Έκρηξη φτώχειας στο Πέραμα
Της Νατάσας Κεφαλληνού
Παλιότερα οι ελληνικές ανθρωπιστικές οργανώσεις συγκέντρωναν τρόφιμα και φάρμακα για να τα στείλουν σε εμπόλεμες ζώνες ανά τον πλανήτη ή σε χώρες της Αφρικής που οι πληθυσμοί τους υποσιτίζονταν. Όμως με την οικονομική κρίση στο απόγειο της και τις πολιτικές αιματηρής λιτότητας κυβέρνησης και τρόικας, τα δεδομένα άλλαξαν… Πλέον πραγματοποιούν εκστρατείες συγκέντρωσης βασικών τροφίμων για τον «τρίτο κόσμο» που αναπτύσσεται ραγδαία μέσα στην Ελλάδα. Άλλωστε σύμφωνα με έρευνα του «Ευρωβαρόμετρου» για το 2009, πάνω από 2,2 εκατ. κάτοικοι της χώρας (το 20% του πληθυσμού) ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, με μηνιαίο εισόδημα λιγότερο από 510 ευρώ. Σε αυτό το πλαίσιο, ενδεικτική είναι η έκκληση των Γιατρών του Κόσμου (ΓτΚ), που ζητά να προσφερθούν άμεσα κουτιά με γάλα, παιδικές τροφές, ρύζι, μακαρόνια, όσπρια, λάδι – ώστε να δοθούν «σε δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που πεινούν, κρυώνουν και ζητούν τρόφιμα».
Για «σοβαρή ανθρωπιστική κρίση» στην Ελλάδα έκανε λόγο ο διευθυντής των ΓτΚ, Ν. Κανάκης. Δεν πρόκειται για κινδυνολογία αν συνυπολογιστεί ότι οι άστεγοι στην Ελλάδα ξεπερνούν τους 20.000, (δες παρακάτω άρθρο) ενώ χιλιάδες άτομα διατρέφονται καθημερινά από συσσίτια εκκλησιών και δήμων. Σε αυτούς τους αριθμούς θα πρέπει να προστεθούν και οι χιλιάδες έλληνες πολίτες, οι οποίοι αποκλειόμενοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από την πρόσβαση στην Υγεία απευθύνονται στους ΓτΚ για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με αποτέλεσμα να εκτιναχθεί «ο αριθμός των eλλήνων ασθενών από 6-7% πέρσι στο 30% φέτος». Ενώ ενδεικτικό της κατάστασης είναι: «ότι πλέον πολλοί μας ζητούν και τρόφιμα», όπως δήλωσε ο Ν. Κανάκης.
Έχοντας υπόψη τα παραπάνω κατεβαίνω σε μια απ’ τις εργατικές συνοικίες του Πειραιά, στο Πέραμα, για να επισκεφτώ το πολυιατρείο των Γιατρών του Κόσμου και να μιλήσω με τους εθελοντές που το στελεχώνουν, για την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή. Από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνω ότι οι συνθήκες είναι δύσκολες: περπατώντας για λίγα λεπτά στις γειτονιές της πόλης συναντώ σε δύο διαφορετικά σημεία ηλικιωμένους που ψάχνουν στα σκουπίδια… Τελικά σταματώ στο κτίριο του πολυιατρείου (Αριστείδου 5 και Ξενοφώντος), που έχει παραχωρηθεί από το Δήμο και λειτουργεί από το 2010. «Περίπου 60-70 άτομα επισκέπτονται το πολυιατρείο ημερησίως κάθε Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη από τις 9 π.μ. μέχρι τις 4 μ.μ.» με πληροφορεί η διοικητική υπεύθυνη Άρτεμις Λιανού. Ο αριθμός έχει αυξηθεί κατά 90% από την προηγούμενη χρονιά, σύμφωνα με τα λεγόμενα της, ενώ με πληροφορεί ότι πρόκειται για αποκλειστικά έλληνες πολίτες. Όση ώρα παραμένω στο πολυιατρείο συναντώ έναν ασθενής με πίεση που ρωτά αν υπάρχουν τα φάρμακα του, και μια μητέρα που δείχνει τη συνταγογραφία του γιού της, ο οποίος είχε τραυματιστεί και μόλις βγήκε από το νοσοκομείο.
Η πλειονότητα όσων καταφεύγουν στο πολυιατρείο ζητώντας δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν προέρχεται από τις «παραδοσιακές» ευπαθείς ομάδες (άποροι, άστεγοι κ.λπ.), αντίθετα πρόκειται για θύματα – «παράπλευρες απώλειες» της οικονομικής κρίσης και της ακολουθούμενης αντεργατικής πολιτικής με κύρια χαρακτηριστικά την εκτίναξη της ανεργίας και των απολύσεων, τις μειώσεις σε μισθούς/συντάξεις, την αύξηση της ελαστικής μαύρης εργασίας, την αναίρεση του δωρεάν χαρακτήρα πολλών κοινωνικών υπηρεσιών. Με άλλα λόγια είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας όλων των ηλικιών, προερχόμενοι από τα χαμηλά, μικρομεσαία αλλά και μεσαία στρώματα. «Μας επισκέπτονται: άνεργοι που δεν μπορούν να καταβάλουν το εισιτήριο των 5 ευρώ στα νοσοκομεία. Πρώην καταστηματάρχες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους, χρωστούν στο ΤΕΒΕ και δεν μπορούν να θεωρήσουν τα βιβλιάρια υγεία τους. Χρόνια άνεργοι αλλά και ανασφάλιστοι εργαζόμενοι που δεν έχουν πρωτοβάθμια περίθαλψη. Ηλικιωμένοι που με τις πενιχρές συντάξεις τους αδυνατούν να αγοράσουν φάρμακα. Ακόμη και μακροχρόνια ασθενείς που πλέον δεν έχουν να καταβάλουν τη συμμετοχή στα Ταμεία, ώστε να πάρουν την αγωγή τους» επισημαίνει η Άρτεμις Λιανού. Με δεδομένο μάλιστα ότι ο Δήμος δεν έχει ιατρείο πολλά περιστατικά στέλνονται στους ΓτΚ που διαθέτουν αρκετές ιατρικές ειδικότητες: ψυχολόγους, φυσικοθεραπευτές, παθολόγους παιδιάτρους, καρδιολόγους, γυναικολόγους, ορθοπεδικούς κλπ.
Πολλοί είναι και οι γονείς που φέρνουν τα παιδιά τους: πολύτεκνες οικογένειες με απολυμένους γονείς που δεν έχουν χρήματα για παιδιάτρους. Αλλά και νέοι γονείς που τα φέρνουν δύσκολα βόλτα και αδυνατούν να πληρώσουν τα εμβόλια. Αξίζει να σημειωθεί ότι «τον τελευταίο καιρό έχει παρατηρηθεί ότι πολλά από τα παιδιά, ακόμη και τα βρέφη δεν σιτίζονται σωστά και παρουσιάζουν γαστρεντερικά προβλήματα», όπως αναφέρουν οι παιδίατροι. Το δεδομένο αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι ζητούσαν τρόφιμα, γάλατα και πάνες οδήγησε τους ΓτΚ στη συγκέντρωση και διανομή τροφίμων και φαρμάκων (μη ληγμένα). Η έκκληση αυτή βρήκε μεγάλη ανταπόκριση από τους κατοίκους του Περάματος: Συγκινητικό είναι το παράδειγμα μιας οικογένειας «με πολύ χαμηλά εισοδήματα που ζει με το επίδομα τρίτεκνου», η οποία έφερε την περασμένη εβδομάδα τρόφιμα υποστηρίζοντας ότι «προσφέρουμε τώρα ότι μπορούμε για αυτούς που έχουν ανάγκη, γιατί αύριο μπορεί αν είμαστε εμείς στη θέσης τους». Επιπλέον ήδη 3 γυναίκες κάτοικοι της περιοχής δήλωσαν διαθέσιμες να προσφέρουν εθελοντική εργασία στο πολυιατρείο.
Τέλος αρκετή ζήτηση έχουν και οι ψυχολόγοι. Για αυτό το λόγο τους τελευταίους δύο μήνες λειτουργεί στο πολυιατρείο και ψυχολογικό τμήμα με υπεύθυνη την Ιάνθη Σταυροπούλου: «Ήδη παρακολουθούμε 9 ανθρώπους και έχει σχηματιστεί λίστα αναμονής» σημειώνει. «Οι περισσότερες είναι γυναίκες, από 25 έως 50 χρονών, και αντιμετωπίζουν προβλήματα κατάθλιψης, κακοποίησης, πένθους». Μάλιστα, όπως υποστηρίχτηκε, οι οικονομικές δυσκολίες και οι συνέπειες της κρίσης αποτελούν έναν από τους βασικότερους λόγους επιδείνωσης της ψυχολογικής κατάστασης τους…
(Δημοσιεύτηκε 24/11 στο mellon.gr)
πηγή: ΠαραλληλοΓράφος//
Μία πόλη κοιμάται στους δρόμους
Πρωτοφανείς διαστάσεις έχει πάρει το φαινόμενο των αστέγων στην Αθήνα και τα άλλα αστικά κέντρα. Σε 20.000 υπολογίζονται σήμερα οι άνθρωποι που κοιμούνται στον δρόμο, σε εγκαταλειμμένα σπίτια ή σε άδειες αποθήκες. Πολύ περισσότεροι βρίσκονται μόλις ένα βήμα πριν την τραγική αυτή κατάσταση. Νοικοκύρηδες, μόλις χτες, φτάνουν στην απόλυτη εξαθλίωση λόγω της κλιμακούμενης ανεργίας, των ανύπαρκτων ή συρρικνωμένων εισοδημάτων
Είναι ο Παναγιώτης, ο Λεωνίδας, ο Λάμπρος. Ανθρωποι του μεροκάματου. Κάποιοι με σπουδές, άλλοι με οικογένεια. Ελληνες "νοικοκυραίοι" που έμεναν στο νοίκι, ή πλήρωναν στεγαστικό. Η κρίση και η ανεργία τούς χτύπησε αλύπητα. Σήμερα είναι οι "νεο-άστεγοι". Η νέα γενιά του δρόμου...
"Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα καταντήσω έτσι. Εχω κλάψει πολύ. Ειδικά στην αρχή, όταν κοιμόμουν σε παγκάκι στο Σύνταγμα. Είδες πώς τα φέρνει η ζωή"; Συναντάμε τον 47χρονο Λεωνίδα στον ξενώνα αστέγων της ΜΚΟ "Κλίμακα". Πριν απολυθεί, δούλευε στην οικοδομή σε συνεργείο 60 ατόμων. "Μείναμε όλοι χωρίς δουλειά". Εφτασε να μην μπορεί να πληρώσει το νοίκι του, 280 ευρώ για ένα δυάρι στην Καλλιθέα. Οι γονείς του έχουν πεθάνει. Δεν έχει παντρευτεί και δεν έχει κάνει οικογένεια. "Ευτυχώς τελικά. Το να βρεθείς άστεγος με αυτή την κρίση δεν είναι δύσκολο. Αν ζεις μόνο με το μεροκάματο και το χάσεις, τι θα κάνεις;".
Ο Λεωνίδας έχει δίκιο. Οι εκτιμήσεις των εμπλεκόμενων φορέων είναι αποθαρρυντικές. Ο δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων και πρόεδρος του Ιδρύματος Αστέγων, Γιώργος Αποστολόπουλος, κάνει λόγο για αύξηση 15% των αστέγων και των πεινασμένων σε σχέση με πέρσι και ενδείξεις για μεγαλύτερο κύμα τους τελευταίους μήνες, ενώ αυξάνεται το ενδιαφέρον για το Κοινωνικό Παντοπωλείο.
Η ΜΚΟ "Κλίμακα" λέει πως η αυξητική τάση του πληθυσμού των αστέγων κυμαίνεται από 20% ως 25%. Οι άνθρωποι της "Κλίμακας", που ασχολούνται πολλά χρόνια με τους άστεγους, εκτιμούν πως σε όλη την Ελλάδα οι άνθρωποι που κοιμούνται στον δρόμο, σε αποθήκες, εγκαταλελειμμένα κτίρια, ξενώνες κ.λπ. είναι περίπου 20.000, ενώ πολλοί περισσότεροι κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Ολοι, πάντως, οι εμπλεκόμενοι συμφωνούν πως εκτός από ποσοτική η διαφορά πια είναι και ποιοτική.
Το προφίλ των νέων αστέγων αλλάζει. Ανθρωποι που μέχρι χθες κάλυπταν έστω και οριακά τις ανάγκες τους, εξαιτίας της κρίσης βρέθηκαν ξαφνικά στον δρόμοΤο προφίλ τους
"Αλλάζει το προφίλ των ανθρώπων που διαβιούν στον δρόμο ή σε ακατάλληλες συνθήκες στέγασης. Ανθρωποι που μέχρι τώρα μπορούσαν, έστω και με δυσκολία, να καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση λόγω ανεργίας, χαμηλών ή ανύπαρκτων εισοδημάτων και αδυναμία στήριξης από την οικογένεια. Πρόκειται για άτομα παραγωγικών ηλικιών, νέοι με μισθούς 500 ευρώ, άνθρωποι που έχασαν τη δουλειά τους λίγο πριν από τη σύνταξη.
Σε σύγκριση με τον παραδοσιακό πληθυσμό των αστέγων έχουν μέτριο ως υψηλό μορφωτικό επίπεδο, δεν παρουσιάζουν προβλήματα ψυχικής υγείας, εξαρτήσεις ή προβλήματα παραβατικότητας", σημειώνουν οι ειδικοί της "Κλίμακας". Αλλά και ο κ. Αποστολόπουλος βλέπει στο Ιδρυμα Αστέγων νέους και ανθρώπους που ήταν κάποτε επιχειρηματίες να ζουν στην εξαθλίωση. "Εμφανίζονται με καμπαρντίνες, ακόμη και με λάπτοπ στο χέρι και ζητούν φαγητό και στέγη"...
Το ίδιο νυχτερινό σκηνικό. Μια κουβέρτα, ένα πρόχειρο στρωσίδι και μια γωνία σε έναν δρόμο για χιλιάδες ανθρώπων πού δεν έχουν που να στεγαστούνΑυτό που θυμούνται οι νεο-άστεγοι είναι η πρώτη νύχτα στον δρόμο. Ο Λεωνίδας γύριζε σαν τρελός. "Μετά από πολλές ημέρες αϋπνίας, με πήρε ο ύπνος σε ένα παγκάκι στο Σύνταγμα. Οταν άνοιξα τα μάτια μου, ο κόσμος με κοιτούσε. Μου ήρθε μια ντροπή"...
Οι δρόμοι της απελπισίας
Εκαναν κρεβάτι τους το παγκάκι και το αυτοκίνητο
Οι ιστορίες των "νεο-αστέγων" μοιάζουν μεταξύ τους. Είναι ιστορίες ανεργίας, από ανθρώπους που εξαθλιώθηκαν μαζί με την κατάρρευση της οικοδομής και των άλλων παραγωγικών κλάδων της ελληνικής οικονομίας.
Ο Παναγιώτης περιγράφει την πρώτη του νύχτα στον δρόμο. Μία λέξη: φόβοςΟ 55χρονος Λάμπρος ήταν εργολάβος οικοδομικών εργασιών. Είχε σπίτι στο Κερατσίνι, αλλά το πούλησε για να σώσει τη γυναίκα του, που έπασχε από καρκίνο. Τα τελευταία 11 χρόνια μένανε στο νοίκι, σε ένα τεσσάρι στη Νίκαια. Από το 2008 οι δουλειές μειώθηκαν σημαντικά. Το 2009 η γυναίκα του κατέληξε και ο ίδιος δυσκολευόταν ήδη να πληρώσει τα 600 ευρώ του ενοικίου. Πέρσι τον Νοέμβρη νοίκιασε μια γκαρσονιέρα με 150 ευρώ.
"Ούτε αυτά δεν μπορούσα να πληρώσω. Εφτασα να μην έχω λεφτά ούτε για καφέ". Από τον περασμένο Φλεβάρη είναι άστεγος. Στην αρχή κοιμόταν στο αυτοκίνητό του. "Ντρεπόμουνα τον κόσμο στη γειτονιά και πάρκαρα σε απόμερα μέρη, όπως στο δάσος Χαϊδαρίου. Αλλά φοβήθηκα. Βρήκα ένα στενό στο Μεταξουργείο και έμεινα εκεί δυο μήνες. Σηκωνόμουν στις έξι το πρωί για να μη με βλέπουν". Τον συναντάμε στον ξενώνα της "Κλίμακας". "Εβλεπα τους αστέγους και τους λυπόμουν. Δεν το φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα πως θα βρεθώ κι εγώστον δρόμο"...
Βρήκα ένα στενό στο Μεταξουργείο και έμεινα εκεί δύο μήνες. Σηκωνόμουν στις έξι το πρωί για να μη με βλέπουν, διηγείται ο ΛάμπροςΟ 46χρονος Γιάννης κοιμάται σε ένα Αουντι, που μένει παρκαρισμένο στην Κωνσταντινουπόλεως. "Εχω φοβηθεί πολλές φορές. Ερχονται διάφοροι, κλωτσάνε τις πόρτες". Μέχρι πέρσι νοίκιαζε τριάρι στον Κολωνό. Δούλευε ως ηλεκτρολόγος σε συνεργεία που έπαιρναν μεγάλα έργα και αργότερα ως οδηγός. Από το 2008 είναι στην ανεργία.
"Ο παπάς της ενορίας μας είχε γράψει πολύτεκνους και παίρναμε πέντε μερίδες φαγητό από το συσσίτιο. Τρώγαμε τις τρεις το μεσημέρι και τις δυο το βράδυ". Η γυναίκα του, λέει, τον εγκατέλειψε μαζί με τον γιο του τον Οκτώβριο του 2008, "επειδή δεν έφερνα χρήματα στο σπίτι". Πήγε σε εκκλησία στα Σεπόλια και ζήτησε βοήθεια. Ντρέπονταν στη δική του γειτονιά. Οι πιστοί έκαναν έρανο και πλήρωσε τα νοίκια που χρωστούσε. Στρίμωξε τα πράγματα και τη μοτοσικλέτα του ανάμεσα σε τέσσερα κόντρα πλακέ, στην πυλωτή ενός φίλου του και βγήκε στον δρόμο.
Το να βρεθείς άστεγος με αυτή την κρίση δεν είναι δύσκολο. Αν ζεις μόνο με το μεροκάματο και το χάσεις, τι θα κάνεις;, λέει ο Λεωνίδας"Στον δρόμο γνώρισα ανθρώπους που μου πρότειναν να μπουκάρουμε σε μαγαζιά, να μου δώσουν όπλο, ναρκωτικά. Δεν είχα ποτέ τέτοιες συναναστροφές. Ημουν οικογενειάρχης. Εγώ δουλειά ζητάω. Δεν είμαι κλέφτης"...
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣΑπό το Λονδίνο στους δρόμους της Αθήνας
Ο 45χρονος Παναγιώτης έχει σπουδάσει Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Hertfordshire στο Λονδίνο. Γύρισε στην Ελλάδα και αδυνατώντας να βρει θέση στο αντικείμενό του, δούλευε ως μάγειρας και αργότερα ως πωλητής σε εταιρεία ηλεκτρικών ειδών. Το 2006 πήρε ένα σπίτι 70 τ.μ. στα Ανω Πατήσια με δάνειο. Το 2008 έχασε τη δουλειά του. "Εκτός από 4ωρα σε τηλεφωνικά κέντρα, δεν έβρισκα τίποτε άλλο".
Οι δόσεις του δανείου άρχισαν να καθυστερούν. Κάποια στιγμή σταμάτησε και το επίδομα ανεργίας. Στις αρχές του 2010, έπειτα από πολλές απλήρωτες δόσεις, η τράπεζα του πήρε το σπίτι. "Το πρώτο διάστημα κοιμόμουν σε φίλους και μετά σε ένα εγκαταλελειμμένο στα Ανω Πατήσια". Οι γονείς του έχουν πεθάνει. Τα δύο αδέλφια του έχουν τις οικογένειές τους και τα δικά τους οικονομικά προβλήματα. Πώς ήταν η πρώτη νύχτα του στον δρόμο; "Γεμάτη φόβο. Δεν πρόκειται ποτέ να την ξεχάσω". Σήμερα κοιμάται σε ξενώνα αστέγων. "Το να κοιμάσαι στον δρόμο είναι σαν ζωντανός θάνατος. Γίνεσαι άγριο θηρίο".
ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ
ΦΩΤΟ: ΓΡ. ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΑντα ΑλαμάνουΥπεύθυνη Κέντρου Στήριξης Αστέγων της ΜΚΟ "Κλίμακα", Κωνσταντινουπόλεως 30, Κεραμεικός, 2103410462.
Η φτώχεια εξαπλώνεται"Το φάσμα της φτώχειας εξαπλώνεται και το πρόβλημα των αστέγων είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Οι σημερινοί νεο-άστεγοι είχαν ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής. Δεν περίμεναν ότι θα αντιμετώπιζαν ακραία προβλήματα επιβίωσης. Η τεράστια αλλαγή τούς προκαλεί σοκ. Συχνά αποκρύπτουν την κατάστασή τους από την οικογένειά τους, επειδή ντρέπονται, ή για να μη γίνονται βάρος. Δεν συμφέρει ούτε το κράτος ούτε την κοινωνία να υπάρχουν άνθρωποι στο περιθώριο. Είναι απαράδεκτο να αντιμετωπίζεται ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα μόνο με φιλανθρωπία. Το δικαίωμα στη στέγη είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο".
πηγη:ethnos.gr
Βρήκα ένα στενό στο Μεταξουργείο και έμεινα εκεί δύο μήνες. Σηκωνόμουν στις έξι το πρωί για να μη με βλέπουν, διηγείται ο Λάμπρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου