής Αντιστάσεως με το αυτοκίνητό σου, εκεί κατά τις 8.00 μ.μ, γινόσουν μάρτυρας ενός ακόμη τυπικού περιστατικού δύο μέτρων και δύο σταθμών. Ένιωθες μαλάκας που πίστεψες ότι η λέξη “ισονομία” δεν ανήκει μόνο σε παραμύθια που λένε οι εξουσίες για να διασκεδάζουν τα παιδιά τους.
Μαύρες Μερτσέντες, δεκάδες, στη σειρά, γυαλιστερές, πεντακάθαρες, κάποιες θωρακισμένες, παρκαρισμένες κάτω από τις πινακίδες απαγόρευσης στάσης/στάθμευσης. Ένας μπλε φάρος στο βάθος δεν υποδήλωνε ότι η τροχαία είχε αναλάβει τα καθήκοντά της να αφαιρεί πινακίδες και να σηκώνει τα παρανόμως παρκαρισμένα με το γερανό. Το αντίθετο. Σταματούσε τα νομίμως κινούμενα ΙΧ των “πληβείων”, προκειμένου οι δυσκίνητες, πεντάμετρες Μερτσέντες να κάνουν τις μανούβρες τους στη μέση της φρακαρισμένης αρτηρίας για να σταθμεύσουν με αναίδεια κάτω από τις πινακίδες απαγόρευσης στάσης/στάθμευσης. Απαγόρευσης, μόνο για εκείνους που αυτοαποκαλούνται πολίτες, κοροϊδεύοντας τον εαυτό τους που πίστεψαν ότι κάποτε έγιναν κάτι παραπάνω από υπήκοοι.
Διαδρομή εκατό μέτρων απαιτούσε (με το ρολόι) μισή ώρα αν ήσουν στη θέση του υπήκοου ιωταχή, χάρη στην τροχαία η οποία εκτελούσε με ζήλο το καθήκον της. Δηλαδή, να επισπεύσει το παρκάρισμα υπηρεσιακών και διπλωματικών λιμουζίνων, παρεμποδίζοντας την ομαλή κίνηση (παράπτωμα, για το οποίο μόλις προχθές μαθητές λυκείου σύρθηκαν στο δρόμο, από συναδέλφους των ως άνω τροχόμπατσων).
“Γνωρίζετε ότι και στις δύο πλευρές του δρόμου απαγορεύεται η στάση;”
Πρώτη αφοπλιστική απάντηση:“Το γνωρίζω”“Και γιατί δεν παίρνετε το μπλοκάκι για να κάνετε τη δουλειά σας”
Δεύτερη αφοπλιστική απάντηση:
“Αν με αντικαταστήσετε στο πόστο μου(!), θα το κάνω”
Λίγο τα νεύρα, λίγο ο παγωμένος κυνισμός (αν και με κάποια ίχνη απολογίας) του οργάνου και η επόμενη απάντησή μου λαμβάνει επισήμανση “ακατάλληλον διά ανηλίκους”.
Αφού στολίστηκε το όργανον με χαρακτηρισμούς όπως “παρκαδόρος” και “ορντινάτζα” (σ.σ. σκοτώστε με, ήμουν όντως προκλητικός), η τρίτη αφοπλιστική απάντηση μου έκλεισε το στόμα:
“Έχετε δίκιο κύριε”(!!!) [σημ: ναι ήθελε να με ξεφορτωθεί]
Να σημειώσω κάπου εδώ, ότι ανάμεσα στα φρακαρισμένα οχήματα των ιθαγενών, σουλάτσαραν γραβατοφόροι επίσημοι συνομήλικοι του Τυρανόσαυρου Ρεξ, μετά των “τρε σικ” συνοδών τους. Οδηγοί, μπράβοι, φουσκωτοί και λοιπό υπηρετικό προσωπικό, με νοήματα έδιναν εντολές στους πληβείους να “κάνουν στην μπάντα”.
Θα ρωτήσετε, εύλογα: “πώς κάνεις έτσι παλικάρι; δεν έχεις περάσει ποτέ έξω από το Μέγαρο όταν κάποιος εθνικός μουσουργός δίνει συναυλία για τα άπορα της Ακτής Ελεφαντοστού, να δεις την Βασ. Σοφίας να μετατρέπεται σε μία απέραντη έκθεση της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας”;
Σωστό το ερώτημα, πλην όμως…
Το παντεσπάνι που μου προτείνετε να φάω, επειδή δεν έχω ψωμί, αποφασίζω να σας το επιστρέψω με την ευχή να το βάλετε στον πρωκτό σας. Η πείνα οδηγεί στις εξεγέρσεις, αλλά ο κρετινισμός της άρχουσας τάξης, στις γκιλοτίνες. Μαζεύτε τα κοράκια που κυκλοφορούν σαν αριστοκράτες του βικτωριανού αίσχους, γιατί δεν θα το βρείτε από ταξικά συνειδητοποιημένες μάζες, αλλά από κάτι εξοργισμένους πολίτες της διπλανής πόρτας. Το “θα μας πάρουν με τις πέτρες” ανήκει στο παρελθόν. Να είμαστε εξηγημένοι για την επόμενη φορά που θα θρηνήσετε ανοιγμένο κεφάλι κρατικού μπράβου (βλ. αστυνομικό), αυγοστόλιστη κουρούπα υπουργού και μερτσέντα φλαμπέ. Όχι μόνο να μην κλαψουρίσετε, αλλά να πείτε κι ευχαριστώ, που αυτή η φοβική, βαθιά ραγιάδικη και μικροαστικοποιημένη -του κερατά- κοινωνία, σας επιτρέπει να ζείτε…
Σε περιόδους βαθιάς κρίσης, οι εκδηλώσεις που υποδηλώνουν το χάος που χωρίζει τις λαϊκές μάζες από την άρχουσα τάξη, την αδιαφορία της τελευταίας ακόμη και για τους τύπους και το πόσο τεράστιοι μύθοι είναι η ισοπολιτεία και η ισονομία (σε κάθε αστικό κράτος), παύουν να περνούν απαρατήρητα. Παύουν να αποτελούν μέρος μίας στρεβλής καθημερινότητας. Παύουν να θεωρούνται “φυσιολογικά”. Μία κλασική “αρχοντογυφτιά” ενός τυχάρπαστου υπηρεσιακού παράγοντα μπορεί να ανάψει φωτιές.
Χρόνος: Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011, ώρα 8.00 μ.μ. Τόπος: Οδός Εθνικής Αντιστάσεως, Χαλάνδρι.
Κεντρική αρτηρία που οδηγεί από το Χαλάνδρι στη λεωφόρο Κηφισίας. Εκατέρωθεν της Εθν. Αντιστάσεως και σε όλο της το μήκος απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση. Με λίγα λόγια, ακόμη και η στάση για τσιγάρα μπορεί να γίνει αιτία αφαίρεσης πινακίδων αν πέσει στην αντίληψη της τροχαίας, μία οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου. Χθες όμως ήταν από εκείνες τις ημέρες που δεν είναι “μία οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου”, τουλάχιστον όχι για κάποιους από εμάς.
Χθες το βράδυ, αν είχες την ατυχία να ανήκεις στην τάξη των πληβείων αυτής της χώρας και την γκαντεμιά να θες να περάσεις την Εθνικής Αντιστάσεως με το αυτοκίνητό σου, εκεί κατά τις 8.00 μ.μ, γινόσουν μάρτυρας ενός ακόμη τυπικού περιστατικού δύο μέτρων και δύο σταθμών. Ένιωθες μαλάκας που πίστεψες ότι η λέξη “ισονομία” δεν ανήκει μόνο σε παραμύθια που λένε οι εξουσίες για να διασκεδάζουν τα παιδιά τους.
Μαύρες Μερτσέντες, δεκάδες, στη σειρά, γυαλιστερές, πεντακάθαρες, κάποιες θωρακισμένες, παρκαρισμένες κάτω από τις πινακίδες απαγόρευσης στάσης/στάθμευσης. Ένας μπλε φάρος στο βάθος δεν υποδήλωνε ότι η τροχαία είχε αναλάβει τα καθήκοντά της να αφαιρεί πινακίδες και να σηκώνει τα παρανόμως παρκαρισμένα με το γερανό. Το αντίθετο. Σταματούσε τα νομίμως κινούμενα ΙΧ των “πληβείων”, προκειμένου οι δυσκίνητες, πεντάμετρες Μερτσέντες να κάνουν τις μανούβρες τους στη μέση της φρακαρισμένης αρτηρίας για να σταθμεύσουν με αναίδεια κάτω από τις πινακίδες απαγόρευσης στάσης/στάθμευσης. Απαγόρευσης, μόνο για εκείνους που αυτοαποκαλούνται πολίτες, κοροϊδεύοντας τον εαυτό τους που πίστεψαν ότι κάποτε έγιναν κάτι παραπάνω από υπήκοοι.
 |
Παρκαδόρος με εθνόσημο
Δύο τσιγάρα δρόμος, από τη μία άκρη του φράχτη της οικίας του Γερμανού πρέσβη ως την άλλη. Και τα νεύρα τσατάλια. Στην είσοδο της έπαυλης, αστυνομικός με φωσφοριζέ γιλεκάκι επιβλέπει την κίνηση (όχι τη δική μας βέβαια, αλλά των υπηρεσιακών Μερσεντές). Πλησιάζω και ρωτώ:“Γνωρίζετε ότι και στις δύο πλευρές του δρόμου απαγορεύεται η στάση;”
Πρώτη αφοπλιστική απάντηση:“Το γνωρίζω”“Και γιατί δεν παίρνετε το μπλοκάκι για να κάνετε τη δουλειά σας”
Δεύτερη αφοπλιστική απάντηση:
“Αν με αντικαταστήσετε στο πόστο μου(!), θα το κάνω”
Λίγο τα νεύρα, λίγο ο παγωμένος κυνισμός (αν και με κάποια ίχνη απολογίας) του οργάνου και η επόμενη απάντησή μου λαμβάνει επισήμανση “ακατάλληλον διά ανηλίκους”.
Αφού στολίστηκε το όργανον με χαρακτηρισμούς όπως “παρκαδόρος” και “ορντινάτζα” (σ.σ. σκοτώστε με, ήμουν όντως προκλητικός), η τρίτη αφοπλιστική απάντηση μου έκλεισε το στόμα:
“Έχετε δίκιο κύριε”(!!!) [σημ: ναι ήθελε να με ξεφορτωθεί]
Να σημειώσω κάπου εδώ, ότι ανάμεσα στα φρακαρισμένα οχήματα των ιθαγενών, σουλάτσαραν γραβατοφόροι επίσημοι συνομήλικοι του Τυρανόσαυρου Ρεξ, μετά των “τρε σικ” συνοδών τους. Οδηγοί, μπράβοι, φουσκωτοί και λοιπό υπηρετικό προσωπικό, με νοήματα έδιναν εντολές στους πληβείους να “κάνουν στην μπάντα”.
Θα ρωτήσετε, εύλογα: “πώς κάνεις έτσι παλικάρι; δεν έχεις περάσει ποτέ έξω από το Μέγαρο όταν κάποιος εθνικός μουσουργός δίνει συναυλία για τα άπορα της Ακτής Ελεφαντοστού, να δεις την Βασ. Σοφίας να μετατρέπεται σε μία απέραντη έκθεση της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας”;
Σωστό το ερώτημα, πλην όμως…
Αντουανέτες τέλος!
Έχοντας φάει με το τσουβάλι τις νουθεσίες της άρχουσας τάξης περί “νομοταγούς και ευσυνείδητου πολίτη”, τις ύβρεις και τη χλεύη πρωθυπουργών, υπουργών και παπαγάλων τους, για το πόσο “κλέφτης”, “βολεμένος” και “διεφθαρμένος” είμαι. Έχοντας υποστεί με το στανιό τις θυσίες υπέρ βωμών, εστιών, και βέβαια “εθνικού κεφαλαίου” (βλ. ραντιέρηδες, εφοπλιστές, τραπεζίτες, εργολάβοι και λοιπές πατριωτικές δυνάμεις). Έχοντας φάει στη μούρη το δάχτυλο τυχάρπαστων συμπατριωτών μου που επειδή αποφάσισαν να αυτομαστιγωθούν για τις καταστροφές που προκάλεσε η κατοχή πιστωτικής κάρτας στην εθνική οικονομία, νιώθουν ότι μπορούν να παριστάνουν τις θεούσες του καπιταλισμού και να παραδίδουν μαθήματα πολιτικής οικονομίας. Λέω… μπάστα!Το παντεσπάνι που μου προτείνετε να φάω, επειδή δεν έχω ψωμί, αποφασίζω να σας το επιστρέψω με την ευχή να το βάλετε στον πρωκτό σας. Η πείνα οδηγεί στις εξεγέρσεις, αλλά ο κρετινισμός της άρχουσας τάξης, στις γκιλοτίνες. Μαζεύτε τα κοράκια που κυκλοφορούν σαν αριστοκράτες του βικτωριανού αίσχους, γιατί δεν θα το βρείτε από ταξικά συνειδητοποιημένες μάζες, αλλά από κάτι εξοργισμένους πολίτες της διπλανής πόρτας. Το “θα μας πάρουν με τις πέτρες” ανήκει στο παρελθόν. Να είμαστε εξηγημένοι για την επόμενη φορά που θα θρηνήσετε ανοιγμένο κεφάλι κρατικού μπράβου (βλ. αστυνομικό), αυγοστόλιστη κουρούπα υπουργού και μερτσέντα φλαμπέ. Όχι μόνο να μην κλαψουρίσετε, αλλά να πείτε κι ευχαριστώ, που αυτή η φοβική, βαθιά ραγιάδικη και μικροαστικοποιημένη -του κερατά- κοινωνία, σας επιτρέπει να ζείτε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου