Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, πέθανε στις 9 Μαρτίου του 1994 από Λευχαιμία στην Αμερική, μια χώρα που ποτέ δεν αγάπησε, γιατί και αυτή ποτέ δεν τον αγάπησε. Έγινε διάσημος στην Ευρώπη, ειδικά στην Γερμανία από όπου καταγόταν, για την τρυφερή αλήτικη γραφή του και την συμπόνια του για όλους τους απόκληρους της γης, έπνιξε πολλές φορές τα φαντάσματά του σε λίμνες από αλκοόλ, θύμωσε και έγινε βίαιος επειδή ο πατέρας του δεν τον απόδεχθηκε ποτέ και πέρασε στην ιστορία της λογοτεχνίας ως ο βασικός της απόκληρος, ο παρίας, αυτός που πολλοί θαύμαζαν, μα κανένας δεν ήθελε για φίλο.
Σκληρός κριτικός του χιλιονεκραναστημένου "αμερικάνικου ονείρου", συμπαθής σε όλους τους περιθωριακούς, βαθιά πληγωμένος από την πατρική απόρριψη, τεχνήτης των ωμών λέξεων που συνθέτουν ποίηση, αρνήθηκε να πολεμήσει για την πατρίδα, όντας ο ίδιος χωρίς πατρίδα, γιατί αν δεν σε αγαπούν, δεν ανήκεις πουθενά, έζησε περιπλανώμενος και άστεγος για μεγάλα διαστήματα της περιπετειώδους ζωής του, δούλεψε στο δημόσιο ταχυδρομείο της Αμερικής, παντεύτηκε δύο φορές και το 1969, ο Τζον Μάρτιν, του έδωσε τα απαραίτητα προς το ζειν, για να μην ξανάπει ποτέ στο ταχυδρομείο, απλά να γράφει, να μιλά με την γραφή του και έτσι παράτησε την βαρετή καρέκλα και από τότε έγραψε άλλα 61 έργα.
Ο Ζαν Ζενέ και ο Σαρτρ, τον χαρακτήριζαν ως τον σημαντικότερο αμερικανό ποιητή, πατέρα του βρώμικου ρεαλισμού στην ποίηση, αλλά οι ακαδημαϊκοί κύκλοι ποτέ δεν τόλμησαν να παραδεχτούν την δυναμική του έργου του. Γιαυτούς, ο Μπουκόφσκι θα είναι πάντα ένα ενοχλητικό περιθώριο, ένας παραληματικός μέθυσος. Στον τάφο του υπάρχει η ρήση "Μην προσπαθείς". Πολλοί θα το δουν σαν παραίτηση. Πίσω από τα λόγια του υπάρχει όμως η προτροπή της ενέργειας, της πράξης. Δεν ήταν ο κλασικός νωθρός διανοούμενος. Ο Μπουκόφσκι γράφει ρεαλιστική ποίηση, έξω από τις νόρμες του ακαδημαϊκού ρεαλισμού, δίνει σάρκα και οστά στα παραμύθια του γιατί μιλάει για αληθινούς περιθωριακούς, που υπάρχουν όσο και αν ο συντηριτισμός προσπαθεί πάντα να απωθεί. "Πράξε", είναι αυτό που θέλει να μας πει ο ποιητής.
Σκληρός κριτικός του χιλιονεκραναστημένου "αμερικάνικου ονείρου", συμπαθής σε όλους τους περιθωριακούς, βαθιά πληγωμένος από την πατρική απόρριψη, τεχνήτης των ωμών λέξεων που συνθέτουν ποίηση, αρνήθηκε να πολεμήσει για την πατρίδα, όντας ο ίδιος χωρίς πατρίδα, γιατί αν δεν σε αγαπούν, δεν ανήκεις πουθενά, έζησε περιπλανώμενος και άστεγος για μεγάλα διαστήματα της περιπετειώδους ζωής του, δούλεψε στο δημόσιο ταχυδρομείο της Αμερικής, παντεύτηκε δύο φορές και το 1969, ο Τζον Μάρτιν, του έδωσε τα απαραίτητα προς το ζειν, για να μην ξανάπει ποτέ στο ταχυδρομείο, απλά να γράφει, να μιλά με την γραφή του και έτσι παράτησε την βαρετή καρέκλα και από τότε έγραψε άλλα 61 έργα.
Ο Ζαν Ζενέ και ο Σαρτρ, τον χαρακτήριζαν ως τον σημαντικότερο αμερικανό ποιητή, πατέρα του βρώμικου ρεαλισμού στην ποίηση, αλλά οι ακαδημαϊκοί κύκλοι ποτέ δεν τόλμησαν να παραδεχτούν την δυναμική του έργου του. Γιαυτούς, ο Μπουκόφσκι θα είναι πάντα ένα ενοχλητικό περιθώριο, ένας παραληματικός μέθυσος. Στον τάφο του υπάρχει η ρήση "Μην προσπαθείς". Πολλοί θα το δουν σαν παραίτηση. Πίσω από τα λόγια του υπάρχει όμως η προτροπή της ενέργειας, της πράξης. Δεν ήταν ο κλασικός νωθρός διανοούμενος. Ο Μπουκόφσκι γράφει ρεαλιστική ποίηση, έξω από τις νόρμες του ακαδημαϊκού ρεαλισμού, δίνει σάρκα και οστά στα παραμύθια του γιατί μιλάει για αληθινούς περιθωριακούς, που υπάρχουν όσο και αν ο συντηριτισμός προσπαθεί πάντα να απωθεί. "Πράξε", είναι αυτό που θέλει να μας πει ο ποιητής.
Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 92 χρονών.
ΠΗΓΗ:http://witnessfree.blogspot.com/2012/03/blog-post.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου