1)Κανένας άλλος αγώνας διαρκείας στην εποχή του Μνημονίου δεν έχει καταφέρει να συγκινήσει, να γεννήσει ελπίδα, να εμπνεύσει τόση αλληλεγγύη αλλά και να...συμπυκνώσει τις εκπληκτικές δυνατότητες και αντιθέσεις της εργατικής τάξης, όπως αυτός στη Χαλυβουργία. Ο αγώνας αυτός, που συνεχίζεται για 57η μέρα, είναι ήδη ένας αγώνας κερδισμένος σε πολλά επίπεδα. Δύο μήνες απεργίας κόντρα σε ανυπέρβλητες δυσκολίες και με καθολική συμμετοχή αποτελούν νίκη έτσι και αλλιώς. Άλλωστε, μόλις πρόσφατα οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία πέτυχαν τις πρώτες τους νίκες σε επίπεδο άμεσου οικονομικού αγώνα, αναγκάζοντας την εργοδοσία να αποσύρει τους σχεδιασμούς για εργασία εκ περιτροπής με ταυτόχρονες μειώσεις μισθών, καθώς και να ανακαλέσει 15 από τις 50 απολύσεις. Ο αγώνας αυτός επίσης έδειξε ότι είναι δυνατό η ανατρεπτική τάση της εργατικής τάξης να υπερισχύσει πάνω στην τάση υποταγής πάνω στη δυσκολία του συσχετισμού δύναμης. Να ανοίξει δρόμο για τα εργατικά συμφέροντα με τον εργατικό πολιτισμό της αλληλεγγύης, των ταξικών συλλογικών συμφερόντων, της δημοκρατίας της συνέλευσης, ενάντια στη λογική ότι έχουμε κοινά συμφέροντα με τους κεφαλαιοκράτες, σε επίπεδο επιχείρησης, κλάδου, χώρας ή ευρύτερα.
Η απεργία στη Χαλυβουργία πρέπει να κερδίσει και να στείλει ένα μήνυμα ελπίδας και νίκης σε όλους τους εργαζόμενους της χώρας. Είναι απαραίτητο, εδώ και τώρα, χωρίς να χάσουμε ημέρα, να μετατρέψουμε τις γιορτές σε μεγάλη γιορτή της αλληλεγγύης των εργαζομένων, με στήριξη υλική και πολιτική στη Χαλυβουργία και σε κάθε αγώνα που συνεχίζεται.
2)Οργιάζει το καρτέλ του χάλυβα στην Ελλάδα…
Εξοντώνει τους εργάτες που απεργούν επί 47 μέρες (σ.σ. συμπληρώθηκαν 57 μέρες πια). Δολοφονεί στα κάτεργα και ξεφεύγει την τιμωρία. Ληστεύει τους πολίτες και καταστρέφει μικρομεσαίους καλυπτόμενο από Αρχές, πολιτικούς και Δικαιοσύνη..
Το επίσημα καταγγελμένο ελληνικό καρτέλ του χάλυβα από το 2006, η ομάδα συμφερόντων που αποτελείται από τη ΣΙΔΕΝΟΡ του μεγαλοβιομήχανου Νίκου Στασινόπουλου, τη Χαλυβουργική του Κωσταντίνου Αγγελόπουλου και τη Χαλυβουργία Ελλάδας του Νίκου Μάνεση, βρίσκεται πρόσφατα και πάλι στην επικαιρότητα.
Οι παραπάνω μεγαλοβιομήχανοι μαζί με συγκεκριμένους μεγαλέμπορους και μία ημικρατική εταιρεία πιστοποίησης χάλυβα στην οποία είναι μέτοχοι (!) δηλαδή ελέγχοντες και συγχρόνως ελεγχόμενοι, ανενόχλητοι επί δεκαετίες ληστεύουν τους πολίτες της χώρας διαμορφώνοντας τις τιμές του σιδήρου για τις οικοδομές και τα δημόσια έργα παράνομα και από κοινού αναγκάζοντάς τους να πληρώνουν το σίδερο σχεδόν για… χρυσάφι.
Τα τελευταία χρόνια η διαχρονική ασυλία την οποία απολαμβάνουν από τους υποτακτικούς τους πολιτικούς, τη δικαιοσύνη και τη φερόμενη σαν αρμόδια Αντιμονοπωλιακή Αρχή, δηλαδή τη γνωστή αμαρτωλή Επιτροπή Ανταγωνισμου, τους έχει οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες πρακτικές σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας.
Συγκεκριμένα οι χαλυβουργοί εργάτες της Χαλυβουργίας Ελλάδος έχουν αναγκαστεί από τον μεγαλοβιομήχανο Μάνεση σε απεργία διαρκείας που σήμερα βρίσκεται στη 47 η μέρα. Παρά την αύξηση της παραγωγής που καταγγέλλουν οι απεργοί εργάτες, παραγωγής που πωλείται στο εξωτερικό, η εργοδοσία έχει προχωρήσει σε πολλαπλές απολύσεις κάτω από τον ωμό εκβιασμό: Ή δέχεστε 500 ευρώ το μήνα με πενθήμερη και πεντάωρη εργασία ή απολύεστε. Η εταιρεία-δυνάστης των εργαζόμενων ισχυρίζεται ότι το μέτρο είναι προσωρινό λόγω οικονομικών δυσκολιών τις οποίες ωστόσο απορρίπτουν κατηγορηματικά οι εργαζόμενοι.
Στο σημείο αυτό καλείται η Χαλυβουργία Ελλάδας να δώσει στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία των πωλήσεών της στην Ελλάδα και το εξωτερικό ,δηλαδή τους τόνους που έχει πωλήσει τουλάχιστον το 2011 καθώς και τις αντίστοιχες τιμές πώλησης, καθώς καταγγέλλεται ότι οι τιμές πώλησης στο εξωτερικό είναι μικρότερες από τις αντίστοιχες στην Ελλάδα. Οι τιμές του σιδήρου στην Ελλάδα διαμορφώνονται από το 2000,βάσει καταγγελμένων στοιχείων από το καρτέλ.
Έτσι φαίνεται ότι τώρα οι εργάτες καλούνται να πληρώσουν αυτοί τα σπασμένα των μειωμένων τιμών πώλησης στο εξωτερικό, ενώ συγχρόνως οι Έλληνες πολίτες εξακολουθούν να αγοράζουν μέσα στην Ελλάδα το σίδερο ακριβότερα, σε τιμές καρτέλ. Και όλα αυτά με την ανοχή των αρμόδιων πολιτικών, της Επιτροπής Ανταγωνισμού κ.λπ.
Σε μία άλλη πτυχή της προκλητικής λειτουργίας των μεγαλοβιομήχανων της χαλυβουργίας και της διαχρονικής προστασίας που απολαμβάνουν, πρόσφατα το τριμελές Πρωτοδικείο Βόλου, επέβαλε ηπιότατες ποινές στους υπεύθυνους της χαλυβουργίας Βόλου για τον φρικτό θάνατο εργαζόμενου μέσα στο εκεί εργοστάσιο.
Ειδικότερα, σύμφωνα με προχθεσινό δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, η απόφαση του τριμελούς Πρωτοδικείου Βόλου, που ολοκλήρωσε μετά από δύο διακοπές της ακροαματική διαδικασία για την υπόθεση του εργατικού δυστυχήματος του 29χρονου Μελέτη Χατζέλα, τον Αύγουστο του 2006, στη Χαλυβουργία Βόλου ήταν μεν τυπικά καταδικαστική-καθώς σκοτώθηκε άνθρωπος-πλην ηπιότατη και επί της ουσίας αθωωτική..
Οι ποινές για την εργατική αυτή δολοφονία είναι της πλάκας, 3,5 χρόνια με αναστολή για ανθρωποκτονία από ασυνείδητη αμέλεια, με τριετή αναστολή και 3.000 ευρώ καταβολή στο κοινωφελές ίδρυμα Ορφανοτροφείο Βόλου (!).
Καταδικάστηκαν ο πρόεδρος του τότε ΔΣ της εταιρείας, οι γιοί του, διευθύνοντες σύμβουλοι, ο διευθυντής του εργοστασίου και ο τεχνικός ασφαλείας. Αθωώθηκε ο υπεύθυνος συντήρησης μηχανολογικών εγκαταστάσεων.
Ο Μελέτης Χατζέλας χάθηκε στις 13/8/2006 και βρέθηκε μετά από 3 μέρες πνιγμένος σε υπόγεια δεξαμενή γεμάτη νερό στη Χαλυβουργία Βόλου.
Και όλα αυτά μέσα στα πλαίσια λειτουργίας της δικαιοσύνης στην πατρίδα μας..
Τέλος τα έργα και οι ημέρες του ληστρικού καρτέλ χάλυβα στην Ελλάδα δεν τελειώνουν ούτε με τις απολύσεις ούτε με τις δολοφονίες των εργαζόμενων..
Επεκτείνονται διαχρονικά στη σκληρή πραγματικότητα του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας η οποία για δεκαετίες πληρώνει το σίδερο για να χτίσει σπίτια, κτήρια και δημόσιες υποδομές σε ληστρικές τιμές από ότι σε οιαδήποτε χώρα της Ευρώπης. Και όχι μόνο.
Πρόσφατα έγινε γνωστό κάτι που είχε επιμελώς κρατηθεί στο σκοτάδι από τα καθεστωτικά ΜΜΕ:
Η βιομηχανία ΧΑΛΚΟΡ που ελέγχεται από τον μεγαλοβιομήχανο Νίκο Στασινόπουλο ιδιοκτήτη μεταξύ άλλων και της βιομηχανίας Χαλυβα ΣΙΔΕΝΟΡ η οποία μαζί με τη Χαλυβουργική του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου και τη Χαλυβουργία Ελλάδος του Νίκου Μάνεση έχουν καταγγελθεί από το 2006 για λειτουργία καρτέλ στο χώρο του χάλυβα με 2 καταγγελίες οι οποίες παραμένουν θαμμένες στα άδυτα συρτάρια της Ελληνικής Επιτροπής Ανταγωνισμού, καταδικάστηκε από το ευρωπαϊκό δικαστήριο με το πρόστιμο των 9,16 εκατ. Ευρώ το οποίο μειώθηκε στα 8,25 εκατ. ευρώ για παραβάσεις των κανόνων του ελεύθερου ανταγωνισμού..Η άγνωστη αυτή υπόθεση αποδεικνύει ότι εταιρείες συμφερόντων του συγκεκριμένου μεγαλοβιομήχανου ήδη έχουν ιστορικό παραβατικής συμπεριφοράς στον θεμελιώδη τομέα του συστήματος που είναι η Αντιμονοπωλιακή νομοθεσία ο δε χειρισμός μέχρι στιγμής τόσο των αναφερόμενων καταγγελιών ενώπιον της Ελληνικής Επιτροπής Ανταγωνισμού όσο και των σχετικών υποθέσεων που εκκρεμούν ενώπιον της δικαιοσύνης είναι τουλάχιστον σκανδαλώδης… μαρτυρεί δε ύπαρξη μηχανισμού κάλυψης και παροχής ασυλίας σε όλα τα επίπεδα!
Το ντόπιο σάπιο σύστημα έχει φθάσει στο σημείο να σέρνει στα δικαστήρια για να εξοντώσει αυτούς που έχουν καταγγείλει το καρτέλ του χάλυβα αντί να έχει καθίσει στο σκαμνί τους μεγαλοκαρχαρίες που για δεκαετίες εκμεταλλεύονται ληστρικά τον ιδρώτα των πολιτών ανεβάζοντας συντονισμένα και παράνομα τις τιμές των προϊόντων που πωλούν σε αυτούς..
Καλέστηκε με χθεσινό δημοσίευμα μας ο κ. Χρυσοχοίδης του υπουργείου Ανάπτυξης και ο κ. Παπαϊωάννου του υπουργείου της Δικαιοσύνης να δηλώσουν αν γνωρίζουν τις παραπάνω καταγγελίες σε βάρος του ελληνικού καρτέλ του χάλυβα και ποιές παρεμβάσεις σκοπεύουν να κάνουν προκειμένου να προστατευτούν οι πολίτες από τα παραπάνω κατονομαζόμενα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Αναμένονται απαντήσεις..
stopcartel Newsdesk
*Από την ιστοσελίδα του stopcartel
*Από την ιστοσελίδα του stopcartel
3)"Ελληνική Χαλυβουργία": 60 μέρες. Μια μεγάλη απεργία, μια ιστορία (εικονογραφημένη)
Billy Bragg - Which Side Are You On?
Αναδημοσίευση απο Οικοδόμο
Μια φορά κι ένα καιρό σε μια πόλη που τη λέγαν Ασπρόπυργο, υπήρχε ένα εργοστάσιο...
...που έφτιαχνε σίδερα, από αυτά που χρησιμοποιούμε στην...
κατασκευή των σπιτιών μας.
...που τους εξασφάλιζε ο καλός βιομήχανος εργοδότης τους.
Η παραγωγή ολοένα και αυξανόταν...
...όπως επίσης και τα κέρδη του βιομήχανου.
Κι επειδή ως γνωστόν οι βιομήχανοι είναι αδηφάγα όντα...
...ο εργοδότης τους έψαχνε να βρει τρόπο ν' αυξήσει περισσότερο τα τεράστια κέρδη του. Και τον βρήκε. Τον παρουσίασε στους εργάτες σαν το μοναδικό τρόπο για να "σωθεί" το εργοστάσιο που ξαφνικά δήθεν "κινδύνευε" (ενώ η παραγωγή του αυξανόταν συνέχεια...)
Αυτό δεν άρεσε στους εργάτες, που σε κάποιες περιπτώσεις είχαν δώσει και τη ζωή τους για αυτό το εργοστάσιο. Έτσι λοιπόν, συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί για να συζητήσουν την πρόταση του εργοδότη τους. Έκαναν αυτό που λέμε συνέλευση.
Άκουσαν την πρόταση του Σωματείου τους...
...είπαν την άποψή τους, κι αφού το σκέφτηκαν καλά...
...ψήφισαν δημοκρατικά, και...
...το αποφάσισαν:
Έκλεισαν την πύλη του εργοστασίου και κρέμασαν μαύρες σημαίες σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Σιγά σιγά άρχισε να συγκεντρώνεται κόσμος στο εργοστάσιο...
...που γινόταν όλο και περισσότερος.
Οι εργάτες πήγαν στο Υπουργείο που προστατεύει τα δικαιώματά τους...
...αλλά ο κύριος Υπουργός, που δεν ήταν και πολύ προστατευτικός γι' αυτούς, τους είπε να υπακούσουν στον εργοδότη τους, γιατί αυτός ξέρει τι κάνει (πάντα για το ...καλό τους)...
Οι απεργοί τότε έφυγαν από το Υπουργείο αποφασισμένοι να συνεχίσουν την απεργία τους. Επέστρεψαν στο εργοστάσιο με τη συνείδησή τους ήσυχη, πως κάνουν το σωστό γι' αυτούς και τις οικογένειές τους.
Στην πύλη του εργοστασίου έφταναν κάθε μέρα κι άλλοι εργάτες από άλλα εργοστάσια, εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι και άνθρωποι όλων των ηλικιών, με μοναδικό σκοπό τη συμπαράστασή τους στους απεργούς.
Οι απεργοί χαλυβουργοί έχουν οικογένειες και τώρα που δε δουλεύουν, οι ανάγκες τους δεν μπορούν να περιμένουν. Έτσι η συμπαράσταση του κόσμου δεν ήταν μόνο ηθική...
Κοντά, ήταν τα παιδιά τους, από την πρώτη στιγμή...
...και οι γυναίκες τους.
Καλλιτέχνες ήρθαν να εκφράσουν με νότες και τη δική τους συμπαράσταση.
Οι μέρες περνούσαν...
Οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες δεν έλεγαν και δεν έγραφαν ούτε μια γραμμή για την απεργία των χαλυβουργών. Με λίγες εξαιρέσεις.
Στο εργοστάσιο τη νύχτα κάνει κρύο...
...το κρύο άρχισε να δυναμώνει...
...όπως και η αλληλεγγύη του λαού που διαδήλωνε στις πόλεις υπέρ των απεργών χαλυβουργών.
Η αλληλεγγύη εκφράζεται με πολλούς τρόπους, όπως συσκέψεις...
...πάρτυ...
...θέατρο...
...γλέντια...
...εκδηλώσεις κάθε μορφής...
...εντός...
...και εκτός συνόρων...
...στο εργοστάσιο...
...στις πλατείες...
...στα γήπεδα...
Οι μέρες κύλησαν κι άλλο...
Σε κάποια σχολεία, λίγοι ΔΑΣΚΑΛΟΙ μίλησαν στους μαθητές τους για τον αγώνα των χαλυβουργών, και τα μικρά παιδιά, με τον τρόπο που ξέρουν καλύτερα, ζωγράφισαν το δυνατότερο συναίσθημα του ανθρώπου, την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ:
Και οι μανάδες των χαλυβουργών, κοντά στα παιδιά τους...
Καιρό πριν, σε ένα από τα συνθήματά τους, οι απεργοί φώναζαν: "Χριστούγεννα θα κάνουμε στη Χαλυβουργία". Οι γιορτές έφτασαν, κι έτσι στόλισαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο τους στο εργοστάσιο...
Παραμένουν αποφασισμένοι στο δίκαιο αγώνα τους...
...και στέλνουν με κάθε τρόπο προς όλες τις κατευθύνσεις...
...το δικό τους μήνυμα...
Ο νικηφόρος αγώνας των χαλυβουργών θα είναι προάγγελος της νίκης όλων των εργαζομένων. Στην "Ελληνική Χαλυβουργία" άναψε η φλόγα της αντίστασης, της διεκδίκησης του δίκιου των εργατών. Πολλές φλόγες αντίστασης μαζί, στα εργοστάσια, τα λιμάνια, τα γιαπιά, σε όλους τους χώρους δουλειάς, θ' ανάψουν τη μεγάλη φωτιά της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ.
Την παραμονή της νέας χρονιάς η μεγάλη απεργία κλείνει δύο μήνες. Οι απεργοί χαλυβουργοί άνοιξαν το δρόμο, μας δείχνουν με πράξεις τη μοναδική διέξοδο που ανοίγεται μπροστά μας. Ας σταθούμε δίπλα στους πρωτοπόρους.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου