Οι άνεργοι καταγγέλλουν το νέο φορολογικό και προτείνουν

Σε μία χώρα με 27% ανεργία, με 1.300.000 ανέργους και με χιλιάδες σπίτια χωρίς κανέναν εργαζόμενο, η κυβέρνηση επιμένει στη φορολογική εξόντωση των ανέργων με βάση φανταστικά («τεκμαρτά») εισοδήματα. 

Ο νέος φορολογικός κώδικας, που πρόκειται να ψηφιστεί τις επόμενες ημέρες, όχι μόνο διατηρεί τα διαβόητα «τεκμήρια», ως βασικό μέσο φορολόγησης των ανέργων που δεν έχουν κανένα εισόδημα (που δεν παίρνουν, δηλαδή, επίδομα ανεργίας) αλλά αφήνει εκκρεμή πολλά σημεία. Για παράδειγμα, δεν ορίζει με ποιες κλίμακες θα φορολογηθούν οι άνεργοι χωρίς κανένα εισόδημα, που δεν μπορούν να θεωρηθούν ούτε μισθωτοί (κατώτερη κλίμακα φορολόγησης 22%) ούτε ελεύθεροι επαγγελματίες (κατώτερη κλίμακα φορολόγησης 26%). Δεν ορίζει σαφώς κατά πόσον θα ισχύσει και γι’ αυτούς η έκπτωση φόρου των 2.100 ευρώ. Επίσης, συνεχίζει να ισχύει η απαράδεκτη προκαταβολή φόρου 55% για την επόμενη χρονιά.
Ένα παράδειγμα για να καταλάβει κανείς τον παραλογισμό της φορολόγησης με βάση τη διαφορά «τεκμαρτού» και δηλωμένου εισοδήματος: Ένας άνεργος που δεν μένει με τους γονείς του, που έχει δηλαδή ιδιόκτητη ή ενοικιαζόμενη ή δωρεάν παραχωρημένη κατοικία, και που έχει την ατυχία να κατέχει ένα αυτοκινητάκι 1.000 κυβικών 5ετίας, αμέσως-αμέσως έχει «τεκμαρτό» εισόδημα: 3.000 ευρώ ελάχιστη δαπάνη διαβίωσης (για παντρεμένους είναι 2.500 ευρώ) + 3.200 ευρώ για ένα σπίτι π.χ. 80 τετραγωνικών (40 ευρώ ανά τετραγωνικό, μέχρι τα 80) + 4.000 ευρώ για το αυτοκίνητο. Δηλαδή, θα φορολογηθεί πάνω σε «τεκμαρτό» εισόδημα 10.200 ευρώ! Είναι αυτονόητο, βέβαια, ότι κανένας άνεργος δεν μπορεί να ξοδέψει 4.000 ευρώ τον χρόνο για το αυτοκίνητό του ή 3.200 ευρώ τον χρόνο για έξοδα σπιτιού!
Όπως σημειώνει σχετικά η Επιτροπή Ανέργων Πατησίων-Κυψέλης-Γαλατσίου, η «ανοιχτή διαβούλευση» για το νέο φορολογικό κώδικα (στην οποία συμμετείχε η Επιτροπή) έμεινε ανοιχτή για μόλις 5 ημέρες, αλλά φυσικά οι παρεμβάσεις των πολιτών δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν. Έτσι, η Επιτροπή ξεκίνησε μια καμπάνια δημοσιοποίησης του ζητήματος, απευθυνόμενη με επιστολές σε βουλευτές, κόμματα, φορείς, εφημερίδες, ιστοσελίδες κ.λπ. και διεκδικώντας:
1) Το ρητό ορισμό των τεκμηρίων ως μέτρου ελέγχου και όχι ως μέτρου φορολόγησης, ιδίως για τους ανέργους, κάτι που άλλωστε προκύπτει και από σχετικά πορίσματα του Συνηγόρου του Πολίτη και του Συμβουλίου της Επικρατείας.
2) Να μειωθούν τα -εξωπραγματικά σήμερα- τεκμήρια, τουλάχιστον, στο μισό.
3) Να αναγνωριστεί η πραγματικότητα της οικονομικής στήριξης των ανέργων από γονείς, συγγενείς και συντρόφους που έχουν ακόμη εισοδήματα, χωρίς να τους επιβάλλεται γι’ αυτό επιπλέον τιμωρητική φορολόγηση 10% και 20%.

πηγη:http://e-dromos.gr/

Π.Δ.

Κέρδη 9 δισ. ευρώ για την ΕΚΤ από τα ελληνικά ομόλογα

ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΤΟΥ ΧΕΡΙ....

Χρυσές δουλειές φαίνεται ότι κάνει η ΕΚΤ από τις αγορές ελληνικών ομολόγων. Σύμφωνα με δημοσίευμα των Financial Times τα κέρδη της ΕΚΤ από τις αγορές ελληνικών ομολόγων ανέρχονται σε περίπου 9 δισ. Ευρώ για την περίοδο 2009-2012. Συνολικά από τις αγορές κρατικών ομολόγων της περιφέρειας της Ευρωζώνης για την περίοδο 2009-2012 τα κέρδη της ΕΚΤ κυμαίνονται μεταξύ 70 και 80 δισ. ευρώ.
Τα συγκεκριμένα στοιχεία δημοσιοποιεί με άρθρο στους Financial Times ο Αντρέας Ούτερμαν, επικεφαλής στη γερμανική επενδυτική εταιρεία Allianz
Global Investors.
«Αν υπάρξει η ανάγκη περαιτέρω οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα, με τη συμμετοχή του δημόσιου τομέα για πρώτη φορά, τότε τουλάχιστον μέρος του κόστους πρέπει να καταβληθεί από τα κέρδη που είχε η ΕΚΤ από προηγούμενα προγράμματα. Αν αυτό γινόταν καλύτερα κατανοητό, τότε ίσως θα περιοριζόταν η λαϊκή αντίθεση στα προγράμματα διάσωσης», αναφέρει ο Ούτερμαν.
Ο ίδιος επισημαίνει ότι όλα τα κρατικά καθώς και εταιρικά ομόλογα που αγόρασε η ΕΚΤ στο πλαίσιο των παρεμβάσεών της (securities market program) διακρατούνται τυπικά έως τη λήξη τους και ότι η κύρια πηγή των κερδών της θα είναι οι τόκοι (coupons) που θα εισπράττει, με την υπόθεση ότι δεν θα υπάρξει κάποια χρεοκοπία.
Προσθέτει δε πως και άλλες κεντρικές τράπεζες που έκαναν παρεμβάσεις στη διάρκεια της κρίσης αποκόμισαν κέρδη: Η ομοσπονδιακή κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) αγόρασε την άνοιξη του 2008 στοιχεία του ενεργητικού της τράπεζας Bear Sterns, ύψους σχεδόν 30 δισ. δολαρίων, από την οποία αποκόμισε καθαρά κέρδη 6,6 δισ. δολαρίων. Κέρδη ύψους 17,7 δισ. δολαρίων απέφεραν στα ταμεία του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών και τα δάνεια και οι αγορές ενεργητικού της μεγάλης ασφαλιστικής και χρηματοπιστωτικής εταιρείας AIG (American International Group).

ΠΗΓΗ:http://www.koutipandoras.gr/

ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ Τ' ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ

 

ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ ΚΑΙ ΤΑ… ΝΟΗΜΑΤΑ!

Επειδή στις μέρες μας πολλά ακούμε κι άλλα τόσα βλέπουμε να γίνονται κάτω από το μανδύα της κοινωνικής αλληλεγγύης, επειδή οι λέξεις γίναν κι αυτές αντικείμενο εκμετάλλευσης προς ίδιον όφελος και, εντέλει, επειδή… άλλο τα φύκια κι άλλο οι μεταξωτές κορδέλες, καιρός να τα ξεκαθαρίσουμε.

 

Η έννοια της αλληλεγγύης είναι συνώνυμη με την έννοια της αλληλοβοήθειας, της συμπαράστασης ανάμεσα στα μέλη ενός συνόλου. Αλληλεγγύη είναι η σχέση αμοιβαίας, ηθικής ή υλικής, στήριξης μεταξύ ατόμων, στο πλαίσιο μιας ομάδας. Και ομάδα δεν μπορεί να θεωρηθεί, βέβαια, απλώς ένας αριθμός προσώπων άσχετων μεταξύ τους! Η ομάδα έχει κοινούς στόχους και όραμα, και, προφανώς, κοινό τρόπο δράσης, ώστε να είναι το έργο της βιώσιμο και αποτελεσματικό. (Στη νομική ορολογία, μάλιστα, αλληλέγγυος σημαίνει –ψυχρά και χωρίς περιστροφές– συνυπεύθυνος, αυτός που μοιράζεται την ευθύνη με κάποιον άλλο.) Επιπλέον, εφόσον σέβεται τον εαυτό της και δεν καταλήγει να είναι μόνο ένα "άδειο πουκάμισο", η αλληλεγγύη λειτουργεί απαραιτήτως οριζόντια, επομένως εκφράζεται μεταξύ ίσων και αποτελεί μια πρακτική ενότητας μεταξύ συντρόφων.

 

Σε πλήρη αντίθεση με την αλληλεγγύη, η φιλανθρωπία –η αρχική έννοια της οποίας έχει συρρικνωθεί προ πολλού και στις σύγχρονες κοινωνίες σημαίνει κατεξοχήν την πρακτική τηςελεημοσύνης (με όποιο όνομα και αν καλύπτεται)– είναι υποχρεωτικά μια σχέση μονής κατεύθυνσης, η οποία προϋποθέτει "έχοντες" και "μη έχοντες", "ευεργέτες" και "αναξιοπαθούντες". Υπό αυτό το πρίσμα, η φιλανθρωπία είναι εξ ορισμού ταπεινωτική για τους αποδέκτες της, αφού, για να συνεχίσει να υπάρχει, απαιτεί να συνεχίσουν να υπάρχουν και οι κοινωνικές ανισότητες… σε απλά ελληνικά, οι ταξικές διαφορές.

 

Η στήριξη έξω από το πλαίσιο της αλληλεγγύης αναπαράγει, λοιπόν, την ανισότιμη σχέση των "από πάνω" με τους "από κάτω", και, αν αυτό συνεχιστεί, καταλήγει χωρίς αμφιβολία στη διαμόρφωση μιας νέας σχέσης εξάρτησης ανάμεσα σε αυτόν που απευθύνει τη στήριξη κι εκείνον που τη δέχεται. Το γνήσιο πνεύμα αλληλεγγύης δεν μπορεί όμως, σε καμία περίπτωση, να συνδυάζεται με λογικές φιλευσπλαχνίας. Αλληλεγγύη είναι οι δεσμοί που χτίζονται μεταξύ συνοδοιπόρων, σε βάση ισοτιμίας. Με λίγα λόγια, άλλο συμπαρίσταμαι, άλλο σε λυπάμαι… κακομοίρη! Ο οίκτος υποτιμά τον συνάνθρωπό μου, υποτιμά κι εμένα που νιώθω "υπεράνω". Και ας μην ξεχνάμε ότι ο "κακομοίρης" δε γεννήθηκε αλλά δημιουργήθηκε, από ένα πολιτικό σύστημα που νοσεί βαρύτατα, σε παγκόσμιο επίπεδο, κι αντί να εστιάζει στο κοινό καλό, αντιμετωπίζει τους λαούς, όλο και πιο ξεδιάντροπα, σαν αναλώσιμο υλικό, κατώτερο είδος ανθρώπων, απλά πιόνια στην παρτίδα των ολίγων.

(…Σε βλέπω εσένα που ανασήκωσες τα φρύδια κι έσκασες μισό πικρό χαμόγελο στην άκρη των χειλιών! Άκου να ενδιαφέρεται το σύστημα για το κοινό καλό! Ρομαντικές κορόνες, το λες εσύ αυτό. Κι εγώ ρωτώ, πιστεύεις στην ανατροπή;)

 

Άρα, αλληλεγγύη δεν είναι η όποια "καλή" μας πράξη χωρίς οικονομικό όφελος, έτσι γενικώς. Αυτό λέγεται εθελοντισμός, και καλώς να γίνεται. Αλλά η αλληλεγγύη δεν είναι εθελοντισμός, είναι  διαδικασία, δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ανθρώπους με κοινές επιδιώξεις, ή, αν το θες πεζά, κοινό συμφέρον.  

Ούτε είναι αλληλεγγύη τα ψιλά που δίνεις στο "γυφτάκι", μαζί μ’ ένα βαθύ αναστεναγμό για τα βάσανα του κόσμου, ή στον μελαψό νεαρό που σου καθαρίζει τα τζάμια, στα φανάρια. Αυτό είναι ελεημοσύνη. Κι από την άλλη, δεν ξέρεις ούτε πού ζει και πώς κινείται, σε ποιες παρυφές της δικής σου μικροκοινωνίας, της δικής σου κοινωνικής τάξης. Οπότε, ποια αλληλεγγύη;

Εδώ, θυμήσου: Ζεις κι εσύ στις παρυφές μιας άλλης, "ανώτερης" τάξης, των ισχυρών του χρήματος. Και έχεις να διαλέξεις δρόμο. Αν, δηλαδή, ο αληθινός σκοπός σου είναι η άνοδος στην ιεραρχία ή "τα φράγκα", ή και τα δυο, δεν μπορείς να λέγεσαι αλληλέγγυος με όποιον ζητάει ν’ αλλάξει τους κανόνες στο παιχνίδι, ή και το ίδιο το παιχνίδι – ακόμα κι αν βοηθάς άλλους τριγύρω. Με τον καθένα να τραβάει ατομική ρότα, ομάδα δε γίνεται. Η αλληλεγγύη χρειάζεται κοινή κοσμοαντίληψη και όραμα.

 

Επιπλέον, αλληλεγγύη δεν είναι η συμμετοχή μας στον έρανο "για τους καημένους τους σεισμόπληκτους", ή τα ρούχα που δίνουμε στους "φτωχούς της εκκλησίας". Ούτε είναι αλληλεγγύη τα κοινωνικά παντοπωλεία των δήμων –ιδιαίτερα όταν χρηματοδοτούνται από τον κόσμο!– ή διάφορα προγράμματα για ευπαθείς ομάδες, όπως οι άστεγοι. Αυτά λέγονταιπροσφορά στον συνάνθρωπο και μέριμνα για τους πιο αδύναμους "κρίκους" ανάμεσά μας, και καλώς να γίνονται. (Για να μην αφήσουμε ανικανοποίητους και τους κυνικούς, πάντως, να πούμε ότι οι δράσεις αυτές αποτελούν συχνά, εκτός των άλλων, και ένα είδος… μεταφυσικής κατάθεσης, με αντάλλαγμα την άφεση και τη σωτηρία της ψυχής.)

Πάνω απ’ όλα, αλληλεγγύη δεν είναι τα ποσά που ξοδεύουν ορισμένοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου για να επιδείξουν κοινωνικό προφίλ. Όταν επιχειρήσεις, κυβερνητικοί παράγοντες, ακόμα και τράπεζες (!) μιλάνε για αλληλεγγύη, κράτα πολύ μικρό καλάθι. Διαστρεβλώνουν σκόπιμα αυτή την έννοια και την οικειοποιούνται για δικούς τους σκοπούς (πέρα, βέβαια, από την έκπτωση στους φόρους). Τα φιλανθρωπικά γκαλά με ημιεπίσημο ένδυμα "υπέρ πασχόντων" και οι χολιγουντιανές εκδηλώσεις για να τιμήσουμε τους "ήρωες ανάμεσά μας", οι επιχειρήσεις που συλλέγουν τρόφιμα για τους ανέργους και από την άλλη πόρτα απολύουν εργαζομένους, ή οι διάφορες δωρεές των "επωνύμων" που διαρρέουν στα μέσα τάχα άθελά τους, δεν είναι αλληλεγγύη. Αυτό είναι εμπαιγμός, στάχτη στα μάτια,προκειμένου να συσκοτίσουν την αντίληψή μας, εμάς των "ανωνύμων", σχετικά με το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα και ποιες είναι οι ρίζες των προβλημάτων μας.

Τέλος, αλληλεγγύη δεν είναι η λογική της ανταλλαγής ανάλογων (με κάποια μέθοδο) εξυπηρετήσεων, όπως προτείνεται από μια μερίδα των "δυνάμεων της αλλαγής και της προόδου". Ο αλληλέγγυος δεν περιμένει να του επιστραφούν αύριο τα ίσα για την αλληλεγγύη που επιδεικνύει σήμερα. Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, δεν περιμένει καν να του επιστραφούν. Ο αλληλέγγυος είναι μέλος μιας ομάδας με κοινά αιτήματα και συνευθύνη: ο καθένας καταθέτει ό,τι δύναται, στο χρόνο που αυτό είναι εφικτό.Αντίθετα, η ανταλλαγή "μια σου και μια μου" στηρίζεται σε μια θεώρηση με στενούς ορίζοντες και είναι στη βάση της αστική (άρα, πλήρως εντάξιμη στο ισχύον πολιτικο-κοινωνικό σύστημα), αφού χρησιμοποιεί τα ίδια του τα εργαλεία: την αποτίμηση της προσφοράς ή της εργασίας του καθενός σε λίγα ή πολλά, και την προώθηση μιας οικονομίστικης νοοτροπίας στην επικοινωνία των ανθρώπων, λες και η συντροφικότητα μπορεί να κωδικοποιηθεί σε μορφή ισολογισμού!

Εξάλλου, η "αλληλεγγύη" αυτού του είδους δεν οραματίζεται κανενός είδους ανατροπή, το πολύ πολύ κάποια βελτίωση σε επίπεδο καθημερινότητας. Σε αντιδιαστολή με όλα αυτά, όταν πρόκειται για πράξεις αληθινής αλληλεγγύης, στην ουσία εξυπηρετούνται ταυτόχρονα τα συμφέροντα και των δύο πλευρών – αυτού που την απευθύνει και αυτού που τη δέχεται: και οι δύο βρίσκονται από την ίδια μεριά του ποταμού, είναι σύμμαχοι και συναγωνιστές, και μάλιστα σε σύγκρουση με το υπάρχον καθεστώς, προκειμένου να αλλάξουν ριζικά τα πολιτικά πράγματα και να βρεθούν, μόνο τότε, λύσεις δικαίου και πρόνοιας για όλους.

 

 

ΔΥΟ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ...

1. Ο μύθος της συνευθύνης με τους κλέφτες. Το σύστημα, αντί να χρεώνεται πολιτικά την κατάσταση και τα βάσανα του κόσμου, μας θέλει συνυπεύθυνους για τα δεινά που το ίδιο προκαλεί. Οι λόγοι είναι ευνόητοι. Σε αυτή του την προσπάθεια, οι έρανοι, οι συγκεντρώσεις ρούχων και τροφίμων, οι προσφορές κάθε είδους και γενικά οι πρακτικές ελεημοσύνης γίνονται στα χέρια του ένα εργαλείο πρώτης τάξεως. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κινήσεις φιλανθρωπίας δεν προκαλούν ποτέ την εξουσία, γιατί είναι μπάλωμα στο ίδιο ρούχο. Σε αντίθεση με τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, οι οποίες αφορούν πρώτα απ’ όλα τις σχέσεις με τις οποίες συνδέονται οι άνθρωποι μεταξύ τους σε μια κοινωνία. Τότε το σύστημα γίνεται εχθρικό, γιατί αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο οι πρωτοβουλίες αυτές να γίνουν χώρος δημιουργίας δεσμών και συσπείρωσης ανθρώπων που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο.

