Ενα γράμμα

''Εχω απογοητευτει, γι αυτο ''χαθηκα'' λιγο. 

Αν και δεν ειναι ευκολο, θα προσπαθησω να σου εξηγησω πως αισθανομαι. Καθε μερα που περναει νιωθω οτι χανω ολο και πιο μεγαλα κομματια της εμπιστοσυνης και της ελπιδας μου για ενα "καλυτερο αυριο", ειτε μενω εδω, ειτε μακρια, οπως εσυ. Η καμπανα του εκφασισμου της ζωης χτυπα για ολους μας, μην εχεις αυταπατες. 

Οι ειδησεις στα καναλια και τις εφημεριδες με βομβαρδιζουν μ ενα τροπο που πολλες φορες δισταζω να τις διαβασω. Εχεις παρατηρησει τελευταια τον καταιγισμο σεξ και βιας; Ο φασισμος της εικονας τους ειναι απολυτος.

Ετσι μας κρατανε, πιστεψε με.

Συναισθηματικα δεν εχω πολλους ν ακουμπησω. Εκτος απο σενα, εχω δυο τρεις φιλους που τους χανω κι αυτους, σιγα σιγα (το καταλαβαινω). Το συστημα μας επιτιθεται τοσο σφοδρα, που ο καθένας μας- το βλεπεις κι εσυ- κλείνεται ολο και πιο πολυ στον εαυτο του, μεσα στο πρόβλημά του.

''Αιμορραγω'' πισω απο μια οθονη και κανεις τους δεν το ''βλεπει'', δεν το ξερει, γιατι κι αυτοι περνουν ενα αναλογο, ισως και χειροτερο, απο μενα, δραμα, που δεν θα το μαθω ποτε, αφου δεν εχουμε πια επαφη. Ειμαστε ενηλικες, ξερουμε καλυτερα να κρυβουμε τις πληγες μας. Σε ποιον αρεσει να εξευτελιζεται και να λεει οτι δε ''βγαινει'';

Ολα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της εξουσίας και των συμφερόντων τους, οπως καταλαβαινεις. Απο τα χρονια του σχολειου, η παιδεια που πηραμε ηταν εναρμονισμένη να παράγει τους πολίτες που χρειαζεται το συστημα. Ακουγες εσυ στο σχολειο για ..κριτικο πνευμα, για πραγματικη γνώση που οδηγει στην Ελευθερία;

  

  

Ελευθερία, ομως, φιλε μου, ειναι η γνώση της αναγκαιότητας. Αν τα παιδια πάρουν τις γνώσεις που έχει συσσωρεύσει η ιστορία, η επιστήμη και η τεχνολογία, αν γίνουν φορείς της ουσιαστικής γνώσης, τότε το σύστημα κινδυνεύει. Το σύστημα θελει πολίτες παραδομένους, αποπροσανατολισμένους, καημενους, και κυριως ΜΟΝΟΥΣ. 
Ετσι μπορεί να τους χειραγωγεί, να τους χρησιμοποιεί. Γι΄αυτό και μέσα από τη παιδεια στοχεύει στην συνείδησή τους. Κάποιοι τους την "κοπανάνε", κάποιοι πηδούν την διαχωριστική γραμμή. Και αυτοί γίνονται όλο και περισσότεροι, αναπόφευκτα.

Γιατι απογοητευτηκα, ομως αναρρωτιεσαι...Μα επειδη χρονια τωρα πιστευα οτι μονο "ο ανυποψιαστος" ηταν αυτος που δεν ειχε καταλαβει οτι εδω και πολλα χρονια αυτοι μας χωριζουν σε ολο και πιο πολυπλοκα, σε ολο και πιο χαοτικα "στρατοπεδα", οπου εκει μας αφηνουν...ημι-μορφωτους, (ενας δικος μου ορος) μας στερουν την αξιοπρεπεια, μας ριχνουν ακομα και στην ανεργια σαν..τιμωρια για το οτι καποιοι απο εμας συνεχιζουμε να σκεφτομαστε, να βλεπουμε και να καταγγελουμε τους πολιτικους, ναι, αυτους τους φτηνους ξιπασμενους υπηρετες του συστηματος, που ψηφισαμε για..."καλυτερες μερες", ενω αυτοι μας ρημαζουν τωρα ανενοχλητοι τη ζωη! 

Λες οτι ''μαλλον θα συγκυβερνήσουν''. Ειναι πανω απο σιγουρο οτι θα γινουν αλλο ενα αναχωμα ολοι αυτοι! 
Θα προσπαθησουν να φραξουν και παλι το ποτάμι της οργής του κόσμου. Δεν τους ξερεις; Έχουν εφεδρείες αυτοι, εμεις ομως οχι και φοβαμαι...

Θα φανεί η οργή του κοσμου, αυτη τη φορα, με ρωτας; 

Το ελπιζω, αλλα ξερεις κατι; Μαζι μ αυτην θα φανουν αναποφευκτα και οι δικες μας αδυναμίες να στρέψουμε τον κοσμο στο σωστο κανάλι. Φταιμε κι εμεις, το ξερεις, τα εχουμε ξαναπει...

Αυτο ομως, που ανησυχω πιο πολυ, ειναι οτι ενω βιωνουμε ενα απιστευτο καθεστως βιας, πολλοι συμπεριφερονται σαν τραγικες φιγουρες σε ενα δραμα, οπου το διλημμα μοιαζει να ειναι το να διαλεξει κανεις μεταξυ του να δεχθει τους...βιαστες του, ειτε να..αυτοκτονησει ως ...ταξη!  

Δε θα τους κανουμε, ομως, τη χαρη! Τι λες;''

ΣΗΜ. Αφιερωμενο στη καλη φιλη Βlack Βedlam, μερικα σχολια της οποιας χρησιμοποιησα σ αυτη την αναρτηση. 
Επισης αφιερωμενο σε οσους εχουν ''χαθει''. Ξερουν αυτοι...

ΠΗΓΗ:http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.com/2012/03/blog-post_16.html#more

Συνέντευξη των Γ Ι Α Λ Α

«Η παραδοσιακή μουσική δεν ήταν ποτέ η μουσική της εξουσίας ή των πλουσίων»

Συνέντευξη των Γιάλα στον Νίκο Σβέρκο

Η παρέα των τριών μουσικών που έπαιξε τα αγαπημένα της τραγούδια σε στέκια και σκηνές σε όλη την Ελλάδα κυκλοφορεί σε λίγες μέρες τον πρώτο της δίσκο. Με αφορμή την παρουσίασή του τη Δευτέρα 26 Μαρτίου, στην Μουσική Σκηνή «Αυλαία», οι Γιάλα απάντησαν στις ερωτήσεις μας για τις επιρροές τους, την μουσική πραγματικότητα στην Ελλάδα και την σχέση της με την κρίση. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Τι σημαίνει η λέξη «Γιάλα»; Η λέξη γιάλα είναι ένα επιφώνημα τούρκικης προέλευσης, που το συναντάμε σε πολλά τραγούδια της ελληνικής παράδοσης και του ρεμπέτικου ρεπερτορίου. Δεν σημαίνει κάτι συγκεκριμένο, απλά χρησιμοποιείται ως επιφώνημα για να εκφράσει επιδοκιμασία, σε γλέντια και τέτοιες ανάλογες περιπτώσεις. Για έξι χρόνια λειτουργούσατε ως παρέα που έπαιζε διασκευές των αγαπημένων της  τραγουδιών σε πολλά στέκια ανά την Ελλάδα. Τι σας παρακίνησε να φτιάξετε έναν δίσκο με τα δικά σας τραγούδια; Η δημιουργία των τραγουδιών δεν έγινε από την μια στιγμή στην άλλη. Είναι μια διαδικασία που προκύπτει  σε κάθε άνθρωπο με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό χρόνο. Έτσι και με μας, ενώ πριν μερικά χρόνια δεν φανταζόμασταν ότι μπορούσαμε να γράψουμε τραγούδια, σιγά - σιγά προέκυψαν ιδέες, μουσικές, στίχοι στον καθένα από τους τρεις μας. Όλα τα συγκεντρώσαμε, τα αξιολογήσαμε και δουλέψαμε πάνω σε αυτά. Και μέσα από αυτήν την διαδικασία προέκυψε αυτός ο δίσκος. Δημιουργείτε τραγούδια με έντονη την επιρροή της παραδοσιακής μουσικής της Κρήτης. Πώς και δεν ακολουθείτε την «μόδα» που θέλει τα νέα συγκροτήματα να παίζουν δυτικότροπες μουσικές; Καταρχάς, το κυριότερο είναι ότι και οι τρεις καταγόμαστε από την Κρήτη. Και πέρα από αυτό, η Κρήτη, σε ό,τι αφορά στο θέμα παραγωγής παραδοσιακής μουσικής, είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση συγκριτικά με άλλες περιοχές, γιατί αυτή η παραγωγή ουσιαστικά ποτέ δεν σταμάτησε για να ξαναρχίσει. Υπάρχει μεγάλη αγάπη για το τραγούδι και το χορό με κύριους εκφραστές τη νεολαία, που ξεκίνησε εδώ και πολλές δεκαετίες και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και μάλιστα με αυξανόμενο ρυθμό. Οπότε, σε ένα βαθμό ίσως και να θεωρηθεί φυσιολογικό. Από την άλλη, μας αρέσουν και παίζουμε και κομμάτια που είναι και από άλλες περιοχές ή που μπορεί και να μην έχουν σχέση με την παράδοση. Απλά έτσι μας βγήκε. Πέρα από όλα αυτά πάντως, η δύσκολη εποχή για την παραδοσιακή μουσική ήταν η περίοδος της χούντας και της μεταπολίτευσης. Η χούντα την χρησιμοποίησε ως προπαγανδιστικό μέσο  και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια αποστροφή του κόσμου -και ιδιαίτερα της νεολαίας- προς αυτήν έως και πριν λίγα χρόνια. Κυρίως στράφηκαν σε δυτικότροπες μουσικές που θεωρήθηκαν και πιο «επαναστατικές», παραγνωρίζοντας ότι η παραδοσιακή μουσική δεν ήταν ποτέ η μουσική της εξουσίας ή των πλουσίων. Ήταν πάντα η μουσική του απλού ανθρώπου, που συνήθως ήταν και φτωχός και υποδουλωμένος. Ίσως είναι η πλέον ταξική έκφραση της μουσικής διαχρονικά. Τραγουδιέται από τον λαό και, το κυριότερο, δημιουργήθηκε από τον λαό. Τα τελευταία χρόνια ευτυχώς παρατηρούμε μια στροφή προς αυτήν την κατεύθυνση και είναι κάτι που μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Ποιές δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος που αποφασίζει στην σημερινή Ελλάδα να ασχοληθεί με τη μουσική δημιουργία; Το να αποφασίσει κάποιος να ασχοληθεί με την μουσική δημιουργία δεν είναι δύσκολο. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να δημιουργήσει κάτι. Το δύσκολο είναι να μπορείς να βιοποριστείς από αυτό, έτσι ώστε να μπορείς να το καλλιεργήσεις και να το πας πιο μακριά. Δυστυχώς στην Ελλάδα -εκτός ελαχίστων περιπτώσεων- οι πιο πολλοί αξιόλογοι δημιουργοί συνήθως ήταν φτωχοί ή άσημοι και όλοι αναγνωρίζονταν κατά κύριο λόγο μετά θάνατον. Και ας φανταστούμε πόσοι άλλοι είχαν το ταλέντο και δεν τόλμησαν καν να το προσπαθήσουν! Έτσι κι αλλιώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία πρόνοια για το συγκεκριμένο θέμα και καμία στήριξη από την πολιτεία. Και ύστερα ακούμε τα τελευταία χρόνια πιο συχνά την έκφραση «δεν γράφονται πια ωραίες μουσικές». Ας δώσουμε ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα: Ποιός από το ευρύ κοινό θυμάται τους συνθέτες ή τους στιχουργούς της χρυσής περιόδου του «εντέχνου» της περιόδου 1980-1990; Συνήθως την επιτυχία σε όλα τα επίπεδα την καρπώνονταν οι ερμηνευτές. Κανείς δεν ενδιαφερόταν ποιος δημιούργησε το κομμάτι, απλά κοιτούσαν το ποιος το τραγουδάει. Οι συνθέτες και οι στιχουργοί έμεναν στην αφάνεια και από ένα σημείο και μετά σταμάτησαν να γράφουν. Το να δημιουργήσεις λοιπόν και, ακόμα περισσότερο, να εκδόσεις μια δουλειά είναι πολύ πιο δύσκολο από όσο φαντάζεται κάποιος. Θέλει χρόνο, χρήμα και πολλή υπομονή και όλα αυτά γνωρίζοντας ότι οι κόποι σου μπορεί  να μην ευοδωθούν ποτέ και ας έχεις γράψει και την πιο όμορφη μουσική του κόσμου. Στην δικιά μας περίπτωση ο δίσκος μας βγήκε με δικά μας έξοδα και θα προσπαθήσουμε να το διακινήσουμε μόνοι μας, γνωρίζοντας ότι ίσως ποτέ δεν θα αποσβέσουμε τα λεφτά που βάλαμε και που σίγουρα δεν μας περίσσευαν. Υπάρχει μια φράση που λέει ότι «σε καιρούς κρίσης η τέχνη παίρνει τα πάνω της». Βλέπετε να ισχύει κάτι τέτοιο σήμερα στην Ελλάδα; Ναι έτσι φαίνεται, αν και είναι λίγο νωρίς ακόμη για να το πούμε αυτό. Εξάλλου ακόμη δεν έχουμε καν βγει από το σοκ. Αλλά ιστορικά έτσι πάντα γινόταν. Σε περιόδους κρίσης και κοινωνικής αναταραχής οι άνθρωποι της τέχνης αλληλεπιδρούν με το κοινωνικό περιβάλλον και «τρέφονται» δημιουργικά. Ποιό από τα τραγούδια που έχετε γράψει ή διασκευάσει θεωρείτε ότι ταιριάζει περισσότερο στην σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση και γιατί; Πιστεύω το «Καφενείον η Ελλάς» σε  στίχους του Κ.Χ Μύρη και μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου το οποίο το έχουμε συμπεριλάβει στο πρόγραμμα των εμφανίσεων μας. Η τελευταία στροφή αναφέρει: «Στο καφενείον "Η ΕΛΛΑΣ" οι θεατρίνοι μ΄ ασετυλίνη και κεριά την Γκόλφω παίζουν στα παιδιά με φουστανέλες δανεικές και δάκρυ πληρωμένο δυο αυγά και τρεις δραχμές, περάστε κόσμε». Είναι εύλογο να καταλάβει κανείς το γιατί..

ΠΗΓΗ:http://www.rednotebook.gr/details.php?id=5161

F-ANT-astic! :) H τέχνη του φωτογράφου A.Pavlov

 

Ο Ρώσος φωτογράφος Andrey Pavlov, ξοδεύει ατελείωτες ώρες σε μια…μυρμηγκοφωλιά κοντα στο σπίτι του, στη Μόσχα, προσπαθώντας να «αιχμαλωτίσει» τέλειες και αυθορμητες λήψεις..από μυρμήγκια, που απεικονιζονται να κανουν ενα σωρο ασυνήθιστες δουλειες, από την άρση βαρών, μεχρι το ...ράψιμο!

Ο Pavlov λεει οτι αποφάσισε να ασχοληθει με τη φωτογραφιση αυτη οταν διαβαζε παραμυθια σε παιδια, ετσι σκεφτηκε να αρχισει να φτιαχνει ο ιδιος τα δικα του παραμύθια. Συνειδητοποιησα οτι ηταν κατι που δεν εκανα σαν παιδι

«Επειδη ειχα ασχοληθεί και με το θέατρο, ήταν μια μεγάλη βοήθεια όταν επρεπε να κάνω τα σκηνικά για τις φωτογραφισεις, (τα υλικα των οποιων φτιαχνονται απο τον ιδιο, ή από πρώτες ύλες που βρίσκει γύρω του) και επέλεξα τα μυρμήγκια επειδή τα σέβομαι αλλα και τον τρόπο ζωής τους.
 

Νοιάζονται για τα παιδιά τους και φροντίζουν τους ηλικιωμένους. Έχουν ζήσει εδώ και εκατομμύρια χρόνια.

«Εμπνεομαι και από τους ανθρώπους, αλλά ευτυχώς για μένα, τα μυρμήγκια είναι αρκετά περίεργα, και φαίνεται να ειναι πολύ πρόθυμα να συνεργαστουν!» λεει ο Pavlov

.Περισσοτερες φωτος στην ιστοσελιδα του.

ΠΗΓΗ:http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.com/search?updated-max=2012-03-21T13:18:00%2B01:00&max-results=3

Youth Revolution Greece

  

                       ΠΕΡΙ ΜΟΥΤΖΑΣ

                                              ΕΣΤΡΙΨΑΝ.....ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΣΤΗ ΝΑΞΟ

Στη Νάξο σήμερα στην παρέλαση κατέβηκαν τρία πανό: Ένα των εκπαιδευτικών, ένα του ΣΥΡΙΖΑ και ένα από την Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου με σύνθημα:

 

Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ, ΘΕΛΕΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ,

 

Σταθήκαμε αρχικά απέναντι από το μνημείο που καταθέτουν στεφάνια και αρχίσαμε τα συνθήματα:

• Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ, ΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΠΑΤΡΙΔΑ,

• ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ-ΑΛΒΑΝΙΑ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

• ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ, και άλλα

 

Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς το σημείο που φαινόταν ότι θα στηθούν οι επίσημοι εν είδει διαδήλωσης και πίσω ακολουθούσαν οι λιγοστοί μαθητές που παρέλασαν. Ο κόσμος γενικά είχε καλή ανταπόκριση και μας χειροκροτούσαν αρκετοί. Κατά κοινή ομολογία, οι συγκεντρωμένοι που παρακολούθησαν φέτος την εθνική φιέστα ήταν κατά πολύ λιγότεροι από όλες τις προηγούμενες χρονιές. 

 

Εκτός από τα παιδιά του δημοτικού που είναι πολύ μικρά για να αντιδράσουν, οι μαθητές του γυμνασίου δεν χαιρέτησαν τους επίσημους, ενώ από το Λύκειο πήγαν μόνο καμιά 15αριά τυμπανιστές οι οποίοι, επιδεικτικά, σταμάτησαν να χτυπούν τα τύμπανα μόλις έφτασαν στους επίσημους και άρχισαν πάλι όταν είχαν περάσει. Η πρόσφατη κατάληψη στο Λύκειο άφησε παρακαταθήκες…

Για την ιστορική καταγραφή, κανένας βουλευτής δεν τόλμησε να εμφανιστεί στο μεγαλύτερο νησί των Κυκλάδων, ενώ το αστείο που κυκλοφορούσε ήταν ότι ψάχναμε να βρούμε που μπορεί να είχαν τοποθετηθεί ελεύθεροι σκοπευτές.

 

Όμως, θέλουμε να διατρανώσουμε την αλληλεγγύη μας στους συλληφθέντες στη Βέροια, στα Χανιά, στη Λάρισα και στους αγωνιστές σε Λαμία, Σέρρες, Λιβαδειά, Ηράκλειο, και αλλού, στις γειτονιές της Αθήνας και τις πόλεις όλου του ελλαδικού χώρου που ήρθαν αντιμέτωποι με τις δυνάμεις καταστολής και τους παρακρατικούς φασίστες.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

 

Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου

 

 

πηγη:http://autonomiprotovnaxou.blogspot.com/

Γ. Αγγελάκας «Μας είχαν προετοιμάσει μια χαρά,μας κάνανε νωθρούς»

Διαβαζοντας την, «εφ' όλης της ύλης», συνεντευξη του Γιαννη Αγγελάκα για το πως βλεπει τα πραγματα στη πολιτικη, για το «φαινόμενο Νταλάρα», τον Τυπο, τη μουσικη, σταθηκα σε κατι που ειπε και πιστευω οτι αυτο που λεει ισως να ειναι μια ακομη εξηγηση για το οτι σημερα δεν βλεπουμε εκεινη τη μαζικοτητα που υπηρχε παλιοτερα και που χρειαζεται ωστε να ανατραπουν οι νεοφιλευθερες πολιτικες επιλογες των υπηρετων του κεφαλαιου.

Οπως λεει ο Αγγελακας «Μας είχαν προετοιμάσει μια χαρά, μας κάνανε νωθρούς να νομίζουμε ότι είμαστε ευχαριστημένοι κι ότι όλα πάνε καλά. Να μην ενδιαφερόμαστε για το τι γίνεται πέρα από τη μύτη μας. Αισθητικά αυτός ο τόπος είναι ταλαιπωρημένος. Πολιτισμικά, κοινωνικά και εντάξει. Νομίζανε ότι αυτή η αίσθηση –ότι είναι χορτάτοι- θα κρατούσε για καιρό κι ότι καθένας είχε να φροντίσει τον εαυτό του κι όλα πήγαιναν καλά».

Ο Αγγελακας που εζησε σαν παιδι, τα χρονια της χουντας, λεει παντως οτι σαν παιδι δεν ειχε την αισθηση οτι υπηρχε δικτατορια, επειδη η κοινωνια ηταν διαφορετικη και μεταξυ αλλων κατηγορει και την τηλεοραση.

«Εγώ θυμάμαι ότι και τα χρόνια της δικτατορίας δεν ήξερα ότι είχαμε δικτατορία. Ήμουν πιτσιρικάς, ο πατέρας μου φοβόταν να μου μιλήσει –ήταν αριστερός. 
Δεν ήξερα τίποτα. Εγώ τα έμαθα όλα ξαφνικά το καλοκαίρι του ’74. Τι είναι δικτατορία, τι είναι δημοκρατία. Αλλά θυμάμαι τις γειτονιές πριν. Πώς ζούσαν οι άνθρωποι, οι γονείς μου αν θέλεις. Μέσα στην ανέχειά τους είχαν ο ένας τον άλλον. Οι γειτονιές ήταν ένας ζωντανός πυρήνας. Εμείς ήμασταν πιο ξένοιαστα παιδιά, έστω κι αν δεν είχαμε ό,τι θέλαμε. Αλλά είχαμε το παιχνίδι, με τους γύρω μας ήμασταν συναισθηματικά γεμάτοι. 
Βλέπαμε μία άλλη κοινωνία. Μετά την μεταπολίτευση και με το ΠΑΣΟΚ κυρίως –από τότε ξεκινάει η καινούργια μας ιστορία- ξαφνικά είδα τα πάντα να διαλύονται, όλοι να κλείνονται στις πολυκατοικίες, ο καθένας να ταμπουρώνεται στην οικογένειά του. Ξαφνικά κάθε οικογένεια ήταν ένα έθνος και γύρω του είχε άλλα έθνη εχθρικά.  Αποβλάκωση μπροστά στην τηλεόραση. Δεν επικοινωνούσαν καν μεταξύ τους. Την εφηβεία μας έτσι την βγάλαμε και ήταν πολύ άσχημα γιατί σαν παιδιά είχαμε ζήσει μία πιο ανθρώπινη κοινωνία. Σιγά-σιγά, μετά την μεταπολίτευση και με το πολιτικό τραγούδι κι όλα αυτά τα βαρετά πράγματα που δεν ήταν τίποτα ευτυχώς είχαμε βρει το ροκ και κάπως ξεφύγαμε σε άλλους δρόμους και άλλες σκέψεις. Τότε βέβαια οι νέοι που είχαν μακριά μαλλιά και άκουγαν ροκ, ήταν.....»

ΠΗΓΗ:http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.com/2012/03/blog-post_21.html

In The Fall

In The Fall

Κοιτάζοντας πίσω την ζωή του αποφασίζει να επιλέξει τον δρομο της αξιοπρέπειας...

πηγη:http://poetrybar.blogspot.com/

Υπάρχει άλλος δρόμος…

Βενετία Ρέππα, Σοφία Στεφανίδου

 

Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα έχουν δικαίωμα, μπορούν και πρέπει να ζήσουν μια καλύτερη ζωή σε έναν καλύτερο κόσμο. Ο κοινωνικός πλούτος που παράγουν με τα χέρια και το μυαλό τους, τα εφόδια που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες, οι δυνατότητες που δίνει μια ισότιμη συνεργασία όλων των λαών του πλανήτη, τα απελευθερωτικά στοιχεία που γεννά η άνοδος του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου δείχνουν πως κάτι τέτοιο είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ εφικτό, δεν είναι ουτοπία.

Καλύτερη ζωή σε έναν καλύτερο κόσμο σημαίνει:

Κοινωνική ιδιοκτησία

Ο κοινωνικός πλούτος, τα δημόσια αγαθά (υγεία, παιδεία, ασφάλιση, μεταφορές, δρόμοι, φάρμακο, επικοινωνία, λιμάνια, νερό, ηλεκτρισμός, έρευνα, κατοικία κ.ά.), ο αγροτικός-διατροφικός τομέας, ο ορυκτός πλούτος, το τραπεζικό σύστημα και οι καίριες παραγωγικές-βιομηχανικές μονάδες να βρίσκονται υπό δημόσια-συλλογική ιδιοκτησία και υπό συλλογικό εργατικό έλεγχο, να λειτουργούν σε όφελος του κοινού καλού και όχι με κριτήριο το κέρδος και την ανταγωνιστικότητα.

Αποδεικνύεται αυτό από πολλά στοιχεία.

Ας πάρουμε, καταρχήν,

 την αγροτική παραγωγή, μιας και αποτελεί θεμελιώδη τομέα για το αν θα πεινάσουμε ή όχι. Σε αυτό απαντά αναλυτικά ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ (εδώ). Αυτό, όμως, δεν είναι αρκετό. Γιατί ποιος καθορίζει τι θα παραχθεί, για ποιον και με τι σκοπό. Το λεγόμενο «κίνημα της πατάτας» αποκάλυψε τη ληστεία που γίνεται και σε παραγωγό και σε καταναλωτή και, ταυτόχρονα, καταδεικνύει πόσο επικίνδυνος ακόμα και για τη διατροφή μας είναι ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής. Οι πολυεθνικές, που λυμαίνονται σπόρους, λιπάσματα και αγροεφόδια, αυξάνοντας 200-300% το κόστος παραγωγής, η «συμβολαιακή γεωργία» και η κατευθυνόμενη παραγωγή μέσα από επιδοτήσεις είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία αυτού του τρόπου οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής.(δείτε αναλυτικά) Μια διαφορετική οργάνωσή της, με επίκεντρο την παραγωγή ποιοτικών, φθηνών και επαρκών τροφίμων για όλο τον πληθυσμό, την προστασία του περιβάλλοντος και την αναβίωση της υπαίθρου με επίκεντρο τις ανάγκες των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών θα έδινε λύση στο πρόβλημα.

Ας δούμε ένα ακόμη παράδειγμα. Το εθνικό κέντρο έρευνας και τεχνολογίας κατάφερε να μετατρέψει τα τηγανέλαια σε καύσιμη ύλη κίνησης. Ποιος, όμως, θα εκμεταλλευτεί αυτή την εφεύρεση; Η ΕΚΟ. Με όρους, φυσικά, ανταγωνισμού και κέρδους, που δεν θα πλήττουν τα συμφέροντα των πετρελαϊκών εταιρειών. Σήμερα, στο πλαίσιο του Δημοσιονομικού Συμφώνου, παραδίδονται όλα βορά στο κεφάλαιο. Για να μπουν στην υπηρεσία του λαού είναι απαραίτητη η κοινωνικοποίηση τους και ο έλεγχος τους από τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Πλήρης απασχόληση

Να έχουν όλοι οι εργαζόμενοι σταθερή και δημιουργική δουλειά. Που σημαίνει να απαγορευτούν οι απολύσεις, να καταργηθούν όλες οι μορφές ελαστικής εργασίας, η εφεδρεία και η «αξιολόγηση» που οδηγεί σε απολύσεις. Να γίνουν μαζικές προσλήψεις στην παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, τους κοινωφελείς οργανισμούς. Να παρθούν μέτρα κατά της ανεργίας. Να μειωθεί δραστικά ο χρόνος εργασίας και να αυξηθεί ο χρόνος για ανάπαυση, μόρφωση, πολιτιστική δημιουργία και απόλαυση, αναψυχή, ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις.

Ριζική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου

Να υπάρξει ριζική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ των εργαζομένων που τον παράγουν και σε βάρος εκείνων που τον ιδιοποιούντα.

«Λεφτά υπάρχουν» και μπορούν να βρεθούν αν σπάσει η μηχανή του χρέους και δεν πληρώσουμε ευρώ στους τοκογλύφους, αν μπει χέρι στα κέρδη των τραπεζών, των εφοπλιστών και των επιχειρηματιών και στα 600 δις ευρώ που έχουν στην Ελβετία, αν φορολογηθεί ή δημευτεί η εκκλησιαστική-μοναστηριακή περιουσία, αν μειωθούν οι στρατιωτικές δαπάνες, αν απαλλαγούμε από τα πολυεθνικά κοράκια που λυμαίνονται την υγεία, το φάρμακο, τους δρόμους, τα καύσιμα.

Αν μπει χέρι σε αυτούς, μπορούν να παρθούν πίσω όλα τα μέτρα που ισοπέδωσαν τα εργατικά εισοδήματα, να έχουμε όλοι μισθούς το λιγότερο 1.500 ευρώ από μια δουλειά, να έχουμε αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία, παιδεία, φάρμακο, ασφάλιση, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, να απαλλαγούμε από τα χαράτσια και τη φορομπηξία.

Είναι εφικτό κάτι τέτοιο:

Σύμφωνα με τη Eurostat, η σημερινή Ελλάδα, με όλα της τα χάλια, παράγει πλούτο αξίας 232 δις ευρώ το χρόνο. Τόσο ήταν το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της χώρας το 2010. Ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, η Ελλάδα έρχεται 31η ανάμεσα στις 183 χώρες του κόσμου και 16η μεταξύ των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν αυτό το διαιρέσουμε με το πλήθος των απασχολούμενων 15-65 ετών (αφαιρώντας τους περίπου 78.000 εργαζόμενους άνω των 65 ετών που πρέπει να συνταξιοδοτηθούν, όπως υποθέσαμε), μας δίνει ένα καθαρό, κατά κεφαλήν εισόδημα 30.959 ευρώ το χρόνο ή 2.580 το μήνα.(δείτε αναλυτικά)

 Άρα, με μια ριζική  ανακατανομή πλούτου και συλλογική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θα λυνόταν το πρόβλημα του ανθρώπινου βιοτικού επιπέδου των μισθωτών.

Κοινωνικός έλεγχος: Τι, πως και για σκοπό παράγεται;

Να ορίζουν οι εργαζόμενοι και οι ανάγκες τους το τι θα παράγεται και πώς, για ποιο σκοπό και με ποια μέσα.

Οι εργαζόμενοι σήμερα έχουν τη μόρφωση, την εμπειρία, τις δυνατότητες να διαχειριστούν, να διευθύνουν και να κατευθύνουν την παραγωγή, τις δημόσιες υπηρεσίες, τους κοινωφελείς οργανισμούς προς όφελος του δημόσιου και συλλογικού συμφέροντος.

Ποιος μπορεί να οργανώσει καλύτερα ένα νοσοκομείο; Ο διορισμένος μάνατζερ, που κυρίως θέλει να προσαρμόσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες στο καθεστώς της άγριας λιτότητας και των κοινωνικών περικοπών και ταυτόχρονα να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του ιατροφαρμακευτικού κυκλώματος, ή η συνέλευση των γιατρών, των νοσηλευτών και των άλλων εργαζομένων στο νοσοκομείο και την περιοχή που θα είναι στρατευμένη στην υπόθεση της λαϊκής υγείας;

Οι εργαζόμενοι σήμερα δεν χρειάζονται εργοδότες, διευθυντές, ιεραρχικές και καταπιεστικές δομές.

Ούτε χρειάζονται όλα αυτά τα άχρηστα προϊόντα με τα οποία τους κατακλύζουν οι εταιρείες, ο ανταγωνισμός τους και το κυνήγι του κέρδους.

Αντίθετα, χρειάζονται προϊόντα που να καλύπτουν τις πραγματικές τους ανάγκες, να ανεβάζουν το μορφωτικό και πολιτιστικό τους επίπεδο. Χρειάζονται αρμονία και ισορροπία με τη φύση και το περιβάλλον και όχι λεηλασία της φύσης και καταστροφή του περιβάλλοντος.(εδώ)

Θεσμοί ελευθερίας και δημοκρατίας

Να αναπτυχθούν οι ελευθερίες και να γίνει ουσιαστική η δημοκρατία.

Να καταργηθεί κάθε κατασταλτικός και καταπιεστικός μηχανισμός, να πάψει η πλύση εγκεφάλου των χειραγωγημένων ΜΜΕ, να ανθήσουν οι μορφές άμεσης δημοκρατίας και συμμετοχής, να απαλλαγούμε από το σάπιο πολιτικό σύστημα, τις κυβερνήσεις του και την εικονική και ελεγχόμενη από τους ισχυρούς του χρήματος δημοκρατία.

Να διαμορφωθούν θεσμοί και όργανα που να εκφράζουν και να επιβάλλουν τη δική τους θέληση στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, τις πόλεις, σε όλη την κοινωνία.

Το επόμενο βήμα είναι να συντονιστούν σε πανκοινωνικό επίπεδο -σε επίπεδο εξουσίας, δηλαδή-, μέσα από αντιπροσώπους με κριτήρια την   «αιρετότητα», την «ανακλητότητα», τον «εργασιακό χαρακτήρα», τη «μισθοδοσία με χαμηλό εργατικό μισθό» και την «υποχρεωτική εναλλακτικότητα.(εδώ)

Λευτεριά από τους διεθνείς δυνάστες

Να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι από τους διεθνείς δυνάστες και επικυρίαρχους όλων των λαών του κόσμου: το ευρώ και την ΕΕ, το ΔΝΤ, τις πολυεθνικές, τις τράπεζες.

Απ' όλους αυτούς που τους απομυζούν, που αναπνέουν αφαιρώντας το δικό τους οξυγόνο, που δημιουργούν και δεν αντιμετωπίζουν την «κρίση χρέους», που εμποδίζουν την ισότιμη και με αμοιβαιότητα συνεργασία με τους λαούς όλου του κόσμου.

πηγη : http://aristeroblog.gr/node/609

Πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνάμε.- Θ.ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

Θ.ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ "Όχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μήτε πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνάμε".

Στις 2 Φεβρουαρίου του 1825 φυλακίστηκε για πρώτη φορά ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στην Ύδρα για «επαναστατική διάθεση εναντίον της νομίμου Κυβερνήσεως».
Στις 13 Νοεμβρίου 1824, οι πολιτικοί αντίπαλοι του Κολοκοτρώνη σκότωσαν τον γιο του Πάνο, πράγμα που στοίχισε πολύ στον Κολοκοτρώνη και τον οδήγησε στην απόφαση να παραδοθεί το Δεκέμβριο του 1924, όπως και έκανε. Το Φεβρουάριο του 1825 φυλακίστηκε μαζί με το Δηλιγιάννη και το Νοταρά στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία της Ύδρας, από όπου απελευθερώθηκε μετά από λίγο, καθώς θεωρήθηκε ότι ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ, ο οποίος είχε ήδη καταλάβει τη μισή Πελοπόννησο και είχε εξολοθρεύσει στην κρίσιμη μάχη στο Μανιάκι τον  Παπαφλέσσα και τους λίγους γενναίους που τον ακολούθησαν.
Οι πολιτικοί είχαν στρίψει προς ασφαλείς περιοχές για να σωθούν, αφήνοντας την Πελοπόνησσο έρμαιο του Ιμπραήμ, που έκαιγε έσφαζε και σάρωνε την επανάσταση. Μετά την απελευθέρωσή του, ο Γέρος διεμήνυε στον Ιμπραήμ: ...

«Όχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μήτε πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνάμε. Μόνο ένας Έλληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε. Και μην ελπίζεις πως τη γη μας θα την κάνεις δική σου, βγάλ’ το από το νου σου».

O ελληνικός εμφύλιος πόλεμος κατα τη διάρκεια της επανάστασης κράτησε από το 1823 μέχρι το 1825 και χρηματοδοτήθηκε με το δάνειο των 800 χιλιάδων λιρών που πήραν οι Έλληνες για να πολεμήσουν του Τούρκους υποθηκεύοντας την ελληνική γη! Ο εμφύλιος χωρίζεται σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση συγκρούονται οι στρατιωτικοί της Πελοποννήσου με επικεφαλής τον Κολοκοτρώνη και οι πολιτικοί της Πελοποννήσου, καθώς και οι νησιώτες. Με άλλα λόγια συγκρούονται οι στρατιωτικοί από τη μία, και προεστοί, κοτζαμπάσηδες και προύχοντες από την άλλη. Στη δεύτερη φάση η αναμέτρηση συνεχίζεται ανάμεσα στους ρουμελιώτες από τη μία και μωραΐτες από την άλλη, οι οποίοι πλέον ήταν κάποιοι από τους προεστούς μαζί με τους καπεταναίους.

πηγη:konserbokoyti.blogspot.com

Διαμαρτυρία στο λιμάνι σήμερα στον βραδινό απόπλου του Blue Star 23/03/2012

Σήμερα το απόγευμα η Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου ξεκίνησε την παρέμβαση για την άσχημη κατάσταση στην ακτοπλοΐα με αφισοκόλληση και μοίρασμα προκηρύξεων στη Χώρα της Νάξου. Στη συνέχεια καταλήξαμε στο λιμάνι όπου ανοίξαμε πανώ και όταν ήρθε το Blue Star γύρω στις 7.15 κατευθυνθήκαμε μαζί με τους επιβάτες στον καταπέλτη του πλοίου όπου παραμείναμε όση ώρα φόρτωνε το πλοίο και φωνάζαμε συνθήματα. Μεταξύ άλλων ακούστηκαν:Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΤΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΕΦΟΠΛΗΣΤΩΝΛΗΣΤΕΣ ΛΗΣΤΕΣ ΟΙ ΕΦΟΠΛΗΣΤΕΣΛΙΤΟΤΗΤΑ ΑΝΕΡΓΙΑ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΕΦΟΠΛΗΣΤΕΣ
Η ανταπόκριση των ταξιδιωτών ήταν πολύ θετική με χειροκροτήματα και υψωμένες γροθιές, ενώ στη διαμαρτυρία συμμετείχαν γύρω στα 35-40 άτομα. Σήμερα το μεσημέρι αντίστοιχη κινητοποίηση έγινε και στην Πάρο ενώ λίγες μέρες πριν έγινε συγκέντρωση στο λιμάνι της Σύρου.

ΠΗΓΗ:ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΝΑΞΟΥ