πηγή:antisomata.wordpress.com

Στο στάδιο του μοντάζ βρίσκεται η τρίτη ταινία της Αλίντας Δημητρίου με τίτλο Τα κορίτσια της βροχής, η οποία ολοκληρώνει την κινηματογραφική ιστοριογράφηση της γυναικείας παρουσίας στο εαμικό κίνημα και στον αντιδικτατορικό αγώνα. Οι προηγούμενες ταινίες της τριλογίας είναι “ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟΝ ΒΑΛΤΟ” που πιάνει την περίοδο του ΕΑΜ έως και τη Βάρκιζα, και “Η ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ” που περιγράφει την περίοδο του ΔΣΕ, του εμφυλίου και των στρατόπεδων συγκέντρωσης μετά την ήττα. Σε όλες τις ταινίες, μιλούν οι ίδιες οι γυναίκες που πολέμησαν με το όπλο ή με τον πολιτικό αγώνα, για την ελευθερία την ισότητα και την αξιοπρέπεια. Κι έτσι βλέπουμε την Ιστορία μέσα από αυτές που την έζησαν, κι όχι μέσα από την επίσημη καθεστωτική ή κομματική της εκδοχή. Έτσι ξετυλίγεται και το νήμα της λαϊκής μνήμης και αντίστασης του οποίου οι ίδιες οι ταινίες αποτελούν κομμάτι.Η συνέχεια της πάλης ενάντια στην διπλή καταπίεση των γυναικών, ταξική και ανδροκρατική, φαίνεται πιο ξεκάθαρα στην τρίτη ταινία που ολοκληρώνεται αυτό το καλοκαίρι. Όπως λέει η Αλίντα οι γυναίκες της αντιδικτατορικής πάλης:
«…. θεωρούν τον εαυτό τους συνέχεια των γυναικών της Αντίστασης. Μια από αυτές μου είπε «…είμαστε η συνέχεια τους και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία» και το είπε μια γυναίκα που της στέρησαν τη δυνατότητα να κάνει παιδιά».
Οι ταινίες της Αλίντας, με εξαίρεση μόνο την πρώτη που βραβεύτηκε στη Θεσσαλονίκη, πιάνοντας το σύστημα απροετοίμαστο, αποσιωπούνται και αγνοούνται από το καλλιτεχνικό και εμπορικό κατεστημένο. Κυκλοφορούν όμως από χέρι σε χέρι, και προβάλλονται σε στέκια, σε καταλήψεις, σε κοινωνικούς χώρους και σε αμφιθέατρα. Η Αλίντα όχι μόνο δεν παραπονιέται γι αυτό, αλλά είναι υπερήφανη. Οι ταινίες γίνονται χωρίς εταιρία παραγωγής, με μια απλή βιντεοκάμερα, με πολύ δουλειά, μεράκι και πάθος από 4 άτομα που χρηματοδοτούν, κάνουν την έρευνα, τρέχουν, κινηματογραφούν, μοντάρουν. Είναι ο κινηματογράφος της αυτο-οργάνωσης, και ως τέτοιος είναι φυσικό να διανέμεται και από τα δίκτυα της αυτο-οργάνωσης και της κοινωνικής αντίστασης. Η Αλίντα το θεωρεί τη μόνη διέξοδο από τις ελιτίστικες, συντεχνιακές, πελατειακές και εμπορευματικές συνισταμένες του “ελληνικού κινηματογράφου”. Πρόσφατα μάλιστα, όπως μου είπε, απέρριψε πρόταση του ΔΟΛ να πάρει τις ταινίες της και να τις διανείμει ο ΔΟΛ, μέσω των εφημερίδων στο ευρύ κοινό. Η Αλίντα ούτε καν το συζήτησε και τους απάντησε: Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ!
Το παράδειγμα της Αλίντας Δημητρίου δείχνει πως ο κινηματογράφος αλλά και η τέχνη γενικότερα, δεν μπορεί να περιορίζεται στον μικρόκοσμο του ατομικού δημιουργού, γιατί τότε είναι εμπόρευμα και τίποτα άλλο. Οι συνθήκες παραγωγής, αλλά και διανομής και θέασης μπορούν να βρίσκονται ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ και τους κανόνες της. Την Αλίντα την ενδιαφέρει να μην προδώσει τις “γυναίκες” της όπως λέει…τις γυναίκες που της εμπιστεύτηκαν τις ιστορίες τους, και να τις μεταδώσει στις νέες γενιές της κοινωνικής αντίστασης και ανατροπής.