Ο<< Δράκος>> του Νίκου Κούνδουρου γίνεται σύμβολο

Ο ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΥ ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ ΣΤΗΝ «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ΤΟΥ ΦΡΑΝΖΕΝ

Ο Δράκος γίνεται σύμβολο

                                                      
Το άρθρο του κριτικού κινηματογράφου Πίτερ Μπράντσο, με τίτλο «Η "Ελευθερία" του Φράνζεν ξαναζωντανεύει το μύθο του "Δράκου"», δεν ήταν απλώς ένας ύμνος στην ταινία του Νίκου Κούνδουρου, που παίζει κομβικό ρόλο στο πολυσυζητημένο μυθιστόρημα (στα ελληνικά από την «Ωκεανίδα»). Υποστήριζε ότι ο Αμερικανός συγγραφέας «άλλαξε, ίσως, τη ροή της ιστορίας του σινεμά και αποκατέστησε τη φήμη του Ελληνα σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου», που «δυστυχώς πολλές επίσημες ιστορίες του παγκοσμίου κινηματογράφου τον έχουν αποσιωπήσει. Ολα αυτά τώρα μπορούν να αλλάξουν. Από τότε που κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα το ενδιαφέρον για την ταινία ολοένα μεγαλώνει. Οι άνθρωποι ψάχνουν να τη βρουν». Και στη συνέχεια χαρακτήριζε τον «Δράκο» «ένα σκοτεινό, σατιρικό νουάρ αριστούργημα».
Το κεντρικό ζευγάρι ηρώων της «Ελευθερίας», ο Γουόλτερ και η Πάτι Μπέργκλαντ, βλέπουν τον «Δράκο» σε ένα από τα πρώτα ραντεβού τους, σε πανεπιστημιακή αίθουσα τέχνης. Συζητούν -διαφωνώντας- για το νόημά του. Στη συνέχεια του βιβλίου ο Ντίνος Ηλιόπουλος γίνεται φανερό ότι αποτελεί ένα άλτερ έγκο του ιδεαλιστή Γουόλτερ, που κάποια στιγμή αποφασίζει να σηκώσει το ανάστημά του στα καπιταλιστικά αδηφάγα σχέδια εταιρείας με την οποία, αφελώς, συνεργάζεται για κάποια οικολογική του ουτοπία. Υπάρχει, μάλιστα, κι ένα κεφάλαιο με τίτλο «Ο δράκος της Ουάσιγκτον».
Τι λέει ο Νίκος Κούνδουρος για το διεθνή θόρυβο γύρω από μια ταινία που γύρισε στα 28-29 χρόνια του; Αλλος θα ένιωθε χαρά και δικαίωση.
«Δεν νιώθω ότι είμαι μια τελετή δόξας. Γιατί ο "Δράκος", κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια, μου άφησε μια βαθιά πληγή. Το 1956, που βγήκε στις αίθουσες, πολεμήθηκε από εφημερίδες, κριτικούς και θεατές που έφευγαν βρίζοντας και βλαστημώντας για τα λεφτά τους. Χρειάστηκε δέκα χρόνια για να δικαιωθεί. Ενας τολμηρός αιθουσάρχης την έβγαλε προς το τέλος της χούντας και ο εξοργισμένος κόσμος ταυτίστηκε μαζί της. Εγώ, όμως, είχα στα ενδιάμεσα γονατίσει. Δεν είχα τα κότσια να αντισταθώ και να υποστηρίξω τον "Δράκο". Εγκατέλειψα αυτό το εξπρεσιονιστικό ύφος και είδος, που οι Ελληνες θεατές δεν είχαν καταλάβει εξοικειωμένοι με τον αμερικάνικο κινηματογράφο. Αντί να πω "ο κόσμος έχει άδικο", είπα "ο Κούνδουρος έκανε λάθος"».

Στην «Ελευθερία» ο Γουόλτερ ερμηνεύει την ταινία του Κούνδουρου σαν μια πολιτική παραβολή. Επιμένει ότι ο Δράκος συμβολίζει τον «βίαιο αγώνα κατά της καταστολής της Δεξιάς» και των ΗΠΑ στη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Η Πάτι, αντίθετα, τη διαβάζει με πιο προσωπικούς, ψυχολογικούς όρους. Περιγράφει τον Ντίνο Ηλιόπουλο σαν «ένα υπεύθυνο και συνεσταλμένο άτομο», που «ποτέ δεν ένιωσε αληθινά ζωντανός μέχρι που τον πέρασαν κατά λάθος για τον Δράκο».
Με ποιον από τους δυο συμφωνεί ο Νίκος Κούνδουρος, που διάβασε την «Ελευθερία», «μπερδεμένος ή και θαμπωμένος από τη φήμη του συγγραφέα της», όπως λέει;
«Φυσικά με τον Γουόλτερ. Από την αρχή ο "Δράκος" ξεκίνησε σαν πολιτική ταινία, να 'ναι καλά και το σενάριο του Καμπανέλλη. Βρίσκω ότι το κοινό σημείο του βιβλίου με την ταινία είναι η κριτική της αμερικανικής πολιτικής, τότε και τώρα. Ο "Δράκος" καταγγέλλει την Αμερική, που με τον τεράστιο όγκο της έπεσε πάνω στην πατριδούλα μας σαν να ήταν για τα σκουπίδια. Να αγοράσουν μια κολόνα από το ναό του Ολυμπίου Διός δεν θέλουν στην ταινία;».

Στα 85 του ξεκινάει τον Νοέμβριο μια καινούργια ταινία. «Από πείσμα». Αυτή τη φορά καταγγέλλει το Ισραήλ, αλλά και την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο «για την αδιαφορία τους» απέναντι στην Παλαιστίνη. «Βλέπω και τον Ομπάμα, που στην αρχή τής είχε δείξει συμπάθεια, τώρα να κάνει πίσω», σχολιάζει. Το στόρι αναμιγνύει ιστορικά ντοκουμέντα και μυθοπλασία. Ενα πλοίο, που το λένε "Ναομί", δένει σε ελληνικό λιμανάκι φορτωμένο, δήθεν, σιτηρά με προορισμό το Ισραήλ. Στην πραγματικότητα μεταφέρει τα πιο σύγχρονα όπλα. Μια ομάδα Παλαιστινίων κομάντος καταφθάνει για να το βουλιάξει.
                                         
                                             
 
«Ολα αυτά μου μοιάζουν με μνημόσυνο», μας εκπλήσσει ο Νίκος Κούνδουρος. Κι όμως, αναφέρεται σε προχθεσινό δημοσίευμα της «Γκάρντιαν», που πρέπει να έκανε κάθε Ελληνα υπερήφανο.

«Ολα αυτά μου μοιάζουν με μνημόσυνο», λέει ο Ν. Κούνδουρος σχολιάζοντας το άρθρο της «Γκάρντιαν» ότι το βιβλίο του Φράνζεν ξαναζωντανεύει το μύθο του «Δράκου»

Ο Δράκος (ταινία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Δράκος

Σκηνοθεσία	Νίκος Κούνδουρος
Σενάριο	Ιάκωβος Καμπανέλλης
Πρωταγωνιστές	Ντίνος Ηλιόπουλος (Θωμάς), Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Γιάννης Αργύρης (Χοντρός), Θανάσης Βέγγος, Μαρίκα Λεκάκη, Ανέστης Βλάχος, Θεόδωρος Ανδρικόπουλος, Φρίξος Νάσου, Ανδρέας Ντούζος, Ζαννίνο, Κώστας Σταυρινουδάκης, Ζιζή Βιοπούλου
Πρώτη προβολή	1956
Μουσική	Μάνος Χατζιδάκις
Διάρκεια	85 λεπτά
Γλώσσα	Ελληνικά

Ο Δράκος είναι ο τίτλος ελληνικής κινηματογραφικής ταινίας του σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου, βασισμένη σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

Γυρίστηκε στην Ελλάδα και πρωτοεμφανίστηκε στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας. Όταν προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες το 1956 αντιμετώπισε εμπορική αποτυχία αλλά και επιθετικότητα μεγάλης μερίδας του τύπου. Είναι χαρακτηριστικό πως οι εφημερίδες της εποχής «Εστία» και «Αυγή», κατηγόρησαν την ταινία ως ανθελληνική ζητώντας την επέμβαση του εισαγγελέα. Ο Δράκος αναγνωρίζεται σήμερα ως μία από τις σημαντικές ταινίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου που συνδυάζει στοιχεία από τον ιταλικό νεορεαλισμό, τον γερμανικό εξπρεσιονισμό αλλά και το Φιλμ νουάρ. Ανάμεσα στα προτερήματα της ταινίας είναι και η μουσική επένδυση, έργο του Μάνου Χατζιδάκι.

Βραβεία

• Βραβεύτηκε, στο 1ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ως μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της περιόδου 1955 - 1959.
• Ειδική μνεία στο Φεστιβάλ Βενετίας

                                   
Υπόθεση
Ένας ασήμαντος τραπεζικός υπάλληλος ετοιμάζεται να περάσει μόνος τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς όταν τρομοκρατημένος συνειδητοποιεί ότι μοιάζει μ’ έναν κακοποιό που οι εφημερίδες αποκαλούν «Ο Δράκος». Λόγω της παρεξήγησης, η αστυνομία τον καταδιώκει και αυτός βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα καμπαρέ. Μες στη διφορούμενη γοητεία της νύχτας, μία συμμορία του υποκόσμου τον αντιμετωπίζει ως τον γνήσιο Δράκο και μία χορεύτρια του καμπαρέ τον συμπαθεί. Σταδιακά ταυτίζεται με τον καινούργιο του ρόλο, και η επιθυμία του να δραπετεύσει απ’ την γκρίζα του ζωή και να γίνει «κάποιος» τον ωθεί στο να ηγηθεί μιας ληστείας αρχαιοτήτων. Όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια, ο Δράκος βρίσκει τραγικό τέλος.