Όταν η οργή αντικαταστάθηκε από τη χλεύη

                                                    
                                                                       

του Γαλαξιάρχη

Δεύτερη εβδομάδα απόλυτου πολιτικού παραλόγου, εξευτελιστικού διασυρμού και πλήρους κοινοβουλευτικής ανυποληψίας. Δίπλα στο σκηνικό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας, κάτι τρομοδιλήμματα για αφελείς υπηκόους του τύπου "ευρώ ή δραχμή", απλώς επιτείνουν τη γενικευμένη εικόνα μεταμοντέρνας φαρσοκωμωδίας. Φαίνεται πως, με την οργή μας, υπερεκτιμήσαμε το παιδικό αυτό χοροθέατρο, αφήνοντας τον εαυτό μας να ετεροκαθορίζεται από τους νηπιακούς συντελεστές

 

 του.                                
Οι αράδες αυτές γράφονται λίγες ώρες πριν την ανακοίνωση του διορισμένου πρωθυπουργού της κυβέρνησης "εθνικής ενότητας". Δηλαδή της παράδοσης στην πυρά, της τελευταίας εφεδρίας του συστήματος.

 

                                              

   

 Ενός συστήματος σαπιοκάλυβο που κρατιέται όρθιο μόνο από τα αλλεπάλληλα στρώματα μπογιάς του. Κατά συνέπεια, λίγη σημασία έχει ένα ακόμη όνομα στην μακριά λίστα διοικητών του εθνικού ασύλου ανιάτων. Αντιθέτως, απείρως μεγαλύτερη σημασία έχει το γκρέμισμά του. Τώρα!

 

                                                 

Εκατομμύρια κομπάρσοι σε ένα πανάκριβο b

 

-movie          

                                                                      
Mε δεκάδες παπαγαλάκια να κρώζουν απειλητικά στις οθόνες μας, ότι το "ευρώ σώζοι". Με κλαίουσες χήρες της κοινοβουλευτικής εξουσίας να επιδεικνύουν το ροζ κιλοτάκι κάτω από το μακρύ μαύρο φόρεμά τους. Με ορφανά της προοδευτικής παράγκας να σκούζουν για ένα ψιχουλάκι εξουσιαστικής φρατζόλας. Με ομιλούσες κεφαλές του ευρωιερατείου να κουνάνε μηχανικά δάκτυλα.

                                

 Με ανέραστες καγκελαρχίες, κομπλεξικές φραγκοκρατίες και ξεμωραμένες καμόρες... Έτσι συντίθεται μία πανάκριβη "μπιμουβιά", η οποία απαιτεί τη συνδρομή εκατομμυρίων κομπάρσων για να βρει το δρόμο της προς το

 

 ευρωχόλιγουντ.          

                                                  

             Ένα γέλιο θα τους σκοτώσει

                                   

Aπαξίωσέ τους. Χλεύασέ τους. Προσπέρασέ τους. Άφησέ τους μόνους στην ευρωπαραγκούλα τους. Δεν θα απομονωθείς εσύ, όπως θέλουν να σε κάνουν να πιστεύεις. Αυτοί θα μείνουν στο τέλος ολομόναχοι, με ένα τσαλακωμένο σενάριο στα χέρια, το οποίο, αν κυριαρχούσε η λογική σε αυτόν τον κόσμο, δεν θα πέρναγε ούτε από επιτροπή παραγωγής

                           βιντεοκασέτας των 80s.

                                                            

                                                                        
                                                         

         

                                      

 

                                                 Επιλογή foto απο Τέχνης Άνεμος

Ίσως δεν είναι τελικά υγιής η οργή. Αν προτιμάς, η οργή θα ήταν δείγμα υγείας πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, όταν γραφόταν το φαρσικό σενάριο που βρίσκεται σήμερα στη φάση του "post-production". Μάλλον το γέλιο σου θα σε σώσει. Όσο προσπαθείς να τους συμμορφώσεις, απλώς αποδέχεσαι το ρόλο του κομπάρσου στη σκουπιδοκωμωδία τους.  
                                                                         
Ναι φίλε συνέλληνα (συνιταλέ, συνισπανέ, συνολλανδέ κ.ο.κ.). Εσένα προορίζουν για κομπάρσο. Εσένα που έχαψες το παραμύθι ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση περνάει από τη ζώνη του κοινού τραπεζικού κωλόχαρτου (σ.σ. λέγε με ευρώ). Εσένα που είδες το τυρί της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά αγνόησες τη γιγαντιαία φάκα της. Εσένα που πίστεψες ότι ο τραπεζικός ολοκληρωτισμός είναι ανθρωπιστική οργάνωση για τον επισιτισμό της Δυτικής κοινωνίας. Εσένα που αντικατέστησες τον προτεσταντισμό σου, από τον χρηματοπιστωτικό δογματισμό. Εσένα που αντιμετώπισες στο Κονκλάβιο των Βρυξελλών, σαν ασφαλές μαντρί. Εσένα που παρέδωσες το μέλλον σου σε μία ομάδα απολίτιστων τεχνοκρατών, πειραματικών υποπροϊόντων φριντμανικών εργαστηρίων.