Ηitler: Ἑνας μακρινός..εξωτικός δικτάτορας (!)

Το όνομα Hitler γίνεται όλο και πιο...δημοφιλής μάρκα στην Ινδία! Το όνομα του Χίτλερ δεν ακουγεται, εκει, ασχημο, ουτε εχει, εκει, ..πικρή γεύση,  εφ οσον πολλοί δεν γνωρίζουν καν ποιος ήταν!

Το ονομα Hitler έχει γίνει ένα περιζήτητο εμπορικό σήμα στην Ινδία, γράφει η Bloomberg Businessweek. 

Το 2006 άνοιξε ένα καφε, το Hitler´s Cross”, («ο Σταυρός του Χίτλερ»), στη Βομβάη, και το 2011 άνοιξε μια αίθουσα μπιλιαρδου που ονομάστηκε ”Hitlers Den” "Το κρυσφύγετο του Χίτλερ", στη γειτονική πολη Nagpur. Οι ιδιοκτήτες και των δύο αυτων καταστηματων, δήλωσαν ότι το όνομα του Χίτλερ ήταν ενας πολος έλξης, αλλά το όνομα άλλαξε μετά απο την πίεση εβραϊκων ομάδων, γράφει το Bloomberg.

Στο Αhmedabad, ο ιδιοκτήτης καταστήματος ενδυμάτων που ονομαζοταν Χίτλερ, (αλλά αναγκάστηκε να αλλαξει την επιγραφη), ειπε οτι ήταν μόνο ξένοι που διαμαρτυρήθηκαν! Στην επιγραφη του κατάστηματος ενδυμάτων το i στο Ηitler είναι επίσης διακοσμημενο με ...σβάστικα! 

Οι ντόπιοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα με το όνομα του καταστήματος και λένε ότι ο Χίτλερ δεν έκανε κανενα κακο στην Ινδία!

Το Mein Kampf είναι...μπεστσέλερ και συχνά αυταρχικα ατομα, στην Iνδικη τηλεόραση και τον κινηματογράφο, αποκαλουνται Χίτλερ!  

«Ο ηρωας Χίτλερ ειναι ερωτευμενος» είναι ο τίτλος μιας κωμωδίας, ενω μια ταινία για τις τελευταίες ημέρες του Χίτλερ ονομάζεται «Ο Γκάντι στον Χίτλερ», επειδη κάποτε ο Γκάντι έγραψε στον Αδόλφο Χίτλερ. Μια σαπουνόπερα, το "Hitler Didi" γνωρισε μεγαλη επιτυχία, και ο πρόσφατα αποθανών ηγέτης ινδουιστικου ακροδεξιου κόμματος, εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον Χίτλερ. 

H δημοτικότητα του Χίτλερ στην Ινδία δεν οφείλεται στον αντισημιτισμό, σύμφωνα με τον καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Gautam Buddha, του Νέου Δελχί, οπως ανέφερε το Bloomberg. Εξαρτάται, αντίθετα, απο την έλλειψη μαθηματων στην Ευρωπαϊκή ιστορία, στα σχολεία. Πολλοί δεν φαίνεται να μη γνωρίζουν ουτε τι είναι Εβραίος, ουτε ξερουν τιποτα για την Εβραικη ιστορια. Ο Χίτλερ είναι απλά ενας μακρινος εξωτικος δικτάτορας. (!)

Στο βαθμό που μαθαινεται η γερμανική ιστορία, εχει σχεση το οτι αν ο Χίτλερ δεν είχε αποδυναμωσει τη Βρετανική Αυτοκρατορία μέσω του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, οι Βρετανοί δεν είχαν φύγει ποτέ απο την Ινδία οικειοθελώς. Οι Εβραίοι της Ινδίας, περίπου 5300 άτομα, είναι από τους λίγους Εβραίους στον κόσμο, που δεν έχουν ποτέ διωχθεί από τους συμπατριώτες τους, σύμφωνα με τον ίδιο καθηγητή. 

Ένας από τους Eβραιους ηγέτες, στην Βομβάη, συμφωνεί και λέει στο Bloomberg ότι "ποτέ δεν έχουμε διωχθεί εδώ από οποιαδήποτε ομάδα, ούτε καν από τους μουσουλμάνους". Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου προσθέτει ότι η έλλειψη ισχυρής ηγεσίας στην Ινδία κάνει τους νεαρους Ινδους να ..θαυμάζουν τον Χίτλερ. 

πηγη:http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.gr/

Πέθανε ο ποιητής και στιχουργός Άλκης Αλκαίος

Ο Άλκης Αλκαίος με τον Θάνο Μικρούτσικο

Η ποίηση δεν μπόρεσε να κρυφτεί πίσω από τον στίχο του. Χώρεσε στον στίχο του κι έδωσε στο ελληνικό τραγούδι πολύ σημαντικές αποτυπώσεις. Ο ποιητής Άλκης Αλκαίος, διά χειρός του οποίου το ελληνικό τραγούδι ευτύχησε σε λόγο ποιοτικό και ποιητικά διασυνδεδεμένο με την κοινωνικοπολιτική συγχρονία, άφησε την τελευταία του πνοή προχθες στη 1.30 το βράδυ. Αιτία, μεταστατικός καρκίνος στο συκώτι. Η αφορμή εντοπίζεται στα χρόνια της χούντας και όσα του κληροδότησαν τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Από τότε ξεκινούν τα προβλήματα της υγείας του, με μια σακατεμένη σπονδυλική στήλη, που, παρά την χειρουργική αντιμετώπιση στο Ανατολικό Βερολίνο τη δεκαετία του '80, ουδέποτε έγινε καλά. Έφυγε από τη ζωή στα 63 του χρόνια. Κηδεύεται σήμερα το μεσημέρι στην Πάργα.
Αναζητώντας μια φωτογραφία του στο Ίντερνετ τα αποτελέσματα δείχνουν μόνο μία, από τον καιρό του "Εμπάργκο" με τον Θάνο Μικρούτσικο. Έκτοτε το πρόσωπό του δεν εμφανίζεται πουθενά. Οι φίλοι του μόνο τον γνωρίζουν. Δεν δίνει ποτέ συνεντεύξεις. Αποτραβηγμένος από τα φώτα, αποστρέφεται την κοινωνία του θεάματος, όχι την ίδια την κοινωνία. Αφουγκράζεται όσα συμβαίνουν γύρω του και αποτυπώνει στους στίχους του την εικόνα της σήμερον με ευθυβολία. Ήταν η δική του θέση απέναντι στη ζωή. Ολιγογράφος, αλλά με υψηλό επίπεδο γραφής, αναδείχτηκε σε έναν από τους σημαντικότερους ποιητές του ελληνικού τραγουδιού αφήνοντας εμβληματικούς στίχους όπως αυτοί στο "Ερωτικό" (Πιρόγα), τη "Ρόζα" ή το "Πρωινό τσιγάρο".
Ο Βαγγέλης Λιάρος, αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα και από μικρή ηλικία πολιτογραφήθηκε κάτοικος Πάργας. Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1967, με την έκδοση ενός μικρού δοκιμίου πάνω στον ποιητή Κ. Γ. Καρυωτάκη. Το 1983 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΤ.ΝΕ.Μ. -ιδρυτής της οποίας ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος- το βιβλίο του Εμπάργκο - Ποιήματα, απ' όπου και το εμβληματικό ποίημα "Πρωινό τσιγάρο", αφιερωμένο στη μνήμη του τότε πρόωρα χαμένου Μάνου Λοΐζου. Από τα τέλη της δεκαετίας του '70 χρονολογείται η γνωριμία του με τον συνθέτη Θάνο Μικρούτσικο, από την οποία προέκυψαν δίσκοι - ορόσημα για το ελληνικό τραγούδι, όπως το "Εμπάργκο" (1982) και "Στου αιώνα την παράγκα" (1996).
"Ο Αλκαίος ήταν το άλλο μου μισό στο τραγούδι πέραν πάσης αμφιβολίας. Συνεπώς η ζωή μου κόπηκε στα δυο. Νομίζω όμως πως, παρά τον αφόρητο πόνο, τα τελευταία 35 χρόνια ο Αλκαίος άλλαξε την πορεία του στίχου στο ελληνικό τραγούδι. Ήταν ένας ποιητής που υποδυόταν τον στιχουργό τραγουδιών και βεβαίως όπως όλοι οι μεγάλοι προφητικός. 'Πάντα γελαστοί και γελασμένοι' έλεγε. 'Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή' έλεγε και εγώ ένα 'Πεδίο βολής που ασκούνται ξένοι φαντάροι" μας λέει ο Θάνος Μικρούτσικος χωρίς να μπορεί να σταματήσει τον κόμπο που "σπάει" τη φωνή του. Η συνεργασία των δυο τους άλλωστε ξεπερνάει τα όρια μιας καλλιτεχνικής συνάντησης και γίνεται μια γόνιμη ζύμωση δυο δημιουργών. Γόνιμη για τους δυο, για το ελληνικό τραγούδι, οδήγησε σε μια από τις μακροβιότερες και σπουδαιότερες συνεργασίες δημιουργών στο ελληνικό τραγούδι.
Στον χώρο της δισκογραφίας, συνεργάστηκε επίσης με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Νότη Μαυρουδή, τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον Μάριου Τόκα, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Χρήστο Θηβαίο κ.ά.

                                               

πηγη:http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=735629

Όχι στις κατασχέσεις των σπιτιών από τις τράπεζες - Όχι στις εξώσεις

Aνοικτή εκδήλωση-συζήτηση για το θέμα των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών κατοικιών καθώς και για το θέμα των εξώσεων διοργάνωσε το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων – Νεάπολης – Μουσείου.

Στην καταγραφή κενών και εγκαταλελειμμένων κτιρίων προτίθεται να προχωρήσει το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων – Νεάπολης – Μουσείου για την κάλυψη αναγκών των άστεγων.

Είναι αδιανόητο την ώρα, που οι άστεγοι στο κέντρο της πόλης πολλαπλασιάζονται, τα κενά κτίρια να υπολογίζονται σε 50.000, τόνισαν τα μέλη του Δικτύου σε εκδήλωση, που διοργάνωσαν το απόγευμα του Σαββάτου. “Υποψήφιοι άστεγοι είμαστε όλοι μας” υπογράμμισαν τα μέλη του Δικτύου και δηλώνουν αλληλέγγυοι και έτοιμοι να στηρίξουν έμπρακτα όσους αυτοοργανωμένα επιλέξουν να καταλάβουν, να επισκευάσουν και να κατοικήσουν σε οποιοδήποτε άδειο κτίριο, που σήμερα ρημάζει.

Έναν χρόνο μετά το κίνημα για το χαράτσι της ΔΕΗ και τις μικρές και μεγάλες νίκες, που πέτυχε με τη μαζική συμμετοχή το ΔΙΚΑΕΞ, βάζουν σε προτεραιότητα τα ζητήματα στέγης. Έτσι πέρα από τις δράσεις για τους άστεγους, στην αυτοοργάνωση των οποίων θα σταθούν αλληλέγγυοι, ξεκινούν καμπάνια πίεσης των ιδιοκτητών για τη μείωση των ενοικίων στην περιοχή, όπως επίσης και για το σταμάτημα των εξώσεων. “Εμείς είμαστε με τους μικροϊδιοκτήτες, αλλά με τη σειρά τους θα πρέπει να κατανοήσουν, ότι σε περίοδο κοινωνικής κατάρρευσης δεν γίνεται αυτοί να διασωθούν μόνοι τους” τόνισαν μεταξύ των άλλων σημειώνοντας, ότι το εμπόριο στέγης μέχρι πρότινος διπλασίαζε την περιουσία κάθε ιδιοκτήτη μέσα σε λίγα χρόνια. “Στεκόμαστε ενάντια στις εξώσεις οικογενειών, που αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο και μέσα από την οργανωμένη αντίσταση του Δικτύου μας θα τις αποτρέψουμε” ανέφεραν σημειώνοντας, ότι θα παρεμβαίνουν με τον ίδιο άμεσο τρόπο αλληλοενημέρωσης, όπως στις διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος. Στο διεκδικητικό πλαίσιο μπαίνει και το “κοινωνικό ενοίκιο για διαμερίσματα μικροϊδιοκτητών προκειμένου να στεγασθούν άστεγοι ή οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα, που δεν μπορούν να ανταποκριθούν”.

Από τις προτάσεις, που κατατέθηκαν στην εκδήλωση είναι και αυτή της καταγραφής των κλειστών διαμερισμάτων, τα οποία μέσα από ένα δίκτυο ιδιοκτητών – ενοικιαστών να αναζητηθεί η φόρμουλα, ώστε να καλυφθούν οι στεγαστικές ανάγκες των χαμηλόμισθων.

Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη

Μεγάλο μέρος της συζήτησης απασχόλησε το ζήτημα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Την ενημέρωση έκανε ο δικηγόρος της ΕΚΠΟΙΖΩ Βίκτωρας Τσιαφούτης.

Δημιουργικά ανήσυχοι, αλλά χωρίς άγχος – όπως χαρακτηριστικά ανέφερε – θα πρέπει να είναι οι δανειολήπτες. Επισήμανε, ότι μέχρι το τέλος του 2012, αλλά και για το 2013 είναι διασφαλισμένο, ότι δεν θα υπάρξουν πλειστηριασμοί κατοικιών. Τόνισε, ότι στόχος του τραπεζικού συστήματος (το οποίο χαρακτήρισε σκληρά αντικοινωνικό) δεν θα είναι η πρώτη κατοικία, αλλά τα άλλα ακίνητα μικροϊδιοκτητών.

Ο κ. Τσιαφούτης ανέφερε ότι από τις 10.000 αιτήσεις φιλικού διακανονισμού με τις τράπεζες, που έχουν διαχειριστεί στην ΕΚΠΟΙΖΩ, το 99,9% απέτυχε γιατί οι δανειολήπτες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις.

Σε ό,τι αφορά την υπαγωγή στο νόμο Κατσέλη τόνισε ότι στα Ειρηνοδικεία της Αττικής και άλλων μεγάλων περιοχών ο χρόνος μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης είναι μεγάλος. Για παράδειγμα στην Αθήνα υποθέσεις θα εκδικαστούν το 2017 και στο Περιστέρι το 2020. Ακόμα δήλωσε, πως οι μισές αιτήσεις γίνονται δεκτές από τα Ειρηνοδικεία. Ζήτησε από τους παρευρισκόμενους να μην εντυπωσιάζονται με περιπτώσεις, που παρουσιάζονται στα ΜΜΕ και αφορούν μεγάλες διαγραφές χρεών, γιατί είναι ελάχιστες, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις οι αποφάσεις οδηγούν σε “κουρέματα” με μεγάλες δόσεις, που μέσα στο καινούριο οικονομικό περιβάλλον πάλι δεν εξασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση.

Αρκετές φορές επανέλαβε καθησυχάζοντας όσους συμμετείχαν στην εκδήλωση, ότι οι τράπεζες δεν μπορούν να κατάσχουν μισθούς και συντάξεις. Ενώ και το Δημόσιο, που θεωρητικά μπορεί για ληξιπρόθεσμες οφειλές, έχει την υποχρέωση να αφήνει υπόλοιπο 1.000 ευρώ, δηλαδή με τους μισθούς και τις συντάξεις στα σημερινά επίπεδα, ούτε το Δημόσιο μπορεί να προχωρήσει, όπως επεξήγησε.

Στην εκδήλωση υπήρξε ενημέρωση για το κίνημα ενάντια στις εξώσεις και τις κατασχέσεις, που αναπτύσσεται και στην Ισπανία.

Τα μέλη του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων – Νεάπολης – Μουσείου κάλεσαν σε οργάνωση και αντίσταση με στόχο την αξιοπρεπή στέγαση για όλους δηλώνοντας βέβαιοι ότι το κίνημα θα αναπτυχθεί σε όλες τις πόλεις, όπως συνέβη και με το χαράτσι. Οι προτάσεις, που κατατέθηκαν θα συζητηθούν στη Συνέλευση της ερχόμενης Τρίτης (7:30 μ.μ. - Τσαμαδού 15) για να υπάρξουν και αποφάσεις δράσεων.

Διαβάστε επίσης:

Ένα νέο κίνημα γεννιέται: Αξιοπρεπής κατοικία για όλους

ΠΗΓΗ:http://www.left.gr/article.php?id=16319

Κροπότκιν: ένας «αναρχικός πρίγκιπας»

Στις 9 Δεκεμβρίου του 1842, γεννήθηκε ο Πιοτρ Κροπότκιν, από τους σημαντικότερους θεωρητικούς του αναρχικού κινήματος.


Πατέρας του ο πρίγκιπας Αλεξέι Πέτροβιτς Κροπότκιν, αξιωματικός του στρατού του Τσάρου, και μητέρα του η Αικατερίνα Νικολάεβνα Σουλίμα, κόρη στρατηγού με φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή της, την οποία όμως ο Κροπότκιν θα χάσει σε νεαρή ηλικία. Ο θάνατός της θα την επηρεάσει καθώς ο πατέρας του θα ξαναπαντρευτεί μία αυταρχική γυναίκα και οι σχέσεις τους θα κλονιστούν. Ακολουθώντας την πορεία που ο πατέρας του χάραξε για κείνον, σε ηλικία 15 ετών θα βρεθεί στην επίλεκτη στρατιωτική σχολή, το Σώμα των Πριγκίπων.
Θα επιλέξει να μην υποταχτεί σε κάτι που δεν τον εκφράζει. Διαβάζει πολύ και επιδίδεται στην έκδοση μίας εφημερίδας. Αποφοιτώντας από τη σχολή θα ζητήσει να μετατεθεί σε σύνταγμα της Σιβηρίας. Τα πέντε χρόνια που θα παραμείνει εκεί αφιερώνεται σε γεωγραφικές έρευνες και μελέτες. Όταν θα του προταθεί η θέση του Γραμματέα της Γεωγραφικής Υπηρεσίας, θα αρνηθεί. Το ίδιο θα κάνει και αργότερα. Θα απαρνηθεί όσους τίτλους του προτάθηκαν θέλοντας να αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη. Κι αυτό θα είναι η αρχή της αναρχικής πορείας του.
Προκειμένου να μελετήσει το εργατικό κίνημα θα ταξιδέψει στην Ευρώπη.
Πρώτη του στάση η Ελβετία και η Πρώτη Διεθνής της οποίας θα γίνει μέλος. Επόμενο βήμα η μύηση στον σοσιαλισμό, μέσω βιβλίων απαγορευμένων στη Ρωσία και επαφών του με σοσιαλιστές ηγέτες. Μέσα από την αναζήτηση θα καταλήξει στη δική του επιλογή. Τον κόσμο του αναρχισμού. Θα οδηγηθεί πίσω στη Ρωσία όπου και θα γίνει ενεργό μέλος μίας επαναστατικής ομάδας, των Τσαϊκόφσκι (μεγαλοαστοί και αριστοκράτες νέοι που μάθαιναν ανάγνωση, γραφή και ιστορία στον αμόρφωτο πληθυσμό), αρχίζοντας παράλληλα να αναπτύσσει τις θεωρίες του. Το 1876 θα φυλακιστεί. Μετά από δύο χρόνια θα καταφέρει να αποδράσει και θα ζήσει στην Ευρώπη, ταξιδεύοντας μεταξύ Ελβετίας, Γαλλίας και Μ. Βρετανίας. Θα ζήσει 40 δημιουργικά χρόνια στα οποία θα γράψει τα σπουδαιότερα έργα του.
Ανάμεσα σε αυτά ο ύμνος του αναρχοκομμουνισμού «The Conquest of Bread» («Η κατάκτηση του ψωμιού»), «Mutual Aid» («Αλληλοβοήθεια»), «Memoirs of a Revolutionist» («Αναμνήσεις ενός επαναστάτη»), «Fields, Factories and Workshops» («Αγροί, εργοστάσια, εργαστήρια»). Στα έργα του είναι διάχυτος ο επηρεασμός του από την Παρισινή Κομούνα που αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο της αναρχοκομουνιστικής θεωρίας του.
Στο «The Conquest of Bread» και το τρίτο κεφάλαιο «Αναρχοκομμουνισμός» ο Κροπότκιν γράφει:
«Κάθε κοινωνία που έχει καταργήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία θα αναγκαστεί, υποστηρίζουμε, να οργανωθεί στις γραμμές της Κομουνιστικής Αναρχίας. Η Αναρχία οδηγεί στον Κομουνισμό, και ο Κομουνισμός στην Αναρχία, που είναι και οι δυο τους εκφράσεις της κυρίαρχης τάσης στις σύγχρονες κοινωνίες, της αναζήτησης της ισότητας».
Ως αναρχοκομουνιστής δίνει μεγάλη έμφαση στη δύναμη της λαϊκής μάζας. «Οι κομουνιστικές οργανώσεις δεν μπορεί να αφεθούν να δημιουργηθούν από νομοθετικά σώματα που ονομάζονται κοινοβούλια, δημοτικά ή κοινοτικά συμβούλια. Πρέπει να είναι δουλειά όλων, μια φυσική ανάπτυξη, ένα παράγωγο της εποικοδομητικής μεγαλοφυΐας των μαζών». 
Βαθιά αντικαπιταλιστής, τοποθετούσε την απαρχή της κοινωνικής επανάστασης, στην ύπαρξη μίας ευημερούσας εργατικής τάξης που θα είχε θετικά αποτελέσματα στην παραγωγή χωρίς την παρεμβολή καμίας μορφής εξουσίας. Στη θεωρία του αντικαθιστά την ατομική ιδιοκτησία με την ελεύθερη διάθεση όλων των αγαθών και υπηρεσιών, θεωρώντας το σύστημα της καπιταλιστικής παραγωγής εμπόδιο για την πρόοδο και στέκεται απέναντι στο κράτος που την υπηρετεί, απορρίπτοντας τον μηχανισμό της αγοράς και το μισθολογικό σύστημα. 
Την ίδια ώρα, δεν αποδέχεται τα συστήματα του κολεκτιβισμού.
«Κατά τη γνώμη μας οι κολεκτιβιστές υποπίπτουν σε ένα διπλό σφάλμα στα σχέδιά τους για την αναδόμηση της κοινωνίας. Ενώ κάνουν λόγο για την κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος σκοπεύουν απ την άλλη να διατηρήσουν δύο θεσμούς που αποτελούν καθαυτή τη βάση του συστήματος αυτού και οι οποίοι είναι η Κυβέρνηση των Αντιπροσώπων και το Μισθολογικό Σύστημα» γράφει χαρακτηριστικά.
Σύμφωνα με τον Πιοτρ Κροπότκιν το οικονομικό σύστημα θα πρέπει να βασίζεται στην αρχή: «Από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» δηλαδή κάθε τι που παράγεται πρέπει να διανέμεται και να ανταλλάσσεται με βάση τις επιταγές της κοινωνίας και τις ανάγκες του καθενός.
Ο Κροπότκιν μετά τη σαραντάχρονη αναζήτηση του θα επιστρέψει στη Ρωσία τον Ιούνιο του 1917, στα 75 χρόνια. Θα γίνει δεκτός με ενθουσιασμό από 60.000 Ρώσους και την προσωρινή επαναστατική Κυβέρνηση του Αλεξάντερ Κερένσκι. Και πάλι δεν θα συμβιβαστεί. Όταν θα του προταθεί η θέση του Υπουργού Παιδείας θα αρνηθεί. Παρότι η στάση του απέναντι στου Μπολσεβίκους υπήρξε κριτική – κάτι που καταμαρτυρούν οι επιστολές του προς τον Λένιν – θα επικεντρώσει τη δράση του εναντίον της αντεπανάστασης και των ξένων στρατών που στάλθηκαν στη Ρωσία.
Δεν άντεξε όμως πολύ. Η χρόνια βρογχίτιδα από την οποία υπέφερε τον γονάτισε καθώς ένα κρυολόγημα θα εξελιχθεί σε πνευμονία. 8 Φεβρουαρίου 1921 πριν προλάβει να τελειώσει το τελευταίο του έργο «Ethics» ο θεωρητικός του αναρχοκομμουνισμού θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο Ντμίτροβ.
Η κηδεία του έγινε στο κοιμητήριο Νοβοντεβίτσι της Μόσχας παρουσία δεκάδων χιλιάδων αναρχικών και μετατράπηκε σε πορεία διαμαρτυρίας κατά των Μπολσεβίκων με την ανοχή του Λένιν που φοβήθηκε γενικευμένα επεισόδια σε περίπτωση απαγόρευσης ή επέμβασης. 
Η κηδεία του ήταν η τελευταία μαζική συγκέντρωση αναρχικών στη Ρωσία. 

ΠΗΓΗ:tvxs.gr

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΙ......

                       Τα υποζύγια φορολεηλατούνται -

                      οι πλουτοκράτες φοροαπαλλάσσονται! 

Επί μνημονίων, από τα 191,6 δισ. ευρώ των συνολικών

φορολογικών εσόδων, τα Νομικά Πρόσωπα, δηλαδή

οι επιχειρήσεις των κεφαλαιοκρατών, έχουν (;) πληρώσει

τα 9 δισ. ευρώ...

Φόροι: Το 97% ο λαός, το 3% οι πλουτοκράτες! 

Δεν ήταν ανάγκη όλη αυτή η παράσταση με το «πολύ σκληρό» φορολογικό νομοσχέδιο ώστε να εμφανιστεί μετά ο Σαμαράς και το νομοσχέδιο από «πολύ σκληρό» να γίνει... απλώς (!) «σκληρό».

Ετσι κι αλλιώς η φορολογική τους πολιτική είναι δεδομένη:

Τα υποζύγια φορολεηλατούνται -

οι πλουτοκράτες φοροαπαλλάσσονται!

Ο κανόνας ισχύει προ μνημονίων, ισχύει επί μνημονίων κι αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική θα συνεχιστεί και μετά τα μνημόνια.

Τα στοιχεία είναι συγκεκριμένα και αποκαλυπτικά:

α) Την περίοδο 2004 - 2013 (Πίνακας 1) το σύνολο των άμεσων φόρων ανήλθε στα 196,9 δισ. ευρώ. Από αυτά, τα νομικά πρόσωπα, δηλαδή τα μονοπώλια και οι επιχειρήσεις των κεφαλαιοκρατών, πλήρωσαν μόλις 35,6 δισ. ευρώ (ποσοστό 18%).

Στο σύνολο δε των φορολογικών εσόδων του κράτους, ύψους 467,4 δισ. ευρώ μέσα στη δεκαετία, που περιλαμβάνουν και τους έμμεσους φόρους, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία επιβαρύνουν τα λαϊκά στρώματα, η... συμμετοχή των πλουτοκρατών δεν ξεπέρασε το 7,6%.

Μάλιστα, ενδεικτικό της φορολογικής «δικαιοσύνης» είναι ότι από το 2004 σε σύγκριση με το 2013, το ποσοστό της συμμετοχής των κεφαλαιοκρατών στα συνολικά φορολογικά έσοδα έχει μειωθεί κατά τέσσερις σχεδόν φορές (!) και από το 11,9% έχει πέσει στο 3,3%.

Μέσα στη δεκαετία το ποσοστό της συμμετοχής των

Νομικών Προσώπων των κεφαλαιοκρατών στα

φορολογικά έσοδα μειώθηκε κατά σχεδόν 4 φορές (!),

από το 11,9% στο 3,3%...

 β) Την περίοδο 2010 - 2013 (Πίνακας 2), την περίοδο δηλαδή των μνημονίων, της κρίσης, των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις και των «σκληρών αλλά δίκαιων μέτρων», επί συνόλου άμεσων φόρων ύψους 81,3 δισ. ευρώ, τα Νομικά Πρόσωπα έχουν πληρώσει μόλις 9 δισ. ευρώ (ποσοστό 11,1%).

Οσον αφορά στο σύνολο των φορολογικών εσόδων της ίδιας περιόδου, ύψους 191,6 δισ. ευρώ, οι φόροι ύψους... 9 δισ. ευρώ με τους οποίους «συμμετέχουν» οι πλουτοκράτες, δεν αντιστοιχούν παρά στο 4,7%...

ΠΗΓΗ:http://e-oikodomos.blogspot.gr/2012/12/blog-post_8.html

John Lennon: Η δολοφονία ενός θρύλου

Τριάντα δύο χρόνια συμπληρώνονται  από τη νύχτα της 8ης Δεκεμβρίου του 1980 όταν o θρυλικός μουσικός και ακτιβιστής John Lennon έπεφτε νεκρός σε ηλικία 40 ετών, έπειτα από πυροβολισμούς που δέχτηκε, πισώπλατα, έξω από το σπίτι του στη Νέα Υόρκη.

Ήταν 11 η ώρα το βράδυ όταν ο Λένον επέστρεφε στο σπίτι του έχοντας στο πλευρό του τη σύζυγό του Γιόκο Όνο, έπειτα από την ηχογράφηση των τραγουδιών Walking on Thin Ice και It Happened για τον επόμενο δίσκο του. Έξω από το σπίτι του, ένα διαμέρισμα του κτιρίου Ντακότα σε δυτική συνοικία του Μανχάταν και απέναντι από το Σέντραλ Πάρκ, η μοίρα του επιφύλασσε μια δυσάρεστη έκπληξη. Εκεί, τον περίμενε ο Μαρκ Τσάπμαν, που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που δολοφόνησε τον θρυλικό Τζον Λένον κι έκανε το αίμα των απανταχού φαν να παγώσει. Ο Τσάπμαν τον πυροβόλησε πολλές φορές στην πλάτη (υπήρξαν μαρτυρίες που έκαναν λόγο για έξι πυροβολισμούς), τραυματίζοντάς τον θανάσιμα. Ο Λένον μεταφέρθηκε αιμόφυρτος στο νοσοκομείο Ρούσβελτ, όπου λίγα λεπτά αργότερα επιβεβαιώθηκε ο θάνατός του. Σύμφωνα με την αυτοψία, οι σφαίρες προκάλεσαν εσωτερική αιμορραγία, αλλά μία ήταν η θανάσιμη που διαπέρασε την αορτή του.

