Μήπως να κλειναμε τα BLOGS ....

                         Μήπως να κλειναμε τα BLOGS (και να...)

''Mην τα γράφεις εδώ , πάρε μια ντουντούκα και βγές έξω και πές τα . Βγές συντρόφισσα έξω και μην σκέφτεσαι καθόλου ότι θα σε πούνε κάπως . Ετσι και αλλοιώς ότι και να κάνουμε , λένε. ΕΞΩ ΟΛΟΙ αφήστε τα μπλογκς να πιάσουμε τα πεζοδρόμια όσο υπάρχουν , μέχρι να αρχίσουμε να τα «ξηλώνουμε» ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΑΛΛΑ. ΑΝΕΡΓΟΣ μετά απο 30 χρόνια σκληρής δουλειάς, τι άλλο θέλεις'' ; 

Το παραπανω σχολιο, που λεει μια μεγαλη αληθεια,  ετυχε να το διαβασω σημερα στο blog της φιλης blackbedlam, που θιγει στην αναρτηση της, εκτος των αλλων, κι ενα μεγαλο θεμα, τη μαστιγα των ναρκωτικων, οπως και την αδιαφορια, τη παθητικη σταση της κοινωνιας, οχι μονο απεναντι σ αυτο το προβλημα, αλλα και στη τωρινη πολιτικη κατασταση, που ενω η πλειοψηφια του λαου υποφερει, δεν παρατηρει κανεις τις αντιδρασεις που θα περιμενε.
Η συζητηση γινεται και πανω στο πως θα μπορεσει κανεις να προσεγγισει αυτη τη μεριδα λαου που για καποιο λογο δεν εχουν πειστει σε ποιο χωρο ειναι το συμφερον τους, ως ταξη πια, γιατι το προβλημα ειναι καθαρα ταξικο, εκτος και αν ορισμενοι πιστευουν τα ..ΜΜΕ και τις δημοσκοπησεις του...ΣΚΑЇ !!

Απο σχολια στην αναρτηση της blackbedlam, διαλεγω μερικα: 

«…Πλέον οι εικόνες στην Αθήνα δεν είναι απλά ίδιες, αλλά πολύ χειρότερες (απο την Αγγλια). Ξεπεράσαμε την «γραφικότητα» μας όπως αναφέρουμε, γίναμε «πολιτισμένοι» και αγνοούμε όχι μόνο τους άστεγους, τους νεκρούς στο δρόμο από το κρύο, την πρέζα, την ανέχεια, αυτούς που αυτοκτονούν κάτω από τις νέες συνθήκες και τόσα άλλα «πολιτισμένα»…. 

«Πως θα νικήσει το φόβο του ο «κιοτής», όπως λες, το «τρομαγμένο ανθρωπάκι»; Μόνο με αριθμούς θα τον αγγίξεις; Μου θύμισες με τα παραπάνω λόγια σου, σε εισαγωγικά, κάποιες παλιές εποχές που τα «πλάνα» έπρεπε να «πιαστούν» πάση θυσία, αδιαφορώντας για τους τρόπους και τα πρόσωπα. Να μην κάνουμε τα ίδια λάθη bb. Δεν φτάνει να έχουμε δίκιο για τα αυτονόητα, (δυστυχώς)...Τον τρόπο πρέπει να ψάξεις να βρεις,που θα προσεγγίσεις τον «κιοτή», το «τρομαγμένο ανθρωπάκι», να τον κάνεις να σε εμπιστευτεί, ν’ ακουμπήσει σε σένα, να του δώσεις δύναμη και να σε στηρίξει, και να τα δώσει όλα για σένα (άρα και για τον εαυτό του) όταν θα έρθει η ώρα».

 

Ετσι με αφορμη τα παραπανω, ισως χρειαζεται να θιξουμε και παλι το θεμα του τι φταιει και τι χρειαζεται να γινει, εφ οσον θελουμε να προσεγγισουμε αυτον ακριβως τον κοσμο που σημερα ειναι σε δεινη θεση και δεν βλεπει διεξοδο.....

Μηπως, ομως, κανω λαθος και μιλαμε για μια....μειοψηφια;