Ιατρείο για αόρατους ανθρώπους

απο το Politestv

Αυτό το ιατρείο φτιάχτηκε για μετανάστες. Αλλά πλέον, όσο αυξάνονται οι ντόπιοι «απόκληροι» του συστήματος Υγείας, τόσο πιο συχνά χτυπούν κι εκείνοι την πόρτα του. Την ίδια στιγμή το δημόσιο νοσοκομείο του Ρεθύμνου υπολειτουργεί και ο εθελοντισμός καλείται να καλύψει τις «τρύπες» που αφήνει ανοιχτές η Ελλάδα του Μνημονίου…

«Το κάνω για μένα, παίρνω πολλά από αυτό, αλλά ξέρω πως θα έπρεπε το Κράτος να φροντίζει για την υγεία αυτών των …αόρατων ανθρώπων»
λέει στην Τηλεόραση από τους Πολίτες η παιδίατρος του Ιατρείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ξέροντας πως ο εθελοντισμός της μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως «άλλοθι» για την περιστολή των δικαιωμάτων υγείας.
Οι μετανάστες πλέον φεύγουν από την Ελλάδα και τη θέση τους στις ουρές του Ιατρείου παίρνουν Έλληνες που έμειναν άνεργοι, που έχασαν την Ασφάλειά τους, που δεν τους καλύπτουν τα Ταμεία και που βρίσκονται πλέον εκτός συστήματος Υγείας. Άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν πια λεφτά να αγοράσουν τα εμβόλια των παιδιών τους και που περιμένουν στην ουρά για την εθελοντική παροχή φαρμάκων από τους υπόλοιπους συμπολίτες τους μέσω του κοινωνικού ιατρείου.
—————————————————————————————————————————————————-
Εθελοντικό Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ρεθύμνου
http://www.ethiatreio.com/

Πως θα ήταν εάν κάποιος όταν αρρωσταίνει μπορεί να βρίσκει συμβουλή και βοήθεια, φάρμακα και παρηγοριά χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει; Πως θα ήταν εάν τα παιδιά εμβολιάζονταν και φροντίζονταν τα δόντια τους πριν αρχίζουν να έχουν προβλήματα. Πως θα ήταν εάν οι γυναίκες δεν έπρεπε να πληρώνουν ακριβά την εγκυμοσύνη τους και να γεννούν δωρεάν; Πως θα ήταν εάν η πρόληψη με μαστογραφία και PAP τεστ ήταν αυτονόητο δικαίωμα όλων των γυναικών;
Αυτή η απορία μας οδήγησε σήμερα μετά από 3 χρόνια λειτουργίας του Ιατρείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης να μετράμε πάνω από 5000 επισκέψεις ασθενών, να εμβολιάζουμε σταθερά πάνω από 200 ανασφάλιστα παιδιά, και πάνω από 30 ανασφάλιστες έγκυες να έχουν τη σωστή παρακολούθηση και βοήθεια. Γνωρίσαμε ανθρώπους παραμελημένους με τεράστια προβλήματα υγείας που είτε από φόβο, είτε από φτώχεια δεν προσέγγιζαν το σύστημα υγείας, γνωρίσαμε παιδιά πλήρως ανεμβολίαστα, είδαμε αρρώστιες που μόνο στα βιβλία είχαμε δει έως τώρα, είδαμε νέους ανθρώπους χωρίς δόντια, μάθαμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν τι είναι το AIDS και η ηπατίτιδα.
Σε μια εποχή που όλοι τείνουν να πιστέψουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ότι καλά αυτά που λέτε αλλά είναι ρομαντικά, γραφικά, έξω από την πραγματική ζωή και «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα». Ότι η υγεία και η παιδεία είναι αγαθά που μας ανταποδίδονται μετά από σκληρή δουλειά και που δεν ανήκουν δικαιωματικά σε κάθε ανθρώπινη ζωή. Που έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει να λειτουργούμε σαν ομάδα η οποία δουλεύει συλλογικά, για να μπορούμε όλοι να μορφωθούμε και να θεραπευτούμε. Που η έννοια της συντροφικότητας θεωρείται ξεπερασμένη, θελήσαμε να δούμε πως θα ήταν εάν…
Πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτός ο κόσμος που θέλουμε μπορεί να υπάρξει. Τον δημιουργήσαμε και τον ζούμε. Καιρός να τον διεκδικήσουμε.