                                                              πηγη:tvxs.gr                                

Μια μαργαρίτα για τη Φρίντα

“Why do i need feet when i have wings to fly?”

                                          Frida Kahlo

(Επαναστατική Κουζίνα)

Όταν ο Λόρκα βρέθηκε δολοφονημένος κάποιος ρώτησε τους φασίστες του Φράνκο γιατί είχαν σκοτώσει τον ποιητή, αφού εκείνος δεν πολεμούσε. Και ο στρατηγός είχε απαντήσει:

«Αυτός με τα ποιήματα του μας έκανε μεγαλύτερη ζημιά απ’ ό,τι άλλοι με τα όπλα τους».

Ο επαναστατημένος άνθρωπος δεν είναι μόνο αυτός που βγαίνει στους δρόμους –ή στα βουνά- με ένα όπλο.

Η επανάσταση είναι καταρχήν η αντίθεση στον κομφορμισμό. Είναι η άρνηση των κανόνων, του τρόπου ζωής που σου επιβάλλουν ή σε παροτρύνουν να ακολουθήσεις.

Και μπορεί να γίνει ακόμα και με ένα πινέλο.

Ας εμπνευστούμε, λοιπόν, από μια γυναίκα που δεν άφησε κανέναν κανόνα όρθιο –καθώς θα πίνουμε μια «χρυσή» μαργαρίτα.

Η Magdalena Carmen Frieda Kahlo Calderon γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1907, αλλά εκείνη πάντα έλεγε ότι γεννήθηκε το 1910. Δεν το έκανε επειδή ήθελε να κρύβει την ηλικία της.

Το 1910 ξεκίνησε η Μεξικανική επανάσταση, με αρχηγό τον Εμιλιάνο Ζαπάτα, και η Φρίντα ταυτίστηκε με την εθνεγερσία του Μεξικάνικου λαού. Ήθελε να λέει ότι γεννήθηκε όταν «γεννήθηκε» και το Μεξικό.

Το αγόρι στη μέση είναι η Φρίντα

Από μικρή ήταν αντικομφορμίστρια. Κυκλοφορούσε με αντρικά ρούχα στις κομμουνιστικές συγκεντρώσεις, σοκάροντας όχι μόνο τους γονείς της, αλλά και τους συναγωνιστές της.

Το 1922 ήταν μία από τις πρώτες τριάντα πέντε γυναίκες (σε σύνολο 2000 μαθητών) που ξεκίνησαν την προετοιμασία στην Escuela NacionalPrepatoria για να κάνουν πανεπιστημιακές σπουδές.

Μέχρι τότε οι γυναίκες δε γίνονταν δεκτές στα Μεξικάνικα πανεπιστήμια και η Φρίντα ήθελε να είναι μέρος αυτής της πρωτοπορίας.

Σκόπευε να γίνει γιατρός, η πρώτη Μεξικάνα γιατρός. Ζωγράφιζε ήδη, αλλά δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό της να γίνει ζωγράφος.

Τρία χρόνια μετά όλα της τα σχέδια ανατράπηκαν.

Γυρνώντας με το λεωφορείο από τη σχολή συνέβη ένα ατύχημα που λίγο έλειψε να της στερήσει τη ζωή –και ουσιαστικά της έδωσε τη ζωή που έζησε.

Το λεωφορείο συγκρούστηκε με τραμ και υπήρξαν αρκετοί νεκροί. Οι γιατροί είχαν ξεγράψει και τη Φρίντα, αλλά εκείνη τους διέψευσε: Βγήκε ζωντανή, αλλά με σοβαρά τραύματα στη σπονδυλική στήλη και στο δεξί πόδι.

Θα περνούσε όλη της τη ζωή με ισχυρούς πόνους και επαναλαμβανόμενα χειρουργεία.

Καθηλωμένη στο κρεβάτι για αρκετό καιρό ξεκίνησε να ζωγραφίζει με πάθος και απόγνωση. Στον «ουρανό» του κρεβατιού είχε προσαρμόσει έναν καθρέφτη για να έχει ένα ζωντανό μοντέλο –τον εαυτό της.

Ίσως γι’ αυτό έκανε τόσες πολλές αυτοπροσωπογραφίες.

Η ίδια έλεγε: «Ζωγραφίζω τον εαυτό μου γιατί είμαι πολύ συχνά μόνη και γιατί είναι το θέμα που γνωρίζω καλύτερα.»

Η Φρίντα έκανε κάτι που κανείς άλλος ζωγράφος, άντρας ή γυναίκα, δεν είχε κάνει ως τότε: Παρουσίασε το γυναικείο σώμα όχι χωρίς ρούχα, αλλά χωρίς δέρμα.

Το γυναικείο σώμα όχι ως όχημα ηδονής για τους άντρες, αλλά ένα αυθύπαρκτο σώμα με φλέβες, αίμα και πόνο.

Αποκαθήλωσε τη θηλυκότητα και παρουσίασε την σκληρή πραγματικότητα του θηλυκού γένους, του ανθρώπινου γένους.

Όπως έγραψε και ο Ντιέγκο Ριβέρα, ο μεγαλύτερος ως τότε Μεξικάνος ζωγράφος και σύζυγος-δαίμονας της Φρίντα, «ήταν η πρώτη γυναίκα στην ιστορία της τέχνης που αντιμετώπισε με απόλυτη και ασυμβίβαστη εντιμότητα, ίσως και με εμπαθή σκληρότητα, όλα αυτά που αφορούν τη γυναίκα».

      (Δεν τόλμησε να παραδεχτεί ότι «όλα αυτά» αφορούσαν τον άνθρωπο).   

 Αλλά ας κάνουμε ένα “naive” διάλειμμα για να δούμε τι υλικά θα χρειαστούμε για τη «χρυσή» μαργαρίτα.

Στο μπαρ, όπως και στη μαγειρική, οι πρώτες ύλες είναι το ήμισυ –ίσως και παραπάνω- του παντός. Αν χρησιμοποιήσεις σκουπίδια, όσο καλός και να είσαι, θα φτιάξεις σκουπίδια.

Θα χρειαστούμε:

Κίτρινη τεκίλα (η «κανονική» μαργαρίτα γίνεται με ασημένια τεκίλα –η άσπρη, αλλά η παλαιωμένη κίτρινη δίνει μια ιδιαίτερη γεύση στο κοκτέιλ).

Τριπλ-σεκ: Αυτό είναι λικέρ με άρωμα πορτοκαλιού. Τα καλύτερα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε είναι τοCointreau και το Grand Marnier. Πολύ καλά είναι και τα ελληνικά λικέρ πορτοκαλιού, όπως Eoliki και Κουράκος.

Μη χρησιμοποιήσετε τα no-nametriple-sec γιατί θα απογοητευτείτε από το αποτέλεσμα.

Εναλλακτικά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και παραδοσιακά λικέρ εσπεριδοειδών, όπως το Κίτρο Νάξου ή το Κουμ-Κουάτ (πειραματιστείτε ελεύθερα).

Λάιμ (μοσχολέμονο): Δεν είναι άγουρα-πράσινα λεμόνια. Διαφέρουν από το λεμόνι όσο το μανταρίνι από το πορτοκάλι.

Αλάτι (όσο πιο ψιλό τόσο καλύτερα).

Θρυμματισμένο πάγο (αν δεν έχετε μηχανή θρυμματισμού βάλτε τα παγάκια σε μια πετσέτα κουζίνας και κοπανήστε ‘τα στο πάτωμα).

Πριν σας δώσω την εκτέλεση ας δούμε τι έκανε η Φρίντα μόλις κατάφερε να σηκωθεί από το κρεβάτι.

Πρώτα έγινε μέλος του PCM, του Μεξικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μετά γνώρισε το Ριβέρα.

Αυτός ήταν παγκοσμίου φήμης ζωγράφος. Η σχέση του με τη Φρίντα θα είναι πιο επεισοδιακή και από ολόκληρο κύκλο αμερικάνικης σαπουνόπερας, καθότι ο Ντιέγκο (παρά την ασχήμια του) ήταν μεγάλος καρδιοκατακτητής.

Τότε η Φρίντα έκανε κάτι που ίσως να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία όσο η ζωγραφική της, αλλά δείχνει πόσο μπροστά ήταν από την εποχή της: Ανακάλυψε το έθνικ ντύσιμο.

Όταν όλες οι γυναίκες είχαν ενθουσιαστεί με τη λιτή φόρμα του μεσοπολέμου και τα ρούχα της Σανέλ, η Φρίντα φορούσε μεξικάνικες φορεσιές και κοσμήματα που έλκυαν την καταγωγή τους από τον προκολομβιανό πολιτισμό.

Θα περνούσαν εβδομήντα χρόνια μέχρι να αρχίσουν οι μόδιστροι να προωθούν αυτή την έθνικ αντίληψη της ενδυμασίας.

Ακόμα και τα φαρδιά φρύδια της (που πλέον είναι κάτι σαν σήμα κατατεθέν για τη Κάλο) ερχόντουσαν σε αντίθεση με το λεπτό ή τελείως βγαλμένο φρύδι της Μάρλεν Ντίτριχ και της εποχής της.

Ερχόντουσαν σε αντίθεση με την εικόνα της «πλαστικής» γυναίκας που τότε είχε αρχίσει να γίνεται μέρος του πολιτισμού μας.

Παντρεύτηκε το Ριβέρα και μαζί βρεθήκανε στη χώρα των γκρίνγκος, τις ΗΠΑ.

Εκεί η Φρίντα εντυπωσιάστηκε από τα τεχνολογικά επιτεύγματα των Αμερικάνων, αλλά αντιπάθησε τον πολιτισμό τους.

«Η υψηλή κοινωνία εδώ», γράφει, «με αηδιάζει και αισθάνομαι οργή με όλους αυτούς τους πλούσιους τύπους που κάνουν πάρτι μέρα και νύχτα, ενώ έξω χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα... Βρήκα μια Αμερική χωρίς καμιά ευαισθησία.»

Στην Αμερική μένει έγκυος για δεύτερη φορά. Η πρώτη εγκυμοσύνη δεν είχε ολοκληρωθεί και οι γιατροί την είχαν προειδοποιήσει ότι θέτει σε κίνδυνο τη ζωή της.

Ο ίδιος ο Ριβέρα παραδέχεται ότι δε θέλει παιδιά, αλλά η Φρίντα αγνοεί και εκείνον και τους γιατρούς και προχωράει.

Θα αποβάλλει για δεύτερη φορά και αυτό θα τη γεμίσει θλίψη. Και όμως θα προσπαθήσει (ανεπιτυχώς πάλι) μία ακόμα φορά.

Γυρνάει στο Μεξικό και λίγο καιρό μετά την ακολουθεί ο Ριβέρα. Οι εξωσυζυγικές του σχέσεις την ενοχλούν, αλλά θα ξεσπάσει μόνο όταν ο Ριβέρα θα κάνει σχέση με την αδελφή της.

Τότε το παίρνει απόφαση και τον χωρίζει. Ξεκινάει να έχει σχέσεις με διάφορους άντρες, αλλά και με γυναίκες.

Παρά το χωρισμό ο Ριβέρα είναι πάντα μέρος της ζωής της. Θα τον ξαναπαντρευτεί δέκα χρόνια μετά και θα μείνουν μαζί –σε μια σχέση που συνεχίζει να είναι σαπουνοπερική- μέχρι το θάνατο της.

Το 1934 η Φρίντα με το PCM πιέζουν τη Μεξικανική κυβέρνηση να χορηγήσουν άσυλο στο Λέων Τρότσκι, ο οποίος είχε εκδιωχτεί και από την Νορβηγία, μετά από πιέσεις των Σοβιετικών.

Η Φρίντα θα φιλοξενήσει για δύο χρόνια τον Τσότσκι στο «Μπλε Σπίτι» της και μεταξύ τους θα δημιουργηθεί ένα ειδύλλιο.

(Παρεμπιπτόντως ο Τσότσκι δολοφονήθηκε στο Μεξικό από έναν πράκτορα του πατερούλη Στάλιν.)

Το 1936 γίνεται ενεργό μέλος της υποστήριξης των Δημοκρατικών του Ισπανικού Εμφυλίου.

Το 1937 γίνεται στην Αμερική η πρώτη ατομική έκθεση της Φρίντα. Όλοι οι πίνακες της πωλούνται το πρώτο βράδυ και ξαφνικά γίνεται διάσημη ζωγράφος.

Οι κριτικοί αναγνωρίζουν το ταλέντο της και τη διαφοροποιούν αμήχανα από τους σουρεαλιστές, κατατάσσοντας ‘την στον “naive” σουρεαλισμό.

Εκείνη δίνει έναν πολύ "μαγικό" ορισμό του σουρεαλισμού:

«Surrealism is the magical surprise of finding a lion in a wardrobe where you were sure of finding shirts».

Το 1939 η Φρίντα βρίσκεται στο Παρίσι. Εκεί συγχρωτίζεται με τους σουρεαλιστές και δη τον «πάπα» του σουρεαλισμού, τον Αντρέ Μπρετόν, και... τους απομυθοποιεί.

«Είναι τόσο κουλτουριάρηδες και σάπιοι που δεν μπορώ να τους αντέξω», γράφει. «Τώρα καταλαβαίνω γιατί η Ευρώπη σαπίζει. Αυτοί οι άνθρωποι –που τίποτα καλό δεν μπορούν να κάνουν- είναι η αιτία για όλους τους Χίτλερ και τους Μουσολίνι της Γηραιάς Ηπείρου.»

Από το 1939, όπως και ο Τσάπλιν, η Φρίντα προείδε την κατάληξη της Ευρώπης. Και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο το νομίζουμε εμείς που ζούμε εβδομήντα χρόνια μετά. Πολλοί ήταν οι διανοούμενοι που εκθείαζαν το όραμα των Χίτλερ, Μουσολίνι και Στάλιν.

Αλλά ας φτιάξουμε τη μαργαρίτα μας, γιατί χρειαζόμαστε κάτι να μας ανεβάσει την πίεση.

Καταρχάς θα χρειαστούμε ένα ποτήρι μαργαρίτας. Αν δεν έχετε μας κάνει οποιοδήποτε φαρδύ ποτήρι των +50ml.

Με ένα μικρό κομμάτι λάιμ βρέχουμε το χείλος του ποτηριού. Το γυρνάμε ανάποδα σε ένα πιατάκι με αλάτι και μετά το γεμίζουμε με πάγο.

Η κατοχυρωμένη αναλογία των συστατικών είναι: 3 (τεκίλα)- 1 (τριπλ-σεκ) – 1 (χυμός λάιμ). Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε φλιτζανάκι του ελληνικού καφέ, κούπα ή κουβά –ανάλογα πόσο θέλετε να πιείτε.

Αλλά και με τις αναλογίες μπορείτε να παίξετε: Αν θέλετε να είναι πιο γλυκό διπλασιάστε το τριπλ-σεκ. Αν το θέλετε πιο ξινό, το λάιμ.

Τα χτυπάτε λίγο στο σέικερ και ρίχνετε το μίγμα στον πάγο.

Γαρνίρετε με μια φέτα λάιμ και φροντίζετε να έχετε λίγα νάτσος με ντιπ ή ξηρούς καρπούς ή λωρίδες φρέσκων λαχανικών και ελιές, γιατί είναι βαρύ ποτό και θα σας δυσκολέψει «ξεροσφύρι».

Το 1942 λόγω των πόνων η Φρίντα αναγκάζεται σε νέες εγχειρήσεις. Όταν βγαίνει ξεκινάει να διδάσκει στη σχολή Καλών Τεχνών του Μεξικού.

Η μέθοδος διδασκαλίας της ήταν τόσο ανορθόδοξη που ξάφνιασε πολλούς από τους φοιτητές.

Δεν τους πατρονάριζε, αλλά προσπαθούσε να τους μεταδώσει το όραμα της: Αυτοανάπτυξη και αυτοκριτική.

Ποτέ δεν προσπάθησε να τους υποδείξει πως θα ζωγραφίζουν ή οτιδήποτε που να έχει να κάνει με το στυλ ζωγραφικής. Τους έδινε τα ερεθίσματα, τους κέντριζε τη φαντασία και τους άφηνε ελεύθερους να δημιουργούν.

«Αυτό που μας έμαθε», είπε ένας μαθητής της, «ήταν η αγάπη για τον άνθρωπο και μια γεύση από τη λαϊκή τέχνη.»

«Μουτσάτσος», τους έλεγε η δασκάλα, «κλεισμένοι εδώ μέσα δε θα κάνετε τίποτα. Βγείτε έξω και ζωγραφίστε τη ζωή στο δρόμο.»

Το 1951 η Φρίντα κάνει ένα ακόμα χειρουργείο. Οι γιατροί ακρωτηριάζουν το δεξί της πόδι από το γόνατο. Στην αρχή καθηλώνεται σε αναπηρικό καροτσάκι, ελπίζοντας στο θάνατο και μόνο.

Σύντομα ξεπερνάει την κατάθλιψη και μαθαίνει να περπατάει με το προσθετικό της μέλος. Τότε γράφει στοart-journal τη φράση:

«“Why do i need feet when i have wings to fly?”

Στη διαδήλωση με καροτσάκι και πνευμονία

Το 1954, και ενώ έχει πνευμονία, αγνοεί τους γιατρούς της και κατεβαίνει σε μια διαδήλωση –με το αναπηρικό καροτσάκι- ενάντια στη ανατροπή του προέδρου της Γουεταμάλα από τη CIA.

Έντεκα μέρες μετά πεθαίνει.

Το τόσο πονεμένο σώμα της αποτεφρώθηκε –όπως ζήτησε η ίδια.

Οι στάχτες της φυλάσσονται στο «Μπλε Σπίτι», που πλέον έχει γίνει Μουσείο Φρίντα Κάλο.

Πριν πεθάνει έγραφε: «Women are still undervalued. It is very hard to be a woman painter.»

Και ακόμα είναι.

                                         

πηγη:http://sanejoker.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html#comment-form