 

Παράλληλα, το αστικό κράτος εμφανίζεται αρνητικό σε οποιαδήποτε κίνηση οργανώνεται έξω από τα όριά του, έξω από τα θεσμικά του πλαίσια, επειδή ξεφεύγει από τον έλεγχό του και, άρα, εγκυμονεί κινδύνους. Γι’ αυτό, με τη βοήθεια κυρίως της τέταρτης εξουσίας, των μέσων ενημέρωσης, ασκεί πιέσεις προς τις ριζοσπαστικές ομαδοποιήσεις που ασχολούνται με ανάλογες πρωτοβουλίες, ότι τάχα δεν πληρούν κάποια κριτήρια ή για διάφορους λόγους δεν είναι νόμιμες, με απώτερο σκοπό να τις εντάξει, να τις "χωρέσει" κι αυτές, αφού πρώτα διαστρεβλώσει και διαφθείρει το νόημά τους, στην ασφυκτική αγκαλιά του.

 

Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα είναι η αποδοχή αυτής της συνευθύνης, επειδή βολεύει εξαιρετικά όσους εκμεταλλεύονται τις λαϊκές μάζες. Ακόμα περισσότερο αν ντύνεται με αριστερό μανδύα. Μια τέτοια θεώρηση (αφού δεν μπορούμε να ανατρέψουμε εκ θεμελίων την υπάρχουσα κατάσταση, τουλάχιστον ας κάνουμε ό,τι μπορούμε μέσα από τις δομές που έχουμε) συμβάλλει εντέλει και στην αποδοχή της κυριαρχίας του υπάρχοντος συστήματος ως μη αμφισβητούμενης, ως πάγιας, οπότε μας κατευθύνει μοιραία στην πλήρη υποταγή. 

 

2. Η αλληλεγγύη δεν είναι αυτοσκοπός, είναι μέσον. Πολλές φορές, τον τελευταίο καιρό, στο χώρο της ευρύτερης  αριστεράς, ανθίζουν πρωτοβουλίες με στόχο χαριστικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες και ανταλλαγές κάθε είδους. Το «εναλλακτικό» γίνεται μόδα και τείνει να αποκρύψει το γεγονός ότι η αλληλεγγύη δεν είναι στόχος αλλά προαπαιτούμενο, ή, μάλλον, ένα μέσο για να δυναμώσουμε τους δεσμούς μας – τους ταξικούς δεσμούς μας, να επισημάνω πάλι. Τέτοιες κινήσεις λειτουργούν συχνά, συνειδητά και σκόπιμα, εκ του πονηρού, με πραγματικό στόχο τον προσηλυτισμό. Διαφορετικά, εάν δε συμβαίνει αυτό, πρόκειται για τη λογική του μύθου ότι μπορούμε τάχα να διασχίσουμε αναίμακτα τη στενωπό και να περάσουμε σε μια νέα και καλύτερη μορφή κοινωνίας χωρίς σύγκρουση, μόνο με επιμέρους δράσεις και αλλαγές στον τρόπο ζωής μας. Τέτοιες κινήσεις ανήκουν στη λεγόμενη "αριστερά της ήττας", αφού θεωρούν βάσιμη την πιθανότητα ειρηνικής μετάβασης. Άγνοια κινδύνου ή... εύκαμπτη μέση απέναντι στο υπάρχον πολιτικο-κοινωνικό σύστημα; 
Ας μην έχουμε αυταπάτες, η καπιταλιστική νοοτροπία και πρακτική ζωής δεν πρόκειται να παραδώσει έτσι απλά τη σκυτάλη σε μια κοινωνία δικαίου και αρμονικής συνύπαρξης. Το να περιμένουμε κάτι τέτοιο είναι, αν μου επιτρέπεις, ανόητο, μη σου πω κι επικίνδυνο. Η πολιτική σύγκρουση με τον εφιάλτη του ύστερου καπιταλισμού δε θα αποδειχθεί "ίσως περιττή", όπως διατείνονται κάποιοι. Η πολιτική σύγκρουση είναι επιβεβλημένη και αναπόφευκτη. 
 

Τώρα, τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης καλούνται πράγματι, σε πρώτη φάση, να καλύψουν ως ένα βαθμό ορισμένες από τις ανάγκες των μελών τους, στο πλαίσιο της έμπρακτης αλληλοβοήθειας. Όμως, όσο η επίθεση του συστήματος εναντίον των λαϊκών μαζών συνεχίζεται, όσο αυξάνεται η ανεργία και συνακόλουθα η φτώχια, όσο αυτό το σύστημα ληστρικής εξουσίας κρίνει ότι κάποιοι από εμάς "περισσεύουν" και μας οδηγεί σε μεγαλύτερη εξαθλίωση, τόσο περισσότερο θα γίνεται φανερό ότι τα δίκτυα δεν έχουν τη δυνατότητα να εξακολουθούν να καλύπτουν ανάγκες. Τα δίκτυα δεν είναι η λύση. Έχουν όμως τη δυνατότητα να γίνουν χώροι συσπείρωσης ανθρώπων που αγωνίζονται μαζί, με κοινά προβλήματα (εργασιακά, κοινωνικά, μορφωτικά, ελευθερίας του λόγου κ.ά.), κοινή οπτική και δράσεις.  

 

 

...ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Συνοψίζοντας, να πούμε αρχικά πως ό,τι γίνεται καλώς γίνεται. Σε πολλές περιπτώσεις τα αισθήματα φιλανθρωπίας που βλέπουμε να εκφράζονται είναι όντως ειλικρινή. Όμως, η προσφορά που στηρίζεται απλώς στη συναισθηματική φόρτιση έχει συνήθως σύντομο χρόνο ζωής και δεν μπορεί να αποτελέσει ικανή βάση για την οικοδόμηση στέρεων δεσμών ανάμεσά μας.                                 

Η αλληλεγγύη είναι συνειδητή δράση, όχι συναίσθημα. Είναι σχέση αμφίδρομη, ανάμεσα σε ανθρώπους ή ομάδες ανθρώπων που αγωνίζονται προς μια κοινή κατεύθυνση. Και όσο η αλληλεγγύη εξακολουθεί να εκδηλώνεται με αυτή τη λογική, τόσο περισσότερο εδραιώνεται μέσα μας ως πρακτική και μας "αποκαλύπτει" όλο και πιο ξεκάθαρα την κοινότητα των συμφερόντων, σε ταξικό πάντα επίπεδο. Ναι, επαναλαμβάνομαι: η συνείδηση του ποιοι είμαστε και η ενότητα είναι απαραίτητα συστατικά για να έχουν θετικό αντίκρισμα οι όποιες διεκδικήσεις.

Με αυτή την έννοια, όποιος θέλει να ενισχύσει το επίπεδο αλληλεγγύης θα πρέπει να φροντίζει να βελτιώνεται παράλληλα και το πολιτικό επίπεδο και κριτήριο, με τις όποιες κινήσεις, προτάσεις και δράσεις αλληλεγγύης επιλέγει κάθε φορά. Αυτό δίνει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο στην ηθική ή υλική στήριξη του ενός προς τον άλλο, και αποτελεί γνήσια έκφραση αλληλεγγύης. Παράλληλα, οικοδομεί στην πράξη ένα άλλο ήθος, ένα ήθος που βασίζεται στην ικανοποίηση των αιτημάτων του ατόμου μέσα από το συλλογικό συμφέρον – κάτι που έρχεται, βέβαια, σε πλήρη αντιδιαστολή με την αστική ηθική, η οποία βασίζεται εξαρχής στην ικανοποίηση των αιτημάτων του ατόμου πάνω από το συλλογικό συμφέρον, συχνά πυκνά και εναντίον του.                                                                    

Το θέμα είναι ότι, όσο περισσότερες αναφορές και συζητήσεις γίνονται περί "αλληλεγγύης", τόσο περισσότερο απουσιάζει η αληθινή αλληλεγγύη. Όσο περισσότερο διαστρεβλώνεται η αυθεντική της έννοια και γεννιούνται νέες "εναλλακτικές προτάσεις και λύσεις", οι πιο πολλές συστημικές, τόσο μεγαλύτερη δυσκολία υπάρχει να συγκροτηθούν δίκτυα πρωτοβουλιών αλληλεγγύης με πλατιά απήχηση, και, κατ’ επέκταση, τόσο καθυστερεί να παίξει η αλληλεγγύη τον πραγματικό της ρόλο: της αποτελεσματικής στήριξης αγώνων και αγωνιστών.            

Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα με τις προτάσεις που παρουσιάζονται σαν "αλληλεγγύη" είναι ακριβώς αυτό: ότι παρουσιάζονται σαν κάτι που στην πραγματικότητα δεν είναι και, άρα, δεν μπορούν να το στηρίξουν. Από την άλλη πλευρά, τα δίκτυα αλληλεγγύης που συγκροτούνται πράγματι χωρίς φιλανθρωπικούς στόχους, φέρουν, όπως είναι ευνόητο, πολιτική άποψη. Η δημιουργία τους και η ενεργή συμμετοχή σε αυτά είναι ξεκάθαρα πολιτική πράξη. Πολιτική –άλλη μια έννοια που έχει κακοπάθει τόσο– όχι κομματική. Γιατί, απλούστατα, πολιτική είναι όλα, είναι η θέση που έχεις επιλέξει να κρατάς στη ζωή ως πολίτης, οι δικές σου επάλξεις, πόσο μπορείς να συμβιβαστείς με τα παράλογα και τι γυρεύεις, τι ονειρεύεσαι. (Εσύ που "δε σ’ ενδιαφέρουν καθόλου τα πολιτικά", κι εσύ που πιστεύεις ότι "όλοι χωράμε, να το συζητήσουμε", πώς θα περιφρουρήσεις αυτή την υπόθεση για να μη χάσει απαρχής το νόημά της; Για να μη γίνει ένα ανώδυνο bazaar της Φιλοπτώχου, ένα τσάι κυριών;) 

Στο ερώτημα λοιπόν πώς αντιμετωπίζεται όλη αυτή η κατάσταση, στην ουσία το ζήτημα θα κριθεί από το κατά πόσον μπορούμε να "αναγνωρίσουμε" ο ένας τον άλλο και να συσπειρωθούμε με πνεύμα γνήσιας αλληλεγγύης, σε ολοένα μεγαλύτερες ομάδες ανθρώπων, στο πλαίσιο μιας κινηματικής πολιτικής πρακτικής, ενός αγώνα, ακόμα και ανεξάρτητα από επιμέρους ιδεολογικο-πολιτικές διαφορές και διαφωνίες, με στόχο τη ριζική αλλαγή –πάνω και πριν απ' όλα στη νοοτροπία– αντί για ένα απλό "χρύσωμα στο χάπι".

 

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ

ένα κείμενο του Δημήτρη Γληνού, τόσο απρόσμενα επίκαιρο, 

για την ανάγκη της αλληλεγγύης, 

μέσα στην κορύφωση της κρίσης του 1932

Τότε υπήρχαν ακόμη αρκετοί πνευματικοί ηγέτες που έπαιρναν θέση και μιλούσαν δημόσια, οι άνθρωποι δεν έβλεπαν το έργο "μόνοι στο σπίτι"...

Ο Δημήτρης Γληνός, μεγάλος παιδαγωγός και αγωνιστής, που υπήρξε από τους πρωτεργάτες της λεγόμενης "γλωσσο-εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης", αισθανόταν πάντα χρέος του να υψώνει τη φωνή του για το δίκαιο, ν' ανοίγει δρόμους. Σε εξίσου πολύ δυσμενείς συνθήκες, στη διεθνή κρίση του 1932, με τεράστιες επιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία και την οικονομία, που είχαν οδηγήσει τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς στη χρεωκοπία από την τελευταία κυβέρνηση Βενιζέλου, ο Δ. Γληνός, με συχνές παρεμβάσεις του σε προοδευτικά περιοδικά της εποχής, προσπαθούσε να ξυπνήσει τις φοβισμένες ή αποκοιμισμένες συνειδήσεις.

Το Δεκέμβριο του 1932, δημοσίευσε ένα συγκλονιστικό κείμενο στο νεανικό περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι, με στόχο να αφυπνίσει τους Έλληνες και να αναδείξει την έννοια της αλληλεγγύης (πολύ μακριά από την έννοια της φιλανθρωπίας...) ως στοιχείου σύμφυτου με τις αξίες του ανθρώπου. Πάνω απ' όλα ήθελε να προβάλει το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν τα πρώτα θύματα εκείνης της κρίσης: τα παιδιά του φτωχού λαού. Τα ίδια που και σήμερα είναι τα πρώτα θύματα μιας βάρβαρης πολιτικής. 

 

Εδώ, αναδημοσιεύουμε ένα μεγάλο μέρος του κειμένου αυτού, που έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί δεν έμενε μόνο στις διαπιστώσεις. Έδειχνε και το δρόμο. Είναι –πάντα, και σήμερα– η αλληλεγγύη. Κι αγώνας, ο κοινός αγώνας για να αντιμετωπιστεί η βαρβαρότητα. Χωρίς να αναμένουμε κάποιον σωτήρα! Αλληλεγγύη, στήριξη του ενός προς τον άλλο. Αλληλεγγύη, όχι η σκοπιμότητα της φιλανθρωπίας. Άλλωστε, η φιλανθρωπία ασκείται από εκείνους που υπεροπτικά δηλώνουν "φίλοι του ανθρώπου"!

Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των εξαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μιαν αδιάκοπη αγωνία. Από τη μια, βλέπουνε τα πενιχρά τους έσοδα να γίνονται κάθε μέρα λιγότερα, τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές. Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς, με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ’ όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό, ρημάζουνε πια.

Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει, και οι πεινασμένοι, διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται πάλι θύματα. Μα απ’ όλους τους κυνηγημένους τα πιο τραγικά θύματα είναι τα παιδιά. (…) Το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Αλλά τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη. (…) Τα φτωχά παιδιά είναι των σκλάβων οι σκλάβοι (…) των απόκληρων οι απόκληροι.

Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ’ όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της, άλλωστε, δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει, της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.

Όχι, δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύναμου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης, ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία, και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτήν, σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα.Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική, ζωντανή, θετική και έμπρακτη, αυτός είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.

Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση. Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο μ' εκείνους που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα το πρόβλημα... Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί έτσι θα ξυπνήσει η συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν! Τώρα είναι η στιγμή! (...)

 

                                                   Αθήνα, Δεκέμβρης 1932

                                                                     ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ

πηγη:http://partoalliosnaxos.blogspot.gr/

Κώσταs Βάρναληs : «Σας το 'πα μια φορά και φθάνει: είμαι κομμουνιστής»

Στο διαδίκτυο αλιεύσαμε μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση για τον Κώστα Βάρναλη. Ενδιαφέρουσα για το φωτογραφικό υλικό που τη συνοδεύει και τη συνέντευξη της Ελλης Αλεξίου, στον Μάνο Χωριανόπουλο το Μάιο του 1982, οπου ανάμεσα στα άλλα υπάρχει και το εξής απόσπασμα:

Κάποτε επί χούντας -θυμόταν η Ελλη Αλεξίου- τον είχαν καλέσει στην Αστυνομία. Κι η πρώτη ερώτηση στην εξέταση που του έκαναν ήταν: «Πού διαμένετε;». Και η απάντηση: «Αφού δεν ξέρετε, πώς ήρθατε και με βρήκατε;». Κι όταν πάλι -σε παρόμοια περίπτωση- είχε ερωτηθεί: «Ποιο είναι το πολιτικό σας πιστεύω;» ο Βάρναλης δεν δίστασε -δεν δίστασε ποτέ- κι είπε:

«Πολύ ανιαροί είσθε. Ολο τα ίδια ρωτάτε. Σας το 'πα μια φορά και φθάνει: είμαι κομμουνιστής».

  

Ο Μάνος Χωριανόπουλος που υπογράφει το κείμενο ήταν δημοσιογράφος (1925-2007). Στο κείμενό του επαναλαμβάνει μια κρίση η οπαία αδικεί το έργο του Βάρναλη. «Ομως, ο προικισμένος συγγραφέας πολλές φορές δεν καταφέρνει να αποφύγει τη νοθεία του καθαρού ανεπηρέαστου λόγου -που γίνεται προφανώς ενσυνείδητα- για εξυπηρέτηση των σκοπών του ιδεολογικού του φρονήματος». Παραλλαγή αυτής της άποψης θα συναντήσουμε και σε άλλες αναφορές στο διαδίκτυο, σε βιβλία ή ακόμη και σε τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ.

 Καλός ποιητής ο Βάρναλης αλλά είχε τρία μειονεκτήματα

1.      Υπερβολική αισιοδοξία το έργο του (και όταν λέει υπερβολική αισιοδοξία εννοεί την πίστη του για τη νίκη του λαού)

2.      Σχηματική ιδεολογικά η γραμμή του, μία πάλη του καλού και του κακού. Δεν είναι καθόλου σχηματική. Είναι η πάλη ανάμεσα σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο και αυτούς που τον καρπώνονται.

3.      Και υπερβολικό το ιδεολογικό φορτίο του έργο του. Εδώ το πλεονέκτημα μετατρέπεται σε μειονέκτημα. Μα αυτή είναι και η αξία του έργου του Βάρναλη. Οι επαναστατικές του ιδέες. 

Ουσιαστικά τα πλεονεκτήματα μετατρέπονται σε μειονεκτήματα.

Την εν λόγω ανάρτηση μπορούμε να τη διαβάσουμε στο blog

http://anemourion.blogspot.gr/2013/03/1884-1974.html 

Πηγή:

Ο άγνωστος ΒΑΡΝΑΛΗΣκαι αδημοσίευτα ποιήματά του

πηγη:http://e-oikodomos.blogspot.gr/2013/07/blog-post_6111.html#more

Από τις γυναίκες της Τσιάπας

Τη μέρα της γυναίκας στην Τσιάπας συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες γυναίκες από την κοινωνική οργάνωση Las Abejas, που δρα από το 1992 ενάντια στην καταπίεση και τις διακρίσεις.

H διαδήλωση κατέληξε σε ένα στρατόπεδο του Μεξικανικού Στρατού,το οποίο περικύκλωσαν φωνάζωντας συνθήματα ενάντια στην στρατιωτική καταπίεση: «Chiapas, Chiapas, no es cuartel, fuera ejercito de el» (η Τσιάπας δεν είναι στρατώνας, έξω ο στρατός από εδώ). Στη συνέχεια,προσπάθησαν να μπουν μέσα στο στρατόπεδο και μια γυναίκα τράβηξε το συρματόπλεγμα που προστάτευε τους στρατιώτες. Αμέσως οι υπόλοιπες μπήκαν στο στρατόπεδο, οι στρατιώτες δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τόσες γυναίκες και όταν ήρθαν ενισχύσεις δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα. Οι γυναίκες έμειναν εκεί περίπου μία ώρα φωνάζοντας τα αντιμιλιταριστικά τους συνθήματα.

Οι γυναίκες τέλειωσαν την κατάληψη με μια προσευχή και πήγαν μέχρι το Ακτεάλ όπου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση.

Αυτή είναι η ανακοίνωσή τους:

Αδερφές και αδερφοί,

Καλώς ήρθατε σ’ αυτό το κέντρο τελετών για τους μάρτυρες του Ακτεάλ, σας ευχαριστούμε όλες για τη συμμετοχή σας σ’ αυτή την πορεία για την παγκόσμια μέρα των γυναικών.

Στις 8 του Μάρτη γιορτάζουμε την ημέρα της Γυναίκας, σε ανάμνηση των γυναικών που κάηκαν για να υπερασπιστούν αυτό που τους ανήκει, τη δουλειά τους. Μέχρι σήμερα δεν τις ξεχνάμε, γιατί και εμάς δεν μας σέβονται, ζούμε μέσα σε πολύ βία, ακόμη απέχουμε από το να αναγνωρίζεται το δικαίωμά μας να είμαστε ελεύθερες, να παίρνουμε τις αποφάσεις μας, να ζούμε ήρεμες.

