Aπό το μπλογκ redflecteur
-Καλημέρα Παλαιστίνη, χάρηκα για τη γνωριμία… Αυτή είναι μια από τις πρώτες φράσεις που ακούγονται στην ταινία.
Μα φράση που πραγματικά αφήνει το κοινό άναυδο, βγαίνει από το στόμα ενός παιδιού που παίζει χαλασμένο τηλέφωνο κρατώντας ένα παπούτσι στο αυτί και βάσει της συνθήκης ότι μιλά στον εντιμότατο κύριο πρόεδρο, λέει:
- «Hello Mr. Honorable President of Israel,I want to tell you that things are very shitty here!»
Με βλέμμα ντοκουμενταρίστικο – περισσότερο κατατοπιστικό για την κατάσταση των προσφύγων από το σενάριο – και με φόρμα “ανεπεξέργαστη”, αυτή η ταινία «θέσης» της Καναδής προοδευτικής κινηματογραφίστριας Αναίς Μπαρμπό – Λαβαλέτ, έφτιαξε ένα εντυπωσιακό σε δύναμη και βαρύτητα φιλμ πάνω στα ξεσκεπασμένα πια άλλοθι της “αντικειμενικότητας” και των “ίσων αποστάσεων” που οδηγούν σε απελπισμένα και απελπιστικά αδιέξοδα…
Με αρκετές εκλάμψεις, επικές και λυρικές, που κουρελιάζουν μιζέρια – ίδια αρχαία τραγωδία – που το Ισραήλ έχει καταδικάσει τους Παλαιστίνιους, αυτά τα ξεχασμένα από Δυτικούς θεούς κι ανθρώπους όντα, που αναγκάζονται να επιβιώνουν ανάμεσα σε ερείπια και χαλάσματα, μαντρωμένοι μέσα στο τείχος του αίσχους που “προφυλάσσει” το επίλεκτο έθνος από τους αρουραίους των υπονόμων που δεν βρίσκουν δικαίωση!
Η Εβελίν Μπροσύ, στο ρόλο της καναδής μαμής, ενσαρκώνει με εύθραυστη δύναμη την ηρωίδα υπό πίεση, με διαδρομή συνείδησης με σημείο εκκίνησης την αμφισβήτηση και κατάληξη την σιωπηλή αποδοχή του αδιανόητου, ως αναγκαιότητα… Έχοντας αφήσει πίσω της την γαλήνη και την ηρεμία του πατρικού της, στο μακρινό Κεμπέκ, η Κλόε, νοικιάζει σπίτι στην Ιερουσαλήμ, και γίνεται φίλη με την νεαρή της γειτόνισσα Άβα που εργάζεται στον ισραηλινό στρατό. Έχει πάρει το ρίσκο να εργαστεί σαν νοσοκόμα, δίπλα σε ένα Γάλλο γιατρό, στην αυτοσχέδια οργανωμένη κλινική στην κατεχόμενη από τους Ισραηλινούς, Δυτική όχθη της Ραμάλα. Δίχως τα απαιτούμενα εφόδια και με κίνδυνο ακόμη και της ίδιας της ζωής, εξυπηρετεί καθημερινά τις βασικές ανάγκες των γυναικών της πάμφτωχης περιοχής, που εγκλωβισμένες από τον στρατό κατοχής δεν έχουν την δυνατότητα σοβαρότερης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η παλαιστίνια Ραντ, με άντρα στις ισραηλινές φυλακές – και με την υπόλοιπη οικογένεια της, τον μεγάλο και μικρό αδελφό της και τη σιωπηλή μητέρα τους. Η Ράντ έγκυος στο πρώτο της παιδί, καρπός της αγάπης της με μαχητή της αντίστασης που έχει συλληφθεί από τις Αρχές ως τρομοκράτης, νιώθει μέσα στην ανέχεια και στον βούρκο της χωματερής που διαμένει, την ελπίδα να μεγαλώνει μέσα της και που σε λίγο πρόκειται να φέρει στον κόσμο… Βοηθώντας την μουσουλμάνα κυοφορούσα, η Κλόε θα βρεθεί πολύ κοντά της και θα πληροφορηθεί από πρώτο χέρι τις αβάσταχτες δυσκολίες που βιώνει ο λαός της κάτω από την εβραϊκή στρατιωτική μπότα και θα γίνει και η ίδια αυτόπτης καταθέτης των εγκλημάτων γενοκτονίας που καθημερινά λαμβάνουν χώρα δίπλα στο τείχος της ντροπής. Αλλά και των όρκων στο Κοράνι που οι ίδιοι οι αδελφοί των – συνήθως ανήλικων – θυμάτων, δίνουν πάνω από τα φέρετρα τους, για εκδίκηση, λέγοντας τους το ”καλή αντάμωση στον Παράδεισο”.
Η Κλοέ ήρθε αποφασισμένη να παραμείνει “ανεξάρτητος” εργαζόμενος που απλά, κάνει τη δουλειά του. Μπαινοβγαίνοντας όμως καθημερινά στα σημεία ελέγχου των ισραηλινών, γίνεται κοινωνός της επίσημης, της έκνομης βίας που ο κατακτητής ασκεί στους κατακτημένους, των πολύμορφων όψεων αυτού του ακήρυχτου, αμείλικτου πολέμου. Γίνεται μάρτυρας της ισραηλινής απανθρωπιάς που φθάνουν να δολοφονούν εν ψυχρώ ένα δεκάχρονο παιδί που με τα γυμνά του χέρια “επιτέθηκε” στο στρατιωτικό τζιπ, που αλώνιζε στα κατεχόμενα στη παλαιστινιακή πλευρά του Τείχους του αίσχους, εκεί που τα παιδιά δουλεύουν ξεχωρίζοντας σκουπίδια και παίζουν δίπλα στο μολυσμένο έλος…
Η 34χρονη προοδευτική σκηνοθέτης γύρισε την ταινία επί τόπου, με κάμερα στο χέρι, γεγονός που αυτόματα προσδίδει στο φιλμ αύρα αυθεντικότητας, ενώ οι αναφορές στην καθημερινότητα προθέτουν ελαφρύ τόνο επιβράδυνσης του ρυθμού. Μακριά από μανιχαϊσμούς η Μπαρμπό – Λαβαλέτ , γνώστης της περιοχής, έζησε κι έκανε σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ραμάλα , υπογράφει μια αξιόλογη ταινία, δυνατή κι ενοχλητική, για τη “στάση” των άμεσα και των έμμεσα (όλης της ανθρωπότητας δηλαδή) εμπλεκομένων στο «Παλαιστινιακό» βάζοντας ουσιαστικά το ερώτημα: «Σε ποιο βαθμό μια σύγκρουση που δεν μας ανήκει μπορεί να γίνει “δική” μας;».
Ο “χαρακτήρας” της Chloe μετατρέπεται σταδιακά σε πεδίο συγκρούσεων, παρά την αυστηρή προειδοποίηση για “σύνεση και ουδετερότητα” από το αφεντικό της. Εκείνη σταδιακά και όσο η ζωή κάνει τις σχέσεις να βαθαίνουν, αρχίζει να μετέχει στα βάσανα των παλαιστινίων που της φέρνουν πόνο… Ένα πόνο ελεγχόμενο… μέχρι το μοιραίο περιστατικό στο σημείο ελέγχου, που προκαλεί την ανατροπή. Όταν την καταπίνει ο πόλεμος οι προστατευτικές της μπαριέρες πέφτουν και δεν μπορεί πλέον να μένει απλός και τάχα μου αντικειμενικός θεατής… Συγκλονισμένη από τα συσσωρευμένα νταϊλίκια, ταπεινώσεις και θάνατο που επιβάλουν οι ισραηλινοί στους παλαιστίνιους, στερώντας τους τη ζωή πάνω στη δικιά τους γη, θρέφοντας έτσι την τρομοκρατία και την αντίσταση… παίρνει θέση!
«Ανάμεσα» (Inch’Allah) Της Αναίς Μπαρμπό – Λαβαλέτ
Πρωταγωνιστούν
Εβελίν Μπροσύ, Κάρλο Μπραντ, Σαμπρίνα Ουαζανί, Σιβάν Λέβι, Γούσεφ ‘Τζο’ Σβέϊντ, κ.α.
Παραγωγή: ΚΑΝΑΔΑΣ, ΓΑΛΛΙΑ (2012)
Συμμετοχές – Βραβεία:
Πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ του Τορόντο 2012
Βραβεία Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου FIPRESCI
Κέρδισε τα βραβεία της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών (FIPRESCI) και της Οικουμενικής Επιτροπής στο Πανόραμα του Φεστιβάλ Βερολίνου 2013.
πηγη:http://omniatv.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου