Ενώ γράφεται το κείμενο συμβαίνουν ταυτόχρονα τα εξής δύο πράγματα: Πρώτον, ανακοινώθηκε πως το live της Kate Bush στο Εventim Apollo θα μαγνητοσκοπηθεί στις 16 & 17 Σεπτεμβρίου και λογικά θ’ακολουθήσει το DVD κάποια στιγμή, σύντομα. Δεύτερον, ο καιρός αυτή τη στιγμή έξω από το παράθυρο της κουζίνας μου είναι θαυμάσιος και με καλεί να κλείσω την οθόνη και να πάω μια βόλτα. Mου δίνω 10 λεπτά αυτόματης γραφής για να ολοκληρώσω κάτι που αποφεύγω να σκέφτομαι εδώ και μία εβδομάδα.
Aπό τις 26 Αυγούστου μέχρι σήμερα έχουν γραφτεί και θα συνεχίζουν να γράφονται περίφημες, λεπτομερέστατες και διθυραμβικές κριτικές για τις sold out εμφανίσεις της Kate Bush στο Λονδίνο. Υπήρξε τεράστια αναμονή για τα δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας, ήδη σε κάποιες λίστες φιγουράρει ως το σημαντικότερο comeback στην ιστορία της μουσικήςκαι φυσικά υπάρχει μεγάλη συγκίνηση απ’όσους την είδαν και θα συνεχίζουν να τη βλέπουν μέχρι την πρώτη μέρα του Οκτωβρίου. Προς το παρόν , έχουν χυθεί άπειρα δάκρυα στο πάτωμα του Apollo, έχουν σηκωθεί όρθιες εκατομμύρια τρίχες κι έχουν προκύψει ταξίδια –αστραπή των απανταχού fans από διάφορα απίθανα μέρη του κόσμου μόνο για να την ακούσουν. Για να μη μιλήσω για όσους εχουν κατασκηνώσει έξω από το θέατρο με την ελπίδα να περάσουν μέσα. Νομίζω πως το Λονδινο απέκτησε ένα ακόμα στοιχειωμένο κτίριο. Ένας ομαδικός παροξυσμός σε μια εποχή που το μοναδικό φάντασμα που αιωρείται για κάποιους είναι η χαμένη τιμή και αίγλη της μουσικής. Λες κι αυτό είναι το θέμα.
Aλλά στην περίπτωση της Kate Bush το ζητούμενο δεν είναι η μουσική όπως την ξέρουμε τωρα ή τη γνωριζαμε μέχρι και τα μέσα του ‘90 . Και σίγουρα η μουσική δεν είναι το αποκούμπι της. Κάποτε την είχαν ρωτήσει ποιος είναι ο πιο αγαπημένος της τραγουδιστής. Η απάντηση της ήταν: «Έχω δύο αγαπημένους τραγουδιστές. Ο πρώτος είναι το κοτσύφι και ο δεύτερος η τσίχλα...» Έλεγε αληθεια. Ηχογράφησε τραγούδια μαζί τους και κράτησε το ρόλο των backing vocals για τον εαυτό της. Μικρή λεπτομέρεια: κάποιος θα σκεφτεί και ποια η σχέση των δυο πτηνών με το live. Μεγάλη λεπτομέρεια: εδώ και πάρα πολλά χρόνια η Bush ζει κάπου μακριά εκτός της Βαβέλ που ονομάζεται Λονδίνο. Κατοικεί μεταξύ ουρανού και θάλασσας. Και είναι αυτή ακριβώς η σχέση της με τη μουσική. Αξιοποιεί σε μελωδίες τον ήχο του χώρου της. Η περίφραξη κρατάει έξω το πλήθος, αλλά φιλοξενεί πουλιά, ψάρια, αέρα , νερό, ήλιο, σύννεφα και προστατεύει το σπίτι της στην άκρη του γκρεμού. Αλλά όχι από τον ίδιο τον γκρεμό. Πρόσφατα όπως διάβασα, προέκυψε σοβαρό θέμα στατικότητας στα θεμέλια του σπιτιού της. Το κτίριο γέρνει, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά -όπως ακριβώς το σκηνικό της κατοικίας που φτιάχτηκε για τις ανάγκες της παράστασης ‘Before The Dawn’.
Μέσα σε όλα αυτά και πάνω απο όλα, στέκεται δίπλα της ο 16χρονος γιος της στον οποίο δεν οφείλει μόνο το ‘Aerial LP’ (1995) αλλά και την επανεμφάνισή της μετά από 35 χρόνια μπροστά στο πλήθος. Και το έκανε. Και όχι μόνο το έκανε αλλά μετέφερε όλο το περιβάλλον της επάνω στη σκηνή. Ξυπόλητη, μπροστά στον κόσμο, φόρεσε φτερά στα χέρια της και ένα σωσίβιο στο σώμα της. Με λίγη φαντασία δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος πόσο see-through είναι η περίπτωση της. Εντέλει γι’αυτό το λόγο εμφανίζεται τόσο σπάνια. Και πολύ καλά κάνει.
Τον περασμένο Μάρτιο ξεπέρασα τον εαυτό μου. Τοποθετήθηκα γραπτώς κάτω από την ανακοίνωση των επερχόμενων live στο Hammersmith Odeon-Apollo-Eventim Τheater ή όπως τέλος πάντων το λένε. Για πρώτη φορά σχολίασα γενικώς σε σελίδα, την ιστορική πλέον δήλωση της , «Η Kate Bush θα δωσει καποια live τον ερχόμενο Αυγουστο και Σεπτεμβριο...». Ανάμεσα σε παροξυσμούς «δίνω το συκώτι μου για ένα εισιτήριο», σε επικλήσεις στα ιερά και τα όσια των Άγγλων διοργανωτών «για τ’ονομα του θεού που πιστεύετε!! Έχει καταρρεύσει το σύστημα και με πετάει έξω -θέλω εισιτήριο!! Κάντε κάτι γαμώ το Τζακ τον αντεροβγάλτη μου μέσα!» και σε μαφιόζικες απειλές τύπου, «John , ξέρω που μένεις, κανόνισε να μου βρεις εισιτήριο..», έγραψα κι εγώ κάτι, ή μάλλον ευχήθηκα να ακουστεί ένα μέρος του ‘Aerial LP’. Ήμουν επίσης ένας απ’αυτούς -τους ελάχιστους, όπως αποδεικνύεται καθημερινά- που ποσώς τους ενδιέφερε αν θ’ακούσουν το ‘Wuthering Heights’ ή το ‘Babooshka’. Σταθερά στην κοσμάρα μου, ήμουν κι εκείνη η παρανοικά αισιόδοξη ακροάτρια που περίμενε πως θ’ακούσει το ‘Among Angels’. Που να ‘ξερα τι με περιμένει...
H τρίωρη συναυλία χωρίστηκε σε δύο μέρη. Στο ‘The Ninth Wave’ και το ‘A Sky Of Honey’. Είναι κάτι παραπάνω από φανερό: η παράσταση είναι μοιρασμένη ανάμεσα στα όνειρα και την πραγματικότητα, σε όσα διαδραματιζονται στη γιγάντια οθόνη και στα εφιαλτικά που συμβαίνουν στη σκηνή. Στο πρώτο, σκοτεινό, μέρος η Kate Bush αντιμετωπίζει ένα ναυάγιο. Στο δεύτερο επιβιώνει και βγαίνει στο φως. Ακούγονται συνολικά, 11 κομμάτια από το ‘Aerial’. Όσα και τα κομμάτια που έγινα εκείνο το βράδυ. Συν το δωδέκατο τελειωτικό χτύπημα που ήρθε με το encore όταν κάθισε στο πιάνο. Yπήρξε μια παύση μέχρι να τακτοποιηθεί στη θέση της και να καταλαγιάσουν τα χειροκροτήματα αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή δημιουργήθηκε νέος πανικός καθώς ο μπροστινός μου της φώναξε “Wuthering Heeeeeights”. Σχεδόν όλο το θέατρο συντονίστηκε σ’ένα σφυροκόπημα επευφημίας γιατί πίστεψε πως θα παίξει αυτό που δεν χώρεσε ή δε θέλησε να χωρέσει μέσα στο setlist των προηγούμενων ημερών. Ήταν η δεύτερη στιγμή που κλείδωσα τα μάτια μου στο πρόσωπό της εκείνο το βράδυ. Η πρώτη ήταν όταν η Bush, κρυμμένη πίσω από τις πλαϊνές κουρτίνες της σκηνής παρατηρούσε το γιο της να τραγουδάει. Μόνο που τώρα ήταν διαφορετικά. Ολομόναχη απέναντι στον κόσμο, το κοινό σχεδόν απαιτούσε το συγκεκριμένο τραγούδι. Την κοίταζα και σκεφτόμουν πως το ίδιο έργο αντιμετωπίζει και θα το αντιμετωπίσει στα εναπομείναντα live. Αλλά ήθελα να δω την αντίδρασή της, ήθελα να δω αν θυμάται πώς είναι να σε καταπιέζουν άνθρωποι που δε σε ξέρουν ή νομίζουν πως σε ξέρουν. Χαμογέλασε απαλά και σχεδόν ψιθύρισε “this next song is Among Angels”... Η Kate Bush είναι από τους λίγους μουσικούς εκεί έξω που θα μπορούσε να παίξει ό,τι ήθελε. Κι αυτό ακριβώς έκανε. Έπαιξε, ευτυχώς για μένα, ό,τι ήθελε. Και εδώ ειναι το παράδοξο. Bρέθηκα ανάμεσα σε μια μαζική υστερία και δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή στριμωγμένη από το πλήθος.
Δύο λέξεις μπορώ να σκεφτώ: τρυφερότητα και δέος. Της το οφείλω για την καλύτερη συναυλία που έχω δει στη ζωή μου. Γιατί στην πραγματικότητα δεν έχει να κάνει με τη μουσική ως επαγγελματική διαστροφή. Με υπερβαίνει όλο αυτό γιατί με πήγε σε άλλη πίστα. Εκεί που δεν υπάρχει επάγγελμα ούτε εμμονή. Παρά μόνο εκλεκτικές συγγένειες. Και ευγένεια. Και υπομονή. Και έλλειψη λαιμαργίας εκ μέρους της οικοδέσποινας. Και τώρα που χρησιμοποίησα τη λέξη λαιμαργία θυμήθηκα το λιτό γωνιακό εστιατόριο στο Notting Hill που γευμάτισα με αγαπημένο μου φίλο, 4 ώρες πριν την έναρξη της συναυλίας. Και το γενναιόδωρο χαμόγελο που μου χάρισε η γυναίκα του David Gilmour η οποία καθόταν στο διπλανό τραπέζι με τον άντρα της. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2013 το Λονδίνο έχει γύρω στους 8.5 εκατομμύρια κατοίκους και ελάχιστα λεπτά πριν μπούμε στο μαγαζί εξηγούσα στο φίλο μου οτι ο Gilmour ήταν αυτός που άκουσε και πίστεψε στο demo και το ταλέντο της τότε 15χρονης Kate Bush.
Κάπου εδώ όμως τοποθετώ το εισιτήριο μέσα στο σπάνιο βινύλιο, κλείνω το Mac και πάω να πω τα νέα μου στην οικογένεια ενός κότσυφα που έχω εντοπίσει δυο στενά και έξι δέντρα πιο κάτω από το σπίτι μου.
Κοινώς, το τερμάτισα το ηλεκτρονικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου