ΠΗΓΗ: Hackademy Newz
  «Μπορείς να στερήσεις τα πάντα από τον άνθρωπο. Τα πάντα, εκτός από το οξυγόνο του και το νερό… Κι ο Κάκκαβος για εμάς είναι το οξυγόνο που αναπνέουμε και το νερό που πίνουμε…» 
Το»Hackademy Newz» βρέθηκε στην Ιερισσό, μίλησε με τους κατοίκους της περιοχής και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του από το «Γαλατικό χωριό»…
Ιερισσός, καλοκαίρι του 2013: Η Ελλάδα που ακόμα αντιστέκεται…

Το πρώτο συναίσθημα που νιώθεις καθώς το αυτοκίνητο σου πλησιάζει την περιοχή της Ιερισσούς, είναι ένα αδιόρατο άγχος.Ένα άγχος που δεν είναι μόνο του αλλά συνοδεύεται από μια γερή δόση σφιξίματος του στομαχιού. 
Είναι τόσα πολλά, βλέπεις, αυτά που διάβασαμε για το μέρος που δεν μπορεί να μην έχουν γεμίσει με προκατάλειψη τις σκέψεις μας. Τι άραγε θ” αντικρίσουμε; Πως, αλήθεια, θα μας υποδεχτούν οι κάτοικοι; Και η αστυνομία; Είναι στ” αλήθεια τόσο αστυνομοκρατούμενη η περιοχή όσο περιγράφεται; Και τελικά, πόσο επικίνδυνα θα είναι εκεί;

Ιερισσός, καλοκαίρι του 2013… Το χωριό που ακόμα αντιστέκεται…

Φτάσαμε στην Ιερισσό μια μόλις ημέρα μετά την ανακοίνωση της απόφασης της Καναδικής Eldorado Gold για αναστολή των εργασιών της μέχρι το 2017, με αφορμή την πτώση διεθνώς τιμής του χρυσού στα Χρηματιστήρια. Πτώση που, σύμφωνα με την ανακοίνωση της εταιρείας, καθιστούσε την εξόρυξη ασύμφορη αυτή την περίοδο.
«Μπορεί να είναι απλά ένα τέχνασμα αυτό, τόσο της εταιρίας όσο και της Κυβέρνησης, εμάς όμως μας γεμίζει ελπίδα. Μας δίνει τον απαραίτητο χρόνο που χρειαζόμαστε για να οργανώσουμε ακόμα καλύτερα τα επιχειρήματα μας», μας έλεγε χαραξτηριστικά ο Γιώργος όταν τον ρωτήσαμε.
Το «καλωσόρισμα» στην είσοδο της Ιερισσούς…
Το πρώτο «καλωσόρισμα” μας έγινε 16 χιλιόμετρα πριν την είσοδο της Ιερισσούς. Μπλόκο της ΕΛ.ΑΣ. και έλεγχος ταυτοτήτων, με περισσή ευγένεια είναι η αλήθεια… Λίγα χιλιόμετρα όμως πιο πέρα, στο γεφυράκι που οριοθετεί την είσοδο του χωριού, το πρώτο μπλόκο των κατοίκων. Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε να δούμε χαρές και πανηγύρια με αφορμή τις εξελίξεις της προηγούμενης ημέρας. Αντ” αυτού όμως συναντήσαμε πρόσωπα γεμάτα αποφασιστικότητα, πρόσωπα που δεν φαινόταν διατεθειμένα να κάνουν ούτε βήμα πίσω. Καμία χαλάρωση, καμία διάθεση για γιορτές…
Και πως θα ήταν αυτό δυνατόν άραγε αφού, όπως ήταν το πρώτο που μας είπαν μ” ένα στόμα, τέσσερεις συγχωριανοί τους βρίσκονται στις φυλακές με βαριές κατηγορίες;
«Ο αγώνας μας θα τελειώσει μόνο όταν φύγουν εντελώς από τον τόπο μας οι χρυσοθήρες και απελευθερωθεί κι ο τελευταίος συγχωριανός μας. Μέχρι τότε, τα μπλόκα είναι το σπίτι μας», ήταν η απάντηση τους.
Όσο η ώρα περνούσε, τα τέσσερα άτομα που ήταν στα μπλόκα στην αρχή είχαν ήδη πολλαπλασιαστεί,  και μετά το πρώτο καφεδάκι που μας κέρασαν ήδη νιώθαμε ήδη μια ζεστασιά που είχε κάνει το αρχικό μας άγχος να πάει περίπατο…
Ο κόλπος της Ιερισσούς… Ένας τόπος ευλογημένος…
«Μαυρίζει η ψυχή μας, όπως μαυρίζει το αύριο του τόπου μας», μας έλεγε ο Κώστας, «γι αυτό και είναι μαύρες οι σημαίες μας. Είμαστε όμως μια γροθιά, πως είναι δυνατόν να μη νικήσουμε στο τέλος;»
Όση ώρα τα λέγαμε, δεν υπήρχε αυτοκίνητο που να μην περάσει από το μπλόκο και να μην χαιρετίσει κορνάρωντας ρυθμικά.

Συμπαράσταση από παντού…

Προχωρώντας στην κεντρική πλατεια του χωριού, αυτό που σου τραβάει το βλέμμα είναι τα δεκάδες πανό. Πανό που δηλώνουν τη συμπαράσταση στον αγώνα των κατοίκων από την Κερατέα, το πρώτο σημείο που η κοινωνία των πολιτών συγκρούστηκε μετωπικά με τα μεγαλεπίβολα μνημονιακά σχέδια, μέχρι τη Χαλκηδόνα και τα Χανιά. Λες και όλη η Ελλάδα θέλει να μη λείπει από την Ιερισσό…
Στην Ιερισσό χτυπάει η καρδιά της Κερατέας…
«Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που μας συμπαραστέκονται οι απλοί πολίτες απ” όλη την Ελλάδα», μου είπε η Μαρία που έβγαινε από το φούρνο. «Ξαφνικά νιώθουμε οτι η Ελλάδα είναι μια γειτονιά! Δεν είναι όμως αρκετό αυτό… Τα έξοδα, βλέπεις, είναι τεράστια. Μόνο για το δικαστήριο των τεσσα΄ρων συγχωριανών μας χρειάζεται ένα ποσό που αγγίζει τις 6.000 ευρω. Χώρια τα έξοδα για τα πανό, τα φυλλάδια και  το υπόλοιπο ενημερωτικό υλικό. Που να φτάσουν τα έσοδα μας από τα χαρακτηριστικά μπλουζάκια με το λογότυπο «sos Χαλκιδική» που έγινα πια μόδα στην περιοχή για να τα καλύψουν» ,συμπλήρωσε, δείχνοντας μου το χαρακτηριστικό κόκκινο μπλουζάκι της.
Ένα τσιγάρο δρόμος η αλληλεγγύη…
Όσον αφορά τους ξένους τουρίστες, οι περισσότεροι είναι απόλυτα ενημερωμένοι για το θέμα.
«Βλέπεις», συνέχισε η Μαρία, «αυτοί ενημερώνονται κατά κύριο λόγο από το διαδίκτυο και έτσι δεν φιλτράρονται τα νεά από τους μεγαλοκαναλάρχες της χώρας μας… Για τα δικά μας ΜΜΕ ας μη μιλήσουμε καλύτερα», κατέληξε με μπόλικη πικρία. «Έρχονται, μας παίρνουν συνεντεύξεις κι όταν αργότερα διαβάζουμε ή βλέπουμε στην τηλεόραση τα ρεπορτάζ τους δεν πιστεύουμε στα μάτια μας. Όλα στην υπηρεσία των αφεντικών τους… Μονάχα ελάχιστα Μέσα μας συμπαραστάθηκαν αληθινά, όπως η «Εφημερίδα των Συντακτών» και τα ανεξάρτητα διαδικτυακά Μέσα».

Εκεί στο «πάνω μπλόκο»…

Με την εικόνα του πανό που λέει πως εξόρυξη δε γίνεται με το αίμα του λαού στο μυαλό μας, αφήνουμε την πλατεία κι ανηφορίζουμε για το περίφημο «πάνω μπλόκο», το μπλόκο στο δρόμο για τη Θεσσαλονίκη και για το δάσος των Σκουριών.
Ίδια πρόσωπα, ίδια αποφασιστικότητα κι εκεί. Σου σφίγγουν το χέρι και λες πως δε γίνεται αυτοί οι άνθρωποι να μη νικήσουν…
Το «πάνω μπλόκο»…
Εκεί η παρέα ήταν ήδη μεγάλη και το σκηνικό αντίστοιχο με το υπόλοιπο χωριό. Τα αυτοκίνητα που περνάνε συνεχίζουν να κορνάρουν και να χαιρετάνε τους ανθρώπους στο μπλόκο, ενώ πολλά σταματάνε για να πούνε μια καλημέρα και ν” αγοράσουν τα περίφημα μπλουζάκια. Το μεσημέρι πλησίαζε και τα πρώτα τάπερ με φαγητό άρχισαν να φτάνουν από το χωριό. Στο χώρο υπήρχαν δύο πρόχειρα κρεβάτια, ενώ παντού γύρω σου έβλεπες μαύρες σημαίες και πανό με συνθήματα με την πασίγνωστη πια πινακίδα με τους Γαλάτες να δεσπόζει στο χώρο.
Ή με τους Ρωμαίους, ή με τους Γαλάτες…
«Είναι καιρός να τελειώνει αυτός ο παραλογισμός στην πατρίδα του πατέρα της λογικής, του Αριστοτέλη,» ήταν οι πρώτες τους κουβέντες. «Δύο πράγματα δεν μπορεί ν” ανεχτεί ο άνθρωπος να του στερήσουν: το οξυγόνο που αναπνέει και το νερό που πίνει… Πως είναι δυνατόν να ζήσει χωρίς αυτά; Για μας ο Κάκκαβος είναι ο αέρας που αναπνέουμε και το νερό που πίνουμε…Και θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να μην μας τα στερήσουν. Δεν είμαστε ούτε τρομοκράτες, ούτε τρελοί, συμπλήρωσαν. Είμαστε απλά άνθρωποι που αγαπάνε τον τόπο τους…» 

Το Άγιο Όρος σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου…

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα βρίσκεται το Άγιο Όρος. Εύλογο λοιπόν είναι να προσβλέπουν στη συμπαράσταση του οι κάτοικοι της Ιερισσούς. 
«Η στάση του Αγίου Όρους είναι παθητική,» μας λέει ο Γιώργος.«Εμείς τους πήγαμε τα ψηφίσματα μας κι ακόμα περιμένουμε να πάρει θέση η Ιερή Κοινότητα. Και είναι κρίμα γιατί μιλάμε για έναν τόπο ευλογημένο, γεμάτο ιστορικά μνημεία που θα μπορούσαν να είναι πόλος ανάπτυξης για ολόκληρο το νομό Χαλκιδικής. Ένα ψαρότοπο φημισμένο για τα αλιεύματα του που κινδυνεύει με ολοκληρωτική καταστροφή.»
Εδώ αφήνετε το DNA σας…

«Δες καλά τον πατέρα σου γιατί ένας Θεός ξέρει πότε θα τον ξαναδείς…»

Όλο αυτό το διάστημα, οι πολίτες της Ιερισσούς υφίστανται μια άνευ προηγουμένου βίαιη καταστολή. Λήψεις DNA, συλλήψεις μέσα στην άγρια νύχτα, ΜΑΤ, δακρυγόνα είναι το σκηνικό τρόμου που έχει στηθεί στην περιοχή.
«Αυτό που φοβόμαστε περισσότερο, είναι οι μακροχρόνιες επιπτώσεις που θα έχει αυτή η ιστορία στα παιδιά μας,»συμπληρώνουν οι πολίτες. «Πως είναι δυνατόν να ξεχάσουν αυτά τα παιδιά;Πως είναι δυνατόν να συνεχίσουν τη ζωή τους στο μέλλον χωρίς αυτά τα σημάδια που άφησε στις ψυχές τους ο τρόμος και η βία; Δυστυχώς, δε νιώθουμε πια το κράτος ως σύμμαχο και προστάτη μας. Είμαστε μόνοι μας. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις παράνομες λήψεις γεννετικού υλικού, χωρίς καν την απαγγελία κατηγοριών; Τις βίαιες προσαγωγές ή τα δακρυγόνα και τα δηλητήρια που αναπνέουμε κάθε φορά που πηγαίνουμε στο βουνό μας;» συνεχίζουν με πικρία.

Σε περίπτωση κάποιου σεισμού ποιός μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια μας;

Ο κίνδυνος που μπορεί να προκύψει από κάποιο σεισμό στην περιοχή είναι ο άλλος εφιάλτης που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι και δεν απαντάει το επίσημο κράτος.
«Η περιοχή μας βρίσκεται πάνω σε τρία ρήγματα», λένε οι κάτοικοι.«πάνω στο ρήγμα της Ιερισσούς, που το 1932 έδωσε σεισμό έντασης 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ με πάνω από 160 νεκρούς, στο ρήγμα της Αμουλιανής και στο ρήγμα της Αρναίας. Έστω ότι όλα γίνονται σωστά, που πολύ αμφιβάλουμε, ποιός μπορεί να μας εγγυηθεί πως σε περίπτωση σεισμού θ” αντέξουν οι δεξαμενές αποβλήτων και δεν θα έχουμε ότι έγινε σε αντίστοιχη περίπτωση στον Αρκτικό κύκλο;»

Μη φοβάστε, νικάμε!

Ραντεβού στο γλέντι της τελικής νίκης των Γαλατών…

«Είμαστε ενωμένοι γι αυτό και θα νικήσουμε!», είναι τα τελευταία λόγια τους, εδώ στο «πάνω μπλόκο»… «Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του τόπου μας είναι μαζί μας, τάσσεται εναντίον της εξόρυξης. Τους ελάχιστους που είναι με το μέρος της εταιρίας, τους αντιμετωπίζουμε με τη μέθοδο της κοινωνικής απομόνωσης»,μας λέει ο Λάζαρος αποχαιρετώντας μας. «Για εμάς, είναι σα να μην υπάρχουν. Ούτε βία, ούτε τίποτα. Απλά τους αγνοούμε!»
Φύγαμε από την Ιερισσό πιο πλούσιοι σε συναισθήματα και πιο αισιόδοξοι απ” ότι είμασταν όταν ήρθαμε. Φύγαμε με την υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσουμε το συντομότερο.
Είμαστε, βλέπετε, πια όλοι μας «Ιερισσιώτες»… Ας είναι καλά ο Γιώργος, ο Λάζαρος και όλοι οι υπόλοιποι που έκαναν τα πάντα για να νιώσουμε κι εμείς κομμάτι αυτού του τόπου…
Και υποσχεθήκαμε να είμαστε εκεί στο γλέντι της τελικής νίκης. Είναι άλλωστε περιβόητα τα γλέντια της τελευταίας σελίδας των «Αστερίξ», τότε που οι Γαλάτες γιορτάζουν τη νίκη τους επί των Ρωμαίων…
Η πανέμορφη παραλία στην Ιερισσό…