Ανάπηρη Δημοκρατία

Ανάπηρη Δημοκρατία

 Μια ασυνήθιστη συγκέντρωση και πορεία έγινε την περασμένη Τρίτη στην Αθήνα. Κάποιοι διαδηλωτές δεν μπορούσαν να φωνάξουν συνθήματα, άλλοι δεν μπορούσαν να περπατήσουν και κάποιοι άλλοι δεν μπορούσαν να δουν. Όχι επειδή τους τύφλωναν τα δακρυγόνα και οι χειροβομβίδες κρότου - λάμψης και τους παρέλυαν τα χημικά, αλλά γιατί πολλοί από αυτούς είναι κωφάλαλοι, παραπληγικοί, τυφλοί. Ήταν μια πολύ μεγάλη και μαχητική εκδήλωση διαμαρτυρίας των ΑμεΑ, των ατόμων με αναπηρίες, που δοκιμάζονται σκληρά αυτές τις άγριες μέρες.

                                               ΜΑΤ από τη μια, ΑμεΑ από την άλλη.                                                              (Φωτ.: Γιάννης Μπεχράκης, Reuters)

της Μαριάννας Τζιαντζή

Απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, που αρνούνται να ζήσουν γονατιστοί, επαιτώντας για ό,τι δικαιούνται, στάθηκαν οι γενναίοι και αρτιμελείς άνδρες των ΜΑΤ που σχημάτισαν ένα συμπαγές τείχος με τις ασπίδες τους, ώστε ο «εχθρός» να μην μπορεί να προσεγγίσει το μέγαρο Μαξίμου, να μην ταράξει την ηρεμία των κυβερνώντων. Η φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη με τους αναπήρους στα αμαξίδια από τη μια και τους πάνοπλους ματατζήδες από την άλλη έκανε, μέσω του πρακτορείου Ρόιτερς, το γύρο του κόσμου. Μέχρι και η καναδική εφημερίδα Γκλόουμπ εντ Μέιλ τη συμπεριέλαβε στην ηλεκτρονική της έκδοση. Μπορεί εκεί στο μακρινό Καναδά να μη γνωρίζουν «who is Loverdos, who is Papademos?», να μη γνωρίζουν περί κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, όμως είδαν το πρόσωπο του ελληνικού κοινωνικού κράτους.

Όπως επισημάνθηκε, το παναναπηρικό συλλαλητήριο δεν απασχόλησε τα δελτία των μεγάλων καναλιών. Προφανώς όταν δεν καίγεται από μολότοφ κάποιος κάδος σκουπιδιών, δεν υπάρχει είδηση…

Διπλή καθημερινή μάχη δίνουν οι ανάπηροι και οι οικογένειές τους. Από τη μια αντιμετωπίζουν τη σωματική φθορά, την υπαρκτή αδυναμία και από την άλλη, την εξουθενωτική λιτότητα, τα χαράτσια, τις περικοπές. Απλήρωτοι εργαζόμενοι σε ειδικά σχολεία και κέντρα αποκατάστασης, λουκέτο σε κοινωνικές δομές, συρρίκνωση στα επιδόματα. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: 185.000 ανάπηρα παιδιά εκτός ειδικών σχολείων, 95% η ανεργία στους ανάπηρους παραγωγικής ηλικίας οι οποίοι, κάτω από άλλες προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να εργαστούν.

«Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν», όπως έλεγε ένας γνωστός ποιητής, αλλά και δημοκρατία ανάπηρη έχει επιβληθεί από την κυβέρνηση και όσους τη στηρίζουν αρνούμενοι να δουν και να ακούσουν την πραγματική ζωή, αδυνατώντας να βαδίσουν ανάμεσα σε πραγματικούς ανθρώπους.