Η Συναισθηματική Νοημοσύνη (El)

«Σοφός δεν είναι όποιος δε θυμώνει. Σοφός είναι όποιος θυμώνει με το σωστό άτομο, τη σωστή στιγμή και στο σωστό βαθμό.»

                                                      Αριστοτέλης

Με αυτή τη φράση του Σταγειρίτη φιλόσοφου ξεκινάει ένα από τα πιο ευπώλητα ψυχολογικά βιβλία του αιώνα που πέρασε, η «Συναισθηματική Νοημοσύνη».

Εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, μετάφραση σε δεκάδες γλώσσες, αναδημοσιεύσεις σε περιοδικά κάθε είδους και ξαφνικά οι άνθρωποι ανακάλυψαν ότι το συναίσθημα μπορεί να είναι πιο ισχυρό από την λoγικο-μαθηματική σκέψη (η οποία μετριέται με τα IQ τεστ).

Ξαφνικά;

Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο: «Τι γίνεται ένας ηλίθιος όταν μεγαλώσει; Αφεντικό.»

Μπορεί να ειπωθεί και αλλιώς: «Τι γίνεται ένας ηλίθιος όταν μεγαλώσει; Πρωθυπουργός της Ελλάδας.»

Οι έρευνες του David Goleman, του συγγραφέα του συγκεκριμένου βιβλίου, απέδειξαν (όσο μπορεί να αποδειχτεί κάτι από μια ανθρωπιστική επιστήμη), ότι δεν είναι τόσο η «εξυπνάδα» που μετράει, αλλά η «συναισθηματική νοημοσύνη».

Έγιναν έρευνες σε βάθος δεκαετίας και φάνηκε ολοφάνερα ότι τα παιδιά που τα καταφέρνανε καλύτερα στη μετέπειτα ζωή τους δεν ήταν εκείνα με το υψηλότερο IQ, αλλά εκείνα με το υψηλότερο El...

Και τι σημαίνει υψηλό El;

Σημαίνει να προσηλώνεσαι στους στόχους σου. Να μην αφήνεις τις εξωτερικές καταστάσεις να σε αποπροσανατολίζουν. Να ελέγχεις το θυμικό σου και να μην γίνεσαι έρμαιο του. Να μην σε επηρεάζουν αρνητικά οι πράξεις και τα λόγια των άλλων ανθρώπων, αλλά να ξέρεις να χειρίζεσαι και τα δικά τους συναισθήματα. Να έχεις αυτοπεποίθηση, αλλά να αναγνωρίζεις τα λάθη σου και να τα διορθώνεις. Να αποδέχεσαι τη θλίψη ως κάτι το φυσιολογικό και περαστικό και να οραματίζεσαι τη στιγμή που θα είσαι χαρούμενος ξανά. Να αποτυγχάνεις και να συνεχίζεις με περισσότερη δύναμη.

«Όπου αποτύχεις ξαναπροσπάθησε», έγραφε ο Νίτσε.

Όπως θα καταλάβατε το βιβλίο του Goleman δεν είναι υπόδειγμα επιστημονικής μελέτης. Πιο πολύ μοιάζει με έναν από τους «οδηγούς ζωής» που οι Αμερικάνοι συνηθίζουν να εκδίδουν για κάθε περίσταση και περίπτωση.

Εκλαϊκευμένη ψυχολογία, πολύ πιο εκλαϊκευμένη και από τα εκλαϊκευμένα κείμενα επιστήμης του λαϊκού Γελωτοποιού.

Και σίγουρα δεν ήταν πρωτότυπο, αφού δέκα χρόνια πριν ο Gardner είχε δημοσιεύσει το “Frames of Mind”, με το οποίο καθιέρωσε τη διάσπαση της πρωτοκαθεδρίας του IQ σε εννιά –τουλάχιστον- είδη νοημοσύνης.

Γιατί το βιβλίο του Goleman είχε τέτοια απήχηση;

Πρώτον: Ξέρει να γράφει πολύ καλά. Δε βαριέσαι ούτε ένα δευτερόλεπτο όταν το διαβάζεις. Ταυτόχρονα σε κάθε σελίδα βλέπεις τον εαυτό σου. Και όταν το τελειώνεις νομίζεις ότι έχεις βρει το μυστικό για να πετύχεις όλους τους στόχους σου.

Δεύτερον: Το συναίσθημα είναι κάτι που όλοι οι άνθρωποι έχουν ανεπτυγμένο, ενώ η λογική (όπως θα καταλάβετε αν δείτε τις ειδήσεις) είναι πιο σπάνια και από τις εμπριμέ τρούφες.

Τρίτον: Ενώ η λογική καρατομήθηκε μετά το Διαφωτισμό, το θυμικό ποτέ δεν έχασε το παιχνίδι: Θεοποιήθηκε στο ρομαντισμό, έγινε πιο βαθύ στο μεσοπόλεμο (με το σουρεαλισμό και την ψυχανάλυση), δαιμονοποιήθηκε και οδήγησε στο ναζισμό, επανάκαμψε με την αισιοδοξία του εξήντα, έφτασε στην κατάθλιψη του 21^ου αιώνα.

Ο Αντρέ Μαλρό είχε προφητεύσει: «Ο εικοστός πρώτος αιώνας θα είναι ο αιώνας της μεταφυσικής».

Και «μεταφυσική» σημαίνει συναίσθημα.

Οπότε ο εικοστός πρώτος αιώνας θα είναι ο αιώνας του συναισθήματος.

Το θεωρείτε καλό αυτό; Ας γελάσουμε με κεφαλαία: ΧΑ ΧΑ ΧΑ (και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω).

Οι φονταμενταλιστές κάθε θρησκείας δεν καθοδηγούνται από τη λογική όταν καίνε, καταστρέφουν, αφορίζουν.

Οι ψηφοφόροι κάθε χώρας δεν καθοδηγούνται από τη λογική όταν ψηφίζουν έντρομοι ή επειδή ο υποψήφιος έχει ωραίο χαμόγελο.

Οι στρατιώτες κάθε πατρίδας δεν καθοδηγούνται από τη λογική όταν πάνε να σκοτώσουν και να σκοτωθούν.

Ακόμα και οι μεγιστάνες (οι οποίοι δεν έχουν θρησκεία ή πατρίδα) δεν καθοδηγούνται από τη λογική όταν καταστρέφουν λαούς και οικοσυστήματα για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους.

Το συναίσθημα είναι πιο επικίνδυνο από την ατομική βόμβα όταν δε συνδιαλλάσσεται με τη λογική... Και δε συνηθίζει να το κάνει...

Προσοχή: Υψηλό El δε σημαίνει να είσαι μανιοκαταθλιπτικός ούτε να είσαι ρομποτικός. Σημαίνει να αντιλαμβάνεσαι, να απολαμβάνεις και να ελέγχεις τα συναισθήματα σου προς ΌΦΕΛΟΣ του εαυτού σου και των άλλων. Δηλαδή εμπεριέχει τη συμπάθεια και την αλληλεγγύη (γιατί χωρίς αυτές η ζωή μας είναι κόλαση, όπως θα έχετε διαπιστώσει κι εσείς).

Ένας άντρας με χαμηλό El θα καταπίνει τις προσβολές του αφεντικού χαμογελώντας ηλίθια και μετά θα ξεσπάει το θυμό του στο παιδί του και στη γυναίκα του (ή στον πιτσιρικά που του πήρε τη θέση του πάρκινγκ).

Μια γυναίκα με χαμηλό El θα ανέχεται την περιφρόνηση του συζύγου της, ίσως και τον περιστασιακό ξυλοδαρμό, για αρκετά χρόνια, ώσπου μια μέρα θα τον σφάζει στο γόνατο και θα πηγαίνει ισόβια στη φυλακή (επειδή δε μιλούσε τόσα χρόνια).

Ένα παιδί με χαμηλό El θα συνετίζεται με το εκπαιδευτικό σύστημα της αποστήθισης και της φιμωμένης δημιουργικότητας μέχρι τις πανελλαδικές εξετάσεις, όπου θα κλείνεται με κρίση πανικού στο δωμάτιο του –ή θα αυτοκτονεί αφήνοντας πίσω του ένα σημείωμα με πρόλογο, κυρίως θέμα και επίλογο.

Ένας λαός με χαμηλό El θα αποδέχεται κάθε βιασμό μέχρι την ημέρα που θα καταλαβαίνει ότι δεν έχει τίποτα πια να χάσει (ίσως όμως είναι αργά και για να κερδίσει) και θα αντιδράσει καταστρέφοντας.

Δεν είναι λάθος να θυμώνεις ή να εξοργίζεσαι -κάποιες φορές. Αλλά πρέπει να το κάνεις τη σωστή στιγμή, στο σωστό βαθμό και με το σωστό άτομο.

Ο Goleman μετά τη «Συναισθηματική Νοημοσύνη» έγραψε πάμπολλα βιβλία-δορυφόρους του πρώτου: «Η συναισθηματική νοημοσύνη στην εργασία», «η συναισθηματική νοημοσύνη στο γάμο», «η συναισθηματική νοημοσύνη στην εφηβεία», «η συναισθηματική νοημοσύνη στην εκτροφή σαλιγκαριών» κα...

Δεν ήταν ότι είχε αστείρευτο ταλέντο ή ιδέες. Όταν βλέπετε έναν συγγραφέα να εκδίδει σίκουελ (καλή ώρα η Ρόουλινγκ του Πότερ) να θυμάστε μόνο ότι έχει αβυσσαλέες τσέπες.

Φανταστείτε το Φρόιντ (για να μην πιάσουμε τους λογοτέχνες) να εκδίδει τα: «Η ερμηνεία των ονείρων για όσους κοιμούνται το μεσημέρι» ή «Η ερμηνεία των ονείρων από το Α ως το Ω» κλπ.

Ακολουθώντας το παράδειγμα του ευρύτσεπου Goleman θα επιχειρήσουμε μια «Συναισθηματική Νοημοσύνη της Πολιτικής», όπως αυτή εκφράζεται στην Ελλάδα.

Και θα χρησιμοποιήσουμε ως καλούπι ή πατρόν τη φράση του Αριστοτέλη, γιατί όπως έδειξε ο Goleman, είμαστε όλοι Έλληνες (αρχαίοι Έλληνες, μη χαίρεστε εσείς οι νεοέλληνες και γραικοί).

Λοιπόν: «Σοφός δεν είναι όποιος δε θυμώνει. Αλλά εκείνος που θυμώνει με το σωστό άτομο, τη σωστή στιγμή και στο σωστό βαθμό.»

                                                                      

πηγη:http://sanejoker.blogspot.gr/2012/10/el.html

1o δημοτικό Νάξου 28η οκτώβρη

Η σχέση Χρυσής Αυγής – ΕΛΑΣ στη Guardian στα ελληνικά! & Λευκός τρομός ντοκυμαντέρ "Ερευνα"

         

«Φόβος στην Αθήνα: Η άνοδος της Χρυσής Αυγής και της ακροδεξιάς»

Ένα ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου για τη σχέση της Χρυσής Αυγής με την ΕΛ.ΑΣ. φιλοξενεί η διαδικτυακή έκδοση της βρετανικής εφημερίδας Guardian. Στο ντοκιμαντέρ, που έχει αναρτηθεί σε δύο ξεχωριστές σελίδες: μία στα ελληνικά και μία στα αγγλικά, ανώτατος αξιωματικός δηλώνει ανοιχτά πως η Χρυσή Αυγή έχει παρεισφρύσει στην Eλληνική Aστυνομία.

Στο ντοκιμαντέρ γίνεται αναφορά στην άνοδο της Χρυσής Αυγής και στα πρόσφατα περιστατικά, όπως την επίθεση στη Λιάνα Κανέλη από τον Ηλία Κασιδιάρη.

Ο ανώτατος αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας, που μιλά υπό το καθεστώς της ανωνυμίας, υποστηρίζει ότι το κράτος ήταν απόλυτα ενήμερο και γνώριζε εδώ και χρόνια για τις δραστηριότητες της Χρυσής Αυγής.

Η ΕΥΠ και άλλες υπηρεσίες ασφαλείας τους παρακολουθούσαν στενά, δηλώνει και κατηγορεί τους επικεφαλής της Αστυνομίας πως είχαν την ευκαιρία να απομονώσουν και να απομακρύνουν τους «φύλακες του φασισμού» από το Σώμα, αλλά αποφάσισαν να μην το κάνουν.

Η βρετανική εφημερίδα ζήτησε σχόλιο από τον εκπρόσωπο της Αστυνομίας, Χρήστο Μανούρα, ο οποίος αρνήθηκε την ύπαρξη «φυλάκων του φασισμού» στις τάξεις της Ελληνικής Αστυνομίας, λέγοντας πως «καμία παράνομη συμπεριφορά δε θα γινόταν ανεκτή».

Σε ένα δεύτερο άρθρο της Μαρίας Μαργαρώνη, η Guardian αναφέρεται στην άνοδο της Χρυσής Αυγής -κυρίως ανάμεσα σε στρώματα του πληθυσμού που έχουν πληγεί από την κρίση και αισθάνονται ότι το κράτος δεν τους συμπαραστέκεται αρκετά- και τη συστηματική προσπάθεια της να υποκαταστήσει το κράτος.

«Στη χτυπημένη από τη λιτότητα Ελλάδα, η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή βρίσκεται σε άνοδο. Οι βουλευτές της χαιρετούν φασιστικά, ενώ στους δρόμους τάγματα εφόδου ξυλοκοπούν μετανάστες. Και κάποιοι από τους πιο ενθουσιώδεις υποστηρικτές τους ανήκουν στην αστυνομία», αναφέρει η εφημερίδα στο άρθρο υπό τον τίτλο «Φόβος και παράνοια στην Αθήνα: Η άνοδος της Χρυσής Αυγής και της ακροδεξιάς».


Η Χρυσή Αυγή είναι «ένα κόμμα, ένα κίνημα, μια υποκουλτούρα, τάγματα εφόδου· και ένα δίκτυο μέσα στην αστυνομία και το δικαστικό σώμα», το οποίο «συνειδητά και αναπόφευκτα» γεμίζει τα κενά «που άφησε η παράλυτη πολιτεία», τονίζει η συντάκτρια, η οποία είχε υπογράψει και το πρόσφατο άρθρο του Guardian σχετικά με τις καταγγελίες βασανιστηρίων από την ΕΛΑΣ.

Μετά από αρκετά χρόνια περιθωριακής παρουσίας, το Μακεδονικό και το κύμα αντιμεταναστευτικών αισθημάτων στις αρχές της δεκαετίες του '90 έδωσαν την πρώτη ώθηση στο κόμμα. Σταδιακά προς το τέλος της περασμένης δεκαετίας, τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής «άρχιζαν να ‘καθαρίζουν’ τις πλατείες με γροθιές, ρόπαλα και μαχαίρια, να κάνουν έφοδο σε τζαμιά, να πουλάνε προστασία και να συνοδεύουν τις γριούλες στο σουπερμάρκετ».

Εστιάζοντας στο άνοιγμα ενός νέου παραρτήματος του κόμματος στα Μέγαρα (όπου τα εκλογικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής ήταν διπλάσια από τον εθνικό μέσο όρο, όπως σημειώνεται) και σε όσους επισκέπτονται τα γραφεία του κόμματος στην Αθήνα, η συντάκτρια βλέπει καθημερινούς ανθρώπους -«που ποτέ δεν νόμιζα ότι θα έπεφταν θύματα της φασιστικής ρητορικής», όπως αναφέρει.

Πολλοί ψήφισαν Χρυσή Αυγή για να τιμωρήσουν τα κόμματα που έφεραν την χώρα στην κατάσταση που την έφεραν, διαπιστώνει η συντάκτρια. «Μόνο τα παιδιά με τα μαύρα πουκάμισα δεν φοβάμαι», δηλώνει μια γυναίκα και η μητέρα της συμπληρώνει (αρκετά μεγάλη για να θυμάται την απριλιανή χούντα) «δεν ξέρω άλλους που να μοιράζουν φαγητό».

Η στρατηγική του κόμματος -- εί«ένα κόμμα νομιμοποιημένο από τη δημοκρατία και τα μέσα ενημέρωσης»ναι μείγμα σαγήνης και εκβιασμού, «η εκμετάλλευση της ανάγκης που υποστηρίζεται από την απειλή της βίας». Η Χρυσή Αυγή υπόσχεται φαγητό, αίμα και δουλειές μόνο για Έλληνες, έχει γυμναστήρια που δεν δέχονται ξένους, αλλά «η μεγαλύτερη επιτυχία της είναι η παροχή ‘ασφάλειας’ με τη συμπαιγνία των Αρχών».
 
«Είναι γνωστό σε όλους ότι αν έχεις καταληψίες στο διαμέρισμά σου, μπορείς να φωνάξεις την Χρυσή Αυγή να τους διώξει, όχι την αστυνομία που στην καλύτερη περίπτωση θα σου δώσει διακριτικά ένα τηλεφωνικό αριθμό της Χρυσής Αυγής», σημειώνει το δημοσίευμα.

«Μέσα από ένα φονικό κοκτέιλ πρόθεσης, ανικανότητας και αδράνειας, η πολιτεία άφησε μία βίαιη, αντιδημοκρατική δύναμη να ελέγξει την επιβολή του νόμου», τονίζεται από τον Guardian.

Και ενώ «είναι δύσκολο να μετρήσει κανένας πόσο βαθιά είναι η διείσδυση στην αστυνομία» καταγράφονται πολλές καταγγελίες «συνεργασίας» Χρυσαυγιτών με αστυνομικούς και φιλοξενούνται δηλώσεις της δικηγόρου Ιωάννας Κούρτοβικ που μιλά ανοιχτά για κάλυψη από τις Αρχές.

Βουλευτές που μιλούν στον Guardian εκφράζουν τουλάχιστον τον προβληματισμό τους για την κατάσταση. «Με τη χούντα ήξερες τον εχθρό», δηλώνει ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς Βασίλης Μαστρογιάννης και συμπληρώνει «αυτοί οι άνθρωποι δρουν μέσα στην κοινωνία και υπονομεύουν το σύστημα από μέσα. Η κατάσταση μπορεί να κρατήσει 15-20 χρόνια».

                                  

                                 ΛΕΥΚΟΣ ΤΡΟΜΟΣ

πηγη:http://tvxs.gr/news/ellada/i-sxesi-xrysis-aygis-elas-sti-guardian-sta-ellinika

Η Σπουδαιότερη Ομιλία που έγινε ποτέ.....

NY Times:Σύγχρονοι "Ρομπέν των δασών" οι Έλληνες γιατροί!

Η δυσμενής οικονομική συγκυρία, στην οποία καλείται να επιβιώσει ο ελληνικός λαός, τα συνεχιζόμενα μέτρα λιτότητας που λαμβάνει η κυβέρνηση, η εξαθλίωση που υφίσταται ο χώρος της Υγείας και οι προσπάθειες που καταβάλλουν οι Έλληνες γιατροί για να στηρίξουν τις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες, είναι τα θέματα που προβάλουν σε άρθρο τους οι New York Times.

Το άρθρο απεικονίζει με ρεαλισμό την προσπάθεια των Ελλήνων γιατρών να αντισταθούν στην οικονομική κρίση, και να βοηθήσουν όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη, όπως οι καρκινοπαθείς.

"Ως επικεφαλής της ογκολογικής κλινικής του νοσοκομείου Σωτηρία, ο Δρ. Κώστας Συρίγος πίστευε ότι είχε δει τα πάντα", αναφέρει η Liz Alderman, συντάκτης των Times.

Η συγκλονιστική ιστορία της Έλενας

"Ωστόσο τίποτα δεν τον είχε προετοιμάσει για την περίπτωση της Έλενας, μιας άνεργης γυναίκας που είχε διαγνωστεί με καρκίνο στο στήθος ένα χρόνο πριν απευθυνθεί σε αυτόν".

Μέχρι τότε, ο όγκος της είχε φτάσει στο μέγεθος ενός πορτοκαλιού και είχε δημιουργήσει πληγές στο στήθος της, τις οποίες εκείνη καθάριζε με χαρτοπετσέτες.

Μιλώντας στη διαδικτυακή έκδοση των New York Times που φιλοξενεί την ιστορία της Έλενας στην πρώτη σελίδα της, ο Δρ. Συρίγος είπε: "Όταν την είδαμε, μείναμε άφωνοι. Τέτοιες περιπτώσεις περιγράφονται στα βιβλία, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν τις είχαμε δει από κοντά γιατί όποιος αρρώσταινε σε αυτή τη χώρα πάντα μπορούσε να λάβει βοήθεια".

Η Έλενα έμεινε χωρίς ασφάλιση όταν αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το σχολείο όπου εργαζόταν ως δασκάλα για να φροντίσει τους δύο καρκινοπαθείς γονείς της και τον άρρωστο θείο της. Όταν εκείνοι πέθαναν, η κρίση είχε ήδη χτυπήσει τη χώρα μας και στα 58 της, ήταν αδύνατο για εκείνη να βρει δουλειά.

Όταν έμαθε ότι είχε τον ίδιο τύπο καρκίνου του στήθους με αυτόν που σκότωσε τη μητέρα της, πανικοβλήθηκε. Η θεραπεία θα κόστιζε τουλάχιστον 30.000 ευρώ, όπως την ενημέρωσαν, και ο τραπεζικός της λογαριασμός είχε ήδη αδειάσει. Προσπάθησε να πουλήσει ένα μικρό χωράφι που είχε κληρονομήσει, αλλά εξαιτίας της κρίσης κανείς δεν αγόραζε γη.

Τελικά ο καρκίνος της εξαπλώθηκε και δεν μπορούσε να λάβει θεραπεία μέχρι πριν λίγους μήνες, όταν έμαθε για ένα κίνημα γιατρών που εδώ και κάποιο διάστημα έχει αναλάβει να φροντίζει τους ανασφάλιστους ασθενείς, μεταξύ αυτών και τους καρκινοπαθείς.

Οι γιατροί αυτοί, μεταξύ των οποίων και ο Δρ. Συρίγος, συλλέγουν φάρμακα από δωρεές φαρμακείων, φαρμακευτικών εταιριών, και οικογενειών καρκινοπαθών που έχασαν τη μάχη με την επάρατη νόσο και εργάζονται εκτός της βάρδιας τους για να βοηθήσουν όσους περισσότερους μπορούν.

Πλέον η Έλενα υποβάλλεται σε χημειοθεραπείες και δηλώνει ότι το κίνημα της έδωσε ελπίδα ότι μπορεί να καταφέρει να κερδίσει τη μάχη.

Η οικονομική κρίση και το σύστημα υγείας που νοσεί

Με τις αλλαγές που έχει φέρει η κρίση και το Μνημόνιο στη χώρα, λίγοι κλάδοι έχουν πληγεί τόσο πολύ όσο αυτός της υγείας. Πλέον, όσοι χάνουν τη δουλειά τους μένουν ανασφάλιστοι μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα και αναγκάζονται να πληρώνουν τα ιατρικά τους έξοδα από την τσέπη τους, η οποία όμως στις περισσότερες περιπτώσεις είναι άδεια.

Ειδικά στην περίπτωση των καρκινοπαθών που οι θεραπείες κοστίζουν, "αν είσαι ανασφάλιστος το σύστημα απλώς σε αγνοεί.

Δεν έχεις πρόσβαση σε χημειοθεραπεία, χειρουργεία, ούτε καν σε απλά φάρμακα", τόνισε στην εφημερίδα ο Δρ. Συρίγος. "Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, το να είσαι άνεργος σημαίνει θάνατος", πρόσθεσε.

To Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο

Στις αρχές του έτους,  μία ομάδα γιατρών με βασικούς καθοδηγητές τον ογκολόγο-παθολόγο Κώστα Συρίγο και τον καρδιολόγο Γιώργο Βήχα, δημιούργησαν ένα "άτυπο" δίκτυο ιατρικής στήριξης ανασφάλιστων ασθενών.

Κατά κύριο λόγο, οι ασθενείς τους πάσχουν από διάφορες μορφές καρκίνου και οι ίδιοι υποστήριξαν ότι προέβησαν σε αυτό το βήμα όντες συγκλονισμένοι από την ανάγκη των συμπολιτών τους για ιατρική παρακολούθηση, περίθαλψη και φαρμακευτική κάλυψη.

Το κέντρο ονομάζεται Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο και φιλοξενείται στην πρώην Αμερικανική Βάση στον Δήμο Ελληνικού.

Σύμφωνα με τον κ. Συρίγο η Ελλάδα βρίσκεται κοντά στα επίπεδα εξαθλίωσης "που ήταν οι ΗΠΑ κατά τη δική τους κρίση, οπότε και, αν έχανες τη δουλειά σου, αυτομάτως έμενες και ιατρικά ανασφάλιστος".

Ο καρδιολόγος Γιώργος Βήχας από την πλευρά του, βλέπει τα πράγματα ρομαντικά ρεαλιστικά και επισημαίνει ότι "είμαστε ένα δίκτυο (που αποτελείται από πολλούς) Ρομπέν των δασών". 

Βέβαια,  ο κ. Βήχας τονίζει πως "αυτή η επιχείρηση έχει ημερομηνία λήξης… και αυτό διότι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή θα πάψουν να μπορούν να προσφέρουν από το υστέρημά τους, ακριβώς λόγω της κρίσης. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος για τον οποίο πιέζουμε το κράτος να αναλάβει και πάλι τις ευθύνες του".

Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στην έντυπη μορφή των Times στο φύλλο της 25ης Οκτωβρίου του 2012.

Πηγή: NY Times

                                                                         

ΠΗΓΗ:http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.gr/

Το φάντασμα του Τομ Τζόουντ πάνω από την Ευρώπη

Άνθρωποι περπατούν δίπλα στις γραμμές του τρένου

Σε  μια κατεύθυνση χωρίς επιστροφή

Οι μοτοσυκλέτες των αστυνομικών περνούν πάνω από τη γέφυρα

Ζεστή σούπα στη φωτιά κάτω απ τη γέφυρα

Το καταφύγιο απλώνεται πρόχειρα στη γωνία

Καλός ήρθατε στη νέα τάξη πραγμάτων

Οικογένειες κοιμούνται σ’ αμάξια στα νοτιοδυτικά

χωρίς ησυχία και ξεκούραση, χωρίς σπίτι και δουλειά

Ο δρόμος ζωντανεύει απόψε

Μα όλοι γνωρίζουν καλά που καταλήγει

Κάθομαι εδώ κάτω στο φέγγος της φωτιάς

Ψάχνοντας το Φάντασμα του Τομ Τζόουντ

Από τον σάκο του τραβά ένα βιβλίο με προσευχές

Ο ιεροκήρυκας ανάβει μια γόπα και παίρνει μια ρουφηξιά

Περιμένοντας τον καιρό που οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι

Ξαπλωμένος σ’ ένα χαρτόκουτο στην υπόγεια διάβαση

κρατώντας ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την γη της επαγγελίας.

Έχεις μια τρύπα στην κοιλιά σου και ένα όπλο στο χέρι  σου

Έχεις για προσκεφάλι το σκληρό του βράχου

για λουτρό τα υδραγωγεία της πόλης

Ο δρόμος ζωντανεύει απόψε

Μα όλοι γνωρίζουν καλά που καταλήγει

Κάθομαι εδώ κάτω στο φέγγος της φωτιάς

Ψάχνοντας το Φάντασμα του Τομ Τζόουντ

Και ο Τομ είπε: ‘’ Μάνα όποτε ένας μπάτσος χτυπά κάποιον

Όποτε  ένα νεογέννητο παιδί κλαίει πεινασμένο

Όποτε  υπάρχει συμπλοκή κατά του αίματος και μίσος στον αέρα

Αναζήτησε με μάνα θα με βρεις εκεί

Όταν  κάποιος παλεύει για να σταθεί,

Όταν κάποιος αναζητά μια αξιοπρεπή δουλειά ή ένα χέρι βοηθείας

Όταν  κάποιος αγωνίζεται να είναι ελεύθερος

Κοίτα στα μάτια του μάννα θα με βρεις εκεί’’

Ο δρόμος ζωντανεύει απόψε

Μα όλοι γνωρίζουν καλά που καταλήγει

Κάθομαι εδώ κάτω στο φέγγος της φωτιάς

Ψάχνοντας το Φάντασμα του Τομ Τζόουντ

(Bruce Springsteen, The Ghost Of Tom Joad, από τον ομώνυμο δίσκο, 1995.

Η προτελευταία στροφή αποτελεί παράφραση του διάσημου λόγου του Τζόουντ πριν την αναχώρησή του, στο τέλος του μυθιστορήματος ‘’τα σταφύλια της οργής’’ )

                                               

                                            

 Ο  Τομ Τζόουντ είναι ο πρωταγωνιστής στα ΄΄ Σταφύλια της οργής’’ του Τζον Στάινμπεκ.  Πέρα από εμβληματικό χαρακτήρα του μυθιστορήματος, ο Τζόουντ αποτελεί ταυτόχρονα- μέσα από τη σταδιακή ωρίμανση του από σελίδα σε σελίδα αλλά κυρίως λόγω της τελικής του επιλογής και στάσης - και ενσάρκωση του νοήματος του βιβλίου. Τα ‘’σταφύλια της οργής’’, έγιναν ταινία από τον Τζον Φορντ, έναν μόλις χρόνο μετά την έκδοσή τους. Η ιστορία της οικογένειας των Τζόουντ, τραγουδήθηκε από τον φολκ τραγουδιστή Woody Guthrie, ως αρχετυπική  περίπτωση που περιγράφει τα βάσανα των φτωχών της Αμερικής και ταυτόχρονα ως αντίδραση απέναντι στην αδικία. Όταν ο Bruce Springsteen τραγουδούσε για το φάντασμα του Τομ Τζόουντ το 1995 ,  δεν είχε σαν πρόθεση να μιλήσει απλά για έναν λαϊκό ήρωα, αλλά περισσότερο να συνδέσει τον πόνο δύο εποχών και παρουσιάζοντάς τον Τζόουντ ως πρότυπο, να προβάλλει την συνέχεια αλλά και την επιτακτική επικαιρότητα της στάσης του.

Η ιστορία των Τζόουντ, είναι η ιστορία του ξεριζώματος και της περιπλάνησης για την επιβίωση. Η κρίση της δεκαετίας του ’30, οι άνεμοι σκόνης που σαρώνουν τις σοδειές, ο εκμοντερνισμός των μέσων καλλιέργειας αλλά κυρίως η απληστία των τραπεζών, αναγκάζουν την οικογένεια να εγκαταλείψει το σπίτι της στην Οκλαχόμα, να τραβήξει δυτικά μέσω του (θρυλικού πλέον) αυτοκινητοδρόμου 66, να αναζητήσει την τύχη της στην γη της επαγγελίας. Φτάνοντας στην εύφορη Καλιφόρνια, οι Τζόουντ μαθαίνουν από τι υλικά είναι φτιαγμένος ο παράδεισος: άθλιες συνθήκες διαβίωσης στους εργατικούς καταυλισμούς, ανεργία, εκμετάλλευση,  υποσιτισμός και ξυλοδαρμοί, σε μια κρίση που μεταφράζει το κάθε ανθρώπινο δικαίωμα σε πολυτέλεια. Μέσα από μια σειρά ματωμένων γεγονότων, ο Τζόουντ θα συνειδητοποιήσει τη σημασία της αλληλεγγύης και της επιθετικής στάσης απέναντι στην αδικία. Κυνηγημένος από την τύχη των πολλών, θα γίνει υπερασπιστής των αδικημένων, και οργανωτής της αντίδρασής τους.

Η πολιτική - τόσο στο βιβλίο του τότε, όσο και στην πραγματικότητα του σήμερα- παρουσιάζετε κυρίως ως ένας τρόπος που ρυθμίζει αριθμούς, παραμέτρους και διαδικασίες. Το ανθρώπινο απουσιάζει. Ο Στάιμπεκ, ξεπερνά την καταγραφή του ντοκουμέντου και εμβαθύνει στην λογοτεχνικότητα των χαρακτήρων και των δεσμών. Με τον τρόπο αυτό, μας παρουσιάζει την ανθρώπινη διάσταση της πολιτικής. Οι ξεριζωμένοι γίνονται φορείς των επιπτώσεων της κρίσης. Βιώνουν την πολιτική χωρίς να μπορούν να την περιγράψουν. Την καταλαβαίνουν αποκλειστικά στον πόνο και την αναπνοή. Μέσα από τον απλό λόγο των εργατών, ο συγγραφέας φτάνει στον ριζοσπαστισμό του αυτονόητου. Οι έννοιες της ιδιοκτησίας, της δουλειάς και της εκμετάλλευσης περνούν μέσα από το ανθρώπινο των χαρακτήρων. Η απλότητα στην έντασή της, γίνεται  το αμείλικτο κομμάτι του επιχειρήματος. Η επιστροφή από τον αριθμό στο αίμα, γίνεται υπόθεση επιτακτική.

Η Αμερική του 1995 (και πολύ περισσότερο αυτή της τραπεζικής κρίσης του 2008) δεν διαφέρει σε πολλά από αυτή της δεκαετίας του 30. Καραβάνια νεόπτωχων γεμίζουν και πάλι τον αυτοκινητόδρομο 66. Κατά μήκος του, οι μικρές πόλεις ερημώνουν. Στις πεδιάδες του Σαλίνας, Μεξικάνοι μετανάστες έχουν πάρει την θέση των εσωτερικών μεταναστών στη συγκομιδή του καρπού, στο μοίρασμα της αδικίας. Στην άλλη μεριά του ωκεανού, η Ευρώπη της κρίσης γίνεται η νέα εύφορη ερημιά. Νέοι άνεργοι, φτωχοί και μετανάστες συνωστίζονται σε έναν καταυλισμό που τους αποκλείει. Δίπλα στην φωτιά, το φάντασμα του Τομ Τζόουντ, μιλά το παλαιό τραγούδι. Της αδικίας, της οργής, της αλληλεγγύης.

(στο περιοδικό διαβάζω)

πηγη:http://tsalapatis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_4114.html

''Estelle'': Επίθεση απο το Ισραηλ σε διεθνή ύδατα!

Λίγο μετά τις 11:15 το πρωί και καθώς το Estelle έπλεε σε διεθνή ύδατα 17 ναυτικά μίλια βόρεια του Al Arish της Αιγύπτου και 30 ν.μ. από τις ακτές της Γάζας, σύμφωνα με το τελευταίο στίγμα του Σουηδικου ιστιοφόρου Estelle,πλοία του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού περικύκλωσαν το σκάφος και λίγο αργότερα ταχύπλοα με μασκοφόρους στρατιώτες κατέλαβαν το ESTELLE.

Accordingto Dror Feiler,spokesperson for Ship to Gaza Sweden, Estelle was attacked at 10.15 AM CET.Five or six military vessels surrounded Estelle. Soldiers wearing masks are nowtrying to board the ship. The attack took place on international waters: N31 26E33 45 

Από τις 11:40, οπότε και υπήρξε η τελευταία επικοινωνία με τον εκπρόσωπο Dror Feiler, κάθε επικοινωνία είναι αδύνατη και έχει διακοπει. 

Πληροφορίες από το Ισραήλ αναφέρουν ότι το Estelle αυτή τη στιγμή ρυμουλκείται προς το Ashdod και αναμένεται να φθάσει στις 4 μμ τοπική ώρα. Η ελληνική πρεσβεία εκεί έχει ενημερωθεί και εκπρόσωπος της μετακινείται στο Ashdod.

Η Πρωτοβουλία “Ένα Καράβι για τη Γάζα”, ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ την παράνομη ισραηλινή επίθεση και κατάληψη του ESTELLE στα διεθνή ύδατα, όπου για άλλη μια φορά το Ισραήλ επιβεβαιώνει τον ρόλο του ως τραμπούκου και χωροφύλακα της περιοχής. Η πράξη διεθνούς πειρατείας ενάντια σε πολίτες από 8 χώρες, που μετέφεραν ανθρωπιστικό υλικό στην πολιορκημένη Γάζα, δείχνει για άλλη μια φορά το αληθινό πρόσωπο του σιωνιστικού απαρτχάιντ.

Στο πλοίο επιβαίνουν συνολικά 30 άτομα, εκ των οποίων 5 Έλληνες:

Βαγγέλης Διαμαντόπουλος (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ)

Δημήτρης Κοδέλας (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ)

Βαγγέλης Πισσίας (συντονιστής αποστολής)

Λουκάς Σταμέλλος (μέλος Γραμματείας “Ένα Καράβι για τη Γάζα”)

Μιχάλης Τικτόπουλος (μέλος Γραμματείας “Ένα Καράβι για τη Γάζα”)

Συνολικά 5 ενεργά μέλη εθνικών Κοινοβουλίων επιβαίνουν στο Estelle (Ελλάδα (2), Νορβηγία, Ισπανία, Σουηδία) καθώς και ένα τέως μέλος του Καναδικού κοινοβουλίου.

Πρωτοβουλία “Ένα καράβι για τη ΓΑΖΑ

ΠΗΓΗ:http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.gr/

Ανοικτή επιστολή προς Ηλία Κασιδιάρη

Σημείωση (για το πλαίσιο): Η επιστολή που ακολουθεί αναφέρεται στην Υπουργική Απόφαση 152.11/Β3/790/1996 που θεσπίστηκε πριν από 16 χρόνια και η οποία δίνει στους μουσουλμάνους μαθητές της Θράκης δικαίωμα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε ποσοστό 0,5% επί του συνόλου των διαθέσιμων θέσεων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, ως μέτρο που θα βοηθούσε την ενσωμάτωση αυτών των μαθητών στην ελληνική κοινωνία.

Ανοικτή επιστολή προς Ηλία Κασιδιάρη

κύριε Κασιδιάρη,

(Θα ακολουθήσει σε αρκετά σημεία αυτής της επιστολής, όμως μη νομίζετε ότι τη βρίσκω και πολύ με αυτόν τον πληθυντικό ευγενείας που χρησιμοποιώ προς εσάς, κύριε Κασιδιάρη. Το κάνω μόνο και μόνο επειδή προσωπικά ο ήχος που μου θυμίζει αυτή η φράση είναι ο ήχος μιας βρισιάς, “κύριε ΚασιΔΙΑΡΗ”! )

Καταρχήν, εννοείται πώς δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω το όνομα μου, αλλά μόνο τη δουλειά που κάνω: είμαι εκπαιδευτικός στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, δουλεύω σε ένα από τα σχολεία της Θράκης που πηγαίνουν μουσουλμάνοι μαθητές. Αν σας ενδιαφέρει και το θρήσκευμά μου, είμαι χριστιανός ορθόδοξος και αν σας ενδιαφέρει και η εθνικότητά μου αυτή είναι ελληνική.

Ο λόγος κύριε Κασιδιάρη για την επιλογή μου να παραμείνω ανώνυμος είστε εσείς και οι πρακτικές σας – βλέπετε πρόσφατα έμαθα ότι μέλη της Χρυσής Αυγής ξεκίνησαν να επιτίθενται και σε συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς, επειδή κολλούσαν αφίσες με περιεχόμενο με το οποίο διαφωνεί η Χρυσή Αυγή. Υποθέτω πως τώρα που αυτή η επιστολή θα σας κάνει τελείως σαφές ότι διαφωνούμε σε διάφορα (πολλά!) ζητήματα, η συνήθης σας τακτική να επιτίθεστε με ρόπαλα και στιλιάρια σε όποιον έχει διαφορετική άποψη από τη δική σας, θα μπορούσε να με βάλει στο “στόχαστρο”. Και ξέρετε, έχω και δυο παιδιά να μεγαλώσω, δεν θα σας κάνω το χατήρι να γίνω στόχος 10 τραμπούκων που ανάθεμα κι αν ξέρουν τι σημαίνει “άποψη”.

Τέλος πάντων, ας στραφούμε στο “ζουμί”.

Σας παρακολούθησα κύριε Κασιδιάρη, σε δηλώσεις σας μετά την ανακοίνωση των βάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια της χώρας, να χρησιμοποιείτε τα παρακάτω λόγια:

“Η Χρυσή Αυγή έθεσε ήδη το ζήτημα στη Βουλή και θα αγωνιστούμε μέχρι να καταργηθεί αυτή η διάταξη, η οποία αποτελεί ξεκάθαρο ρατσισμό εις βάρος των ελλήνων”

(Το βίντεο υπάρχει μεταξύ άλλων και εδώ)

Ακολουθούν τα σχόλια μου πάνω σε αυτή τη δήλωση σας.

Καταρχήν, μιλάτε για μία διάταξη που αφορά κάποιους “μουσουλμάνους” και θεωρείτε ότι είναι μια διάταξη ρατσιστική εις βάρος κάποιων άλλων, των “ελλήνων”. Ότι δηλαδή κάποιος είναι είτε από τη μία “πλευρά” (μουσουλμάνος), είτε από την “άλλη” (έλληνας). Λυπάμαι που θα σας στενοχωρήσω, αλλά δεν έχετε ιδέα για τί μιλάτε: όλη η Θράκη, εδώ και πάρα πολύ καιρό γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα.

Στη Θράκη υπάρχουν άνθρωποι με μητρική γλώσσα τα πομάκικα, που είναι έλληνες πολίτες. Υπάρχουν άνθρωποι με μητρική γλώσσα τα τούρκικα, που είναι επίσης έλληνες πολίτες. Άλλοι με μητρική γλώσσα τα ρώσικα, έλληνες πολίτες και αυτοί. Υπάρχουν και πολλοί τσιγγάνοι, έλληνες πολίτες. Στη Θράκη υπάρχουν άνθρωποι με μουσουλμανικό θρήσκευμα, που είναι επίσης έλληνες πολίτες. Άνθρωποι με εβραϊκό θρήσκευμα (δεν εννοώ τους χριστιανούς), επίσης έλληνες πολίτες.

Το να αναφέρεστε σε μουσουλμάνους που είναι διαφορετικοί από τους έλληνες, κύριε Κασιδιάρη, όταν το ένα τρίτο των κατοίκων της περιοχής έχουν μουσουλμανικό θρήσκευμα, σας έχει κάνει ανέκδοτο εδώ στη Θράκη: υπάρχουν άνθρωποι που γελάνεμε τα λόγια σας. Λόγια που αποκαλύπτουν ότι δεν έχετε καμία σχέση με την πραγματικότητα της Θράκης, τουλάχιστον όπως τη ζούμε εμείς οι κάτοικοί της και όχι όπως ίσως θέλουν να τη διατυπώνουν έντυπα εθνικιστικού περιεχομένου.

Η εθνικότητα των μουσουλμάνων της Θράκης, κύριε Κασιδιάρη, είναι ελληνική: οι μουσουλμάνοι της Θράκης πηγαίνουν στο ελληνικό σχολείο, ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές, πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές στο ελληνικό κράτος και (φυσικά) υπηρετούν τη στρατιωτική τους θητεία στον ελληνικό στρατό. Θα μας κάνετε τη χάρη, κύριε Κασιδιάρη, να σταματήσετε αυτό το αθηναϊκό ανεκδοτάκι που μιλά για μουσουλμάνους που δεν είναι έλληνες και το οποίο υποδηλώνει πλήρη άγνοια;

Ελπίζω πως ναι. Προχωράω.

Στις δηλώσεις σας, μιλάτε επίσης για “ρατσισμό”. Για μία ρατσιστική διάταξη εις βάρος των υπολοίπων ελλήνων μαθητών. Έχοντας ως δεδομένη την παντελή έλλειψη επαφής σας με την πραγματικότητα της Θράκης, θα μου επιτρέψετε να σας κάνω μερικά “μαθήματα πραγματικότητας”.

Έχουμε και λέμε.

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο ένα.

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90, κύριε Κασιδιάρη, η πρόσβαση στα χωριά των μουσουλμάνων της ορεινής ροδόπης δεν ήταν ελεύθερη: για να τα επισκεφτεί κάποιος, έπρεπε να περάσει πρώτα από την Αστυνομική Διεύθυνση, να ζητήσει άδεια επίσκεψης και αν αυτή του δινόταν, έπρεπε να περάσει την περιβόητη «μπάρα» (φυλάκιο στο δρόμο για τα χωριά των μουσουλμάνων, στο οποίο γινόταν έλεγχος χαρτιών και άδειας επίσκεψης). Και το σημαντικότερο, αν ήσουν κάτοικος αυτών των χωριών, ήταν ιδιαίτερο δύσκολο να φύγεις από αυτά: η διανυκτέρευση αυτών των μουσουλμάνων στις πόλεις της Ξάνθης ή της Κομοτηνής γινόταν μόνο μετά από ειδική άδεια. Μιλάμε δηλαδή, κύριε Κασιδιάρη, για συνοριακό έλεγχο σε έλληνες, μέσα στην Ελλάδα…

Και τολμάτε εσείς κύριε Κασιδιάρη, να μιλάτε για ρατσισμό;

Τολμάτε να μιλάτε για ρατσισμό, όταν γενιές ολόκληρες ελλήνων μουσουλμάνων μεγάλωσαν σε αυτά τα χωριά υπό στρατιωτικό έλεγχο; Αλήθεια, έχετε ζήσει ποτέ σε φυλακή;

Σας το εύχομαι.

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο δύο.

Σε οποιοδήποτε μουσουλμανικό χωριό της ορεινής Θράκης, κύριε Κασιδιάρη, ένα παιδί μεγαλώνει μαθαίνοντας από το σπίτι του είτε τα πομάκικα (σλαβογενής γλώσσα), είτε τα τούρκικα. Στο Δημοτικό σχολείο, αν δεν τα γνωρίζει ήδη, μαθαίνει και τα τούρκικα, σύμφωνα με τη συνθήκη της Λωζάνης (που αντίστοιχα επιβάλλει τη διδασκαλία ελληνικών στους έλληνες της Κωνσταντινούπολης). Επίσης, αναγκάζεται να μάθει και αραβικά, προκειμενου να διδαχθεί το Κοράνι. Και όταν φτάνει στο Γυμνάσιο, ακολουθεί το πρόγραμμα μαθημάτων του ελληνικού σχολείου, το οποίο ορίζει ότι πρεπει να μάθει και αγγλικά και γερμανικά.

Τις μετρήσατε, κύριε Κασιδιάρη, τις γλώσσες που με το ζόρι πρέπει να γνωρίζουν αυτά τα παιδιά στην ηλικία των 13 ετών;

Είναι έξι(!) : πομάκικα, τούρκικα, αραβικά, ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά. Έξι γλώσσες κύριε Κασιδιάρη, από ένα παιδί 13 (!) χρονών. Αντιληφθείτε λίγο τις απαιτήσεις που έχει η κοινωνία από αυτούς τους μαθητές, κύριε Κασιδιάρη: Έξι δεν είναι οι γλώσσες που ξέρουν όλα μαζί τα μέλη της Χρυσής Αυγής!

Και τολμάτε εσείς κύριε Κασιδιάρη, να μιλάτε για ρατσισμό;

Τολμάτε να χαρακτηρίζετε ρατσιστική τη διάταξη που αναγνωρίζει το αυτονόητο; Που αναγνωρίζει ότι ένας άνθρωπος που έχει αναγκαστεί να μάθει έξι γλώσσες, δεν γίνεται να έχει καταφέρει να μάθει τα ελληνικά (τη γλώσσα στην οποία διατυπώνονται τα βιβλία και τα θέματα των πανελληνίων εξετάσεων), όσο καλά τα γνωρίζουν οι υπόλοιποι έλληνες μαθητές και ως εκ τούτου βρίσκεται -χωρίς να είναι επιλογή του- σε μειονεκτική θέση;

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο τρία.

Θα έπρεπε να γνωρίζετε κύριε Κασιδιάρη, τις ευρέως διαδεδομένες φήμες που λένε ότι τα μεγαλύτερα ποσοστά πώλησης ψυχοφαρμάκων στην Ελλάδα εμφανίζονται στο νομό Κομοτηνής. Επίσης ότι αυτό οφείλεται στην υπερκατανάλωση τέτοιων φαρμάκων από το γυναικείο πληθυσμό των μουσουλμανικών χωριών. Βλέπετε, είναι πολύ σκληρό ψυχολογικά, κύριε Κασιδιάρη, να είσαι γυναίκα σε αυτά τα χωριά: είσαι ένας δούλος.

Και εσείς, κύριε Κασιδιάρη, αντί να διευκολύνετε τις νεαρές μουσουλμάνες να γλιτώσουν από αυτό το μονόδρομο προς τα φαρμακεία, να ξεφύγουν από τον οπισθοδρομισμό και τις προσταγές του γνωστού Προξενείου και του κάθε μουφτή, κάνετε το αντίθετο. Αντί να τις βοηθήσετε να σπουδάσουν σε κάποια πόλη της Ελλάδας, γνωρίζοντας στην πράξη τα δικαιώματα που έχει κάθε γυναίκα, εσείς θέλετε να τις εμποδίσετε.

Τέλος πάντων υπάρχουν πολλά παραδείγματα, κύριε Κασιδιάρη, που δείχνουν ότι οι κάτοικοι αυτών των χωριών (που είναι αναγνωρισμένοι ως έχοντες την ελληνική εθνικότητα, έλληνες και μάλιστα αυτόχθονες) δέχονται εδώ και χρόνια έναν ανελέητο ρατσισμό από την πλευρά του ελληνικού κράτους.

Υπάρχουν πολλά μαθήματα πραγματικότητας που θα έπρεπε να πάρετε, κύριε Κασιδιάρη…

Κλείνοντας, θα μου επιτρέψετε να θίξω ακόμα μία πτυχή των δηλώσεών σας, κατά την άποψή μου τη σημαντικότερη: Κύριε Κασιδιάρη, στην επίμαχη διάταξη δεν μιλάμε γενικώςγια μουσουλμάνους.

Μιλάμε για μουσουλμάνους που είναι άνθρωποι στην ηλικία των 17 και των 18 ετών. Ξέρετε, οι άνθρωποι έχουν και άλλα χαρακτηριστικά εκτός από το έθνος ή τη θρησκεία. Ένα από αυτά είναι και η ηλικία. Οι άνθρωποι λοιπόν στα 17 ή 18 τους χρόνια, οι νέοι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία ή το φύλο, ελπίζουν.

Ελπίζουν να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή, να απολαύσουν τις όμορφες στιγμές της, ίσως να ταξιδέψουν, ίσως να ερωτευτούν, να κάνουν νέους φίλους, ίσως να βρουν ένα επάγγελμα που θα το αγαπάνε, ίσως ακόμα και να αλλάξουν τον κόσμο. Όπως όλοι οι νέοι, χριστιανοί, εβραίοι, βουδιστές ή μουσουλμάνοι.

Όμως στην περίπτωση των νέων που είναι έλληνες μουσουλμάνοι, αναφερόμαστε στα παιδιά ενός πληθυσμού που έχει δεχθεί πάμπολλες δεκαετίες καταπίεσης καιρατσισμού. Και μετά από αυτές τις δεκαετίες, έρχεστε και εσείς κύριε Κασιδιάρη. Και πατάτε με τις γυαλισμένες σας αρβύλες όλες αυτές τις ελπίδες και τα όνειρα νέων ανθρώπων. Και τους βροντοφωνάζετε για “ρατσιστικές διατάξεις”. Στους έλληνες νέους που ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλο έλληνα μαθητή τί πάει να πει ρατσισμός και παρόλ’αυτά συνεχίζουν να ελπίζουν ότι θα τα καταφέρουν…

Έ, όχι κύριε Κασιδιάρη, δεν θα σας το επιτρέψουμε.

Ούτε εμείς, οι χριστιανοί της Θράκης, ούτε φυσικά οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι. Όλοι μαζί, θα βάλουμε τα δυνατά μας και θα στείλουμε τις φασιστικές σας ιδεούλες εκεί που τους αξίζουν: στα μουσεία. Για να θυμούνται όλοι, πως κάποτε υπήρξαν κάποιοι που θέλησαν να μισούμε ο ένας τον άλλον και να γαμάμε ο ένας τα όνειρα του άλλου.

Και πως εμείς δεν τους αφήσαμε.

πηγη:facebook