Arundhati Roy: Πόλεμος στα δάση. Περπατώντας με τους συντρόφους

              Περπατώντας με τους συντρόφους

“Έχουμε μια μαοϊκή εξέγερση να εξελίσσεται στην κεντρική Ινδία, η οποία παρουιάζεται σαν ένα άδίστακτο και φρικτό γεγονός, αλλά προκύπτει, εάν διαβάσει κανείς την Arundhati Roy, ή κάτι άλλο σχετικό, ότι αυτοί είναι οι άνθρωποι που πραγματικά παλεύουν για την επιβίωση, σε συνθήκες διαρκών επιθέσεων από την πολιτική εξουσία και τις αστυνομικές δυνάμεις του κρατικού μηχανισμού”

- D. Harvey
Στις αρχές του 2010, η Αρουντάτι Ρόι αποφάσισε να επισκεφθεί τις απαγορευμένες περιοχές των Δασών Νταντακαρανία στην Κεντρική Ινδία, πατρίδα ενός μωσαϊκού φυλών ιθαγενών, πολλοί από τους οποίους έχουν πάρει τα όπλα για να προστατέψουν το λαό ενάντια στους κλέφτες και εκμεταλλευτές που υποστηρίζονται από το κράτος.
Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε βιντεο από συνέντευξη της Arundhati Roy αμέσως μετά την επίσκεψή της στα περήφανα δάση της αντίστασης. Καρπός αυτής της πλούσιας και πολύτιμης εμπειρίας της το Walking With The Comrades που μεταφράστηκε πρόσφατα και διατίθεται από τις εκδόσεις και το βιβλιοπωλείο “Εκτός των Τειχών”. Ας πάρουμε μια γεύση από το βιβλίο:

“Το λιτό, δακτυλογραφημένο κείμενο που ρίχτηκε κάτω από την πόρτα μου μέσα σε ένα σφραγισμένο φάκελο επιβεβαίωνε το ραντεβού μου με την Μεγαλύτερη Εσωτερική Απειλή για την Ασφάλεια της Ινδίας. Το περίμενα μήνες….
Το μήνυμα έλεγε: «Η συγγραφέας πρέπει να κρατάει κάμερα, να έχει τίκα (κόκκινο σημάδι στο μέτωπο) και να κουβαλάει καρύδες. Αυτός που θα συναντήσει θα φοράει καπέλο, θα κρατάει ένα συγκεκριμένο περιοδικό, το Hindi Outlook, και μπανάνες. Το σύνθημα είναι: Ναμασκάρ Γκουρούτζι.
Ναμασκάρ Γκουρούτζι. Αναρωτιόμουν αν περίμεναν άνδρα. Και αν έπρεπε να έχω και μουστάκι. …
Έφθασα στο ναό Μα Νταντεσβαρί στην ώρα μου (την πρώτη ημέρα, την πρώτη ορισμένη ώρα). Είχα μαζί μου την κάμερά μου, μια μικρή καρύδα και μια κόκκινη τίκα στο μέτωπό μου. Αναρωτιόμουν αν κάποιος με παρακολουθούσε και γελούσε. Μέσα σε λίγα λεπτά, με πλησίασε ένας νεαρός. Φορούσε καπέλο και είχε μια σχολική τσάντα. Ξεβαμμένα κόκκινα νύχια στα δάχτυλα των χεριών. Ούτε περιοδικό Hindi Outlook ούτε μπανάνες. «Εσύ θα μπεις μέσα;» με ρώτησε. Ούτε Ναμασκάρ Γκουρούτζι. Δεν ήξερα τι να πω. Πήρε ένα μουσκεμένο σημείωμα από την τσέπη του και μου το έδωσε. Έγραφε «δεν μπόρεσα να βρω Outlook».
«Και οι μπανάνες;»
«Τις έφαγα» είπε. «Πεινούσα.»
Ήταν πραγματική απειλή για την ασφάλεια.”