"Είμαστε όρθιοι, είμαστε ήδη νικητές. Ο βιομήχανος Μάνεσης ομολόγησε ότι δεν περίμενε τέτοιο αγώνα! Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περίμεναν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι, να έχουμε υπογράψει 5ωρο. Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη. Όλες αυτές τις μέρες, όλο το 24ωρο με βάρδιες περιφρουρούμε την απεργία μας. Ένιωσαν τη δύναμή μας, και εμείς μάθαμε περισσότερα. Ξεχωρίζουμε τους φίλους από τους εχθρούς.
Η νίκη θα είναι δύσκολη μα θα είναι δική μας."
Η γενική συνέλευση των εργατών της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ
Αναδημοσίευση από το Πολιτικό Καφενείο Οι χαλυβουργοί απεργούν και η κοινωνία του Θριάσιου αναζητά το ρόλο της - Μια ματιά στα γεγονότα της Χαλυβουργίας από έναν εργαζόμενο στο Θριάσιο
Αν αναγνωρίζουμε έναν ιστορικό ρόλο στην εργατική τάξη, αυτό γίνεται για το λόγο ότι δε διαθέτει κανένα μέσο παραγωγής προς εκμετάλλευση ανθρώπων και ως εκ τούτου, αν οραματιστεί μια μελλοντική κοινωνία, δεν μπορεί παρά να είναι ανώτερη και να απελευθερώνει πραγματικά τον άνθρωπο. Σήμερα όμως κατά κοινή διαπίστωση το επίπεδο της εργατικής τάξης είναι σε αναντιστοιχία με την πορεία του καπιταλισμού. Από τη μια ο καπιταλισμός τρώει τα ψωμιά του, δημιουργεί τις αιτίες που θα ανατραπεί, ολοκληρώνει την εξελικτική του πορεία, δημιουργεί τους όρους για να προκύψουν άλλες παραγωγικές σχέσεις και από την άλλη η εργατική τάξη αδυνατεί να αντιληφθεί τον ιστορικό της ρόλο, δεν δημιουργεί τα δικά της μέσα ούτε επιλέγει τις σωστές κατά περίπτωση μορφές αγώνα. Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι αντανάκλαση του επαναστατικού ενστίκτου των εργατών, που διαμορφώνεται από την εμπειρία της εκμετάλλευσης και της δυστυχίας, και δεν αμφισβήτησε ποτέ την ουσία του καπιταλισμού που είναι η καταναγκαστική εργασία και η εμπορευματοποίηση των πάντων. Φρόντιζε να έχει πάντα ο εργάτης δουλειά αντί για ελεύθερο χρόνο.
Ν.Π. εργαζόμενος στο Θριάσιο
-Αρχικά ο βιομήχανος Μάνεσης κατορθώνει και πείθει τους εργάτες της χαλυβουργίας του στο Βόλο να αποδεχθούν την 5ωρη εργασία με τη συνδρομή των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Πέραν της συμφωνίας με το σωματείο καλεί και τους εργάτες για υπογραφή ατομικών συμβάσεων.
-Η πρόταση αυτή δεν έχει την ίδια τύχη στον Ασπρόπυργο. Οι εργάτες την απορρίπτουν. Ο εργοδότης τότε απολύει σε δύο ημέρες 34 εργάτες και οι συνάδελφοί τους κλείνουν το εργοστάσιο με απεργία διαρκείας από 01/11/11.
-Στις 3/11 γίνεται συγκέντρωση στην Ελευσίνα από σωματεία του ΠΑΜΕ. Στις 8/11 διαμαρτυρία στο Υπουργείο Εργασίας, στις 9/11 τριμερής συνάντηση χωρίς αποτέλεσμα και ακολουθεί διαμαρτυρία στα γραφεία στην Κηφισιά.
-Στις 11/11 πραγματοποιείται συναυλία του ΠΑΜΕ στο εργοστάσιο με ομιλία της κας Παπαρήγα, και στις 14/11 άλλη τριμερής συνάντηση με επίσης μηδενικό αποτέλεσμα. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι η εργοδοσία απέρριψε πρόταση του σωματείου για διαθεσιμότητα επιμένοντας για εφαρμογή του 5ωρου.
- Στις 19/11 γίνεται μεγάλη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο εργοστάσιο με συμμετοχή πολλών άλλων φορέων, συνδικαλιστών, εργαζομένων και κατοίκων του Θριασίου.
Παρατηρήσεις με ευρεία αποδοχή -Η συμπεριφορά των συνδικαλιστών του Βόλου δυσκόλεψε την κατάσταση, διότι μη συμμετέχοντας στον αγώνα αναπληρώνεται στο Βόλο η απώλεια παραγωγής στον Ασπρόπυργο.
- Παρά το γεγονός ότι τα συμφέροντα των εργατών είναι ίδια και χωρίς να εξετάσουμε ποια παράταξη είναι στο πλευρό τους, δεν υπάρχει καμία συνεργασία ανάμεσα στα δύο σωματεία λόγω κομματικής και παραταξιακής αντιπαλότητας.
-Στις 16/11 και μετά από πολλές παρεμβάσεις και πιέσεις στο εργατικό κέντρο Ελευσίνας, η ολομέλειά του αποφασίζει την 3ωρη στάση εργασίας των σωματείων της δύναμής του για τις 24/11, απορρίπτοντας την πρόταση για σύσκεψη σωματείων και προώθηση της απόφασης στις γενικές συνελεύσεις στα εργοστάσια, με την ψευδή δικαιολογία ότι τάχα τα πρωτοβάθμια σωματεία δεν ανταποκρίνονται σε τέτοιες διαδικασίες.
- Αρχικά η διοίκηση του σωματείου των χαλυβουργών ήταν απρόθυμη στην ιδέα συντονισμού των εργαζομένων με πρωτοβουλίες από τα κάτω. Της αρκούσε η στήριξη του ΠΑΜΕ και μιλούσε για ταξικά σωματεία. Αυτό είναι λάθος. Τίποτα δεν είναι απολύτως δεδομένο και κυρίως η δυναμική που μπορούν να αναπτύξουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Σήμερα το κλίμα έχει αλλάξει και οι εργάτες συναινούν για την ανάπτυξη της μάχης πέραν του χώρου τους, στην ευρύτερη περιοχή του Θριασίου. Η πεποίθηση ότι το ένστικτο των εργατών μπορεί να γίνει συνείδηση ανατροπής συνεχώς ενισχύεται και στους χαλυβουργούς και στους υπόλοιπους εργαζόμενους.
Συμπεράσματα με άποψη
ΑΝ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΜΑΣ
-Αν η κρίση είναι κατά κοινή ομολογία μια δομική κρίση του συστήματος που οφείλεται σε δύο βασικές εξελικτικές διαδικασίες: πρώτον, στη συνεχή εμπορευματοποίηση των ανθρωπίνων αναγκών και, δεύτερον, στο διαρκή εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής με συνέπεια την ανεργία, αν ο νεοφιλελευθερισμός είναι μονόδρομος για το σύστημα και λειτουργεί εις βάρος του βιοτικού επιπέδου και της περιουσίας της χώρας, αν κατά κοινή διαπίστωση η χώρα και ο λαός είναι υπό γερμανική κατοχή, τότε το παράδειγμα των χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο και το κίνημα αλληλεγγύης και γενίκευσης του αγώνα είναι η απάντηση του λαού στον καπιταλισμό και στην κρίση. Ο αγώνας αυτός θα μείνει στην ιστορία στο βαθμό που θα εμπνεύσει τον υπόλοιπο κόσμο της εργασίας, ώστε να αυτοδραστηριοποιηθεί με στόχο να ξεπεράσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που τον ελέγχουν και να ενεργήσει άμεσα και ανατρεπτικά για την κυβέρνηση & την πολιτική που εφαρμόζει. Ο λαός στο Θριάσιο θα πρέπει να πάρει τη σκυτάλη, διαφορετικά η μιζέρια και η δυστυχία θα είναι το μέλλον του.
Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ
-Αν αναγνωρίζουμε έναν ιστορικό ρόλο στην εργατική τάξη, αυτό γίνεται για το λόγο ότι δε διαθέτει κανένα μέσο παραγωγής προς εκμετάλλευση ανθρώπων και ως εκ τούτου, αν οραματιστεί μια μελλοντική κοινωνία, δεν μπορεί παρά να είναι ανώτερη και να απελευθερώνει πραγματικά τον άνθρωπο. Σήμερα όμως κατά κοινή διαπίστωση το επίπεδο της εργατικής τάξης είναι σε αναντιστοιχία με την πορεία του καπιταλισμού. Από τη μια ο καπιταλισμός τρώει τα ψωμιά του, δημιουργεί τις αιτίες που θα ανατραπεί, ολοκληρώνει την εξελικτική του πορεία, δημιουργεί τους όρους για να προκύψουν άλλες παραγωγικές σχέσεις και από την άλλη η εργατική τάξη αδυνατεί να αντιληφθεί τον ιστορικό της ρόλο, δεν δημιουργεί τα δικά της μέσα ούτε επιλέγει τις σωστές κατά περίπτωση μορφές αγώνα. Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι αντανάκλαση του επαναστατικού ενστίκτου των εργατών, που διαμορφώνεται από την εμπειρία της εκμετάλλευσης και της δυστυχίας, και δεν αμφισβήτησε ποτέ την ουσία του καπιταλισμού που είναι η καταναγκαστική εργασία και η εμπορευματοποίηση των πάντων. Φρόντιζε να έχει πάντα ο εργάτης δουλειά αντί για ελεύθερο χρόνο.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΥΣΑ -Αν μπορούμε να της αναγνωρίσουμε κάποιο ρόλο, αυτός είναι υποβοηθητικός στον αγώνα των εργαζομένων να αμφισβητήσουν το σύστημα από θέση ελευθερίας. Οφείλει να είναι το εργαλείο της κοινωνίας και όχι ο χειραγωγός της. Οφείλει δε να κυκλοφορεί τις ιδέες της με στόχο την αποδυνάμωση της ηγεμονίας της αστικής ιδεολογίας. Πρέπει να καταλάβει ότι, αν δε σταματήσει να μιλάει με τίτλους ιδιοκτησίας και με καπέλα, δεν θα έχει καμία τύχη στην προσπάθειά της να βοηθήσει την κοινωνία να απελευθερωθεί. Σήμερα είναι πολύ πίσω από τις απαιτήσεις των περιστάσεων, μιλάει με όρους κοινοβουλευτισμού, δεν έχει και δεν μπορεί να έχει πρόταση εξουσίας, απομακρύνεται συνεχώς από τα όραμά της.
Στην παρούσα κατάσταση και στην περίπτωση που η κρίση πάρει πιο άγριες διαστάσεις με τι σχέδιο θα ενεργήσει; Το κεφάλαιο εγκαταλείπει την επενδυτική πολιτική και, αν περάσουμε σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, πιθανόν οι ξένοι επενδυτές να παρατήσουν τα εργοστάσια και, αν οι επιχειρήσεις παραγωγής και εμπορίας τροφίμων, κλείσουν ο λαός θα πεινάσει. Τότε η απάντηση θα πρέπει να είναι άμεση για την επανεκκίνηση της οικονομίας με όρους που θα βάλει η ίδια η κοινωνία. Θα καταλάβουμε τα μέσα παραγωγής που κλείνουν με σκοπό να τα κοινωνικοποιήσουμε; Θα αναληφθούν πρωτοβουλίες ανάπτυξης κοινωνικής αλληλεγγύης,όπως η κίνηση των γιατρών στη Θεσσαλονίκη με το κοινωνικό ιατρείο;
Ο λαός μας δεν πρέπει να φοβηθεί την οικονομική κατάρρευση, αλλά άμεσα να δημιουργήσει τα δικά του μέσα έξω από την λογική του συστήματος. Η επανεκκίνηση της οικονομίας να γίνει με τους όρους και τη συμμετοχή της κοινωνίας, ακόμα κι αν αυτό απαιτεί μεγάλες και άγριες συγκρούσεις.
Ν.Π. εργαζόμενος στο Θριάσιο
Μια φωτιά καίει στις πύλες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Μια φωτιά που ζεσταίνει τις χούφτες των απεργών χαλυβουργών, μα και τις καρδιές των εργαζόμενων, των ανέργων, των δασκάλων, των μαθητών, των φτωχών του 21ου αιώνα. Όταν ξεκίνησε η απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία», στον Ασπρόπυργο, κοντά ενάμιση μήνα τώρα, ήταν ένα δυνατό όχι στα σχέδια της εργοδοσίας για εκ περιτροπής εργασία ή 5ωρο με 40% μείωση αποδοχών και στις πρώτες 34 απολύσεις. «Μη μας νομίσετε και για ήρωες» περιέγραφε ένα μέλος της διοίκησης του σωματείου στην πύλη. «Αν ήμασταν τέτοιοι, δεν θα παίρναμε 1200 ευρώ μετά από 23 χρόνια δουλειάς, παίζοντας τη ζωή μας κορώνα – γράμματα κάθε μέρα». «Πέρυσι σκοτώθηκε ένας συνάδελφος και ένας άλλος καταστράφηκε τελείως επειδή τους είχαν να δουλεύουν κάτω από το λιωμένο σίδερο παρότι το σωματείο είχε προειδοποιήσει. Και στο δικαστήριο προχθές μας είπαν ότι έφταιγαν οι εργάτες γιατί δεν έτρεξαν να σωθούν…» «Αλλά, να! Μας έδειξαν πια τον γκρεμό και είπαμε: ε! όχι δεν θα πέσουμε κιόλας. Κι ήρθατε κι εσείς και σταθήκατε πλάι μας και κάναμε δυο βήματα δώθε. Γι’ αυτό αισθανόμαστε, σα να έχουμε πάρει την πρώτη νίκη. Νικήσαμε το φόβο».
Γιώτα Ιωαννίδου, Αντιπρόεδρος ΕΛΜΕ Δ. Αττικής
«Σπάσαμε τη σιωπή» θα πει ο πρόεδρος του σωματείου, στην ομιλία του στην συγκέντρωση έξω από την πύλη, στις 24 Νοέμβρη, στην τρίωρη στάση εργασίας, σε όλο το Θριάσιο, συνεχίζοντας: «Οι βιομήχανοι μας κλείνουν τα σπίτια κι όχι ο αγώνας μας για δουλειά. Το ψωμί μας το υπερασπίζουμε με αγώνα κι όχι με παρακάλια». «Έτσι, πήραμε την απόφαση και πάγωσε η τσιμινιέρα. Θα φυλάξουμε πύλες εργοστασιακές. Θα παλέψουμε. Άλλωστε έχουμε μάθει να ζούμε με φωτιά και ατσάλι». Κι όμως ήταν μια ηρωική απόφαση. Σε καιρούς που όλα σαρώνονται να υψώνεις μπόι και να μην δέχεσαι ψίχουλα. Να κοιτάς το διπλανό σου και να βλέπεις τον εαυτό σου κι όχι τις παράπλευρες απώλειες – απολύσεις. Να μην δέχεσαι ότι νόμος αυτού του κόσμου είναι τον πλούτο που παράγεις να τον μοιράζουν πάντα οι εργοδότες, κατά πως τους βολεύει, με αφορμή την κρίση ή χωρίς αυτήν. Να ξεκινάς τον αγώνα, για κάτι που ξέρεις ότι αφορά όλους και να μην κοιτάς μόνο τη δική σου βολή, αλλά πως θα ρθουν κι άλλοι εργαζόμενοι μαζί σου. «Γιατί στην Ελληνική Χαλυβουργία, οι βιομήχανοι με την μαύρη κυβέρνησή τους δοκιμάζουν την αντοχή όλης της εργατικής τάξης». Γιατί τα σχέδια του Μάνεση είναι «λαγός για τα σχέδια όλων των βιομηχάνων» κι αφορούν όλους τους εργαζόμενους. Μα για να νικήσουν πρέπει να ανάψουν απεργιακές φωτιές και σ’ άλλες εργοστασιακές πύλες. Γιατί το δίκιο σήμερα όλοι καταλαβαίνουν ότι το έχουν οι εργαζόμενοι, αλλά δεν νικά εκείνος που έχει δίκιο αλλά αυτός που παλεύει γι αυτό.
Με το Δεκέμβρη οι απολυμένοι έγιναν 50. «Είμαστε όλοι απολυμένοι! Αλλά είμαστε όλοι σαν μια γροθιά, αιχμή του δόρατος για την εργατική τάξη. Αν δεν νικήσουμε δεν θα γυρίσουμε», απάντησαν οι απεργοί στη Γενική τους Συνέλευση. Τώρα πια, η απεργία και το μήνυμά της ξέφυγε από τους τοίχους της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». «Συνάδελφοι, εργάτες, τα μέτρα γενικεύονται. Δεν είναι μόνο οι χαλυβουργοί στο στόχο, είμαστε όλοι. Η συμμετοχή στον αγώνα δεν είναι ζήτημα αλληλεγγύης. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για όλη την εργατική τάξη…. Παραμερίστε τους ανθρώπους των βιομηχάνων, μην τους φοβάστε. Είναι ανίσχυροι, όταν οι εργάτες πάρουν απόφαση. Κάντε Γενικές Συνελεύσεις. Προχωρήστε σε απεργία…» γράφουν οι απεργοί, σε κάλεσμα προς όλους τους εργαζόμενους. Στη σύσκεψη σωματείων, συλλόγων και επιτροπών που κάλεσε το σωματείο, στις 5 Δεκέμβρη, στο εργατικό κέντρο Ελευσίνας, φάνηκε ότι οι απολύσεις και η ελαστική εργασία άρχισαν να εμφανίζονται σε πολλά εργοστάσια του Θριάσιου. Η 24ωρη απεργία της ερχόμενης Τρίτης είναι μια αρχή. Ο εργασιακός μεσαίωνας που απλώνεται σε όλους τους τόπους δουλειάς, με τις επιχειρησιακές συμβάσεις, τις απολύσεις και όλο το αντεργατικό μνημονιακό, οπλοστάσιο, είναι το καίριο ζήτημα που έφερε στην πρώτη γραμμή ο αγώνας των χαλυβουργών. Όχι όμως απλά σαν αναγκαίο κακό ή αναπότρεπτη εξέλιξη μιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, αλλά σαν πεδίο που η εργατική τάξη σήμερα οφείλει να αναμετρηθεί και να νικήσει.
Γι αυτό, αυτός ο αγώνας αγκαλιάστηκε από τον άνεργο και τον συνταξιούχο, μέχρι τον κάθε εργαζόμενο και τον μαθητή. Από την Κρήτη και την Πελοπόννησο μέχρι την Κοζάνη και την Αλεξανδρούπολη. Από την Φρανκφούρτη και το Βέλγιο, μέχρι την Νέα Υόρκη και το Μπρίσμπεν. Από τους σιδηρουργούς του Βελγίου και τους COBAS, μέχρι την ομοσπονδία εργαζομένων σε ορυχεία, μεταλλουργεία της Κολομβίας και τους εργαζόμενους της Αργεντινής. Είναι ένας αποφασιστικός, αγώνας που υψώνει ανάστημα στην δίνη της κρίσης, στο μεταίχμιο της εποχής. Κι ο καθένας και η καθεμιά προβάλλει σε αυτόν τις προσδοκίες που γεννάει η οργή του, βλέπει σ’ αυτόν τον εαυτό του. Ο εργαζόμενος αναγεννάει τις ελπίδες του, ο άνεργος νοιώθει την αγωνία του απολυμένου, ο δάσκαλος αναζητάει κάτι για να διδάξει την αξιοπρέπεια, ο μαθητής θέλει την έμπνευση αυτών που σκέφτονται αλλόκοτα σε τέτοιες εποχές πως θα νικήσουν, αντί να μοιρολογούν και να υπομένουν. Όλοι αυτοί είναι οι λόγοι της τεράστιας αλληλεγγύης, σ’ αυτόν τον αγώνα. Πρέπει να αντέξουν οι χαλυβουργοί για να νικήσουν, κι αυτό το αισθάνονται όλοι. Γιατί θα νικήσουν για όλους κι όχι μόνο για αυτούς. Έτσι έρχονται τόνοι τα τρόφιμα για τις οικογένειες τους και χρήματα όχι κυρίως από το περίσσευμα, αλλά από το υστέρημα του καθένα. Γι’ αυτό περνά ο κυρ Αντρέας και φέρνει την πίτα που έφτιαξε η κυρά του στην πύλη κι ένα πενηντάρικο από τη σύνταξη. Κι ο Νικολάκης από το δημοτικό έρχεται να δώσει το χαρτζιλίκι του. Κι ο καθηγητής από την περιοχή προσφέρεται να κάνει δωρεάν μαθήματα, όπου υπάρχει ανάγκη. Και η κυρά Αρχόντω, από την Ελευσίνα μαγειρεύει κάθε εβδομάδα φαί για εκατό άτομα και τρώει γύρω από τη φωτιά...
«Η εργοδοσία μας απειλεί. Εμείς όμως αυτές τις ημέρες περνάμε εδώ Πανεπιστήμιο και μαθαίνουμε. Σκλάβοι για τα κέρδη των βιομηχάνων δεν θα γίνουμε», γράφουν σε κάλεσμα τους. Όλα αυτά, είναι σχολείο για τους εργαζόμενους. Οι Γενικές συνελεύσεις και οι αποφάσεις τους. Οι περιοδείες σε εργοστάσια, τόπους δουλειάς και οι ομιλίες. Η επιτροπή αγώνα έχει ανέβει πάνω από 5 φορές στο Βόλο, για να πείσει τους χαλυβουργούς να προσπεράσουν «το χτες που με απειλές και εκβιασμούς τους επέβαλλαν την δήθεν συμφωνία τους στα μέτρα του Μάνεση και να δουν πως σήμερα, είναι μια καινούργια μέρα… είναι πιο δυνατοί. Με τη Γενική Συνέλευση και την απεργία μπορούν να νικήσουν». Η επιτροπή τροφοδοσίας διαχειρίζεται τα τρόφιμα ώστε να μοιράζονται ακριβοδίκαια και πρώτα σ’ αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Η επιτροπή των γυναικών των χαλυβουργών απλώνει το απεργιακό μήνυμα παντού και προσπαθεί, κανείς απεργός στο σπίτι του να μην αισθάνεται μόνος με τα προβλήματά του. Οι εργαζόμενοι στήνουν συναυλίες, συζητήσεις. Όλοι μιλούν στην πύλη. Ανταλλάσσουν χαρές και λύπες. Τα συχαρίκια σ’ αυτόν που έγινε πατέρας, τη συμπαράσταση στην κυρά του άλλου που τα παιδιά της ετοιμάζονται για μετανάστες. Μοιράζονται και γι’ αυτό δυναμώνουν κι αντέχουν.
Για όλα αυτά και για πολλά ακόμη, που δεν μπορούν εύκολα να αποτυπωθούν, αυτός ο αγώνας πρέπει να νικήσει. Κάθε πολιτική δύναμη της αριστεράς οφείλει να αναμετρηθεί με αυτό το ζητούμενο και να δώσει όλες της, τις δυνάμεις. Η απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία» πήρε την σκυτάλη από την ιστορία της. Την μεγάλη απεργία του 1978, τότε που «πάγωσε η τσιμινιέρα» της «Χαλυβουργίας Ελλάδας» για έξι μήνες. Τώρα παλεύει να διαβεί στο μεταίχμιο των εποχών της κρίσης και των νέων μεγάλων εξεγέρσεων που θα παλέψουν για την ζωή, την αξιοπρέπεια και την ελπίδα. Η καρδιά και ο νους της εργατικής τάξης κτυπά εκεί. Οι απεργιακές φωτιές γοργά πρέπει να ανάψουν και στις άλλες πύλες. Το προσκλητήριο ακούστηκε. Εγερθείτε!
Το ψήφισμα της χτεσινής Συνέλευσης
«Κάλεσμα - Ψήφισμα 46η ΜΕΡΑ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
Προς την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό
Συνάδελφοι
Οι απεργοί χαλυβουργοί χαιρετίζουμε όλους όσους πάλεψαν για την επιτυχία της 24ωρης απεργίας που νέκρωσε όλο το Θριάσιο.
Σφίγγουμε το χέρι στους εκατοντάδες εργάτες που έσπασαν το φόβο, απέργησαν για πρώτη φορά.
Σφίγγουμε το χέρι στους συνάδελφους που αγωνίζονται για να μην περάσουν οι απολύσεις στο χώρο τους, η εκ περιτροπής εργασία, οι μειώσεις μισθών και η κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, για να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους.
Εδώ στο Θριάσιο, που χτυπά η καρδιά των βιομηχανικών εργατών, στείλαμε μήνυμα στους ιδιοκτήτες και τη μαύρη κυβέρνησή τους: Κάτω τα χέρια από τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα, δεν θα γίνουμε δούλοι στα εργοστάσια για τα κέρδη σας! Ο Μάνεσης και οι υπόλοιποι βιομήχανοι πήραν το μήνυμα.
Οι χαλυβουργοί δεν είμαστε μόνοι στον αγώνα! Δεν έχουν μόνο μία φωτιά να σβήσουν!
Εχουμε μαζί μας όλη την εργατική τάξη τους εργαζόμενους που καταλαβαίνουν ότι είναι αγώνας που τους αφορά.
Αν κάνουμε πίσω, ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες για να μη μείνει τίποτα όρθιο. Αν εδώ σπάσουν τα μούτρα τους, τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλο το εργατικό κίνημα!
Η στήριξη στους χαλυβουργούς δυναμώνει. Τόσες μέρες, ο λαός μας που υποφέρει στέκεται με πείσμα στο πλευρό μας. Παίρνει δύναμη από τον αγώνα μας και μας δίνει δύναμη μεγαλύτερη. Πίσω δεν κάνουμε! Ερχονται απολυμένοι εργάτες και μας ενισχύουν από την πενιχρή αποζημίωσή τους! Φτωχός λαός δίνει από το υστέρημά του, αλλά πιο πολύ μας δίνει την ψυχή του όταν μας λέει: ΚΡΑΤΑΤΕ!
Στην πύλη της Χαλυβουργίας συγκρούονται δύο κόσμοι:
Από τη μια οι βιομήχανοι με τους ανθρώπους τους, την κυβέρνησή τους, που θέλουν να μας βάλουν μέσα στα εργοστάσια με μισθούς πείνας, χωρίς δικαιώματα. Από την άλλη οι εργάτες που παλεύουμε για τη ζωή και το ψωμί των παιδιών μας και στηριζόμαστε ο ένας στον άλλο. Δεν είμαστε μόνο οι χαλυβουργοί στο στόχο, είναι όλοι οι εργαζόμενοι. Η επίθεση σε όλους τους χώρους δουλειάς μεγαλώνει.
Είμαστε όλοι χαλυβουργοί! Ολοι οι εργασιακοί χώροι να γίνουν χαλυβουργίες οργάνωσης και αγώνα! Η φωτιά που άναψε εδώ να ανάψει σε όλα τα εργοστάσια!
Είμαστε πιο πολλοί, πιο δυνατοί, πιο ενωμένοι, πιο έμπειροι! Μάθαμε να ξεχωρίζουμε φίλους και εχθρούς.
Κάνουμε στην άκρη τους ανθρώπους των βιομηχάνων που απειλούν, συκοφαντούν τον αγώνα μας, προσπαθούν να σπάσουν την ενότητά μας, μας συμβουλεύουν να υποταχθούμε! Περιφρουρούμε τον αγώνα μας. Οι βιομήχανοι και η κυβέρνησή τους δεν διστάζουν απέναντι σε τίποτα, τους ξέρουμε καλά!
Συμμετέχουμε με αποστολή αντιπροσωπείας στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στο Βόλο την Παρασκευή 16/12/2011.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους σε Παναττικό Συλλαλητήριο Στήριξης του αγώνα μας το Σάββατο 17/12/2011 και ώρα 11 π.μ. στην Ομόνοια.
Καλούμε όλα τα εργατικά κέντρα της Αττικής (Αθήνας, Πειραιά, Θριασίου, Λαυρίου, Μεγάρων) να κηρύξουν 24ωρη απεργία.
Η συμμετοχή στον αγώνα δεν είναι μόνο θέμα αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για όλη την εργατική τάξη!
Ολοι στον αγώνα, η νίκη θα είναι δύσκολη μα θα είναι δική μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου