Σήμερα πήγα και είδα την παράσταση ΑΜΕΑ των Κινέζων «My Dream». Παρότι έχω δουλέψει με ΑΜΕΑ και ξέρω τι μπορούνε να κάνουνε άμα έχουν το σωστό δάσκαλο και τις ευκαιρίες, πραγματικά εντυπωσιάστηκα! Τα μηνύματα ήταν απλά και σαφή: το δικαίωμα στη ζωή, στην ομορφιά, στην αρμονία, στη χαρά, όμορφα δοσμένα χωρίς μιζέρια. Μεγαλείο.
Είχε πάρα πολλές σκηνές και όλες όμορφες. Μια ξεχώριζε για την ομορφιά της. Ήταν μια μπαλαρίνα που έκανε το παγώνι.
Η διπλανή κυρία έσκυψε και μου είπε: «23 χρόνια στο χώρο, αυτό είναι το καλύτερο «χέρι» ever». Μου είπε μετά ότι είχε σχέση με τη διοργάνωση παραστάσεων χορού σε μεγάλους φορείς.
Προβληματίστηκα. Αν είναι να περιμένουμε από τα ΑΜΕΑ να καταλάβουμε ότι η ζωή είναι ένα θαύμα, τη χάσαμε τη μπάλα…
Και τώρα που είπα μπάλα, καθώς γύρναγα σπίτι άκουγα στο δρόμο διάφορα επιφωνήματα ουγκ από ποδόσφαιρο, με τα σχετικά μπινελίκια. Απότομη προσγείωση.
Μοιραία πάντως σκέφτηκα ποιος από τους δύο (ο ΑΜΕΑ καλλιτέχνης ή ο χούλιγκαν) είναι αποκλεισμένος και από τι…
Αν ξέραμε ότι έχουμε δικαίωμα στην ομορφιά και ότι μπορούμε να τη φτιάξουμε οι ίδιοι δεν θα επιτρέπαμε να ορίζουν τη ζωή μας όσοι την διασύρουν χυδαιότατα.
Γιατί μάλλον αυτό συνειδητοποίησα ξαφνικά: ότι η χυδαιότητα έχει γίνει καθημερινότητα. Δεν είναι κρίμα να χάνουμε το θαύμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου