Αναρχικοί εναντίον Ισλαμιστών: Η επανάσταση για την οποία δεν μιλά κανείς

Η Μέση Ανατολή της εποχής μας, είναι, ίσως, η τελευταία περιοχή του πλανήτη, στην οποία η κυρίαρχη δυτική ιδεολογία, θα αναζητούσε ποτέ τη ριζοσπαστική πολιτική σκέψη, πόσο μάλλον, να την δει να μεταφράζεται και σε δράση.

Η εικόνα που έχουμε για την περιοχή, συντίθεται από δικτατορίες, στρατιωτικά πραξικοπήματα και θεοκρατίες. Χτισμένη πάνω στα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αποτελείται από κούφια κράτη όπως το Αφγανιστάν και -όλο και περισσότερο- κράτη όπως το Πακιστάν, όπου οτιδήποτε έξω από την πρωτεύουσα, μοιάζει με το Mad Max. Αλλά δεν βρίσκεστε στα κατεστημένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αυτή τη στιγμή, σωστά;

Κατά μήκος των συνόρων της Συρίας, με την Τουρκία και το Βόρειο Ιράκ, βρίσκεται μια -κυρίως- κουρδική περιοχή, με πληθυσμό 4.600.000, στην οποία λαμβάνει χώρα ένα μεγάλο κοινωνικό πείραμα. Συμβαίνει κυριολεκτικά μέσα σε διασταυρούμενα πυρά μεταξύ της δικτατορίας της Συρίας, της μαζικής παραφροσύνης των ισλαμιστών του ISIS και την διαχρονική εχθρότητα της Τουρκίας, προς την ιδέα της κουρδικής αυτονομίας, ενώ κάπου στο βάθος αχνοφαίνονται το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ. Το Κόμμα της Δημοκρατικής Ενότητας (PYD) και το Εθνικό Συμβούλιο των Κούρδων (ΧΕΝ), ίδρυσαν στην περιοχή της Rojava, μια κοινωνία που αναμιγνύει δημιουργικά τον άγριο φιλελευθερισμό (τα όπλα είναι παντού και δεν υπάρχουν φόροι - κανένας) με την αναρχική σκέψη του Occupy και μια υγιή δόση φεμινισμού. Στα καντόνια της Rojava, υπάρχει μια μικρή κεντρική κυβέρνηση, η οποία λειτουργεί με απόλυτη ποσόστωση του 40% των αντιπροσώπων να είναι υπέρ των γυναικών, όμως το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς, γίνεται σε τοπικό επίπεδο, ημέρα την ημέρα, δρόμο το δρόμο και από χωριό σε χωριό.

Ο επικεφαλής αρχιτέκτονας της ιδέας της Δημοκρατικής συνομοσπονδίας, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, εξηγεί ότι «Οικολογία και φεμινισμός είναι κεντρικοί πυλώνες» του συστήματος και αιχμές του δόρατος, κάτι που στη Δυτική σκέψη συναντάται μόνο στο περιθώριο της πολιτικής. Στη Rojava, οι άνδρες που κακοποιούν τις γυναίκες τους, αντιμετωπίζουν καθολικό εξοστρακισμό από την κοινότητα και  η ζωή τους καθίσταται αδύνατη σε ένα περιβάλλον το οποίο διακρίνεται ιδιαίτερα για την κοινωνικότητα του και την αλληλοσύνδεση μεταξύ των μελών του. Αντί για την ύπαρξη αστυνομικής δύναμης και φυλακών, λειτουργούν «επιτροπές ειρήνης» σε κάθε δήμο. Δουλειά τους είναι να εκτονώνουν τους κύκλους των ενδο-οικογενειακών δολοφονιών αντεκδίκησης, επιδιώκοντας συναινετικές συμφωνίες μεταξύ των αντίδικων πλευρών - και λειτουργεί. 

Το μόνο μέρος του πειράματος της Rojava που έχει ελκύσει τη διεθνή προσοχή είναι οι παραστρατιωτικές μονάδες του YPJ, που αποτελούνται αποκλειστικά από γυναίκες. Έχουν αγωνιστεί και κερδίσει, μάχες τόσο κατά ISIS, όσο και κατά του συριακού στρατού. Το NBC, ο Guardian, ακόμη και το Marie Claire, έχουν καλύψει όλα τα κατορθώματα του YPJ, χωρίς να αναφερθούν ούτε καν επιγραμματικά στην ιδεολογία, που βρίσκεται πίσω από αυτά τα κατορθώματα. Ήταν οι κοπέλες του YPJ, μαζί με τους άνδρες συναδέλφους τους, του YPG, που διέσωσαν τις χιλιάδες των Yazidis, που παρέμεναν εγκλωβισμένοι και περικυκλωμένοι από τους ισλαμιστές του ISIS, στο όρος Sinjar, στο βόρειο Ιράκ. Η κοινότητα των Γιεζίντι είχε την ατυχία να βρίσκεται σχεδόν εξ ολοκλήρου μέσα στις περιοχές που ελέγχει το ISIS. Αποτελούσε, δε, για αυτούς τους ισλαμιστές, μια μισητή μειοψηφία, μέσα στον ισλαμικό κόσμο εδώ και χίλια χρόνια, η οποία κατηγορείται για «λατρεία του διαβόλου». Την ώρα που οι ΗΠΑ έριχναν προμήθειες από αέρος στους εγκλωβισμένους, ήταν οι ομάδες των Σύριων πολεμιστών, που έσπαγαν τις γραμμές του ISIS και έσωζαν δεκάδες χιλιάδες ζωές.

Ακόμη, υπερασπίστηκαν με επιτυχία την πόλη του Kobani, όταν το ISIS ξεκίνησε ολομέτωπη επίθεση κατά της μικρής πόλης των σαράντα πέντε χιλιάδων κατοίκων, χρησιμοποιώντας τανκς, πυραύλους, ακόμη και μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Παρά τις σοβαρές απώλειες, η πόλη παραμένει ελεύθερη, αν και τα γύρω χωριά εξακολουθούν να αμφισβητούνται.

Η YPJ / G και το Κίνημα Δημοκρατικής Κοινωνίας δεν είναι φυσικά τέλειοι σε όλα: έχουν κατηγορηθεί για τη χρήση παιδιών-στρατιωτών (κορίτσια από την ηλικία των δώδεκα χρησιμοποιούνται ως μάγειρες και καθαριστές για τις YPJ και υποβάλλονται σε κάποια βασική εκπαίδευση μάχης, αν και δεν ρίχνονται στη μάχη) και είναι για πάντα στιγματισμένοι από την ένωσή τους με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ), το οποίο, υπό την ηγεσία του Αμπντουλάχ Οτσαλάν χαρακτηρίστηκε τρομοκρατική οργάνωση από τα περισσότερα κράτη ανά τον κόσμο. Το πρώην μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα έχει ακόμη κατηγορηθεί για σκοτεινές διασυνδέσεις με το εμπόριο ναρκωτικών και τις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες.

Ωστόσο, παρ 'όλα τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν, οι άνθρωποι της Rojava αποτελούν, αυτή τη στιγμή, το μόνο κίνημα μεγάλης κλίμακας σε ολόκληρο τον πλανήτη, το οποίο εφαρμόζει πραγματικά μια εναλλακτική πρόταση απέναντι στο κράτος και τον καπιταλισμό.

Όπως οι ισπανικές αναρχικές ομοσπονδίες και οι Ζαπατίστας του Μεξικού πριν από αυτούς, οι άνθρωποι της Rojava έχουν επιλέξει να κάνει το αδύνατο: να δημιουργήσουν μια νέα κοινωνία, τη στιγμή μάλιστα που αγωνίζονται σαν μία από τις μικρότερες δυνάμεις σε αυτό τον περιφερειακό πόλεμο, ισορροπώντας πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν θα μπορέσουν να το φτάσουν μακριά.

Μετάφραση-επιμέλεια: Ματθαίος Τσιμιτάκης

ΠΗΓΗ : https://left.gr/news/anarhikoi-enantion-islamiston-i-epanastasi-gia-tin-opoia-den-mila-kaneis#sthash.JJvAw8Ry.dpuf

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ROJAVA

                 

Αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας και που συνοπτικά αποκαλείται »η επανάσταση της Rojava (Ροζαβά: δυτικό Κουρδιστάν που βρίσκεται στην Βόρεια Συρία)’’, έχει ιδιαίτερη σημασία για όσους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θεωρούν τον εαυτό τους μέλος του παγκόσμιου κινήματος κοινωνικής χειραφέτησης και αυτονομίας, θέτει ζητήματα και εφαρμόζει πολιτικές κρίσιμης σημασίας.

Αυτό που συμβαίνει τώρα στη Ροζαβά είναι ένα εγχείρημα οικουμενικής σπουδαιότητας που συνδιαλέγεται με την ιστορία στον παρόντα χρόνο, η τεράστια σημασία του οποίου θα γίνεται περισσότερο αντιληπτή όσο περισσότερο γίνεται κατανοητό τι ακριβώς έχει μπει σε εφαρμογή εκεί.
Από την άλλη βέβαια, κάνει πιο αμείλικτο το ερώτημα γιατί μεγάλο μέρος της αριστεράς και όχι μόνο, υποτιμά (ηθελημένα ίσως;) το απελευθερωτικό αφήγημα που διεξάγεται στη βόρεια Συρία;
Οι λόγοι ίσως γίνουν κατανοητοί παρουσιάζοντας κάποια από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου προτάγματος. Μερικά από αυτά είναι η αποκήρυξη του μαρξισμού-λενινισμού, ο Δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός, η έμφαση στην κοινωνική και όχι στην »εθνική» απελευθέρωση, η συμμετοχή και η βαρύτητα του ρόλου των γυναικών.
Οι πολίτες ,γυναίκες και άντρες, της Ροζαβά προτίμησαν να δώσουν έμφαση στην κοινωνική χειραφέτηση και αυτονομία αντί της εθνικής ολοκλήρωσης και με αυτόν τον τρόπο πέτυχαν δύο πολύ σημαντικά πράγματα: το ένα είναι ότι έτσι έθεσαν σε άμεση εφαρμογή την κοινωνική αλλαγή και δεν ανέβαλαν την πραγματοποίησή της μέχρι την »απελευθέρωση» και το άλλο είναι ότι απέφυγαν να αυτοπαγιδευτούν στον λαβύρινθο των διεθνών κρατικών συμμαχιών και λυκοφιλιών.
Προτίμησαν την »λύση χωρίς κράτος», όπως την αποκαλούν, γιατί, όπως επίσης επισημαίνουν, »το κράτος είναι το πρόβλημα, όχι η λύση». Έχουν αρχίσει ήδη να φαίνονται οι διαφορές τους σε σχέση με σύγχρονα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.

Έτσι έθεσαν σε άμεση εφαρμογή τον Δημοκρατικό συνομοσπονδισμό, ο οποίος δεν είναι πολύ διαφορετικός από αυτό που ο Μπούκτσιν αποκάλεσε »ελευθεριακό δημοτισμό». Η κοινωνική ζωή είναι η ζωή της κοινότητας, οι αποφάσεις λαμβάνονται από τις συνελεύσεις των κατοίκων στις οποίες συμμετέχουν ισότιμα γυναίκες και άνδρες, η οικονομική ζωή είναι οργανωμένη σε συνεταιρισμούς και οι τιμές καθορίζονται από επιτροπές των κοινοτήτων. Δεν υπάρχει οργανωμένος στρατός, ως ξεχωριστό και αυτονομημένο από την κοινωνία υποσύνολο, ούτε πολιτικές και θρησκευτικές φατρίες που αναλαμβάνουν το ρόλο της άμυνας, στην πραγματικότητα όμως εξουσιάζουν την κοινωνία, υπάρχουν οργανωμένες πολιτοφυλακές, αντρικές (YPG) και γυναικείες (YPJ).
Ένα ακόμη πολύ σημαντικό επίτευγμα της επανάστασης που λαμβάνει χώρα στη Ροζαβά είναι η απελευθέρωση των γυναικών από κάθε είδους δεσμά που μέχρι τότε τις είχαν αλυσοδεμένες. Το γεγονός λαμβάνει ακόμη μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστούμε την περιοχή που συμβαίνει αυτό!
Δεν υπάρχει ελεύθερη κοινωνία όταν το μισό του πληθυσμού είναι υπόδουλο, λένε στη Ροζαβά. Έτσι οι γυναίκες στην περιοχή έχουν κατακτήσει ελευθερίες που ούτε στην, από καιρό κοσμική, δύση δεν απολαμβάνουν. Κάθε κοινότητα έχει δύο συνπροέδρους, ουσιαστικά εντολοδόχους των αποφάσεων της κοινότητας, έναν άνδρα και μία γυναίκα. Η συμμετοχή των γυναικών στα πολιτικά όργανα είναι θεσμοθετημένη στο τουλάχιστον 40 τοις εκατό, ενώ οι γυναικείες πολιτοφυλακές έχουν δική τους, αυτόνομη διοίκηση και στρατώνες προκειμένου να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους.
Ένα ακόμη πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό είναι η ανυπαρξία διαχωρισμών και αποκλεισμών από την πολιτική ζωή της κοινότητας στη βάση θρησκευτικών και εθνικών διαφορών, όλοι οι κάτοικοι των καντονιών θεωρούνται και είναι πολίτες με θεσμοθετημένη συμμετοχή στα πολιτικά όργανα.
Τέλος, η σημασία που δίνουν στην ελευθεριακή παιδεία για τη δημιουργία της αυριανής ελεύθερης κοινωνίας αποδεικνύει τη σοβαρότητα του εγχειρήματος αφού μια ελεύθερη κοινωνία βασίζεται κυρίως στην παιδεία της ελευθερίας.

Τα σημαντικότερα στοιχεία των επαναστάσεων που προηγήθηκαν είναι παρόντα εδώ: η συνέλευση πολιτών πάνω στην οποία προσπαθεί να οργανωθεί η δημιουργία μιας ελεύθερης κοινωνίας, η αμφισβήτηση του Κράτους, η άρνηση του καπιταλισμού, η σημασία της παιδείας, η οικολογική συνείδηση, ο φεμινισμός.

Συμπερασματικά, αυτό που διαδραματίζεται τώρα στη Ροζαβά είναι μια επανάσταση σε εξέλιξη, τεράστιας σημασίας όχι μόνο για την περιοχή αλλά για το παγκόσμιο ελευθεριακό κίνημα. Παρόμοια κατάσταση έχουμε να δούμε από την Ισπανία του 1936. Θεωρούμε χρέος κάθε ελεύθερου ανθρώπου την στήριξή της με όποιο μέσο μπορεί ο καθένας!!!

πηγη:http://oulaloum.espiv.net/?p=4840

Καμπάνια αλληλεγγύης σε Κομπάνι-Ροζάβα

                 

Θάνιας Βέζου

Ντίνα Ρέππα

Εδώ και δυο μήνες τα εκπαιδευτικά σωματεία πήραν την πρωτοβουλία για μια μεγάλη καμπάνια αλληλεγγύης για τη Ροζάβα και το Κομπάνι. Εκατοντάδες σχολεία συγκέντρωσαν κουβέρτες, παλτά, μπότες, χειμωνιάτικα ρούχα, σερβιέτες, πάνες, εσώρουχα, σαπούνια και γάλα βρεφικό και παιδικό, μάζεψαν τα αναγκαία εφόδια για τους προσφυγικούς καταυλισμούς του Σουρούτς και της Ροζάβα, σε συνεργασία με το σωματείο εκπαιδευτικών της Τουρκίας Εγκιτίμ Σεν.

Την ίδια στιγμή, ο αγώνας του λαού εκεί συζητήθηκε σε εκατοντάδες σχολικές τάξεις, το μήνυμα της ηρωικής αντίστασης πλημμύρισε δεκάδες αίθουσες, ενώ πολλοί γονείς μέσω αυτής της καμπάνιας ευαισθητοποιήθηκαν. Η ανταπόκριση των εκπαιδευτικών, των γονιών και των παιδιών ήταν συγκινητική. Αυτές τις μέρες εκατοντάδες κούτες με το υλικό αυτό φεύγει από το λιμάνι του Πειραιά και μέσω της Μυτιλήνης προωθείται στην Τουρκία κι από εκεί στους προσφυγικούς καταυλισμούς.

Την ίδια στιγμή εφταμελής αντιπροσωπεία εκπαιδευτικών, αποτελούμενη από τους εκπαιδευτικούς Θάνια Βέζου (σύλλογος Πρωτοβάθμιας Λέσβου), Βαγγελιώ Δινοπούλου και Γιάννης Μαρούτας (σύλλογος Πρωτοβάθμιας Λιοσίων-Ζεφυριού-Φυλής), Ακρίτας Καλούσης (σύλλογος Πρωτοβάθμιας Νίκαιας), Ντίνα Ρέππα (σύλλογος Πρωτοβάθμιας «Αριστοτέλης»), Παύλος Αντωνόπουλος (Ε΄ ΕΛΜΕ Αθήνας), Ηλίας Σμήλιος (ΔΣ ΔΟΕ), μεταβαίνει στις περιοχές αυτές για να εκφράσει έμπρακτα την αλληλεγγύη των εκπαιδευτικών και των εργαζόμενων της χώρα μας στους πρόσφυγες και τους μαχητές του Κομπάνι.

Τα εκπαιδευτικά σωματεία πήραν αυτή την πρωτοβουλία γιατί όφειλαν να μη σιωπήσουν αλλά αντίθετα να δράσουν μαχητικά και αλληλέγγυα στον αγώνα των Κούρδων των Ροζάβα-Κομπάνι για γη και ελευθερία. Τους τελευταίους μήνες γίναμε θεατές, ενός από τα πιο αδίστακτα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Την επέλαση του στρατού των ισλαμοφασιστών των ΙΣΙΣ και την πολύμηνη πολιορκία της περιοχής της Ροζάβα. Είδαμε τη γενοκτονία του πληθυσμού των Γιεζιντί, στο όρος Σινζάρ, είδαμε κούρδες γυναίκες και παιδιά, να πωλούνται στα σκλαβοπάζαρα, άντρες να εκτελούνται με τον πιο φρικτό τρόπο.

Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Ανατολή γέμισαν τις οθόνες μας ακρωτηριασμένα παιδιά, χιλιάδες νεκρούς, φτώχεια και εξαθλίωση. Η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και η λυκοσυμμαχία τους ξερίζωσαν εκατομμύρια ανθρώπους, τους «έπνιξαν» στα φαρμακονήσια και τις Λαμπεντούσες, αφού πρώτα τους βομβάρδισαν και τους ρήμαξαν. Αλλά δεν είναι μόνο οι εικόνες που σοκάρουν. Δεν είναι μόνο η τραγωδία χιλιάδων ανθρώπων που μας οδήγησε να πάρουμε την πρωτοβουλία αλληλεγγύης για τη Ροζάβα και το Κομπάνι, είναι η ελπίδα που μας γέμισε το παράδειγμα της Ροζάβα.

Αυτό που κόβει την ανάσα είναι η ηρωική αντίσταση των κούρδων μαχητών και μαχητριών, που με λιανοντούφεκα στα χέρια συνέτριψαν το στρατό των βαρβάρων του ΙΣΙΣ. Γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας πήραν στα χέρια τους τη ζωή τους και πάλεψαν για το δικαίωμά τους στον αυτοπροσδιορισμό, τη γλώσσα, την κουλτούρα και την εκπαίδευση. Παρακολουθώντας αυτή την πραγματικότητα, δεν θα μπορούσε η μαχόμενη εκπαίδευση στην Ελλάδα να σιωπήσει. Δεν θα μπορούσε να μη δείξει την αλληλεγγύη της, όπως έχει ξανακάνει στο παρελθόν, όταν ξεκίνησε μεγάλη καμπάνια αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη και τη Γάζα, με μαθήματα στα σχολεία ώστε όλοι να μάθουν για τον ηρωικό αγώνα των Παλαιστινίων, με την καμπάνια για «Ένα σχολείο για τη Γάζα» και πρόσφατα με την καμπάνια «Ένα τετράδιο για τη Γάζα».

Γιατί ο αγώνας στο Κομπάνι υπερασπίζεται σε ανώτερο επίπεδο τις αξίες των μαχόμενων εκπαιδευτικών. Η διεθνιστική αλληλεγγύη από αγωνιστές ενός κινήματος με πλούσια δράση, που υπερασπίζεται τους εργαζόμενους, την ελευθερία, τη δημοκρατία, το δικαίωμα του παιδιού από κάθε φυλή, έθνος και θρησκεία στο σχολείο, ενάντια σε κάθε φανατισμό, ρατσισμό, εθνικισμό, δεν θα μπορούσε να μην αναπτυχθεί για την περίπτωση της Ροζάβα. Δεν θα μπορούσε να μη στηρίξει τον αγώνα των Κούρδων στην περιοχή. Δεν θα μπορούσε να μην πάρει παράδειγμα από τη μαχητικότητα των γυναικών εκεί.

Η καμπάνια αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και στους μαχητές της Ροζάβα-Κομπάνι δεν σταματά εδώ. Άλλωστε, η μαχόμενη εκπαίδευση γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει προσφυγιά. Τα μάτια χιλιάδων παιδιών που βρίσκονται στα ελληνικά σχολεία δεν επιτρέπει σε κανέναν να σιωπήσει. Κυρίως όμως η αισιοδοξία και η ελπίδα που μας στέλνει η μαχητική αντίσταση ενός λαού μάς οδηγεί να συνεχίσουμε. Ο στόχος είναι η πιο πλατιά ενημέρωση των εργαζομένων και του λαού για τον αγώνα στο Κομπάνι, η πολιτική υποστήριξη του λαού εκεί, τα αντιπολεμικά μαθήματα στα σχολεία μας, η συνέχιση της συγκέντρωσης των αναγκαίων υλικών. Ήδη τα εκπαιδευτικά σωματεία έχουν εκδώσει αφίσα προβολής της καμπάνιας, ενώ το επόμενο διάστημα ξεκινά καμπάνια για την οικονομική στήριξη ενός σχολείου στο Κομπάνι.

ΠΗΓΗ:PRIN.GR