Μετά τους πρώτους νεκρούς...

Τραγουδώντας “λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί” κρατιέσαι να μη δακρύσεις πολύ στο άκουσμα του νέου θανάτου. Ανάλογα με τα χρόνια που είσαι στους δρόμους και παλεύεις, που ο αγώνας για ζωή και πανανθρώπινη λευτεριά είναι η καθημερινότητά σου, κρατήθηκες πολλές φορές: Λαμπράκης, Πέτρουλας, Κουμής, Κανελλοπούλου, Βασιλακοπούλου, Καλτεζάς, Γρηγορόπουλος, Καναούτης, Φύσσας. Ή Γρηγόρης, Σωτήρης, Ιάκωβος, Σταματίνα, Σωτηρία, Μιχάλης, Αλέξης, Θανάσης, Παύλος, γιατί εμείς διαβάζουμε την ιστορία σε μικρά ονόματα. Κι οι άλλοι; Οι τρεις μετανάστες που πνίγηκαν στον Έβρο το Μάρτιο του 2011, ένα παιδία με τη μαμά του και ένας άντρας 25 χρονών, δε μάθαμε ποτέ τα μικρά τους ονόματα. Εκείνο το παιδί που σκοτώθηκε όταν ανατινάχτηκε δίπλα του ένα γκαζάκι;  Ο Λουκμάν που τον έφαγαν οι φασίστες; Ο παππούς που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα; Οι εκπαιδευτικοί που πνίγηκαν από το σχολείο στο σπίτι στη Ρόδο; Η δασκάλα που σκοτώθηκε ενώ ετοίμαζε τη σχολική γιορτή στη Θεσσαλονίκη; Οι χιλιάδες αυτόχειρες της κρίσης; Οι ανασφάλιστοι;

Δάκρυσες κάθε φορά και συνέχισες μετά με περισσότερη λύσσα να προσπαθείς να γυρίσει καπάκι η ζωή.

Με τόσο θάνατο δεν είναι το ίδιο πια. Είναι ένας αργός βασανιστικός και μακροχρόνιος πόλεμος που σου κλέβει λίγο λίγο τη ζωή μέχρι να στην πάρει τελείως. Και δεν ήταν μόνο το ’40. Δεν ήταν μόνο η κατοχή κι ο εμφύλιος. Ούτε τα πέτρινα χρόνια, ούτε η χούντα, ούτε η κρίση. Είναι ο καπιταλισμός που υπάρχει γιατί μας σκοτώνει, υπάρχει για να μας σκοτώνει.

Η πάλη λοιπόν σήμερα δεν είναι μόνο πάλη για δικαιώματα, πάλη για μισθό, πάλη για δημόσια αγαθά. Είναι πάλη για τη ζωή. Οι κομμουνιστές σήμερα πρέπει να οργανώσουν μια εξαθλιωμένη εργατική τάξη, μια πλειοψηφία ανέργων. Με νέα μέσα, σαν το ψάρι στο νερό να κολυμπήσουν στη νέα κατάσταση για να μην πεθάνει άλλη Σάρα. Με εργατικές λέσχες παντού για συλλογικές κουζίνες, ακόμα και λαϊκά συσσίτια, για πολιτισμό, θέατρο, κινηματογράφο, μουσική. Με πλατιά λαϊκή απεύθυνση γαι ξεσηκωμό και δράση για ζωή. Χωρίς αναβολές.

Γιατί ο πεινασμένος ή ο νεκρός δεν μπορεί να παλέψει. Μπορεί ο χορτάτος και ζωντανός μόνο; Σαφώς όχι. Αλλά η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει τη γραμμή που σπάει την ανάθεση, δεν αρκείται στο να συγκροτήσει δεσμό με τον καταπιεσμένο, να τον εξυπηρετήσει. Μπορεί να τον πάρει μαζί της στο δρόμο για την ανατροπή να του πει ότι δε θα κάνει τίποτα για αυτόν, αλλά θα τα κάνουν όλα μαζί. Δεν αρκούν πια σήμερα οι νησίδες ελευθερίας και αυτοοργάνωσης όπου κάνει ο κόσμος αυτό που θα έκανε απλά χωρίς λεφτά. Σήμερα πρέπει τα σωματεία να γράφουν ανέργους, όλοι να οργανωθούν σε συνελεύσεις σε τοπικό επίπεδο με αποφασιστικό χαρακτήρα και σε συντονισμό με τα σωματεία να παλέψουν σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους τρόπους.

Και να μην ξεχνάμε τα λόγια της Ρόζας:

“Έναν κόσμο πρέπει να τον αλλάξουμε, αλλά κάθε δάκρυ που χύνεται σήμερα ενώ θα μπορούσε να μη χυθεί, είναι μια καταγγελία”.

                                                                           Ειρήνη Μ.