ασύλληπτα βίαιη παράδοση

Το σημερινό θέμα δεν έχει σχέση με το φαγητό, αλλά με τη μέρα.

Σήμερα είναι η μέρα της Γυναίκας. Κάποιες γυναίκες θα εκμεταλλευτούν τη μέρα για να στολιστούν και να βγουν, αρκετές θα σαρκάσουν και θα αγνοήσουν αυτή τη γιορτή. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για τυχερές γυναίκες, γιατί είναι ελεύθερες και έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν.

Μερικές φορές νιώθουμε θυμό όταν βλέπουμε ότι αμειβόμαστε λιγότερο για εργασία ισάξια των αντρών, όταν θεωρείται αυτονόητο ότι θα αλλάξουμε εμείς τις πάνες των μωρών, όταν μας ψέξουν ότι «δεν φροντίζουμε αρκετά το σπίτι μας» όταν δουλεύουμε πολλές ώρες – ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Χρόνια τώρα η λέξη «φεμινισμός» αντιμετωπίζεται περιπαιχτικά και μερικές φορές νιώθουμε την ανάγκη να πούμε βιαστικά ότι «δεν είμαι φεμινίστρια», σα να πρόκειται για ιδιότητα που σου αφαιρεί κάθε σοβαρότητα. Δεν είμαστε φεμινίστριες, ζητάμε ισότητα. Ας κατακτήσουμε πρώτα την ισότητα και μετά υποσχόμαστε ότι θα είμαστε πιο ανεκτικές στα σεξιστικά αστεία.

Η βία που ασκείται παγκόσμια στις γυναίκες είναι τεράστια, τρομαχτική και ανελέητη και τα θύματα δεν έχουν την προβολή και τη βαρύτητα που τους αξίζει. Πρόκειται για την προσωπική μου άποψη βέβαια, αλλά θα επιμείνω: η βία κατά των γυναικών δεν διαδίδεται αρκετά ούτε από τις ίδιες τις γυναίκες. Μόλις ανοίξεις το στόμα σου κατατάσσεσαι στις υστερικές και αυτό το στίγμα μας κάνει να μετράμε τα λόγια μας ενώ γυναίκες κακοποιούνται και δολοφονούνται καθημερινά, επειδή είναι γυναίκες. Κι αυτό είναι μια πραγματικότητα. Γυναίκες κακοποιούνται και δολοφονούνται καθημερινά επειδή είναι γυναίκες.

Δεν έχω τις γνώσεις – ούτε το κουράγιο – για να σας πληροφορήσω εκτενώς για το ζήτημα. Από την ActionAid έμαθα για ένα θέμα που δεν ήξερα καν ότι υπάρχει, και όσο διάβαζα, τόσο βούλιαζε η ψυχή μου.

H δεκαοχτάχρονη Neela Khatunis είναι ένα από τα 2700 θύματα βίας στο Μπανγκλαντές κατά τη διάρκεια των τελευταίων 10 ετών. «Ο άντρας μου ήταν θυμωμένος γιατί ζητούσε προίκα και η οικογένειά μου δεν είχε να του δώσει. Το σχέδιό του ήταν να με πουλήσει στη Σαουδική Αραβία – όταν αντιστάθηκα έριξε πάνω μου οξύ κι εξαφανίστηκε.»

Το Μπανγκλαντές έχει μεγάλη παράδοση στην υφαντουργία και γι’ αυτό το λόγο τα οξέα είναι εύκολα διαθέσιμα. Μαζί με αυτή την παράδοση υπάρχει και η επίθεση με οξύ κατά γυναικών επειδή δεν υπέκυψαν σε σεξουαλικές προτάσεις. Επειδή οικογένειες διαφώνησαν για χωράφια. Επειδή εγκατέλειψαν τον άντρα τους ή επειδή ήταν πιο εύκολα θύματα από τον αρχικό στόχο, κάποιος συγγενικός άντρας.

Στο Μπανγκλαντές το γυναικείο πρόσωπο θεωρείται ιερό. Τα σημάδια ατιμάζουν όλη την οικογένεια. Αυτού του είδους η αναπηρία είναι ένα ντροπιαστικό σύμβολο και οι γυναίκες αυτές δεν μπορούν να παντρευτούν, με αποτέλεσμα να γίνονται οικονομικό και κοινωνικό βάρος για τις οικογένειές τους. Όμως από τις 2742 περιπτώσεις των τελευταίων 10 ετών (με πολλές περιπτώσεις θανάτων) μόνο 450 άντρες καταδικάστηκαν. Οι μάρτυρες φοβούνται να καταθέσουν και λόγω έλλειψης στοιχείων οι υποθέσεις δεν προχωρούν, κι αυτές που προχωρούν διαρκούν πολλά χρόνια.

Αντεπίθεση

Τα θύματα δεν μπορούν να βασίζονται στην αστυνομία ή στους νόμους, ούτε καν στους συνανθρώπους τους. Πολύ συχνά οι γείτονες, ακόμα και οι οικογένειες, πιστεύουν ότι η γυναίκα «τα ήθελε» και η μοίρα της της άξιζε. Διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις προσπαθούν να εισχωρήσουν στο σύστημα υποστηρίζοντας αυτές τις γυναίκες με δικηγόρους και ιατρική βοήθεια. Με τη βοήθεια της ActionAid η Nurun Nahar, η οποία υπήρξε τέτοιο θύμα, όταν σε ηλικία 15 χρονών αρνήθηκε τις προτάσεις ενός αγοριού από τη γειτονιά της, δημιούργησε το 2006 το δίκτυο Acid Survivors’ Network (ASN). Το βασικό μέλημα του ASN είναι να βοηθήσει αυτές τις γυναίκες ώστε να γίνουν αυτόνομες. Να μπορέσουν να δουλέψουν, ώστε να μην εξαρτώνται από κανέναν άντρα. Το ASN έχει βοηθήσει ως τώρα 260 γυναίκες.