Όπως εκείνες οι γυναίκες που δολοφονήθηκαν για τον αγώνα τους, έτσι κι εμείς σαν γυναίκες που ανήκουμε στην κοινωνία των πολιτών, στην Las Abejas, δεν ξεχνάμε τις δικές μας μάρτυρες, έγκυες γυναίκες, νέες γυναίκες και παιδιά που σφαγιάστηκαν την Τρίτη μέρα της νηστείας και της προσευχής. Δεν θα κουραστούμε να ζητάμε δικαιοσύνη γιατί η κυβέρνηση δεν ακούει και δεν τηρεί τις δεσμεύσεις της, ελευθέρωσε τους παραστρατιωτικούς που δολοφόνησαν τις αδερφές μας, συνεχίζουμε να απαιτούμε δικαιοσύνη.

Απ’ τις κυβερνήσεις απαιτούμε δικαιοσύνη για τις γυναίκες, θέλουμε να μας ακούνε γιατί όλο και πιο πολύ επιτίθενται στις οικογένειες και τις κοινότητές μας. Χιλιάδες οικογένειες αναζητούν τους εξαφανισμένους τους, χιλιάδες άλλοι θάβουν τους νεκρούς τους. Χιλιάδες υποφέρουμε από το πρόβλημα του αλκοολισμού που μας δημιουργεί οικογενειακά προβλήματα, σεξουαλικές κακοποιήσεις, χτυπήματα και κακομεταχείριση. Δεν θέλουμε πια τους επιχειρηματίες της κόκα κόλα στη γη μας, ούτε τα σχολικά κυλικεία γιατί προσφέρουν πολλά σκουπίδια, υποσιτισμό, κακή υγεία και μόλυνση των ποταμών και των πηγών μας. Είναι ένας ακόμη τρόπος να σκοτώνουν αργά ολόκληρες οικογένειες.

Θέλουμε οι άντρες, οι πατεράδες, οι σύζυγοι, οι αδερφοί, οι κυβερνώντες, οι πλούσιοι και οι ισχυροί να μας κατανοούν, θέλουμε να μας σέβονται και να μας παίρνουν υπόψη τους, γιατί θέλουμε ελεύθερα να εκφραζόμαστε, γιατί μπορούμε σαν γυναίκες να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας και μπορούμε να πάρουμε αποφάσεις, και αυτό το λέμε σε όλο τον κόσμο, γιατί με τη βία πια δεν μπορούμε άλλο. Ενώνουμε τις δυνάμεις μας σαν γυναίκες για να εκφράσουμε όλα όσα αισθανόμαστε, θέλουμε να μας αφήσουν ελεύθερες, γιατί σαν γυναίκες μπορούμε να συμμετέχουμε στην πολιτική, να πάρουμε αποφάσεις, γιατί ξέρουμε να οργανωνόμαστε.

Λέμε στους άντρες να μας έχουν εμπιστοσύνη, να αναγνωρίζουν τα δικαιώματά μας, και στους νέους να μην ακολουθούν τα βήματα των μπαμπάδων τους, να μην κακομεταχειρίζονται τις αδερφές τους, να μην πίνουν αλκοόλ γιατί δεν είναι καλό και βλάπτουν τις συζύγους τους, τις κόρες και τις αδερφές τους, καλύτερα να ανοίξουμε δρόμους και να δώσουμε μεταξύ μας τα χέρια για να φροντίσουμε τη μητέρα γη.

Θέλουμε να καλέσουμε όλες τις γυναίκες που ακόμα βρίσκονται στα σπίτια τους φοβισμένες, να ανοίξουν τις καρδιές τους, να ανοίξουν τα μάτια τους, να αρχίσουν να βγαίνουν, να πηγαίνουν σε συγκεντρώσεις, να ανοίξουν τα μάτια τους και να μάθουν τα δικαιώματά τους και να μιλήσουν. Οι γυναίκες είμαστε πολύτιμες, δώστε την ευκαιρία στις κόρες σας να βγουν μπροστά, οι νέες που έχουν αυτή τη δυνατότητα επωφελούνται, απολαμβάνουν τα δικαιώματά τους. Ζητάμε από όλες τις νέες γυναίκες, τις ηλικιωμένες, τα παιδιά, να απελευθερωθούν, γιατί είμαστε δυνατές, έχουμε χέρια, εξυπνάδα, ικανότητα, δεν πρέπει να φοβόμαστε, όλες μαζί έχουμε δύναμη.

Επιπλέον σας λέμε, μην εξαπατάστε από την κακή κυβέρνηση, αγωνιστείτε για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια και μη φοβάστε, δεν είσαστε μόνες, μαζί θα συνεχίσουμε να προχωράμε όπως ο δικός μας Samuel που ποτέ δεν φοβήθηκε να πει την αλήθεια, θα ακολουθήσουμε το δικό του παράδειγμα.

Ευχαριστούμε τους άντρες που άνοιξαν τις καρδιές τους και συντροφεύουν τον αγώνα των γυναικών, ειδικά όλους εκείνους τους άντρες που σήμερα μαγείρεψαν για εμάς εδώ.

Φτάνουν πια οι δολοφονίες των κοριτσιών μας και των αδερφών μας, γυναικών και ανδρών!

Απαιτούμε δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, στα χωριά μας και σ’ όλο τον κόσμο!

πηγη:http://enedramag.wordpress.com/

Σωτήρης Πέτρουλας. & «Ιουλιανά» 1965

Στις 21 Ιούλη του 1965, το βράδυ έπεφτε νεκρός στην Αθήνα από τα χτυπήματα των αστυνομικών ο νεολαίος αγωνιστής, στέλεχος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη Σωτήρης Πέτρουλας. Το όνομα του γίνεται τραγούδι. Η μνήμη του τιμάται μέχρι σήμερα μαζί με άλλους αγωνιστές που πότισαν με το αίμα τους το δένδρο της λευτεριάς.

 «Ιουλιανά» 1965

Τα γεγονότα της 15ης του Ιούλη 1965, καθώς και εκείνα που τα ακολούθησαν και που καθιερώθηκαν ως «Ιουλιανά» ήταν από τα πιο σημαντικά της περιόδου μετά το 1950 και μέχρι τις παραμονές της δικτατορίας του 1967-1974.

Η σημασία τους καθορίζεται από τη μεγάλη όξυνση και τη διάρκεια που πήραν οι εγχώριες ενδοαστικές αντιθέσεις, πάντα σε συνδυασμό με την άμεση εμπλοκή του ξένου παράγοντα (ΗΠΑ) και τους γενικότερους σχεδιασμούς του στην περιοχή (Κυπριακό) και που έστρωσαν το δρόμο για την επιβολή της δικτατορίας.

Ταυτόχρονα, τα «Ιουλιανά» προσφέρουν επίκαιρα διδάγματα ως προς το ρόλο του λαϊκού παράγοντα εκείνης της περιόδου, από την άποψη του βαθμού συνειδητοποίησης.

Απεβίωσε ο Άλμπερτ Κουράντ: Ο άνθρωπος που κινηματογράφησε το τανκ στο Πολυτεχνείο

Ο Άλμπερτ Κουράντ έχει γυρίσει το φιλμ που έχει προβληθεί τις περισσότερες φορές στην Ελλάδα, διαμορφώνοντας συνειδήσεις και την ιστορία. Χωρίς τις εικόνες από το φιλμ, η μεταπολιτευτική πορεία της χώρας ίσως ήταν διαφορετική: πρόκειται για τα 35 δευτερόλεπτα της εισβολής του τανκ στο Πολυτεχνείο, τον Νοέμβριο του 1973.


Γεννήθηκε το 1928 στο Άμστερνταμ και εργαζόταν ως δημοσιογράφος από το 1955. Παντρεμένος με την Ελένη Νικολοπούλου,το 1965 εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και εργάστηκε ως ανταποκριτής στην Αθήνα για την ολλανδική και τη βελγική τηλεόραση καθώς και για ολλανδικές εφημερίδες.

Κατά την περίοδο της επταετίας, αντίθετα με πολλούς συναδέλφους του ξένους ανταποκριτές όπως ο διαβόητος Μαρκ Μαρσώ της Le Monde,όχι μόνο συνέχισε να καταγράφει τα βασανιστήρια και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά προσπάθησε να βοηθήσει την ελληνική αντίσταση. Η χούντα τον απέλασε δυο φορές από την Ελλάδα, για να επανέρχεται πάντα κάτω από κινηματογραφικές συνθήκες. Στην πρώτη από αυτές τις επιστροφές, μπόρεσε να καταγράψει την ιστορική στιγμή, από ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο Ακροπόλ.

Για την αντιδικτατορική του δράση, τιμήθηκε με παράσημο από τον βασιλιά του Βελγίου και τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας,τον Σύνδεσμο Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 και την Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου. Ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος χιούμορ και αγάπη για την ζωή. Πέθανε στις 13 Ιουλίου στο Άμστερνταμ.

Η συνέντευξη στον Στέλιο Κούλογλου που ακολουθεί, ήταν από τις τελευταίες που έδωσε.

Ήρθα στην Ελλάδα πριν το πραξικόπημα του 1967 και με τα Ιουλιανά είδα τις διαδηλώσεις, αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα..Είπα τότε: τι ζωηρός λαός είναι αυτός;
Οταν έγινε η χούντα από την πρώτη στιγμή που βγήκαν τα τανκς στον δρόμο, άρχισα να παίρνω πολλές συνεντεύξεις με ανθρώπους που πήγαν φυλακή, που ύστερα έγιναν φίλοι μου,πολλοί δεν υπάρχουν πιά... Το φιλμ για το Πολυτεχνείο δεν ήταν το πρώτο που έκανα. Έκανα 10-15 φιλμ, τα χάρισα στην ΕΡΤ, πρέπει να είναι ακόμα εκεί.

Μετά την 21η Απριλίου μας καλούσαν σε συνεντεύξεις, του Παπαδόπουλου του έκανα δύσκολες ερωτήσεις. Είχε πάει στην Αμερική τότε και τον ρώτησα: «Κύριε Πρόεδρε, οι Αμερικανοί δεν είχαν ερωτήσεις για την κατάσταση στην Ελλάδα;»

Τον Παττακό τον είχαν για πλάκα, θυμάμαι μία μέρα κάλεσαν όλους τους ξένους ανταποκριτές στις 5 το πρωί. Και πήγαμε εκεί, καθόταν με το βλακώδες χαμόγελο και δεν είπε τίποτα...Πέρασε ένα τέταρτο, 20 λεπτά και λέω «Κύριε Πρόεδρε, αφού μας σηκώσατε τόσο νωρίς, έχετε κάτι σοβαρό να μας πείτε. Ίσως να γυρίσετε στον στρατό, παραδίδοντας την εξουσία στους πολιτικούς».. « Ήθελα να σας πω καλημέρα μόνο», απάντησε. Οταν είχε πέσει η Χούντα, πήγα στο σπίτι του. Χτύπησα το κουδούνι και λέει «εσύ πάλι; Γιατί έρχεσαι;». Λέω «Ήμουν οπαδός σας.» Και γέλασε. Γιατί είχε κάτι, δεν τόσο κακός άνθρωπος, όσο ο Παπαδόπουλος

Ο Παπαδόπουλος, τι τύπος ήταν;

Μόνο να’βλεπες τα μάτια του, ήταν καλός για το τρελοκομείο, δεν μπορούσες να μιλήσεις μαζί του. Αγαπούσε πάρα πολύ τον εαυτό του, μία μέρα είχε μαζέψει όλα τα παιδιά του γυμνασίου στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ηταν υποχρεωτικό να’ ρθούν, αλλοιώς έπρεπε να φέρουν χαρτιά ότι είναι άρρωστοι. Το στάδιο ήταν γεμάτο και άρχισε ο δικτάτορας να μιλάει «Έλληνες Ελλήνων Χριστιανών...» και άρχισαν τα παιδιά να φωνάζουν τα σλόγκαν, τα γελοία συνθήματα της Χούντας και δεν τον άφησαν να μιλήσει. Τα παιδιά δεν σταμάτησαν , τον γελοιοποίησαν και αυτός έφυγε. Ποτέ δεν το ξαναέκανε αυτό. Και δεν το ήξερε ο κόσμος, δεν το είπε το ραδιόφωνο και ο κόσμος δεν το ήξερε αλλά εγώ το φιλμάρισα.

Για πέστε μου για τους ανταποκριτές και τους δημοσιογράφους τότε. Είχε η Le Monde έναν διαβόητο ανταποκριτή..

Ο Μαρσώ, τώρα μπορώ να μιλήσω ελεύθερα γι’ αυτόν, ήταν Χουντικός, αλλά για άλλους δεν θα μιλήσω γιατί δεν είναι νεκροί ακόμα. Ηταν χρόνια εδώ, μπορεί μέσα τους να είναι δημοκρατικοί αλλά είχαν οικογένεια, πολλοί ήταν παντρεμένοι με Ελληνίδες και ήταν το ψωμί τους.

Και για τους Έλληνες δημοσιογράφους, το ίδιο ισχύει...

Διέτρεχαν πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο από τους ξένους. Οι Έλληνες δημοσιογράφοι που έχω γνωρίσει, τους περισσότερους τους έχω θαυμάσει. Τους άλλους .δεν ήθελα να τους γνωρίσω κι αυτοί δεν ήθελαν να με γνωρίσουν. Αλλά τι μπορούσαν να κάνουν; Εμείς οι ξένοι μπορούσαμε να κάνουμε, να γράφουμε και όλα αυτά και μερικοί από μας το κάνανε, άλλοι οχι.. Αλλά η δική μου η συνείδηση δεν μου είχε επιτρέψει να είμαι παθητικός.

Έκανα, επί Χούντας, το αναγνωρίζω, πράγματα που δεν κάνει ένας δημοσιογράφος. ‘Ένας δημοσιογράφος πρέπει να είναι ουδέτερος, να γράφει τα πράγματα όπως τα βλέπει και μετά στοπ. Αλλά εγώ μάζευα λεφτά στους ανθρώπους που είχαν υποφέρει από την δικτατορία, που έβγαιναν από την φυλακή και δεν είχαν δραχμή.Δεν ήταν αρμοδιότητας δημοσιογράφων και γι’ αυτό μου έχουν κάνει κριτική οι συνάδελφοί μου εδώ και σε αυτό έχουν δίκιο, το αναγνωρίζω.

Στην κατάληψη της Νομικής φάγατε ξύλο όμως..

Στην κατάληψη της Νομικής άρχισαν να χτυπάνε τους ανθρώπους και εμένα με πιάσανε και αφου με δείρανε πολύ με βάλανε σε μία κλινική, εκεί απέναντι από την ΕΣΑ, πως λέγεται ο μεγάλος δρόμος;

Βασιλίσσης Σοφίας;

Εκεί. Με βάλανε στην κλινική και μου κάνανε ανάκριση. . Με ρωτούσαν «τι θα κάνουνε οι φοιτητές τώρα;». «Δεν ξέρω εγώ, δεν με έχουν ειδοποιήσει τι θα κάνουν.». «Και τι σκοπό έχουν; Τι θέλουν;». Λέω: «Ελευθερία. Μόνο ελευθερία.».
Ηταν και φοιηττές τραυματισμένοι και πήγαιναν να χτυπήσουν τα παιδιά στα κρεβάτια τους. Πως μπορείς να πας με το γκλομπ να χτυπήσεις ανθρώπους που είναι τραυματισμένοι στο κρεβάτι; Μόνο επειδή είχαν φωνάξει «Ελευθερία».

Και μετά την Νομική σας έδιωξαν από την Ελλάδα.

Τον Μάρτιο του 73. Πριν με διώξουν μου τηλεφωνούσαν, με απειλούσαν, «γύρισε στην πατρίδα σου». Είχα φίλους που με βοηθούσαν, μερικές φορές δεν τολμούσα να βγω μόνος μου γιατί φοβόμουν ότι θα με πιάσουνε στο δρόμο και θα μου κάνανε κακό. Και είχα 2-3 φοιτητές που με συνόδευαν από το σπίτι μου.

Μία, δύο, τρεις φορές, στο τέλος με διώξανε, πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο και αυτό ήταν συγκινητικό, δεκάδες φοιτητές να με συνοδεύουν. Κι όταν ήρθα στο Άμστερνταμ, ήταν γεμάτο δημοσιογράφους...όχι ότι είμαι σπουδαίος αλλά είναι ένα γεγονός.

Ξέρετε ακόμη και στην Ολλανδία και η Σκανδιναβία που ήταν πιο δημοκρατικές χώρες, πολλοί λέγανε ότι οι Ελληνες είναι απείθαρχοί και καλά τους κάνουν οι συνταγματάρχες, άλλωστε χειρίζονται τους διαφωνούντες με το γάντι. Ακόμα τον Παναγούλη δεν τον εκτέλεσαν.Η μεγάλη πρσοφορά της Νομικής Σχολής και του Πολυτεχνείου ήταν ότι έδειξαν στον έξω κόσμο το πραγματικό πρόσωπο της χούντας.

Και στο Πολυτεχνείο, πριν καταγράψατε την σκηνή με το τανκ, τότε πως ήταν το κλίμα;
 
Είχα νοικιάσει δωμάτιο στο ξενοδοχείο “Ακροπόλ” απέναντι από το Πολυτεχνείο. Ηταν η νύχτα του Βαρθολομαίου, ήταν άνθρωποι με πολύ θάρρος, δεν ήταν μόνο φοιτητές, ήταν μικρά παιδιά 15 ετών, 12 ετών, ο Κομνηνός.....καμία φορά που το σκέφτομαι συγκινούμαι.

Και ήταν κατά τις 8 που άρχισαν να πέφτουν σφαίρες από παντού. Μας φέρανε μέσα μία κοπέλα, είχε χτυπηθεί στον λαιμό της, μία τουρίστρια που ήρθε στην Ελλάδα και πήγε στον ΟΤΕ να τηλεφωνήσει στη μαμά της ότι πέρασε ωραία στην Ελλάδα. Και πέθανε, πέθανε μπροστά μου.

Στο δωμάτιό μου, είχανε έρθει πολλά παιδιά, μικρά παιδιά, μεγαλύτερα, φοιτητές και τους έκρυψα. Υστερα ήρθαν τα τανκς τα φοβερά, τα τέρατα μπροστά, αυτά μου έδωσαν το φως να τραβήξω το φιλμ, χωρίς το φως τους δεν θα είχε γίνει ποτέ αυτό το φιλμ.

Την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να φύγω από το ξενοδοχείο και κρύφτηκα εκεί. Το προσωπικό του ξενοδοχείου, είχε πάρα πολύ θάρρος, μου φέρνανε φαγητό, η τηλεφωνήτρια μου έκανε σύνδεση με την Ολλανδία αλλά δεν δούλευα μόνο για την Ολλανδία, δούλευα και για το Βέλγιο, άκουσαν τα γεγονότα σε όλη την Ευρώπη

Και το φιλμ πως το στείλατε;

Δύο μέρες μετά την εισβολή στο Πολυτεχνείο, κρυβόμουν ακόμα αλλά δεν μπορούσα να βγω γιατί ήταν αστυνομία απ’ έξω και τηλεφώνησα στην ολλανδική πρεσβεία και είπα «κάντε μου μια χάρη, ελάτε να με πάρετε.» Και ήρθε ένα μεγάλο αυτοκίνητο με τη σημαία πάνω και με πήρανε. Μετά το έστειλα στο εξωτερικό.

Και μετά σας ξαναδιώξανε...

Με φώναξε ένας αστυνομικός και μου είπε: «πρέπει να φύγετε από την Ελλάδα, το έχετε παρακάνει.» Λέω: «Τι έχω κάνει;». Έκανα τον ανήξερο. «Εσύ το ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα και να φύγεις γιατί θα σε συλλάβουμε πάλι και δεν θα περάσεις ωραία.» Αλλά εγώ πήγα σπίτι μου και δούλευα, σαν να μην έτρεχε τίποτα. Και μία μέρα ήταν αρχές του ’74, ήρθαν σπίτι 4 μπάτσοι και είπαν να φύγεις αύριο και αν δεν έχεις φύγει θα σε συλλάβουμε.

Ετσι πήγα στην Κύπρο κι εκεί ο Μακάριος, αμέσως με φώναξε μου είπε «ξέρω όλες τις περιπέτειες που έχεις περάσει στην Ελλάδα, κάθισε εδώ. Θα σου πληρώσουμε το ξενοδοχείο, ότι θέλεις.» Μετά έφυγα, πήγα στην Ολλανδία, πήγα να δω τους ανθρώπους που ήταν στην εξορία,η λαίδη Φλέμινγκ στην Αγγλία, στην Γαλλία ο Θεοδωράκης και πολλοί πολλοί άλλοι.

Αλλά τι να κάνω στο εξωτερικό, δεν είχε δράση και γύρισα κρυφά στην Ελλάδα. Στο αεροδρόμιο οι αστυνομικοί το κατάλαβαν αλλά είπαν μόνο: «Welcome, welcome!» Και δεν έκαναν τίποτα. Ξέρεις εκείνη την εποχή, είχαν αλλάξει, οι άνθρωποι δεν πίστευαν πια στη Χούντα, ο ένας βοήθουσε τον άλλον, ήμασταν προς τον δρόμο της δημοκρατίας. Τον Ιούλιο του ’74 με το πραξικόπημα στην Κύπρο ξαναήρθαν στο σπίτι μου και είπαν θα φύγεις αύριο γιατί δεν θα ζήσεις ούτε μία μέρα. Την άλλη μέρα αυτοί είχαν φύγει κι εγώ έμεινα. Γιατί είχε πέσει ή Χούντα.

πηγη:
http://tvxs.gr/news/prosopa/almpert-koyrant-o-anthropos-poy-kinimatografise-tank-sto-polytexneio

"Επίσκεψη Σόιμπλε, συλλογική μνήμη και φαντασία"

Σώτη Τριανταφύλλου

Ο κ. Σόιμπλε είναι χολερική προσωπικότητα που εμφανίζει μια σειρά νοσηρών χαρακτηριστικών –ισχυρογνωμοσύνη, αδυναμία παραδοχής λαθών, παντελή έλλειψη χιούμορ, μικροψυχία, εγωπάθεια–, παραμένει όμως υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας με την οποία διατηρούμε ετεροβαρείς οικονομικές και πολιτικές σχέσεις. Άλλωστε, δεν ήρθε στην Ελλάδα για μας, ήρθε για να καθησυχάσει τους ψηφοφόρους του επιμένοντας ότι η διαρκής λιτότητα που προτείνει έχει θετικά αποτελέσματα. Δεν έχει, όλοι το ξέρουμε, αλλά ο κ. Σόιμπλε βρίσκεται, προς το παρόν, σε θέση ισχύος: στις διπλωματικές σχέσεις είναι απαραίτητο η θέση ισχύος να λαμβάνεται υπόψη. (Elementary, my dear Watson, elementary).

Κανείς δεν μας ζητεί να συμπαθήσουμε τον κ. Σόιμπλε, όμως η απέχθεια που μας προκαλεί δεν οφείλεται τόσο στη θλιβερή δημόσια εικόνα του όσο στο ότι ενσαρκώνει την καταστροφή που υπέστη η Ελλάδα (και ο κόσμος) στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Το μίσος εναντίον των Γερμανών αναβιώνει με θριαμβευτικά χρώματα ενώ η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Οι Γερμανοί, ιδιαίτερα οι Γερμανοί σαν τον κ. Σόιμπλε, οξύνουν τις εθνικιστικές αντιδράσεις και την πολιτική εκείνη συμπεριφορά που απομακρύνεται από τον γερμανικό χαρακτήρα ή από τον μύθο του: από την νομιμοφροσύνη και την τυπικότητα, την εργασιομανία και τον τιμωρητικό προτεσταντισμό. Με λίγα λόγια, καθώς οι Γερμανοί μάς πιέζουν να τους μοιάσουμε, διατυπώνουμε όλο και πιο θεαματικά τις αγεφύρωτες διαφορές μας – ιστορικές και ιδιοσυγκρασιακές.

Η γερμανική πίεση καταλήγει σε εθνικιστική οπισθοδρόμηση στην οποία συγκλίνουν η άκρα δεξιά και η άκρα αριστερά.
Μεταξύ άλλων καταστροφών, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ανέκοψε τη βιομηχανική ανάπτυξη στην Ελλάδα – και ο εμφύλιος πόλεμος έδωσε τη χαριστική βολή. Ως περιφερειακή χώρα με μεταποιητική δευτερογενή παραγωγή και διοίκηση τριτοκοσμικού τύπου, η Ελλάδα δεν ανήκε στη γεωγραφική περιοχή που η Γερμανία θεωρούσε «ζωτικό χώρο»: γι’ αυτό, ο τρόπος με τον οποίον την εκμεταλλεύτηκε ήταν αντιπαραγωγικός· επρόκειτο για μια μορφή πλιάτσικου. Όπως γράφει ο Μαρκ Μαζάουερ στο βιβλίο του «Σκοτεινή ήπειρος, ο ευρωπαϊκός εικοστός αιώνας», ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος διέλυσε την ελληνική οικονομία, ενώ ο θαλάσσιος αποκλεισμός της ηπειρωτικής Ευρώπης (που εμπόδιζε την εισαγωγή τροφίμων), η επίταξη των μέσων μεταφοράς, οι ελλείψεις στα καύσιμα, οι βλάβες στο ήδη λειψό οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο και ο διοικητικός κατακερματισμός κατέληξαν στον λιμό του 1941-42, δηλαδή σε ένα από τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας τα οποία βαραίνουν τη Γερμανία. Οι Γερμανοί αδιαφορούσαν για την επισιτική κρίση της χώρας ενώ, παραλλήλως, εισήγαγαν μεγάλες ποσότητες γεωργικών προϊόντων σε εξευτελιστικές τιμές. Πολλοί βρίσκουν ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση: οι Γερμανοί αδιαφορούν, οι Γερμανοί συντελούν στην εξαθλίωση, οι Γερμανοί –ιδιαίτερα σαν τον κ. Σόιμπλε: χριστιανοδημοκράτες λουθηρανοί– εξασκούν τρομοκρατία μολονότι δηλώνουν εχθροί της τρομοκρατίας. Ο κ. Σόιμπλε, που γεννήθηκε το 1942, βρίσκεται πολύ κοντά στα γεγονότα και στην νοοτροπία της ναζιστικής Γερμανίας: έχει δεχθεί την ανατροφή που δημιούργησε τον ναζιστικό όχλο. Αναρωτιέμαι ωστόσο αν, ως Έλληνες, έχουμε ηθικό πλεονέκτημα: το 15% των Ελλήνων παρασύρεται σήμερα από εθνικοσοσιαλιστικές ομάδες, ενώ ένα άλλο 15% από σοσιαλφασιστικές. Δεν είναι λίγοι όσοι ταλαντεύονται ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο διαστροφές.

Επιστρέφω στον πόλεμο. Με την πολιτική τους οι κατοχικές γερμανικές δυνάμεις υπονόμευσαν την εξουσία τους: η ελληνική οικονομία κατέρρευσε, η απόδοση των εργαζομένων στα εργοστάσια μειώθηκε κατά 50% και ακολούθησε διοικητικό χάος. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι Γερμανοί επέβαλαν εξωφρενικά έξοδα κατοχής που, στην Ελλάδα, ήταν πολύ μεγαλύτερα απ’ ό,τι σε κάθε άλλη κατεχόμενη χώρα. Το 1941-42 η Ελλάδα κατέβαλε ποσά που αντιστοιχούσαν στο 113% του ετήσιου εθνικού εισοδήματος, ενώ, την ίδια περίοδο, πλουσιότερες χώρες όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο και η Νορβηγία κατέβαλαν σντιστοίχως το 18%, το 24% και το 69% του ετήσιου εθνικού εισοδήματός τους. Εξαιτίας της συρρίκνωσης της βιομηχανικής και βιοτεχνικής παραγωγής, οι τιμές των βασικών προϊόντων αυξήθηκαν σε πρωτοφανή επίπεδα με αποτέλεσμα, εκτός από τον πληθωρισμό, την ανάπτυξη μιας ογκώδους μαύρης αγοράς.

Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής ενθάρρυναν δοσίλογους και μαυραγορίτες: έτσι, δημιουργήθηκαν προνομιούχα κοινωνικά στρώματα –ψευτονεόπλουτοι– που ενεπλάκησαν σε παράνομα δίκτυα πώλησης προϊόντων από μαγειρικό λίπος μέχρι τσιγάρα. Η παρανομία έγινε μέρος της συλλογικής συμπεριφοράς η οποία επηρεαζόταν ήδη από την αμφισβήτηση του κράτους, των θεσμών και των νόμων και αποτελούσε κληρονομιά της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το γεγονός ότι πολλοί Έλληνες, κυρίως προερχόμενοι από τη βασιλόφρονα δεξιά, συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς βάθυνε τις εμφύλιες αντιθέσεις ενώ, παραλλήλως, εξοικείωσε τους Έλληνες με την παρανομία. Ιδιαίτερα οι κάτοικοι των αστικών κέντρων προσαρμόστηκαν σε μια καθημερινότητα όπου δεν υπήρχε κρατικός μηχανισμός και όπου οι νόμοι είχαν καταλυθεί. Οι Έλληνες επέστρεψαν στην νοοτροπία του Καραγκιόζη, στο σύστημα επιβίωσης έξω από τα όρια του νόμου.

