Ασυνόδευτος Ανήλικος Μετανάστης σε Αόριστο Διαρκείας

"Ασυνόδευτος ανήλικος μετανάστης"
Προσπαθώ να κατανοήσω μία μία κάθε λέξη
και μετά όλες μαζί .. Όσες φορές και να τις επαναλάβω
στο μυαλό μου είναι σαν να πέφτω σε ένα βαθύ γκρεμό.
Μιλάμε για παιδιά και εφήβους ηλικίας από 8 εως 17 χρονών από το Αφγανιστάν , το Πακιστάν , τη Συρία , τη Μαυριτανία , τη Σενεγάλη και την Αίγυπτο. Μιλάμε για παιδιά που χάσανε τους γονείς τους μπροστά στα μάτια τους παλεύοντας με τα κύματα κάποιο μοιραίο βράδυ , για παιδιά που οι γονείς τους προωθήθηκαν σε άλλες χώρες (ποιός ξέρει κάτω από ποιές συνθήκες) με ή χωρίς τη θέλησή τους και αυτά έμειναν πίσω αβοήθητα. Μιλάμε για παιδιά με βλέμμα απλανές που δεν ξέρουν καν αν συνεχίζουν να έχουν μια οικογένεια να τα περιμένει πίσω στην Πατρίδα τους  ή σε κάποια άλλη χώρα στο βάθος του ορίζοντα ενός απροσδιόριστου φόβου όπου δεν μπορούν να τον κατανοήσουν επαρκώς αφού ούτε και εμείς σαν ενήλικες δεν έχουμε βρει ακόμα εκείνα τα λογικά επιχειρήματα ώστε να πείσουμε αυτά τα παιδιά πως ό,τι τους συνέβη είναι απολύτως λογικό και σύνηθες πόσο μάλλον "δίκαιο". Ακόμα κι αν το προσπαθούσαμε θα ήταν ανήθικο.
Περίπου πενήντα τέτοια παιδιά φιλοξενούνται στις εγκαταστάσεις του Ξενώνα "Μέλλον" χωρίς να γνωρίζουν το τελικό τους προορισμό ή ακόμα και το πως φτάσανε ως εδώ γιατί ακόμα και αν το γνωρίζουν προσπαθούν εναγωνίως να το ξεχάσουν ..
Οι άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτόν τον Ξενώνα έχουν αναλάβει την επιμέλεια αυτών των παιδιών και είναι υπεύθυνοι για την διατροφή τους , την ένδυση τους , την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη όπως και για την εκπαίδευσή τους στην εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας. Σε αυτό το πλαίσιο ήρθαν σε επικοινωνία με το Ανοιχτό μας Σχολείο και αφού μας γνώρισαν από κοντά , μας ζήτησαν να υποστηρίξουμε αυτή την προσπάθεια στελεχώνοντας με εθελοντές δασκάλους μας το εκπαιδευτικό πρόγραμμα αυτών των παιδιών με κάποιες ώρες διδασκαλίας εντός του Ξενώνα. Δεν μπορούσαμε λοιπόν , παρά να δεχτούμε αυτή την πρόταση με μεγάλη ευαισθησία και υπευθυνότητα. Οι δυσκολίες του εγχειρήματος με βάση την κατακερματισμένη ψυχολογία αυτών των παιδιών ήταν και παραμένει το μεγαλύτερο στοίχημα με τον εαυτό μας. Η ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε μαζί τους και να δραστηριοποιηθούμε προκειμένου να βρούνε έναν συμπαραστάτη σε όλα αυτά που βιώνουν καθημερινά και να νιώσουν έστω μια υποτυπώδη ασφάλεια ήταν για μας μέγιστη υποχρέωση αν και γνωρίζαμε από την αρχή οτι η θέση του συνομήλικου φίλου , του αδερφού , του πατέρα και της μητέρας θα παραμείνουν για πάντα στην ψυχή τους αναντικατάστατες. Πέντε δάσκαλοι του Ανοιχτού μας Σχολείου για 12 ώρες την εβδομάδα παραδίδουν μαθήματα Ελληνικών και Αγγλικών σχεδόν από τον Ιανουάριο αφού η λειτουργία του συγκεκριμένου Ξενώνα έχει ξεκινήσει επίσημα από τον Οκτώβριο.

Στους χώρους του εκτός από την Υποδοχή κατά την είσοδο υπάρχει μια κοινή τραπεζαρία  όπου σερβίρεται το πρωϊνό , το γεύμα και το δείπνο ενώ όλες τις υπόλοιπες ώρες μπορούν να απασχολούνται εκεί τα παιδιά με διάφορα επιτραπέζια παιχνίδια. Τα παιδιά μπορούν να έχουν έξοδο αν το επιθυμούν καθημερινά μέχρι τις 8:00 μμ. αρκεί να επιστρέφουν εγκαίρως την προκαθορισμένη πάντα ώρα. Στους επάνω ορόφους του κτιρίου 
είναι τα δωμάτιά τους όπου συνήθως μένουν ανά δύο όπως και οι αίθουσες διδασκαλίας όπου έχουν εξοπλιστεί και διαμορφωθεί κατάλληλα για να υποδέχονται τα παιδιά κατά την διάρκεια του μαθήματος . Μερικοί από τους τοίχους του Ξενώνα είναι ζωγραφισμένοι στο χέρι ενώ διάφορα παιδικά βιβλία στην μητρική γλώσσα των παιδιών υπάρχουν στις βιβλιοθήκες των αιθουσών 
μαζί με τους υπολογιστές. Ωστόσο υπάρχουν ακόμα πάρα πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν και να βελτιωθούν προκειμένου 
αυτά τα παιδιά να καταφέρουν να πιστέψουν οτι ανήκουν κάπου 
και οτι δεν έχουν αφεθεί έρμαια στην τύχη τους.  Να ενδιαφερθούν ξανά 
για τις ζωές τους και να βρουν το χαμένο νόημα της ύπαρξή τους χωρίς να νιώθουν οτι τελείωσαν όλα πριν ακόμα αρχίσουν στην πιο τρυφερή τους ηλικία 
και οτι πραγματικά υπάρχει για αυτά ακόμα "Μέλλον" και όχι ένας Αόριστος Διαρκείας  του τύπου "έπαιξα - γέλασα - έκλαψα και τώρα τα έχασα όλα" 
ή ο γνωστός Υπερσυντέλικος του ρήματος "είχα"  κάποτε και εγώ μια οικογένεια ή ανθρώπους που ενδιαφερόντουσαν για μένα .. Χρειάζεται συστηματική δουλειά , διαρκή επιτήρηση και έλεγχος ως προς το αποτέλεσμα , μεθοδικότητα , αφοσίωση και αγάπη ώστε να μπορέσουμε να εμφυσήσουμε σε αυτά τα παιδιά νέα κίνητρα και όραμα. 
Μια πρόταση ζωής και όχι αυτο-ακύρωσης.

Σίγουρα όμως προσπάθειες σαν του συγκεκριμένου Ξενώνα αποτελούν στόχο για όλους εμάς που θέλουμε να σταματήσουμε να βλέπουμε Κρατητήρια 

και Στρατόπεδα να αποτελούν πλέον τους πιο συνηθισμένους χώρους υποδοχής και εγκλεισμού άτυπων μεταναστών ανεξαρτήτου ηλικίας ζώντας μέσα σε αυτή την εξαθλίωση. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για παιδιά !   

Είναι ίσως ο πιο πολιτισμένος τρόπος προκειμένου να προσεγγίσουμε 
μια κατάσταση που είναι δυσάρεστη για όλους με τρόπο ανθρώπινο 
και δημιουργικό. Να μην πιστέψουμε ξανά στον διαχωρισμό "κατωτέρων και ανωτέρων" επειδή οι συνθήκες που δημιουργούν τέτοιου είδους ανισότητες αλλάζουν ξαφνικά χωρίς να περιμένουν την συγκατάθεσή μας και τότε θα κριθούμε από τα έργα μας και την συνείδηση που μπορέσαμε να αναπτύξουμε για τόσο λεπτά και ευαίσθητα θέματα όπως είναι τα μάτια ενός παιδιού που δεν μπορεί να κατανοήσει τον λόγο που διώκεται ή τον λόγο που μπορεί να θεωρείται ανεπιθύμητο σε μια πολιτισμένη χώρα. 

Σε αυτό το σημείο θα ήταν καλό να θυμηθούμε ξανά την Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού η οποία ισχύει από το 1989 , έχει δε επικυρωθεί από την Ελλάδα και δημοσιεύθηκε στο Φ.Ε.Κ. 192/2.12.92 : http://www.unicef.gr/news/2009/crc20.php

πηγη:http://asmpeiraia.blogspot.gr/2014/03/blog-post_31.html