Η Apple έχει πιό πολλά λεφτά από το δημόσιο ταμείο των Η.Π.Α
Και μεγάλα σχέδια για το μέλλον
Περισσότερα λεφτά έχει η Apple από το δημόσιο ταμείο των ΗΠΑ, που παραπαίει από την ασυμφωνία ρεπουμπλικανών-δημοκρατικών για την αύξηση του ορίου του ελλείμματος ενώ πλησιάζει επικίνδυνα η 2α Αυγούστου. Σύμφωνα με δημοσίευμα της www.dealnews.gr, τα τελευταία οικονομικά στοιχεία που ανακοίνωσε το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, δείχνουν ότι στο ταμείο έχουν μείνει μόλις 73,7 δις δολάρια σε ρευστό, το οποίο αν δεν τα βρουν Ομπάμα και ρεπουμπλικανοί δεν φτάνει για να καλυφθούν οι τρέχουσες υποχρεώσεις της χώρας. Η αμερικανική κυβέρνηση δαπανά περίπου 200 δις περισσότερα από τα έσοδα της.
Την ίδια ώρα, η εταιρία του Στιβ Τζόμπς διαθέτει αποθεματικό 76,4 δις δολάρια ενώ με τα smart phones βλέπει τα ταμεία της να γεμίζουν όλο και περισσότερο. Μόνο στο τρίμηνο Μαρτίου-Ιουνίου 2011 η Apple παρουσίασε αύξηση 125% στα καθαρά κέρδη της σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2010 και όσο οι εγκέφαλοι της γεννούν καινοτόμες ιδέες δεν έχει να φοβάται τίποτα.
Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του Τζόμπς, αρκετοί ειδικοί πάντως βλέπουν την Apple να προχωρά-εκτός των άλλων-και σε επιθετική εξαγορά άλλων επιχειρήσεων με πιθανούς στόχους το βιβλιοπωλείο Barnes and Noble και την ηλεκτρονική υπηρεσία ενοικίασης ταινιών Netflix.
Επιχειρήσεις που λειτουργούν σαν κράτη...
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ
του Ρούσσου Βρανά
«Μια φορά και έναν καιρό τίποτα δεν ήταν πιο φερέγγυο από το κυρίαρχο κράτος. Η κυβέρνησή του μπορούσε να αντλεί τεράστια έσοδα από τη φορολογία, διέθετε συναλλαγματικά αποθέματα και μπορούσε να τυπώνει χρήμα.
Με τα χρέη που έχουν συσσωρεύσει όμως σήμερα τα κράτη, ελάχιστα από αυτά νιώθουν απρόσβλητα από το φάσμα της χρεοκοπίας, ούτε καν οι ΗΠΑ. Η πιστοληπτική τους ικανότητα υποβαθμίζεται συνεχώς. Ετσι δεν είναι παράξενο που πολλές πολυεθνικές επιχειρήσεις αποσπούν σήμερα καλύτερες πιστοληπτικές αξιολογήσεις από τα κράτη. Αυτό το φαινόμενο δεν παρατηρείται μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία.
Σε όλο τον κόσμο, 107 επιχειρήσεις έχουν υψηλότερες πιστοληπτικές αξιολογήσεις από τα κράτη εντός των οποίων αναπτύσσουν τις δραστηριότητές τους, σύμφωνα με τον οίκο πιστοληπτικής αξιολόγησης Standard & Poor's. Στις ΗΠΑ, το κόστος ασφάλισης του χρέους (τα περίφημα CDS) των επιχειρήσεων Automatic Data Processing, Exxon Mobile, Johnson & Johnson και Microsoft είναι τουλάχιστον 20 μονάδες φθηνότερο από το αντίστοιχο κόστος του αμερικανικού κράτους. Και οι τέσσερις αυτές επιχειρήσεις βαθμολογούνται με τριπλό Αλφα.
Σε αυτή τη "νέα παγκόσμια τάξη", όπως τη χαρακτηρίζει το πρακτορείο Reuters, αυτό σημαίνει ότι πολλές μεγάλες επιχειρήσεις θα μπορούν να καλύπτουν τις δανειακές υποχρεώσεις τους, έστω και αν το κράτος εντός του οποίου λειτουργούν δεν θα μπορεί να καλύπτει τις δικές του. Η Apple διαθέτει σήμερα περισσότερη ρευστότητα από το αμερικανικό κράτος. Γι' αυτό μερικοί αστειεύονται, προτρέποντας την αμερικανική κυβέρνηση να ζητήσει δανεικά από τον Στιβ Τζομπς ή να αρχίσει να πουλάει iPad.
Στο μυθιστόρημα του Μαξ Μπάρι "Jennifer Government" (που τη μεταφορά του ίσως δούμε σύντομα στους κινηματογράφους), σε όλα σχεδόν τα κράτη έχουν κυριαρχήσει μεγάλες κερδοσκοπικές επιχειρήσεις που έχουν περιορίσει εξαιρετικά την πολιτική εξουσία των κυβερνήσεών τους. Τα κράτη έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Χωρίς την άδεια αυτών των επιχειρήσεων οι κυβερνήσεις τους δεν μπορούν πια να εφαρμόζουν νέους νόμους, ούτε καν να κάνουν εκλογές. Η μόνη αρμοδιότητα που τους έχει απομείνει είναι η πάταξη της εγκληματικότητας, αλλά και πάλι προχωρούν σε διώξεις μόνο εφόσον πληρωθούν γι' αυτό από τα θύματα ή τους συγγενείς τους. Οι άνθρωποι παίρνουν το επώνυμό τους από την επωνυμία των επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονται (Julia Nike-McDonalds). Τα σχολεία έχουν για χορηγούς τους τις επιχειρήσεις. Και οι μαθητές τους παίρνουν για επώνυμό τους την επωνυμία των χορηγών.
Επιχειρήσεις που λειτουργούν σαν κράτη. Κράτη που λειτουργούν σαν επιχειρήσεις. Και κυβερνήσεις που θα προσλαμβάνονται με εκλογές, όποτε αυτές οι επιχειρήσεις θα θέλουν να ανανεώσουν το προσωπικό τους».
Η εταιρεία που κατασκευάζει τα προϊόντα των μεγαλύτερων πολυεθνικών εταιρειών, σχεδιάζει εγκατάσταση ρομπότ στα εργοστάσιά της, στην Κίνα.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, η Foxconn είναι ο μεγαλύτερος κατασκευαστής ηλεκτρονικών προϊόντων, που αναλαμβάνει την παραγωγή των προϊόντων για λογαριασμό πολύ γνωστών εταιρειών, όπως της Apple, της Dell ή της HP. Τα τελευταία δύο χρόνια, η ταϊβανέζικη εταιρεία αντιμετωπίζει προβλήματα εξαιτίας κρουσμάτων αυτοκτονιών στην μεγαλύτερη παραγωγική της μονάδα, στο Σενζέν της Κίνας, όπου απασχολούνται 400.000 εργάτες. 12 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, οδηγούμενοι στην αυτοκτονία, με κύρια αίτια, όπως αναφέρεται, τα εξοντωτικά ωράρια και τα οικονομικά προβλήματα λόγω χαμηλών ημερομισθίων. Τα περιστατικά των αυτοκτονιών προκάλεσαν μια αλυσίδα γεγονότων, οδηγώντας σε οργανωμένες διαμαρτυρίες και απαίτηση βελτίωσης των όρων εργασίας και των απολαβών των εργατών, ενώ η αρνητική δημοσιότητα προβλημάτισε τους ιθύνοντες της εταιρείας. Επί της ουσίας, μάλλον αυτό που προβληματίζει περισσότερο τα υψηλόβαθμα στελέχη της επιχείρησης είναι η διατήρηση του κόστους παραγωγής σε χαμηλά επίπεδα. Με αυτόν τον στόχο, η Foxconn ξεκίνησε τη σταδιακή μεταφορά των παραγωγικών της μονάδων από τις παράκτιες μεγάλες πόλεις της Κίνας στην ενδοχώρα, εκεί που τα ημερομίσθια, αλλά και οι πρώτες ύλες είναι φθηνότερα. Περαιτέρω, στα μεσοπρόθεσμα πλάνα της εντάσσεται η εγκατάσταση χιλιάδων βιομηχανικών ρομπότ, τα οποία, μέσα στην επόμενη τριετία, θα αντικαταστήσουν το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής δύναμης, η οποία ξεπερνά το 1,2 εκατομμύρια, στο σύνολό της. Προς το παρόν, περίπου 10.000 βιομηχανικά ρομπότ λειτουργούν στα εργοστάσια της Foxconn. Τα αμέσως επόμενα χρόνια υπολογίζεται ότι θα έχουν φτάσει το 1 εκατομμύριο. Η μεγάλη κερδοφορία που έχουν φέρει τα συμβόλαια κατασκευής δημοφιλέστατων συσκευών όπως τα iPhones και τα iPad, επιτρέπει πλέον στην Foxconn να προχωρήσει στην εγκατάσταση αυτοματοποιημένων συστημάτων σε ευρεία κλίμακα, εξυγχρονίζοντας τη γραμμή παραγωγής και απαλλασσόμενη από περιπλοκές με το εργατικό δυναμικό. Αναμένουμε τώρα να δούμε τι θα προκαλέσει αυτή η ριζική αλλαγή στην παραγωγική διαδικασία, όχι μόνο από την άποψη της ροής των προϊόντων, αλλά και τους κόστους αυτών, αλλά και τις επιπτώσεις που θα έχει στους ίδιους τους εργάτες, στις ζωές τους, αλλά και τις επιπτώσεις στις οικογένειές τους, αλλά και τις τοπικές κοινωνίες όπου ζουν.
Σάββατο 6 Αυγούστου 2011
07 & /08 /2011 ΠΥΡΓΟΣ ΜΠΑΖΑΙΟΥ ΝΑΞΟΣ
ΘΕΑΤΡΟ
Το παρτάλι
Bασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη
Ένας άνδρας που έμαθε να κυκλοφορεί με γυναικεία ρούχα και να επιβιώνει μετουσιώνοντας την τραυματική ζωή του σε θεαματική σκηνική περφόρμανς είναι το Παρτάλι, το κεντρικό πρόσωπο στο μονόλογο του Θεόδωρου Γρηγοριάδη. Με την τριπλή ιδιότητά του –σκηνοθέτης, ψυχίατρος, δραματοθεραπευτής–, ο Στέλιος Κρασανάκης έχει και στο παρελθόν συναντηθεί με πρόσωπα αποκλίνοντα, που ανοίγουν ένα παράθυρο στον ατομικό και τον συλλογικό ψυχισμό. Στο Παρτάλι, μεταμφίεση, παρενδυσία και κοινωνικό περιβάλλον συνθέτουν ένα σχόλιο για τη διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας και παράλληλα για την υβριδοποίηση της ταυτότητας του Νεοέλληνα, σε μια παράσταση όπου η προσωπική ιστορία συμπλέκεται με την εθνική Ιστορία.
Στο ρόλο-πρόκληση ο Χρήστος Στέργιογλου, ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του.
Μια παραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Νάξου & το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.
ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΧΙΡΟΣΙΜΑ!
ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΟΠΛΑ-ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ!Η 6η Αυγούστου 1945 έχει καταγραφεί ως μία από τις πλέον σκοτεινές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας, καθώς τότε συντελέστηκε από τις ΗΠΑ ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η βόμβα ουρανίου με το προσωνύμιο "Little Boy" που έπληξε τη Χιροσίμα και η αντίστοιχη πλουτωνίου με το προσωνύμιο "Fat man" που έπληξε το Ναγκασάκι, προκάλεσαν το θάνατο 300.000 ανθρώπων και άφησαν ανεξίτηλα σημάδια και ασθένειες σε όσους επέζησαν από την καταστροφή.
ΤΑ ΜΜΕ ΚΑΙ Η ΧΙΡΟΣΙΜΑ «Ενας ευχάριστος τρόπος θανάτου»!!
Η μετατροπή των ΜΜΕ σε διαύλους διοχέτευσης της επίσημης παραπληροφόρησης, με αντάλλαγμα κάποιες εντυπωσιακές «αποκλειστικότητες», έχει συνήθως τραγικές επιπτώσεις στην ενημέρωση του κοινού επί της ουσίας των πραγμάτων. Ζωντανό παράδειγμα, η δημοσιογραφική κάλυψη του πρώτου πυρηνικού βομβαρδισμού στην ανθρώπινη Ιστορία πριν από 66 χρόνια...
Υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, η κορυφαία στιγμή του εικοστού αιώνα. Οχι μόνο για το μέγεθος της ανθρώπινης τραγωδίας αλλά -κυρίως- γιατί μας εισήγαγε σε μια ολωσδιόλου καινούρια εποχή: την εποχή που γνωρίζουμε πια ότι η ανθρωπότητα έχει αποκτήσει τα μέσα για να εξαφανίσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο κάθε ίχνος ζωής πάνω στη Γη.
Ο λόγος για τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα πριν από 66χρόνια - στις 8.16' π.μ. τοπική ώρα της 6ης Αυγούστου 1945.
Τι είδους κάλυψη επιφύλαξαν σ' αυτό το καθοριστικό συμβάν τα ΜΜΕ της εποχής; Με δεδομένο τον τερματισμό του πολέμου τις επόμενες μέρες και την άρση της προληπτικής λογοκρισίας στις χώρες της Δύσης, θα περίμενε κανείς ότι οι διαστάσεις και οι συνέπειες του πρώτου «πυρηνικού πλήγματος» της ανθρώπινης ιστορίας αντιμετωπίστηκαν με το προβλεπόμενο ενδιαφέρον και τη δέουσα σοβαρότητα.
Συνέβη ακριβώς το αντίθετο: ένας συνδυασμός λογοκριτικών παρεμβάσεων, συμμόρφωσης προς τα «εθνικά συμφέροντα» και υπόκλισης στις επιταγές του θεάματος, οδήγησαν σε μια ειδησεογραφία που θυμίζει απελπιστικά τις αντίστοιχες επιδόσεις των ημερών μας.
Μια πολύ έγκυρη πηγή
Αυτό που πραγματικά συνέβη στη Χιροσίμα η ανθρωπότητα το πληροφορήθηκε έτσι, όχι από τα γνωστά ονόματα της δημοσιογραφίας, αλλά από έναν «εθνικά ύποπτο» αουτσάιντερ -τον αριστερό Αυστραλό Ουίλιαμ Μπάρτσετ, ανταποκριτή τότε της λονδρέζικης «Daily Express», που σνομπάρισε τις προτεραιότητες των ημερών για ν' αναζητήσει την ουσία των πραγμάτων. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή!
* Η επιστημονική έρευνα που οδήγησε στην κατασκευή της ατομικής βόμβας («Σχέδιο Μανχάταν») υπήρξε, όπως είναι φυσικό, μια άκρως απόρρητη διαδικασία. Ευθύς εξαρχής, ωστόσο, οι επικεφαλής φρόντισαν να τακτοποιήσουν το ζήτημα της ειδησεογραφικής διαχείρισής του, προσλαμβάνοντας τον κατάλληλο άνθρωπο.
* Δημοσιογράφος του «επιστημονικού τμήματος» των «New York Times» από το 1930, ο 57χρονος Ουίλιαμ Λόρενς ειδοποιήθηκε στις αρχές του 1945 από τον αρχισυντάκτη του ότι ο επικεφαλής του «Σχεδίου Μανχάταν», στρατηγός Λέσλι Γκρόουβς, «θέλει να τον δει».
* Η συνάντηση των δύο ανδρών κατέληξε σε συμφωνία να «δανείσουν» οι «Times» το δημοσιογράφο τους στο πρόγραμμα, διατηρώντας τον ταυτόχρονα στο μισθολόγιο.
* Ο Λόρενς εγκαταστάθηκε στην εργαστηριούπολη του Λος Αλαμος, στο Νιου Μέξικο, παρακολουθώντας από κοντά τα τελικά στάδια της κατασκευής της ατομικής βόμβας, χωρίς -εννοείται- να γράφει το παραμικρό.
* Το πρώτο καθήκον που του ανατέθηκε ήταν η παραπλάνηση των τοπικών ΜΜΕ (και του κοινού) αμέσως μετά τη δοκιμαστική έκρηξη της πρώτης ατομικής βόμβας στο πεδίο βολής του Αλαμογκόρντο, στις 16 Ιουλίου 1945.
* Ενώ τα ακριβή αποτελέσματα του «πειράματος» ήταν άγνωστα ακόμη και στους ειδικευμένους επιστήμονες του προγράμματος, ο Λόρενς ετοίμασε εκ των προτέρων 4 δελτία τύπου τα οποία έκαναν λόγο για τυχαία «έκρηξη μιας αποθήκης πυρομαχικών», με διαφορετική εκτίμηση για την έκταση των ζημιών.
Ενας αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών, ο Φιλ Μπέλτσερ, ανέλαβε να μεταφέρει το «σωστό» δελτίο στα κοντινότερα γραφεία του Ασοσιέιτεντ Πρες, στο Αλμπουκέρκε.
* Ακολούθησε, στις 6 Αυγούστου, ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα. Το νέο ανακοινώθηκε επίσημα από τον ίδιο τον αμερικανό πρόεδρο Χάρι Τρούμαν, με ένα κείμενο που είχε συντάξει ο Αρθουρ Πέιτζ (αντιπρόεδρος του τμήματος δημόσιων σχέσεων της εταιρείας ΑΤ&Τ και ταυτόχρονα επικεφαλής της Επιτροπής Πρόνοιας και Αναψυχής των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ):
**«Πριν από 16 ώρες», έλεγε το διάγγελμα, «αμερικανικό αεροπλάνο έριξε μια βόμβα στη Χιροσίμα, μια σημαντική βάση του ιαπωνικού στρατού. Η βόμβα είχε ισχύ περισσότερη από 20.000 τόνους ΤΝΤ. Είναι μια ατομική βόμβα. Εχουμε δαμάσει τη βασική δύναμη του σύμπαντος. Η δύναμη από την οποία ο ήλιος αντλεί τη δύναμή του εξαπολύθηκε ενάντια σ' εκείνους που έφεραν τον πόλεμο στην Απω Ανατολή».
Για την ευρύτερη διαφώτιση του κοινού, η επίσημη αυτή ανακοίνωση συνοδεύτηκε από μια σειρά 14 άρθρων με το ιστορικό της απόκτησης του νέου υπερόπλου και τις επιθυμητές επιστημονικές διευκρινίσεις. Συγγραφέας αυτών των κειμένων, που είχαν συνταχθεί εκ των προτέρων και διοχετεύτηκαν σε όλα τα αμερικανικά ΜΜΕ, ήταν -ποιος άλλος;- ο Ουίλιαμ Λόρενς.
Το πανέμορφο μανιτάρι
**Μερικές μέρες αργότερα, ο ίδιος δημοσιογράφος ήταν ο μόνος που είχε την τιμή να παρακολουθήσει ζωντανό, μέσα από τον πυργίσκο του ιπτάμενου υπερφρουρίου «Μεγάλος Καλλιτέχνης», τον ατομικό βομβαρδισμό του Ναγκασάκι.
Η περιγραφή του δημοσιεύθηκε στους «New York Times» στις 9 Σεπτεμβρίου κι αποτελεί μνημείο εξωραϊσμού της στιγμιαίας εξολόθρευσης δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, μέσα από την προσφυγή σε λυρικούς τόνους και λογοτεχνίζοντα σχήματα λόγου:
**«Κάπου πέρα απ' αυτά τα απέραντα βουνά από άσπρα σύννεφα», γράφει, «απλώνεται η Ιαπωνία, η χώρα του εχθρού μας. Σε τέσσερις περίπου ώρες από τώρα, μια από τις πόλεις της, που κατασκευάζει πολεμικά όπλα για να χρησιμοποιηθούν εναντίον μας, θα σβηστεί από το χάρτη χάρη στο μεγαλύτερο όπλο που φτιάχτηκε ποτέ από άνθρωπο. Σε ένα δεκάκις εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου, ένα θραύσμα του χρόνου που είναι αδύνατο να μετρηθεί από οποιοδήποτε ρολόι, ένας ανεμοστρόβιλος εξ ουρανού θα κονιορτοποιήσει χιλιάδες κτίρια και δεκάδες χιλιάδες κατοίκους της.
»Νιώθει άραγε κανείς οποιαδήποτε συμπόνοια ή οίκτο για τους φτωχοδιάβολους που θα πεθάνουν; Οχι, όταν σκεφτεί κανείς το Περλ Χάρμπορ και την πορεία θανάτου στο Μπαταάν.
»Οι άνεμοι της μοίρας φάνηκαν να ευνοούν κάποιες γιαπωνέζικες πόλεις, που πρέπει να παραμείνουν ανώνυμες. Κάναμε κύκλους πάνωθέ τους ξανά και ξανά, χωρίς να βρούμε το παραμικρό άνοιγμα στην πυκνή ομπρέλα από σύννεφα που τις κάλυπτε. Η μοίρα επέλεξε το Ναγκασάκι σαν τον ύστατο στόχο.
»Παρατηρητές στην ουρά του σκάφους μας είδαν μια γιγάντια μπάλα φωτιάς να υψώνεται. Δεν ήταν πλέον καπνός, σκόνη ή σύννεφο φωτιάς. Ηταν ένα ζωντανό πλάσμα, ένα νέο είδος που γεννιόταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Η βάση του ήταν καφετιά, το κέντρο του κεχριμπαρένιο, η κορυφή του λευκή.
»Το μανιτάρι ήταν ακόμη πιο ζωντανό απ' ό,τι η στήλη, κοχλάζοντας και βράζοντας σε μια κοινότοπη παραφορά κρεμώδους αφρού, τσιτσιρίζοντας προς τα πάνω κι ύστερα κατεβαίνοντας προς τη Γη, χίλιοι παλιοί πιστοί θερμοπίδακες τυλιγμένοι σε έναν. Εξακολούθησε να παλεύει σε μια στοιχειώδη παραφορά, σαν ένα πλάσμα που σπάζει τα δεσμά που το κρατούσαν υποταγμένο.
»Ενα δεύτερο μανιτάρι ξεπετάχτηκε κι άρχισε να επιπλέει μέσα στο γαλάζιο, αλλάζοντας το σχήμα του με αυτό ενός λουλουδιού, τα γιγάντια πέταλά του γυριστά προς τα κάτω, κρεμώδες λευκό απέξω, ροζ από μέσα. Διατηρούσε ακόμη αυτό το σχήμα όταν το κοιτάξαμε για τελευταία φορά, από μια απόσταση 200 περίπου μιλίων».
* Οταν οι αναγνώστες διάβαζαν αυτή την ενθουσιώδη περιγραφή, η φρικαλέα πραγματικότητα της Χιροσίμα είχε πάψει ν' αποτελεί στρατιωτικό απόρρητο: Τέσσερις μέρες πριν, η «Daily Express» δημοσίευε το πρώτο ρεπορτάζ από τη βομβαρδισμένη πόλη -και η διαπιστευμένη δημοσιογραφία του Λόρενς και των «Times» απλώς προσπαθούσε να δικαιολογήσει, μέσα από αισθητικές ακροβασίες, τα αδικαιολόγητα.
Ταξίδι μέσα στη νύχτα
* Στις 15 Αυγούστου η Ιαπωνία συνθηκολόγησε και, λίγες μέρες μετά, οι πρώτες κατοχικές δυνάμεις αποβιβάζονταν στη Γιοκοσούκα. Μαζί τους ήταν δυο δημοσιογράφοι: ο Μπιλ Μακ Γκάφιν της «Chicago Daily News» κι ο Μπάρτσετ της «Daily Express».
Ακολουθώντας το ρεύμα των ημερών, ο πρώτος κατευθύνθηκε -όπως και το σύνολο των δυτικών συναδέλφων του- στο Τόκιο, για να καλύψει ζωντανά την τελετή παράδοσης της Ιαπωνίας πάνω στο θωρηκτό «Μισούρι» (2 Σεπτεμβρίου).
* Την ίδια ακριβώς μέρα, στις 6 το πρωί, ο Μπάρτσετ έφευγε με το τρένο για τη Χιροσίμα. Μαζί του κουβαλούσε τρόφιμα 7 ημερών για τον ίδιο κι ενός μήνα για τον ανταποκριτή του ιαπωνικού ειδησεογραφικού πρακτορείου Ντομέι στη Χιροσίμα, μια ομπρέλα (για ξεκάρφωμα), ένα μικρό λεξικό με τις βασικές ιαπωνικές φράσεις και μια συστατική επιστολή από τα γραφεία του Ντομέι στο Τόκιο.
Ενα πιστόλι, δώρο συναδέλφου του από την «Daily Express» (που επίσης επέλεξε να καλύψει την επίσημη τελετή του Μισούρι), προτίμησε να το καταχωνιάσει στον πάτο του σακιδίου του.
Η εικόνα που μας παραδίδει ο Μπάρτσετ γι' αυτή τη διαδρομή μέσα στη νύχτα είναι μνημειώδης: Αρχικά αναγκάστηκε να στριμωχτεί, όρθιος, σ' ένα από τα τελευταία βαγόνια, παρέα με Γιαπωνέζους φαντάρους που επέστρεφαν, καθώς τα καλά κουπέ είχαν καταληφθεί από αξιωματικούς.
Εχθρικοί, στη αρχή οι φαντάροι, άλλαξαν εντελώς όταν μοιράστηκε μαζί τους τα τσιγάρα του (και, σε ανταπόδοση, κάποια δικά τους αβγά και παστά ψάρια), τους αφηγήθηκε με νοήματα τον τραυματισμό του από ιαπωνικά αεροπλάνα στη Βιρμανία και τους εξήγησε την επαγγελματική ιδιότητά του.
* Εντελώς διαφορετικά ήταν τα πράγματα κατά το δεύτερο μέρος της διαδρομής, σ' ένα βαγόνι γεμάτο αξιωματικούς, «απελπισμένους κι εξευτελισμένους από την ήττα τους, που έπαιζαν με τη λαβή του σπαθιού ή του στιλέτου τους».
Η παρουσία τους επέβαλε μια καταθλιπτική σιγή, καθώς το παραμικρό χαμόγελο «θα μπορούσε να ερμηνευτεί σαν σημάδι ενθουσιασμού για ό,τι συνέβαινε εκείνη την ώρα πάνω στο "Μισούρι"», με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
* Φτάνοντας στη Χιροσίμα, ο Μπάρτσετ αναγκάζεται να βγει από το παράθυρο, καθώς από την πόρτα εισβάλλει ορμητικά ένα πλήθος απεγνωσμένων ανθρώπων, που θέλουν να εγκαταλείψουν το ταχύτερο την πόλη. Θα κρατηθεί μερικές ώρες απ' την αστυνομία του σταθμού, που τον περνά για δραπέτη από κάποιο στρατόπεδο αιχμαλώτων.
* Με το ξημέρωμα, τους δείχνει τη συστατική επιστολή του Ντομέι, βάζει στη ζώνη το πιστόλι του και ξεκινάει, χωρίς δεύτερη κουβέντα, γι' αυτό που υπήρξε κάποτε το κέντρο της πόλης.
«Η ατομική πανούκλα»
Η εικόνα που αντίκρισε είναι συγκλονιστική:
**«Καθώς περπατούσα κατά μήκος αυτών των δρόμων, είχα το συναίσθημα πως είχα μεταφυτευτεί σ' έναν πλανήτη χτυπημένο απ' το θάνατο. Τα πάντα ήταν καταστροφή κι απελπισία. Παχιά γκρίζα σύννεφα βάραιναν πάνω σ' αυτό το τίποτα που κάποτε υπήρξε μια πόλη περισσότερων από 200.000 κατοίκων. Θειούχοι ατμοί ανέβαιναν από σχισμάδες του εδάφους, αναδύοντας μια μυρωδιά οξεία και διαπεραστική. Ελάχιστοι περαστικοί κινούνταν βιαστικά σιωπηλοί στους δρόμους, τα πρόσωπά τους καλυμμένα με άσπρη μάσκα.
»Οι πολυκατοικίες είχαν μετατραπεί σε σκόνη, μια σκόνη γκρίζα και κόκκινη που οι βροχές είχαν σκληρύνει και μετασχηματίσει σε πρανή και αναχώματα.
»Η βόμβα είχε εκραγεί πριν από ένα μήνα, και κανένα ίχνος πράσινου δεν είχε προλάβει να μαλακώσει τούτες τις ζωντανές πληγές» (W. Burchett, «Le Passeport», σ. 162).
* Η συγκλονιστικότερη, ωστόσο, αποκάλυψη του Μπάρτσετ αφορά τα καταστροφικά αποτέλεσματα όχι της ίδιας της ατομικής έκρηξης αλλά της ραδιενέργειας που αυτή εξαπέλυσε στο περιβάλλον.
Δημοσιευμένη στις 5 Σεπτεμβρίου στην «Daily Express», η ιστορική ανταπόκρισή του έφερε τον τίτλο «Η ατομική πανούκλα» και τον υπότιτλο «Προειδοποίηση προς την ανθρωπότητα»:
**«Βρήκα ανθρώπους», διαβάζουμε, «οι οποίοι όταν έπεσε η βόμβα δεν υπέστησαν το παραμικρό τραύμα, αλλά τώρα πεθαίνουν από τ' αλλόκοτα επακόλουθά της.
»Χωρίς εμφανή λόγο, η υγεία τους αρχίζει να κλονίζεται. Χάνουν την όρεξή τους. Τα μαλλιά τους πέφτουν. Γαλαζωπά σημάδια εμφανίζονται στα σώματά τους. Κι ύστερα αρχίζουν να αιμορραγούν από τ' αυτιά, τη μύτη και το στόμα.
»Στην αρχή, μου είπαν οι γιατροί, νομίσαμε ότι αυτά ήταν τα συμπτώματα γενικότερης εξασθένησης. Εκαναν στους ασθενείς ενέσεις βιταμίνης Α. Τα αποτελέσματα ήταν φρικαλέα. Η σάρκα άρχισε να σαπίζει και να ανοίγει στο σημείο που έγινε η τρύπα από τη βελόνα της ένεσης. Και σε κάθε περίπτωση, το θύμα πέθαινε.
»Αυτό είναι ένα από τα συμπτώματα της πρώτης ατομικής βόμβας που έριξε ποτέ άνθρωπος και δεν θέλω να δω άλλα δείγματά της».
**Γραμμένη πάνω στις στάχτες της Χιροσίμα, η ανταπόκριση του Μπάρτσετ είχε μόλις σταλεί στο Λονδίνο (μέσω του πρακτορείου Ντομέι), όταν η πόλη δέχθηκε μιαν απρόσμενη επίσκεψη: ένα λεωφορείο της αμερικανικής αεροπορίας με δύο συνταγματάρχες της υπηρεσίας πληροφοριών κι έντεκα «έγκυρους» δημοσιογράφους, που είχαν έρθει για την πρώτη επίσημα διαπιστευμένη επίσκεψη στη βομβαρδισμένη πόλη. Ανάμεσά τους, φυσικά, βρισκόταν και ο Λόρενς των «Ν. Υ. Times».
Αντεπίθεση και λογοκρισία
Στρατιωτικοί και δημοσιογράφοι δοκίμασαν δυσάρεστη έκπληξη όταν ανακάλυψαν ότι το scoop είχε χαθεί κι ότι η απώλειά του οφειλόταν σ' έναν ανεξέλεγκτο ρεπόρτερ.
**«Οι μεγάλοι δημοσιογράφοι δεν είδαν ούτε το 1/4 απ' όσα είχα δει», σημειώνει χαρακτηριστικά ο Μπάρτσετ. «Μόλις είδαν ότι ένας ανταγωνιστής είχε φτάσει στη Χιροσίμα πριν απ' αυτούς, ζήτησαν να επιστρέψουν στο Τόκιο το νωρίτερο δυνατό, για να στείλουν τα άρθρα τους. Δεν είχαν την παραμικρή επαφή με τον τοπικό πληθυσμό, καθώς μετακινούνταν σε μια συμπαγή ομάδα απολύτως αμερικανική, με τη βοήθεια μονάχα ενός ιάπωνα μεταφραστή. Δεν είδαν παρά τις υλικές καταστροφές» (ό.π., σ. 168).
Και, φυσικά, δεν επισκέφθηκαν το νοσοκομείο της πόλης, παρά τις επισημάνσεις του ίδιου του Μπάρτσετ. Τον οποίο, επιπλέον, οι επικεφαλής αξιωματικοί αρνήθηκαν πεισματικά να πάρουν μαζί με την υπόλοιπη ομάδα ώς το Τόκιο.
* Η αντεπίθεση του στρατιωτικού προπαγανδιστικού μηχανισμού άρχισε σχεδόν αμέσως. Για να κλέψουν τις εντυπώσεις, οι αμερικανικές αρχές έδωσαν την ίδια μέρα στη δημοσιότητα ένα προετοιμασμένο ρεπορτάζ για τις αγριότητες στα ιαπωνικά στρατόπεδα αιχμαλώτων.
* Ακολούθησε η συνέντευξη τύπου του υπαρχηγού του «Σχεδίου Μανχάταν», ταξίαρχου Τόμας Φάρελ, με αποκλειστικό σκοπό την «επιστημονική» διάψευση της ανταπόκρισης του Μπάρτσετ όσον αφορά τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας.
Το ύψος στο οποίο σημειώθηκε η έκρηξη της βόμβας, εξήγησε, απέκλειε κατηγορηματικά κάθε «υπόλειμμα ακτινοβολίας» στη βομβαρδισμένη πόλη.
Οταν ο ίδιος ο Μπάρτσετ -που μόλις είχε φτάσει στο Τόκιο- διαμαρτυρήθηκε, ο ταξίαρχος δεν δίστασε να τον κατακεραυνώσει: «Φοβάμαι ότι έχετε πέσει θύμα της ιαπωνικής προπαγάνδας».
* Τα καθωσπρέπει ΜΜΕ έσπευσαν να συμμορφωθούν με την επίσημη γραμμή. «Δεν υπάρχει ραδιενέργεια στα ερείπια της Χιροσίμα», διακήρυξε λ.χ. ο τίτλος της ανταπόκρισης των «New York Times» (13.9.45) -«ανταπόκρισης» που υπογράφεται από τον Λόρενς και στην οποία οι δηλώσεις του Φάρελ έχουν υποκαταστήσει κάθε ζωντανή περιγραφή.
* Μικρή λεπτομέρεια: όταν έδωσε τη συνέντευξη τύπου, ο ίδιος ο Φάρελ δεν είχε ακόμα επισκεφθεί τη Χιροσίμα. Το έκανε τις επόμενες μέρες -κι αναθεώρησε πλήρως τις απόψεις του, όπως διαπιστώνεται από συνέντευξη που παραχώρησε στην ιαπωνική «Asahi Simbun» (11.9.45). Παρ' όλο που στο μεταξύ είχε περάσει ένα διήμερο, οι «Ν. Υ. Times» απέφυγαν την παραμικρή αναφορά σ' αυτή τη μεταστροφή.
* Τα «μέτρα ασφαλείας» δεν άργησαν, άλλωστε, να σκληρύνουν ασφυκτικά - και μαζί τους η λογοκρισία για το τι πραγματικά συνέβη με τα θύματα της ατομικής βόμβας. Με διαταγή του στρατηγού Μακάρθουρ, η Χιροσίμα κηρύχθηκε απαγορευμένη ζώνη για τους δημοσιογράφους.
**Στην Ουάσιγκτον, ο στρατηγός Γκρόουβς θα διαβεβαιώσει αυτοπροσώπως το Κονγκρέσο ότι η ατομική βόμβα «σε καμία περίπτωση δεν προκάλεσε υπερβολικό πόνο»: «Στην πραγματικότητα», πρόσθεσε, «λένε ότι είναι ένας πολύ ευχάριστος τρόπος θανάτου».
* Στις 19 Σεπτεμβρίου, ένας νέος «Κώδικας Τύπου», επιβεβλημένος από τις αμερικανικές κατοχικές αρχές, απαγόρευσε τη δημοσίευση από τα ιαπωνικά ΜΜΕ κάθε είδησης που «θα μπορούσε να διασαλεύσει την ηρεμία του πληθυσμού».
* Το Μάιο του 1946, ένα τρίωρο ντοκιμαντέρ του Ντάνιελ Μαγκάβερν με σκηνές από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι κατασχέθηκε από τις αμερικανικές αρχές, χαρακτηρίστηκε «άκρως απόρρητο» και κλείστηκε στα συρτάρια. Θα βγει από κει μόλις το 1968, ύστερα από πιέσεις της (χειραφετημένης, πλέον) ιαπωνικής κυβέρνησης και της κοινής γνώμης στις ίδιες τις ΗΠΑ.
* Το 1947, η αμερικανική λογοκρισία θα απαγορεύσει προληπτικά την κυκλοφορία των αναμνήσεων μιας 15χρονης κοπέλας («Η Μασάκο δεν καταρρέει»), των επιζησάντων μελών της Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων της Χιροσίμα και του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του Ναγκάι Τακάσι «Οι καμπάνες του Ναγκασάκι». Θα εκδοθούν μονάχα μετά την κατάργηση του «Κώδικα Τύπου» (1949) - και πάλι με υποχρεωτικές επεμβάσεις των λογοκριτών στο κείμενο.
Χαρακτηριστική υπήρξε, τέλος, η τύχη των πρωταγωνιστών αυτής της δημοσιογραφικής ιστορίας.
* Εναντίον του Μπάρτσετ εκδόθηκε διαταγή απέλασης από την Ιαπωνία. Εκμεταλλευόμενος την έντονη αντίθεση ανάμεσα στο στρατό και το ναυτικό των ΗΠΑ, ο δημοσιογράφος πέτυχε την ανάκλησή της.
* Λιγότερο τυχερός θα είναι μερικά χρόνια αργότερα, όταν επέλεξε να καλύψει τον πόλεμο της Κορέας από την πλευρά του εχθρού: η αυστραλιανή κυβέρνηση του αφαίρεσε το διαβατήριο, υποχρεώνοντάς τον να ζήσει στην εξορία για 17 ολόκληρα χρόνια. Πέθανε το 1983.
* Οσο για τον Ουίλιαμ Λόρενς, που διαβεβαίωσε την ανθρωπότητα ότι η ατομική βόμβα επ' ουδενί δεν έσπειρε θανατηφόρα ακτινοβολία, αυτός... τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για την προσφορά του στην έγκυρη ενημέρωση! πηγη : ιος ελευθεροτυπιας
Υπάρχουν άραγε διακοπές για τα προβλήματα; Υπάρχουν διακοπές για το ασυνείδητο; Άραγε σταματά ο κόσμος τον Αύγουστο; της : Κατερινα Βαλαβανιδη
Αρχές Αυγούστου. Καλοκαίρι. Η Αθήνα βράζει. Βράζει από τη ζέστη, από την κρίση, από την αγωνία για τον Σεπτέμβρη που έρχεται, από τα προσωπικά δράματα του καθενός μας, τα άγχη και τις μελαγχολίες… Υπάρχουν άραγε διακοπές για τα προβλήματα; Υπάρχουν διακοπές για το ασυνείδητο; Μπορεί άραγε ο κόσμος να σταματήσει τον Αύγουστο; Όλοι κάπου το θέλουμε… Να επέλθει μια παύση, μια σιγή, μια στιγμή αγαλλίασης και ηρεμίας. Κάποιοι την αναζητούν, κάποιοι καταφέρνουν έστω και στιγμιαία να την βρουν, και κάποιοι εξακολουθούν να την στερούνται.
Μερικοί κάνουν διακοπές δίπλα σε μια θάλασσα, με το αντηλιακό και το βιβλίο τους και βρίσκονται στην χαύνωση και στην ρέμβη του μεσημεριανού ήλιου… Μερικοί όμως εξακολουθούν να αγωνιούν. Γιατί δεν έχουν λεφτά για διακοπές. Γιατί δεν πήραν άδεια. Γιατί μόλις απολύθηκαν. Γιατί ανησυχούν για το τι τους περιμένει. Γιατί κάποιοι έχουν προβλήματα υγείας και πρέπει να περάσουν το καλοκαίρι τους σε ένα νοσοκομείο. Γιατί κάποιοι είναι ψυχικά ασθενείς και έχουν μείνει μόνοι τους, χωρίς ένα θεραπευτικό πλαίσιο. Γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σε διακοπές (καιρό τώρα).
Σκεφτόμουν ότι καλό θα ήταν να γράψω κάτι αισιόδοξο και καλοκαιρινό… Να μην ρίξω την ψυχολογία κανενός (συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου). Όμως μου είναι δύσκολο. Η πλειοψηφία των ειδήσεων αφορούν την κρίση, τις καταστροφές όλων των ειδών και γενικά δυσοίωνες καταστάσεις. Τα γράμματα των αναγνωστών που λαμβάνω είναι επί το πλείστον γράμματα που αφορούν τον ανθρώπινο πόνο, την κατάθλιψη, την μοναξιά, τις ψυχικές δυσκολίες. Ο κόσμος δεν σταματά. Ούτε το ασυνείδητο μας και οι σκέψεις μας. Τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα είτε το θέλουμε είτε όχι. Ακόμα και αν προσπαθούμε να καθηλωθούμε μπροστά σε μια παραλία, σε μια τηλεόραση, σε έναν υπολογιστή. Πολύ θα ήθελα να έχω ενστερνιστεί μια new age νοοτροπία και να μπορώ να ξεχνώ τα πάντα ακούγοντας τον παφλασμό του κύματος και βλέποντας το ροδοζαχαρένιο χρώμα του ηλιοβασιλέματος…
Παρ όλα αυτά νομίζω ότι πολλές φορές υποτιμούμε την ανθρώπινη επιθυμία και την ανάγκη μας να προστατευθούμε. Ακόμα και με όλα αυτά που προανέφερα, όλοι μας προσπαθούμε να παίξουμε παιχνίδια με τον χρόνο. Να πατήσουμε ένα νοερό pause. Όλοι μας κάνουμε τις νοητικές μας κατασκευές προκειμένου να μπορούμε να βρούμε έναν νοητό η φυσικό τόπο στον οποίο θα βρούμε έστω και για λίγο μια ισορροπία. Οπού θα είμαστε πραγματικά εμείς. Απογυμνωμένοι από όλα αυτά που μας βαραίνουν, που μας παγιδεύουν. Και το συναρπαστικό είναι ότι η ασυνείδητη ανάγκη για επιβίωση, όχι μόνο βιολογική αλλά και ψυχική, μπορεί να είναι τόσο δυνατή που προσπαθεί να διεκδικήσει συνεχώς την ελευθερία και τη ευτυχία.
Εύχομαι σε όλους Καλό Καλοκαίρι. Ραντεβού τέλη Αυγούστου…
Let me step out of my shell I'm wrapped in sheets of milky winter disorder Let me feel the air again, the talk of friends The mind of someone my equal
I want the world to stop...
Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011
ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΝΩΝΙΜΙΑΣ ΣΤΑ BLOGS:ΜΑΘΕΤΕ ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ
Απο το 2007 με τη περιπτωση του Press-gr,οι Ελληνικες Κυβερνησεις του Πασοκ και της Νεας Δημοπρασιας,εχουν φαγωθει να δημιουργησουν νομοθετικο πλαισιο για τη λειτουργια των blogs,μιας και εν μερη παραμενουν το μοναδικο ελευθερο μεσω εκφρασης και κριτικης των πραγματων σε ολα τα επιπεδα.
ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΤΑ BLOGS
1) Δεν μπορουν να ελεγξουν οι εκαστοτε κυβερνωντες και τα αφεντικα τους,τα κειμενα που δημοσιευονται,οπως επισης και τις αποψεις-κριτικες που βγαινουν προς τα εξω,με αποτελεσμα καποια απο αυτα να τους ενοχλουν και να τους τσουζουν ειδικα οταν λενε αληθειες.
2) Αρκετα blogs πηγαινουν παρα πολυ καλα σε επισκεψεις,αφηνοντας πισω τους sites και portals δημοσιογραφικων οργανισμων,εταιρειων κτλ,με αποτελεσμα οταν καποια απο αυτα τα ιστολογια αρχισουν να βαζουν διαφημισεις,κοβουν πακετα απο τη διαφημιστικη πιττα της αγορας του ιντερνετ και ετσι μειωνουν τα εσοδα των κατα τα αλλα μεγαλων sites...που τελικα συγκεντρωνουν λιγοτερες επισκεψεις,μιας και υπαρχει ανακατανομη.
3) Τα blogs αναμενεται να παιξουν βασικο ρολο στις "επαναστασεις" και "εξεγερσεις" των επομενων ετων.
Ηδη το πειραμα με τους Αγανακτισμενους πετυχε στο 100%.
(Αρχικα τις πρωτες μερες μαζευτικαν στο Συνταγμα 10-15.000,επειτα δειλα δειλα 50-60.000,μετα γιναμε 200.000,500.000...και στο τελος μιας και εβλεπαν πως η ολη κινηση ειχε στεφθει με απολυτη επιτυχια,με το φοβο μιας γενικευμενης λαϊκης εξεγερσης την επνιξαν με το γνωστο παρακρατος...)
4) Καποια blogs τολμουν να κανουν ενα βημα παραπανω και να αποκαλυπτουν κατα καιρους αυτα που τα κυριαρχα ΜΜΕ απαγορευεται να παιζουν,οπως για παραδειγμα φετος...κανενα καναλι δεν επαιξε το τι περιεχει η δανειακη συμβαση και το μνημονιο που υπεγραψαν στο ΠΑΣΟΚ...πραγμα το οποιο ειναι εξαιρετικα επικινδυνο για την εκαστοτε εξουσια μας.
ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΝΟΜΙΚΑ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑ BLOGS.
1) Blogs με καταληξη .gr υπαγονται στην Ελληνικη νομοθεσια και αρα μπορει να γινει αμεσα αρση του απορρητου για συκοφαντικη δυσφημιση κτλ
2) Blogs με καταληξη .com υπαγονται στην Αμερικανικη νομοθεσια πχ blogspot.com που ειναι τα blogs που εχει η Google.
Στα blogs με καταληξη .com και ειδικα σε αυτα της Google, αρση του απορρητου ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να γινει για πλημμελήματα,οπως ειναι η εξύβριση,η συκοφαντικη δυσφημιση κτλ.Αρση γινεται μονο για κακουργηματικου περιεχομενου πραξεις,οπως παιδικη πορνογραφια,εμποριο ναρκωτικων κτλ
ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ
Το Νοεμβριο του 2010 ολοκληρωθηκε η συζητηση στο OpenGov αναφορικα με τη δημιουργια νομοθετικου πλαισιου για τα blogs.
Απο τοτε μεχρι σημερα εχουν ακουστει και συνεχιζονται να ακουγονται διαφορων ειδων αρλουμπες οι οποιες ουτε στεκουν πρακτικα ουτε νομικα.
Λενε για παραδειγμα πως οποιος ανοιγει blog θα πρεπει να το δηλωνει καπου,να υπαρχει καποιος νομικος του εκπροσωπος κ.α.Προς το παρον ακρη δεν εχουμε βγαλει.
ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΟ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΑ BLOG
-Με το προσχημα της καταπολεμησης της μαυρης,ανασφαλιστης εργασιας στα blogs.
Καποια blogs με συνεχομενη ροη θεματων,ειτε εχουν διαφημισεις ειτε οχι,φαινεται πως μαλλον απασχολουν καποιους οι οποιοι κανουν βαρδιες,γραφοντας κειμενα και κανοντας posts.
Μαλιστα,συμφωνα με πληροφοριες,για το λογο αυτο,η κυβερνηση σκεφτεται φτιαξει κατι σαν την ΕΣΥΕΑ ,αποκλειστικα και μονο για τους εργαζομενους στα blogs,ωστε και αυτοι να εχουν δικαιωματα σε μισθους,επιδοματα,ασφαλιση κτλ.
-Δηθεν ωστε να καταπολεμησουν διαφορες αντιεξουσιαστικες ομαδες,οι οποιες οργανωνουν τις δρασεις τους μεσα απο τα blogs.Πρωτος ο Καραμανλης ειχε κανει λογο για τους κουκουλοφορους που οργανωνονται μεσα απο τα blogs το Δεκεμβριο του 2008.
-Με το προσχημα της καταπολεμησης των συκοφαντιων και του δικαιωματος οποιος θυγεται να μπορει να κανει μυνηση στον διαχειριστη του εκαστοτε blog.
Εαν πεις πχ πως ο Λοβερδος ειναι μαλακας μιας και εχει γαμησει το χωρο της υγειας,εκεινος ανετα θα μπορει να σου κανει μηνυση για συκοφαντια.
-Με το προσχημα της λογοκλοπης και του copy paste μιας και συμφωνα με το νομο απαγορευεται,εαν δεν παρεις εγγραφη αδεια απο το ΜΜΕ απο το οποιο παιρνεις το κειμενο που θες να δημοσιευσεις
ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ...
-Οποιο νομοθετικο πλαισιο λογοκρισιας και αυτολογοκρισιας πανε να μας περασουν,ακομη και να μας υποχρεωσουν να εχουμε νομικο εκπροσωπο για τα blog μας (πραγμα πρακτικα που δεν μπορει να γινει) ακομη και να μας "ταυτοποιησουν" οπως τα κινητα ...οτι και να κανουν με σκοπο να μας φιμωσουν... 1 ανωνυμο blog θα κλεινει...αλλα 10 θα ανοιγουν,σε ανεξαρτητους servers στο εξωτερικο,σε χωρες που δεν υπαρχει νομοθετικο πλαισιο για τα blogs,oι proxy servers θα παρουν φωτια και στη τελικη ισως αναγκαστουμε καποιοι να γινουμε χακερς για να μπορουμε να εκπεμπουμε ελευθερα,ανεξαρτητα και χωρις νταβατζηδες.
Αποσπασματα της συνεντευξης του Χρονη Μισσιου απο το car&driver
Εμαθα να γραφω
και να διαβαζω
μεσα στη
φυλακη ...
«Να γυρίσουμε στα χωριά μας, να ξαναδεθούμε με τη γη...»
Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στη Καβάλα, από γονείς καπνεργάτες. Έζησε τα πρώτα του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, εργάτες και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά. Η οικογένεια του καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη, όπου Χρόνης δουλεύει σαν μικροπωλητής. Σχολείο πήγε ως τη δευτέρα δημοτικού. Στη κατοχή, ο Ερυθρός Σταυρός στέλνει αποστολές παιδιών σε αγροτικές περιοχές για να τα σώσει από τη πείνα, έτσι βρίσκεται τσοπανόπουλο στα Γιαννιτσά, απ' όπου, με το κοπάδι του, περνάει στους αντάρτες που τον χρησιμοποιούν ως σύνδεσμο. Με την απελευθέρωση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη. Οργανώνεται στο Δημοκρατικό στρατό πόλεων, και στα 17 του το 1947, συλλαμβάνεται, βασανίζεται άγρια, και καταδικάζεται σε θάνατο. Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν. Το 1953 αποφυλακίζεται, παρουσιάζεται στο στρατό και στέλνεται στο Μακρονήσι, αργότερα στον Αη-Στράτη, ώς το 1962 που διαλύθηκε το στρατόπεδο. Από τότε, δουλεύει ως στέλεχος της Ε.Δ.Α. Η δικτατορία του '67 τον βρίσκει μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη. Περνάει στη παρανομία και μαζί με άλλα στελέχη ιδρύουν το Π.Α.Μ. Το Νοέμβριο του 1967 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από το στρατοδικείο σε δεκαοχτώ χρόνια φυλακή. Και πάλι Αβέρωφ, Κέρκυρα, Κορυδαλλός, ως την αμνηστία, τον Αύγουστο του 1973
"..Πιστεύαμε, κάποιοι ρομαντικοί, τότε ότι μπορούσαμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο, κάτι ιδιαίτερο, αλλά όπως έχει πει ο Δαντών: "τα βήματα της ανθρωπότητας είναι οι ταφόπλακες των ρομαντικών". Ήμαστε, θαρρώ, η τελευταία γενιά των Μοϊκανών, των ρομαντικών. Είχαμε έναν μύθο, πιστεύαμε μια ιδεολογία, για αυτή θυσιάζαμε και τη ζωή μας ακόμα. Για μια καλύτερη ανθρωπότητα, για μια ομορφότερη κοινωνία, όλα τα γνωστά. Ε! αποδείχτηκε ότι το όραμα της ιδανικής κοινωνίας που παλεύαμε δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί, διότι η συνείδηση των ανθρώπων, κι όταν λέω συνείδηση εννοώ παιδεία, βαθιά παιδεία, δεν ήταν στο επίπεδο του πολιτισμού που έπρεπε να δημιουργήσει. Έτσι ξανακαβάλησε η εξουσία και με όλα τα προσχήματα, νόμιμα, ή παράνομα εγκαθίδρυσε ένα καινούργιο καθεστώς, χειρότερο από εκείνο που προϋπήρχε. Αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο. Από την Οκτωβριανή επανάσταση, το Βιετναμ, την Κούβα, παντού…"
"…Οι μόνοι από τους επαναστάτες οραματιστές που διέσωσαν την αθωότητα τους είναι εκείνοι που σκοτώθηκαν νωρίς. Από τον Χριστό, τον Γκεβάρα, τον Βελουχιώτη, τον Μπελογιάννη, και τόσους άλλους..."
"..Δεν χάθηκε, δεν υπήρξε ευκαιρία, το '44. Εδώ πάνω έχει ένα ταβερνάκι. Το είχε ένας γέροντας, ο μακαρίτης πια ο Μπάρμπα – Βασίλης. Καθόμαστε μια μέρα και κουβεντιάζαμε. Εγώ αντάρτης, εκείνος στον εθνικό στρατό. Ήταν πολυβολητής. Εκεί που τα πίναμε και τα λέγαμε, αναρωτιόταν τι παραλογισμό ζήσαμε. Γυρνάω και του λέω: "Βασίλη καλά που κράταγες το πολυβόλο σου γερά, γιατί αν είχαμε κερδίσει εμείς θα καταστρέφαμε την Ελλάδα". Έτσι είναι τα πράγματα. Το επίπεδο της καθοδήγησης και του λαού ήταν τέτοιο, που δεν μπορούσε να στηρίξει ένα καινούργιο πολιτισμό, πέρα από το γεγονός ότι οι συνθήκες ήταν τέτοιες, που τι θα γινόμαστε; Μια Βουλγαρία, μια Αλβανία, κάτι τέτοιο…"
"…Μετά τον εμφύλιο η δεξιά κράτησε όλους τους νόμους. Τον 509, το τρίτο ψήφισμα και πίεζε έως εξοντώσεως την αριστερά. Ανεξάρτητη δικαιοσύνη και κολοκύθια στο πάτερο. Άσε τις καταδίκες μου στα στρατοδικεία. Στις εξορίες όμως, μας στέλνανε αφού περνούσαμε -υποτίθεται, διότι δεν μας πήγαιναν ποτέ- από επιτροπές εφετών. Εκεί λοιπόν έγραφαν: "επί εν εισέτι έτος διότι κρίνεται επικίνδυνος δια την δημοσίαν τάξιν". Οι επιτροπές αυτές αποτελούνταν από δικαστές, όχι από στρατοδίκες. Πως στέλνεις ρε μαλάκα έναν άνθρωπο στην εξορία που ούτε καν τον γνωρίζεις; Κάθε χρόνο; Επί δέκα συνεχή χρόνια; Χωρίς να τον έχεις συναντήσει, να τον έχεις συζητήσει ούτε μια φορά;…"
"…Όταν επέστρεψα από ένα ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση, το '64, αφού είχα πάρει με χίλια ζόρια διαβατήριο, με ρώτησε η Ρηνιώ, πως είναι τα πράγματα. Ήμουν απογοητευμένος με αυτά που είχα αντικρίσει και της είπα. "Άσε, αλλά εμείς που ήμαστε Μεσογειακός λαός, θα σενιάρουμε έναν κομουνισμό, άλλο πράγμα." Δεν τα πίστευα, αλλά τι να κάνω, τι να πω; Που να πάω; Το κόμμα και η πάλη μου για τον κομμουνισμό ήταν η ζωή μου η ίδια. Είναι εύκολο να αρνηθείς τη ζωή σου; Σήμερα ας πούμε, μια χαρά παλιοί σύντροφοι, είναι ακόμα στο κόμμα. Πώς να αρνηθούν τη ζωή τους;…"
"…Όταν μετά την δικτατορία αποφυλακίστηκα, δούλευα σε μια επιχείρηση. Κάποιος με ζητούσε επίμονα. Τον κοιτώ, με κοιτά ήταν ένας από τους βασανιστές μου στην ασφάλεια "Τι συμβαίνει; Πως από εδώ." ρωτώ. "Ρε συ Χρόνη να, ..ντρέπομαι κιόλας, αλλά έχω ένα γιο, και δεν έχει δουλειά. Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις;". Πιάσαμε την κουβέντα. Μετά πήγαμε στη "Σμαρώ", ένα ουζερί στην Καισαριανή, τα ήπιαμε και κλαίγαμε και οι δυο. Κοίτα να δεις. Όταν είσαι επαναστάτης και μάλιστα ρομαντικός, για να μπορέσεις να επιβιώσεις μέσα από αυτή τη κρεατομηχανή που σε περνά η εξουσία, πρέπει να φυλάξεις τον πολιτισμό και την αξιοπρέπειά σου σαν το ακριβότερο άρωμα. Να μην πέσεις στο επίπεδό τους. Μόνον αυτό σε σώζει σαν άνθρωπο. Αυτό είναι που σε κάνει άνθρωπο μέσα σε αυτή τη σύγκρουση. Αυτός είναι ο πολιτισμός. Αν βγαίναμε από τα πηγάδια που μας είχαν ρίξει, φορτωμένοι με χειροβομβίδες και μαχαίρια θα ήμαστε μια από τα ίδια…"
"…Στη φυλακή με τους συγκρατούμενους μου λέγαμε, σαν παιχνίδι, τι δουλειά θα κάναμε στο μέλλον. "Χρονάρα εσύ τι θα κάνεις;" ρωτούσαν. "Ενωματάρχης στην ασφάλεια", απαντούσα. Κι αυτοί νόμιζαν ότι έτσι, εγώ θα έπαιρνα την εκδίκησή μου. Αλλά δεν το έλεγα με αυτό το σκοπό. Ήθελα να παρηγορώ τις μανάδες για τα παιδιά τους, που ήταν μέσα. Φανταζόμουνα τι τράβαγε η μάνα μου, που μου έφερνε κάθε μέρα καθαρά ρούχα για να παίρνει τα ματωμένα, ώστε να καταλαβαίνει κάθε πότε με βασανίζουν..."
"…Το θέμα είναι να κερδίσεις τους ανθρώπους. Δεν μπορείς να σώσεις τους ανθρώπους αν δεν θέλουν οι ίδιοι να σωθούν. Εμείς οι κομμουνιστές το κάναμε αυτό. Ντε και καλά να τους σώσουμε. Άμα ο άλλος δεν γουστάρει, δεν νοιώθει ότι πρέπει να σωθεί, πως θα τον υποχρεώσεις…";
"…Ο Αντρέας, ως μέγας δημαγωγός, πήρε όλη τη γκάμα των συνθημάτων της αριστεράς, τα υιοθέτησε, τα απαξίωσε μέσα από την εξουσία του και η αριστερά έψαχνε να βρει την προίκα της. Σαν να μην έφτανε αυτό, μας κληρονόμησε και το σόι του…"
"…Τότε, εμείς οι ρομαντικοί είχαμε μια ιδεολογία, ένα όραμα, ένα όνειρο, είχαμε βέβαια και έναν αντίπαλο απέναντί μας. Το σύστημα ασκούσε τη βία στο σώμα μας. Μας φυλάκιζε, μας βασάνιζε, μας τουφέκιζε. Σήμερα το σύστημα ασκεί τη βία του στον εγκέφαλο. Τους κάνει λοβοτομή. Είναι πολύ δύσκολο σήμερα να διαμορφώσει συνείδηση ο άνθρωπος. Ζει σε έναν ψεύτικο κόσμο, μια ψεύτικη ζωή. Υπάρχει καταναλωτισμός, διαφήμηση, τηλεόραση. Από τις δικές μας γενιές αφαίρεσαν την ποιότητα ζωής. Από τις σημερινές γενιές τους αφαιρούν την ίδια τη ζωή. Ο νέος άνθρωπος τι μέλλον έχει σε αυτή τη χώρα; Ακούει καθημερινά νούμερα, μνημόνια, χρεοκοπίες και τα ρέστα. Είναι δημοκρατία να έχουν συμβεί όλα αυτά τα τραγικά μετά την μεταπολίτευση, να έχει οδηγηθεί η χώρα σε υποδούλωση, σε εθνική υποτέλεια, τόσα σκάνδαλα, μίζες και να μην έχει πάει ένας άνθρωπος φυλακή; Ένας να μην έχει ζητήσει συγνώμη; Ένας ρε! Ποια δικαιοσύνη; Ποια δημοκρατία; Επειδή έφαγε ο Πάγκαλος ένα γιαούρτι στη μούρη θίγουμε τους θεσμούς; Αν υπήρχε μια ευνομούμενη δημοκρατία έπρεπε να παραπεμφθούν για δωσιλογισμό, όσοι άσκησαν εξουσία. Ζούμε μια τραγωδία με ηθοποιούς μαριονέτες. Όσο για το παρελθόν άστο να κοιμάται. Το σύστημα έχει τέτοια δύναμη ώστε σβήνει τα χνάρια της ιστορίας. Είναι τρομακτικό…" "…Ενώ το πολιτικό σύστημα μας έχει φέρει σε αυτό σημείο, μόλις συμβαίνει μια παρεκτροπή, μια προπηλάκιση ενός βουλευτή, αμέσως τίθεται θέμα θεσμών της Δημοκρατίας. Προσωπικά είμαι εναντίον αυτών των μεθόδων, αλλά αν έχεις έναν ολόκληρο λαό αγανακτισμένο κάποιος είναι και παρορμητικός. Αυτό σημαίνει ότι θίγονται οι θεσμοί; Και ποιοι είναι αυτοί; Κάθε τέσσερα χρόνια να πουλάς την ψήφο σου στον υποψήφιο ή στο κόμμα με την προσδοκία να βρεις μια θέση στην κοινωνία, μια εργασία, εσύ ή το παιδί σου; Αυτή είναι η Δημοκρατία; Το δικαίωμα στην εργασία, σε μια αξιοπρεπή ζωή, στην ασφάλεια, στην ευτυχία, το δικαίωμα στο να εξασφαλίσεις το μέλλον των παιδιών σου δεν είναι δημοκρατικό δικαίωμα και είναι το παζάρι που γίνεται κάθε 4 χρόνια; Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται άπαξ και έχει ημερομηνία λήξεως και έχουμε το δικαίωμα να τη χαρούμε να την μοιραστούμε, να δημιουργήσουμε. Ε! το γεγονός ότι το σύστημα μας εμποδίζει τα κάνουμε όλα αυτά και μας οδηγεί στην κατάθλιψη, στην μιζέρια, στην ανεργία, στην ανασφάλεια, με συγχωρείτε αλλά αυτό δεν είναι δημοκρατία…"
"…Για αυτό θεωρώ σημαντικό γεγονός ότι οι άνθρωποι βγήκαν στις πλατείες. Να κοιταχτούν, να ψαχτούν, να συναντήσουν τα όνειρά τους, να αλλάξουν κάποιες κουβέντες, να βγουν από τις μάντρες των κομμάτων. Το αυθόρμητο είναι δημιουργία. Και βέβαια όλοι οι ηγήτορες των κομμάτων αναρωτήθηκαν, πως γίνεται αυτό χωρίς αυτούς, χωρίς καθοδήγηση;…" "…Το σύστημα από χρόνια τώρα, κυριαρχεί τόσο πολύ, ώστε έχει υποχρεώσει τους ανθρώπους να το αναπαράγουν συνεχώς. Και το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι απλώς και μόνον η διεύρυνση των θεσμικών ορίων της ελευθερίας μέσα στην κοινωνία. Το πρόβλημα είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου. Εκεί είναι η δυσκολία διότι οι άνθρωποι έχουν μεταλλαχτεί και είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρούν τον εαυτό τους, την οντότητά τους…"
"…Όταν ακούω για το πόσο πλούσιο κράτος ήμαστε, επειδή ανακαλύψαμε τα πετρέλαια στο Αιγαίο και στο Ιόνιο με πιάνει κατάθλιψη. Θα τα καταστρέψουμε, όλα. Θα γίνουμε μια αποικία των πολυεθνικών του πετρελαίου. Φαντάζεσαι τις πλωτές δεξαμενές άντλησης στο Αιγαίο και τα βαπόρια να πηγαινοέρχονται;…"
"…Ακόμα και οι ακτιβιστές οικολόγοι οι οποίοι αναμφισβήτητα κάνουν μια σοβαρή δουλειά για να διαμορφωθεί μια οικολογική συνείδηση, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο πλανήτης μας έχει δύο περιβάλλοντα. Το φυσικό και το κοινωνικό. Το πρόβλημα είναι ότι το κοινωνικό ασκεί τέτοια καταστροφική πίεση στο φυσικό ώστε για να το προστατεύσουμε πρέπει να κάνουμε ανατροπές στο κοινωνικό. Για αυτό η οικολογία είναι επαναστατική. Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει, ότι το περιβάλλον είναι το σπίτι του..".
"…Η διαφήμιση έχει τρελάνει τους ανθρώπους. Συνέχεια παράγει καινούργια προϊόντα, τα οποία προσπαθεί να πλασάρει. Η διαφήμιση έχει εκπορνεύσει μέχρι και τα πιτσιρίκια. Τα βάζουν εκεί να διαφημίζουν γαριδάκια ή οτιδήποτε με κινήσεις "αρτίστας". Σκουπίδια. Καταναλώνουμε τους πόρους του πλανήτη με τέτοια ταχύτητα και ασυδοσία που δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο. Τα φυσικά αγαθά, το νερό, ο αέρας, ο ήλιος καταστρέφονται. Και τούτοι οι κερατάδες, οι πολιτικοί βγαίνουν με στην τηλεόραση και μας κουνούν και το δάκτυλο…"
"..Ζούμε μια άσχημη εποχή. Εμείς, συγκρουόμασταν, δίναμε μάχη χαρακωμάτων, παλεύαμε. Σήμερα κλέβουν τη ζωή των παιδιών, των ανθρώπων. Σήμερα με ποιόν να παλέψεις; Ούτε αφεντικό δεν έχεις. Πολυεθνική εταιρεία σου λέει. Τέτοιοι είναι οι μηχανισμοί. Ψεύτικο χρήμα, πλαστικό. Γύρω σου δεν υπάρχει μια αξία για να στηριχτείς. Τι είναι αυτό; Κοινωνία; Πολιτισμός;…"
"..Το χίπικο κίνημα ήταν η τελευταία εξέγερση του ανθρώπου. Γιατί ήταν τόσο σημαντικό; Διότι είχε αντιληφθεί ότι τα πανεπιστήμια μετατρέπονταν σε στρατόπεδα τεχνοκρατικής γνώσης που θα παρήγαγαν, όπως παράγουν, ηλιθίους υψηλής τεχνολογίας. Έτσι ξεκίνησε η αμφισβήτηση όλου του συστήματος. Μαζί με τον πόλεμο του Βιετ - ναμ γεννήθηκε μια δυναμική που αμφισβητούσε πλέον τα πάντα. Για να το διαλύσουν έριξαν με τους τόνους τα χημικά ναρκωτικά. Δυστυχώς το σύστημα είναι τόσο ισχυρό που το έκανε μόδα. Εδώ έκανε μόδα και τη φιγούρα του Γκεβάρα, τον χιπισμό θα άφηνε;…"
"…Στην Καβάλα πήγα για τελευταία φορά πριν λίγα χρόνια. Με πονάει πολύ. Δεν έβρισκα το δρόμο του σπιτιού που γεννήθηκα. Την έχουν καταστρέψει. Πολυκατοικίες τέρατα…"
"…Τι να κόψω; Το τσιγάρο; Ογδόντα ενός χρονών άνθρωπος, 68 από αυτά καπνιστής. Πάσχω και από αποφρακτική πνευμονοπάθεια, αλλά αν το κόψω θα είναι σοκ για μένα …"
"…Τι να κάνουμε; Να ξαναφτιάξουμε την πατρίδα μας. Να ξαναεποικίσουμε τη γη μας. Να ξαναστήσουμε τη γεωργία μας. Έχουμε μια χώρα παράδεισο. Παράγουμε τα πάντα και τόσο εκλεκτά. Να γυρίσουμε στα χωριά μας, να ξαναδεθούμε με τη γη. Να πάνε στο διάολο και οι δανειστές και τα χρέη μας. Τι θα κάνουν; Θα μας στείλουν τους πεζοναύτες; Θα υποφέρουμε, αλλά θα υποφέρουμε για μας και ό,τι δημιουργήσουμε θα είναι δικό μας πια…"
Τα διηγήματα της Γεωργίας Σωτηροπούλου για μετανάστες και ντόπιους στην οδό Σωκράτους
«Θα κρεμάσω στο μπαλκόνι αυτού του σπιτιού ένα πανό που θα λέει: λαδώστε αλλιώς χανόμαστε, λαδώστε γιατί αλλιώς θα τραβήξετε όσα τράβηξα εγώ! Έχω τη φιλοδοξία να φαίνεται ακόμα κι απ' την Πλατεία Γκαζιού». Η Γεωργία Σωτηροπούλου προσπάθησε (ακόμα προσπαθεί) να χτίσει ένα σπίτι στο κέντρο της Αθήνας. Επί ενενήντα δυο ημέρες, μέσα στον ήλιο και το καυσαέριο, πήγαινε στο Πολεοδομικό Γραφείο του Δήμου της Αθήνας στην οδό Σωκράτους, κινώντας όλες τις νόμιμες διαδικασίες, αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Εκατόν εξήντα έγγραφα συγκέντρωσε απ' αυτά τα δρομολόγια κι ακόμα περισσότερες εμπειρίες.
«Το σύστημα που έχουμε φτιάξει απαγορεύει τη νομιμότητα. Το δίκιο είναι στατιστικώς αποδιδόμενο. Αν είσαι μειονότητα, αν δεν κάνεις ό,τι κάνουν όλοι οι υπόλοιποι, έχεις άδικο» μας λέει η συνταξιούχος πλέον βιοχημικός, που όλες αυτές τις μάχες με το ελληνικό δημόσιο τις έχει καταγράψει σ' έναν ανέκδοτο μέχρι σήμερα τόμο με τίτλο «Πολεοδομική Οδύσσεια». «Έστειλα ένα αντίτυπο στον πρώην δήμαρχο Αθηναίων. Ο δικηγόρος μου όμως με συμβούλευσε να μην το εκδώσω γιατί πιθανότατα θα στεναχωρούσε πολλούς και πολύ» συνεχίζει και προσθέτει ότι σκοπεύει να το στείλει και στον νυν δήμαρχο της πόλης.
«Έχω μια υποψία ότι ο Δήμος της Αθήνας θα συνεχίσει να με εμπνέει. Μιλάμε για ανεξάντλητα αποθέματα έμπνευσης» αυτοσαρκάζεται η ίδια που για περίπου τριάντα χρόνια υπήρξε διευθύντρια Βιοχημικού Εργαστηρίου στο Νοσοκομείο «Αγία Όλγα». Η ζωή, μετά τη σύνταξη, προσφέρει αρκετό ελεύθερο χρόνο. Η Γεωργία Σωτηροπούλου τον αξιοποίησε στα σεμινάρια του ΕΚΕΒΙ, όπου παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής στο διήγημα με τον συγγραφέα Ανδρέα Μήτσου. Με το πρώτο της βιβλίο «Η Ωραία Ελλάς και άλλες ιστορίες» (Λιβάνης, 2009) προσπάθησε να φέρει στο προσκήνιο όλους αυτούς που η κοινωνία θεωρεί περιθωριακούς, «τα πρεζόνια, τους παλιατζήδες, τους τσιγγάνους και γενικότερα όλους αυτούς τους ενδιαφέροντες ανθρώπους που συνάντησα κοντά στην Πλατεία Αβησσυνίας», ιστορίες που διαδραματίζονται στο Μοναστηράκι, για ανθρώπους και τα «πάρε-δώσε» τους με τις Αρχές, πολεοδομίες, αστυνομίες, δικαστήρια.
Φέτος η συγγραφέας επέστρεψε με δεκατέσσερα νέα διηγήματα, τη δεύτερη συλλογή της «Οδός Σωκράτους» (Επτάλοφος, 2011), μια συνέχεια του πρώτου βιβλίου ουσιαστικά, που φέρει τον τίτλο ενός δρόμου ο οποίος συμβολίζει τη μεταμόρφωση της ελληνικής πρωτεύουσας και εν γένει της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Επίκεντρο των ιστοριών της η κοινή μοίρα ντόπιων και μεταναστών. «Η οδός Σωκράτους είναι το σύμβολο της κατάπτωσης της Ελλάδος των τελευταίων σαράντα ετών. Εκεί σήμερα συγκεντρώνονται πόρνες, νταβατζήδες και οι κάθε είδους διεφθαρμένοι Έλληνες. Υπό μία έννοια υπάρχει μια συμπύκνωση της κοινωνίας μας σήμερα: πορνεία, νταβατζιλίκι, διαφθορά».
Κάποτε εκεί τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Κυκλοφορούσαν δικηγόροι και δικαστές, δημοσιογράφοι (εκεί βρίσκονταν τα γραφεία της «Καθημερινής» της Ελένης Βλάχου) και γιατροί, πολιτικοί, επιστήμονες και άνθρωποι του πνεύματος. «Το κέντρο της Αθήνας έχει καταληφθεί από μετανάστες. Περί αυτού πρόκειται. Σ' αυτήν την εν εξελίξει κατάσταση όμως οι Έλληνες δεν είναι απόντες. Κοροϊδεύουμε εαυτούς, υπάρχει μεγάλη υποκρισία. Η εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων είναι μια διαδικασία που ξεκινά απ' τους ταξιτζήδες που τους κατεβάζουν απ' τον Έβρο μέχρι τους δουλέμπορους συμπολίτες μας που τους εξαθλιώνουν. Η ίδια η ελληνική κοινωνία τους εκμεταλλεύεται. Ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων συμμετέχει σ' αυτό. Οι διεφθαρμένοι Έλληνες, δυστυχώς, δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά τον κανόνα. Εξαίρεση είναι αυτοί που βλέπουν αλλιώς τα πράγματα και το παλεύουν, οι σκεπτόμενοι, αυτοί που ειλικρινά ανησυχούν».
Στις ιστορίες της Σωτηροπούλου οι μετανάστες κερδίζουν τη συμπάθεια και οι ντόπιοι ζωγραφίζονται με τα μελανότερα χρώματα. «Οι μετανάστες στα διηγήματά μου έχουν πολλά κοινά. Κατ' ουσίαν κυνήγησαν ένα χάρτινο όνειρο που κάποιοι Έλληνες τους το πούλησαν κι ύστερα τους εκμεταλλεύτηκαν. Οι διεφθαρμένοι Έλληνες, απ' την άλλη, κινούμενοι σ' ένα περιβάλλον παντελούς έλλειψης ηθικών αρχών χρησιμοποιούν μετανάστες και ντόπιους ως προϊόντα των συναλλαγών τους. Πρόκειται για εφοριακούς, γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς, ανθρώπους των ανώτερων στρωμάτων δηλαδή και κατά κανόνα μορφωμένους, που έχασαν το μέτρο και καταπάτησαν τα πάντα. Αν αυτοί λοιπόν ενήργησαν έτσι γιατί ο φτωχότερος να αποδειχθεί πιο ηθικός; Τι είναι η ηθική στατιστικό μέγεθος ή μήπως είναι ταξικό θέμα;» διερωτάται η ίδια.
Υπενθυμίζουμε στη Γεωργία Σωτηροπούλου ότι υπάρχουν και μετανάστες εκμεταλλευτές των μεταναστών. «Σαφώς, αλλά ποιο παράδειγμα τους δίνουμε; Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, σε πολλούς δήμους της Αττικής, πουλήθηκαν ψήφοι που αγοράστηκαν από μετανάστες για 100 ευρώ. Μου το είπαν οι ίδιοι. Αφού τα πήρατε, τους είπα, μαυρίστε τους κιόλας! Έτσι είναι η εκδίκηση της γυφτιάς. Προφανώς το παράδειγμα που δίνουμε είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει αγοραπωλησία ψήφων. Φταίει, λοιπόν, ο κατά τ' άλλα υπεράνω υποψίας υποψήφιος που εκλέγεται μ' αυτούς τους τρόπους και τον θαυμάζουνε κι από πάνω».
Τα διηγήματά της είναι γραμμένα με ένταση και οικονομία. Η ίδια επανέρχεται συνεχώς στη συζήτησή μας στην ηθική διάσταση των πραγμάτων, κάτι που περνάει και στο βιβλίο. Ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα στην κατάσταση που ζούμε; «Οι ιστορίες μου είναι όλες αληθινές αλλά δεν έχουν αληθινό τέλος. Έχω αποδώσει, μέσω της μυθοπλασίας, δικαιοσύνη όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Αυτό είναι το πλεονέκτημα της γραφής. Στην πραγματικότητα κανένας ήρωάς μου δε βρήκε δικαίωση» μας λέει η συγγραφέας για τους υπαρκτά πρόσωπα του βιβλίου, τα περισσότερα απ' τα οποία δε μιλάνε ελληνικά «γι' αυτό ανέλαβα να καταγράψω τις ιστορίες τους».
Θαυμάζει τον Ντοστογιέφκσι που τις κληροδότησε την αμφιβολία και την κεντρίζει ο Ρασκόλνικοφ απ' το «Έγκλημα και τιμωρία». «Ποιός δικαιούται να είναι ο τιμωρός για τον άλλο σ' αυτό που ζούμε;» μας ρωτάει «ειλικρινά δεν ξέρω». Σήμερα η ίδια μένει στη Ραφήνα. Επισκέπτεται όμως συχνά το κέντρο της πόλης. Πρόσφατα μέτρησε σαράντα δυο πόρνες στην οδό Αριστοτέλους έξω απ' το Υπουργείο Υγείας στην Ομόνοια μέρα μεσημέρι. «Αναρωτιέμαι οι υπουργοί πώς μπαίνουν εκεί μέσα, υπογείως ή με ελικόπτερο;». Την ρωτάμε αν φοβάται να κινηθεί στο κέντρο. «Πηγαίνω στην περιοχή όπως πήγαινα, δε φοβάμαι καθόλου. Δεν θα εκδιώξω τον ίδιο μου τον εαυτό απ' την πόλη μου. Αν είναι να συμβεί το μοιραίο, ας συμβεί».
Συνεδρίασε τελικά χθες το περιφερειακό συμβούλιο με κορυφαίο θέμα το ΓΝ-ΚΥ Νάξου.Πολλά έγιναν και πριν την συνεδρίαση και κατά την διάρκεια αυτής.Η αγανάκτιση των πολιτών για την συνεχόμενη υποβάθμιση της υγείας ήταν έντονη.Οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας ξέρουν πολύ καλά που οδεύει η κατάσταση .Η ιδιωτικοποίηση της υγείας άρχισε στη Νάξο, και πολύ δυναμικά μάλιστα παρά τις διαβεβαιώσεις των αρμοδίων κρατικών φορέων .Τόσα πολλά ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα ,τόσοι πολλοί ιδιώτες γιατροί,τόσα πολλά ιδιωτικά μαγαζιά και παραμάγαζα που ασχολούνται με το ευαίσθητο θέμα της ανθρώπινης υγείας σε μία τόσο μικρή κοινωνία λέει πολλά.....Από την άλλη μεριά, ένα Κέντρο υγείας που κάποιοι το βάπτισαν (νοσοκομείο) σε μια μέρα με μια ταμπέλα για προεκλογικούς λόγους και αργότερα χτίζοντας καινούργια κτήρια επεκτείνοντας το, έδωσαν την αίσθηση-ψευδαίσθηση και την ελπίδα στον κόσμο ότι το αναβαθμίζουν.Δυστυχώς όμως όλες οι προσδοκίες έπεσαν στο κενό και οι αιτίες πολλές ..... από, μέσα και απ΄έξω ....Η απαξίωση της δημόσιας υγείας είναι πολύ καλά μεθοδευμένη ώστε η κοινή γνώμη να στραφεί εναντίον,(ας τα πάρουν οι ιδιώτες μήπως δούμε καλύτερη περίθαλψη !)ακούς από τον κόσμο.Ναι μόνο που δεν ξέρει ο κόσμος οτι το αποτέλεσμα θα είναι ένα:όποιος έχει λεφτά θα έχει την ανάλογη περίθαλψη οι υπόλοιποι τί?Τί θα γίνετε με αυτούς που δεν έχουν?Στο ερώτημα αυτό θα δωθεί σύντομα απάντηση όταν τον χειμώνα που έρχεται θα έχουν ξεκαθαρίσει τα πάντα στον χώρο της υγείας (νομοσχέδια,συγχωνεύσεις κλπ).Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε τί πρόκειται να συμβεί είτε συνειδητά είτε (υποσυνειδητά...)Το ερώτημα που έχω εγώ είναι ένα: θα τους αφήσουμε;! Η ανθρώπινη ζωή είναι πιο πάνω από κάθε αγαθό ,δεν τιμολογείται δεν αγοράζεται .Θέλω να πιστεύω ότι τελικά ο κόσμος θα υψώσει μαζικά ,δυναμικά την φωνή του και το ανάστημά του για δωρεάν ισότιμη υγεία για ΟΛΟΥΣ . Τέλος θέλω να δώσω έμφαση στό ερώτημα κρίσεως, πού έθεσε ένας πολίτης κατ'επανάλληψη στούς αρμόδιους κρατικούς φορείς τού περιφερειακού :Φοβάστε κύριοι?ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ..........
