"ΚΡΙΣΗ" - "ΑΠΟΚΡΙΣΗ"

ΑΠΟΚΡΙΣΗ

«Εσείς το λέτε κρίση, εγώ το λέω καμπινέ που κάθε λίγο βουλώνει. Όλοι χέζουν, κανείς δε σκουπίζει, κι όλους τους πιάνει απελπισία για το ποιος θα βρεθεί να τον ξεβουλώσει. Και στο φινάλε, κάποιοι βρίσκονται. Όχι βέβαια οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, ούτε τα αδίσταχτα κόμματα, ούτε οι ξοφλημένες ιδεολογίες· προπάντων όχι οι πολλοί, με τα παχιά τα λόγια, που θορυβούν και εισπράττουν. Αλλά οι λίγοι, αυτοί που χωρίς να τους βλέπει κανείς, δίνουν ένα χέρι στο συνάνθρωπο· αυτοί που χωρίς να καταστρώνουν αναμορφωτικά προγράμματα, σκύβουν το κεφάλι και δουλεύουν. Αυτοί οι λίγοι είναι τα αραιά κεριά μες στο σκοτάδι, όταν το φως αργεί πολύ να φανεί.» O Ντίνος Χριστιανόπουλος (1931) είναι ένας σημαντικός ποιητής που ζει στη Θεσσαλονίκη. 
H «Απόκριση» [1989] βρίσκεται στο «ΕΝΑΝΤΙΟΝ», εκδόσεις Διαγωνίου, 1993.
Η «Κρίση» είναι μια μικρή ταινία του Χρίστου Καλλίτση

                      

"Το ίδιο σκην…οικό"

H δίψα για έκφραση μέσω της τέχνης,αλλά ταυτόχρονα και η προσπάθεια των ανθρώπων να ξεφύγουν από την σκληρή καθημερινότητα μέσα από αυτήν, είναι γεγονός.
Αυτό φαίνεται  από τον μεγάλο  αριθμό καλλιτεχνικών ομάδων,  σε όλα τα επίπεδα, αλλά και  στα αποτελέσματα  των προσπαθειών αυτών , τα τελευταία χρόνια.
Δεν είναι τυχαίο αυτό που συνέβαινε την εποχή του Β'παγκοσμίου πολέμου στο Λονδίνο. Ενώ η πόλη βομβαρδιζόταν από την ναζιστική - φασιστική αεροπορία,  ένας οργασμός  τέχνης σε όλες  τις μορφές ,ήταν διάχυτος . Θεατρικά ,μουσικά κ.ά. δρώμενα έδιναν  απάντηση και  διέξοδο στην φρίκη του πολέμου που βίωνε η κοινωνία. Μέσω της τέχνης και της συλλογικότητας, έβρισκαν αλληλεγγύη και συντροφικότητα. Έτσι  αντλούσαν κουράγιο και αισιοδοξία να συνεχίσουν  να οραματίζονται ένα καλύτερο αύριο.
Έχουμε την εντύπωση πως κάτι ανάλογο συμβαίνει  σήμερα στην Ελλάδα και όχι μόνο. Σε τοπικό επίπεδο, οι προσπάθειες αυτές γίνονται χρόνο με το χρόνο ολοένα περισσότερες.
Mια αξιόλογη λοιπόν θεατρική προσπάθεια,  παρακολουθήσαμε  το Σάββατο βράδυ στην αίθουσα της κινηματογραφικής λέσχης Νάξου στο κάστρο. 
Την  παράσταση :"Το ίδιο σκην…οικό"
Αυτό που εισπράξαμε ήταν μια πολύ καλή, ειλικρινής και έντιμη προσπάθεια, από μια ομάδα νέων καλλιτεχνών,  η οποία είχε σαφή προσανατολισμό και στόχο.Νοήματα που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες  σχέσεις  και  με τις θεμελιώδεις αρχές της ύπαρξης μας, περασμένα μέσα από προσωπικά φίλτρα.Δεν είναι εύκολο να πραγματεύεσαι τέτοια θέματα, γιατί είναι παρεξηγήσιμα, δύσκολα και πολλές φορές δυσνόητα. Η επιλογή όμως  που έκανε  η ομάδα "ΑΓΑΝ", να αποδώσει με την  δική της ματιά ,αποσπάσματα από τρία κλασικά θεατρικά έργα και να τα προσαρμόσει στην δική μας εποχή, νομίζoυμε  ότι εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε.
Μας απέδειξε ότι δεν φοβάται τα δύσκολα ,απεναντίας τα αποζητά. Εξάλλου αυτό το σκοπό έχει η  πραγματική τέχνη. Σε βάζει στην διαδικασία να σκεφτείς , να προβληματιστείς ,αλλά ταυτόχρονα σου δίνει  αισιοδοξία και κουράγιο να συνεχίσεις.
Μπράβο σε όλους τους συντελεστές της παράστασης.  
Ελπίζω να υπάρξουν κι' άλλες  προσπάθειες  στο άμεσο μέλλον και, προπάντων, να θυμόμαστε ότι:

Όλες οι τέχνες υπηρετούν την μεγαλύτερη από τις 

τέχνες: την Τέχνη να ζεις .  
                                                      - Μπέρτολτ Μπρεχτ

Η μπαλάντα του Μαουτχάουζεν.

Είναι δύσκολο, το ξέρω ότι είναι, όταν κατρακυλάς στο βάραθρο να συνεχίσεις να πιστεύεις ότι μπορεί να υπάρχει κάτι μαγικό, κάτι που να σου υπενθυμίζει ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι μόνο μια κοιλάδα δακρύων.
Και όμως… Υπήρξαν άνθρωποι –δεν πάνε πολλά χρόνια- που αντίκρισαν το έρεβος και κατάφεραν να δραπετεύσουν -όχι αλώβητοι, αλλά όρθιοι. Άλλωστε αυτό είναι που έχει σημασία: Να μείνεις όρθιος, ενάντια σε όλες τις προβλέψεις, μέχρι το τέλος.
Συμβαίνει σπάνια, αλλά συμβαίνει, μέσα στη πιο βαθιά νύχτα να εμφανίζεται μπροστά σου μια πόρτα που οδηγεί σε ένα «μαγικό θέατρο μόνο για λίγους».
Δε θα σας μιλήσω για το Λύκο της Στέπας ούτε για κάποιο άλλο αποκύημα της φαντασίας, αλλά για έναν άνθρωπο που έζησε 9+1 ζωές (σχεδόν χίλιες), που επιβίωσε από την Κόλαση και ένα χειμωνιάτικο πρωινό στην Αθήνα κατήλθε κατά λάθος στον Παράδεισο.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης δεν πίστευε στα θαύματα ούτε μπορούσε να φανταστεί τι του επιφύλασσε η μοίρα, όταν στην ηλικία των δεκατεσσάρων βρέθηκε στην Αθήνα. Έχοντας τελειώσει μόνο τις τρεις τάξεις του εξατάξιου γυμνασίου, αναγκάστηκε να εργάζεται τα πρωινά και τα βράδια να μαθαίνει τεχνικό σχέδιο στη Σιβιτανίδειο σχολή.
Όταν οι ναζήδες ύψωσαν τον αγκυλωτό σταυρό στην Ακρόπολη ο νεαρός Ιάκωβος με έναν φίλο του προσπάθησαν να το σκάσουν από την Ελλάδα. Συνελήφθησαν στα σύνορα και οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν.
Όχι, ο Καμπανέλλης δεν ήταν Εβραίος, αλλά είναι ανακριβής η πεποίθηση ότι στα στρατόπεδα εξόντωσης πέθαιναν μόνο όσοι φορούσαν το κίτρινο άστρο του Δαβίδ. Η πλειονότητα των θυμάτων ήταν πράγματι Εβραίοι, αφού οι εμμονές ενός αρρωστημένου νου είχαν μολύνει ένα ολόκληρο έθνος.
Αλλά εκεί μέσα, στα κολαστήρια του 20^ου αιώνα, εξοντώνονταν ανηλεώς και τσιγγάνοι, αντιφρονούντες, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλοι, Ρώσοι στρατιώτες, παρτιζάνοι, Έλληνες, Πολωνοί, Σλάβοι, όλα τα «κατακάθια» του υπέροχου Άρειου κόσμου.
Οι πρώτοι που πέθαιναν, γράφει ο Καμπανέλλης, ήταν οι πιο δυνατοί –στο σώμα. Κάποιοι όπως οι Ρώσοι, κάτι θεριά ίσαμε δυο μέτρα, των οποίων το σώμα δεν μπορούσε να συντηρηθεί με τη μερίδα «φαγητού» που τους αναλογούσε, αυτοί ήταν οι πρώτοι. Δεν είναι παράδοξο. Και την αυτοκρατορία των δεινοσαύρων οι ποντικοί την κληρονόμησαν.
Όλα όσα περιγράφει ο Καμπανέλλης στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του για το Μαουτχάουζεν σε κάνουν να αμφιβάλλεις για το αν ο άνθρωπος είναι το περιούσιο ζώο ή ένα σφάλμα της φύσης. Όμως υπάρχουν κάποιες στιγμές που καταλαβαίνεις πως ο άνθρωπος είναι ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο, ακριβώς επειδή μπορεί να επιλέξει.
Δεν μπορώ να ξεχάσω την ιστορία ενός Έλληνα, ίσως να τον έλεγαν Νίκο, που ήταν ένα παλικάρι από εκείνα που κάποτε ζούσαν στην έρημη τούτη χώρα.
Οι Ναζήδες έβαζαν τους μελλοθάνατους σε ένα λατομείο, να κουβαλούν ολημερίς πέτρες, ανεβαίνοντας άσκοπα και αέναα μια απότομη σκάλα, ως άλλοι Σίσυφοι. Αυτή ήταν η καταδίκη τους, επειδή δεν ήταν Άρειοι.
Κάποια μέρα ένας μικρόσωμος κρατούμενος (Εβραίος, τσιγγάνος, αντιφρονούντας;) κατέρρευσε στη σκάλα και σωριάστηκε δίπλα στην πέτρα του.
Ο Γερμανός στρατιώτης βρέθηκε από πάνω του. Ξεκίνησε να τον κλωτσάει και να τον διατάζει να σηκωθεί, έτοιμος να πυροβολήσει. Ο κρατούμενος είχε κλείσει τα μάτια και περίμενε τις σφαίρες που θα τον λυτρώνανε.
Τότε ο Νίκος, ο Έλληνας, το παλικάρι, που ερχόταν πίσω από τον αποκαμωμένο, έσκυψε, πήρε την πέτρα και του άλλου και τον βοήθησε να σηκωθεί.
Ο Γερμαναράς (αν προσβάλλονται οι «εταίροι» μας μπορώ να τον αποκαλέσω και ναζιστικό σκυλί) έβγαλε αφρούς. Δεν επιτρεπόταν αλληλεγγύη στην Κόλαση, μόνο αξίωμα ήταν το σώζων εαυτόν σωθήτω –μέχρι να έρθει η ώρα σου.
Σημάδεψε τον Νίκο, του είπε να πετάξει τις δυο πέτρες και –για να τον εκδικηθεί- του έδειξε μια μεγαλύτερη, ένα αγκωνάρι.
Ο Νίκος γέλασε. Κοίταξε τριγύρω, βρήκε μια πέτρα πιο βαριά και από καλοταϊσμένο δωσίλογο και τη σήκωσε. Έπιασε και τον αποκαμωμένο και ξεκίνησε να ανεβαίνει τη σκάλα σφυρίζοντας –ίσως κάποια μελωδία του Τσιτσάνη.

Η «σκάλα του θανάτου»

Και τότε… Το «κουτάκι του Γερμανού χάλασε».
Έτσι το έγραψε ο Καμπανέλλης… Ο Ναζί δεν έκανε τίποτα, μόνο κοιτούσε τον Έλληνα, το παλικάρι, που ανέβαινε τη σκάλα αδιαφορώντας για την κάνη που τον σημάδευε, αδιαφορώντας για το θάνατο, αρκεί να έμενε όρθιος μέχρι την ύστατη στιγμή.

Ίσως με τον ίδιο τρόπο να είχε «χαλάσει το κουτάκι του Γερμανού» αν οι Έλληνες, στις μέρες μας, είχαν βοηθήσει τους Κύπριους να σηκώσουν το δικό τους αγκωνάρι. Όμως οι Έλληνες δεν είναι πια παλικάρια ούτε σφυρίζουν μελωδίες του Τσιτσάνη.
Και μόνο η λέξη «παλικάρι» αρκεί για να προκαλέσει τη θυμηδία σε κάποιους. Είναι παλιομοδίτικη, είναι ξεπερασμένη, είναι… γραφική. Όπως είναι και οι λέξεις «φιλότιμο», «αξιοπρέπεια», «ελευθερία».

Ο Καμπανέλλης επέζησε χάρη στη Σιβιτανίδειο, αφού το τεχνικό σχέδιο που είχε διδαχτεί αποδείχτηκε σωτήριο σχέδιο.

Η μέρα της απελευθέρωσης!

Το 1945, όταν το διαφυλετικό συνονθύλευμα των Συμμάχων κατατρόπωσε την «καθαρότητα» της Γερμανικής φυλής, η πύλη του Μαουτχάουζεν άνοιξε. Μόλις ένας στους δέκα, απ’ όσους είχαν βρεθεί εκεί μέσα, βγήκαν ζωντανοί.
Καθώς ο Καμπανέλλης επέστρεφε στην Ελλάδα και ενώ οι αποφυλακισμένοι ρωτούσαν τις κοπέλες από το Άουσβιτς, τις κοπέλες από το Νταχάου, «μην είδατε την αγάπη μου;», σκέφτηκε ότι είχε χρέος να ζήσει και τις ζωές των άλλων εννιά, των εννιά που -κατά κάποιο τρόπο- είχαν πεθάνει για να ζήσει αυτός.
Δεν τους απογοήτευσε. Κατάφερε να ζήσει χίλιες ζωές…


Εξήντα χρόνια μετά -μετά από εκείνη τη μέρα της Άνοιξης που οι πύλες της Κόλασης άνοιξαν- ένας νεαρός που πάλευε να δαμάσει τις λέξεις και τις σκέψεις τον ρώτησε αν είχε συγχωρήσει τους Γερμανούς.
Συνηθισμένος στη θυμοσοφία και την καλοσύνη του πίστευα (ναι, εγώ ήμουν εκείνος ο νεαρός και ακόμα παλεύω να δαμάσω τις λέξεις και τις σκέψεις) ότι θα άκουγα μια ζεστή κατάφαση, εκείνη την κατάφαση που υποτίθεται ότι είναι αναγκαίο επακόλουθο των γηρατειών.
«Ποτέ», μου είπε ο ογδονταπεντάχρονος Καμπανέλλης, χωρίς οργή ή μνησικακία, χωρίς φόβο και πάθος. «Για να συγχωρήσω πρέπει να ξεχάσω και δεν μπορώ να ξεχάσω κανέναν από εκείνους που πέθαναν δίπλα μου…»
Άμα ξεχνάς το παρελθόν σου είσαι αναγκασμένος να ξανακάνεις τα ίδια λάθη, έτσι δε λένε; Αν ξεχνάς τους νεκρούς σου είσαι αναγκασμένος να αφήσεις κι άλλους να πεθάνουν.
«Το μεγαλύτερο λάθος των Γερμανών», μου είπε ο Καμπανέλλης, «ήταν που γκρεμίστηκε το τείχος του Βερολίνου. Όχι! Αυτό έπρεπε να μείνει για πάντα εκεί, για να τους θυμίζει ποιοι ήταν και ποιοι δεν πρέπει να ξαναγίνουν.»

Mauthausen Crematorium

Αυτά ειπώθηκαν πριν δέκα χρόνια περίπου. Τώρα, διαβάζω στο διαδίκτυο, οι Γερμανοί ετοιμάζονται να γκρεμίσουν τα εναπομείναντα τμήματα του τείχους για να χτίσουν ένα πολυτελές ξενοδοχείο.
Έτσι θα γκρεμίσουν την τελευταία μνήμη τους, θα ξεπεράσουν το τελευταίο εμπόδιο. Ήδη έχουν αρχίσει να ξεχνάνε ότι αυτοί και η ανωτερότητα τους, ήταν υπεύθυνοι για τους δύο καταστροφικότερους πολέμους της ιστορίας. Και έχουν ξεκινήσει τον τρίτο.
Τότε ο πόλεμος ήταν στρατιωτικός, τώρα είναι οικονομικός.
Αλλά είναι καταδικασμένοι να καταστραφούν, αφού ξεχνάνε ότι στα ερείπια της Ευρώπης, θάφτηκε και η ανωτερότητα της γερμανικής φυλής. Είναι καταδικασμένοι, επειδή ξεχνάνε πόσο υπέφεραν και οι ίδιοι, εξαιτίας αυτής ακριβώς της υποτιθέμενης «ανωτερότητας» τους.

                             επιλογη βιντεο Τέχνης Άνεμος

                             

πηγη:http://sanejoker.info/

Αντιφασιστικό Δίκτυο Νάξου: συγκέντρωση Σάββατο 6 Απρίλη στις 7 μ.μ. στην πρώην Σχολή Ουρσουλινών

 

Στο Αντιφασιστικό Δίκτυο Νάξου
συμμετέχουν:
Σωματείο Βάσης Εργαζομένων Νοσοκομείου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων, Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Νάξου και Μικρών Κυκλάδων, Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου, το Ανταλλακτικό Δίκτυο «Παρʼτο Αλλιώς»,  Σύλλογος Μονιατών «Η Τέχνη», Πολιτιστικός Σύλλογος Τραγαίας, η Περιβαλλοντική Κίνηση Νάξου, αντιφασίστες και αντιφασίστριες, ενώ εξέχουσα ζωντάνια τού προσδίδουν αντιφασίστες μαθητές και μαθήτριες.  

Θεατρική ομάδα «ΑΓΑΝ» - «Το ίδιο σκην…οικό»

Το ΑΓΑΝ βγαίνει από τα αρχικά των ονομάτων μας (Αναστασία, Γιώργος, Αντωνία, Νατάσα) που στο σύνολό τους λειτουργούν «ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ», και απ’ ότι φαίνεται δυσκολευόμαστε ν’ ακολουθήσουμε το Δελφικό παράγγελμα.
Τα έργα αναφέρονται στις σχέσεις των ανθρώπων και είναι γραμμένα σε διαφορετικές εποχές. «Η πιο δυνατή» του Αύγουστου Στρίντμπερκ είναι γραμμένο στη δεκαετία του 1880 στη Σουηδία, Ο μικρός πρίγκηπας» του Αντουάν ντε σεντ Εξιπερύ την περίοδο του 2ου παγκοσμίου πολέμου 1940 στην έρημο, και «Η αδέσμευτη» του Τένεσι Ουίλιαμς τη δεκαετία του 1960 στην Αμερική. Το πρώτο πραγματεύεται μια ερωτική σχέση, και αναφέρεται στη σχέση μιας παντρεμένης γυναίκας με το σύζυγο και την ερωμένη του. Το δεύτερο πραγματεύεται τις φιλικές σχέσεις μέσα από τη ματιά ενός συγγραφέα που θέλει να μείνει για πάντα παιδί. Το τρίτο πραγματεύεται μια οικογενειακή σχέση και αφορά μια σχέση μάνας-κόρης όπως διαμορφώνεται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Οι εποχές μπορεί ν’ αλλάζουν, αλλά από τα έργα φαίνεται ολοκάθαρα ότι οι σχέσεις παραμένουν πάντα οι ίδιες..!

ΠΗΓΗ:naxosnow.gr

AMIANTΟΣ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ....

Αγαπητοί γονείς, εκπαιδευτικοί και συμπολίτες μας,

Τα παιδιά μας κινδυνεύουν καθημερινά, καθώς εκτίθενται διαρκώς στον καρκινογόνο αμίαντο. Δίπλα ακριβώς στο 3ο Δημ. Σχ. βρίσκεται η τεράστια αμιαντοσκεπή του κτηρίου της αποθήκης του ΚΕΠΠΥΕΛ Νάξου. Στο 2ο Δημ. Σχ. υπάρχουν τρεις αμιαντοσκεπές κάτω από τις οποίες στεγάζονται τρεις τάξεις και παίζουν όλα τα παιδιά του 2ου και του συστεγαζόμενου 4ου Δημ. Σχ. στα διαλείμματα. Η διάβρωση των αμιαντοσκεπών με την επίδραση της υγρασίας και της αλμύρας, τόσα χρόνια μετά από την τοποθέτησή τους και χωρίς καμία μέριμνα για συντήρηση, είναι τόσο μεγάλη που είναι οφθαλμοφανής. Μέσω του αέρα οι ίνες αμιάντου σκορπίζονται σε μεγάλη ακτίνα γύρω από τις αμιαντοσκεπές και δηλητηριάζουν όχι μόνο τα παιδιά που φοιτούν στο 3ο, στο 2ο και στο 4ο Δημ.Σχ. αλλά και τα παιδιά του 1ου, του 2ου, του 6ου, και του 7ου Νηπιαγωγείου, του Λυκείου και επιπλέον όσα αθλούνται στο Δημοτικό Στάδιο και στο Κλειστό Γυμναστήριο. Ο κίνδυνος βέβαια αφορά και σε όλους εμάς που ζούμε και κινούμαστε γύρω από το 3ο και το 2ο Δημ. Σχ. Χώρας Νάξου.

Σύμφωνα με έρευνες εκτιμάται ότι ως το 2020, η εισχώρηση ινών αμιάντου στον ανθρώπινο οργανισμό θα αποτελεί την κύρια αιτία θανάτου από καρκίνο. Η ασθένεια αυτή, ή άλλες ανίατες ασθένειες που προκαλούνται από τον αμίαντο, δεν εκδηλώνονται άμεσα. Εμφανίζονται από 20 έως 45 χρόνια ύστερα από την έκθεση του ανθρώπου στις ίνες του.

Στην Ελλάδα έχει θεσπιστεί ένα αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο που απαγορεύει τη χρήση του και επιβάλλει την αφαίρεσή του, προπάντων από τα σχολεία. Ενώ σε άλλους νομούς της Ελλάδας ο αμίαντος έχει ήδη αντικατασταθεί από άλλα μη καρκινογόνα υλικά, στις Κυκλάδες και ειδικότερα στη Χώρα της Νάξου εξακολουθεί να υπάρχει πάνω και δίπλα από τα κεφάλια των παιδιών. Εδώ και χρόνια οι αρχές που γνωρίζουν τη σοβαρότητα του θέματος δε σπεύδουν να το λύσουν.

Στις 31/1/13 κατατέθηκε με αρ. Πρωτ.1291 στο Δήμο Νάξου και Μικρών Κυκλάδων κείμενο με θέμα “Αφαίρεση αμιαντοσκεπών στη Χώρα Νάξου”, με αίτημα να τεθεί επειγόντως το ζήτημα σε Δημοτικό Συμβούλιο και να δοθεί άμεσα λύση. Την πρωτοβουλία αυτή πήραν όλοι οι Σύλλογοι γονέων των Δημοτικών Σχολείων, των Γυμνασίων, του Λυκείου, των κοντινών στις αμιαντοσκεπές νηπιαγωγείων, ο Σύλλογος δασκάλων και νηπιαγωγών Νάξου και Μ. Κυκλάδων και το ΣΒΕΝΝΑΜιΚ (Σωματείο Βάσης Εργαζομένων Νοσοκομείου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων) που έχουν συνυπογράψει. Περισσότερο από έναν μήνα μετά οι αρχές δεν έχουν φροντίσει να ενημερωθούν και δε βρίσκονται σε ετοιμότητα να προτείνουν άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος. Επικαλούνται προστριβές μεταξύ Περιφέρειας και Δήμου ως προς το ποιος είναι αρμόδιος σε σχέση με την αμιαντοσκεπή στο κτήριο του ΚΕΠΠΥΕΛ (δίπλα στο 3ο Δημ. Σχ.) και γραφειοκρατικές παρακωλύσεις για το 2ο Δημ. Σχολείο. Τα 77.000 ευρώ, που έχουν κατατεθεί για την αντικατάσταση της αμιαντοσκεπής του ΚΕΠΠΥΕΛ, τα θύμισαν στους αρμόδιους οι ενέργειές μας. Όσο για την απομάκρυνση των αμιαντοσκεπών του 2ου Δημ. Σχ., σύμφωνα με προσφορά που έχουμε από μία από τις εξειδικευμένες εταιρείες διαχείρισης επικίνδυνων αποβλήτων, το κόστος δεν ξεπερνά τα 10.000 ευρώ.

Είναι η ώρα να σταματήσουμε να αποδεχόμαστε την εγκληματική αυτή χρονοτριβή. Είμαστε σίγουροι πως όλοι, γονείς και μη, νοιαζόμαστε για την υγεία των παιδιών αυτού του τόπου, στο παρόν αλλά και στο μέλλον τους. Ενωμένοι και με τη συμμετοχή όλων μας οφείλουμε σ' αυτά τα παιδιά να διεκδικήσουμε δυναμικά ό,τι είναι αυτονόητο πως δικαιούνται, ό,τι έχουμε ως ενήλικες την ευθύνη να τους προσφέρουμε. Είναι στο χέρι μας να διώξουμε τις αμιαντοσκεπές από τη ζωή μας.

Ας φροντίσουμε να είμαστε όλοι παρόντες στην ενημερωτική συνάντηση που θα πραγματοποιηθεί στο προαύλιο του 2ου Δημ. Σχ. την Τετάρτη 10 Απριλίου 2013 και ώρα 18.00.

ΣΒΕΝΝΑΜΙΚ : ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΗΣ

Την συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα θέλαμε να κάνουμε κάποιες διευκρινήσεις και κατ’ επέκταση να τοποθετηθούμε για την εξέλιξη και τα αποτελέσματα της όλης πορείας  για το σημαντικό θέμα της υγείας, περίθαλψης και  πρόνοιας, που έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό σε τοπικό επίπεδο και όχι μόνο.

Μετά λοιπόν από την  κατηγορηματική άρνηση της ηγεσίας του υπουργείου  υγείας για αυτόνομο νοσοκομείο στη Νάξο και την αναγκαστική συγχώνευση μας  με το νοσοκομείο της Σύρου, πρέπει να εξηγήσουμε, γιατί αυτή η εξέλιξη  αποτελεί  τροχοπέδη για  τη αναβάθμιση  του  Κ-Υ  Νάξου  σε  δευτεροβάθμιο νοσοκομείο.

Δεν θέλουμε να επαναλαμβανόμαστε αλλά θα ήταν φρόνιμο να θυμίσουμε ότι :

(Από την στιγμή της ανακοίνωσης της συγχώνευσης, το 2011  ,οι καινούργιοι οργανισμοί χαράχτηκαν πάνω σε αυτά τα δεδομένα  και αυτή  τη λογική. Αλλιώς σχεδιάζεις και αναπτύσσεις  ένα αυτόνομο οργανισμό και αλλιώς ένα  εξαρτημένο.

Το αποτέλεσμα?: Οι οργανικές θέσεις ειδικευμένων ιατρών του Κ-Υ Νάξου από 46 μειώθηκαν σε 19.

Χαρακτηριστικό δε παράδειγμα είναι ο τεχνητός νεφρός που στήθηκε με έξι σύγχρονες μονάδες, χωρίς ο καινούργιος οργανισμός να περιλαμβάνει καν νεφρολόγο για να μπορέσει να τον λειτουργήσει.

Ήμαστε βέβαιοι ότι αν σχεδίαζαν  ένα οργανισμό για ένα αυτόνομο δευτεροβάθμιο νοσοκομείο, που σε τελική ανάλυση έτσι σχεδιάστηκε και κτίστηκε το Κ-Υ Νάξου με τα καινούργια κτήρια και τις υποδομές του, θα ήταν τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Δεν θα ψαλίδιζαν  έτσι τον τότε υπάρχον οργανισμό ,που όχι μόνο δεν έπρεπε να μειώσουν θέσεις αλλά απεναντίας έπρεπε να προσθέσουν και άλλες ,ώστε να μπορέσει το Κ-Υ  να γίνει ικανό να ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας της Νάξου, των μικρών Κυκλάδων , της Αμοργού και όχι μόνο.

Οι διοικήσεις με τους εκάστοτε διοικητές και τους αυλικούς  που πέρασαν από το Κ-Υ όλα αυτά τα χρόνια , ποτέ δεν έκαναν κάτι ουσιαστικό προς αυτή την κατεύθυνση γιατί απλά είναι διοικήσεις διορισμένων από το εκάστοτε κόμμα εξουσίας και  σαν πειθήνια όργανα,  απλά  ακολουθούν πιστά τις καταστροφικές πολιτικές αυτών που έχουν φέρει σε αυτό το χάλι την ΥΓΕΙΑ  στη χώρα με σκοπό την πλήρη και καθολική ιδιωτικοποίηση του χώρου στο άμεσο μέλλον.)

Έρχονται τώρα όλοι αυτοί  να εφεύρουν ένα άλλο παραμύθι για την δικιά μας περίπτωση: την «Υγειονομική Αυτονομία».

Λένε λοιπόν ότι η συγχώνευση θα είναι μόνο διοικητική και ότι θα έχουμε υγειονομική αυτονομία .Εδώ γεννάτε βέβαια ένα εύλογο ερώτημα :Πως μπορείς να λέγεσαι αυτόνομος αν εξαρτιέσαι από κάποιον άλλο…!έστω και διοικητικά…

Ας δούμε όμως και αυτή την πλευρά .

Θα προσπαθήσουμε με απλά λόγια να  εξηγήσουμε το θέμα ώστε να γίνει κατανοητό από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας .

-Καταρχήν πρέπει να πούμε  ότι  όλες οι αποφάσεις παίρνονται πρώτα σε διοικητικό επίπεδο και μετά περνάνε και στο πρακτικό μέρος των οργανισμών .Δεδομένου λοιπόν   ότι το κέντρο  των  διοικητικών αποφάσεων  θα είναι σε ένα άλλο νησί ,στην προκειμένη περίπτωση στη Σύρο ,λογικό είναι , να ακολουθούμε  αυτές τις αποφάσεις ,ασχέτως αν εμείς εδώ έχουμε διαφορετική άποψη και εικόνα για τα εδώ τεκταινόμενα. Αν τώρα η διαφορετική άποψη η δική μας ,έρχεται και σε αντίθεση με τα «συμφέροντα» της Σύρου  ,φανταστείτε ποιος θα έχει το μειονέκτημα.

Προφανώς εμείς. 

-Η διοικητική συγχώνευση με την Σύρο και  το κέντρο των τελικών αποφάσεων εκεί, μοιάζει με την θεωρία του «φτωχού συγγενή». Όλοι καταλαβαίνουμε σε ποιον από τους δύο πέφτει ο κλήρος να παίξει αυτό τον ρόλο.

Είναι εύλογο όπως καταλαβαίνετε  να δίδετε π.χ  από τον κρατικό προϋπολογισμό  η «μερίδα του λέοντος»στη Σύρο γιατί εκεί  είναι  ο κεντρικός πυλώνας  και εκ των υστέρων  θα διανέμει  ότι περισσέψει και στους υπόλοιπους.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε ότι η Σύρος δεν  έχει μόνο εμάς υπό την εποπτεία της ,αλλά όλα τα κέντρα υγείας και περιφερειακά ιατρεία  σε όλες  τις Κυκλάδες.

-Εδώ γεννάτε ένα άλλο ερώτημα :

Έχει η Σύρος την ικανότητα να ανταπεξέλθει σε  αυτό το ρόλο? Άποψη μας είναι πως, όχι. Δεν την έχει και ποτέ δεν την είχε αυτή την ικανότητα .Πόσο μάλλον σήμερα, με την μείωση του προσωπικού που υφίσταται. Καταλαβαίνουμε όλοι, ότι η επιβάρυνση και ανάθεση με περεταίρω αρμοδιότητες στη Σύρο θα σημαίνει αυτόματα και δυσλειτουργία στο ήδη δύσκαμπτο γραφειοκρατικό σύστημα.

-Ένα άλλο πρακτικό παράδειγμα είναι ότι λόγω της συγχώνευσης σε διοικητικό επίπεδο, το ισχύον διοικητικό ανθρώπινο δυναμικό θα συρρικνωθεί  και ίσως μετακινηθεί αλλού .Αποτέλεσμα αυτού  είναι ότι δεν θα  μπορεί πλέον  να εξυπηρετήσει όχι μόνο το προσωπικό του Κ-Υ σε διοικητικά θέματα αλλά  και τους ίδιους  τους  πολίτες που καθημερινά κάνουν άμεση χρήση των διοικητικών υπηρεσιών  με τον άλφα η βήτα τρόπο.

-Αν αναφερθούμε δε, και  στην ιδιαιτερότητα της νησιωτικότητας  των Κυκλάδων με τις τόσες δυσκολίες στην επικοινωνία και πρόσβαση  καθ’όλο το έτος, καταλαβαίνουμε πόσο απαραίτητο είναι να είσαι αυτόνομος σε ένα τόσο σοβαρό τομέα όπως είναι η υγεία.  

- Δεν χρειάζεται βέβαια μεγάλη σπουδή και σκέψη να βγάλεις το αυτονόητο συμπέρασμα ότι αυτονομία σημαίνει ότι  προβληματιζόμαστε ,χαράζουμε και διεκδικούμε εμείς  οι ίδιοι την πορεία μας, βασιζόμενοι στις ανάγκες και τα προβλήματα που συναντάμε καθημερινά στον χώρο εργασίας μας  και τα αντιμετωπίζουμε άμεσα χωρίς να χρειαζόμαστε  την έγκριση από αλλού. Σε τελική ανάλυση  ποιος γνωρίζει καλύτερα τι συμβαίνει στα του οίκου του από τους ίδιους τους  νοικοκύρηδες.

-Προσπαθούμε τόση ώρα να εξηγήσουμε ,

γιατί δεν είναι προς το συμφέρον του Κ-Υ Νάξου αυτή η συγχώνευση.

Ρωτάμε λοιπόν και εμείς: Έχει κάτι καλό τελικά ?

Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ

 Για όλους εμάς που δουλεύουμε σε αυτόν τον ευαίσθητο χώρο επειδή γνωρίζουμε  τα  πράγματα από μέσα και από πρώτο χέρι αλλά ταυτόχρονα κρίνοντας εκ του αποτελέσματος δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία για το ότι δεν υπάρχει κανένας  θετικός  και ουσιαστικός λόγος για αυτή την συγχώνευση. Για εμάς είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αυτό  δεν σημαίνει τίποτα άλλο από ,υποβάθμιση. Και όταν λέμε υποβάθμιση εννοούμε σε όλα τα επίπεδα : διοικητικό και υγειονομικό.

Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο  η ίδια η πρακτική στην καθημερινότητα τους διαψεύδει  .Ακόμα δεν λειτουργούν η αιμοδοσία , τα χειρουργεία ο τεχνητός νεφρός και τόσα άλλα.

 Λειτουργούν όμως τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα .Με το αζημίωτο βέβαια.

Προσπαθούν με κάθε τρόπο να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και επειδή πλέον δεν έχουν  επιχειρήματα , προσπαθούν να μετατοπίσουν τις ευθύνες και τις αιτίες των προβλημάτων στους εργαζόμενους .Σπέρνουν και διαδίδουν οι ίδιοι, αλλά  και με   την βοήθεια από κάποια παπαγαλάκια  των ΜΜΕ ,  εμμέσως πλην σαφώς ότι λόγω διαμάχης των εργαζομένων και με το πρόσχημα της συνδικαλιστικής κόντρας και όχι μόνο, η κατάσταση στο Κ-Υ Νάξου είναι έκρυθμη  και  ότι όλο αυτό αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη του νοσοκομείου ,

(λες και οι εργαζόμενοι φταίνε για το χάλι που έχουμε βρεθεί ),

 ενώ η « καλή διοίκηση» κάνει ότι μπορεί  και προσπαθεί για το καλύτερο.

Η τακτική τους είναι πολύ παλιά και γνωστή .Στρέφουμε την μια πλευρά απέναντι στην άλλη ,αποπροσανατολίζοντας την κοινωνία από το πραγματικό  πρόβλημα και εχθρό που είναι το ίδιο το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που αυτοί υπηρετούν, με αποτέλεσμα, τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Η απάντηση που δίνουμε σε όλους αυτούς, σαν εργαζόμενοι στον κλάδο της περίθαλψης ,είναι αυτή:

 Παρ’όλες τις διαφορές ,πολιτικές και μη , που μπορεί να έχουν οι εργαζόμενοι του Κ-Υ Νάξου ,όταν χρειαστεί ,ενώνονται σαν γροθιά για να αντιμετωπίσουν το οποιοδήποτε επείγον περιστατικό προκύψει ανά πάσα ώρα και στιγμή, 24 ώρες το 24ωρο. Η όποια προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινωνίας  για θέματα που αφορούν την υγεία, από τις υποταγμένες διοικήσεις και αυτούς που τις υπηρετούν  θα πέφτει στο κενό.

Έτσι και αλλιώς  το πολύπαθο  ΕΣΥ  λειτουργεί  και βασίζετε  πλέον στο φιλότιμο των εργαζομένων, με απλήρωτους γιατρούς και προσωπικό κάτω από αντίξοες συνθήκες μέρα νύχτα.

Η εργατική τάξη και η υγιής κοινωνία γενικότερα  αργά η γρήγορα θα μπορέσει  να αναλάβει  με τον έναν η τον άλλο τρόπο την ζωή  στα χέρια της  και όλοι αυτοί οι προσκυνημένοι θα ψάχνουν να βρουν τρόπο να φύγουν …………..

Ο αγώνας μας θα είναι διαρκής.

ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΊΔΟΥΣ ΣΥΝΓΧΩΝΕΥΣΗ-ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΔΩΡΕΑΝ ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΠΡΟΝΟΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ .

                                               Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΒΕΝΝΑΜιΚ  02-04-2013

                                                                     

"SOUTH OF THE BORDER" Ντοκιμαντέρ του OLIVER STONE

ΤΟ ΤΡΕΙΛΕΡ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

SOUTH OF THE BORDER (Ντοκιμαντέρ, ΗΠΑ, 2009, Έγχρωμο, 88’)

Σκηνοθεσία: OLIVER STONE
Σενάριο: MARK WEISBROT, TARIQ ALI
Παραγωγή: FERNANDO SULICHIN, ROBERT S. WILSON, JOSE IBANEZ
Μουσική: ADAM PETERS
Διεύθυνση Φωτογραφίας: ALBERT MAYSLES, LUCAS FUICA, CARLOS MARCOVICH

Μιλούν οι: TARIQ ALI, RAUL CASTRO, HUGO CHAVEZ, RAFAEL CORREA, CRISTINA KIRCHNER, NESTOR KIRCHNER, FERNANDO LUGO, LULA, EVO MORALES


Ετοιμάζεται μια επανάσταση στη Νότια Αμερική, αλλά ο περισσότερος κόσμος δεν το ξέρει ακόμα! Ο Όλιβερ Στόουν, ταξιδεύει στη Λατινική Αμερική και παίρνει συνέντευξη από τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες. Πλησιάζοντας τον πολιτικό όσο και τον άνθρωπο, ο Στόουν προσπαθεί να αποδείξει πόσο παραπληροφορημένοι για τον Τσάβες είναι οι Αμερικανοί από τα μεγάλα αμερικανικά κανάλια, όπως Fox News και CNN, τα οποία έχουν κηρύξει ανελέητο τηλεοπτικό πόλεμο εναντίον του ίδιου και της πολιτικής κατάστασης στη χώρα του.

Ο Στόουν στη Βενεζουέλα βλέπει μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική, πολύ καλύτερη, και, για να πειστεί, με παραίνεση του ίδιου του Τσάβες, ξεκινά ένα οδοιπορικό σε πέντε χώρες της Νότιας Αμερικής, για να ακούσει και τη γνώμη άλλων προέδρων για αυτόν αλλά και για να μάθει περισσότερα για την κατάσταση στις δικές τους χώρες.

Έτσι, συναντά τον πρόεδρο της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, τον πρόεδρο της Βραζιλίας, Λούλα Ντα Σίλβα, την πρόεδρο της Αργεντινής, Κριστίνα Κίρτσνερ -όπως και τον πρώην πρόεδρο και σύζυγό της, Νέστορ Κίρτσνερ- τον πρόεδρο του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, και τον πρόεδρο της Κούβας, Ραούλ Κάστρο.

Έτσι, το ντοκιμαντέρ, με ένα μικρό συνεργείο, με λίγο εξοπλισμό αλλά πολύ κέφι, εξελίσσεται σε ένα αποκαλυπτικό ταξίδι-πορτραίτο της σύγχρονης Λατινικής Αμερικής, όπου συμβαίνουν πολλές και ενδιαφέρουσες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, καθώς, για πρώτη φορά, οι χώρες αυτές ενώνονται δυναμικά σε έναν κοινό αγώνα: να ξεφύγουν από την αμερικανική πολιτική επιρροή που τους καταδυναστεύει και να διεκδικήσουν το δικαίωμα να διαχειρίζονται οι ίδιες τους φυσικούς τους πόρους, χωρίς να παρεμβαίνουν αμερικανικά συμφέροντα και πολυεθνικές εταιρείες. Και όλα αυτά, πολεμώντας ταυτόχρονα ενάντια στη «λάσπη» που δέχεται ο αγώνας τους από τα αμερικανικά ΜΜΕ.

ΔΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

                                                       

                                                                       ΠΗΓΗ:http://barbudosdesierramaestra.blogspot.gr/#!/

Μάλαξ τα Μάλα...

Ω πέος συ τρικάταρτο και τρισευλογημένο

του χειρογλύκανου η χαρά σ’ έχει μαγαρισμένο.

Πώς το ‘παθες που σού ‘πρεπε, συ να ξεσκλάς τσι τρύπες,

στόματα να λιγώνουνται με της ειρήνης  πίπες,

η χούφτα η μοναχική να σ’ έχει αγκαλιάσει

και στη φρικτή της ηδονή  να σ’ έχει αναγκάσει;

Αντί να σε τυλίγουνε χείλη μικρά μεγάλα,

αφηνιασμένα δάχτυλα σ’ αρμέγουνε το γάλα.

Πώς την αντέχεις πέος μου ετούτη την κατάντια

που είναι και  στον Διάβολο και στον Θεό ενάντια;

Ποια μαύρη μοίρα σ’ έριξε σ’ αυνανιστών τα χέρια

που σαν σφεντόνα σε τραβούν σ’ ατέλειωτα νυχτέρια;

Της φαλακρής σου κεφαλής τη γνώση τήνε κλέψαν

κι οι όρχεις απ’ τη μάλαξη σαν έρημος στερέψαν.

Πενθήστε Σπαρτιάτισσες, Σουλιώτισσες θρηνείστε,

που ο πέος αυνανίζεται κι εσείς άγαμες είστε.

Δεν τον επήρε ο πόλεμος, δεν έπεσε στη μάχη,

εις το πεδίον της τιμής, δόξαν αιώνιο να ‘χει,

τον πήρε ο κατήφορος της τρόμπας ο μεγάλος

μόνος του λέει το ποίημα του σαν άθλιος παπαγάλος.

Τον πέο τον εκλέγανε, της Μάνης μαυροφόρες

κι άντρες θε να εισάγουνε από τις ξένες χώρες.

Κι εσύ ρε Όττο φουκαρά που επήδαγες εμπόδια,

που τις γυναίκες ξάπλωνες μ’ ανορθωμένα πόδια,

πώς ξέπεσες στα Τάρταρα του αυνανισμού τα στείρα

να ‘χεις για ερωμένη σου πέντε ορφανών τη χείρα;

Δεν ντράπηκες του πάππου σου την τιμημένη βράκα

στο δρόμο να κυκλοφορείς και να σε λεν μαλάκα;

Για πες μου δεν αισχύνεσαι, συ ο γαμών και δέρων

να την ευρίσκεις μοναχός σαν χαυνωμένος γέρων;

Πού πήγε αθεόφοβε η αντρική τιμή σου,

που σαν μαγκανοπήγαδο δουλεύεις το πουλί σου;

Δεν τη λυπάσαι άθλιε τη νιόπαντρή σου νύφη

που απότιστη την άφησες κι έχει καημό στα στήθη;

Κι εσύ λεβέντη Σαμαρά, της ηθικής Τιτάνα

άρχοντα του κηρύγματος, της εκκλησιάς καμπάνα

που σαν αυνανιζόμεθα μας κατακεραυνώνεις

κι όταν εσέ σου σηκωθεί στην άμμο τήνε χώνεις…,

…την κεφαλήν λεβέντη μου, δίκην στρουθοκαμήλου

ν’ αντισταθείς στον πειρασμό του φιληδόνου μήλου,

του προπατορικότερου πάντων αμαρτημάτων

του παίζειν το μακρύτερον τριών εξαρτημάτων.

Βγάλε τ’ απωθημένα σου στον ταπεινόν εμένα,

που απ’ το μαλακομπούκωμα τα έχω πια χαμένα.

Μη με λυπάσαι δέσποτα, οίκτο ποτέ μη δείξεις,

όταν εγώ χειροτραβώ εσύ πας να πηδήξεις…

…της ιστορίας το διάσελο σαν ήρωας του Σαράντα

αγνός, ακριβοθώρητος κι αγέρωχος ως πάντα,

να διώχνεις τους αυνανιστάς φωνάζοντας «αέρα»,

τα βόλια μόνο πρόσεξε να μη σε βρουν πιο πέρα,

γιατί το χειρογλύκανο δεν φτάνει που λατρεύουμε,

οι αχρείοι την μαλάπα μας μακράν την εκτοξεύουμε.

Ω Μούσα που μου δώρισες την έμπνευση στο πιάτο

χάριζε δόξαν στον Σουρή, δάφνας στον Λασκαράτο

γιατί αν δεν ήτανε κι αυτοί, σάτιρας πρωτοπόροι,

Καρβέλα στίχους θα  ‘γραφα κι εκείνους με το ζόρι…

πηγη:http://otto-great-chaos.blogspot.gr/