Κοντολογίς, όπως ήταν φυσικό, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν προκάλεσε μόνο μαζική πείνα και τεράστιες απώλειες μαχομένων και αμάχων, υλικές καταστροφές και ερείπια. Κυρίως προκάλεσε διχασμό στους Έλληνες –ο οποίος κατέληξε στον εμφύλιο πόλεμο–, καθώς και έκνομες στρατηγικές επιβίωσης: ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ήταν μια ευκαιρία να αναδυθούν τα χειρότερα ένστικτα και να τροφοδοτηθούν σκοταδιστικά οράματα, κοινωνικές δυστοπίες. Στη συνέχεια, μετά το τέλος του πολέμου, η Γερμανία δεν πλήρωσε τις αποζημιώσεις ως όφειλε: οι ελληνικές διοικήσεις απεδείχθησαν αδύναμες και συμπλεγματικές έναντι όλων των ξένων ηγεσιών – η ελληνική διπλωματία ήταν αναποτελεσματική. Επιπλέον, η γερμανική «συνέπεια» απεδείχθη χονδροειδές ψέμα: τι λογής «συνέπεια» ενέχει η μιλιταριστική επιθετικότητα, ο πολεμικός επεκτατισμός και η μη ανάληψη των ευθυνών μιας ιστορικής ήττας;

Χρησιμοποιώντας την ιστορία σαν κυανοτυπία, οι ελληνικές ηγεσίες υποδέχονται τον κ. Σόιμπλε τον οποίον, παραδόξως, δεν φαίνεται να βαραίνει καμιά ενοχή για τον ρόλο των Γερμανών στην Ευρώπη. Οι Γερμανοί σήμερα προσπαθούν να εκγερμανίσουν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ενώ, πιθανότατα, θα έπρεπε να εξευρωπαϊστούν οι ίδιοι. Υπάρχουν πολλά ανοιχτά ζητήματα που σχετίζονται με την πρόσφατη ιστορία, με τους συσχετισμούς δυνάμεων στην Ευρώπη και με τον διεστραμμένο τρόπο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας: το ζήτημα στο παρόν δεν είναι πόσο δυνατά θα ουρλιάξουμε καταγγέλλοντας, οψίμως, όσα έχουμε υποφέρει από τους Γερμανούς, αλλά πώς θα κατανοήσουμε γιατί δεν συνήλθαμε ποτέ από την καταστροφή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου· τι κάναμε λάθος, τι δεν κάναμε καθόλου, τι μπορούμε να διαπραγματευτούμε τώρα, τι πρέπει να αποδεχτούμε, τι πρέπει να απορρίψουμε. 

πηγη:«Athens Voice»

Εφοπλιστές : Όλα για πάρτη τους και για τα κοκτέιλ πάρτυ τους....

Του Κώστα Βαξεβάνη
Γλάροι που πετάνε στους γαλάζιους ουρανούς,η γαλανόλευκη που κυματίζει στα πέρατα του κόσμου,η Ελλάδα που ταξιδεύει στα κύματα και θριαμβεύει.Αυτή είναι η εικόνα που προσπαθεί να δημιουργήσει η εφοπλιστική οικογένεια για τον εαυτό της και μάλλον την πιστεύει κιόλας.Η αλήθεια όμως είναι κρυμμένη στο μπαλαούρο.Η πιο πλούσια ομάδα των ελλήνων δεν φορολογείται,έχει απίστευτα προνόμια και εκβιάζει το κράτος που υποστηρίζει ότι συνδράμει.
Ο πρωθυπουργός της χώρας υπέγραψε με την Ένωση Εφοπλιστών,συμβόλαιο εθελοντικής φορολόγησης.Και αφού το υπέγραψε,τρέξανε όλοι να το διαφημίσουν ως μια προσφορά στη χώρα.Ο ίδιος όμως ο τίτλος του συμβολαίου,λέει την αλήθεια.Αφού εθελοντικά θα συνδράμουν στη φορολόγηση,στην πραγματικότητα δεν φορολογούνται.
Στον λαβύρινθο της ελληνικής πολυνομίας,υπάρχει ένας νόμος που δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 40 χρόνια.Είναι ο νόμος 27/1975 ο οποίος προβλέπει τα περί φορολογίας πλοίων.Με το νόμο αυτό οι έλληνες εφοπλιστές απολαμβάνουν 56 φοροαπαλλαγές.Και όχι μόνο αυτό.Ο νόμος είναι συνδεδεμένος με το ελληνικό Σύνταγμα,ώστε να μην μπορεί να αλλάξει.Δηλαδή πρόκειται για νομικό παραλογισμό.Με το Σύνταγμα προστετεύεται η διαφορετική μεταχείριση ελλήνων πολιτών έναντι άλλων.Πάνω απ όλα όμως αυτή η “νομική” συμπεριφορά δείχνει τον καημό της κάθε κυβέρνησης να τα έχει καλά με τους εφοπλιστούς.Τόσο πολύ τους αγαπάνε που τους προστατεύουν από πιθανή διάθεση κάποιου να τους φορολογήσει στο μέλλον.
Σύμφωνα με το νόμο αυτό,κάθε πλοίο με ελληνική σημαία πληρώνει το χρόνο φόρο από 3.000 έως 8.000 ευρώ.Όσο δηλαδή ένας άνεργος χωρίς εισοδήματα.Αν το πλοίο είναι ελληνικό αλλά υπο ξένη σημαία ,δεν πληρώνει τίποτα.Η προκλητική μη φορολόγηση των εφοπλιστών,προωθείται επι δεκαετίες με το επιχείρημα ότι δίνουν δουλειά σε έλληνες και φέρνουν συνάλλαγμα στη χώρα.
Ούτε το ένα είναι αλήθεια,ούτε το άλλο.Όχι στο βαθμό που το εμφανίζουν.Τα πλοία ελληνικής σημαίας,δεν έχουν υποχρέωση να έχουν πάνω από 1-2 έλληνες ναυτικούς.Τα ελληνόκτητα δεν απαιτείται να έχουν κανένα.Οι εφοπλιστές υποστηρίζουν πως δίνουν δουλειά μέσω της ναυτιλίας σε 22.500 χιλιάδες εργαζόμενους που ασχολούνται με αυτή περιφερειακά.Το ίδιο και πολλοί ακόμη επιχειρηματίες που φορολογούνται κανονικότατα,θα απαντήσει κάποιους
Το δε συνάλλαγμα δεν είναι τίποτα άλλο από τις μεγάλες καταθέσεις τους που μέρος τους περνάει κάποια στιγμή και από ελληνικές Τράπεζες.Και το ερώτημα είναι γιατί οι δικές μου μεγάλες καταθέσεις,είναι απαραίτητα και προσφορά στην Ελλάδα;
Την ίδια ώρα οι έλληνες εφοπλιστές,έχουν δικαίωμα να έχουν ένα δίκτυο εταιρειών χωρίς φορολόγηση και υπερβολικά προνόμια,στις οποίες βάζουν τις βίλες τους,τα πολυτελή αμάξια τους,τα προσωπικά τους έξοδα.Το χειρότερο;Η Ελλάδα στο όνομα της «ελληνικότητας» και της «περηφάνειας», διατηρεί στις ελληνικές πρεσβείες σε όλο τον κόσμο δίκτυο Ακολούθων για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των «υπερήφανων» που δεν φορολογεί.Το ελληνικό κράτος συστηματικά προωθεί στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο τα αιτήματά τους και εξασφαλίζει εξαιρέσεις από νόμους που ισχύουν.Όλα για πάρτη τους και για τα κοκτειλ πάρτυ τους.
Τι κάνουν οι εφοπλιστές,είναι το ερώτημα.Απειλούν το κράτος πως αν δεν κάνει όσα ζητάνε,θα αλλάξουν σημαία στα πλοία τους.Δηλαδή θα χάσει η Βενετιά τη βελόνη της πενιχρής φορολόγησης.Να λοιπόν που οι πατριώτες των κοκτέιλ παρτυ και τους θεωρητικού πατριωτισμού,πώς γίνονται εκβιαστές,όταν η χώρα απαιτήσει το αυτονόητο.Το τραγικό είναι πως αυτή η εκβιαστική λογική,έχει αποκτήσει ισχύ λογικού κανόνα εξαιτίας την συμπόρευσης όλων των κυβερνήσεων μαζί της.Τι θα γίνει αν εκτός από τους εφοπλιστές,οι βιομήχανοι,οι έμποροι,κάθε ομάδα επαγγελματιών στην Ελλάδα πει κόψτε τη φορολόγηση γιατί θα μεταφερθούμε αλλού ή θα απολύσουμε τους εργαζόμενους;Θα υποκύψει το κράτος;Ποιός θα φορολογηθεί;Ο Δημόσιος υπάλληλος,ο καθηγητής,ο μικροεπαγγελματίας ο οποίος δεν έχει πολιτική και οικονομική ισχύ εκβιασμού;
Η φορολόγηση της ναυτιλίας είναι ένα διεθνές,δυσεπίλυτο πρόβλημα.Πώς να φορολογήσεις ένα πλοίο που φορτώνει στην Κίνα,ξεφορτώνει στη Ρωσία και έχει σημαία Ελλάδας;Ναι είναι ένα πρόβλημα.Ο τρόπος που επιλέγουν να το λύσουν κυβερνήσεις και εφοπλιστές στην Ελλάδα,είναι αυτό που τους κάνει περισσότερο ή λιγότερο πατριώτες.
Το να βάζει ο ταβερνιάρης την ελληνική σημαία στην ταβέρνα του για να μην πληρώνει φόρους,δεν τον κάνει πατριώτη.Μάλλον το αντίθετο.Οι έλληνες εφοπλιστές έχουν δικαίωμα να επιλέξουν τις λύσεις που τους συμφέρουν.Δεν έχουν δικαίωμα όμως να εμφανίζουν το μπατακτσιλίκι και την πονηριά ως πατριωτισμό.
Η ισχύς των ελλήνων εφοπλιστών είναι ένα αξίωμα.Όλα τα υπόλοιπα είναι προς απόδειξη.Η προσφορά στην Ελλάδα,ο πατριωτισμός και η διάθεση να προσφέρουν λίγο παραπάνω από φωτογραφήσεις σε life style περιοδικά και σε γάμους μεταξύ τους είναι αυτό από το οποίο κρίνονται. 

πηγη:http://www.koutipandoras.gr/

Μισώ τους αδιάφορους.....

             

«Μισώ        τους         αδιάφορους. Πιστεύω         ότι    το      να         ζεις σημαίνει     να       εντάσσεσαι κάπου… Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη,στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους.

Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.»

                  

                                            Αντόνιο Γκράμσι